Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #3 : PART 2: Mistakes [Lala]

PART 2: Mistakes [Lala]

.

.

.

ให้ตายสิ…ตาบ้าเซตัส…สนใจแต่เรื่องสั่งสอนคนเลือดผสม…คนพวกนั้นทำอะไรผิดกันล่ะ สนใจแต่เรื่องพวกนั้น

ฉันได้ที่นั่งรถม้าออกมาจากคฤหาสน์ฝั่งตะวันตกของพระราชวัง ได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า…ภาพวิวที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆนั้น…ไม่ชอบเลย…

คืนต่อมาคนขึ้นรถม้าก็จอดอยู่หน้าเมืองข้างๆ…ฉันบอกให้เขาไปเดินเล่นผ่อนคลาย และฉันก็เดินออกมาเดินเล่นบนถนนในเมืองยามเช้า…ร้านที่ขายของก็เริ่มยกของออกมาตั้งที่หน้าร้าน…คนที่ออกไปทำงานในไร่สวนข้างก็มีบางส่วน…เป็นเมืองที่สงบสุขจังนะ

'คุณผู้หญิง…สนใจขนมปังมั้ยครับ' มีชายคนหนึ่งเดินมาพูดกับฉัน…ซึ่งพอฉันหันหลังไปก็ได้ตกใจ

'ซะ…เซตัส' ฉันพึมพำออกมา

'เซตัส? ผมไม่ได้สูงส่งแบบท่านเซตัสเขาหรอกครับ ผมก็แค่ผู้ชายคนนึงที่ขายขนมปังเท่านั้นเอง~'

'ปล่ะ…เปล่า…ฉันจำคนผิด…' ฉันพึมพำเบาๆแล้วหลบตาของเขา

จะเหมือนเกินไปแล้ว…นี่พระเจ้าเล่นอะไรกับฉันอยู่เนี่ย แล้วไอ้รอยยิ้มบนใบหน้าแบบนั้นอีก ปกติแล้วจะทำหน้านิ่งๆหรือไม่ก็แสยะยิ้มออกมาเป็นกิจวัตรแท้ๆ…

'เป็นอะไรรึเปล่าครับ คุณผู้หญิง…' เขาก้มมองฉันทันที

'ปล่ะ…เปล่า…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ 'ขอเข้าไปดู…ในร้านได้รึเปล่า'

'…อือ…' เขามองตาของฉันนิ่งๆ 'ได้สิครับ…'

แต่ลักษณะคำพูดของเขาและท่าทางก็ต่างกันอย่างสิ้นเชิง…เหมือนแค่ภายนอกงั้นหร่อ

'คุณมาจากเมืองอื่นหร่อครับ…' เขาพูดถามฉัน 'ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย…'

เขาพูดถามฉันที่กำลังยืนมองขนมปังที่หน้าตาหลากหลายอย่างสนใจทันที

'ถ้าพูดแล้วจะเชื่อรึไง…' ฉันพูดเสียงเรียบกับเขาทันที

'แล้วมีอะไรที่ผมจะต้องไม่เชื่อคุณด้วยหร่อครับ~' เขาพูดออกมาด้วยสำเนียงที่เซตัสไม่เคยพูด มันเป็นสำเนียงที่…ระรื่นมาก….

'ยังไงก็ไม่คุ้นแฮะ…ขอขนมปังให้ฉันซักชิ้นสิ' ฉันพูดแล้วหันไปมองเขา

'สนใจซุปร้อนๆด้วยมั้ยล่ะครับ ท่านลาล่า' เขาพูดเสียงเรียบแล้วยิ้มให้ฉัน 'นึกขึ้นได้พอดีเลยว่ามีผู้หญิงอยู่กับท่านเซตัสด้วย'

ฉันขมวดคิ้วใส่เขาแล้วรับขนมปังที่เขาส่งมาทันที

'ช้าไปแล้วย่ะ…' ฉันพูดเบาๆ

'แล้วที่มาที่นี่โดยที่ไม่มีทหารคุ้มกันเลยเนี่ยนะครับ…ทะเลาะกันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหร่อครับ' เขาพูดแล้วเอียงคอมองฉัน 'ไม่ลองทานดูหน่อยล่ะครับ…'

ฉันมองหน้าเข้าแล้วจับขนมปังขึ้นทานกัดคำเล็กๆ

'…อร่อยจัง' ฉันพึมพำออกมา

'ขนมปังของผมไม่เหมือนของเมืองอื่นๆนี่ครับ นานๆทีผมจะหาเวลาเอาไว้คิดขนมปังรูปแบบใหม่ๆ' เขาพูดแล้วยิ้มออกมา 'นั่งรอที่โต๊ะนั่นได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะตักซุปร้อนๆมาให้'

เขาพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวทันที แล้วเดินออกมาพร้อมถ้วยซุปที่มีไอร้อนลอยออกมาอย่างเบาบาง

'มานี่สิครับ' เขายิ้มให้ฉันทันที

'ยังไง…ก็ไม่คุ้นแฮะ' ฉันพึมพำแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทันที

'ผมไปทำอะไรให้ไม่พอใจงั้นหร่อครับ' เขาพูดแล้วเดินออกไปขายขนมปังให้กับคนที่เข้ามาซื้อทันที แล้วก็เดินกลับมาคุยกับฉัน

'นายแค่…เหมือนกับผู้ชายคนนั้น…เท่านั้นเอง…' ฉันพึมพำออกมา 'ผู้ชายที่ สนใจแต่เรื่องกวาดล้างพวกเลือดผสม…'

ฉันก้มหน้าลงแล้วมองขนมปังก้อนในมือทันที ในใจได้แต่คิดว่าทำไมเขาถึงได้ไม่มีด้านแบบชายตรงหน้าบ้างนะ…

'ฮ่ะๆ ผู้ชายก็งี้แหล่ะครับ คอยเอาแต่สนใจเรื่องที่ขวางหูขวางตามากจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง' เขายิ้มแล้วพูดออกมา 'แต่สำหรับผู้หญิงที่เป็นภรรยามันอาจจะมากเกินไปจริงๆนั่นแหล่ะครับ'

หลังจากที่ฉันได้ยินก็เงยหน้ามองเขาทันที

'มีปัญหาในใจก็มาหาผมได้นะครับ ผมพร้อมที่จะรับฟังคุณเสมอนั่นแหล่ะ' เขายิ้มให้ฉันทันที

'นาย…' ฉันพึมพำเบาๆ

'เรียกผมดอนเทล วสันต์ ก็ได้นะครับ' เขายิ้มอีกครั้ง

ฉันนั่งทานซุปแล้วขนมปังในมือช้าๆ…มันอร่อยมาก…จริงๆ

และตอนนี้ก็สายมากแล้ว ฉันได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของชายตรงหน้าที่ขายขนมปังที่เขาทำขึ้นมาเอง มันดูอบอุ่นจริงๆ

'จะอยู่ที่นี่นานมั้ยล่ะครับ' หลังจากวางมือได้ซักพักเขาก็เดินเข้ามาคุยกับฉันต่อ

'ฉันยังคิดไม่ออกน่ะ…ว่าจะไปที่ไหนดี…' ฉันพึมพำออกมา 'น่าอายจริงๆ…'

'ฮ่ะๆ สนใจจะมาอยู่ที่นี่กับผมจนกว่าจะนึกออกมั้ยล่ะครับ~' เขาพูดด้วยเสียงระรื่นแล้วมองตาของฉันอีกครั้ง 'ชั่วคราว…ไม่งั้นผมคงได้โดนโทษประหารแน่ๆ'

'…ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน' ไปๆมาๆ ใบหน้าที่จริงจังของเขาก็เหมือนกับชายคนนั้น

'พ่อกับแม่ของผมเสียไปตั้งแต่ห้าปีก่อน…ตอนนี้ผมเลยอยู่ตัวคนเดียวนะครับ…พออยู่คนเดียวแล้วรู้สึกว่ามันกว้างไปสำหรับผมเลยล่ะ' เขาพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ 'รู้สึกเหงา…ได้เลยล่ะ…'

ห้าปีก่อน…เป็นช่วงทีเซตัสอาละวาทพ่อดีเลยนี่…

'…หรือว่า…' ฉันพึมพำเบาๆ 'เซตัสฆ่าพวกเขา…'

'…พูดแบบนั้นมันก็ใช่ครับ…' เขาหลับตาลงทันที 'ใช่ครับ…ตอนที่ผมเดินทางไปเมืองข้างๆ…เมื่อห้าปีก่อน'

ฉันกำมือแน่นทันทีที่รู้เรื่องนี้…เขาทำให้หลายๆคนต้องเดือดร้อน…อีกแล้วสินะ

'แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรเขาแล้วล่ะครับ' เขาพูดแล้วยิ้ม 'อยู่ตัวคนเดียวแล้วถ้าไปคิดเรื่องแบบนั้นมันจะไปทำงานทำการได้ยังไงกัน'

'ต้องขอโทษ…แทนผู้ชายคนนั้นด้วย…' ฉันพึมพำเบาๆ 'ขอโทษที่เขาสร้างความลำบากให้แก่คุณ…และอีกหลายๆคน'

'…ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ…คุณไม่ได้ผิดอะไรนี่…' เขาพูดแล้วยิ้มให้กับฉัน 'นี่ก็ใกล้จะเย็นแล้วนะครับ ถ้าไม่รีบตัดสินใจจะค่ำซ่ะก่อนนะ~'

ฉันมองตามองเขาแล้วขมวดคิ้ว…ถ้าฉันตอบตกลงจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันบ้างล่ะ…และที่สำคัญ…

'…สับสนอยู่สินะ…' เขาพึมพำออกมา 'อยากจะไปที่คฤหาสน์ตะวันออกมั้ยล่ะครับ ผมสามารถพาคุณไปได้อยู่แล้ว…'

'…จะ…จริงเหรอ…' ฉันมองหน้าเขาแล้วพึมพำเบาๆ

'แต่คงเป็นสัปดาห์หน้านะครับ เพราะผมพึ่งเอาขนมปังไปส่งที่นั่นเมื่อวานเอง…' เขาพูดออกมาแล้วเก็บถ้วยซุปหน้าฉันไปทันที 'มีที่ไหนที่อยากไปก็ถามผมได้เลยครับ ที่นี่เป็นเมืองที่อยู่ในการดูแลของท่านเดสเตอร์ ถึงจะอยู่ห่างไกลจากคฤหาสน์ทั้งสี่แต่ท่านเดสเตอร์และท่านเมอร์นิตก็เมตตาพวกเราน่ะครับ'

ผู้ชายคนนั้น…ทำได้ถึงขนาดนี้เลยรึเนี่ย…เป็นผู้นำที่ดีได้แล้วสินะ…เดส…

'งั้นตลอดสัปดาห์ต่อไปนี้ฉันจะรอให้คุณพาฉันไปที่คฤหาสน์ตะวันออกก็แล้วกัน' ฉันพูดทั้งๆที่เอามือปิดปากเพื่อซ่อมรอยยิ้มที่ได้ยินข่าวดีเรื่องของเดสเตอร์ไม่ได้

'เธอ…เหมาะกับรอยยิ้ม…' เขาพึมพำออกมา 'ดูเธอตอนนี้สิ เธอยิ้มแล้ว แค่พูดเรื่องพี่น้องของเธอให้ฟังเธอถึงก็ยิ้มแล้ว เธอนี่เหมือนกับลูกชายของท่านเดสเตอร์จริงๆ~'

ฉันขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเรื่องที่เดสเตอร์กับเมอร์นิตมีลูกกันแล้ว…น่าแปลกที่เซตัสไม่เคยคิดจะบอกอะไรให้ฉันรู้เลย…

'ลูกชาย…งั้นหร่อ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

'ก็ไม่ใช่แค่คำว่าลูกชายหร่อ ก็เป็นฝาแฝดนี่นะ…แล้วก็ลูกสาว…' ดอนเทลพูดพร้อมกับจับคางของแล้วแล้วพึมพำออกมา 'ท่านลิซ่าชอบขนมปังที่ผมทำมากก็เลยสั่งให้ผมเอาขนมปังจำนวนมากไปส่งที่คฤหาสน์ตะวันออกน่ะครับ…แต่รู้สึกว่า สัปดาห์หน้าจะเป็นวันครบรอบวันเกิดขององค์หญิงอลิเซียพอดีก็เลยให้ผมไปทำเค้กให้ที่นั่นเลย'

'ไม่ยักรู้มาก่อนเลยแฮะ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ 'เขาคนนั้นมีครอบครัวใหญ่ถึงขนาดนี้แล้วงั้นหร่อ…ผิดก็ฉันที่ทำแต่หนังสือ…'

หลังจากที่เขาได้ยินฉันพูดออกมาแบบนั้นก็หยุดลงทันที

'เขียนหนังสือด้วยงั้นหร่อ…' ดอนพูดออกมาสั้นๆ 'งั้นเดี๋ยวพรุ้งนี้ผมจะพาคุณไปหาคนๆหนึ่ง ผมว่าคุณต้องชอบเขาแน่ๆเลยครับ~'

'จะมีใครที่ทำให้ฉันชอบได้อีกล่ะ' ฉันพูดลากเสียงออกมาทันที

'เขาเป็นคนที่ท่านเดสเตอร์ส่งมาฟื้นฟูที่นี่นั่นแหล่ะครับ' ดอนพูดแล้วเดินออกไปปิดประตูบ้านของเขาทันที 'นักปราชญ์…กิลเบิร์ต ไบร์ชสมิธ'

'อ้อ…ได้ยินถึงคำร่ำลือมาเหมือนกัน ว่าเป็นเลือดผสมสีกลับออกมาจากโลกภายนอกได้โดยที่ไม่มีบาดแผล' ฉันพึมพำออกมา 'แต่ยังไม่เคยได้เจอกันตรงๆเลย…'

เขาดูมีความสุขมากเวลาที่พูดชายชายในตำนานคนนั้น รู้สึกว่ากิลเบิร์ต จะมีชีวิตยืนยาวกว่ามนุษย์ธรรมดาด้วยนี่นะ…

'ฉันจะไปก็แล้วกัน' ฉันพูดออกมาเบาๆ

'โอเค พรุ้งนี้ปิดร้าน' เขาพูดพร้อมกับหยิบขวดหมึกและขนนกแล้วก็กระดาษไปยืนที่หน้าร้านทันที 'พรุ้งนี้เป็นวันพักผ่อนอีกวันหนึ่งก็แล้วกัน…แม้ว่าจะมีเด็กๆอยากได้ขนมปังของผมก็เถอะ'

'หลงตัวเองไปแล้วมั้ง…' ฉันพึมพำเบาๆ

'งั้นผมจะพาคุณไปที่ห้องนอนก็แล้วกัน ส่วนคุณก็ใช้ชุดของแม่ของผมก็ได้นะครับ…อาจจะเหมาะกับคุณก็ได้…' เขาพูดพร้อมกับเดินนำฉันขึ้นบันได้ไปที่ชั้นสองทันที

'มีอะไรก็…เคาะประตูห้องของผมก็ได้นะครับ…ห้องของผมอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่…' เขาพึมพำออกมา

เขาหน้าแดงออกมาเล็กน้อยเชิงว่าเขาไม่เคยอยู่กับหญิงสาวสองต่อสองเลยซักซักงั้นแหล่ะ…

'นายอายุเท่าไหร่กันแล้วน่ะ' ฉันบ่นออกมา 'ประหม่าไม่เหมือนกับตอนกลางวันเลยนะ'

'ก็…ผมเป็นลูกคนเดียวนี่ครับ…แล้วก็ไม่เคยมีคบหากับผู้หญิงที่ไหนมาก่อนเลยด้วย…' เขาเกาแก้มตัวเองเชิงเขินอายแล้ว 'ตลอดยี่สิบกว่าปีมานี่ผู้หญิงที่อยู่กับผมมาตลอดก็คือแม่ของผมเนี่ยแหล่ะครับ…'

แม้ว่าตอนนี้เซตัสจะเปลี่ยนลุคลองใช้ผมสีบลอนซ์ก็เถอะ แต่มันบังเอิญเกินไปแล้วนะ…ด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนกับแทบจะทุกอนูกลับมีท่าทีแบบนี้…ไม่คุ้นลูกตาจริงๆ…

'งั้นฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนล่ะ เดินทางมาไกลแถมไม่ได้นอนพักเลยด้วย…' ฉันพูดแล้วเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปทันที 'ให้ตายสิ…เหมือนเห็นเซตัสมีท่าทางแบบนั้นจริงๆเลย…'

ในห้องนอนของพ่อกับแม่ของเขาฉันรู้สึกได้เลยว่าเวลาในห้องนี้มันถูกหยุดนิ่งมาโดยตลอด…สภาพสิ่งของเหมือนถูกจัดให้อยู่กับที่มาตลอดห้าปี…ไม่มีแม้กระทั่งฝุ่น…

'จริงสิ…ลืมเรื่องห้องน้ำไปเลย' ฉันเดินไปดูที่ตู้เก็บเสื้อผ้าในห้องทันที

มีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในนั้นมากมาย…และอีกส่วนก็เป็นเสื้อผ้าของชายหนุ่มคงเป็นพ่อกับแม่ของเขาสินะ…

'พ่อ…กับแม่งั้นหร่อ' ฉันพึมพำออกมา 'ตั้งแต่เกิดมาเราได้พบกับเหล่าพี่น้องที่เกิดมาร่วมชะตากรรมเดียวกับเรา…แต่ยังไม่เคยเจอเลยแฮะ…พ่อกับแม่น่ะ…'

ฉันหยิบชุดเดรสใส่สบายสีขาวออกมาจากตู้แล้วมองไปที่ประตูทันที…

'ต้องถามจริงๆสินะ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

ฉันเดินออกมายืนที่หน้าห้องของเขา…แล้วเคาะประตูห้องของเขาในทันที ซักพักหนึ่งเขาก็เปิดประตูออกมา…ในสภาพไม่ใส่เสื้อ…

'อ่ะ…ขอโทษครับ พอดีผมยังไม่ชิน…' เขาหัวเราะออกมาแห้งๆแล้วมองหน้าฉันทันที

เขาในตอนนี้ทำให้ฉันนึกถึงครั้งเดียวที่เซตัสไม่ใส่เสื้อต่อหน้าของฉัน…อย่าไปสนใจมันเลย…

'นายไม่ได้บอกเรื่องห้องน้ำกับฉัน…' ฉันพูดออกมาเบาๆแล้วมองตาของเขาทันที

สิ่งที่ฉันเห็นในห้องของเขาคือชั้นหนังสือที่ใหญ่มากๆในนั้น

'แล้วข้างในนั่นคืออะไรน่ะ…' ฉันพูดพร้อมกับชะเง้อคอเข้าไปมองสิ่งที่อยู่ในนั้น

'ก็…หนังสือที่ผมศึกษาอยู่น่ะ…' เขาพึมพำออกมาแล้วเกาแก้มของตัวเองอีกครั้ง 'ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก…'

'ขอเข้าไปดูหน่อยสิ…' ฉันที่กำลังสนใจชั้นหนังสือชั้นใหญ่นั้นพูดออกมาทันที 'พวกนั้นคงจะเป็นหนังสือที่นักปราชญ์คนนั้นเขียนเอาไว้สินะ'

'ได้ครับ…แต่ขอผมใส่เสื้อก่อนได้มั้ย…' เขาหน้าแดงอออกมาเล็กน้อยอีกครั้ง

'จะบอกอะไรให้นะ…นายหน้าตาเหมือนสามีของฉัน…ฉะนั้นช่วยอยู่แบบนี้เนี่ยแหล่ะ มันจะทำให้ฉันได้คิดว่านายไม่ใช่ตาบ้านั่น…' ฉันหลับตาลงแล้วพูดออกมาเสียงต่ำทันที 'ผู้ชายที่สนใจแต่เรื่องแบบนั้นน่ะ…'

ฉันพูดบ่นออกมาแล้วเดินเข้าไปในห้องของเขาทันที

'เลวร้ายขนาดนั้นเลยหร่อครับ…สามีของคุณน่ะ…' เขาพึมพำออกมา

'เป็นผู้ชายที่ไม่เข้าใจหัวอกของผู้หญิงที่ต้องมาทำหน้าที่เป็นภรรยาของตัวเองเลยล่ะมั้งนะ…' ฉันพูดออกมาเบาๆแล้วมองหนังสือหลายเล่มที่ดูแล้วไม่คุ้นตาเอาซ่ะเลย

'อาจารย์เคยพูดเอาไว้ว่าซักวันหนึ่งโลกอาจจะถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่ก็ได้…ถ้ามีสิ่งที่ผิดกฎของโลกนี้เกิดขึ้นมา' เขาพูดขึ้นมาอย่างสงสัยทันที 'คุณที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของโลกมานับต่อนับแล้ว…น่าจะเข้าใจความหมายของมันนี่…'

'…เขาพูดไว้แบบนั้นงั้นหร่อ…' ฉันพึมพำออกมา

ฉันหยิบหนังสือออกมาเปิดดูทันที

'เล่มนั้นเกี่ยวกับโลกภายนอกน่ะครับ เดี๋ยวนี้มันพัฒนาได้สุดยอดมากๆเลยล่ะ' ดอนเดินเข้ามาพูดอยู่ข้างๆฉัน 'อยากจะลองเอาขนมปังที่ผมทำออกมาขายข้างนอกจังเลยแฮะ~'

'แต่เวลาของที่นั่นช้ากว่าที่นี่มากเลยนี่…' ฉันหันไปมองเขา

'นั่นสินะ~ แต่ผมก็อยากจะลองออกไปดูนะครับ' เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม 'แต่ผมยังไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปอยู่ที่นั่นโดยที่ให้อายุของตัวเองเดินไปอย่างช้าๆซ่ะด้วยสิ…'

รอยยิ้มบนใบหน้าแบบนั้น…เหมือนกับฝันเลยจริงๆที่ได้เห็นใบหน้าแบบนั้นยิ้มอยู่…

'ผมของคุณสวยจังเลยนะครับ…' เขาพูดออกมาเบาๆแล้วมองลงมาบนเส้นผมของฉัน 'เป็นสีเทาเข้มอมฟ้า…และก็ผิวสีซีดแบบนั้น…คุณเหมือนแสงสว่างท่ามกลางความมืดเลยล่ะครับ~'

'…นับว่าเป็นคำชมได้มั้ยนะ…' ฉันมองตาของเขา 'ขอบคุณที่ไม่วิจารณ์ไปในทางลบก็แล้วกัน…'

'ไม่กลัวเลยหร่อครับ…' เขาทักถามชั้นต่อ

'หลังจากรู้ว่านายไม่เคยอยู่กับผู้หญิงแบบสองต่อสองมาก่อน…ฉันเชื่อใจนาย…' ฉันพูดออกมา 'แล้วอีกอย่าง…'

ฉันเลือกที่จะไม่พูดมันออกไป…เพราะมันอาจจะทำให้เขาโกรธเอาก็ได้

'…อ้อ นี่คือหนังสือที่คุณเรียบเรียงเองสินะ' เขาหยิบหนังสือที่ว่าออกมาแล้วแล้วส่งให้ฉันทันที 'สุดยอดมากเลยล่ะครับ เป็นการใช้คำเรียบได้ที่สวยงามมากเลยล่ะ~'

'…ขะ…ขอบคุณ' ฉันพึมพำออกมา 'ไม่คิดว่าจะมีคนชอบเรื่องแบบนี้ด้วย…'

'ผมอ่านหนังสือของอาจารย์บ่อยๆน่ะครับ แต่ที่ผมชอบที่สุดคือหนังสือของคุณนะ…' เขาพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม 'เพราะการใช้คำของคุณทำให้ผมเห็นภาพได้เลยล่ะ'

เขาชอบทำให้ฉันแปลกใจอยู่เรื่อยเลยแฮะ…น่าแปลกที่ฉันรู้สึกดีใจที่เขาพูดออกมาแบบนั้น…