Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #13 : PART 12: I love you too [Lala] END Book 1

PART 12: I love you too [Lala] END Book 1

.

.

.

วันนี้คือวันเกิดของอลิเซีย หลานสาวของเดสเตอร์…เอาจริงๆแล้ว ฉันก็กลัว…กลัวว่าเซตัสจะโกรธ แต่กลับกลายเป็นว่าเขาโทษตัวเอง ไนต์จึงพาเขาไปนอนพักที่ห้องรับรอง

พลบค่ำงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นและตัวแทนที่เหลืออีกหกคนนั้นก็นั่งคุยกัน

ส่วนฉันนั้นได้ยืนมองหาเด็กน้อยคนนั้น

'คุณดูยุ่งจังเลยนะครับ' ดอนเทลที่เดินเข้ามาส่งถ้วยซุปให้ฉัน 'คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยนี่ครับ รองท้องหน่อยก็ดีนะครับ'

'ฉันอาจจะคิดมากไป…เรื่องของเซตัส' ฉันพึมพำขึ้นมา

'แต่ถ้าหนูคุณหนูอลิเซียละก็ หลบอยู่หลังผมนี่ไงครับ' เขาพูดแล้วยิ้มออกมาทันที 'โถ่ คุณหนู ไม่ต้องเกาะขาผมก็ได้นะครับ~'

เด็กน้องที่มีผมสีทองบลอนซ์และมีดวงตาสีฟ้าใสเหมือนพ่อของเขา…เวเฟียสต์ กำลังเล่นกับดอนเทลอย่างสนุกสนานในตอนนี้ ยังไม่สายไปที่ฉันจะให้พรแก่เธอ…คำอธิฐานที่จะทำให้เธอกับพี่น้องรักใคร่กัน…

'ดอนเทล…' ฉันเรียกเขาทันที 'ฝากถ้วยซุปนี้ก่อนนะ…'

ฉันพูดแล้วรีบส่งถ้วยซุปให้เขาทันที หลังจากนั้นก็หันมาก้มมองอลิเซียแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

'ว่าไง เคยเจอกันครั้งแรกสินะ~' ฉันพูดขึ้นกับเธอ 'ขอให้เป็นเด็กดีรักพี่น้องด้วยนะ'

ฉันลูบหัวของเธอในทันที จากนั้นแอคซาซินก็เดินเข้ามาหาฉัน

'โฮ่ ด้ายแดง' เขาบ่นพึมพำขึ้นมา 'บิงโก…'

'เป็นบ้าอะไรของนายน่ะ' ฉันขมวดคิ้วใส่เขาทันที

'หืม ก็กำลังดูด้ายแห่งสายสัมพันธ์ของเด็กน้อยนี่ไงล่ะ~' เขายิ้มใส่ฉัน 'ข้ามองเห็นของทุกคนนี่นะ~'

ฉันส่งอลิเซียให้กับแซคลูกชายอีกคนของเดสเตอร์ทันที

'แล้วนายล่ะ เมื่อไหร่จะมีลูกกับเขาซักที' ฉันพูดบ่นใส่แอคซาซินทันที

'ข้ามีของข้าอยู่แล้วน่า…เซทเทอเรียส อายุใกล้จะ 500 เต็มทีแล้ว…' เขาพูดออกมาอย่างหน่ายๆทันที 'แต่เจ้านั่นมีงานอดิเรกแปลกๆเยอะไปหน่อย จนไม่ยอมมางานวันนี้กับข้าน่ะ…'

'เหมือนพ่อไม่มีผิด' ฉันพูดแล้วเดินหลบไปที่ระเบียงทันที

ซักพักต่อมาดอนเทลก็เดินตามฉันออกมาที่ระเบียง…

'เป็นอะไรรึเปล่าครับ' เขาพูดถามฉัน

'ไม่รู้สิ…ฉันอาจจะคิดมากไปก็ได้นะ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

'ให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ' เขาเดินมายืนข้างๆฉันแล้วหันมายิ้มให้ฉันทันที

'ไม่ต้องหรอกนะ…' ฉันพึมพำออกมาต่อทันที 'แล้วจะกลับวันไหนล่ะ'

'ผมจะกลับงั้นหร่อ…พรุ้งนี้ตอนสายๆน่ะครับ' เขาพูดออกมาแล้วยิ้มให้ฉันอีกครั้ง 'แต่อยากจะอยู่กับคุณตลอดไปมากกว่าน่ะครับ…'

'พูดอะไรบ้าๆ สามีฉันหวงฉันขนาดไหนนายก็รู้แล้วนี่…' ฉันพูดบ่นออกมา 'อีกอย่างมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ย ก็นายอยากที่จะกลับไปดูแลห้องของพ่อกับแม่ของนายนี่'

'มันก็…ไม่แน่หรอกครับ…' เขาพึมพำออกมาทันที 'น่าสงสารเขาเหมือนกันนะครับ สามีของคุณน่ะ…มีคนที่แค้นจนถึงขั้นที่คิดจะฆ่าเลยนี่ครับ…'

'ฉันว่าเขาคงคิดวิธีจัดการไว้แล้วล่ะ…' ฉันพูดออกมาแล้วมองตรงไปที่เมืองข้างหน้าคฤหาสน์แห่งนี้ 'นี่ หันมาหน่อยสิ…'

เขาหันมามองฉันอย่างสงสัย…

'จูบฉัน…ได้มั้ย…' ฉันพึมพำออกมา

'แต่ที่นี่มัน…' เขาพูดขัดฉันทันที

'ยังไงนายก็พูดออกมาซ่ะหมดเปลือกอยู่แล้วนี่…' ฉันพูดเสียงเรียบออกมา 'และนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเราแล้ว…'

ซักพักเขาก็ดึงฉันไปกอดทันทีแล้วกดริมฝีปากของเขาลงมาทันที ซักพักเขาก็ถอนปากของเขาออกแล้วกอดฉันเอาไว้แน่น

'ผมจะไม่ลืมคุณเลยครับ…' เขาพูดออกมาทันทีแล้วคลายกอดออกทันที

'อ้าว งานเลี้ยงจบแล้วนะครับ' เดสเตอร์ที่จู่ๆก็เดินเข้ามาพูดขึ้นทันที 'อย่าพึ่งคิดว่าครั้งนี้จะเป็นการจากลา นายยังมาที่นี่อยู่ทุกเดือน และต้องมาทำอาหารในงานวันเกิดของหลานของข้าหรือจะยอมมาทำงานให้ข้าก็ได้นะ ส่วนเธอก็ต้องอยู่กับข้าจนกว่าเซตัสจะหายดี'

'พูดอะไรของนายน่ะเดสเตอร์' ฉันพึมพำออกมา

'ข้าศรัทราในตัวพระเจ้า บรรพบุรุษของเรายังไงล่ะ' เขายิ้มออกมาทันที

.

.

.

เช้าวันต่อมา ไนต์ ริน โซลต์ ได้ทำการพาเซตัสกลับไปที่คฤหาสน์ทิศเหนือทันที เพื่อไม่ให้เสียเวลาในการพักฟื้น แล้วพวกเขาจะเริ่มทำการล่าตัวไลแคนท์ปริศนานั่นทันที…

'นี่ เธอคงจะไม่เหงาใช่มั้ย…' เซตัสถามฉันขึ้นมา

'ฉันอยู่ได้…เดสเตอร์ก็อยู่ด้วยไม่เป็นไรหรอก' ฉันพึมพำออกมา

'นี่ เจ้ามนุษย์…' เขาได้เรียกดอนเทลที่ยืนอยู่ด้านหลัง

'ดอนเทล วสันต์ต่างหากล่ะครับ' ดอนเทลพูดบ่นออกมาทันที

'ถ้าข้าฝากลาล่าไว้กับแกจะไหวมั้ยนะ' เซตัสบ่นออกมาทันที

'…ทำได้แค่รับปากครับ' ดอนเทลพูดเสียงเรียบ

'ชิ…คนที่โดนเล่นงานคือข้าเต็มๆ' เซตัสบ่นออกมาก่อนที่ประตู้รถม้าจะปิด ไนต์กลับร่างกลายเป็นเฟนริร์แล้ววิ่งออกไปด้วยความเร็วทันที

'เจ้านั่นมีแรงเหลือเฟือจริงๆ' เดสเตอร์พูดบ่น 'หลังจากที่ส่งอลิเซียเข้านอน พวกเราก็นั่งดื่มกันยันเช้า ยังมีแรงวิ่งกลับบ้านได้อีกนะ~'

ฉันขมวดคิ้วใส่เขาทันที นี่หร่อผู้ชายที่ฉันสอนเรื่องมารยาทให้เขาน่ะ

'เมื่อก่อนเซตัสได้รับการดูแลโดยเมอร์นิต…และเธอก็ดูแลข้าสินะ' เดสเตอร์พูดออกมาแล้วยิ้ม 'ความรู้สึกเมื่อตอนนั้นมันยังไม่เคยหายไปหรอกนะ'

ฉันมองดอนเทลที่กำลังขึ้นรถม้ากลับบ้านของเขา เข้าให้มายิ้มให้ฉัน

ฉันก็…รักเหมือนกัน…มากๆเลยด้วย

'นั่นสินะ…เซตัสในตอนนั้นก็รักเมอร์นิต แล้วนายก็รักฉัน…' ฉันพูดออกมาเบาๆ

'ตอนนั้นน่ะ พวกเราก่อเรื่องไว้เยอะเลยนี่นะ' เดสเตอร์พึมพำออกมา

'หวังว่าหลานของนายจะสามารถสานต่อโลกใบนี้ได้นะ' ฉันพูดบ่นออกมา

'ไม่ต้องห่วงหรอกครับ' แอคซาซินที่ยืนเดินเข้ามาหาพวกเราพูดขึ้น 'ตอนนี้เขาก็กำลังทำให้โลกนี้พัฒนาไปในทางที่ดีอยู่~'

ฉันมองรถม้าที่วิ่งออกตัวไปจากตัวคฤหาสน์

'นี่ ลาล่า…' เดสเตอร์พึมพำขึ้นมา

'มีอะไรงั้นหร่อ…' ฉันหันไปมองเขา

'เธอ…คงจะต้องเลี้ยงลูกซ่ะแล้วล่ะมั้ง…'