Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #12 : PART 11: Apology [Zetus]

PART 11: Apology [Zetus]

.

.

.

เช้าวันต่อมาไนต์ได้เรียกรินกับโซลต์มาช่วยพาผมลงจากเขานี้ แต่ไม่ใช่หรอก เผื่อเจ้าไลแคนท์นั่นบุกมาฆ่าผมอีกรอบต่างหากล่ะ…

'นายนี่โชคร้ายจังเลยนะ เซตัส' รินบ่นออกมา 'เมียหายแล้วมาซวยซ้ำซวยซ้อนที่นี่อีก'

'ฮ่ะๆ ไม่ขำเลยนะครับ' ผมที่พูดกับรินด้วยความเคารพเสมอมาหัวเราะแห้งๆใส่เขาไป 'คุณเองก็ต้องเหนื่อยคุมประพฤติเจ้าเด็กปริศนานี่ไม่ใช่หร่อครับ'

'พักหลังมานี่ลูกชายข้าก็ช่วยสานต่องานของข้าไปเยอะแล้วล่ะ' รินพูดบ่นออกมา 'การเฝ้าดูเจ้านี่เลยไม่ยากไปกว่านี่อีกแล้ว พักหลังมานี่เจ้านี่ก็เริ่มเรียนรู้ที่จะสร้างแม่ของตัวเองขึ้นมาซ่ะด้วยสิ'

'แม่ เจ้าบ้านี่มีแม่ด้วยรึ' ผมขมวดคิ้วบ่นทันที

'นกพวกนี้ความลับเยอะจะตายไป' รินบ่นออกมา

'ว่าแต่ไนต์ละครับ' ผมพูดถามเขาไป

'หมอนั่นกังวลเลยออกไปวิ่งแทนม้าน่ะ' โซลต์ที่นั่งเท้าคางบ่นออกมาทันที 'ให้ตายสิ ถ้าไม่ติดคนแบบคุณผมคงไปถึงที่นั่นตั้งแต่เที่ยงแล้วล่ะ'

'เอาน่าๆ โซลต์ อย่าพูดแบบนั้นสิ' รินหันไปพูดปลอบโซลต์ทันที 'แต่เพราะไนต์ออกไปวิ่งแทนม้า ทำให้เราเดินทางได้เร็วขึ้นนี่นะ'

ผมเหลือบไปมองทิวทัศน์ที่เปลี่ยนเป็นด้วยความเร็วในการวิ่งของไนต์

'บ้าพลัง…' ผมบ่นออกมา

'วันนี้ซุสก็คงจะไม่ว่างเหมือนเคยนั่นแหล่ะ รู้สึกว่าลูกชายหมอนั่นจะโดนเทพสงครามเล่นงานอีกแล้ว' รินบ่นออกมา

'อย่างอาลานเนี่ยนะจะโดนแอรีสหมายหัว' ผมพูดบ่น

'เมื่อวานโดนเอาหอกสายฟ้าแทงทะลุตัวไปเอง' โซลต์เบ้ปากแล้วบ่นออกมา

เวลาผ่านไป เรามาถึงหน้าคฤหาสน์ตะวันออกในช่วงหัวค่ำ รินเป็นคนแบกผมเข้าไปในห้องรับแขกของที่นั่น

'ให้ตายสิ เวลาอ่อนแอก็ไม่มีอะไรดีเลยนะ นายเนี่ย' รินบ่นแล้ววางผมลงบนโซฟาของที่นั่น

'ขอโทษที่ผมมันไม่ได้เรื่อง แค่สู้กับหมายังทำไม่ได้เลย' ผมบ่นออกมาทันที

'เซตัส…' เสียงของลาล่าดังขึ้นมา 'เกิดอะไรขึ้นน่ะ'

'พอดีโดนหมาไล่กวดนิดหน่อยน่ะ' ผมพูดเสียงเรียบออกมา

ลาล่ารีบหันไปมองทางไนต์ทันที

'เฮ้ๆ ไม่ใช่ข้านะ' ไนต์พูดปัดทันที 'ไลแคนท์มันซ่อนอยู่แถวคฤหาสน์ของข้าต่างหากล่ะ'

'มันพวกของอากาศเย็นๆด้วยนี่นะ' เดสเตอร์ที่เดินเข้ามาพูดบ่นทันที 'สภาพดูไม่ได้เลยนะ…เซตัส'

'แกเองก็แก่ลงไปเยอะนี่ ลูกชายทั้งสองหาเรื่องให้อีกแล้วรึไง' ผมพูดแขวะเขาไปทันที

'เปล่า…คราวนี้ฝีมือลาล่า' เขาพูดตอบกลับมา

'อย่าพึ่งมีมวยกันตอนนี้เลยน่า' รินที่อยู่อยู่ข้างๆผมพูดออกมาทันที

'ขอโทษ…' เราทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

พะ…พูดออกไปแล้ว…ผมพูดมันออกไปแล้ว…

'ดะ…เดี๋ยวนะ' โซลต์ที่นั่งมองอยู่พูดขัดขึ้น 'เมื่อกี้พวกนายพูดคำว่าขอโทษงั้นหร่อ…'

'ขอโทษ ที่ยัดเยียดหลายๆอย่างให้นายไป…' ผมพึมพำ

'ขอโทษ ที่ไม่ยอมฟังในสิ่งที่นายพยายามจะบอก' เขาก็พูดออกมา

เราทั้งคู่ต่างก็ขอโทษออกมาพร้อมๆกัน…และสุดท้ายพวกเราก็ต้องมาคุยปรับความเข้าใจกันใหม่ ตั้งแต่ต้น

ผมได้บอกลาล่าเรื่องที่ต้องกลับไปรักษาตัวที่คฤหาสน์ของรินจนกว่าจะหายดี แม้ว่ามันจะอันตราย…ก็ตาย ผมขอให้เธออยู่กับเดสเตอร์จนกว่าผมจะกลับมา

'เหมืองแร่นั่น ข้าไม่อยากให้มันตกไปอยู่ในมือของพวกมนุษย์เลยจริงๆ' ไนต์พูดบ่นออกมา 'ข้าถึงได้ตั้งคฤหาสน์เอาไว้แล้วสั่งให้ลูกน้องของข้าดูแลมันเอาไว้'

'งั้นเราต้องปกป้องมันสินะ' เดสเตอร์พูดขึ้น 'ความเป็นอมตะของเราถูกลบไปเพราะมันนี่นะ'

'เดสเตอร์' เมอร์นิตพูดทักเขา 'อย่าลืมสิว่ามีคนๆหนึ่งต้องเคลียร์กับเซตัสให้จบนะ…'

เธอพูดเรื่องอะไรกันนะ ผมมีคนที่ต้องเคลียร์นอกจากเดสเตอร์ด้วยงั้นหร่อ

'พูดถึงผมกันอยู่หร่อครับ' แล้วจู่ๆก็มีผู้ชาย…ใช่ผู้ชายเดินถือถาดขนมเข้ามา 'คุณลาล่านี่เล่าให้พวกเขาฟังแล้วงั้นหร่อครับ'

หน้าตา…เหมือนเราเป๊ะ…

'นี่สิถึงจะเรียกว่าแฝดปีศาจ…' ไนต์พูดขึ้นมา 'โชคดีของนายนะเนี่ย ที่มาเจอต่อหน้าต่อตาเลย'

'ไม่ขำแล้วนะ' ผมพูดบ่นขึ้นมา 'แกทำอะไรลาล่า…'

ที่ผมถามไปเช่นนั้น เพราะว่าเขาทำสายตาแบบนั้นใส่ผม สายตาที่บ่งบอกว่าเขาเป็นผู้ชนะตัวจริง

'นายพูดอะไรน่ะเซตัส…' ไนต์พูดพึมพำออกมา

'ผมก็ทำในสิ่งที่คุณละเลยต่อเธอมาตลอดยังไงล่ะครับ' ชายคนนั้นตอบผมมาทันที

'เอาตรงๆเรื่องนั้นอย่าพึ่งเลย นี่คือดอนเทล วสันต์น่ะ' เดสเตอร์พูดขัดขึ้นมา

'เรื่องชื่อน่ะเอาไว้ทีหลัง เดส!' ผมโวยวายขึ้นมาเสียงดัง 'แกมีสิทธิ์จะไรมายุ่งกับภรรยาของข้านะ!'

'สิทธิ์…ฮ่ะๆ ในเมื่อคุณฆ่าพ่อแม่ของผม ผมก็ต้องการที่จะแก้แค้นเป็นธรรมดา' เขายังคงพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม…ที่ผมไม่เคยทำออกมา… 'แถม เธอก็เหมือนเป็นคนที่ผมรักมาตลอดเลยด้วยนี่สิ…'

'ถ้าเจ้าจะให้ข้าชดใช้เรื่องพ่อแม่…ข้าทำให้ได้แค่คำขอโทษ…' ผมพูดแล้วกุมหัวของผมแน่น 'แต่นั่นมัน ภรรยาของข้านะ'

'เหมือนน้องสาวมากกว่าอีกนี่ครับ' เขายังคงพูดมันต่อไป 'รู้มั้ย ว่าชีวิตผมคงดีกว่านี้ถ้าพ่อแม่ของผมไม่ได้ตายไปน่ะ…'

ในหัวของผมตอนนี้มันเป็นอะไรไปนะ…ปวดหัว…ไม่สิ…สติมันกำลังจะขาดไปแล้ว…

'ข้าขอโทษ…' ผมพูดออกไปทันที

'ซะ…เซตัส' ไนต์พูดออกมา 'ใจเย็นๆก่อน'

'อภัยให้ข้าด้วยเถอะ…' แต่ผมยังคงพูดออกไป

'โอเค ผมให้อภัย' และนี่เป็นคำตอบที่ออกมาจากปากของเขา 'ผมแค่ต้องการคำขอโทษของคุณ และต้องการดูให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้ไปทำลายชีวิตของใครอีกแล้ว หลังจากวันนั้น…แต่ผมก็ยังคงปฏิเสธข้อเสนอของคุณเหมือนเดิมนะครับ'

เขาพูดออกมาแล้วหันไปมองเดสเตอร์ทันที

'หัวแข็งไม่เบานี่ ดอนเทล' เดสเตอร์บ่นออกมา 'ลูกสาวแล้วก็หลานสาวของข้าชอบขนมปังของเจ้ามากด้วยนี่สิ~'

'ผมของเวลาอีกซักหน่อยเถอะครับ…' เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

ผมได้แต่นั่งกุมหัวของตัวเอง รินที่นั่งอยู่ข้างๆผมได้แต่ลูบหัวของผม

'นายก็ควรจะเอาเขาเป็นแบบอย่างนะ' รินพูดขึ้นมา 'แม้ว่าจะเคียดแค้นเพียงใด ก็ยอมให้อภัยแล้วก้าวเดินต่อไปน่ะ…โซลต์ เจ้าเองก็เลิกทำตัวเป็นเด็กๆซักทีได้มั้ย…'

'ให้ตายสิ อีกเจ็ดปีค่อยมาบ่นเถอะน่า…' โซลต์บ่นแล้วยังคงหยิบขนมในถาดขึ้นมาทานต่อไป

'ให้ตายสิ…อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ' รินบ่นพึมพำออกมา

'ผมขอกลับไปจัดการเรื่องเค้กของคุณหนูอลิเซียก่อนนะครับ' เขาพูดออกมาแล้วเดินออกไปทันที

'ให้ตายสิ เหมือนนายแค่ร่างกายจริงๆสินะ' แอคซาซินบ่นออกมาทันที 'อย่ามัวแต่คิดมาก นายก็ควรจะรีบพักฟื้นให้ร่างกายกลับมาเหมือนเดิมนะ แต่เรื่องนี้บ้านข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้หรอกนี่นะ~'

ให้ตายสิ ปวดหัวชะมัด…เรื่องแบบนี้ใครจะไปรับได้ทันทีกันล่ะ