คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : PART 10: Plaintive [Lala]
PART 10: Plaintive [Lala]
.
.
.
เขายังสับสนอยู่…ใช่ ฉันไม่อยากให้ขาวที่แสนบริสุทธิ์นี้ต้องกลายมาเป็นสีเทาที่มัวหมองแบบฉัน…
ฉันได้แต่พยายาม…พยายามให้เขาเลิกขึ้นติดเกี่ยวกับพ่อกับแม่ของตัวเอง…
แน่นอน…มันยากสำหรับฉัน แต่ก็คุ้ม ที่จะลองดูนี่
นี่เป็นวันที่ห้าแล้วที่ฉันอยู่ที่นี่…ฉันเมินเข้าด้วยการอ่านหนังสืออยู่ในห้องของเขาต่อไป
มันเหมือนกับว่าฉันเป็นคนที่งี่เง่าใส่เขาซ่ะงั้น
'นี่…ผมรู้นะครับว่าคุณชอบที่จะอ่านหนังสือ แต่ทานอะไรบ้างก็ดีนะครับ' เขาพูดเสียงเรียบออกมาเช่นเคย 'ไม่เข้าใจเลยจริงๆ…'
'ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเด็กติดพ่อแม่แบบนี้จะถูกเดสเตอร์เชิญชวนให้ไปทำงานในคฤหาสน์ตะวันออก' ฉันพึมพำออกมาทันที
'อย่าพูดแบบนั้นสิครับ…' เขาพูดตอบฉันทันที 'ผมแค่ไม่อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่หายไป…'
'นั่นเข้าเรียกว่ายึดติด…' ฉันพึมพำออกมา
'คุณไม่เข้าใจ…หรอก…'
'ทำไมฉันจะไม่เขาใจฉัน' ฉันหันไปมองเขาหันที 'ฉันยังไม่เคยเจอพ่อของตัวเองเลยนะ…แต่ฉันก็ยังได้ยินเสียงของเขา…เสียงร้องของความเจ็บปวดน่ะ…'
เขายืนขมวดคิ้วมองฉันต่อไป…
'แล้วคิดหร่อว่าพ่อแม่ของนายจะดีใจน่ะ…คิดหร่อว่าพวกเขาที่ตายไปจะมีความสุขน่ะ' ฉันบ่นพึมพำออกมา 'ไม่คิดอยู่หร่อว่าพวกเขากำลังเสียใจที่นายเลือกที่จะยึดติดอยู่กับเขา แทนที่จะไปทำงานให้กับฮัสอานน่ะ…'
เขายังคงยืนเงียบอยู่…ฉันคงได้แต่หวังว่าเขาจะคิดได้นะ…
'หวังว่าจะคิดได้นะ…' ฉันพูดแล้วหันไปอ่านหนังสือต่อทันที
วันต่อมาเขาก็เปิดร้านตามปกติ…แน่นอน…เหมือนกับว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น
'ให้ตายสิ…พรุ้งนี้ก็ต้องไปแล้วนะ ทำไมไม่รีบๆคิดซักที' ฉันบ่นออกมาเบาๆ
เขายังคงแบกความรู้สึกนั่นไว้บนแผ่นหลังของเขา…
เย็นวันนี้เขาก็ทำเหมือนเดิม มาเรียกฉันให้ลงไปทานอาหารเย็น…
'พรุ้งนี้ผมจะออกเดินทางตอนรุ่งเช้าเลยนะครับ มันค่อนข้างไกลเลยต้องออกแต่เช้าน่ะครับ…' เขาพึมพำขึ้นมา
'อืม…' ฉันพึมพำขึ้นมาเบาๆ
'เป็นอะไรรึเปล่าครับ ไม่สบายหร่อ' เขาขยับมามองฉันใกล้ๆ
'เปล่า…แค่ไม่พอใจน่ะ' ฉันบ่นออกมาเบาๆ
'ถ้าคุณจะให้ผมเลิกคิดถึงมันภายในเวลาสั้นๆ…มันยากนะครับ' เขาพึมพำออกมาแล้วลูบหัวของฉัน
'รอยยิ้มแบบนั้น…ไม่ชอบใจเลยแฮะ' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จเขาก็ขอให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนเขา…ทำไมอีกล่ะ…
'ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณน่ะครับ…' เขาพูดพึมพำออกมาเบาๆ
'ว่ามาสิ' ฉันพูดเสียงเรียบใส่เขาทันที
'อยู่กับผม…ที่นี่ตลอดไปไม่ได้หร่อครับ…' เขาพึมพำออกมาเบาๆ
'ฉันมีแค่สองทางเลือกให้นาย' ฉันพูดเสียงเรียบตอบเขา 'นั่นคือรับข้อเสนอทำงานให้ฮัสอานแล้วอยู่กับฉัน หรือปล่อยฉันไว้ที่นั่นแล้วกลับมาคนเดียว…'
ทำไมเวลาที่ฉันพูดเรื่องนี้…ฉันต้องเศร้าด้วยนะ…ทำไมกัน…
'งั้นหร่อครับ…' เขาพึมพำออกมาเบาๆ 'วันนี้ผมขอทำตามใจตัวเองได้มั้ยครับ…'
'…ตามใจนายเถอะ' ฉันพูดเสียงเรียบทันที
เขาเดินวนมากอดฉันจากด้านหลังทันที…ความรู้สึกของฉันมันกระเจิงไปหมดอีกแล้ว เพราะผู้ชายคนนี้งั้นหร่อ…หรือเพราะความแตกต่างของเขากับผู้ชายคนนั้นกัน…
มือของเขาไล่มาตามสาบเสื้อของฉัน…แล้วไล่ปลายจมูกของเขาไปตามซอกคอของฉัน…
'ผมรักคุณ…และไม่มีใครแทนคุณได้อีกแล้ว…' เขาพึมพำออกมาข้างหูของฉัน
สิ่งที่เขากำลังทำนั้นทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผาวในทันที เขากำลังจะทำให้ฉันกลายเป็นของเล่นของเขาซ่ะแล้วสิ…
'คุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้านะครับ' เขาพูดออกมาข้างหูของฉันจากนั้นเขาก็กัดใบหูของฉันทันที
'ยะ…อย่าทำแบบนี้นะ' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
'ทำไมล่ะครับ คุณก็รู้สึกดีไม่ใช่รึไงกันล่ะ' เขาพึมพำแล้วเล่นกับร่างกายของฉันต่อทันที
สติของฉันมันกระเจิงไปหมดแล้ว…อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เขาทำก็ได้…
แต่ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เคยถูกลืมเลือน…ไปจากร่างกายของฉัน
ฉันได้แต่พยายามรั้งสติของฉัน…ที่กำลังจะขาดลอยออกไปก็เท่านั้นเอง…
.
.
.
ฉันตื่นขึ้นมา…อีกครั้งก็อยู่บนรถม้าที่ถูกส่งมารับเขา…เอาอีกแล้วหร่อ…นี่ฉันหมดสติไปอีกแล้วงั้นหร่อ….
'ตื่นแล้วหร่อครับ' เขาอยู่ตรงหน้าฉัน…
ฉันได้แต่นั่งเงียบ…เพราะมันวุ่นวายเกินไปสำหรับฉัน
'คุณดูเหนื่อยนะครับ' เขาพึมพำขึ้นมา
'ก็เพราะใครกันล่ะ' ฉันบ่นออกมาเบาๆ 'ไม่น่าปล่อยให้นายทำตามใจเลยด้วยซ้ำ…'
'ผมขอโทษ…' เขาพูดออกมาพร้อมกับก้มหน้าลง
ฉันได้แต่นั่งเงียบ…กับสิ่งที่เกิดขึ้น และสิ่งที่เขาทำลงไป…
'เก็บคำขอโทษของนายไปเถอะ…มันไม่จำเป็น' ฉันพึมพำออกมาเบา
เพราะฉันเองก็ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเหมือนกันน่ะสิ…
.
.
.
รถม้าได้มาถึงคฤหาสน์ตะวันออกในตอนเย็นของวันนั้น…
ไม่ได้เจอกัน…นานแค่ไหนแล้วนะ
ฉันคิดแบบนั้นแล้วเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ทันที สักพักเมอร์นิตก็วิ่งเขามาหาฉันทันที
'ลาล่า…คิดถึงจัง…' เธอพูดออกมาพร้อมกับกอดฉันแน่น
'ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ลาล่า…' เดสเตอร์ที่เดินตามมาพูดแล้วยิ้มให้ฉัน 'แล้วเจ้าบ้าเซตัสล่ะ…'
'อยู่คฤหาสน์ทางเหนือ…' ฉันพึมพำออกมา
'มีปัญหาอะไรกันมารึไงกัน หายากนะเนี่ย' เขาบ่นพึมพำออกมาทันที 'แต่ที่แปลกกว่าคือเธอมากับดอนเทลนี่สิ'
'ฉันพบเขาโดยบังเอิญเมื่ออาทิตย์ก่อน…แล้วเขาก็บอกจะพาฉันมาที่นี่ด้วย' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
'ฮ่ะๆ หน้าของเขาเหมือนเจ้าหมอนั่น…' เดสเตอร์พูดออกมา 'แต่นิสัยต่างกับฟ้ากับเหวเลยนี่สิ'
ฉันเหลือไปเห็นชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ข้างในคฤหาสน์
'นั่นลูกของนายงั้นหร่อ…เดส' ฉันพูดแล้วขมวดคิ้วทันที
'อ้อ ใช่แล้ว' เดสเตอร์พูดแล้วกวักมือเรียกทั้งสองคนออกมาทันที 'กัดกันอย่างกับน้ำกับน้ำมัน เพราะขาดพรของเธอนั่นแหล่ะ'
'ก็เซตัสไม่ยอมพาฉันมาที่นี่เลยนี่ แถมาให้พรตอนนี้มันก็สายไปแล้วด้วยนะ' ฉันบ่นออกมาทันที
'แต่ถ้าหลานก็ยังทันนี่…' เมอร์นิตที่ยืนเงียบพูดขัดขึ้นมาทันที
'งั้นฉันจะให้พรกันเด็กน้อยคนนั้นเองล่ะกันนะ' ฉันยิ้มให้ทั้งสองคนทันที
แฝดทั้งสองเดินมาถึงตรงที่พวกเรายืนอยู่พอดี
'ดอนเทล เจ้าไปเตรียมจัดการในห้องครัวเถอะ' เดสเตอร์พูดขึ้นมา 'ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการเวลาในการทำงานแต่ละอย่าง'
'ครับ…' ดอนเทลที่ได้รับคำสั่งรีบเดินเข้าไปในคฤหาสน์ทันที
'เวฟ แซคในเมื่อพวกเจ้าแย่งน้องสาวกันจนพอใจแล้ว ก็หัดมาทำความรู้จักกับอาของเองซ่ะบ้าง' เดสเตอร์พูดบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ
'ทั้งสองคนชื่อเวเฟตัสและแซคคิวลัสคะ' เมอร์นิตพูดขัดออกมา 'ชื่อกลางถูกมนุษย์เรียกว่า เดอ เทอเออร์ฟุล'
'ให้ฉันเดานะ' ฉันพูดขึ้น 'เพราะคนน้องสินะ'
'เดาถูกด้วย' เดสเตอร์พูดออกมาพร้อมกับหัวเราะ 'ใช่แล้ว เวเฟียสต์ก่อเรื่องเอาไว้เยอะมากเลยล่ะ จนมนุษย์เปลี่ยนชื่อกลางรุ่นสองเป็นปีศาจ'
ฉันมองหน้าของพี่น้องคู่นี้แล้วต้องยิ้มออกมาทันที
'ผ่านอะไรมาเยอะสินะ…' ฉันพึมพำออกมา 'งั้นหลังจากนี้ก็รักใคร่ก็เข้าไว้ล่ะ…'
'ถึงแม้มันจะไม่ใช่คำอวยพร แต่มันก็เป็นคำพูดที่มันออกมาจากผากของเธอ' เดสเตอร์พูดออกมา 'พวกแกก็ควรจะทำตามที่ยัยนี่พูดเอาไว้ด้วย เพราะยังไงแม่แกก็เป็นครึ่งหนึ่งของยัยนี่'
'เดี๋ยวนี้ปากเสียขึ้นนะ เดสเตอร์' ฉันพูดบ่นออกมาทันที
'เอาล่ะ พวกแกกลับไปดูแลลิซ่ากับอลิเซียได้แล้ว' เดสเตอร์พูดสั่งเด็กแฝดทั้งสองอีกครั้งทันที
หลังจากที่เขาทั้งสองเดินออกห่างไปเดสเตอร์ก็หันมาสนใจฉันทันที
'เธอรู้จักไลแคนท์มั้ย…ลาล่า…' เดสเตอร์พูดเสียงเรียบขึ้นมา
ฉันบอกให้พวกเราเข้าไปนั่งคุยกันในห้องเอกสารจะดีกว่า…
'เอาล่ะ' ฉันพูดขึ้น 'ฉันได้ยินข่าวลือว่าทางเหนือมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น แล้วก็มีคำว่าไลแคนท์แทรกอยู่ด้วย แล้วมันคืออะไรล่ะ'
'ไลแคนท์ก็คือมนุษย์ที่ถูกสาปให้กลายเป็นสุนัขป่ายังไงล่ะ…' เดสเตอร์พูดเสียงเรียบออกมา 'แน่นอนว่าข้าหาข้อมูลเกี่ยวกับมันด้วยความเคยชิน เพราะเคยช่วยเธอหาข้อมูล'
'อือ…จริงสินะ' ผมพึมพำออกมาเบาๆ
'รู้สึกว่าพักหลังมานี่ เธอจะพูดมากขึ้นนะ' เมอร์นิตที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดขึ้น 'ไปเจออะไรมารึไง…'
สิ่งที่เมอร์นิตพูดทำให้ฉันถอนหายใจออกมาทันที
'ขอปรึกษาปัญหาชีวิตตอนนี้หน่อยได้มั้ย' ฉันพูดถามพวกเขาทันที
ฉันเลือกที่จะบอกปัญหาของฉันในตอนนี้ให้พวกเราได้รู้เอาไว้ พวกเขาก็ดูตกใจกันอยู่หรอก…
'เจ้าหนุ่มนั่นก็ร้ายไม่เบาแฮะ…' เดสเตอร์ลูบคางของตัวเองแล้วมองฉันทันที 'ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่กิลเบิร์ตสั่งสอนมากับมือ'
'ปัญหาที่ใหญ่กว่าคือเซตัสฆ่าพ่อกับแม่ของเขาเมื่อห้าปีก่อนนี่สิ…' เมอร์นิตพูดตัดออกมาทันที 'นั่นคือปัญหาใหญ่เรื่องที่เขาไม่ยอมมาทำงานให้คุณยังไงล่ะเดสเตอร์'
'เอาเป็นว่าถ้าวันนี้เจ้านั่นมาเราก็จะได้เคลียร์ปัญหาทั้งหมด' เดสเตอร์พูด
'คุณต้องขอโทษเขาด้วยนะ อย่าลืมสิ' เมอร์นิตบ่นออกมา
'ทำไมข้าต้องขอโทษเจ้านั่นด้วย' เดสเตอร์โวยวายออกมาทันที 'เจ้านั่นแหล่ะที่ผิด'
ฉันตอนนี้ได้แต่นั่งมองคู่สามีภรรยาคู่นี่นั่งทะเลาะกัน เหมือนเด็กๆเลยแฮะสองคนนี้…
'เด็กพวกนั้น ดูอ่อนแอจังเลยนะ' ฉันพูดขัดขึ้นมา
'อ้อ เวฟกับแซคน่ะหร่อ พวกเขาไม่ค่อยได้ออกกำลังกันเท่าไหร่น่ะ' เดสเตอร์พูดขึ้นมา
'ถ้าไม่ให้พวกเขาดื่มเลือด…พวกเขาจะตายได้นะ' ฉันพูดเสียงเรียบบอกเขาทันที 'ถึงแม้ว่าถ้าแฝดพวกนั้นไม่ไปทำอะไรอันตราย แต่ถ้าลูกสาวของนายต้องมีลูกคนต่อๆมาล่ะก็ ตายได้เลยนะ'
ใช่…ฉันแค่พูดความจริงออกมา ความจริงที่ฉันกับเซตัสเก็บมันเอาไว้ตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา
'นั่นสินะ…ข้าก็พอจะรู้แล้วละ…' เดสเตอร์พูดออกมาเบาๆ 'แต่ข้าก็ไม่อยากทำร้ายพวกเขา…ไม่อยากทำลายพวกมนุษย์ไปมากกว่านี้แล้ว'
เขาพูดออกมาเสียงสั่น…พูดออกมาด้วยความหวาดกลัว…เขากำมือของเขาแน่น
'โฮ่ คุยกันถูกเรื่องเชียวนะ' แอคซาซินที่เปิดประตูเข้ามาพูดออกมาทันที 'ลาล่า กลิ่นมนุษย์โชยออกมาเชียวนะ~'
'เงียบไปเลยนะแอซ' ฉันโวยวายหน้าแดงออกมาทันที
'เจ้าหนูเซตัสกำลังจะมาถึงแล้วนะ' แอคซาซินพูดขึ้นมา 'สภาพไม่น่าดูเท่าไหร่ด้วยสิ…'
ความคิดเห็น