Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #10 : PART 9: Smile [Zetus]

PART 9: Smile [Zetus]

.

.

.

เข้าวันที่สี่แล้วที่ผมอยู่ที่คฤหาสน์เหนือ…การรักษาแผลผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แต่ด้วยเงื่อนไขที่ว่าหลังจากงานเลี้ยงจบผมต้องกลับมาพักฟื้นที่นี่ต่ออีกหนึ่งเดือนเพื่อความมั่นใจของไนต์…

'นี่…ทำไมพวกเธอถึงตั้งหลักปักฐานอยู่กันที่นี่ล่ะ' ผมพึมพำออกมา 'เพราะพลังของแร่สีแดงทำให้พวกเธออ่อนแอลงด้วยนะ…'

ผมได้แต่มองหน้าของกลิวที่หลบหน้าผมเมื่อผมถามแต่ละคำถามออกมา…เพราะอะไรกันนะ…

'ไม่คิดจะให้ข้อมูลกันเลยนะ…' ผมพึมพำออกมาเบาๆ 'ให้ตายสิ'

ผมนั่งๆนอนๆแบบนี้อยู่ทั้งวัน…แน่นอนผมต้องเบื่อเป็นธรรมดาอยู่แล้ว…

'คุณอยู่นิ่งๆบ้างก็ดีนะคะ…' กลิวพูดบ่นขึ้นมา 'แบบนี้เมื่อไหร่จะหายกันล่ะ…'

'แต่นี่ก็จะค่ำแล้ว จะไม่ไปยกอาหารมาให้ข้ารึไง~' ผมพูดเสียงเรียบใส่เธอทันที

ที่นี่จะมีฤดูแตกต่างจากด้านล่างอยู่มาก เพราะบางวันที่จะมีหิมะตกลงมาย่อมๆ…ก็บนเขานี่นะ

ผมมองกลิวที่รีบเดินออกจากพื้นที่ของผมทันที ผมได้แต่ยิ้มไม่ให้เธอเห็นเท่านั้น…นั่นสินะ…ผมก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้ต่อหน้าลาล่าเลยซักครั้ง…

บรรยากาศของที่นี่เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ…รอบๆบ้านหลังนี้ค่อยๆมือลงเรื่อยๆ…เหลือแต่ไฟของแสงเทียนที่ถูกจุดให้สว่างอยู่ภายในบ้านหลังนี้…

'หนาว…ชะมัด' ผมพึมพำออกมาเบาๆ 'นั่นเธอเหรอกลิว…'

ผมพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่ได้กลิ่นของสุนัขป่า…ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่กลิ่นทั้งของกลิวแล้วก็ไนต์…

จู่ๆก็มีลมกระโชกพัดเข้ามาจนเทียนในตะเกียงที่ยังไม่ได้ครอบเอาไว้ดับลงทันที…และทันทีที่เปลวไฟที่มอดดับลงสนิทก็มีสุนัขป่าตัวหนึ่งกระโจนเข้าใส่ผมบนเตียงทันที

ถ้าให้บรรยายลักษณะของมันจะแตกต่างกับไนต์โดยสิ้นเชิง…เพราะไนต์กับกลิวเป็นเฟนริร์…สุนัขป่ายักษ์…แต่นี่มันต่างกัน…ตัวเล็กกว่า และดุร้ายกว่า…

ผมพยายามใช้ขาและแขนทั้งสองข้างยักมันเอาไว้สุดแรง

'สุดท้ายก็ต้องมาตายที่นี่สินะ หนึ่งในเจ็ดวีรบุรุษ…' สุนัขป่าตัวนั้นพูดพร้อมกับก่ายขาหน้าทั้งสองข้างของมันข่วนใส่แขนของผมทันที

ผมลดแขนลงด้วยความเจ็บปวด…เจ้านี่มันเป็นตัวอะไรกันแน่นะ…

'เป็นอะไรไปล่ะ หรือว่าทนรับมากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว' เจ้านั่นยังคงพูดออกมาต่อ 'ต่อให้เป็นแวมไพร์ แต่ถ้ามาเจอแร่สีเลือดจำนวนมหาศาลแบบนี้ก็เป็นได้แค่ของเล่นของข้าเท่านั้นแหล่ะ…'

มันพุ่งคอเข้ามากัดเข้าที่ไหล่ของผมทันที…เจ็บ…ไม่มีเสียงเลย…ร่างกายมันชาไปหมดแล้ว…

.

.

.

นี่เราจะตาย…จริงๆงั้นหร่อ…

'เฮ้ย!' แล้วจู่ๆเสียงของไนต์ก็ดังขึ้นมา

'การแก้แค้นของข้ามันยังไม่จบหรอกนะ…' หมาป่าตัวนั้นพูดแล้วกระโจนหนีออกมาทางหน้าต่างทันที

ไนต์ที่รีบวิ่งมาดูอาการของผมในตอนนี้ได้แต่พูดอะไรก็ไม่รู้ออกมา…เขาพูดอะไรของเขาน่ะ…ไม่ได้ยินอะไรเลย…กลิวที่รีบหยิบอุปกรณ์ปฐมพยายามนั้นก็รีบทำแผลให้ทำต่อทันที

หลังจากนั้น…สติของผมก็วูบดับลงไป

.

.

.

ผมตื่นขึ้นมาอีกที…ก็เข้าช่วงบ้านวันที่หกซ่ะแล้ว…ผมเหลือบตาเห็นกลิวที่นั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียงของผม…

'ฟื้นแล้วงั้นรึ…' ไนต์ที่นั่งอยู่ที่ระเบียงเดินเข้ามาหาผมทันที 'ให้ตายสิ…ยัยนั่นเอาแต่โทษตัวเอง ที่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวตอนกลางคืนน่ะ…'

'เจ้านั่น…เป็นตัวอะไรน่ะ…' ผมพึมพำออกมาเบาๆ

'คงต้องคุยกันนานล่ะนะเกี่ยวกับเรื่องนี้น่ะ…เอาเป็นว่า ถ้าพวกข้ากัดมนุษย์ก็จะเกิดการแพร่เชื้อเป็นแวร์วลูฟต์ใช่มั้ยล่ะ' ไนต์พูดออกมา 'แต่เจ้านั่นทำให้ตัวเองกลายเป็นมนุษย์หมาป่า…เราเลยเรียกมันว่าไลแคนท์น่ะ'

'ทำไมถึงไม่บอกข้าล่ะ…' พูดพยายามพูดออกมาทันที

'เพราะมันกำลังตามล่านายยังไงล่ะ…' ไนต์พูดเสียงเรียบออกมา 'และบังเอิญว่านายมาที่นี่พอดีและโดนมันทำร้าย พวกเราถึงได้ซ่อนนายเอาไว้นอกคฤหาสน์…ยังไงล่ะ'

'ช่วยพยุงข้านั่งหน่อยสิ' ผมพูดออกมาเบาๆ

'ถ้าไม่ติดว่านายมาบาดเจ็บในเขตของแร่สีเลือดนะ ข้าคงพานายไปที่เขตใต้ที่พลังฟื้นตัวจะรุนแรงที่สุดแล้วล่ะ…' ไนต์บ่นแล้วช่วยพยุงผมขึ้นนั่ง

'พาข้าไปที่คฤหาสน์ตะวันออก หลังจากนั้นก็พาข้ากลับมาที่นี่ก็ได้…นานแค่ไหนก็ไม่ว่า' ผมพึมพำออกมาเบาๆ

ครู่ต่อมา กลิวที่ฟุบนอนอยู่ก็ตื่นขึ้นเพราะผมขยับตัวขึ้นนั่ง เมื่อเธอเห็นผมเธอก็ร้องไห้ออกมาทันที

'นะ…นี่' ผมพึมพำออกมา 'อย่าร้องไห้เลยนะ…'

'ฉันผิดเอง…ฉันไม่น่าปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวเลย' เธอพูดเสียงสั่น

'ไม่นี่ ข้าผิดที่ข้าไปสร้างเรื่องเอาไว้มากกว่านะ' ผมเอื้อมมือไปลูบหัวของเธอเบาๆ

ซักพักเธอก็ขยับเข้ามากอดผมแน่น ให้ตายสิมันเจ็บนะ…

'กลิว…ไหนบอกจะกอดพี่แค่คนเดียวไง' ไนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆบ่นออกมาทันที

กลิวที่เผลอตัวก็รีบผละตัวออกมาทันที

'เจ็บชะมัด…' ผมพึมพำออกมา 'มนุษย์นี่กัดเจ็บเหมือนกันนะเนี่ย…'

'ระวังจะติดเชื้อบ้าละกัน' ไนต์บ่นออกมา 'นายนี่ไปสร้างศัตรูไว้เยอะขนาดไหนกันนะ'

'…ไม่รู้สิ…' ผมพึมพำออกมาเบาๆ

'งั้นข้าจะออกไปจัดการเรื่องล่าตัวเจ้าไลแคนท์บ้านั่นก่อนนะ…' ไนต์พูดแล้วเดินออกไปทันที

'เฟนริร์อย่างนายยอมรับแวร์วลูฟต์ได้แต่ทำไมถึงยอมรับไลแคนท์ไม่ได้กันนะ' ผมพูดตามหลังเขาไป

ไนต์หยุดเดินแล้วพึมพำออกมาให้ผมได้ยิน

'เพราะมันอยู่นอกกฎของโลกนี้ยังไงล่ะ…' ไนต์พึมพำออกมาแล้วเดินออกไปทันที

.

.

.

ผมหันไปมองกลิวที่นั่งเช็ดน้ำตาของเธออยู่

'นี่…' ผมทักถามเธอไปทันที

'มีอะไรงั้นเหรอ…' เธอหันมามองผม

'สอนข้า…ยิ้มหน่อยได้มั้ย…' ผมพึมพำออกมาเบาๆ

'นาย…บ้ารึเปล่าน่ะ' เธอพึมพำออกมา

'เปล่านี่…แค่อยากลองเปลี่ยนดูน่ะ' ผมพูดออกมา

'แล้วมันต้องสอนด้วยหร่อ' เธอขมวดคิ้วพูดใส่ผมทันที

'ก็ข้ายิ้มต่อหน้าใครไม่เป็นนี่…' ผมบ่นออกมาทันที 'โดยที่มองตาก็ไม่เป็นด้วย…'

ผมถอนหายใจกับความไม่รู้อะไรของตัวเองทันที

'มองตาฉันดูสิ…' เธอพูดออกมาเบาๆ

หลังจากที่เธอพูดผมก็หันไปสบตาของเธอ ดวงตาสีฟ้าใสของเธอ…

'รู้สึกยังไงบ้างล่ะ…' เธอพึมพำออกมาเบาๆ

'สีฟ้า…' ผมพูดออกมา

'ผิดประเด็นแล้ว!~' แล้วจู่ๆเธอก็โวยวายออกมาทันที 'ฉันให้พูดถึงความรู้สึกที่ได้สบตาต่างหากล่ะ…'

'ช่วยไม่ได้นี่…ตาของเธอมันไม่เหมือนของไนต์นี่…' ผมบ่นออกมาทันที

'สงสัยจะต้องใช้เวลานานกว่าที่คิดนะ' เธอยังคงพึมพำออกมาเบาๆ

ผมคิดที่จะกลับมารักษาตัวที่นี่และลองคิดที่จะยิ้มออกมา…แต่มันยากกว่าที่คิด…

แล้วเมื่อไหร่กันล่ะที่ผมจะยิ้มออกมาได้ด้วยหัวใจน่ะ…