คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นางแบบนู๊ด อัพ100%
เพลิพยาบาท ไฟปรารถนา
ร่าเปลือยอนาแบบสาวที่ รึ่นั่รึ่นอนอยู่บนโฟาหลุยส์ัวาม มีเพียผ้าบาๆิ้นยาวสีาว พาพันเบาๆ บนทรวอสวยอวบอิ่ม และวามยาวอมัน ใให้พาไล้ไปบนสะโพผายาม ทอลมาปิอสวน ผิวาวผ่อเนียนละเอีย ไร้ไฝฝ้าและรอยำหนิใๆ ใบหน้าสวยเ็ี่หวาน ปานะหย วาสวยเยิ้ม เป็นประาย โปรยเสน่ห์ร้อนแร ิรรที่ำลั้อแผ่นเฟรมรหน้า ีเียนลายเส้นล และเยมอไปที่นาแบบบ่อยรั้
่า้าสอล้านับารเปลือยายรั้นี้ รัใไม่ไ้ปรารถนาอยาไ้ มันเลยแม้แ่น้อย แ่สิ่ที่เธอ้อารมันมามายว่านั้นมานั สายาเธอทอมอไปที่ลธรอาร์ทิสท์หนุ่ม ที่ำลัั้อั้ใ พยายามวารูปเธอ และเหมือนไม่ไ้สนใ ับโนมเนื้อนวล ที่เธอำลัใ้มัน เพื่อล่อเหยื่อมาิับ ารลทุนรั้นี้สูนั และมีอัราารเสี่ย ที่ล่อแหลมมา แ่ไฟพยาบาท ที่สุมอยู่ในอ ็ยาเินว่าที่เธอะทนเ็บมันไว้ โยไม่ลมือทำอะไรเลย
พิยะายหนุ่มอีน ยืนใ้มือล้วระเป๋า ใ้หลัพิผนัห้อทำานอลธร อย่าอยาที่ะเ้ามาเห็นเธอ เหมือนใะา เ้าหล่อนเป็นใรันนะ ทำไมสวยหยาฟ้ามาินนานี้ และทำไมึยอมเปลือยาย มาเป็นนาแบบให้นายลธร วารูป เธอะรับ้อเสนอ าเรามั้ยนะ......... ้อารี่ล้านันล่ะ สำหรับวามสวย อย่าเย้ยฟ้าท้าินแบบนี้ อย่าที่เ้าลธรบอว่า เธอเป็นผู้หิที่สมัรมาเป็นนาแบบ อเาทาอินเทอร์เน็ พิยะ.......อาอลธร น้อนเล็อบิา ที่มีอายุห่าาเาแ่ห้าปี เินิหุหิุ่น่าน อยู่หน้าห้อวาภาพ
ลธร......รู้สึว่าสายาอนาแบบสาว เิวนเาอย่าใ ร่าามอเธอ อีทั้สายาที่มีวามหมาย ทำให้เาเสียสมาธิ นวาภาพเธอไม่ไ้ าที่ะไว้ว่าประมาแ่อาทิย์เียว ที่อาะไ้โรร่าทุอย่าลัว แ่มันไม่ไ้ ทำไมนะ.........เราไม่เยมีวามรู้สึแบบนี้ ับนาแบบนไหนเลยสัรั้ เ้าหล่อนใ้สายา บอวาม้อารอย่าโ่แ้ หรือว่าเราะิไปเอ เพราะหน้าาลอนรูปร่าอเธอ มันทำให้ผู้ายทุนลั่ไล้ ไ้ไม่ยาเย็นนั อาพิ.........เห็นเธอในวันแร ็เียนะลั่ และวันนี้อุส่าห์ไม่ไปทำาน เพียแ่้อารพบเธอ หรือว่าเธอะโปรยเสน่ห์ให้อาพิ้วย เาลอบถอนหายใ อย่าหมสมาธิ
แ่เมื่อวาอุปร์วาภาพล และอที่ะแลเลย ไปที่ใบหน้าหวานนั้นอีรั้หนึ่ไม่ไ้ สายาที่เิวน ราวนี้มีรอยยิ้มประับน้อยๆ อยู่ในสีหน้าอี้วย และเารู้สึแว่บเ้ามาในวามรู้สึ ว่ามีรอยหยันๆ อยู่ในแววาามู่นั้น ศิลปินวระมอเธอ เป็นแ่สรีระอมนุษย์ธรรมาๆ ไม่วรที่ะมีอารม์บ้ารนี้ เ้ามาปะปน้วย เพราะมันะลายเป็นวามลาม ไม่ใ่านศิลป์อย่าที่นเอั้ใ แ่เา็ไม่อาะสลัวามรู้สึบ้านี่ออไปไ้ อยาะบอให้เธอเลิมา และล้มเลิานรนี้ อยู่หลายรั้หลารา แ่วามอาวร์ในส่วนลึ ลับทำไม่ไ้ อารม์เราอ่อนไหวเินไปสินะ .........ลธรเฝ้าถามนเอ รั้แล้วรั้เล่า
เาเินไปหยิบเสื้อลุมไปลุมร่าให้เธอ เอ่ยบอเบาๆ “ วันนี้แ่่อนละัน “ และหันหลัให้ เินไปทีเฟรม หยิบผ้าิ้นหนึ่ลุมานเียนไว้ พยายามับอารม์ปรารถนาที่ร้อนเร่า แมร่เอ๊ย.........เาสบถอยู่ในใ.
รัใยิ้มน้อยๆ ลุึ้นนั่สวมเสื้อลุม ่อนะเินเ้าไปในห้อแ่ัวเล็ๆ ที่มีเสื้อผ้าอเธอแวนอยู่ในห้อนั้น เมื่อแ่ายเรียบร้อยแล้ว มอนเอในระเาบานสู เพื่อสำรววามเรียบร้อยอนอีรั้
าเยีนส์รัรูปเผยให้เห็นสัส่วนาม เอวอเล็ สะโพผายาม เสื้อเอวลอยแ่อบเอวาเ สีาวไม่มีแน เน้นรูปร่าส่วนหน้าอ รัรึส่วนที่่อนอยู่ อย่าัเน ผมที่ปล่อยสลวยเมื่อรู่ ถูี๊ปัวสวย รวบิไว้้าน้านิหนึ่ ทำให้ใบหน้าสวยหวานนั้นอ่อนเยาว์ยิ่ึ้น เธอหยิบระเป๋าสะพายหนัมาล้อแน ยิ้มหยันับระอีรั้ ่อนะเินออมานอห้อ
เสียอิรรหนุ่มเอ่ยึ้น “ ผม้ออโทษ้วยนะ ที่วันนี้ผมไม่มีสมาธิ ุเมื่อยสัหน่อย านผมยัไม่้าวหน้าเลย “
“ ไม่เป็นไรนี่ะ สัาอเรายัเหลือเวลาอีั้นานๆ และทีุ่บอรัใ ว่าะไปวาภาพันทีุ่้มเฮือนำ ที่เียราย ะไปเมื่อไหร่เหรอะ รัใะไ้เรียมัวเลียาน เพราะรัใ็มีานอื่น้วย่ะ “
“ ุเป็นนาแบบนู้ ให้ใร้วยเหรอนอาผม “ เาเลิิ้วถามอย่าัา
“ เปล่า่ะ รัใมีานทำเี่ยวับาน้านราฟฟิ มีานออแบบพวระาษเียนหมาย อหมาย โลโ้ผลิภั์อะไร ่ออะไร หลายอย่าน่ะ่ะ “
เาทึ่อีรั้ ับำบอเล่าอเธอ นาแบบนนี้็ไม่ธรรมาสินะ าาราเา เายัิว่าเธออาะมีอาีพอื่น ที่น่าะเป็นอาีพที่ไม่เปิเผย ประเภทน้อนาในู้ระประมานั้น เพราะ้วยมารยาท เาไม่ล้าเอ่ยถามประวัิส่วนัว เพราะเธอ็ไม่ไ้่าเราอะไร เธอมาถึ็ะทำามหน้าที่ ามำสั่อเา เายัำไ้ว่าวันแร ที่เาให้เธอเปลือยาย เาสัเุว่าเธอสั่น แ้มแั เร็นเา้อพยายามบอให้เธอ ทำท่าให้เป็นธรรมาิ เธอพยายามระับอาารนั้นอย่าเ็มที่ ึ่ในอนแรเาิว่า มันเป็นธรรมาิอผู้หิที่้อรู้สึอายสรีระอนเอบ้า ไม่ว่าะเยุ้นับารเปลือยาย หรือไม่็าม แ่ำบอเล่าอเธอ ในวันนี้ ทำให้เารู้แล้วว่าทำไมวันนั้น เธอถึไ้มีอาารแบบนั้น
เธอมีวามรู้........เธออาะยอมทำานนี้ เพราะเ้าใำว่าานศิลป์ี็ไ้ หรืออาะำเป็น้อใ้เิน ึ่เา็ไม่เยให้่า้าใร มามายเท่านี้เลย เพียแ่ไ้พบหน้าเธอในวันที่อูัว เา็ยื่น้อเสนอ และเธอ็ไม่ปิเสธ เมื่ออ่านใบสัาว่า้า เาะถามเธอีมั้ยนะ ........อืม.........แล้วะถามว่าอะไรีนะ
“ ั้น.......วันนี้รัใลับ่อนนะะ บาย่ะ “ เธอเอ่ย้วยรอยยิ้มเยือน โบมือให้น้อยๆ สายาู่นั้นบอเา มาว่าำอำลา นเา้อเินามเธอออไป้วย
“ รัใ.......ผมไปสุ่ีว่านะ “เาเอ่ยไล่หลั และสาวเท้า้าวยาวๆมานทันเธอ เมื่อเธอเปิประู้าวออาสูิโอ
ายหนุ่มร่าสูสมาร์ทอีน ที่เินล้วระเป๋าาเ เินไปเินมา อย่ารออยนั้นเมื่อหันมาเห็น ็ยิ้มว้าเินวาท่าส่ามานิ่ๆ มาที่สอหนุ่มสาว เอ่ยึ้น้วยรอยยิ้มเยือน
“ ลธร นายะไม่แนะนำ ให้ันรู้ันาแบบอนาย สัหน่อยเหรอ ันอยารู้ัะาใแล้ว “ เาเอ่ยับลธร แ่สายาหวานระยับ ลับทอมอมาที่เธอ
ลธรมอหน้าผู้เป็นอานิหนึ่ สายาเาไม่สบอารม์นั เพราะรู้เนาอผู้เป็นอาี แ่็ำ้อเอ่ยแนะนำ
“ นีุ่รัใรับอาพิ เอ่อุรัใรับ นีุ่อาอผมื่อพิยะ “
รัใสะบัผมสวยน้อยๆ พร้อมับรอยยิ้มหวาน พนมมือไหว้อย่าอ่อน้อยาม นพิยะะลึมอใบหน้าหวานามอเธอ และเพิ่ระ่าัอย่าเ็มาในวันนี้ ไม่ใ่เพียแ่แว่บเียว เ่นวันนั้น ที่เาพบเธอที่หน้าึ และเายันั่อยู่ในรถ
“ เอ่อ........สวัสีรับุรัใ ื่อุเพราะมารับ และ็มี็มีวามหมายสมับเ้าอื่อริๆ “
“ เหรอะ อบุ่ะที่ม “ยิ้มที่เธอส่ให้เา ออมาาริมฝีปาสีมพูาๆ อวฟันาววาววับ และวาหวานพราว
พิยะย้อมือึ้นูนาฬิา พร้อมับเอ่ยบอ “ เอ่อ........ุรัใรับ พอีอนนี้เป็น่วทานน้ำาอบ้านเรา แ่เราไม่่อยไ้อยู่พร้อมหน้าันสัเท่าไหร่ วันนี้พอีผมอยู่บ้าน ็เลยให้แม่บ้านัให้ ทาน้วยันนะรับ เิรับ “ ายหนุ่มเอ่ยพร้อมทั้้อมศีรษะวนเิ
ลธรแอบทำสีหน้าหน่ายึ้นน้อยๆ ที่เห็นสายาเ้าู้รุ้มริ่ม หวัเลมนาแบบอเา และแม่นาแบบสุสวย็หวานเสียนัวเธอ เหมือนะเาะพราวไป้วยน้ำาล และหันมามอหน้าเาเิหารือนาย้า
ลธรำ้อเอ่ยึ้น “ เอ่อ.......รับ ทานอว่า้วยัน่อน็ไ้ แล้วผมะออไปส่ “
“ รัใรบวนเหรอเปล่าะ รถอรัใเ่ามา็เลย เรื่อรวนั้แ่เมื่อวาน ส่เ้าอู่่อมไปอย่าที่บอน่ะ่ะ แ่รัใลับแท๊ี่ไ้่ะไม่มีปัหาหรอ่ะ “
ลธรเอ่ยเรียบๆ “ ผมะไปส่ “
“ เิรับุรัใ “
พิยะผายมือน้อยๆ เอ่ย้วยรอยยิ้มเยือน สายาหวานรุ้มริ่ม และแทบะเ้ามาประอเธอ แนบายพาไป ทำให้ลธรมอ้วยท่าทาเ็ๆ ับวามเ้าู้อผู้เป็นอา ทั้สามนนั่ลที่เ้าอี้สวยหรูริมสระน้ำ ใ้หลัาที่ยื่นออมา และมีสวนหย่อมเล็ๆประับ อย่าาม แม่บ้านนำอาหารว่ามาเสริฟ พร้อมับเหยือาแฟ เหยือน้ำา ถารีมนมน้ำาล เพียบพร้อม
หิสาวแสนสวยที่ลธร เห็นในะนี้ เธอสวยเหมือนสาวรุ่น ที่สใสร่าเริ รอยยิ้มสวยหวาน เสียหัวเราะเป็นัหวานใส เมื่ออบำถามอพิยะ
“ รัใน่ะเหรอะ น่าะไปประวนาาม ไม่ละ่ะ ะรอบแร เสียเวลาเปล่าๆ “
“ รัใสวยมานะรับ สวยนผมเห็นรั้แรถึับะลึ วันนี้อยาพบรัใมา นถึับไม่ไปทำานเลยนะรับ “ พิยะเผยวามรู้สึ ออมาอย่าโ่แ้ ้วยรอยยิ้มเยือนบาๆ
“ โอ๊ะ.........รัใะเื่อีมั้ยะ “ เธออบ้วยสีหน้ายิ้มเยือนน้อยๆ อวฟันสวยาวเรียเป็นระเบียบ วาววับน่ามอ เอียอน้อยๆ วาสวยระยิบระยับ
“ เื่อเถอะรับ เพราะผมพูริๆ พูออมาาวามริในหัวใเลยนะรับ “ เาเอ่ย้วยสายาหวานรุ้มริ่ม ลธรฟัำออา แล้วรู้สึเอียนๆในใ และนึหมั่นไส้รอยยิ้มหวานอรัใ ที่เธอส่ให้พิยะอยู่รามรัน
*เธอเพียหัวเราะน้อยๆ อามสะท้อนเบาๆนพิยะ อยาะมอผ่านเสื้อที่รัรึัวนั้น และนึอิาลธรอยู่ในใ เาเยถามถึรูปร่าอเธอ ับหลานาย แ่ไม่ไ้ำอบใๆ เพราะเาเพียแ่ทำเสียอุบอิบอยู่ในลำอ เมื่อถามหนัๆเ้า ็ยับอว่าเาไม่ไ้สนใในสรีระนาแบบ ริเหรอเปล่านะ........ ที่เ้าลธรไม่สนใเนื้อเนียนๆาว ที่ไม่มีอะไรห่อหุ้ม ศิลปินะมุ่ับานนไม่มีวามรู้สึับ รูปโมโนมเนื้อเลยเหรอไนะ ถ้าเป็นเรามีผู้หิสวยนานี้ มานอนเปลือยายใหู้ เราาใาย ถ้าเพียแ่มอ แล้วไม่ไ้สัมผัสแะ้อ ไอ้เ้าลลธร มันทนไ้ยัไันนะ ........พิยะรุ่นิ
“ มอรัใแล้วอมยิ้ม หมายวามว่ายัไะ รัใมีอะไร น่าันเหรอะ “ เธอเอ่ยถามพิยะ ้วยเสียใสๆ ยิ้มบาๆทำสีหน้าัาน้อยๆ
“ ็ผมมีวามสุ ที่ไ้มอหน้ารัใ ็เลย้อยิ้มน่ะสิรับ “
หิสาวแ้มเ้ม เมื่อถูเี้ยวึ่ๆหน้า เธอึหลบสายาพิยะ หันมามอลธร เอ่ยถามเา “ ุลธร.........ทำไมเียบัะ เวลาทำาน็ไมุ่ย นอเวลาาน็ไม่อยาุยเหรอะ หรือว่าศิลปินะเป็นแบบนี้ะ รัใอยารู้ั่ะ “
เายิ้มที่มุมปาน้อยๆ มือับถ้วยาแฟหมุนเล่น “ อืม.......ผมไม่ทราบะุยอะไร อบฟัมาว่า “
เธอึเย้าึ้น “ อย่านี้็เอาเปรียบนอื่นสิะ ที่ไม่ยอมเปิเผยวามิเห็น ออมาบ้าน่ะ่ะ “
“ ผม็ไม่่อยมีวามเห็นับเรื่ออะไร อใร หรือับอะไร มันเป็นนิสัยส่วนัวมั้รับ “ เสียเอ่ยราบเรียบ แ่เธอรู้สึว่าเารวนๆ
“ แ่วามริรัใอยาใหุ้ลธร ออวามเห็นบ้านะะ ว่ารัใทำานใหุ้พอใมั้ย ถู้อเหรอยั แุ่็ไม่เยบอเลย ลู้า็เรในะะ ไม่ทราบว่านาย้าพึพอใ ในารทำานเหรอเปล่าน่ะ่ะ “เธอเอ่ยถามพร้อมทั้ะแอ มอหน้าเาอย่ารอำอบ
“ ถ้าผมไม่พอใผมะบอ “ เาอบสั้นๆ ปรายามอหน้าหิสาวนิหนึ่
นายลธร...........นายี้เ๊ะนันะ นายไม่มีสมาธิ ที่ะเียนรูป เพราะอารม์อนายระเิระเิ และัน็ะทำให้นายลั่ันให้ไ้ ส่วนนายพิยะ ันไม่้อใ้วามพยายามอะไรหรอ แ่ปรายสายาให้ เา็้อมาสยบอยู่ที่ััน สอหนุ่มหน้ามน ถึนายทัู้่ะหล่อเหลา ร่ำรวย นผู้หิวิ่มานมามายนาไหน แ่รัในนี้ไม่ใ่ ภาริอัน็ือ ะ้อแ้แ้นพวนายให้ไ้ และไม่มีใระมาทัทานันไ้ พี่สาวันายทั้เป็น เพราะนายอภิิพ่ออนายลธร พี่ายอนายพิยะ
เธอยับายนิหนึ่ เหมือนะบอว่า ไ้เวลาที่เธอะลับ สายาอพิยะ ส่แววอาทรึ้นมาทันที พร้อมับเสียอ้อน
“ ุรัใ........อย่าเพิ่รีบลับนะรับ ยัไม่ไุ้ยันเลย เอ่อ........เยูห้อภาพอนาย้าุเหรอยัรับ ู่อนนะรับ ผมะพาไปู ภาพสวยๆทั้นั้นเลยรับ เาำลัะเปิแลลอรี่แล้วนะรับ ุรัใะไ้ม่อนใรไรับ “ พิยะหาเรื่อถ่วเวลาเธอไว้
เธอหัวเราะเบาๆ เอ่ยึ้น้วยรอยยิ้ม “ เ้าอภาพยัไม่เอ่ยวนสัำเลย่ะ ไม่ทราบว่าะอยาให้รัใไ้มเหรอเปล่า “ เธอหันมาเอ่ยะอ้อนถามลธร ้วยวาหวานพราว
“ ็ไม่ทราบว่าุะสนใ ภาพวา้วยเหรอเปล่าน่ะรับ ็เลยไม่เยวน “
“ รัใอยาเห็น่ะ ถ้าุลธระไม่รัเีย เปิให้รัใไ้มเป็นนแรๆอประเทศ นะะ.....รัใอยาเห็น่ะ “เธอเอ่ยอ้อน ้วยสายาที่ใโปรยให้ และวามือเรียวลบนแนเานิหนึ่ และเหมือนะนึไ้รีบึมือลับ
รัใ........เธอใส่สายาแบบนี้ ับเราหลายรั้หลายรา เพราะอะไร ทอสะพานให้เราเินไปหาั้นเหรอ และเธอ็หันไปหวานับอาพิ
“ ุพิยะะเป็นนพารัใมเหรอะ “
“ เราะไป้วยัน “ ลธรเอ่ยึ้นเรียบๆแล้วลุึ้นยืน
พิยะแะ้อศอเธอนิหนึ่ พาออเินนำ เาึเินรั้ท้าย มอร่าสวยระหอเธอ ที่เยื้อายามส่าผึ่ผายมาเท่ เีย้า้วยพิยะ เธอุยเสียหวานๆนุ่มๆ
“ รัใอบานศิลป์มานะะ แล้วัวเอ็ทำานเี่ยวับารออแบบ วาภาพบ้า แ่็ใ้ราฟฟิเสียเป็นส่วนให่ ไม่มีฝีมือแบบุลธร ็เลยอยาเห็นมาเลย่ะ “เธอเอ่ยับพิยะ แ่หันมาปรายามอหน้าเา และสำรวร่าสูสมาร์ทอลธร อย่าใให้เาเห็น สายาื่นมในัวเาอเธอ สะบัปายผมน้อยๆ นมันพลิ้วไปโนแ้มพิยะ
ห้อภาพอลธรอยู่้านล่า อัวึว้าให่ เมื่อเลี้ยวมุมึ ็พบับห้อยาวนานไปับทาเิน ที่เปิประูเ้าไป ็พบว่าห้อนั้นเปิเรื่อปรับอาาศ ไว้้วยอุหภมิพอเหมาะ ะเพื่อรัษาิ้นาน ที่แวนไว้บนผนัที่เรียรายอยู่มามาย หึ........ลูเศรษี ที่วารูปสะสมไว้เป็นห้อ โยไม่ำเป็น้อาย น่าทึ่ีั ภาพามหลาหลายรูปแบบลานา น่าื่นใในฝีมืออผู้รัสรร์ รัใเินมเพลิน นลืมสอหนุ่ม ทีุ่ยันอยู่ที่มุมห้อ
“ ลธร.........ันอยาไ้รัใว่ะ ทำยัไี แบอันหน่อยสิ “
“ อยาไ้แบบไหน ั่วราว ถาวร “ เสียถามแบบวนๆ ้วยสีหน้าเรียบๆไม่แสอารม์
“ แหวรัใสิท่า ทำหน้าวนทีนอย่านี้น่ะ “
“ เาไม่ไ้เป็นอะไรับันนี่ ะหวทำไมล่ะ “ เาเอ่ยอบแล้วยัไหล่น้อยๆ
“ ั้นันะีบหล่อน และ็อาะอยาไ้แบบถาวร นนี้เสป๊เลยว่ะ “
“ แล้วแม่เนรานภาอนายล่ะ ะเอาไปไว้ที่ไหน “
“ ็เ็บเ้ารุสิวะ “ เาเอ่ยแล้วบบ่าลธร อย่าหยอเย้านิหนึ่ ่อนะเอ่ย “ว่าแ่แเถอะ ะว่าไ “
เาไม่อาะเอื้อนเอ่ยวามรู้สึออมา แ่วามรู้สึหวแหน ็แล่นปราเ้ามาในหัวใทันที เราอบรัใใ่มั้ย........เาเริ่มั้ำถามับัวเอ ไม่ละ........เรามีใบเยอยู่แล้ว ะสร้าปัหาึ้นมาทำไม ผู้หิยิ่สวยมาแ่ไหน ็ยิ่เหมือนอุหลาบที่มีหนามแหลม เมื่อแะ้อสัมผัสเมื่อใ มันอาะถึเลือไ้่ายๆ เาพยายามบอนเอ เหมือนะัอาวร์ทิ้ไป แ่ร่าามที่เยื้อราย เยหน้าึ้นมอภาพที่ฝาผนั ้วยท่าทาเพลิเพลิน ็ามถูใอย่าไม่อาะปิเสธ สายาหวานเิวน อีทั้หยอเย้าอยู่ในที ทำให้เราปั่นป่วน และืนนี้ใบหน้าสวย เรือนร่าสรา ะ้อามมาหลอหลอนเราอีแน่
“ ว่าไไอ้เสือ แยัไม่ไ้อบันเลย “
“ ไม่ว่าไ “ เาอบเรียบๆเรื่อยๆ แล้วเินเลี่ยหนีผู้เป็นอา
พิยะเินไปประบ้าหิสาว ี้วนให้มภาพนู๊ภาพหนึ่ ึ่หิสาวที่เป็นนาแบบ เป็นาว่าาิ ที่มีเรือนร่าเพรียวสวย หน้าอเป็นระเปาะูมั้ ใบหน้าแบบสาวีน ามหวาน เาวาไ้เหมือนริทุส่วนสั แม้แ่สายาอนาแบบ ็ยัสื่ออารม์ออมาไ้อย่าาม
“ นาแบบอุลธรนนี้ สวยมาเลยนะะ รูปร่าเธอาม ไ้สัส่วน “
“ แ่ผมิว่ายัไ็ะสวยสู้ ุรัใไม่ไ้หรอรับ “
“ ุพิยะเห็นรูปทีุ่ลธร วาภาพรัใแล้วเหรอะ รัใยัไม่เห็นเลย่ะ “ เธอถาม้วยสีหน้าใร่รู้
“ โอ๊ะ......เปล่ารับ ยัไม่ไ้เห็นเลย นายธรเาไม่อบให้ใรไปวุ่นวาย ับานอเา ในสูิโอหรอรับ ผมเพียมอุ ผม็รู้แล้วว่าุามเพียใ “
าสวยพราวะม้ายหวาน พร้อมับรอยยิ้มเิน แ้มแปลั่ึ้นน้อยๆ “ อบุที่ม่ะ ุพิยะปาหวานันะะ รัใะหลำยอแล้วสิะ “
“ อยาใหุ้หละแย่ ใ่าหาที่หวานไปหมทั้ัว. เราะทานอาหาร่ำันสัมื้อไ้มั้ยรับ “
เธอหัวเราะึ้นน้อยๆ “ รัใไ้รับเียรินานั้นเลยเหรอะ “
“ ทำไมพูอย่านี้ล่ะรับ ผม่าหาที่ะไ้รับเียรินี้ ถ้าุะรุา “
“ ให้รัใเลียานให้เสร็่อนนะะ เพราะลับไป็้อไปทำานอีน่ะ่ะ ที่บ้านอรัใ อนนี้านอท่วมเลย่ะ และ็าน่วนี๋ทั้นั้นเลย้วย “
“ อีนานมั้ยรับ ที่ผมะไ้รับำอบ “
“ แล้วรัใโทรบอีว่านะะ ไม่นานหรอ่ะ อยอีนิหนึ่ ไ้มั้ยะ “ เธออบ้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์ นพิยะนิ่มอหน้านั้น อย่าเผลอไผล เธอะม้ายาหวาน และหยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าสะพาย เอ่ยบอเา “ เราแลเบอร์ันไว้็แล้วันนะะ รัใะไ้โทรมาบอ ว่าว่าวันไหน “
“ รัใรับ.........ว่าะถึวันนั้น ผมายเสีย่อน “ เาอ้อนึ้น้วยสีหน้าออๆ
เธอวยเิน “ ริเหรอะ รัใมาที่นี่ทุวัน และะอยถามุลธร่ะ ว่าุพิยะยัอยู่เหรอเปล่า “ เธอเอ่ยเย้า
“ รัใรับ........ะเวลาให้ผมไ้รู้ำหนสันิหนึ่ไ้มั้ย ว่าอาทิย์หนึ่ เือนหนึ่ หรือยัไม่มีำหนเลย “
เธอหัวเราะึ้นน้อยๆับท่าทา อออ้อนเว้าวอนอเา “ แล้วรัใโทรบอ่ะ ไม่นานนั อาะเป็นพรุ่นี้็ไ้นี่ะ “
“ ผมะรอ ้วยวามฝัน้วยวามหวั รัใไม่ใร้าย ให้รอนานนัหรอนะรับ “
หิสาวหัวเราะ อวฟันสวยำท่าทาอออ้อนอเา และเอ่ยบอ “ ผู้ายี้อ้อนนี่น่ารัันะะ “
“ แล้วถ้ารัใไ้อยู่ใล้ผมมาว่านี้ ุะเห็นวามน่ารัอพิยะมาว่านี้อีนะรับ “
“ ่ะ แล้วรัใไ้พิสูน์นะะ ว่าัวนอุพิยะ น่ารัริเหรอเปล่า “
ำพูอหิสาว ทำให้หนุ่มพิยะหัวใพอโับอ เาอยาะเ้าไปโอบร่าามมาแนบอ อยาะรริมฝีปาลบนลีบปาสวยเย้ายวน อารม์หนุ่มปั่นป่วน น้อราในใ รัใ.........อีไม่นาน ันะรอบรอเธอให้ไ้ เธอหวานนอยาะลิ้มลอ นเหมือนะาใ .........
นายพิยะ..........เิเ้ามาบ่วเสน่หาไ้เลย นายะ้อลั่ ับรูปรส ลิ่น เสียัน นายะ้อหัวปัหัวปำับัน
“ รัใ้อลับแล้วละ วันนี้นาย้าอรัใ ะรุาะไปส่เสีย้วยสิะ “เธอพูบออเินลับมาทาเ่าทันที
ความคิดเห็น