วัวกินหญ้า หรือ หญ้ากินวัว? BL

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่7

หลังชั่งใจอยู่นานกู่หนิวก็ตัดสินใจเข้าไปคุยกับหลงคุนว่าพอจะหางานที่ได้เงินเดือนสูงๆให้ได้บ้างรึเปล่า

"นายอยากเปลี่ยนงานงั้นเหรอ?"

หลงคุนเลิกคิ้ว เซียงเว่ยที่ได้ยินก็ปรายตามองร่างหนาเงียบๆ กู่หนิวที่รู้สึกกดดันอย่างที่ไม่ได้สัมผัสมานานถูมือเข้าหากัน ก่อนจะชี้แจงด้วยเสียงประหม่า

"ไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนงานหรอกครับ ผมแค่อยากหางานทำเพิ่มน่ะครับ"

"เงินเดือนที่ได้ไม่พองั้นเหรอ?"

"...ครับ"กู่หนิวตอบเสียงเบา ซึ่งหลงคุนค่อนข้างประหลาดใจ ด้วยตั้งแต่เข้ามาอยู่ป้อมไป่เหอ กู่หนิวไม่เคยบ่นหรือมีปัญหาเกี่ยวกับเงินเดือนมาก่อน

"ถ้าอยากทำงานที่ได้เงินเดือนสูงๆ ฉันก็พอจะแนะนำให้ได้หรอกนะ"ชายหนุ่มดันแว่นเบาๆพลางเอ่ยต่อ "แต่นายจะไหวรึเปล่านี่สิ"

กู่หนิวยิ้มเจื่อน เขาพอจะเดาได้ว่างานที่อีกฝ่ายว่าต้องเกี่ยวข้องกับอันตรายแน่ แต่หลังลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พยักหน้า

หลงคุนเห็นแล้วผงกศีรษะ ก่อนจะยื่นเอกสารสามแผ่นออกมาให้ดู ซึ่งเอกสารดังกล่าวคือรายละเอียดของงานและสวัสดิการของงานนั้นๆ

ทั้งสามงานต่างได้รับคริสตัลสีแดงหกสิบอันต่อเดือนเท่ากัน ส่วนรายละเอียดของแต่ละงานเป็นดังนี้

งานแรกคือหน่วยออกล่า เป็นการทำงานนอกสถานที่ โดยระยะการทำงานคืออาทิตย์ละครั้ง ซึ่งกู่หนิวเลือกตัดออกจากตัวเลือกทันที เพราะงานนี้ส่งผลกระทบต่อเงื่อนไขงานหลักและงานดูแลดอกไม้ของเขา

งานที่สองเป็นงานที่เขาค่อนข้างคุ้นเคย หน่วยรักษาความปลอดภัยยามค่ำคืน รายละเอียดโดยรวมคล้ายกับที่เคยทำ แต่สวัสดิการดีกว่า สามารถเบิกรายได้ล่วงหน้า และทำการรักษาฟรีเมื่อบาดเจ็บ

อืม... ถ้าเป็นกลางคืน คงไม่กระทบต่องานที่ทำอยู่หรอกมั้ง?

ส่วนงานที่สาม...

"เอ่อ งานนี้?"กู่หนิวชี้ไปยังเอกสารแผ่นที่สามที่เขียนจั่วหัวตัวโตๆว่า 'ผู้ดูแลป้อม' โดยที่มีคำว่า 'เบ๊อเนกประสงค์' ตัวเล็กๆ เขียนแอบอยู่

"ก็อย่างที่เห็น"หลงคุนดันแว่นแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กู่หนิวทันเห็นว่าก่อนหน้านี้ใบหน้าอีกฝ่ายเบี้ยวไปครู่หนึ่ง

เขาไล่ดูรายละเอียดของงาน ซึ่งค่อนข้างกว้างไปสักหน่อย แต่หน้าที่หลักๆที่อ่านเจอก็คือแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในป้อม ส่วนเวลาในการทำงาน...

ยี่สิบสี่ชั่วโมง?

หลงคุนที่เห็นว่ากู่หนิวคล้ายจะให้ความสนใจกับงานที่สามจึงกระตือรือร้นอธิบาย

"งานนี้นายแค่อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเวลาใครมีปัญหาอะไร พวกเขาจะไปติดต่อนายเอง"

กู่หนิวมองเอกสารสองแผ่นสลับกัน ระหว่างหนึ่งงานที่คุ้นเคย กับงานใหม่ที่ไม่อันตราย มันก็ชวนให้เลือกยากอยู่เหมือนกัน แต่หลังลังเลได้พักใหญ่ชายหนุ่มก็ตัดสินใจเลือกงานที่สาม ท่ามกลางรอยยิ้มยินดีที่ชวนสังหรณ์ใจของหลงคุน

ครั้นเซ็นชื่อรับตำแหน่งเรียบร้อย เขาก็ถูกพาไปแนะนำให้คนในป้อมรู้จัก

“นี่คือผู้ดูแลป้อมคนใหม่ ทุกคนทำความรู้จักกันไว้ล่ะ”หลงคุนประกาศเสร็จก็หันมาส่งสายตา กู่หนิวที่เห็นสัญญาณก็ก้าวออกมาด้านหน้าพร้อมแนะนำตัว

“สวัสดีทุกคนครับ ผมกู่หนิว หรือจะเรียกต้าหนิวก็ได้ครับ จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะครับ”คำพูดที่กล่าวอย่างได้เป็นมาตรฐานทำให้เกิดหลายเสียงแซว

“โห! นี่มัน ‘คนนั้น’ ใช่ไหมเนี่ย?”

“หา? ‘คนนั้น’ งั้นเหรอ?”

“ ‘คนนั้น’ จริงๆสินะ เพิ่งเคยเห็นตัวเป็นๆครั้งแรกเลย!”

ทีแรกที่ได้ยินคำว่าคนนั้นกู่หนิวก็ยังสับสนอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นว่าสายตาของผู้พูดแต่ละคนที่มองมาดูคุ้นเคยก็พอเข้าใจ

...ดูท่าข่าวลือเรื่องที่เขาเป็นคนสนิทของคุณชายเซียงเว่ยยังคงไม่จางหายไป

“อะแฮ่ม!”เสียงกระแอมที่ดังขึ้นทำให้เสียงเซ็งแซ่ค่อยๆเงียบลง สายตาหลุงคุนกวาดมามองทางคนร่างโตรอบหนึ่งอย่างติดไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็เพียงหมุนตัวจากไปโดยไม่กล่าวอะไร ฝั่งกู่หนิวที่โดนสายตาพิฆาตใส่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆ ก่อนหันมารับมือกับบรรดาผู้คนที่ตรงเข้ามาทักทาย

“นายกู่หนิวสินะ? นายรู้จักกับบอสได้ยังไงน่ะ?”

“ใช่ๆ ตกลงนายใช่คนสนิทของบอสรึเปล่า?”

“แล้วนายคิดยังไงถึงมารับตำแหน่งนี้ล่ะ?”

คำถามมากมายถูกยิงใส่ระรัว กู่หนิวที่ต้องต้านทัพใหญ่เพียงลำพังยิ้มเฝื่อน แต่ขณะที่คิดหาถ้อยคำโต้ตอบกลับมีเหตุการณ์อื่นเข้าขัด

“หลบไปๆ!”เสียงที่ค่อนข้างคุ้นดังขึ้น พร้อมๆ กับผู้คนที่รายลอมอยู่พากันแหวกทางออกให้

ตึก ตึก... เสียงส้นสูงที่กระทบพื้นดังสะท้อนให้ได้ยินกันทั่ว จนเมื่อร่างนั้นมาหยุดยืนตรงหน้า กู่หนิวจึงได้เห็นว่าเป็นจางลู่ ซึ่งวันนี้อีกฝ่ายอยู่ในชุดเดรสสั้นสีแดงห่มด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาว และเพียงใบหน้านั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย ผู้คนรอบด้านก็พลันประสานมือคาราวะอย่างพร้อมเพียง

“ทำความเคารพ อาเจ๊ลู่ลู่!”

อาเจ๊? กู่หนิวตกตะลึงเล็กน้อย เขาพยายามคาดเดาว่าคำนี้มีไว้เรียกขานหัวหน้ามาเฟียสาวรึเปล่า เพราะเท่าที่ดูจากมาดก็ค่อนข้างให้อยู่...

“ฮึ”อาเจ๊ผู้ถืออำนาจ ณ ที่นี้ แค่นเสียงเบาๆ ก่อนเจ้าตัวปรายตามองคนหน้าเซ่อ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหมือนแดกดัน “ผู้ดูแล?”

“ใช่...”กู่หนิวรับคำ ซึ่งเขาทันได้เห็นสายตาติดเวทนาของคนผมทอง ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนเป็นเหยียดยิ้มที่ดูไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่นัก

“หวังว่านายจะไม่เสียใจที่เลือกทางนี้นะ คุณ-ผู้-ดู-แล”

คำกล่าวของจางลู่ในตอนนั้นกู่หนิวยังไม่เข้าใจจนกระทั่งเริ่มงานจริง ครั้งแรกที่เขาเริ่มทำหน้าที่ผู้ดูแลป้อมคือตอนตีสามของวันถัดมา เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวก็มากพอจะลากเขาออกจากความฝันอันแสนสุข ซึ่งเมื่อกู่หนิวเปิดประตูออกก็เจอเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาดูกรึ่มๆ คล้ายคนเมา และคงใช่ เพราะได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆโชยเข้าจมูก ซึ่งใบหน้าที่เห็นนั้นเขาจำได้ว่าเป็นหนึ่งในคนที่ได้เจอวันนี้

“แอร์ห้องผมเสีย... คุณผู้ดูแล ไปจัดการให้หน่อย”

คำว่าจัดการของคนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่สำหรับกู่หนิวที่มีประสบการณ์ทำงานหลากหลาย เขาซ่อมแอร์เป็น อาจด้วยกำลังกายที่มากขึ้น หรือความคล่องแคล่วของร่างกายเพิ่มเติมขึ้นมากการซึมซับพลังของคริสตัลทำให้การทำงานดังกล่าวง่ายขึ้น อย่างน้อยเขาก็มีเวลาพักผ่อนสายตาประมาณสองชั่วโมงก่อนตื่นไปทำงานกะเช้า

หลังจากนั้นกู่หนิวก็เริ่มเข้าใจความหมายของคำว่า ‘เบ๊อเนกประสงค์’ ที่ถูกเขียนกำกับไว้ และเข้าใจความเป็นห่วงเป็นใยที่แต่ละคนพากันแสดงออกเมื่อได้รู้ว่าเขารับหน้าที่นี้ เพราะตั้งแต่ทำงานมาสองอาทิตย์ เขาซ่อมมาแล้วทั้งแอร์ ทีวี โทรศัพท์ เครื่องเล่นดีวีดี โน้ตบุ๊ก ได้เปลี่ยนพวกหลอดไฟ ซ่อมท่อน้ำ เปลี่ยนก๊อกน้ำกับสายไฟ ล้างรถกับพัดลม เติมน้ำมัน เปลี่ยนล้อ บางทีก็ต้องมาเย็บผ้าแก้ไซส์ให้กับสาวๆที่ซื้อมาผิด ปัญหาเท้ามีกลิ่นของพวกผู้ชายเขาก็ต้องช่วยจัดการ

อ้า ช่างเป็นตำแหน่งที่ครอบคลุมไปทุกส่วนเลยทีเดียว

ก๊อกๆ

“คุณผู้ดูแล คือช่วงนี้ฉันช็อต ขอยืม...”เสียงใสติดเหนียมอายที่ทักทายในยามเช้าของวันทำให้กู่หนิวเหม่อมองเพดานห้อง

นี่หรือ...คือผู้ดูแลป้อม? ...ช่างเป็นอาชีพที่หนักหนาจริงๆ

ระหว่างที่กู่หนิวยังคงใช้ความอึดถึกส่วนตัวแบกรับหน้าที่อันทรงเกียรติต่อไป ชื่อเสียงของเขาก็เริ่มเพิ่มพูนอย่างรวดเร็ว โดยเมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่มีใครในป้อมที่จะเรียกชายหนุ่มว่า ‘คนสนิทของบอส’ อีก ทุกคนต่างรู้จักและจดจำเขาในฐานะ ‘คุณผู้ดูแลอเนกประสงค์’

“เฮ้ยพวก! คุณผู้แลคนใหม่ของป้อมนี่เจ๋งไปเลยนะ! อะไรๆก็ซ่อมได้หมด!”

“วันก่อนฉันซื้อกระโปรงมาผิดไซส์ล่ะ แต่คุณผู้ดูแลช่วยเย็บแก้ให้ ดูสิ เข้ากับรูปร่างฉันใช่ม้า?”

“สูตรที่คุณผู้ดูแลให้มานี่ใช้ดีเห็นผลทันตาสุดๆ! ตอนนี้ที่รักจ๋าไม่บ่นเรื่องกลิ่นเท้าฉันแล้ว!”

“นี่ๆ วันก่อนที่ฉันหมุนไม่ทัน พอลองไปขอยืมคุณผู้ดูแล เขาก็ให้ด้วยล่ะ ...แถมไม่คิดดอกเบี้ยด้วย!”

“คุณผู้ดูแลสุดยอดไปเลย!”

แน่นอนว่าชื่อเสียงเหล่านี้ล้วนดังไปถึงหูผู้ควบคุมป้อมอยู่ในเงามืดอย่างหลงคุน ชายหนุ่มทั้งประหลาดใจ และคล้ายจะไม่คาดคิดว่ากู่หนิวจะมีความสามารถถึงขนาดนี้ สามารถกลมกลืนเข้ากับคนในป้อมได้อย่างรวดเร็ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าอีกฝ่ายมีโลกส่วนตัวสูงอยู่เลย เพราะไม่เห็นว่าคนตัวโตจะกระตือรือร้นเข้าไปทำความรู้จักกับใคร แต่ดูจากผลงานและเสียงชื่นชมก็นับว่าใช้ได้อยู่เหมือนกัน

ขณะที่ฝั่งหลงคุนคิดชื่นชม เซียงเว่ยกลับมีอารมณ์ไม่พอใจนิดๆปะทุในอก เด็กหนุ่มยกมือสัมผัสอกซ้ายที่จังหวะการเต้นของหัวใจไม่สงบนัก เช่นเดียวกับคลื่นอารมณ์ที่แปรปรวนสับสนมาสักระยะแล้ว เขาไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไร

รู้แค่ว่า...ไม่อยากให้ห่างสายตาไปกว่านี้