เฟิงจิ้น จักรพรรดิสองวิญญา

ลำดับตอนที่ #3 : บทสอง ความเปลี่ยนแปลง

   สองวิญญาณที่ได้มาอาศัยร่างใหม่ค่อยๆปรับตัวทำความคุ้นเคยกับชีวิตที่ได้มา จิ้นเฟยกับเฟยจิ่งใช้ชีวิตในตำหนักตวนหมิงอันเป็นตำหนักเล็กๆ อันมีพื้นที่ไม่กว้างขวางนักอย่างเรียบง่าย 

   จากความทรงจำที่มีอยู่ ในตำหนักตวนหมิงนี้มีนางกำนัลรับใช้เพียงสองคน และขันทีอีกหนึ่ง ซึ่งนับว่าน้อยพอๆกับสนมขั้นต่ำ ทางอาหารที่นำมาส่งที่ตำหนักก็ขาดความพิถีพิถันตามที่ควรเป็น แม้รสชาติจะไม่ถึงกับต้องเอาไปเปรียบเทียบกับอาหารหมูก็ตาม แต่ตัวอาหารที่แทบจะเย็นชืดและเรียบง่ายจนไม่น่าเชื่อนี้ก็หาใช่สิ่งที่องค์ชายองค์หนึ่งควรได้รับ การที่ส่งอาหารธรรมดาๆ มาให้ทั้งที่ห้องเครื่องของหลวงได้รวบรวมเหล่าพ่อครัวฝีมือเป็นเลิศเอาไว้มากมายก็เป็นการแสดงถึงความไม่ใส่ใจที่ผู้คนในวังมีต่อร่างนี้ ซึ่งทุกครั้งที่องค์ชายไป๋เฟิงจิ้นได้เห็นเป็นต้องฟึดฟัดอาละวาดกวาดอาหารกระจายลงพื้นแล้วสั่งให้นางกำนัลไปยกอาหารมาใหม่ แต่สุดท้ายอาหารที่ยกเอามาเปลี่ยนก็ไม่ได้ต่างจากเดิมเท่าไหร่

   ถังจูและเป้ยฉีสองนางกำนัลน้อยที่มีหน้าที่ยกอาหารมาให้องค์ชายไป๋เฟิงจิ้นเป็นประจำ หลังจัดวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะพวกนางก็ถอยห่างรอดูท่าทีขององค์ชาย วันนี้ที่ยกมามีปลาหิมะย่างกับเต้าหู้ทรงเครื่อง และผักดองสองสามชนิด เพียงทราบรายการอาหารพวกนางก็เตรียมรอรับอารมณ์จากองค์ชายน้อยผู้นี้ไว้เรียบร้อย ทั้งยังเตรียมถาดและผ้าสำหรับเก็บกวาดไว้รอด้วย 

   ทว่า กลับไม่เกิดสิ่งใดขึ้น

   องค์ชายเก้าไป๋เฟิงจิ้นเป็นที่รู้กันดีว่าเย่อหยิ่งและเจ้าอารมณ์ ทุกคราที่พวกนางยกอาหารเหล่านี้มามักต้องเจอกับความกราดเกรี้ยวและถ้อยคำด่าทอ แต่ในวันนี้องค์ชายน้อยผู้นั้นกลับปรายตามองอาหารแล้วนั่งกินอย่างไม่ปริปากบ่นสิ่งใดสร้างความงงงวยแก่สองนางกำนัลเป็นอย่างมาก และยิ่งน่าประหลาดใจเมื่อหลังทานเสร็จองค์ชายเฟิงจิ้นได้เอ่ยขอบคุณขึ้น

   "ขอบคุณมาก เราต้องรบกวนพวกเจ้าเสมอเลย"

   ไม่เพียงแต่จะกล่าวกับพวกนางอย่างมีมารยาทเท่านั้น แต่ยังยิ้มอ่อนโยนให้ส่งท้าย จนเมื่อออกห่างจากตำหนักมาไกลพอสมควรถังจูที่ถือถาดเปล่าและผ้าสะอาดที่ไม่ได้ใช้อยู่จำต้องกระซิบถามเป้ยฉีผู้เป็นเพื่อนร่วมงานอย่างสงสัย

   "พี่เป้ยฉี พี่ว่าเมื่อวานองค์ชายเก้าได้เสวยของผิดสำแดงเข้าไปหรือไม่? หรือว่าทรงโดนองค์ชายคนอื่นๆกลั่นแกล้งจนเสียสติไปแล้ว?"คำพูดหมิ่นเบื้องสูงอย่างไม่ระวังปากของนางกำนัลสาวเป็นผลให้เป้ยฉีดีดปากอีกฝ่ายไปหนึ่งที

   "พูดจาสิ้นคิด ปีนี้องค์ชายทรงสิบสองชันษาแล้ว หากจะเกิดความเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เจ้าก็อย่าพูดมาก รีบๆเดินเข้า"

   เป้ยฉีพูดเตือนพลางเดินนำไป แม้นางจะสงสัยกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหันขององค์ชาย แต่ใครจะรู้ มันอาจเป็นแค่อาการชั่วคราวก็ได้? ดีไม่ดีพรุ่งนี้พวกนางอาจต้องกลับมาเผชิญหน้ากับพายุอารมณ์ขององค์ชายเหมือนแต่ก่อน แต่...ถ้าหากว่านี่คือการเปลี่ยนแปลงเพราะการเติบโตจริงๆ นางก็ได้แต่หวังว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น เป้ยฉีนึกภาวนากับตนเอง ซึ่งในเวลานั้นนางไม่รู้เลยว่านี่เป็นเพียงความเปลี่ยนแปลงแรกเท่านั้น...

   ตกบ่าย ณ หอตำราของวังหลวงที่มีผู้คนเข้าออกไม่มาก ร่างเล็กของเด็กหนุ่มในชุดสีฟ้าพื้นเรียบได้ใช้สองแขนผอมแห้งหอบตำรากองใหญ่ตรงไปยังโต๊ะว่าง ก่อนเริ่มตั้งหน้าตั้งตาอ่านอย่างจริงจัง 

   วันนี้จิ้นเฟยได้แบกสังขารที่ยังไม่หายดีจากการกลั่นแกล้งเมื่อวานมายังหอตำราแห่งนี้เพื่อค้นคว้าหาข้อมูลที่จำเป็นสำหรับแผนการและเป้าหมายในอนาคตโดยเฉพาะ ท่ามกลางเสียงบ่นพึมของเฟยจิ่งที่ต้องการไปฝึกวิชามากกว่า

   "ลุงบอกเองนี่ว่าร่างกายนี้อ่อนแอมาก ขืนให้ไปฝึกวิชาหนักๆทั้งที่ร่างกายยังไม่หายดี เกิดตายอีกรอบขึ้นมาจะขำไม่ออกเอานะ"จิ้นเฟยขยับปากเอ่ยเสียงเบาขณะที่สองตายังกวาดมองตัวอักษรนิ่ง มือซ้ายพลิกหน้าถัดไปด้วยท่าทางใจเย็น

   ที่จริงเรื่องนี้วิญญาณทั้งสองก็ได้ทุ่มเถียงและตกลงกันไว้ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว แต่เฟยจิ่งก็ยังทำฮึดฮัดไม่พอใจ และบ่นยาวมาจนถึงตอนนี้โดยที่จิ้นเฟยไม่สามารถหลบเลี่ยงได้เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พูดผ่านปากแต่สื่อผ่านทางจิตโดยตรง

   อย่างที่รู้กันว่าทั้งสองสามารถสื่อสารกันได้ผ่านห้วงคิดโดยการเพ่งจิตเพื่อสื่อให้อีกคนรับรู้ แต่ด้วยความเคยชินทำให้จิ้นเฟยมักพูดผ่านปาก ขณะที่เฟยจิ่งตอบโต้ผ่านทางความคิด

    จิ้นเฟยที่เป็นฝ่ายควบคุมร่างอ่านหนังสือต่อไปได้สักพักก็รู้สึกถึงความเงียบที่ผิดปกติจึงหยุดอ่านก่อนพูด 'ง้อ' วิญญาณอีกดวงในร่าง

   "น่าๆ ลุงเฟยจิ่ง แค่อาทิตย์เดียวเอง ตอนนี้ข้อมูลเป็นสิ่งจำเป็นจริงๆนะ ลุงก็รู้ดีนี่ว่าก่อนจะเริ่มรบเราต้องมีข้อมูลก่อนจึงจะได้ชัยมา ส่วนเรื่องฝึกวิชาไว้ร่างนี้หายดีลุงจะฝึกโหดแบบไหนก็ตามสบายเลย"

   เฟยจิ่งที่ได้ยินคำพูดของจิ้นเฟยก็ยอมอ่อนลงก่อนหันมาให้ความสนใจกับหนังสือที่อีกฝ่ายอ่าน

   "แล้วนั่นเจ้ากำลังอ่านอะไร?"

   "ลำดับเชื้อพระวงศ์แคว้นอวิ๋นน่ะ"จิ้นเฟยไล่ตามองตัวอักษรบนหน้ากระดาษต่อ ขณะเดียวกันเฟยจิ่งที่อยู่ข้างในก็ถามอย่างไม่เข้าใจ

   "เจ้าจะอ่านมันไปเพื่ออะไร?"

   "ลุงเฟยนี่ถามแปลกๆ ฉันก็ต้องศึกษาข้อมูลไว้สิ นี่ๆ ดูตรงนี้สิ ชื่อของพวกเรา"

   จิ้นเฟยชี้ชวนให้ดูรายชื่อที่ถูกเขียนร่างไว้ ตั้งแต่พระนามเดิมของฮ่องเต้ ไล่ต่อไปยังฮองเฮา กุ้ยเฟย และสนมลำดับต่างๆ ต่อท้ายด้วยชื่อของเหล่าองค์ชายและองค์หญิง ซึ่งเมื่อไล่อ่านไปทีละชื่อความทรงจำเก่าๆของเฟิงจิ้นก็ได้ปรากฏขึ้น จิ้นเฟยกุมศีรษะที่ปวดแปลบๆ ในสมองฉายภาพตอนเจ้าของร่างโดนถูกกลั่นแกล้งในช่วงหนึ่งปีมานี้ องค์ชายลำดับสิบ สิบสาม สิบหก สิบเก้าและยี่สิบ องค์ชายลำดับเหล่านี้คือกลุ่มคนเมื่อวานที่รุมรังแกเฟิงจิ้นจนตาย ภาพพลิกไปยังองค์ชายสองจอมเย่อหยิ่งที่พูดเหยียดหยามร่างเล็กในวันที่อดีตฮองเฮาได้จากไป ภาพองค์หญิงสามแสนร้ายกาจสั่งให้นางกำนัลของตนฉีกภาพเหมือนของอดีตฮองเฮาต่อหน้าเฟิงจิ้น ภาพอันแสนโหดร้ายสำหรับเด็กน้อยได้ปรากฏเวียนไปเรื่อยๆจนเมื่อสิ้นสุดลงจิ้นเฟยก็ค่อยๆผละมือออกอย่างช้าๆ

   "เห ดูเหมือนผู้คนที่นี่จะเอ็นดูเสี่ยวเฟิงของพวกเราซะจริงๆ ว่างั้นไหมลุงเฟยจิ่ง?"

   ใบหน้ายามกล่าวนั้นทั้งคล้ายใส่ใจและไม่ใส่ใจ ก่อนแปรเปลี่ยนไปเมื่อวิญญาณอีกดวงเข้าครองร่าง เฟยจิ่งกระตุกยิ้มเหี้ยมตอบรับ ทางจิ้นเฟยยิ้มรับเล็กน้อยก่อนเดินไปขออุปกรณ์เครื่องเขียนมาจดรายนามบัญชีแค้นพร้อมเติมรูปดาวให้กับพวกเมื่อวานโดยเฉพาะ

   "กลุ่มองค์ชายเมื่อวานดูจะห่วงใยและรักใคร่เสี่ยวเฟิงเป็นพิเศษ แบบนี้วันหน้าเราก็ต้องตอบแทนพวกนั้นให้มากหน่อย"จิ้นเฟยตวัดพู่กันพลางกล่าวเรื่อยๆ เฟยจิ่งไม่ตอบคำแต่ความรู้สึกที่สื่อถึงกันทำให้จิ้นเฟยเผยยิ้มร้าย

   "อดีตใดใครก่อ อนาคตย่อมได้รับคุณสนอง"

   หลังจากนั้นจิ้นเฟยและเฟยจิ่งก็ได้นั่งอ่านตำราที่เลือกมาจนตกเย็นจึงได้กลับไปยังตำหนัก มื้อเย็นวันนี้เป็นซุปเห็ดข้นกับของทอดไม่กี่อย่าง ซึ่งครั้งนี้เมื่อเห็นอาหารที่ถูกจัดวางคิ้วจิ้นเฟยก็พลันขมวดแน่น 

   ท่าทีคล้ายไม่พอใจนั้นส่งผลให้นางกำนัลทั้งสองพากันถอยห่างอย่างเตรียมรับมือ ไม่คาดเจ้าตัวเพียงเอ่ยเสียงนิ่ง

   "พี่ถังจู พี่เป้ยฉี เราวานพี่ทั้งสองไปบอกคนครัวให้เปลี่ยนมื้อเช้าทุกมื้อเป็นพวกเนื้อสัตว์... ไม่สิ เราอยากให้พวกเขาจัดอาหารตามรายการที่เราเขียนส่งไปให้"

   "องค์ชายเก้าเพคะ เรื่องนั้น..."ถังจูที่ได้ยินก็ลอบสบตากับเป้ยฉีอย่างขอความช่วยเหลือ

   เรื่องที่องค์ชายเก้าไม่มีคนหนุนหลังทั้งยังมีอุปนิสัยก้าวร้าวจนไม่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้นั้นเป็นที่รู้กันทั่ว ในสายตาผู้คนในวังองค์ชายน้อยผู้นี้จึงจัดเป็นบุคคลที่ไม่มีค่าควรใส่ใจ ด้วยเหตุนี้อาหารที่ถูกจัดส่งมาในช่วงครึ่งปีหลังจึงถูกลดความเอาใจใส่ลง ก่อนนี้พวกนางเคยร้องเรียนไปแล้วแต่ก็ไม่มีคนสนใจ แต่เรื่องนี้นางพูดออกไปไม่ได้ หากนางกล้าพูดออกไปคงไม่พ้นโดนโทษโบยเป็นแน่

   "จริงสิ ก่อนจะไปอย่าลืมนำถุงนี่ไปมอบให้ฝ่ายห้องเครื่องเพื่อแสดงความขอบคุณแทนเราด้วย"จิ้นเฟยยื่นถุงเล็กๆใบหนึ่งให้สองนางกำนัลพร้อมกล่าว "ฝากบอกพวกเขาว่าเราเสียใจที่ตอบแทนความมีน้ำใจพวกเขาได้แค่นี้ หากวันหน้าเรามีโอกาสดีๆ จะต้องตอบแทนพวกเขาอย่างแน่นอน"

   คำพูดพร้อมรอยยิ้มสุภาพอ่อนโยนช่างแตกต่างจากที่เคยเป็น ถังจูลอบแตกตื่น ขณะที่เป้ยฉีเพียงรับถุงมาแล้วก้มศีรษะกล่าวอย่างนอบน้อม

   "หม่อมฉันจะไปจัดการให้เพคะ"

   ได้ยินอย่างนั้นจิ้นเฟยก็พยักหน้าอย่างพอใจแล้วหันกลับมาจัดการอาหารบนโต๊ะต่อ ในหัวได้ยินเสียงเฟยจิ่งถาม

   "เหตุใดเจ้าต้องยุ่งยากจัดการเรื่องเหล่านี้?"

   "ลุงเฟยจิ่ง ฉันในฐานะนักโภชนาการยอมไม่ได้หรอกนะที่จะให้ร่างนี้กลายเป็นพวกแคระเกร็นน่ะ ตอนนี้ร่างของพวกเรากำลังอยู่ในช่วงเจริญเติบโต สมควรได้รับสารอาหารที่เพียงพอต่อร่างกาย"จิ้นเฟยตอบเสียงในหัวพลางคีบอาหารเข้าปาก เสียงฉุนเฉียวในหัวดังโต้ตอบ

   "ไร้สาระ สมัยข้ายังเล็กได้กินแค่ต้นหญ้าแห้งๆที่มีพิษกับเนื้องูไปวันๆยังไม่เห็นมีปัญหาใด"

   "หญ้ามีพิษกับงู!? นี่ลุงกินเข้าไปแล้วไม่ตาย?"จิ้นเฟยที่เกือบสำลักอาหารถามอย่างตกใจ

   "ย่อมไม่ตาย"เฟยจิ่งกล่าวอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ก่อนอธิบายเพิ่ม "เดิมงูที่ข้ากินเข้าไปคืองูฮั่วเอี๋ยน ซึ่งพิษของมันคือพิษอัคคีผลาญชีพ มันจะแผ่ความร้อนกระจายไปทั่วร่างเจ้า ความร้อนจะเพิ่มขึ้นสูงอย่างรวดเร็วจนเจ้าต้องลงไปนอนทุรนทุรายด้วยความรู้สึกดุจถูกไฟเผาผลาญร่าง แต่ข้าได้กินหญ้าหานปิงที่มีคุณสมบัติเยือกแข็งร่างยับยั้งไว้จึงไม่เป็นอันตราย หญ้าหานปิงนี้หากเจ้ากินมันเข้าไปเดี่ยวๆ เริ่มแรกเจ้าจะรู้สึกชาไปทั่วร่างก่อนความหนาวเหน็บดุจความตายมาเยือนจะคลืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ เจ้าจะไม่สามารถขยับตัว ส่งเสียง หรือทำสิ่งใดได้อีก สิ่งที่เจ้าจักได้สัมผัสมีเพียงความหนาวเย็นที่จะแช่แข็งวิญญาณเจ้าเอาไว้จนกระทั่งดับสูญ"

   จิ้นเฟยที่กินไปพลางฟังเรื่องเล่าของเฟยจิ่งไปพลางก็พลันเกิดความรู้สึกนับถือและสนใจ ขยับมือวางตะเกียบลง ก่อนร้องขอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

   "นี่ ลุงเฟยจิ่ง ถ้าฉันจะขอให้ลุงช่วยสอนเรื่องสมุนไพร ลุงจะยอมช่วยรึเปล่า?"

   คำถามที่ไม่คาดส่งผลให้เฟยจิ่งนิ่งอึ้ง ก่อนทำเสียงขึ้นจมูก

   "เรื่องอะไรข้าต้องช่วยเจ้า"แม้ได้ยินคำพูดตัดรอนเช่นนั้นแต่จิ้นเฟยก็หาได้นึกใส่ใจไม่ ทั้งพูดเกลี้ยกล่อมต่ออย่างใจเย็น

   "น่าๆ ลุงก็อย่าหวงวิชานักเลย ฉันเรียนรู้เรื่องพวกนี้ไว้ก็เป็นการดีใช่ไหมล่ะ? เพราะอีกหน่อยเราต้องเจอบรรดาสารพัดพิษแน่ๆ ถ้าฉันรู้จักพืชสมุนไพรไว้เยอะๆก็จะแยกออกว่าอะไรมีพิษไม่มีพิษ โอกาสโดนวางยาพิษก็น้อยลง หรือถ้ายังไงฉันอาจจะคิดค้นทำยาแก้ไว้ใช้ในยามจำเป็นได้ด้วยนะ?"

   ท้ายที่สุดคำพูดกล่อมของจิ้นเฟยก็เป็นฝ่ายชนะ เฟยจิ่งรับปากช่วยสอนให้อย่างจำยอม แต่เจ้าตัวกล่าวดักไว้ก่อนว่าหากสอนแล้วผลไม่เป็นที่น่าพอใจก็จะเลิกสอน จิ้นเฟยรับปากอย่างว่าง่าย อาหารค่ำวันนี้จึงจบลงเช่นนั้น

   คล้อยหลัง ระหว่างที่สองนางกำนัลประจำตำหนักยกถาดอาหารไปเก็บยังห้องเครื่อง

   "พี่เป้ยฉี พี่เป็นอะไรรึเปล่า?"ถังจูเอ่ยถามอย่างกังวล เมื่อตั้งแต่ออกมาจากตำหนักตวนหมิงเป้ยฉีก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย ทั้งยังทำท่าทางคล้ายคนคิดไม่ตกอีกด้วย

   "ไม่มีอะไร ข้าแค่เหนื่อยๆน่ะ เจ้าเองก็ถือดีๆเถอะ ระวังอย่าให้ตกแตก"เป้ยฉีตอบปฏิเสธพลางกล่าวเตือนนางกำนัลรุ่นน้องที่ชอบทำตัวไม่ระมัดระวังนัก

   "รับทราบเจ้าค่ะ"เสียงกล่าวรับคำที่ออกไปทางเย้าแหย่เรียกสายตาดุๆจากเป้ยฉี พอเห็นท่าไม่ดีนางกำนัลจอมแก่นจึงได้รีบสาวเท้าตรงไปยังห้องเครื่อง ทางฝ่ายคนมองตามได้แต่ถอนใจอย่างนึกระอา ก่อนนางจะหันไปมองตำหนักเบื้องหลัง

   เป้ยฉีครุ่นคิดถึงคำพูดขององค์ชายเก้าเมื่อเย็นนี้ คำกล่าวที่เมื่อนางพิจารณาอย่างถ้วนถี่แล้วก็ต้องส่ายหัว

   โอกาสดีๆ? องค์ชายไร้ค่าแห่งวังหลังจะมีโอกาสดีๆไปได้อย่างไร?