[Yaoi] I'm your Toy. ผมเป็นของเล่นของคุณ (8P)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 ผมเมา...แต่ผมเลือก

ตอนที่1

ผมเมา...แต่ผมเลือก

   ผมรู้ว่าตัวเองไม่ดื่มเหล้า แต่ก็ยังมาที่ร้านเหล้า

   ร้านเหล้าปกติที่ผมเจอมีเพียงแก้วเหล้าที่ไม่ได้ดื่มกับเสียงถอนหายใจ

   แต่ร้านเหล้าที่ผมไปวันนี้แตกต่าง นอกจากแก้วเหล้าที่ถูกเติมเรื่อยๆแล้ว...ผมยังมีพวกเขาอยู่เคียงข้าง

   ...

   ผมเมา

   อาการมึนหัวและเริ่มนั่งตัวตรงไม่ได้คือสิ่งที่บ่งชี้ว่าผมเริ่มที่จะ "เมา"

   เสียงหัวเราะของตัวเองเป็นสิ่งที่ผมไม่คุ้นเคยนัก แต่แม้จะตาลายและรู้สึกมึนๆไปบ้างแต่ผมก็จำได้ชัดถึงเสียงหัวเราะที่สนุกสนานของตัวเอง

   ในห้องวีไอพีที่ถูกเชื้อเชิญ ผมนั่งฟังเสียงพูดคุย ฟังเรื่องเล่าตลกๆที่ไปป์สรรหามาเล่าสลับกับเสียงโต้เถียงกับจินเป็นครั้งคราวพลางยกแก้วขึ้นดื่มเรื่อยๆ...

   ปกติผมไม่ดื่มเหล้าเพราะเคยได้รับบทเรียนจากการขาดสติจนเกือบทำให้ตัวเองและคนอื่นเดือดร้อนมาแล้ว ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่วันนี้ในห้องวีไอพีนี่ผมได้ยกแก้วขึ้นดื่มซ้ำแล้วซ้ำเล่าสลับกับเพื่อนใหม่ที่คอยชงเติมให้เรื่อยๆ 

   ตัวผมเริ่มโงนเงนไม่มั่นคงอาการคล้ายจะวูบได้ทุกเมื่อ แต่มือก็ยังคงยกแก้วดื่มต่อไปทั้งที่ใจรู้ดีว่าสิ่งที่เอาเข้าปากคืออะไร เหล้า...ยาพิษแสนอันตรายที่จะขับสติสัมปัญชัญญะและสามัญสำนึกไปจากตัวเรา ซึ่งเมื่อขาดซึ่งสติให้คอยไตร่ตรอง เชื่อเถอะว่ามันต้องนำปัญหาตามมาแน่ๆ 

   ...และมันก็ได้เริ่มขึ้น

   ไปป์ที่ซดเหล้าแก้คอแห้งหลังเล่าเรื่องตลกชุดล่าสุดจบได้หันมาชวนผมคุย ซึ่งจากที่เห็นอาการเริ่มเซบวกกับหน้าแดงก่ำ รวมถึงตาที่เริ่มเยิ้มนิดๆ ผมคิดว่าอีกฝ่ายก็เริ่มเมาไม่ต่างกัน

   "นี่ทอย การถูกทิ้งเนี่ย...มันเสียใจมากเหรอ?"คำถามนี้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้เจตนาตอกย้ำอะไรทั้งนั้น แต่ถามด้วยความสงสัยล้วนๆ เนื่องด้วยตัวเองไม่เคยมีประสบการณ์การถูกทิ้งมาก่อน (ที่ผมรู้ก็เพราะไปป์เล่าเรื่องตัวเองแทบทุกอย่าง จนตอนนี้ผมรู้กระทั่งเรื่องที่อีกฝ่ายมีน้องชายที่อายุห่างกันสองปีอยู่คนนึง) ซึ่งดูจากรูปร่างหน้าตาอีกฝ่ายแล้ว...ผมว่าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

   "ไม่ ก็ไม่เชิงว่าเสียใจ ฉันแค่...เสียความรู้สึก"ผมตอบไปอย่างเฉยชา ซึ่งจินก็ถามต่อประมาณว่าทำไมหรือเพราะอะไร

   "เพราะเขา...มองฉันเป็นแค่ตัวเลือกของตัวเอง ไม่ก็แค่ของเล่นฆ่าเวลา" ผมยกเหล้าขึ้นจิบ แล้วพูดด้วยเสียงที่แผ่วลง "ถึงเป็นแค่ ของเล่น แต่ฉันก็มีสิทธิ์เลือกคนที่จะเล่นด้วยไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาไม่ใช่คนที่ฉันเลือกด้วยซ้ำ หึ"

   สถานะคบกันก็จริง แต่ผมไม่เคยปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามายุ่มย่ามกับชีวิต และไม่ได้ทำสิ่งนอกเหนือไปกว่าพาไปช็อปปิ้ง ดูหนัง กินข้าว หรือโทรคุย ซึ่งเป็นสิ่งที่คนที่อยู่ในสถานะแฟนควรทำให้กัน และผมไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายมากเกินความจำเป็น

   หรือว่านี่จะเป็นเหตุผลที่เธอมีใครอีกคนกันนะ?

   แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาทำเหมือนผมเป็นของของตัวเองแบบนี้! ผมจำได้ดีกับคำพูดสุดท้ายที่ตัวเองใช้บอกลาอีกฝ่าย

   "I'm not your toy. ( ผมไม่ใช่ของเล่นของคุณ ) "

   "โฮ่ แล้วทำยังไงถึงจะมีสิทธิ์เป็นคนเล่นของเล่นล่ะ?"คำถามจากไปป์เรียกเสียงหัวเราะจากผม ซึ่งผมก็ยกยิ้มมองสบตากับดวงตาสีเขียวที่เป็นประกายระริกของอีกฝ่าย ก่อนตอบเสียงนิ่ง

   "ของเล่นทุกอย่างย่อมมีวิธีเล่นมัน ซึ่งสำหรับของเล่นชิ้นนี้..."ปลายนิ้วชี้ถูกชี้เข้าหาตัวเอง "ขอแค่คนเล่นเก่งพอ จะใครก็ได้"พูดจบผมก็หัวเราะ ซึ่งดูเหมือนค่ำคืนนี้เสียงหัวเราะของผมจะไม่ยอมหยุดลงง่ายๆ...

   "งั้นถ้าฉันอยากจะลองเล่นด้วยนายคงไม่ว่าสินะ"

   เสียงที่ดังแทรกเสียงหัวเราะของผมคือเพื่อนร่วมดื่มผมแดง ผมสีร้อนแรงราวกับเปลวไฟ ดวงตาสีเทาอ่อนที่เคยเฉยชาคล้ายเกิดประกายไฟลุกวาว แสงสะท้อนและแรงดึงดูดในแววตาทำให้เขาดูเหมือนกองขี้เถ้าที่มีเปลวไฟลุกไหม้ ซิตซ์ ผู้ชายที่มองกี่ทีก็อันตรายเสมอ

   "หึ นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่านายเก่งพอที่จะเล่นรึเปล่าล่ะนะ ซิตซ์"ผมพูดหยอกกลับอย่างอารมณ์ดี ซึ่งมันก็แปลกดีที่คนที่นั่งเงียบไม่ค่อยพูดจา จู่ๆกลับพูดหยอดมุกตลกแบบนี้

   "จะลองวัดไหมล่ะ?"พูดจบก็ขยี้บุหรี่ลงบนหลังไพ่ ดวงตาเป็นประกายวาววับที่ทอดมาบ่งบอกถึงความเอาจริง

   ผมตะลึง มองสบตาคู่นั้นอย่างไม่อยากเชื่อหู แต่คงเป็นเพราะอาการเมาที่ทำให้ผมเลิกครุ่นคิดถึงเหตุผล ปัดเรื่องวุ่นวายออกจากสมอง

   ลองกับผู้ชาย…ก็ไม่เห็นเป็นอะไร

   ความคิดง่ายๆที่ทำให้ผมเลิกคิ้วแล้วกระตุกยิ้มถามกลับอย่างท้าทาย

   "นายแน่ใจเหรอว่าเก่งพอ?"

   รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปากอีกฝ่าย พร้อมเสียงแหบต่ำที่ส่งมายืนยันคำตอบ

   "พิสูจน์ด้วยตัวเองสิ..."

   หลังค่ำคืนแสนยาวนานผ่านพ้นไป ยามเช้าที่สดใสก็มาเยือน... แต่นั่นไม่ใช่กับผมที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้างพร้อมความปวดร้าวที่สะโพก รวมทั้งอาการแฮงค์ และความทรงจำของเมื่อคืนที่ย้อนกลับมาแบบไม่ทันตั้งตัว

   ผมเมา... โอเค ผมรู้ว่านั่นมันข้ออ้าง ผมรู้ เพราะถึงตัวผมจะเมาแต่ผมจำได้ทุกอย่างว่าเมื่อคืนผมทำอะไรลงไป

   ขึ้นเตียงกับผู้ชาย7คน

   อยากจะกุมขมับแล้วสิ ให้ตาย...

   ผู้ชาย7คนที่ผมเพิ่งเห็นหน้าครั้งแรก รู้จักแค่ชื่อ หน้าตา และไซส์กางเกงในที่พวกเขาใส่ รวมถึงไซส์ของอะไรที่อยู่ในกางเกงในอีกที

   ซิตซ์  ไนท์  ริกซ์  ลอส  ไปป์  จิน  เวย์

   ชื่อเล่นของพวกเขาทั้งหมดถูกสลักไว้ในความทรงจำ และผมต้องขอบคุณพวกเขาทุกคนมากที่ช่วยกันใส่ถุง เช้านี้ผมจึงไม่ต้องลำบากในการจัดการกับอะไรที่อาจตกค้างอยู่ในก้นตัวเอง

   การตื่นเช้ามาในโรงแรมหรูที่ไม่คุ้นเคยเพื่อพบกับเตียงที่ว่างเปล่าและห้องที่ว่างเปล่าซึ่งหลงเหลือไว้เพียงเศษซากของกิจกรรมเมื่อคืนช่างเป็นอะไรที่พิลึก

   มองดูผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ทั้งเลอะคราบบางอย่างที่ผมไม่ค่อยอยากนึกว่าเป็นคราบอะไร ซากถุงยางใช้แล้วที่คงบอกไม่ได้ว่าอันไหนของใครบ้าง มองไปที่ซองและกล่องถุงยางที่ทับถมอยู่ในถังขยะ ความหลากหลายของยี่ห้อและปริมาณเยอะซะจนผมต้องตั้งคำถามอย่างสงสัยว่าเมื่อคืนมันกี่รอบกันแน่?

   เอาเถอะ ถึงตื่นมาไม่เจอใครผมก็ใส่ใจนักหรอก ดีซะอีกที่ไม่ต้องกระอักกระอ่วนกับการเจอหน้าหลังทำกิจกรรมแบบหมู่คณะไปแบบนั้น

   ผมที่พอมีแรงลุกขึ้นจากเตียงเดินหาซากเสื้อผ้าตัวเอง แต่กลับพบเข้ากับเสื้อผ้าของผมที่ซักรีดเรียบร้อยตั้งวางไว้บนโต๊ะโดยแนบกระดาษโน้ตไว้หนึ่งแผ่น กระดาษใบเล็กที่มีข้อความหลากหลายลายมือเขียน

เสื้อผ้าส่งซักรีดให้แล้วนะครับ ถ้าปวดหัวหรือเป็นไข้ให้ทานยาด้วยนะครับ //เวย์

บ๊ายบายทอย เมื่อคืนสนุกมาก ไว้มาเล่นกันใหม่นะ//จิน

ค่าห้องจ่ายเรียบร้อยแล้วนะไม่ต้องห่วง ถ้าลุกไม่ไหวก็นอนพักไปก่อน เที่ยงๆค่อยไปเช็คเอาท์ก็ได้//ไปป์

ลอสบอกว่าขอโทษที่รุนแรงไปหน่อย ส่วนริกซ์ถามว่าเจ็บไหม//ลอส&ริกซ์

รักษาตัวด้วย//ไนท์

ตกลงว่าไง ฉันเก่งพอรึเปล่า?//ซิตซ์

   ผมอ่านข้อความที่มีทั้งเป็นห่วง ขอโทษ บอกเล่า ...หรือแม้แต่ตั้งคำถาม

   ข้อความของซิตซ์ คำถามที่ไร้ความเป็นห่วงเป็นใย แถมยังทำให้ผมอยากกุมขมับเมื่อจำได้ว่าตัวเองพูดท้าอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อคืน ซึ่งงานนี้ถ้าหากซิตซ์มาทวงคำตอบผมก็คงบอกอะไรไม่ได้ เพราะเมื่อวานเป็นครั้งแรกที่ผมลองนอนกับผู้ชายดู ผมจึงยังตอบอีกฝ่ายไม่ได้ว่าเก่งหรือไม่เก่ง แต่ผมสามารถบอกกับพวกซิตซ์ได้อย่างเต็มปากว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นอะไรที่ผมรู้สึกดี

   ดูเหมือนเซ็กส์กับผู้ชายมันก็ไม่เลวนัก  ผมสรุปง่ายๆแล้วไล่สายตาอ่านข้อความในกระดาษอีกรอบ

   จากที่อ่าน ผมพอใจสำหรับค่าโรงแรมที่ถูกจ่ายให้ เรื่องส่งซักรีดก็ต้องขอบคุณ แม้ไม่มีเบอร์โทรศัพท์หรืออีเมล์ให้ติดต่อกลับอย่างที่ผมพอจะรู้ว่าเพราะอะไรก็ตาม แต่ผมพอใจแล้ว ที่สำคัญผมยอมรับว่าดีใจที่ไม่มีเงินหรือเช็คตั้งทิ้งไว้ตอนลืมตาตื่นเหมือนที่เคยเห็นในหนังหรือละคร เพาาะนั่นแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองผมเป็นพวกขายบริการ แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับตัวผม

   ผมลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยความยากลำบาก แต่คงช่วยไม่ได้เมื่อท่อนล่างของผมยังระบมจากกิจกรรมเมื่อคืน ผมที่แต่งตัวเสร็จมองนาฬิกาข้อมือที่ชี้เลข11แล้วถอนใจน้อยๆ

   ดีที่อาชีพผมมันอิสระ ไม่จำเป็นต้องเข้าออฟฟิศหรือบริษัท ไม่ต้องคอยนั่งเครียดกับเจ้านายหรือลูกน้อง ผมแค่ต้องอยู่กับตัวเอง อยู่กับจินตนาการที่คาบอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างความจริงและความฝัน ก่อนใช้เวลาที่เหลือหลังจากนั้นร้อยเรียงเรื่องราวผ่านตัวอักษร

   ครับ ผมเป็น นักเขียน

   ผมกลับมาถึงบ้านก็เที่ยงกว่า ตอนนี้ขอจัดแจงต้มมาม่าประทังชีพก่อน ก็ไม่รู้เพราะเมื่อวานใช้พลังงานมากไปหรือว่ายังไงหรอกนะ แต่แค่ซองเดียวเหมือนจะไม่พอ

   หลังจัดการซองที่สามเสร็จ ผมก็มานั่งที่เก้าอี้ตัวโปรด เปิดจอ ผมมองหน้าจอสีขาวที่ยังคงว่างเปล่าก่อนเริ่มพรมนิ้วไปบนแป้น

   ในหัวผมมีทั้งเรื่องราวที่จะใส่ลงไป รวมทั้งเรื่องราวที่จะเก็บไว้ในใจ

   คนเล่นของเล่น ที่ผมเลือก กับค่ำคืนที่เหมือนฝัน...

   หึ ผมส่งเสียงหัวเราะ ขณะล้วงกระดาษแผ่นน้อยที่ถูกพับขึ้นมาเปิดอ่านอีกรอบ ก่อนจะปล่อยกระดาษแผ่นนั้นให้ค่อยๆลงไปนอนในถังขยะสีขาวข้างโต๊ะอย่างช้าๆ ผมมองมันนิ่งเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหันกลับมาที่หน้าจอก่อนเริ่มพรมนิ้วพิมพ์ต่อไป

   ลาก่อน คนเล่นของเล่นของผม