เฟิงจิ้น จักรพรรดิสองวิญญา

ลำดับตอนที่ #10 : บทเก้า ตัวจริงของชายปริศนา

  "เช่นนั้น...ข้ายกนางให้เจ้าดีหรือไม่?"

   คำพูดน่าตกใจนี้ไม่เพียงแต่จิ้นเฟยจะระแวง เฟยจิ่งเองก็เริ่มจับเค้าได้ว่าที่อีกฝ่ายประมูลลู่หลินไปเพราะต้องการบางอย่างจากพวกตน

   "ต้องการอะไร?"น้ำเสียงที่แฝงความระแวดระวังไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายลดรอยยิ้มลง เจ้าของเสียงทุ้มต่ำหัวเราะเบาๆ

   "ไม่ได้คิดจะให้ทำอะไรแปลกๆหรอก แค่...อยากให้ถอดนั่นออกน่ะ"ปลายนิ้วเรียวเคาะเบาๆที่หน้ากากตัวเอง

   "หน้ากากนี่?"จิ้นเฟยจับหน้ากากที่สวมอยู่พลางกล่าวทวน ก่อนมองรอยยิ้มประหลาดของอีกฝ่ายอย่างนึกสงสัยยิ่งกว่าเดิม

   "ลุงเฟยว่าไง? รับเงื่อนไขดีไหม?"จิ้นเฟยลอบปรึกษาเฟยจิ่ง ขณะที่สองตายังจับสังเกตร่างสูงอย่างระวัง ฝ่ายเฟยจิ่งครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนตอบเสียงเรียบ

   "เงื่อนไขนี้ไม่ยาก รับไว้ไม่เสียหาย"

   "จะดีเหรอลุงเฟย? เงื่อนไขที่หมอนี่ว่ามันน่าสงสัยนะ"จิ้นเฟยว่าอย่างติดกังวล แม้จะเข้าใจเหตุผลที่เฟยจิ่งเลือกตอบรับก็ตาม

   ถึงมันจะดีที่ไม่ต้องเสียเวลาแย่งชิงตัวลู่หลิน แต่การที่อีกฝ่ายแลกสินค้าที่ทุ่มซื้อด้วยทองคำสิบหีบกับการเห็นหน้าตน จิ้นเฟยคิดว่ามันแปลกเกินไป

   "ไม่ต้องสนใจเรื่องเล็กน้อย ยังไงเสียหากเจ้านั่นคิดตุกติกข้าจะจัดการเอง"ฟังคำกล่าวนี้จิ้นเฟยก็สบายใจในที่สุด หันไปตอบตกลงกับคู่ค้าประหลาด

   "ได้ ข้ารับเงื่อนไขนั้น แต่จะให้ถอดตอนนี้เลย?"

   "...ไม่ ไว้หลังงานเลิกดีกว่า"อีกฝ่ายดูลังเลเล็กน้อยก่อนตอบ ทางฝ่ายจิ้นเฟยก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เมื่อหมดสิ้นปัญหาก็กลับไปดูงานประมูลต่อ

   สินค้าที่ถูกนำเสนอขายชุดถัดๆมาก็ล้วนแต่เป็นพวกเด็กสาวหน้าตาดี ซึ่งทุกคนต่างมีสีหน้าเศร้าหมองแฝงเร้นอย่างเพียงมองก็รู้ว่าหาได้เต็มใจ

   "สินค้าพวกนี้มาจากไหนเหรอลุงเฟย? พวกผู้หญิงบนเวทีหน้าตาผิวพรรณอย่างกับพวกคุณหนู จะบอกว่าเป็นพวกที่พ่อแม่ส่งมาขายใช้หนี้ก็ออกจะเกินไปมั้ง เพราะเด็กๆหน้าตาดีแบบนี้แทนที่จะเอามาขายสู้เอาไปเสนอแลกกับพวกคุณชายยังจะดีซะกว่าอีก หรือลุงว่าไง?"น้ำคำกล่าวอย่างแฝงความสงสัยติดไม่พอใจที่ทำให้คนฟังนึกหนักใจเล็กๆ

   "บางทีเจ้าก็ฉลาดเกินไป..."เสียงต่อว่าที่คล้ายรำพึงกับตัวเองของเฟยจิ่งส่งผลให้จิ้นเฟยขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา จนเมื่อเข้าสู่ช่วงใกล้ปิดงานก็ได้มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาด้วยท่าทางแตกตื่น จากใบหน้าและการแต่งกาย หญิงสาวนางนั้นคือผู้ทำหน้าที่เป็นพิธีกรเมื่อครู่ จิ้นเฟยหรี่ตามองร่างนั้นวิ่งขึ้นไปกระซิบถ้อยคำกับหญิงสาวชุดแดงบนเวที

   "แย่แล้วเจ้าค่ะนายหญิง! ข้างนอกนั่นถูกทหารปิดล้อมไว้หมดแล้วเจ้าค่ะ"

   เสียงกระซิบที่มันก็ยังส่งตรงมาถึงหูได้อย่างตรงหน้าที่ สำหรับจิ้นเฟยแค่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ปฏิกิริยาจากร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับปรากฏรอยยิ้มเย็น ซึ่งท่าทางนั้นมีเพียงเฟยจิ่งที่จับสังเกตได้ และนั่นทำให้เขารีบบอกให้จิ้นเฟยหนีออกจากที่นี่

   "เราต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"

   "ทำไมล่ะลุง?"จิ้นเฟยที่ตามสถานการณ์ไม่ทันถามอย่างข้องใจ เมื่อไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องหนีทหารด้วย ซึ่งเฟยจิ่งตอบเสียงเคร่งทันควัน

   "เมื่อการค้ามนุษย์นับเป็นการละเมิดกฎบ้านเมือง ทางการปิดล้อมที่นี่ไว้เช่นนั้นย่อมแปลว่าคิดรวบตัวผู้กระทำผิดให้หมด หากเจ้าไม่อยากติดร่างแห เราต้องไปเดี๋ยวนี้!"

   "เข้าใจล่ะ"จิ้นเฟยตอบรับเมื่อได้ฟังคำอธิบาย ก่อนจะหยุดคิดเล็กน้อยเมื่อหันไปยังคู่ค้าที่ตนทำข้อตกลงไว้ "แล้วลู่หลินล่ะ?"

   "นางจะไม่เป็นไร"

   เพียงได้ฟังคำกล่าวนี้จิ้นเฟยก็ผละจากมาทันใดโดยไม่สนว่าชายสวมหน้ากากสีทองนั้นจะพยายามเรียกรั้งตนไว้หรือไม่ ซึ่งหลังเผ่นออกมาจิ้นเฟยก็ต้องดีดตัวไปบนหลังคาตึกข้างเคียงเมื่อบริเวณรอบหอเพลิงระบำได้ถูกปิดล้อมไว้หมดแล้ว รอบตัวหอมีทหารกลุ่มหนึ่งยืนล้อมกรอบกันไม่ให้ผู้คนในหอหลบหนี ขณะที่อีกกลุ่มเข้าไปในตัวหอ ซึ่งจากที่คาดคนเหล่านั้นคงเข้าไปจับตัวพวกที่อยู่ในงานประมูลเป็นแน่

   จิ้นเฟยลอบปาดเหงื่อเมื่อคิดได้ว่าฉิวเฉียดจริงๆ หากโดนทางการจับไป ทั่วเมืองหลวงคงได้รู้กันหมดว่าองค์ชายเก้าที่ไม่มีใครต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์อันเป็นการขัดต่อกฎบ้านเมืองขั้นร้ายแรง ซึ่งหากข่าวลือเหล่านี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงขององค์ชายไป๋เฟิงจิ้นคงถึงคราวจบสิ้นจริงๆแล้ว

   แต่ถึงจะพ้นวิกฤตมาได้จิ้นเฟยก็ยังไม่ไปไหนเนื่องจากกังวลถึงความปลอดภัยของเด็กสาวที่ตนรับปากว่าจะช่วย จนเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหลายเริ่มสงบ ผู้คนในงานประมูลต่างถูกจับกุมไว้เกือบหมด ใช่ มีบางคนที่หายไป ได้แก่ตัวเจ้าของหออย่างแม่นางหงลวี่ และร่างอ้วนฉุของไอ้หมูตอนที่ชอบอวดร่ำอวดรวย

   อ้อ ร่างสูงที่ซื้อตัวลู่หลินไปก็ไม่อยู่เหมือนกัน... หนีไปได้งั้นเหรอ?

   จิ้นเฟยค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากมัวพะวงกับกลุ่มคนเบื้องล่างจึงไม่ทันสังเกตเงาดำจากเบื้องหลัง แต่ด้วยเฟยจิ่งที่มีสัญชาตญาณดีกว่าจึงหันไปตั้งรับหลบคมดาบที่วาดผ่านร่างตนได้อย่างทันท่วงที

   กรึ่ก... หน้ากากที่สวมอยู่ปริแตกจากการโดนเฉี่ยวไปเมื่อครู่จนเผยให้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาซีกขวา จิ้นเฟยใช้มือหนึ่งจับหน้ากากซีกซ้ายไม่ให้ร่วงหล่นตามพลางมองตอบร่างสูงที่เป็นคนลงมืออย่างตกใจ

   "คิดจะทำอะไร?"จิ้นเฟยถามเสียงห้วน ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อพบว่าเนื้อตัวไม่มีอะไรพอจะใช้เป็นอาวุธได้ ขณะที่อีกฝ่ายถือดาบเล่มใหญ่เอาไว้ในมือ ระหว่างที่คิดอยู่นั้นร่างสูงกลับลดดาบลง แล้วว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

   "เสี่ยวเฟิง?"

   คำเรียกนั้นทำให้ทั้งสองวิญญาณชะงักพร้อมกัน ก่อนจิ้นเฟยจะหรี่ตามองคนพูดอย่างนึกระแวง อีกฝ่ายมีความเกี่ยวข้องอะไรกับร่างนี้กัน?

   "เจ้าเป็นใคร"

   "หืม? อะไรกัน นี่จำพี่ไม่ได้เหรอ? พี่เอง"เสียงทุ้มนุ่มกล่าวย้ำ ก่อนจะถอดหน้ากากแล้วปัดผมสีดำที่ปรกหน้าออก ซึ่งเมื่อเห็นโครงหน้านั้นชัดๆความคุ้นเคยที่แปลกประหลาดก็พุ่งเข้าจู่โจม

   ใบหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปมากแต่ก็ยังส่อเค้าวันวาน จิ้นเฟยและเฟยจิ่งจ้องมองดวงหน้าคมนั้นชัดๆ เพียงอึดใจความปวดแปลบก็แวบเข้ามาในหัวพร้อมกับภาพอดีตที่เล่นฉาย ร่างเล็กของเด็กชายสองร่างวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานในสวนกว้างของวังหลวง ร่างหนึ่งสะดุดหกล้มหน้าคว่ำ อีกร่างก้าวเข้าหาพร้อมยื่นมือมาฉุด ร่างเล็กที่หกล้มเงยหน้ามองร่างที่โตกว่า มือน้อยเอื้อมคว้ามือใหญ่ พร้อมกันนั้นริมฝีปากเล็กในความทรงจำก็ขยับเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ

   'พี่สี่'

   "พี่...สี่?"

   "ใช่ พี่เอง ไม่ได้เจอกันหลายปีเลยนะเสี่ยวเฟิง"

   จิ้นเฟยยืนตะลึงมองใบหน้าหล่อเหลาที่แย้มยิ้มอ่อนโยนด้วยความตกใจ เมื่อไม่คิดมาก่อนว่าจะมาบังเอิญเจอกับคนรู้จักของอดีตเจ้าของร่าในที่แบบนี้ ทั้งอีกฝ่ายยังไม่ใช่แค่คนรู้จักธรรมดา แต่เป็นถึงพี่ชายต่างมารดา

   องค์ชายเฉินตงห่าย องค์ชายสี่แห่งแคว้นอวิ๋น

   ถึงจะบอกว่าเป็นองค์ชาย แต่ร่างกายกลับดูเหมือนนักรบ ร่างสูงที่เปลี่ยนไปใส่ชุดหนังสีดำแขนสั้นแนบพอดีตัว ลักษณะเสื้อผ้าที่ใส่มีเกราะอ่อนสวมทับคล้ายกับพวกทหาร ซึ่งเมื่อสวมชุดนี้จึงเผยให้เห็นร่างกายที่อุดมด้วยกล้ามเนื้อแกร่ง จากความทรงจำในอดีตที่ตกค้างอีกฝ่ายอายุต่างกับร่างนี้เพียงสองถึงสามปีเท่านั้น แต่บรรยากาศรอบตัวยามนี้กลับดูคล้ายทหารศึกที่ผ่านสนามรบมาไม่น้อย

   เฟยจิ่งลอบสังเกตวิธีจับดาบของร่างสูงที่ดูหนักแน่นมั่นคงแล้วหวนนึกถึงการฟันก่อนหน้านี้

   หากการฟันครั้งนั้นคงเป็นการจงใจทำลายหน้ากากของพวกเขา นี่แสดงว่าเจ้าตัวคำนึงถึงปฏิกิริยาหลบหลีกของทางฝ่ายเขาไว้แล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงนับว่าองค์ชายผู้นี้มีฝีมือร้ายกาจไม่น้อย เพราะการเจาะจงทำลายแต่ตัวหน้ากากนั้นต้องอาศัยการคำนวณถึงระยะและแรงในการฟัน การฟันเมื่อครู่อีกฝ่ายทำได้อย่างสมบูรณ์แบบจึงว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง

   ร่างสูงเก็บดาบเสียบกลับไปที่ข้างเอวก่อนเดินตรงเข้ามาหา จิ้นเฟยไม่รู้ว่าควรถอยหนีดีไหม แต่พอนึกได้ว่ามีเฟยจิ่งอยู่ด้วยจึงเลือกทำใจเย็นยืนนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ ซึ่งพอเข้าใกล้ได้ระยะร่างนั้นก็เคลื่อนฝ่ามือใหญ่เข้าหา จิ้นเฟยเกร็งตัวก่อนนิ่งอึ้งเมื่อพบว่าเจ้าของมือกำลังลูบหัวตน

   "ไม่ได้เจอกันเพียงห้าปีเจ้ากลับโตขึ้นมาก ดูสิ สูงเกือบถึงอกข้าแล้ว"สัมผัสแผ่วเบาและคำพูดกลั้วหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูของอ๋องสี่จิ้นเฟยกะพริบตาปริบๆ แล้วเอียงคอว่าตอบกลับไป

   "พี่สี่ต่างหากที่โตขึ้นมาก ข้ายังอีกนานกว่าจะสูงเท่าท่าน"คำย้อนส่งผลให้คิ้วร่างสูงเลิกขึ้น ก่อนยกยิ้มมุมปาก

   "เดี๋ยวนี้เจ้ารู้จักเถียงข้าแล้วรึ? เสี่ยวเฟิงตัวน้อยที่เมื่อก่อนคอยเดินตามข้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จากกันเพียงไม่นานเจ้ากลับกลายเป็นเด็กดื้อดึงเสียแล้ว"

   "ข้าไม่ได้ดื้อเสียหน่อย แต่ถึงข้ากลายเป็นเด็กดื้อ พี่สี่ก็ไม่โกรธเคืองข้าหรอก จริงหรือไม่?"คนพูดกะพริบตาใสพาให้คนฟังนิ่งก่อนหัวเราะร่วน

   "กล้าใช้คำพูดไล่ต้อนข้า ใครกันที่สั่งสอนให้เจ้ากลายเป็นเด็กร้ายกาจอย่างนี้?"มือที่ลูบหัวเบาๆเปลี่ยนเป็นขยี้อย่างหมั่นเขี้ยวระคนเอ็นดู จิ้นเฟยร้องโอ๊ยเบาๆ แล้วรีบจับมืออีกฝ่ายออก

   "พอเลย ผมข้ายุ่งหมดแล้ว พี่สี่ ท่านต้องรับผิดชอบมาเลยนะ!"

   "รับผิดชอบ? ข้าต้องรับผิดชอบอะไร?"คนฟังแกล้งถามอย่างสงสัย ซึ่งนั่นเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากจิ้นเฟย

   "พี่สี่ทำผมข้ายุ่ง ดังนั้นท่านต้องรับผิดชอบโดยมาคอยหวีผมข้านับจากนี้"คำกล่าวอ้างที่ไร้เหตุผลซึ่งร่างสูงเพียงเลิกคิ้วยิ้มๆก่อนตอบตามน้ำ

   "หือ? ให้ข้าหวีผมให้เจ้า? ได้สิ"ได้ยินคำตอบรับจิ้นเฟยก็แกล้งเชิดหน้าพูดเสียงดัง

   "ยังมีอีกเรื่อง เมื่อครู่พี่สี่ทำหน้ากากข้าแตก ท่านต้องซื้อใหม่คืนให้ข้าด้วย"

   คำกล่าวที่ว่าได้คืบจะเอาศอก เห็นทีคงสร้างขึ้นเพื่อกล่าวเปรียบกับสถานการณ์ตรงหน้าโดยเฉพาะเป็นแน่ ตงห่ายมองไปยังเศษซากหน้ากากที่เกิดจากฝีมือตัวเองก่อนพยักหน้ารับ

   "ย่อมได้"

   "มีอีกเรื่อง"พอได้ยินว่ามีอีกทำให้คิ้วคนฟังเริ่มขมวด แต่จิ้นเฟยหาได้สนใจร่ายยาวถึงความผิดอีกฝ่ายไปจนถึงบทลงโทษ

   "วันนี้เป็นวันแรกที่ข้าออกมาเที่ยวเล่น แต่พี่สี่ขัดจังหวะข้า ดังนั้นท่านพี่ต้องชดใช้โดยการพาข้ามาเที่ยวในวันหลังด้วย!"

    "ฮืม ข้าว่าจะถามเจ้าอยู่ว่าเหตุใดองค์ชายรัชทายาทอย่างเจ้าถึงได้ออกมานอกวังหลวงเพียงลำพังอย่างนี้"คำถามนี้ส่งผลให้คนฟังชะงัก

   "เรื่องนั้น..."

   "ไป่หมิง! ไป่หมิง! เกิดเรื่องแล้ว!!"

   เสียงดังโหวกเหวกมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักวิ่งตรงมาทางพวกเขา ซึ่งเมื่อเสียงเหล่านั้นหยุดลงจึงเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มในเครื่องแบบทหารคนหนึ่งในสภาพหอบเหนื่อย ใบหน้ากร้านคล้ำแดดปรากฏร่องรอยเหงื่ออันบ่งบอกถึงความรีบร้อนของเจ้าตัว

   "อะไรของเจ้าเถาเถา เสียงดังเชียว"ร่างสูงเอ่ยปากถามผู้มาใหม่ที่ใช้หลังมือปาดเหงื่อที่หน้าผากแล้วพูดเสียงระรัว

   "เกิดเรื่องแล้ว เจ้าอ้วนเสี้ยวม่อนั่นหนีไปได้!"

   "เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว ข้าเพิ่งส่งกำลังทหารไปตามตัวจับกลับมา"ร่างสูงตอบเสียงนิ่ง ทางฝ่ายคนบอกข่าวรีบว่าต่อ

   "ยังมีอีกเรื่อง แม่เล้าของหอนี้ตายแล้ว!"

   "อะไรนะ?"ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น ขณะหรี่ตามองคนพูด

   "ข้าไม่รู้รายละเอียดนัก แต่จูเมี่ยวที่เป็นคนตรวจสอบศพบอกว่านางตายเพราะพิษ บางทีนางอาจฆ่าตัวตาย"

   "เรื่องนั้นข้าว่า..."ขณะกำลังกล่าวร่างสูงก็พลันหยุดชะงักหันมามองร่างโปร่งเล็กที่ทำตาซื่อยืนฟังอยู่เงียบๆตั้งแต่เมื่อครู่ ซึ่งเมื่อเห็นคู่สนทนามองไปทางอื่นร่างสูงใหญ่ก็หันมองตาม ก่อนจะขมวดคิ้ว

   "เจ้าหนูนี่เป็นใคร?"คำถามนี้น้ำเสียงที่กล่าวแฝงความหวาดระแวงอยู่หลายส่วน จิ้นเฟยเห็นมืออีกฝ่ายเลื่อนไปอยู่ที่ข้างเอวก็รีบอ้าปาก ซึ่งไม่ทันตอบก็มีคนช่วยพูดแทน

   "นั่นน้องชายข้าเอง บังเอิญแอบมาเที่ยวแถวนี้ ข้าเจอตัวเลยกำลังดุว่าอยู่"คำอธิบายของร่างสูงทำให้ร่างใหญ่ละมือที่แตะดาบออก ก่อนหัวเราะร่า

   "โฮ่ เจ้าหนูอย่างเจ้าถึงวัยเที่ยวหอโคมแล้วรึ ดีๆ อย่าเอาพี่เจ้าเป็นตัวอย่างล่ะ รายนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องงานไม่ยอมเข้าไปท่าเดียว ข้ารึอุตส่าห์จ่ายเหล่าแม่นางทั้งหลายให้ช่วยบริการเจ้าเป็นพิเศษแท้ๆเชียว"

   "เช่นนั้นข้าควรขอบใจเจ้า?"ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ซึ่งฝ่ายคนฟังหัวเราะโอ่

   "ไม่ต้องๆ ข้ามันคนใจกว้าง เอ้อ... เจ้าหนูไปดูพวกพี่สาวด้านหน้ากันเถอะ แต่ล่ะคนงามๆทั้งนั้น"แววตาเย็นยะเยือกที่ส่งมาทำให้ร่างโตรีบเบี่ยงประเด็น ร่างสูงถอนใจเหลือบมองจิ้นเฟยก่อนว่า

   "ยังไงก็ไปรวมตัวกับพวกด้านหน้าก่อนเถอะ"

   จิ้นเฟยพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง สองเท้าก้าวตามพี่ชายต่างมารดาที่พูดจากระซิบกระซาบกับอีกร่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งน่าแปลกที่คราวนี้จิ้นเฟยกลับไม่ได้ยินเรื่องที่ทั้งสองคนพูดกัน แต่เท่าที่ฟังจากที่คุยกันก่อนหน้า ดูเหมือนคนที่ชื่อเถาเถาจะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของร่างสูง ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าพูดจาเล่นหัวเล่นหางแบบนั้น

   จะว่าไปแล้ว ที่องค์ชายสี่จากเมืองหลวงไปก็เพื่อฝึกฝนตนให้กลายเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ คงเพราะได้รับอิทธิพลมาจากตระกูลเฉิน ซึ่งเป็นสายเลือดฝั่งแม่ โดยตระกูลนี้เป็นตระกูลแม่ทัพใหญ่ที่รับใช้ราชวงศ์อวิ๋นมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ถึงองค์ชายตงห่ายจะมีสายเลือดนี้อยู่เพียงครึ่งแต่ก็คล้ายจะสืบทอดเจตนารมณ์มาอย่างเต็มเปี่ยม ตั้งแต่เด็กๆเจ้าตัวตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะเติบโตขึ้นเป็นคนที่แข็งแกร่งเพื่อปกป้องคนที่อ่อนแอ

   ก็ดูเป็นคนดีนี่...

   "จงระวังตัวไว้ เจ้าเด็กนั่นอันตราย"

   ขณะที่จิ้นเฟยตั้งข้อสรุปในใจเฟยจิ่งกลับพูดเตือนขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดเคร่ง

   "อันตราย? พี่สี่น่ะเหรอ?"จิ้นเฟยเลิกคิ้ว มองร่างของคนที่พูดถึงซึ่งเดินนำหน้าตีคู่กันกับอีกคน ทั้งคู่ยังคงพูดจากระซิบกันซึ่งน่าแปลกที่จิ้นเฟยไม่ได้ยินทั้งที่ทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ไกลเท่าใดนัก

   "ดูท่าทางเด็กนั่นคงระแวงเจ้า"

   "ระแวงฉัน ยังไง?"คนฟังว่าอย่างไม่เข้าใจ เพราะเท่าที่ดูร่างสูงก็พูดจาเป็นมิตรไม่มีทีท่าระแวดระวังใส่สักนิดนี่? เฟยจิ่งรับรู้ความคิดนั้นจึงถามกลับเสียงเยาะ

   "เช่นนั้นเจ้าได้ยินที่สองคนนั่นพูดกันหรือไม่เล่า?"จิ้นเฟยที่ได้ยินคำถามส่ายหน้าพลางขมวดคิ้ว

   "ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันนะ ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้แท้ๆ"เฟยจิ่งพ่นลมหายใจก่อนอธิบายด้วยเสียงกึ่งระอา

   "นั่นเป็นเพราะระดับลมปราณของเจ้ายังไม่ถึงขั้น เมื่อเจ้าเด็กนั่นใช้กำลังภายในปรับระดับเสียงตอนพูดคุยเจ้าจึงไม่อาจได้ยิน"

   ปรับระดับเสียงด้วยลมปราณ? จิ้นเฟยทบทวนศัพท์ใหม่ที่ไม่คุ้นหู นิ่วคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มเมื่อคิดบางอย่างได้

   "ถึงฉันจะไม่ได้ยินก็จริง แต่ถ้าเป็นลุงเฟยล่ะก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว จริงไหม?"น้ำเสียงเปี่ยมความคาดหวังทำให้คนฟังแค่นเสียง

   "ฮึ ข้าย่อมได้ยิน แต่เรื่องที่สองคนนั่นพูดมิเกี่ยวข้องกับเรา"คำพูดนี้ของเฟยจิ่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่คิดจะบอกเล่าเนื้อหาที่ได้ยิน ซึ่งนั่นทำให้จิ้นเฟยบู้ปากด้วยความขัดใจ

   "เชอะ ลุงเฟยใจร้าย"

   บทสนทนาหยุดอยู่แค่นี้ ทางตงห่ายหลังนำจิ้นเฟยมารวมกลุ่มกับเด็กสาวที่ถูกนำมาประมูลขายก็หายไปพร้อมคนที่ชื่อเถาเถา ซึ่งคาดว่าคงไปทำธุระสำคัญบางอย่าง จิ้นเฟยพอมาถึงก็รีบสอดส่ายตาหาลู่หลิน แล้วก็ได้พบร่างเล็กในชุดขาวยืนอยู่ที่มุมหนึ่งห่างจากคนอื่นๆจึงรีบตรงเข้าไปหา ทางฝ่ายลู่หลินที่เห็นจิ้นเฟยก็ทำท่าตกใจเล็กน้อย ชั่วครู่ที่เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งคู่ก่อนจะเป็นจิ้นเฟยที่ยกมือลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆพลางยิ้มออกมา

   "ไม่เป็นไรแล้วนะ"