คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Hello , My friend.
Hello , My friend.
“้อนี้้ออบ D
นะ”
‘ อ้าว
เราทำผิอีแล้วเหรอเนี่ย ’
“ไม่เป็นไรนะแบฮยอน
ลออี้อ็ไ้”
บนโ๊ะหินอ่อนในสวนหลับ้านหลัหนึ่อหมู่บ้านหรูใลาเมือ
เ็ายสอนำลันั่ทำแบบทสอบภาษาอัฤษระับม.ปลายันอย่าะมัเม้น
‘ แล้วทำไมมัน้อเป็น้อ
D อ่ะานยอล ’
“็ูท้ายประโยสิ
มีำว่า this term มัน็้อใ้ present continuous”
เ็ายที่ยิ้มว้า วาเล็ปิลเป็นสระอิำลัูนิ้วโป้ยื่นไปให้น้าๆอย่าื่นม
‘ านยอลเ่สุๆ ’
“ริเหรอ”
‘ อืม
เ่มา ’ นที่โนม็ยิ้มว้าเหมือนัน
านยอลสอนแบฮยอนใน้ออื่นๆ่อไป าที่ะแ่ันในอนแร็ลายเป็น่วยันสอน
่วยันอธิบายเสียมาว่า
“านยอลลู
เ้ามาพั่อนไหม”
“ไม่รับ
ำลัสอนสนุเลย”
“เหรอ๊ะ สอนใรล่ะ”
“...แบฮยอนไรับ”
เธอลูบหัวลูาย่อนะูบลไปอย่าอ่อนโยน
และย้ำอีรั้ว่าอนเย็นที่มืแล้วให้เ้าบ้านมาิน้าว
เวลาผ่านไปอย่าเร็ว
แสบริเวพวเาเริ่มมืล่อนะมีแสสว่าาหลอไฟให้วามสว่าแทนแสาวอาทิย์
พร้อมแบบทสอบภาษาอัฤษที่ทำันไปเือบห้าสิบ้อ และานยอล็ทำามำสั่อแม่ เาพาแบฮยอนเ้าไปในบ้าน้วยและพาึ้นไปบนห้อัวเอ
“เี๋ยวเรามารอิน้าวัน
แม่ะเอาึ้นมาให้”
‘ โอเ
โอเ..เราน่ะหิวสุๆ’
“ใ่ หิวเหมือนัน”
เยู
มาราเปิประูึ้นมาพร้อม้วยถาอาหารในมือ บนนั้นมีถ้วยุปพร้อม้าวเปล่า และแ้วน้ำื่มเพียหนึุ่
“อแบฮยอนล่ะแม่”
“อ่อ...แม่ลืม๊ะ
แปบนะลู หนูินไป่อน็ไ้แม่ะเอาึ้นามมาให้” เธอเินลไปแล้ว
ปาร์านยอลึหันไปบอับแบฮยอนที่ยิ้มว้าให้อยู่
“รอ่อนนะแบฮยอน
แม่ลืม”
‘ อืม านยอลินเลย ’
แ่ไม่ใ่แบบนั้น านยอลผลัาน้าวัวเอไปทาแบฮยอน
“แบ่ัน”
‘ หือ? ’
“เพราะแม่ทำให้เยอะ
ิน้วยัน่อนสิ”
‘ อื้ม ! ’
พวเาใ้้อนและส้อม้วยัน
ผลัันนละำแบฮยอนพยายามะัินน้อยๆเพราะเาเรใ
และอยาให้านยอลินเยอะมาว่า
“ัำให่ๆสิ
เี๋ยว็ไม่โ”
‘ เรา... ะอิ่มแล้ว ’
“ไ้ไ
ินไปหน่อยเียว อ่ะ” านยอล้มลไปั้าวำโึ้นมาหนึ่ำ
ยื่นมันไป่อที่ปาอแบฮยอนและเา็ินมันอย่าเ็มใ
‘ อบในะ ’
่อนที่ับ้าวที่ว่าะหมลอย่ารวเร็ว
และเ่นทุรั้ .... พวเาะล้มัวลนอนไปับพื้นอย่าอิ่มหนำสำราและแสนี้เีย
“ะลับบ้านหรือเปล่า” ใบหน้ามหันมามอนที่นอนะแมาทานี้ และำอบอแบฮยอนือารส่ายหัว
มันเป็นอย่านี้นเหมือนานยอลมีแบฮยอนเป็นนในีวิประำวันไปแล้ว
ในเวลาที่ื่นมา ิน้าว แม้แ่อนะนอน็ะยัไ้อยู่้วยัน
ผูพัน
เสียอย่ายิ่
ฟ้าที่ำมื
นาฬิาที่บอเวลาีหนึุ่ศูนย์ศูนย์ เ็ายสอนยันอนาแป๋ว อย่าเป็นอันรู้ันพวเาลุพรวึ้นมา
เปิม่านเพื่อมอออไป้านนอบนท้อฟ้า มีาวระยิบระยิบสีาวเหลือัเน
สวยามเหมือนเพร
“เราไม่เ่าราศาสร์
ำไม่ไ้เลยัาว” านยอลหันไปเอ่ย
‘ อันนี้เราไ้แหละ
ไม่้อริันานั้น ’
‘… อันนั้นาวลูไ่
มีเ็ว!’
านยอลมอามนิ้วมือที่ี้ไป
แบฮยอนหรี่าล้านึเพื่อนับมัน านยอลไม่ไ้มอาวเลย....
‘ โน่น
น่าะาวระเ้ อเราลอวา่อน ’
นิ้วมือนั้น็บรรวาลไปามแนวอบฟ้า ‘ เห็นมั้ย ’
“...เห็น”
‘ อีัแปบมีาว
’ แบฮยอนพูไปหาวไป “่วเหรอ”
‘ อืม
แ่้อูให้ไ้อ่ะ ’
‘น...นั่นไ!!’
เราื่นเ้นัน มือเาะันอยู่ที่ริมระเบีย สอู่สายามอาวที่่อยๆพาผ่านไป
‘ เ๋มาอ่ะ
เราอยาเป็นนัาราศาสร์เลย ’
“...”
‘ นายล่ะ อยาเป็นอะไรันแน่
’
“อยาเป็นเพื่อนับนาย”
ลอไป....
ฟูที่ถูั้นโยหมอน้าพวเาเ้ามานอนันแล้ว
มีเสียลมหายใัออมาเป็นระยะ
านยอลิว่าแบฮยอนอาะหนาวเพราะผ้าห่มร่นลไปลาอแล้ว
เายับึ้นเล็น้อยเลื่อนมือไปับผ้าห่มให้เลื่อนึ้นมาปิอแบฮยอน เหมือนที่แม่เยบอว่าให้ห่มผ้าปิอเอาไว้ป้อันปอบวม
อาเพราะแสันทร์ที่สะท้อน
... เราลืมปิผ้าม่าน
เาถึไ้เห็นใบหน้ารึ่เสี้ยวาแสสว่า
ามเหมือนสิ่ที่ับ้อไม่ไ้ ใบหน้าาวนวลเนียน ริมฝีปาที่น่าะ....
และริมฝีปาเราเียันในระยะอันราย
แบฮยอนลืมา เม้มมันเ้าไปอย่าใ านยอลเอ็ะั
เาลับมานอนที่เิม
ลอบมอน้าน้า...พรุ่นี้่อยุยัน่อนะแบฮยอน
“แม่ ! แม่ .... แม่รับ!!”
“แม่เห็นแบฮยอนมั้ยรับ
ผมามหานทั่ว”
เยูวาานที่ล้าลบนโ๊ะ ับแนลูายลูบลไปและบอให้เาใเย็นๆ่อน
“แบฮยอนลับบ้านหรือเปล่าลู
ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่รับ
เาบอับผมเมื่อวานว่าะไม่ลับ”
“...านยอล”
“เาบอ
บอับผมว่าเาะไม่ลับ” านยอลเินอลับไปนั่ที่โฟา
นั่นหลายั่วโมผ่านไป แววาเศร้าหมอล พระอาทิย์ั้รหัวแล้ว็แล้ว ...
มื่ำแล้ว็แล้ว
แบฮยอนไม่มา
โรธันหรือเปล่า
โรธแน่เลย
หนึ่อาทิย์ที่านยอลเียบไปว่าเิม
ลูายอเธอมานั่รอนๆนั้นที่โฟาทุวัน บาที็เินออไปนั่ที่โ๊ะหินอ่อนหลับ้าน
มอหาะเ้อรอใรนนั้น มีินสอสอแท่ับหนัสือแบบทสอบภาษาอัฤษที่ถือมา้วย
...
อยาอ่านภาษาอัฤษให้แบฮยอนฟั
อยาูาววอื่นๆับแบฮยอน่อ
So
if you're out there somewhere
And
if you still even care
Possibly
still questionin', "what is he doin'"
เาอยู่ที่ไหนนะ
“...แม่รับ แบฮยอน
. . . .” านยอลเียบลหลัาถามำถามนั้นไม่บ
เาถามประโยนี้้ำๆ ‘ แบฮยอนไปไหน ’ และำอบที่เาไ้เสมอนั้น
“แม่ ็ไม่รู้” ... ไม่รู้ว่าะอบยัไ
เพราะแบฮยอน
.... ?
“นี่ือสิ่ที่ันอยาบอุหมอ่ะ” เยูที่มีสีหน้าัวลและเรียไปับอาารอานยอลหลัาที่ลับมาาหาหมอรอบนัเมื่อสามเือน่อน
เพราะลัวลูะแย่ับอาารป่วยที่เป็น
“ุแม่สร้า เพื่อนในินนาาร
ให้ับานยอลเา ” เธอพยัหน้า “ลอเล่าสิ่ที่แม่บอเาให้ผมฟัไ้มั้ยรับ”
วันหนึ่ วันที่นเป็นแม่รู้สึเรียและเือบะไม่มีหนทาที่ะ่วยลู ... ่อนหน้านั้นหนึ่ปีานยอลมีอาารแปลๆ
ลูเธอเปลี่ยนไป และพบว่าานยอลมีอาารป่วย
อาารอานยอลเป็นสิ่ที่แม้แ่แพทย์็ยัแปลใ
ับเรื่ออวามทรำ และอาารเพ้อฝันินนาาร านยอลมีสมอที่เือบสมบูร์เหมือนนอื่น
เารับรู้และเรียนหนัสือไ้เหมือนนอื่นๆ แ่็มีสิ่ที่แปลไปือารเ้าหาน้วยอารม์รุนแรใน่วหลั
านยอลถูให้ออาโรเรียนเพราะไปผลัเพื่อนให้ล้มอนที่รถยน์ำลัแล่นมาลาถนน
ลูอเธอโนเพื่อนนใบหน้ามีแ่บาแผล
เธอรู้ว่าานยอลผิแ่เธอ็ไม่อยาอ้าว่าานยอลไม่เหมือนนอื่น
เพราะเื่อว่าานยอละไม่ทำร้ายใร่อนถ้านนั้นไม่ิร้ายับลูอเธอ เธอเลยัสินใที่ะพาานยอลเ้ารัษาอีหน
และหลัานั้น็ให้เรียนับเธอเอที่บ้านไป่อน
และเพราะ้อุู้อยู่แ่ในบ้านรวมถึารที่แพทย์แนะนำว่าอย่าให้านยอลเรียไปว่าเิม
วรหาิรรมให้เาไ้ทำในสิ่ที่อบ เพราะเาเยมีสัม
มีนรอบ้ามามายแ่มาอยู่วันนึที่ะ้ออยู่แ่ับแม่...
เยูึเริ่มมันึ้นมา
เมื่อเริ่มเห็นว่าบาทีานยอลเอ็นั่พูนเียว
... เหมือนหลุเ้าไปอยู่ับใรอีน และเหุาร์ที่านยอลผลัเพื่อนหรือเรื่ออื่นๆที่เยทำนั่น็เป็นเพราะอาารเพ้อ
ินนาารไปเอนเียวอลูอเธอ เพราะไม่อยาให้ลูายรู้สึแปลแย ไม่มีสัม
เธอึใ้มันับลู
‘ แม่ะมาพูถึนๆนึให้ฟั
ลูอยารู้ัมั้ย ’
‘ ... รับ ’
‘ ลูลอิามที่แม่เล่านะ
’
ใรอีนที่อยาให้มาเป็นเพื่อนับลูที่อ่อนโยนอเธอ
‘ เ็ผู้ายนนี้อายุเท่าลูเลย
แ่ัวเี้ยว่า ... ผิวาว้วย เาอารม์ี ุยละทำให้ลูหัวเราะ ’
‘ ผมอยาหัวเราะับเพื่อน
เาะเป็นเพื่อนับผมใ่มั้ยรับ ’ เธอนิ่เียบ
แ่็อบรับำไปอย่านั้น
‘ ๊ะ ’
‘ ... เาอบเ้น อบร้อเพล
ไม่ินแวา! แ่อบินสรอว์เบอร์รี่มาๆ ’
‘ ผมอบนมรสสอรว์เบอร์รี่
’ เธอหัวเราะออมาและ้อหน้าลูาย
‘ และเาื่อแบฮยอน ’
‘ แบฮยอน ...’ านยอลพึมพำ
่อนะีัวลุึ้นนั่
‘ ผมอยาเอเา ’
‘ ลูะไ้เอ ... ’
‘ แล้วแบฮยอน็ะมาเล่นับผมใ่มั้ย
’
‘ ใ่๊ะ
เาะมาเล่นับลู ทุวัน ’
“ันสร้าเพื่อนในินนาารให้เา
พอวันนึที่ไม่รู้ทำไมว่าเาถึิว่าเพื่อนเาหายไป และนั่นานยอล็เศร้าหมอลว่าเิม
ันเรียและรู้สึผิับลูมา”
“สิ่นี้มันเป็นวามรู้สึในใลึๆอเา รวมับวามที่ลัวะสูเสีย”
“...”
“เาเลยมีวามิริๆในภาพมโนอเาทับ้อนมาอีหนึ่อย่า นั่นือวามสูเสียที่เาไ้ลัว...มันหายไปริๆ”
“ันรู้สึผิับลูที่สร้าเรื่อราวมา ทำให้เาิเป็นุเป็นะ” เธอน้ำาลอ ำมือเ้าหาันแน่น
“ุแม่ใเย็นนะรับ วามหวัีอุไม่ไ้ผิทั้หม” ุหมอให้ำลัใเธอพลามอไปทาานยอล นไ้ว่าหนึ่ปีอนที่นอนหลับภายในห้อให้ำปรึษา
“ุแม่ไ้ลอสัเเาบ้ามั้ยรับว่าเามีวามอ่อนโยนมาึ้นหรือเปล่า” เยูิาม
ึ่เธอ็ลืมนึไปเลยว่าานยอลลูายเธอเปลี่ยนไปในทาที่เห็นในอื่นและมอเผื่อนอื่นมาึ้น
“เาะลืมเรื่อนี้ไ้มั้ยะ
ันว่าเาผูพันไปแล้ว”
“อยู่ที่เารับ
เรื่อที่มีผลับวามรู้สึมาๆ็้อใ้เวลา แ่รีานยอลอีหนึ่วิธีที่พอะเปลี่ยนเรื่อในหัวเาไ้บ้าือารทีุ่แม่ะหาิรรมอื่นๆให้เาไ้ทำ”
“ไ้่ะ ัน้ออโทษุหมอ้วยนะะ
ที่เอาื่อุหมอไปั้เป็นื่อเพื่อนในินนาารให้แ”
“ฮ่ะ
ไม่เป็นไรเลยรับ ผมยินี” เธอมีสีหน้าที่ีึ้น เรื่อนีุ้หมอ็บอเธอลอว่าานยอลมีโอาสหายเพียแ่้อให้เวลา
“ผมำลัะทำวิัยเพิ่ม
ะเป็นอะไรมั้ยรับุแม่...”
“…”
“ถ้าผมะอเ้าไปใล้ิับานยอลมาว่านี้”
“ันยินี่ะหมอ
ยินีมาๆถ้าในอนามันะทำให้ลูายอันีึ้นาที่เป็นและหายไปในที่สุ
รวมถึนอื่นๆ้วย”
มือบานั้นลูบไปที่ศีรษะอเ็ายอายุสิบเ็ที่ลุึ้นนั่มอหน้าุหมอรหน้า
“.. ุื่ออะไรนะรับ”
“...แบฮยอน”
“บยอนแบฮยอน”
“แบฮยอนอัน!
นายลับมาแล้ว”
ุหมอถูสวมอ
เาเป็นแบฮยอนนนั้น ... ไปแล้ว
you are my bf , ever
baekhyun.
From park chanyeol
สั้นๆ
อน่อนหน้าะมาลอีรั้ให้บแน่
่อนสราน์555555555555555
อยาะเอพริลฟูลเย์้วยพล็อนี้
แ่เพลพี่แีริไม่เอพริลฟูลเย์
; -;
https://youtu.be/JrOrlhjIYVk
#smileandgoCB
ความคิดเห็น