คำวิงวอนแห่งรักของข้าพเจ้า

ธารารินมีชีวิตสงบสุขมาโดยตลอด จนวันหนึ่งที่ลูกค้าเจ้าประจำที่ร้านกาแฟมาชวนให้เธอไปอยู่ด้วยกัน จุดเริ่มต้นของความรักอันชวนให้ปวดหัวก็เริ่มต้นขึ้น ในเมื่อ "ฝ่ายรัก" ก็เอาแต่ 'รัก' อยู่อย่างเดียว ส่วน "ฝ่ายหนี" ก็เอาแต่ 'หนี' อยู่ร่ำไป แล้วจุดไหนกันที่จะทำให้ทั้งสองคนมาบรรจบพบกันที่จุดกึ่งกลางได้

“ดารักริน”

คนถูกบอกรักตะลึงงัน ก่อนจะรวบรวมสติ “ไม่ใช่ความรักค่ะ ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ตอนนั้นพวกเราก็แค่อยู่ในวัยที่อยากรู้อยากลอง จะทำผิดทำถูกบ้างก็ไม่แปลก”

“ทำไมรินถึงดูถูกหัวใจดาขนาดนั้น”

---

พันดาราทำสีหน้าเศร้าแล้วถามว่า “เราทำกันสักรอบได้มั้ย แค่รอบเดียวแล้วดาจะไม่ดื้ออีกเลย ดาจะเชื่อฟังรินทุกอย่างเลย”

โอ้ย มันไม่ได้ว้อยยย ตื่นมานี่ก็มุ่งอย่างเดียวเลย ไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกไป น้ำตาเจ้ากรรมของอีกฝ่ายก็ไหลหยดลงมาเป็นทางน้ำตกเสียแล้ว “...”

“ฮึก ดาคิดถึงริน คิดถึงใจจะขาด ดาตามหารินมาตลอด ฮึก แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ฮือ”

บรรลัยแล้วของจริง ไอ้เราก็ดันแพ้น้ำตาอีกฝ่ายซะด้วย “ดาอย่าร้องไห้เลยนะ อย่าร้องไห้เลย รินผิดเอง เป็นความผิดของรินเอง”