คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ☆ The Masked Game ☆ :: TWENTY-EIGHT [อย่าจากไปไหน อย่าจากลา...]
[MARK TALK]
ลอระยะเวลาสอสัปาห์มานี้ผมอยไปลับระหว่าอนโับโรพยาบาลลอ
เพราะ้อรับผิอบทั้เรื่อานและเรื่อเรียนและที่สำัว่าอย่าอื่นเลยือารูแลแบมแบม
ัวเล็อผมยัไม่ไ้สิเลยรับหมอยัไม่อนุาให้ออาห้อปลอเื้อ้วย้ำ...ผม็ทำไ้แ่ยืนมอร่าบานั่นผ่านระทุวัน...
วันนี้็เ่นัน...
“แบมแบมื่นไ้แล้วนะ
มาร์เหา...”ผมพึมพำับระที่ั้นระหว่าผมับแบมแบมเอาไว้ ถึหมอะบอว่าอาารอเาีึ้นเรื่อยๆแ่ารที่นอนนิ่อยู่แบบนี้มันไม่ทำให้ผมสบายใไ้หรอนะ
“มาร์ลับเถอะวันนี้มีนัลู้านสำันะเว้ย”เบีเินเ้ามาออผมไม่ลืมเือนาราานวันนี้
“ู....ไม่ไปไ้ไหมวะ”ผมบอับมันเบาๆ
“แบมแบมไม่เป็นอะไรหรอมึอย่าห่วเลย”เบีว่าพลามอไปยัแบมแบมที่อยู่้านใน
“ไอ้บี....ู...”
“ไอ้มาร์มึิว่ามึมายืนมอแบมอยู่แบบนี้มันไ้อะไรึ้นมาวะ
ไหนมึบอมึอยาเ็บั์อแบมแ่าน้วยน้ำพัน้ำแรมึไ
มึะสร้าบ้านอมึับแบมแบมไม่ใ่หรอวะ
แล้วถ้าแบมแบมอยู่รนี้แบมบอมึเหมือนูนั่นแหละ”ไอ้บีพู้วยน้ำเสียริั
“เฮ้อ....”ผมถอนหายใออมา
ให้ทำไวะนมันไม่อยาห่าไปไหน อย่าน้อยถ้าแบมฟื้นึ้นมา็ให้ไ้เอหน้าผมนแร็ี
“ามูมานะ”มันบอแล้วเินออไป
ผมมอามนมันหายไปแล้วหันลับมามอใบหน้าหวานที่เยมีสีึ่อนนี้มันีเียวไร้สีสัน....เห็นแล้วใผมมัน็ปวึ้นมาื้อๆ
แบมแบมเ็บัวมาี่รั้แล้วเพราะผม
ารุยับลู้าผ่านไป้วยีและพวผมไ้ร่วมทำานับบริษัทให่ทายุโรปอี้วย แ่นั่นมันไม่ทำให้ผมีในเนื้อเ้นไ้หรอ เพราะารลับไปยืนมอแบมแบมเป็นสิ่เียวที่ผมอยาะทำที่สุในีวินี้ ผมไม่รู้ว่า้อไปยืนมอยืนรอนานแ่ไหนนะ....ผมหวัแ่ให้อีนฟื้นึ้นมาเร็วๆ ลับมาอยู่ับผมไ้เหมือนเิม็พอแล้ว
“ไปลอันไหมมึ”แ็สันว่า
“ไปลอับแม่มึไปไอ้แ็ูหน้ามัน้วย”เบีอลับแล้วพวมัน็ถอนหายใ่อนะพร้อมใันมอมาที่ผม
ทำไมวะ...หน้าูเหมือนนไม่เป็นห่วเมียเหรอ?
“ูเอาเหล้าไปินในโรพยาบาลไ้ไหม
แม่! เราไม่ไ้ลอันมานานแล้วนะ”ไอ้แ็ยัไม่หยุพล่ามเรื่อแเหล้า
“พวมึไปันเถอะูะไปเฝ้าแบม”ผมบอแล้วลุึ้นเรียมะเินไปรถ
“เรื่อูีเป็นยัไบ้า”ผมหันไปมอไอ้ฮันบินที่เป็นเ้าอำถาม่อนะไหวไหล่ให้มันแล้วเินออมาทันที
‘ยูยอม’
ผมโทรออหาไอ้ยูพร้อมับออัวรถแล้วบึ่ไปโรพยาบาล้วยวามเร็ว
ถือสายรอไม่นานปลายสาย็รับแล้วล่าวทัทาย้วยน้ำเสียอารม์ี
“[ว่าไไอ้ลูหมา]”ทัทายูะน่ามอบราวัลีนมาร์หน้าให้เลยรับ
“ัารถึไหน”
“[เียรับ]”
ผมยยิ้มออมา....ไหนมึบอมึเลียเาไวะ
“ท่าไหนล่ะ”
“[มึสนใะมาูานเอไหมล่ะ โ่ แส้ ุแมือ
อยายืม่อ็บอเี๋ยวทำเอสารอยืมไว้ให้]”มันอบลับมาเสียร่า
ผมส่ายหัวให้ับมัน...มันแม่ไม่เปลี่ยนไปเลยริๆ
“แล้วยัยนั่นล่ะ”
“[ูล่ามไว้ในห้อ
มึไม่้อห่วหรอูเอาอยู่เสร็านีู้ะพายัยนั่นไปที่ไหนสัที่แล้วทำทุวิถีทาให้ยัยนั่นรัูให้ไ้]”เสียไอ้ยูริัและูมุ่มั่นในราวเียวัน
“อืม...”
“[ถ้ายัื้ออยู่อีู็ะำปล้ำทำแบบนั้นไปเรื่อยๆเอาให้ายันไป้า]”
“ไอ้ห่าโริิบหาย”ผมว่าแล้วยยิ้มให้ับวามิมัน
“[แบมแบมเป็นยัไบ้าวะ]”มันถาม
“ยัไม่ฟื้นเลย....”
“[อ่า..ไว้ว่าๆูะไปเยี่ยมนะ
อนนี้แมวบ้าเริ่มโวยวายแล้วู้อไปัาร
หวัว่ามึไม่เป็นหม้ายเมียายนะเพื่อน]”
ู๊!!!!
“ไอ้ยูมึแู่เหรอ!!”ผมวาใส่โทรศัพท์เสียัแ่ใบหน้าลับเ็มไป้วยรอยยิ้ม ผมเลี้ยวเ้าโรพยาบาลอย่าทุวัน่อนะเ้าไปอรถที่ประำ
พอเ้ามา้าในโรพยาบาล็เหมือนทุวันหมอพยาบาลใสุ่สีาวสะอาาเินพล่านันเ็มไปหม
นเ็บไ้ไ้ป่วยเป็นเรื่อธรรมาที่ผม้อเห็นเป็นประำไปแล้ว แ่แปล...ทำไมพวเาูรีบร้อนแล้วสีหน้าไม่่อยีันเลยนะ
“เิอะไรึ้นหรอรับทำไมูวุ่นวายั”ผมถามพยาบาลที่ยืนมอหาอะไรสัอย่าอยู่
“ุมาร์มาพอีเลย่ะ
ุแบมแบมเิภาวะ็อับพลันอนนีุ้หมอำลั่วยันปั๊มหัวใันอยู่่ะ”พยาบาลอบผมร้อนรน
“!!!”
าอผมวิ่ไปทาห้อปลอเื้อเป็นอัโนมัิโยมีุพยาบาลวิ่ามมา้านหลั
ทีมแพทย์และพยาบาลหลายนวิ่เ้าออในห้อเป็นว่าเล่น
“ผมอเ้าไปูเาไ้ไหมรับ”
“ไม่ไ้นะะอนนี้ทาแพทย์ำลั่วยอย่าเ็มที่อยู่นะะ
ุมาร์รอรนี้่อนเถอะ่ะ”
ผมมอามพยาบาลนนั้นที่วิ่เ้าห้อปลอเื้อไป...ทำไมนป่วย้อ้อารแ่หมอวะ...ผมทำอะไรไม่ไ้เลยเหรอ?
ใอผมหล่นวูบลไปอยู่พื้นภาพอแบมแบมที่ำลัโนหมอหลายนรุมล้อมเพื่อ่วยีวิเหมือนหยุเอาไว้
วามรู้สึอผมมันไม่่าอะไรเลยับโนผลัให้ลเหว
ใบหน้าอแบมแบมอนยิ้ม อนหัวเราะ
อนร้อไห้ ำพู เสียหวานๆ
มันเหมือนเทปที่ถูรอเล่นวนอยู่ในหัวไม่รู้ว่านานแ่ไหนที่ผมอยู่สภาพนั้น...รู้ัวอีทีน้ำามันหยุลบนมืออัวเอเสียแล้ว
“อย่าทำแบบนี้นะแบมแบม
อย่าทิ้ันไว้แบบนี้”ผมพึมพำับัวเอแล้วยมือปิหน้าัวเอพยายามั้สิและิในทาที่ี
ในเวลานี้นแบมแบมอาะำลัสู้และลัวมาไม่่าาผม...ลัวที่อีนะาไป
ผมไม่เยรู้เลยว่าัวเอะอ่อนแอ
อ่อนไหว และร้อไห้่ายนานี้ หัวใอผมถูบีบให้แน่นนแทบหยุเ้นเพียเพราะิว่าแบมแบมะาผมไป
“ุมาร์ะ....”ผมเยหน้าึ้นามเสียเรีย
พยาบาลไม่พูอะไรเธอผายมือไปทาประูแล้วเินเ้าไป
ผมยืนเ็มวามสูแล้วเินามเ้าไปอย่ารู้าน...ใหนึ่มันอยาะหยุรนี้เพราะไม่อยารับรู้อะไร
แ่อีใผมอยาเ้าไปอนัวเล็เอาไว้ให้แน่นที่สุในเวลานี้
“เสียใ้วยนะรับทาเรา่วยยื้อเาเอาไว้ไม่ไ้”
อึ!
“ละ...ล้อผมเล่นใ่ไหม”ผมมอร่าเล็บนเียนิ่
วามเหนื่อยล้า วามเสียใ วามหวัอผม วามรู้สึพวนี้ำลัเ้าโมีหัวใอผมที่พยายามเ้มแ็มาลอสออาทิย์ที่ผ่านมา
“ุแบมแบมเสียแล้วนะรับ
เรา่วยไว้เ็มที่แล้วแ่ไม่สามารถ่วยยื้อเาลับมาไ้
อแสวามเสียใ้วยนะรับ ผมะให้เวลาุสัหน่อยแล้วามผมออไปนะรับุมาร์
ผมะออไปรอ้านนอนะ”ุหมอบอผม่อนะเินออไป
ผมเินมาหยุล้าเียอแบมแบมสายระโยรยา์ิอยู่ามัวอนนี้ถูแะออหมแล้ว
ผมวามือัวเอลบนมือเย็นๆออีน่อนะใ้มืออี้าับแ้มนุ่มเอาไว้...
“ฮึ....แบม...อึ”ผมพูไม่ออ ทุำพูที่อยาพูพอยาบอมันุอยู่ในอ...มันทรมานแ่ไหนรู้ไหม
ผมเหมือนำลัิว่าให้ใรเอาปืนมายิหัวใผมยัไม่เ็บเท่านี้เลยรับ...
ผม้มลแนบหน้าผาัวเอับหน้าผาอีนแล้วบีบมือเล็เบาๆ่อนะหลับาล
ัวแบมแบมเย็นมา...
“ื่นมาพูันหน่อยไ้ไหม....”ผมบออีนเสียเบา
“.....”
“ถ้าะนิ่ใส่ันนานแบบนี้่าันีว่า...ื่นมาให้อหน่อยสิัวเล็
ื่นมาใหู้บสัรั้ให้หายิถึ
อึ...ื่นมาให้บอรั่อนไ้ไหมรับ”ผมพูออมาอย่ายาลำบาเหมือนมี้อนเนื้อ้อนให่วาอเอาไว้
“.....”
“ะทิ้ันแบบนี้ไ้ยัไ....ทิ้ันลไ้ยัไันนะนใร้าย”ผมยัหลับาและไม่ยับหน้าหนี
ผมแ่หวัว่ามันะมีปาิหาริย์...ผมแ่อยาบออีนให้รู้ว่าผมิถึเามาแ่ไหน
“.....”
“มาร์รัแบมนะ...อย่าพึ่ทิ้ันไปแบบนี้สิเรายัไม่ไปเลือุแ่านเลย
แหวนเพรล่ะแบม...มาร์อยาใส่ให้แบมนะ อร้อล่ะ ฮึ...อึ ลืมาึ้นมาแล้วบอมาร์ไ้ไหมรับว่ามาร์ำลัฝันร้าย
ลูบหัวมาร์ อมาร์ บอมาร์ว่านี่มันือฝันที่ไม่มีวันะเิึ้นสิแบม...”ผมพูพร่ำราวับนบ้าโยที่อีน็ยัแน่นนิ่อยู่
ปาิหาริย์มันไม่มีริหรอมาร์...
“ใร้ายั...”ผมบอร่าเล็รหน้า่อนะประบริมฝีปาลบนปาีแห้ผาอนที่ำลัะทิ้ผมไป...ทิ้ผมไปอยู่บนสวรร์แล้ว
น้ำามามายหลั่ไหลออมาเมื่อริมฝีปาเรารัน....ผมเหมือนำลัะายเลยว่ะ
“เราเอันมันเป็นเมอนเินิน....แ่อนนี้เราะาันเพราะมันเป็นเมอพระเ้าั้นเหรอ....อึ
ถึะเ็บปวที่้อพูแบบนี้แ่แบมแบมรับ...แ่านันนะ”
ผมสะอื้นออมาเสียัเพราะมันไม่มีเสียอบรับอะไรานรหน้าผมแล้ว...แบมแบมไม่มีวันะอบผมไ้อีแล้ว
ผมล้วหยิบแหวนที่ัวเอเ็บไว้ิัวลอออมา่อนะสวมมันให้ับมือเล็าวีนั่น
บาทีผมอยาให้มันเป็นฝัน...ฝันร้ายที่อีไม่นานะมีนปลุผมให้ื่น
ื่นาฝันร้ายสัที...
“ุมาร์ะ....ุหมอให้มาาม...”
“รับ...”ผมเ็น้ำาอัวเอออลวๆแล้วหันหลัเินออมาารนั้น
ใอผมมันเ็บนแทบระอั
ุเยรู้สึสูเสียอสำัในีวิไปหรือเปล่ารับ....มันไม่่าันหรอ....แบมแบมเป็นเหมือนีวิใหม่อผม
เป็นสีสันให้โลสีเทาอผม
เป็นเหมือนลมหายใอผม...ผมะอยู่่อไปไ้ยัไในเมื่อไม่มีลมหายใให้่อีวิอัวเอแล้ว
ีวิอผมะเป็นไปยัไะเินไปทาไหน มัน่ามืมน...มืมนเหลือเิน
“มะ....มาร์ ฮึ...”
“!!!!!????”
-----------------------100%------------------------
อย่าลืมิแฮแท็
#เมลวใมาร์แบม
เ้าไปุยับไรท์ไ้นะะ ฝาฟอล้วยเน้อ
Twitter :: @AM_HEDFOO
[อ่าน่อนมี...สปอย]
ไรท์โนน็อสมอ นี่็ายแล้วฟื้นเหมือนนายเอในเรื่อแหละ่าาา
ฮืออออออ มีนร้อไห้อแไหมเนี่ย มานะ มาให้ไรท์อปลอบบบบ
โอ๋....ฟิเรื่อนี้เล่นับนอ่านไ้เยอะแยะไปหมเลย
ใล้บแล้วนะ
อสปอยว่าอาะมีภา 2 นะะ อย่าลืมนะเรื่อราวมันมีหลายนวบุมเรื่อนี้
ัวละรอื่นออไม่ี่อน...มันไมุ่้ม่าัวน๊าาา
เพราะั้นะเป็นไ่อรอิาม้วยเ้อ
สำหรับนอยารวมเล่มไรท์อไม่รวมแล้วันนเอะเพราะมันไม่มีเวลาเลย
เอาไว้ไรท์ัารัวเอไ้ มีเวลาพอพร้อมๆับภา่อไปไรท์ะรวมให้นะะ
ไม่โรธันเนอะ อโทษเนอะแล้ว็อบุมาๆ่าที่สนับสนุนไรท์น๊าา
รันะ ุ้บ!
ความคิดเห็น