คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ☆ The Masked Game ☆ :: THIRTEEN [เกมสุดท้ายเริ่มแล้ว]
มาร์=วามสุอแบมแบม
แบมแบม=วามสุอมาร์
สอนนี้รััน ...ูสิ ในวามิปย่อมมีวามริเสมอ ไรท์ล่าว.
"อย่าลืมอมเม้นท์ให้ไรท์เา้วยนะรับ"
THIRTEEN
“อธิบายมาว่ามันเิอะไรึ้น”ผม้อหน้าินยออย่า้อารำอบเมื่อเราลับมาถึห้อแล้ว
ยอแที่เห็นว่าผมเสียัมาแ่ไลรีบวิ่ออมาู
“ฮันบินไม่ใ่มาสเอร์
ันเอ็พึ่ไ้รับำสั่ถอออาารเป็นผูุ้มเมอนาย”ินยออบเสียเบา
แววาายแววผิหวันเห็นไ้ั
“ทำไมล่ะ..”เป็นยอแที่ถามออไป
อนนี้เราำลัอยู่ในสถานาร์ลืนไม่เ้าลายไม่ออบอไม่ถู
วามันาใรบาน...ใรบานที่เป็นมาสเอร์ำลั่อวนอยู่ในสมอและหัวใ
“มาสเอร์ถอนันออแล้วให้เหุผลว่าันละเลย....ึ่ันปิเสธไม่ไ้”
“ส่วนฮันบินเป็นผูู้แลเมอีน
แ่ันไม่เ้าใว่ามาสเอร์ิอะไรอยู่ถึให้ฮันบินมาูแลเมอนายแทนัน”ินยออบออมา่อนะเอนัวลนอนบนโฟา
สีหน้าึเรียอย่าเห็นไ้ัทำให้ผมไม่อยาถามอะไรอี
"อย่าัวลเรื่อนี้ถ้าสสัยว่าใรือมาสเอร์แ็สัเที่าร์ำสั่็ไ้ าร์อันเป็นสีาว าร์อฮันบินสีำ าร์อมาสเอร์ใ้สีแ"
"อ่อ..."ผมพยัหน้าหึหั ถึินยอะบอแบบนั้นแ่ผม็ัวลอยู่ีน่ะแหละ
“ลอเวลาที่ันเป็นนูแลเมมาสามปี
เมอนายทำให้ันปวหัวแทบะเป็นบ้าไ้มาที่สุ”ผมยิ้มออมาเมื่อินยอบอแบบนั้น
ินยออาะแ่ปวหัวแ่สำหรับผม...มันปวไปหมทั้ใ
“มาสเอร์ไม่ไ้ออมา่ายๆหรอนะแบม
แอย่าิมาเลย”ยอแพูพลาบบ่าผมเบาๆเป็นารให้ำลัใึ่มัน็่วยผมไ้มา
“เฮ้อ....”ผมถอนหายใออมาเสียั
“อย่าปล่อยใไปมาว่านี้ ันมอออว่านายรัมาร์ริๆ...แ่่วยหยุะ
ถ้าไม่อยาเ็บปวมาว่านี้"มันเป็นำเือนที่น่าลัวที่สุเท่าที่ผมเยไ้รับมาาินยอ
"........"หยุรัรั้นี้้อทำยัไ หยุ่ายเหมือนโบสามล้อที่ไหน...
“อย่าลืมสิว่ามันบอไว้ว่าอย่าใ้หัวใเล่น”หลัาบประโยินยอ็ลุเินออาห้อไปในทันที
.....เฮ้อ.....ถึะบอแบบนั้นแ่ผม็ใ้หัวใเล่นั้แ่แรแล้ว....่อให้ทำใแ็แ่ไหน...มัน็ยามาอยู่ีับารั้รับับบาอย่าที่รออยู่้าหน้า...ผมเอ็เลือเิน่อะ้วยสิ
แรบีบที่มือทำให้ผมหลุออาภวั์วามิ
ยอแยิ้มบาส่มาให้ราวลับำลัปลอบประโลมผม...ผมุมมือยอแ่อนะพยัหน้าแล้วปล่อยน้ำาออมา
ทั้ๆที่รู้ว่าผลสุท้ายอเมมันะเป็นยัไ
ผม็ยัเลือะเิน่อ....ทั้ๆที่ลัวะเ็บปว ผมลับสร้าวามเ็บปวให้ัวเอโยไม่ลัเล
ทำไมถึโ่นานี้นะแบมแบม....
“วันนี้ไปเที่ยวันไหม?”ยอแเอ่ยถามออมาทำให้ผมเลิิ้วแปลใ
ร้อยวันพันปีไม่เยะวนไปเที่ยวอนลาืนสัรั้แล้ววันนี้ผีอะไรเ้าสิเนี่ย
“แบมื่มไม่เป็น...”ผมอบออไปเสียเบา่อนะเ็น้ำาออ
“นิเียวไม่เป็นอะไรหรอ
ไปอาบน้ำแ่ัวันีว่าเี๋ยวแโทรนัินยอ”ยอแยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยน่อนะึให้ผมลุึ้นแล้วันหลัผมไปทาประูห้อนอนอัวเอ
...อนแร็อยาปิเสธนะแ่พอิูอีทีมันอาะทำให้ผมลายเรียลบ้า็ไ้
เสียเพลที่ัเินว่าผมะรับไหวทำให้ผม้อปลีวิเวออมานั่้านอร้านนเียวพร้อมับวโูน้อยู่าย
บรรยาาศโยรอบยัมีเสียรบวนแ่ไม่ไ้ทำให้เิวามรำานเินไป
ผมนั่สูเอาอาาศเ้าปอ่อนะลุึ้นเินเพื่อะลับเ้าไปหายอแ
“นายนี่มันใเ็ริเลยนะ...แบมแบม”เสียอบุลปริศนาัึ้นามุมมือออึเรียให้ผมหันไปมอ้วยวามสนใ
นิ้วเรียวยาวีบบุหรี่เอาไว้่อนะยึ้นสูบอย่าำนา
เรียวายาวพร้อมับผิวาวเนียนแ่มอ็รู้ว่าหุ่นเธอีแ่ไหน
ปลายผมยาวสยายเาวับเมื่อระทบับแสไฟ
“ุ...พูถึอะไร”ผมัสินใถามอีนออไปพลาเพ่สายามอใบหน้าสวยในมุมมืนั้น...นามอารนี้ผมยัเห็นว่าเธอสวย
ถ้าเิเธออยู่ลาแ้...นรอบายะายไปี่นันนะ
“นลาอย่านายน่าะูออนะว่าันเป็นใร”มือเรียวสวยยัยบุหรี่ึ้นสูบอย่า่อเนื่อ
ผมเอเป็นผู้ายยัไม่เยลอเลยสัรั้แู่เธอสิ...สูบบุหรี่ราวับำลัูน้ำหวานอย่านั้นแหละ
“ผมไม่เ้าใทีุ่พู
อัวนะรับ”ผมบอเธอเมื่อนึไ้ว่าัวเออยอแออมาสูอาาศแ่แป๊บเียว
“เวลาอเมสุท้ายเริ่มึ้นแล้ว”เธอยยิ้มให้ผม่อนะเินออไปารนั้น....ผมมอามนเธอเินหายไปในที่สุ
“แบมแบมพอเถอะ แเมาเินไปแล้วนะ”เสียอยอแยััอยู่้าหูอผม หัวอผมยัิวนเวียนอยู่ับผู้หิปริศนานนั้น หน้า็เห็นไม่ัแล้วเธอพูถึเมอผมทำไมนะ เธอรู้อะไรมา...แล้วเธอเป็นใร ในหัวอผมเ็มไป้วยำถามมามาย และนั่นทำให้ผมยแ้วเหล้าึ้นื่มถี่ึ้น
ผมิมาไปนอาะลืมไปว่าัวเอเป็นพวออ่อน ื่มอมึนเมาไม่เป็น แ่ผมพลาแล้วอนนี้แรที่ะยอึ้นมอใรผม็แทบะไม่มีวามรู้สึร้อนและอึอัำลัทำให้ผมแทบบ้า
วามร้อนในร่าายราวับไฟที่ำลัเผาผิวายอผม
แรบีบอหัวใเพิ่มึ้นถี่รัวนับัหวะไม่ทัน
มือไม้อผมอนนี้สะเปะสะปะว้าหาที่เาะไปทั่ว
วามอัแน่นราวับถูหิน้อนให่ทับอยู่ที่หน้าอทำให้ผมะาใายลรนี้
“ยะ..ยอ..แ”
“แบมแเป็นอะไร!”ผมว้าแนยอแแล้วับแน่น
ร่าายทุส่วนเร็ไปหม ผมไม่สามารถบัับัวเอไ้เลยในอนนี้าปรือลแทบะมอไม่ออว่าใรเป็นใร้วย้ำ
“หาย..หาย..ใไม่...ออ”
“แบมแทำใีๆไว้่อนนะ”ผมออแรบีบแนยอแนอีนนิ่วหน้า
แ่ผมวบุมอะไรไม่ไ้แล้ว
ผม่อยๆหอบหายใแล้วหลับาล้าๆเพราะวามรู้สึที่หนัอึ้บนหัวและหน้าอ
“่วย้วย!”เสียอยอแเบาลเรื่อยๆพร้อมับวาที่พร่ามัวอผม
ภาพสุท้ายที่เห็นือมีนหลายนำลวิ่เ้ามาหาผม่อนทุอย่าะวูบับไปในที่สุ
“แบมแบม”เสียทุ้ม่ำุ้นหูเรียื่อผมอยู่ไม่ไล
วามรู้สึหนัอึ้ที่หัวทำให้ผมประมวลอะไรไ้ยาลำบา
แม้แ่ะลืมายัเป็นเรื่อยาในเวลานี้
“ปว..ปวหัว”ผมพูออไปแผ่วเบาและพยายามลืมาลุึ้นนั่
ประโยสั้นๆแ่รู้สึว่าใ้พลัไปมามายว่าะพูออไปไ้
“นอนพัอีหน่อยนะ
อย่าพึ่ลุอนนี้เลย”อีนบอผม สัมผัสามืออใรนนั้นถูมอบมาให้ผม
มือให่ที่ลูบวนอยู่บริเวหัวทำให้ผมผ่อนลาย
ผมปรือาึ้นมอเ้าอสัมผัสอ่อนโยนนั้น้าๆ...ใบหน้าหล่อมายที่แสนุ้นเยทำให้ผมระบายยิ้มออมาบาๆ
มาร์ำลันั่ลูบหัวผมอยู่แววาที่มอมาเ็มไป้วยวามเป็นห่ว
“มาร์....”
“่อยยัั่วไหม”มาร์มอผม่อนะเี่ยปรอยผมที่ลมาปิหน้าออ
ผมพยัหน้าเบาๆ่อนะมอไปรอบห้อ เฟอร์นิเอร์นาเล็ถูัแ่ไว้อีมุมอห้อึ่มีร่าอนสอนอนอันลมอยู่
ยอแ...และแ็สัน ผมยิ้มออมาเมื่อเห็นแบบนั้น
ทุวันเห็นเถียันะเป็นะายแล้วทำไมวันนี้มานอนอันไ้ล่ะเนี่ย
“ไม่เยื่มแล้วทำไมันน็อไ้ล่ะ”มาร์ท้าวาับเียนไ้มอผมสายาล้อเลียน
“็...อยาลอ”ที่ริมันเรียมาว่า
่วหลัมานี้ผมเอใร่อใรมามายที่เ้ามาเพราะเมสวมหน้าาบ้าบอนั่น
ไม่เรีย็บ้าแล้ว
“อย่าทำแบบนี้อีนะ ็อายึ้นมาะทำไ หื้ม?”
“โอ้ย!มาร์
แบมแ็บนะ”ผมีมือมาร์ที่ยื่นมาหยิแ้มผม่อนะส่้อนวให่ไปให้
เล่นอะไร็ไม่รู้นยิ่ปวหัวอยู่้วย (- -*)
ผมเินามหลัมาร์มาไม่ห่าไปไหนเพราะมาร์ไม่ยอมปล่อยมือเลย
วันนี้เป็นวันที่ผมไ้ออาโรพยาบาลหลัานอนพัมาสอวันเ็ม
ูยอแและินยอะีใมาเป็นพิเศษที่ะไม่้อมาเยี่ยมผมที่โรพยาบาลแล้ว
แ่เปล่าเลย..สอนนั้นีใที่ผมะไ้ไป่วยเรียมานเลี้ยที่ะัึ้นหลัสอบมาว่า
- -
“เี๋ยวรอรับยาแป๊บนึนะ”ฮันบินที่เป็นนัศึษาแพทย์ประำอยู่โรพยาบาลบอับผมและมาร์่อนะเินหายเ้าไปในห้อรวเพื่อสั่ยาให้ผม
ถึะนอนเ้าน้ำเหลือมาสอวันแ่็้อินยาปรับสภาพร่าายอี
“ั้นันับยอแลับ่อนนะ”ินยอบอ่อนะยมือโบลา
มาร์พยัหน้าเป็นเิรับรู้่อนที่ทั้สอนะเินออันออไป
ส่วนผมและมาร์็มานั่รอรับยาที่หน้าเาท์เอร์อโรพยาบาล
มาร์นั่มอไปยั่อ่ายยาที่มีนเินเ้าเินออไปมาามรายื่อที่เรียให้เ้าไปรับ
ผมลอบมอน้าๆ่อนะยิ้มออมา...มันอิไม่ไ้ริๆว่าผมะไ้นั่มอผู้ายนนี้ไปอีนานแ่ไหน
ยอมรับนะว่าผมถลำลึเินว่าะถอนัวออามาร์แล้ว....ทั้ๆที่รู้เ็มอว่าุบผม้อบอไปว่ามันือเม
แ่ผม็ยัปล่อยใให้รัเา...
“แม่ฮะ พี่นนี้ร้อไห้ฮะ”เ็นหนึ่พูึ้นทำให้มาร์หันมามอาม
นิ้วเล็ี้มาทาผมที่ไม่รู้ว่าน้ำาไหลออมาั้แ่เมื่อไหร่
“ปวหัวเหรอ?”ำถามอมาร์เหมือนสารระุ้นน้ำาอผมีๆนี่เอ ำถามที่เ็มไป้วยวามห่วใยทำให้ผม้อหลบาอเาและเบือนหน้ามอทาอื่น
“ป่าว...”
“เี๋ยว็ะไ้ลับไปนอนแล้ว อย่าพึ่อแสิ”มือหนาวาบนหัวผม่อนะโยหัวผมเบาๆอย่าเอ็นู...ผมหลับาลเพื่อะึบับสัมผัสอบอุ่นามาร์ให้ไ้มาที่สุ...ถ้าหยุเวลาไ้มัน็ีสินะ
“หิวไหม?”มาร์ถามเมื่อพาผมลับมาถึอนโ
มาร์ีับผมมาริๆ มานผมลัว....ถ้ามาร์รู้ว่าเรื่อทั้หมเป็นแ่เม
เราสอนะเป็นยัไ...
“ฮึ...อโทษ...”ผมพูอโทษพร้อมับสะอื้นัวโยน
ไม่ใ่รั้แรที่ผมพูอโทษับมาร์หลัาหลับมาาโรพยาบาล เมพิเรนทร์นั่นำลัทำให้ผมสิแ...ถ้าผมรู้ัวมาสเอร์มันะีว่านี้
The Masked Game เป็นเมที่มีรูปแบบัเนและน่าลัว
วามลึลับับ้อนทำเอาหัวใอนเล่นปั่นป่วนไม่น้อย
ถึแม้ะมีบัับไว้ายัวแ่ท้ายที่สุแล้ว...ทุอย่า็ึ้นอยู่ับัวผู้เล่นและมาสเอร์อยู่ี
ึ่มันทำให้ผมลัว...ลัวมาเหลือเิน ถ้าผมทำอะไร้าเินไป...มาสเอร์ะเ้ามาทำลายเมอผม
“เียบเถอะ รอ่อนนะเี๋ยวมาร์ไปเอา้าว้มมาให้”มาร์ูบลบนหน้าผาผม่อนะเินออาห้อไป
ผมร้อไห้อย่าหนัับัวเอแ่ประูห้อนอนอมาร์็ถูเปิออมาะ่อน
ผมเลิิ้วมอนที่เินเ้ามาอย่าแปลใ
ร่าสูอฮันบินหย่อนัวลนั่้าเีย่อนะเอื้อมมือมาอัหน้าผาผม
“มาร์บอให้ันมาู ปวหัวอยู่ไหม
หรือหายใไม่ออ?”ฮันบินถามหน้านิ่ ผม้อหน้าเาเม็นฮันบินหลุยิ้มี้เล่นออมา...ยิ้มเหมือนอนแรๆที่เราเอัน
“ทำใให้สบาย อย่าิมา”ฮันบินยมือึ้นมาปิาผมแล้วเลื่อนล้าๆ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมยอมหลับาลามมือออีนอย่าว่า่าย
“มาร์ริัับนายมานะ ั้แู่ีทิ้ไปมาร์ไม่เยห่วใยใส่ใใรแม้ระทั่ัวเอ
แ่พอนายเ้ามามาร์็ลายเป็นนละน”
“ันรู้”สิ่หนึ่ที่ทำให้มรู้หลัาที่รู้ว่าฮันบินเป็นนูแลเมและรู้เรื่อเมอผมือเวลาอยู่ับมาร์ฮันบินะเรียมาร์ว่าพี่ แ่อยู่ับผมะเรียแ่ื่อเท่านั้น
“เมสุท้ายเริ่มแล้ว อย่าลืมทำามาร์ำสั่้วยล่ะ อย่า้าแม้แ่วินาทีเียว”ประโยสุท้ายอฮันบิน่อนเาะเินออไป ผมรู้สึเหมือนบหน้าอย่าแรนาไปหม...ผม่อยๆหลับาลพร้อมับน้ำาที่ไหลออมาอีรั้...เมนี้มีบทลโทษที่น่าลัวริๆ บทลโทษที่เิาัวเอ...
-----------------------100%------------------------
#เมลวใมาร์แบม
#THEMASKEDGAME
เ้าไปุยับไรท์ไ้นะะ ฝาฟอล้วยเน้อ
Twitter :: @AM_HEDFOO
[TALK TALK]
หาพวเราำลัสบายปรบมือพลัน แร๊บ แร๊บ!!
อย่าั้ม็อบัีหัวไรท์นะ มัน้อมีารับ้อน่อนมาสเอร์นินึ
มีนทายว่ามาร์เป็นมาสเอร์้วย ำอบือ....
ไม่บอหรอ ิามเอานะ๊ะ
เอันใหม่อนหน้า รันะะ
ความคิดเห็น