hey ghost ! , #ficheyghostmv

ficheyghostmv

;

minv

สองเท้าสับอย่างเร็วไปตามซอกตึก  เวลาตอนนี้ถ้าเป็นภาษาเขียนในหนังสือหลายๆเล่มก็คงเป็นพลบค่ำ ฟ้าที่ก่อนหน้านี้เป็นสีเหลืองอ่อนกลับกลายเป็นส้มแดงกระเจิงอยู่ที่จุดเดียวบนท้องฟ้า 

และใช่  พระอาทิตย์กำลังจะตก

จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าก่อนหน้านี้เขาไม่เผลอไปอ่านหนังสือเกี่ยวกับสิ่งเร้นลับของเพื่อน  ทำให้ภาพปีศาจพวกนั้นที่กำลังยืนแสยะยิ้มไม่หลุดออกไปจากสมองเขาสักที  ให้ตายเถอะ รู้ว่าตัวเองกลัวแล้วก็ยังริจะลอง  แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าบ้าก็คงจะเป็นบ้ามากๆเลย

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงนาฬิกาข้อมือดังขึ้น  บ่งบอกได้ว่าขณะนี้ตัวเขาจะต้องยืนอยู่ในอาณาบริเวณบ้านแล้ว  แต่นี่เขายังอยู่ในซอกตึกใหญ่ไม่ไกลจากโรงเรียนอยู่เลย

แทฮยองก้มมองดูเวลาที่ข้อมือ  พลางแหงนมองดูพระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนตัวลับขอบฟ้า  เขาไม่เคยกระวนกระวายกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน  อะไรหลายๆอย่างทำให้สมองของเขาเริ่มรวน  ทั้งเรื่องเมื่อตอนกลางวัน แล้วก็เรื่องหนังสือเล่มนั้น 

เรื่องเล่าของเด็กหญิงผมสั้น

ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าจะได้ยินเรื่องเล่าจากเด็กผู้หญิงคนนี้  คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งของแทฮยอง  ปกติเขาไม่เคยสนใจหรอกเวลาที่คนในห้องเริ่มตั้งกลุ่มคุยกัน  เรียกว่าไม่เคยคิดที่จะสนใจเลยดีกว่า  แต่จู่ๆก็มีอะไรบางอย่าง  บางอย่างที่ทำให้เขาเลือกที่จะเงี่ยหูของตัวเองไปทางหลังห้องที่กำลังเปิดประเด็นเรื่องหนึ่งอยู่

จับใจความได้ว่าทุกคืนวันศุกร์สุดท้ายของเดือน  หลังหกโมงเย็นมักจะมีคนเห็นผู้ชายใส่เสื้อสีขาวเดินวนแถวสะพานท้ายตลาด  เล่ากันว่าเคยมีคนเข้าไปทัก  แต่พออีกวันก็ไม่มีใครพบเห็นคนนั้นอีกเลย  บ้างก็บอกว่าโดนเอาไปหรือที่เรารู้จักกันว่าเอาไปเป็นตัวตายตัวแทน  อีกเสียงก็บอกว่าเกิดอุบัติเหตุ  และก็อีกมากมายที่แทฮยองจับใจความไม่ทัน

เขาไม่ได้กลัวหรอกกับแค่เรื่องเล่าจากปากเพื่อนในห้อง

แต่เหตุผลของคนมันก็มีเป็นล้านข้อแหละ  ถ้าคิดจะหยิบยกมาอะ

ใกล้แล้ว  อีกแค่เลี้ยวเดียวเท่านั้น

ลมอ่อนพัดเข้ากระทบหน้า 

เศษใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาตามอายุของใบนั้นปลิวกระจายเต็มพื้น

กลิ่นสบู่อ่อนโชยมาตามทางลม

รู้สึกดี  ความรู้สึกเดียวในใจของเขาตอนนี้

แทฮยองยืนนิ่งอยู่นานสองนาน  นานพอที่จะทำให้ฟ้าเปลี่ยนสีกลายเป็นมืดสนิท

ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ  ไม่มีลม  จะมีเพียงแต่กลิ่มหอมนั้นที่ยังอบอวลอยู่รอบกาย  แปลกเหมือนกันที่เวลานี้เขาควรจะขนลุก  ไม่ก็ตื่นกลัวเหมือนอย่างที่ชอบเป็นอยู่บ่อยๆ  แต่นี่ไม่มีเลย  ขนสักเส้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกด้วย 

แปลก  แปลกเกินไป

หลังจากที่แทฮยองกลับถึงบ้าน  เขาก็จัดการวิ่งขึ้นห้องไม่สนใจเสียงเรียกของแม่ที่ตะโกนถามว่าเย็นนี้จะกินอะไร  เอาไว้ก่อนเถอะเรื่องนั้น  เขาขอขึ้นไปสงบสติอารมณ์ตัวเองสักพักก่อน  เดี๋ยวท้องก็คงสั่งเท้าให้เดินลงไปรับอาหารเองแหละ

กึก

กึก  กึก

แทฮยองที่กำลังหลับตาพริ้มไล่เรื่องในหัวที่ไม่ค่อยอยากจะจำเท่าไหร่  กลับต้องมาขมวดคิ้วให้กับเสียงปริศนาที่ดังมาจากทางฝั่งห้องน้ำ  ฝั่งขวาของตัวเขาเองนั่นแหละ  จะให้คิดว่าเป็นลมก็คงไม่ใช่  เพราะตั้งแต่ที่เชาขึ้นมาหน้าต่างสักใบก็ยังไม่ได้แตะเลย  แต่ถ้าจะคิดว่าเป็นแมว  อันนี้ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ใหญ่  เพราะแม่ของเขาแพ้ขนแมว  จำได้ว่าแทฮยองเคยอุ้มแมวน้อยที่เก็บได้ข้างทางเข้าบ้านมา  เพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้นเหละ  เสียงสูดจมูกฟึดฟัดก็ดังคลอไปทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลย

เพล้ง !

ลูกแก้วกลมที่เขาซื้อมาตอนไปเที่ยวกับเพื่อนแตกละเอียดอยู่บนพื้น  เศษแก้วระยิบระยับน้อยใหญ่กระจายไปทั่วห้อง  คราวนี้จะให้ยกลมหรือแมวมาก็คงไม่ได้แล้ว  ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

ไม่จริงหรอก  ต้องไม่เป็นแบบที่เขาคิดสิ

มือเล็กเก็บกวาดเศษแก้วใส่ขยะหน้าห้องน้ำ  พร้อมกับเสียงแม่ที่ตะโกนเรียกให้ลงไปกินข้าว  จบกันแผนที่ตั้งใจจะงีบ  แต่ไม่เป็นไร  รีบกินแล้วรีบมางีบก็ยังทัน

แทฮยองจับลูกบิดประตู  พยายามบิดเท่าไหร่ก็บิดไม่ออก  เขาใช้มือทุบประตูเรียกให้แม่มาเปิดให้  แต่ไม่รู้ว่าเขารู้สึกไปเองไหมที่เหมือนว่าเสียงประตูไม้ดังก้องแค่ภายในห้อง  ยิ่งทุบเสียงยิ่งสะท้อนกลับมาหาตัวเขาเอง 

"  แม่ แทเปิดประตูไม่ได้ "

ตะโกนเรียกแล้วเรียกเล่า ก็ไม่มีทีท่าว่าแม่จะได้ยินเสียงเขา

อีกแล้ว  กลิ่นนี้อีกแล้ว

กลิ่นสบู่ลอยเข้ามาเตะจมูกแทฮยองที่กำลังง่วนอยู่กับการหาทางออกไปจากห้อง  ทุกอย่างหยุดชะงักยามที่เขารู้สึกว่ากลิ่นเริ่มอบอวลรอบตัวเขา  คล้ายกับว่าอยู่ชิดติดกันมากซะจนแทฮยองแอบคิดว่าถ้าคนเราสามารถกอดกลิ่นในอากาศได้  ตอนนี้เขาน่าจะกำลังทำมันอยู่

ยังไงก็เปิดไม่ได้หรอก  อย่าพยายามให้เหนื่อยเปล่าเลย

สัญชาตญาณที่มนุษย์ทุกคนล้วนมีกันอย่างหนึ่งก็คือความอยากรู้  ใคร่รู้ในสิ่งที่สงสัย  และแทฮยองก็เป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

แทฮยองหันหน้าไปตามเสียงปริศนา  ทั้งที่ในใจเขากำลังภาวนาให้เป็นเหมือนฉากในหนัง  ยามที่ตัวละครหันไปเจอเพียงความว่างเปล่าแล้วก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ

แต่ก็นั่นแหละ  คำภาวนาก็ยังคงเป็นคำภาวนาอยู่วันยังค่ำ

" สวัสดี "

แล้วถ้าหากจะคิดว่าสิ่งที่แทฮยองกำลังเห็นอยู่นี้เป็นเพียงแค่ความฝัน  คงจะเป็นฝันร้ายที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมาเลย

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มตัดกับเส้นผมดำสนิท  ชายนิรนามในเสื้อยืดสีเทากำลังยืนจ้องเขาอยู่ 

" เป็นผี  จะกลัวเลยก็ได้  แต่อย่าเสียงดังนะ "

" ... "

" ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ "

/

        ท๊าดา  สวัสดีค่ะทุกคน  ตามที่ข้างบนที่เราเกริ่นเนื้อหาของเรื่องไปและก็ตามที่ทุกคนเข้าใจ  ใช่ค่ะ จีมินเป็นผี อะฮุก เรื่องนี้อาจจะไม่ยาวนานจบ  ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนต่อจากนี้จะกระชับหน่อยหนึ่ง  หวังว่าจะชอบกันนะคะ