ฤทธิ์หมัดมังกรราชันสยบฟ้า

ลำดับตอนที่ #17 : ศึกเลือดกลางลานประลอง ตอนที่02

     "เฮ้ย ๆ แกมัวมองไปทางไหนกัน  คู่ต่อสู้ของแกคือข้าคนนี้นะโว้ย!"

     เจ้านักสู้หมายเลข 1016 ตะโกนท้าทายริวจินก่อนจะกระโจนขึ้นเหนือศีรษะของเขา  ในมือกำด้ามขวานขนาดมหึมาเตรียมลงทัณฑ์โทษฐานที่บังอาจละสายตาจากคู่ต่อสู้  แต่เปล่าเลยเพียงแค่เขายื่นมือออกไปฉวยคว้าอาวุธในมือของมันจากกลางอากาศได้อย่างง่ายดาย  โดยไม่ได้หันมามองทางนี้ด้วยซ้ำ

     "ซีซ่าร์! แกจงรออย่างอดทนเถอะ  เดี๋ยวข้าจะตามไปจัดการแกบนนั้นและจบตำนานการประลองอันไร้สาระลงในวันนี้ให้เอง!"

     ริวจินชี้หน้าเจ้าแห่งโคลอสเซี่ยมอย่างไม่กลัวเกรงเช่นกัน  ซึงก็เหมือนเป็นเรื่องปกติของเหล่าผู้คนที่ถูกนำตัวมาจับคู่ประลองอย่างไม่สมัครใจคนอื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นต่าง ๆ นานา  บ้างก็ถูกลักพาตัวมาจากบ้านเกิด  บ้างก็ถูกพรากพ่อพรากแม่  ซ้ำร้ายภรรยาบางคนยังกลายเป็นเครื่องบรรณาการให้แก่ผู้ชนะบนเวทีเสียอีก  เพื่อหยุดวงล้อแห่งความเวทนานี้  คงจะมีเพียงบุรุษผู้แข็งแกร่งขนาดที่สามารถเอาชนะวิชาวิหคสวรรคืเบื้องหลังของซีซ่าร์ได้เท่านั้น  และวันนี้ก็ไม่ใช่วันดีของมันอย่างแน่นอน

     "หนอยไอ้นี่อย่าทำเป็นเมินข้าสิวะ!"

     1016 คิดเล่นงานอีกฝ่ายด้วยมีดอาบยาพิษที่ซ่อนไว้หลังเข็มขัดแต่ช้าไป  ริวจินจัดการสั่งสอนมันด้วยการตบเข้าที่ใบหน้าอย่างรุนแรงหลายต่อหลายครั้งจนกรามแทบหลุด  ซ้ำยังจับด้ามขวานเมื่อคู่มาหักกับเข่าจนป่นปี้  แสดงให้เห็นถึงความต่างชั้นของฝีมือที่ไม่ค่อยจะพบเจอบ่อยเท่าไรนักในโคลอสเซี่ยมแห่งนี้

     "กรอดแกบังอาจนักนะ!"

     แม้จะเสียอาวุธคู่ใจแต่มันยังไม่ยอมกันง่าย ๆ เจ้า1016กระโดดลอยกลางอากาศพร้อมด้วยวิชากรงเล็บเขี้ยวเหล็กอันเป็นสาขาวิชาที่แตกแขนงออกมาจากวิหคสวรรค์สายนภาอีกที  กระนั้นก็ยังไม่ครณามือริวจินซึ่งเคยปะทะกับยอดฝีมืออย่างบลูมาแล้ว  แค่สวนกับกระบวนท่าเดียวก็รู้ผลในทันที

     "ฮ่าห์!"

     กำปั้นของริวจินพุ่งเข้าเป้าอย่างแม่นยำ  ถอนรากถอนโคนเจ้านั่นให้ร่วงลงสู่พื้นดินได้ในพริบตา  เมื่อได้เห็นความต่างชั้นมหาศาลถึงขนาดนี้เจ้า1016 ก็เกิดความหวาดกลัวขึ้น  คิดหันหลังวิ่งหนีจากลานประลองทว่ากลับเจอบุรุษลึกลับร่อนลงมาจากด้านบนขัดขวางไว้เสียก่อน

     "เหวอนั่นมันผู้คุมกฎลานประลองนี่นา!"

     ทันใดนั้นบรรดาผู้ชมต่างส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว  เนื่องด้วยชายในผ้าคลุมสีดำนั่นคือองค์รักษ์ผู้รับใช้ใกล้ชิดกับซีซ่าร์มากที่สุด  และยังเป็นผู้ดูแลความสงบเรียบร้อยในลานประลองกรณีที่เกิดเหตุวุ่นวายขึ้นด้วย  นามของมันคือ โกอา  ชายผู้ชนะเลิศในศึกแรกสุดของโคลอสเซี่ยมแห่งความมืด  และถวายตัวรับใช้ซีซ่าร์อย่างไม่ลังเลใจเลยแม้แต่นิดเดียว

     "แกคิดจะไปไหนนักสู้หมายเลข 1016!"

     "ปะ... เปล่านะ...! ข้าไม่ได้คิดหนีนะ...!"

     เพียงสิ้นคำพูดของเจ้านั่น  ร่างก็ฉีกขาดกระจุยเป็นชิ้น ๆ ไม่ต่างไปจากผ้าขี้ริ้วเลยสักนิด  ริวจินจำได้ในทันทีว่านี่มันวิชาวิหคสวรรค์ชัด ๆ เพียงแต่มีบางอย่างที่แตกต่างไปจากสายหลักที่ตนเคยเห็นเคยประมือมาด้วย  พวกผู้ชมต่างก็กัดฟันแน่นด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดกลัวอย่างสุดซึ้งกับความเด็ดขาดโหดเหี้ยมของโกอาผู้นี้

     "เฮอะ! ไหนว่าจะมาจัดการข้าไง  สุดท้ายก็มีดีแค่นี้เองหรือไม่ไหวเลยนะหมายเลข 1016 ฮ่า ๆ"

     ซีซ่าร์เกาคางแค่นหัวเราะอย่างสะใจเมื่อเห็นวาระสุดท้ายของนักสู้ผู้อ่อนแอ  มันออกคำสั่งให้สาวใช้รินไวน์เพิ่มในแก้วก่อนจะประกาศให้ริวจินหรือนักสู้หมายเลย1238 เป็นฝ่ายขนะการประลองในรอบแรกนี้ไป  ท่ามกลางเสียงก่นร้องของสักขีพยานนับพันในลานประลอง  ริวจินยืนจ้องแผ่นหลังของโกอาที่เดินลงจากเวทีไป  ทีแรกเขาคิดจะกระโดดขึ้นไปยังชั้นบนแล้วเล่นงานซีซ่าร์โดยตรง  หากแต่เมื่อมันมีคนคุ้มครองที่เก่งกาจขนาดนี้อาจจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมยิ่งกว่าเดิม  เพราะการสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปปะทะโดยตรงกับยอดฝีมือเช่นนั้นอาจไม่ใช่เรื่องที่ควรทำเท่าไรนัก  จึงได้ก้าวลงเวทีไปเพื่อให้นักสู้อีกชุดขึ้นมาประลองกันต่อ...

@@@@@@@@@@@@

     "โอ้เจ้านี่มันยอดไปเลยนี่นา! มิเสียแรงที่ข้าคนนี้อุตส่าห์ให้ข้าวให้น้ำจริง ๆ ฮี่ ๆ"

     ตาแก่บอกกับริวจินเมื่อเขากลับเข้ามาภายในห้องรับรองเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับศึกถัดไป  จากนี้ยังต้องรออีกสิบสี่คนที่เหลือทำการต่อสู้ห้ำหั่นกัน  จึงเหลือเวลาให้ริวจินได้นั่งครุ่นคิดถึงแผนการจู่โจมซีซ่าร์และช่วยมาเรียออกมา  ถึงกระนั้นก็ยังมีก้างชิ้นโตคอยขัดขวางอย่างโกอาอีก

     "อ้าวนี่... ได้ฟังที่ข้าพูดอยู่หรือเปล่าพ่อหนุ่ม  หืมมม?"

     เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้สนใจฟัง  ตาแก่จึงออกลูกหงุดหงิดเล็กน้อยพร้อมกับเดินออกไปโดยไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติมอีก  ชั่วขณะนั้นเหมือนริวจินจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงลุกขึ้นและเดนตามตาแก่ไป  แต่ก็ไม่พบเห็นตัวเพราะมันเดินหายไปที่อีกฝากของตัวอาคารเสียก่อน

     "ฮ่า ๆ ตายซะเถอะแก!"

     ท่ามกลางอากาศอันร้อนอบอ้าวภายในโคลอสเซี่ยม  เทศกาลเลือดยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง  เลือดสด ๆ สาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ  เหล่านักสู้ทั้งหลายต่างตรงเข้าห่ำหั่นกันอย่างไม่ปราณีแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อนเลยสักนิด  และทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ภายใต้สายตาของซีซาร์และโกอาผู้ทำหน้าที่ควบคุมความเป็นไปในลานประลองสีเลือดแห่งนี้  แน่นอนว่าทางริวจินเองก็คอยจับตามองการเคลื่อนไหวของทั้งคู่ไม่ต่างกัน  เพื่อรอหาจังหวะเล่นงานอีกฝ่ายให้จงได้

     "ฮ่าห์!!!"

     เหล่านักสู้ยังคงดวลวิชากันบนสังเวียนอย่างดุเดือดไม่แพ้แสงตะวันที่เบื้องบน  จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงสุดท้ายของวันนี้  นั่นก็คือรอบการประลองสี่คนสุดท้ายซึ่งแน่นอนว่าทางริวจินเองก็ยังเอาตัวรอดมาเป็นหนึ่งในนักสู้สี่คนนี้ด้วย  กระนั้นสิ่งที่ทำให้เขาหนักใจยิ่งกว่าคู่ต่อสู้ที่เหลือก็คือยอดฝีมือนามว่าโกอาต่างหาก

     "เอาล่ะ! ตอนนี้การแข่งขันก็ได้ดำเนินมาถึงรอบสี่คนสุดท้ายแล้ว  หวังว่าท่านผู้ชมทุกท่านคงพึงพอใจกับพิธีละเลงเลือดในวันนี้  ส่วนรอบต่อไปนั้นจะเริ่มต้นกันในวันรุ่งขึ้น  ขอให้ทุกท่านพักผ่อนกันตามอัธยาศัย..."

     ซีซาร์กล่าวปิดงานในรอบนี้ก่อนจะเดินหายลับเข้าไปทางประตูด้านหลังพร้อมกับบรรดานางบำเรอทั้งหลาย  ส่วนพวกแขกเหรื่อต่างก็ลุกจากที่นั่งแล้วแยกย้ายกลับไปตามที่พักส่วนตัวภายในโดมยักษ์แห่งนี้  เพื่อพักผ่อนและเตรียมความพร้อมสำหรับการประลองในวันรุ่งขึ้น  ด้านนักสู้ทั้งหลายก็ถูกต้อนเข้าคอกใครคอกมันเช่นเคย

     "ฮี่ ๆ ข้าแทงพนันข้างแกไว้เยอะเลยเชียว  วันพรุ่งนี้อย่าได้พลาดเชียวนา!"

     ตาแก่กล่าวพลางจัดแจงยื่นถาดใส่อาหารมื้อค่ำนั่นก็คือเศษปลาและข้าวเย็นชืดให้  แทนที่ริวจินจะให้ความสนใจกับอาหาร  เขากลับยื่นมือไปคว้าตัวตาแก่เข้ามาใกล้เพื่อพิจารณาบางอย่างที่ติดค้างในใจ

     "อืมมม... ใช่จริง ๆ ด้วย!"

     "เฮ้ย! แกทำบ้าอะไรของแกวะ  ปล่อยเดี๋ยวนี้นะโว้ย! ข้าไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้น!!!"

     เมื่อโดนจับตาแก่ก็ส่งเสียงร้องโวยวายดังลั่นจนเขาต้องยอมปล่อยตัวแต่โดยดี  เพราะได้ตรวจสอบเรื่องที่สงสัยจนแน่ใจดีแล้ว  กระนั้นมันยังปรากฎข้อสงสัยอื่น ๆ อยู่บ้าง  และนั่นเป็นเรื่องที่เขาจำเป็นต้องทำการตรวจสอบภายในค่ำคืนนี้ด้วย...

     "จุดนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ..."

     ทหารยามที่เดินลาดตระเวณไปรอบ ๆ โดมในช่วงกลางคืนขานเสียงรับกันตามจุดต่าง ๆ ที่เดินวนไป  พวกมันต่างคอยเฝ้าระวังการแหกกรงของพวกนักสู้รวมถึงการลอบก่อการร้ายภายในสังเวียนแห่งนี้ด้วย  ริวจินอาศัยจังหวะนี้คอยลอบมองช่วงเวลาการผลัดเวรและใช้ลูกกุญแจซึ่งฉวยมาจากในกระเป๋าของตาแก่เมื่อครู่ปลดล็อคโซ่ตรวนแล้ว  ทำลายลูกกรงหลบหนีออกมาได้เป็นผลสำเร็จ  เขาเลื้อยไปตามมุมมืดอย่างเชื่องช้าไม่ให้ใครทันสังเกตเห็น  โดยมีจุดหมายปลายทางคือห้องพักของซีซาร์ที่ด้านบนโดมแห่งนี้นั่นเอง

     "เจ้าออกมาข้างนอกทำไมนักสู้หมายเลข 1238"

     เสียงอันเยียบเย็นดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขาในระหว่างที่เคลื่อนตัวไปตามระเบียงทางเดินก่อนถึงหน้าห้องของซีซาร์  โกอานั่นเองที่ปรากฎตัวขึ้นเพื่อขัดขวางมิให้ผู้ใดก็ตามผ่านเข้าไปถึงตัวนายเหนือหัวโดยมิได้รับอนุญาต  เห็นดังนี้ริวจินก็ตั้งท่าเตรียมรับมือในทันที

     "เปล่าประโยชน์!"

     โกอาเคลื่อนเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายแทบจะในพริบตา  ท่าร่างของมันนั้นแม้แต่เสียงฝีเท้ายังไม่มีให้ได้ยิน  ลมหายใจของมันเงียบงันยิ่งกว่าห้วงบาดาลไร้ก้นบึ้ง  สันฝ่ามือทั้งสองข้างพุ่งเข้าหาลำคอของริวจนิจากทางซ้ายและขวาพร้อมกัน  หมายปลิดชีพให้ด่าวดิ้นในคราวเดียว

     "ฮึ่ม!"

     ริวจินยังว่องไวพอจะหลบสันมือของโกอาได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด  แล้วสวนกลับไปด้วยวิชาหมัดทว่าชกได้เพียงเงาร่างเท่านั้น  เพราะโกอาได้ลอบเข้าทางด้านหลังและซัดฝ่ามือวิหคสวรรค์เข้าใส่แบบไม่มีทางพลาดเป้าแน่  กระนั้นด้วยประสบการณ์ต่อสู้กับยอดฝีมือในสายนี้มาแล้วของริวจิน  ทำให้เขารอดพ้นอันตรายด้วยการกระโดดม้วนตัวไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว

     "ใช่อย่างที่คิดจริง ๆ "

     เขากล่าวในจังหวะที่ลอยตัวกลางอากาศและผ้าคลุมศีรษะของโกอาขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดี  ที่แท้ในเสี้ยววินาทีก่อนหน้านี้ริวจินจงใจให้อีกฝ่ายวนเข้าด้านหลังเพื่อกระโดดเล่นงานผ้าคลุมนั่นเอง  ภาพเค้าโครงหน้าอันเรียวงามและดวงตาเปล่งประกายของโกอาปรากฎแจ่มชัดต่อหน้า  ช่วยยืนยันสิ่งที่เขาสงสัยได้เป็นอย่างดี

     "เจ้าคงจะเป็นลูกชายของตาแก่ที่ดูแลกรงขังของเหล่านักสู้สิท่า?"

     ริวจินนึกสงสัยแต่แรกแล้วว่าเค้าโครงของโกอาดูคล้ายกับตาแก่ท่าทางไม่สมประกอบนั่น  ตั้งแต่ที่ได้เห็นเพียงแว่บเดียวจากในลานประลอง  จึงต้องลอบออกจากห้องกรงเพื่อมายืนยันสิ่งนั้นด้วยตนเอง  และนั่นทำให้โกอารู้สึกขุ่นเคืองใจเหมือนโดนหยามน้ำหน้าเข้าให้อย่างจัง

     "บังอาจนักนะแก! ต่อไปนี้ข้าจะเอาจริงล่ะ!"

     คราวนี้โกอาหันมาตั้งท่าเตรียมพร้อมโจมตีบ้าง  และท่าทางมันคงคิดจะลงมือสังหารริวจินอย่างจริงจังขึ้นมาแล้ว  สังเกตได้จากกระบวนท่าซึ่งไม่เป็นที่คุ้นตาของเขามาก่อนเลย  สายลมรอบตัวเขาเริ่มหนักอึ้งและกดดัน  ดูท่าว่าศึกในค่ำคืนนี้คงไม่ง่ายเสียแล้วสำหรับริวจิน

จบตอน