เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #75 : เปิดศึกถล่มเทียนซาน ตอนที่01

     และแล้วรุ่งอรุณของวันใหม่ก็มาถึง  ผมยืนบิดขี้เกียจพร้อมอ้าปากหาวกว้างเนื่องจากเมื่อคืนนอนไม่พอ  เหตุเพราะดันคิดแผนอุตริบางอย่างได้จึงแจ้งให้จอมมารรวมถึงพลพรรคแห่งเทียนซานเร่งดำเนินการในทันที  เพื่อรับมือกับศึกใหญ่ที่กำลังจะมาถึง

     "แกนี่ก็ช่างคิดแผนการได้ร้ายนัก!"

     หมาน้อยแกล้งหยอกในขณะที่เดินสำรวจแนวป้องกันสำนักซึ่งประกอบด้วยท่อนซุงและหินผาที่นำมาตั้งเรียงกันเป็นปราการยาวเรียงขนานไปกับตัวหมู่ตึก  แน่นอนว่าของแค่นี้คงไม่สามารถต้านทานการรุกแบบเต็มอัตราศึกของอีกฝ่ายได้  แต่อย่างน้อยขอแค่ถ่วงเวลาและลดความเสียหายจากอาวุธของศัตรูได้สักนิดก็ยังดี

     "เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ  ยังไงก็ขอให้ลูกน้องของเทียนซานกลับมาทันเวลาก็แล้วกัน!"

     "หึหึ... ไหนว่าไม่เป็นห่วงที่นี่ไง  ดูท่าเจ้าเองก็คงสำนึกถึงความยิ่งใหญ่ของเทียนซานขึ้นมาบ้างแล้วสินะ?"

     เอิ่มม... ตรูไม่ได้เป็นห่วงสำนักนี้เลยเฟ้ย!  เอาตรง ๆ เทียนซานจะอยู่หรือไปก็ไม่ช่วยให้ชีวิตตรูดีขึ้นสักเท่าไหร่หรอก  เพียงแต่ถ้าวันนี้ไม่ยอมสู้  มีหวังเจอพวกที่มาจากต่างดาวไล่ยิงไส้แตกในฐานะเจ้าสำนักของที่นี่แน่ ๆ ต่างหากเล่า  ผมคิดในใจ

     "ว่าแต่... แผนของชั้นมันทำได้แค่หยุดเจ้าพวกนั้นไว้ชั่วคราวเองนะ  แล้วหลังจากนี้จะทำยังไงต่อล่ะ?"

     "ไม่ต้องห่วงไปหรอก  พอถึงเวลาข้าจะลงมือจัดการเอง!"

     น้องหมาตอบอย่างมั่นอกมั่นใจมาก  แต่บางทีเอ็งอาจจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้เอ็งมันเป็นแค่หมาน้อยธรรมดาเองนะเฟ้ย!  แล้วจะมีหน้าไปต่อกรกับหุ่นยนต์หรือยานอวกาศได้ยังไงฟะหา???  ไม่พ้นกลายเป็นเนื้อย่างให้พวกมันหัวเราะเยาะเอาแน่ ๆ

     "นายท่าน! พวกมันมากันแล้วขอรับ!!!"

     ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ  จู่ ๆ ลูกสมุนคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารายงานว่าพบเกาะลอยฟ้าขนาดยักษ์บินตรงเข้ามาใกล้สำนักเทียนซานด้วยความเร็วสูง  ไม่น่าเชื่อว่าพวกมันจะลงมือกันเร็วขนาดนี้  แถมยังไม่มีการรายงานให้ฮ่องเต้ทราบก่อนด้วย  บางทีแผนของผมคงจะไม่ทันการณ์เสียแล้วล่ะมั้งแบบนี้?

     "รอช้าอยู่ทำไมเจ้าพวกโง่!  รีบไปประจำที่ตำแหน่งของพวกแกเดี๋ยวนี้!"

     จอมมารตะโกนเรียกสติบรรดาสมุนที่มัวแต่ตกตะลึงกันอยู่  ให้ไปประจำตำแหน่งสถานีรบซึ่งมีทั้งหน่วยบรรจุไหระเบิดและแท่นยิงธนูดอกใหญ่เพื่อรับมือกับภัยคุกคามโดยเร็วที่สุด  ทั้งนี้เอาเข้าจริงกำลังรบของเรามีน้อยกว่ามากเพราะส่วนหนึ่งได้แบ่งกำลังออกไปตามหาตัวประกันด้วย  พอถึงเวลาจริงคงไม่พ้นผมต้องออกแรงเอาจริงเพื่อต่อต้านการรุกรานครั้งนี้ด้วยตนเองเสียแล้ว!

    

@@@@@@@@@@@@

     "เกรแฮมตอนนี้มองเห็นเป้าหมายแล้ว  กำลังรอคำสั่งจากนายอยู่!"

     บาวซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้ควบคุมหน่วยชั่วคราวบอกกับหัวหน้าทีมที่ยังคงพำนักอยู่ในวังหลวงได้ทราบ  เมื่อคืนเขาและชางได้รับการช่วยเหลือและทำการปฐมพยาบาลบนยานหลักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  จึงเตรียมความพร้อมทุกอย่างรวมถึงเคลื่อนกำลังพลมายังสถานที่เป้าหมายในทันที

     "เช็คให้แน่ใจก่อนว่าตัวประกันไม่ได้อยู่ในนั้น  เมื่อยืนยันแล้วก็ถล่มมันให้ราบไปเลย  พวกเราต้องสำแดงให้ไอ้พวกหลังเขาเหล่านี้ได้เห็นว่าหากคิดแข็งข้อกับสมาพันธ์ฯ แล้วจะเป็นยังไง?"

     "เยสเซอร์!"

     เกรแฮมออกคำสั่งอย่างฉาดฉาน  แม้ว่าจะยังไม่ได้ตัวชาล็อตกลับคืนมาก็จริง  แต่จะปล่อยให้พวกด้อยพัฒนาเหล่านี้มาลูบคมกันต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องอีก  คงต้องแสดงให้เห็นพาวเวอร์ที่ต่างชั้นกันเป็นขวัญตาเสียหน่อย  จะได้เลิกเข้ามายุ่มย่ามกับเรื่องของทางนี้เสียที

     "แล้วเรื่องฮ่องเต้ของทางนั้นล่ะครับ?"

     "ไม่ต้องเป็นห่วง  ยังไง ๆ พวกมันก็ดิ้นรนขัดขืนอะไรไม่ได้อยู่แล้ว  แถมดูเหมือนว่าเจ้าพวกเทียนซานจะเป็นศัตรูกับผู้ปกครองดินแดนเสียด้วย  เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย!"

     เมื่อได้รับคำสั่งมาแล้วบาวก็เดินหน้ามุ่งสู่น่านฟ้าเหนือสำนักเทียนซานในทันที  มองลงไปจากบนนี้จะเห็นได้ว่าพวกมันรู้ตัวอยู่ก่อนแล้วและเตรียมเฝ้าระวังกันเต็มที่  กระนั้นแค่เศษหินเศษไม้ที่นำมากองสูงเป็นกำแพงและแท่นยิงไหระเบิดโบราณแบบนั้นย่อมไม่ครณามือกำลังรบของทางนี้เป็นแน่ 

     "สมกับเป็นภูมิปัญญาโบราณเลยนะคะเนี่ย  ดิฉันไม่เคยเห็นแนวกำแพงของจริงแบบนี้นอกเหนือจากในสารคดีเลย!"

     แอนดรอยอลิซาเบธเอ่ยด้วยรอยยิ้ม  บาวแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ ต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดก็เพราะเกลือเป็นหนอนอย่างแกไม่ใช่เรอะ? เขาคิด...  อย่างไรก็ดี  ตอนนี้ภารกิจตรงหน้าต้องมาก่อน  เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าองค์หญิงไม่ได้อยู่ภายในสำนักเทียนซานแล้ว  บาวก็สั่งให้มารีนเปิดฉากทักทายศัตรูด้วยคลื่นลำแสงจากปืนใหญ่บนยานทันที

     "เอาจริงเหรอบาว?  คนข้างล่างนั่นจะตายกันเป็นเบือเลยนะ!"

     มารีนซึ่งมีประสบการณ์น้อยที่สุดในทีม  รวมถึงทักษะในการปฎิบัติภารกิจอันโหดร้ายเช่นนี้น้อยด้วยกล่าวแย้ง  แต่บาวก็ยังยืนยันคำเดิมเธอจึงต้องสาดลำแสงเข้าใส่พวกข้างล่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  และแล้วลำแสงสีฟ้าอ่อนก็พุ่งตรงลงไปยังสำนักเทียนซานในทันที  ก่อให้เกิดแรงระเบิดสั่นสะเทือนพื้นดินที่เบื้องล่างอย่างรุนแรง  ทว่าเมื่อฝุ่นควันจางลงสำนักเทียนซานกลับได้รับความเสียหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น  เพราะมารีนจงใจเล็งยิงไปยังบริเวณแนวกำแพงที่หนาที่สุดและอยู่ไกลจากศูนย์กลางมากที่สุดเพื่อลดพลังทำลายลงและช่วยชีวิตผู้คนจำนวนมากที่ด้านล่างเอาไว้

     "ฮึ่ม! มารีน... เรื่องนี้ฉันต้องรายงานเกรแฮมแน่ ๆ แต่เอาไว้ก่อน  ระดับพลังงานของลำแสงในการยิงครั้งต่อไปล่ะ!"

     "ชาร์จอยู่ที่ 30% ต้องใช้เวลาอีกราวสิบห้านาทีถึงจะยิงได้อีก!" 

     บาวหัวเสียกับการกระทำของมารีน  ทีแรกเขากะจะปิดฉากด้วยปืนลำแสงในครั้งเดียวแท้ ๆ แต่เพราะความอ่อนหัดของเธอทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น  ยานลำนี้แต่เดิมเป็นยานสำรวจจึงไม่ได้ติดตั้งอาวุธหนักมากมายนัก  แถมพลังงานสำรองก็มีน้อยเน้นการดูดซับพลังจากลมสุริยะนอกวงโคจรเท่านั้น  จึงไม่สามารถรีดพลังงานปริมาณมหาศาลมายิงศัตรูแบบรัว ๆ ได้

     "บาว! ตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของชั้นเอง!"

     ชางขันอาสาส่งหุ่นรบเกียร์ออร์ก้าออกไปเก็บกวาดพวกข้างล่างให้หมดในระหว่างที่รอปืนใหญ่ชาร์จพลังงาน  ในเมื่อมันเป็นความผิดพลาดของเขา  ก็มีแต่เขาที่ต้องรับผิดชอบทำหน้าที่กวาดล้างศัตรูให้สิ้นซากโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!   

จบตอน