เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #72 : ไหระเบิด

     หลังจากที่ชาล็อตหนีออกมาจากเทียนซานได้แล้ว  มิวายโดยพวกมันตามไล่ล่าอย่างเอาเป็นเอาตายกระทั่งบาวและชางตามมาสมทบทันเวลาพอดี  จึงเกิดการปะทะกันระหว่างศาสตร์การต่อสู้สมัยใหม่และเก่าขึ้นในที่สุด

     "รับมือ!"

     อสูรแปดหน้าไม่พอใจที่จู่ ๆ ก็มีคนปรากฎตัวขึ้นขัดขวางงานของมัน  จึงพุ่งเข้าจู่โจมอย่างไม่ปรานี  ส่วนชางเองแม้จะไม่เคยมีประสบการณ์รับมือกับวิทยายุทธของชาวดาวดวงนี้  แต่เขาก็ยังตอบโต้ได้อย่างเฉียบขาดดุดัน  ฝ่ามือปะทะฝ่ามือ  ชั่วครู่เดียวทั้งสองก็เริ่มประเมินฝีมือของอีกฝ่ายได้แล้ว  และดูเหมือนอสูรแปดหน้าจะเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

     "ฮ่า! ดูท่าว่าแกจะมีวิชาติดตัวเหมือนกัน  แต่เทียบกับเทียนซานแล้วแค่นี้ช่างกระจ้อยร่อยนัก!"

     แค่มันพลิกฝ่ามือผสานพลังปราณเข้าหน่อย  ร่างของชางก็ถอยกรูดไปด้านหลังด้วยแรงกดดัน  อสูรแปดหน้ายิ้มเยาะก่อนจะทะยานเข้าไปหมายจัดการขั้นเด็ดขาด  ชางสวนกลับด้วยกำปั้นลุ่น ๆ ทว่ามีหรือจะเข้าถึงตัวมันได้

     "กระจอกนัก!"

     เจ็ดองค์รักษ์หมายคว้าท่อนแขนของมันแต่จับได้เพียงเงา  แขนของชางหดแนบลำตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะตอบโต้ด้วยหมัดแย๊บรัวถี่ยิบ  เจ้าอสูรตั้งรับได้ครบหมดทุกหมัดไม่มีขาดด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ  เท่านั้นแหละหมัดฮุคของจริงก็พุ่งเสยปลายคางของมันเข้าให้  ความที่ไม่รู้จักศาสตร์การต่อสู้แบบแผนใหม่ทำให้มันเสียเวลาตั้งรับหมัดแย๊บซึ่งไม่มีความหมายอะไรแทนที่จะระวังตัวเด็ดนั่นคือหมัดฮุคทำให้เสียท่าชางจนได้

     "เฮ้ยชางมัวทำอะไรอยู่! ภารกิจของเราคือการพาตัวองค์หญิงกลับไปนะ  รีบไปกันได้แล้ว"

     บาวตะโกนเตือนสติเพื่อนร่วมทีม  เพราะหน้าที่หลักของทั้งสองคือการพาตัวชาล็อตกลับไป  ดังนั้นการเสียเวลาต่อสู้ย่อมไม่เกิดประโยชน์อะไร  ชางจึงละมือจากคู่ต่อสู้และหันหลังวิ่งหนีไปในที่สุด  ส่วนเจ้าอสูรแปดหน้าที่ยังคงมึนกับหมัดเมื่อครู่ก็ผูกความแค้นที่รอวันสะสางนี้เอาไว้ก่อน  ด้านเจ็ดองค์รักษ์และพวกศิษย์เทียนซานที่เหลือเห็นนักโทษกำลังหลบหนีก็รีบไล่ตามอย่างสุดความสามารถ  กระทั่งเห็นเฮลิคอปเตอร์ลำเล็กลอยขึ้นฟ้าไปก็รู้แก่ใจดีว่าพวกมันกำลังจะเหาะหนีไปแล้ว

     "หนอย! คิดหรือว่านกเหล็กพรรค์นั้นจะช่วยให้แกรอดพ้นเงื้อมมือของพวกข้าไปได้!!!" 

     ศิลามังกรจ้องมองเหตุการณ์ทั้งหมดจากบนยอดไม้  จึงรีบสั่งการให้พรรคพวกเตรียมไหบรรจุดินปืนเอาไว้  จุดไฟและใช้เครื่องดีดระดมยิงใส่ในทันที  พวกบาวไม่คาดคิดว่าศัตรูจะมาไม้นี้จึงพยายามบินหลบหลีก  แต่ด้วยทัศนวิสัยในยามค่ำบวกกับความไม่ชำนาญเส้นทาง  ทำให้โดนไหระเบิดลูกนึงเข้าให้บริเวณท้ายลำจนเสียสมดุล     

     "ทุกคนหาที่ยึดเกาะเอาไว้!"

     บาวพยายามคุมคันบังคับแบบสุดชีวิตในขณะที่เครื่องหมุนเป็นลูกข่าง  เขาส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังมารีนบนยานแม่แต่เกรงว่าจะไม่ทันการเสียแล้ว  เมื่อไหระเบิดลูกแล้วลูกเล่าตรงเข้าถล่มเฮลิคอปเตอร์จนร่วงลงสู่พื้นดินในที่สุด...

@@@@@@@@@@@@

     "อืออ..."

     ชาล็อตฟื้นคืนสติขึ้นมาภายในกระท่อมเก่าซอมซ่อ  ยังคงมึนงงกับแรงกระแทกเมื่อคืนวานจนปวดไปทั้งตัว  ครั้นเมื่อรู้สึกตัวเต็มที่จึงลุกพรวดขึ้นในทันที  เหลียวมองไปรอบด้านก็ไม่พบใคร  ทั้งบาวและชางไม่ได้อยู่ที่นี่  มีเพียงชามข้าวต้มร้อน ๆ วางอยู่บนโต๊ะไม้ใกล้ตัวเท่านั้นเอง  ชาล็อตล้มตัวลงนอนแขนก่ายหน้าผาก  บางทีหลังจากที่รอดเหตุการณ์เครื่องตกเมื่อวานมาได้ทั้งสองคงพยุงตัวเธอซึ่งหมดสติมานอนพักผ่อนที่นี่ก่อนล่ะมั้ง?    

     "อ้าวฟื้นแล้วหรือ?"  

     จู่ ๆ ตาแก่แต่งตัวมอมแมมเหมือนชาวนาก็เปิดประตูกระท่อมเดินเข้ามา  หน้าตาหยาบกร้านมีแต่หนวดเครารุงรังจนเธอรู้สึกแขยง  ชาล็อตลุกขึ้นพร้อมกับฉวยคว้าเก้าอี้ตัวนึงที่อยู่ใกล้มือเพื่อใช้ต่างอาวุธ  ตาแก่เห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาก่อนจะบอกว่า

     "ใจเย็นก่อนแม่หนู! ข้าไม่ใช่คนร้ายหรอกเจ้าวางใจได้  เอ้ารีบกินข้าวซะก่อนที่มันจะเย็น!"

     "แกเป็นใครแล้วที่นี่คือที่ไหน?  พรรคพวกคนอื่น ๆ ของชั้นไปอยู่ไหนหมดแล้ว!"

     เธอถามด้วยน้ำเสียงกระด้าง  เมื่อวานนี้ทั้งบาวและชางยังอยู่กับเธอตอนที่เครื่องตก  จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่สองคนนั้นจะหายไปโดยไม่บอกกล่าว  หรือว่าจะโดนตาแก่นี่เล่นงานไปแล้ว?

     "ก็บอกให้ใจเย็น ๆ ก่อนแม่หนู  เมื่อคืนวานข้าได้ยินเสียงระเบิดในป่าจึงออกไปดู  และเห็นเจ้ากระเด็นมาติดอยู่บนยอดไม้  จึงปีนขึ้นไปอุ้มลงมาแล้วช่วยทำแผลให้ไงเล่า"

     ตาแก่ชี้ให้ดูท่อนแขนของเธอซึ่งได้รับการปฐมพยาบาลแบบตามมีตามเกิด  ชาล็อตรู้สึกเย็นวาบไปทั่วไขสันหลัง  จากการระเบิดเมื่อวานหรือว่าจะมีเธอรอดมาเพียงแค่คนเดียว?  ไม่น่า... เป็นไปไม่ได้แน่  ทั้งบาวและชางคงปลอดภัยดีเพียงแต่กระเด็นไปคนละทิศทางกันเท่านั้น

     "อ้อ... ชั้นต้องขอโทษแกด้วย  พอดีว่าชั้นเป็นห่วงเพื่อนในทีมน่ะ  แล้วแกเห็นคนอื่นตกลงมาอีกหรือเปล่า?"

     ถึงจะไม่ค่อยพอใจกับท่าทีและน้ำเสียงของเธอ  แต่ตาแก่ก็ส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับบอกว่าเมื่อวานตนเห็นแค่ชาล็อตเพียงคนเดียวเท่านั้น  ส่วนเจ้านกยักษ์นั่นก็ร่วงลงไปในบึงไม่ไกลจากที่นี่สักเท่าไหร่นัก 

     "เจ้าโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่โดนสัตว์ประหลาดนั่นจับไปกิน  ถ้าไม่ได้พวกเทียนซานยิงมันตกลงมาก่อนล่ะก็มีหวังกลายเป็นอาหารค่ำของมันแน่ ๆ"

     ตาแก่เข้าใจผิดไปไกลว่าเฮลิคอปเตอร์ของเธอคือสัตว์ร้ายที่หมายจับคนไปกินเป็นอาหาร  และได้พวกพรรคมารช่วยสอยลงมาจากบนฟ้าเสียก่อนทำให้รอดตายมาได้แบบหวุดหวิด  ด้านชาล็อตแม้จะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธแต่ก็พยายามไม่พูดจาโต้ตอบอะไร  ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องรีบฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ  แล้วออกตามหาบาวกับชางพร้อมทั้งติดต่อขอความช่วยเหลือไปยังยานสำรวจที่ลอยลำอยู่เหนือพื้นดินด้วย  บางทีหากเธอดำลงไปยังซากเฮลิคอปเตอร์ซึ่งจมอยู่ใต้บึงนั่นอาจมีระบบกู้ชีพหรือเครื่องมือที่สามารถใช้ติดต่อกับพรรคพวกเบื้องบนก็ได้?

     "เอาล่ะในเมื่อเจ้าก็ดูแข็งแรงดีแล้ว  งั้นมาช่วยงานข้าในไร่เลยแล้วกันนะ!" 

     ชาล็อตไม่ทันตั้งตัวเมื่อจู่ ๆ ตาแก่ดันออกปากให้เธอไปช่วยทำงานในไร่เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้  ทั้งที่ตลอดชีวิตที่ผ่านมาด้วยฐานันดรของตนทำให้ไม่เคยต้องออกแรงทำงานหนักใด ๆ มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว!


จบตอน