เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #22 : ฝ่ามือมังกรสยบอัสนีบาต

     ครับ... คุณยังอยู่กับผมที่นี่ สถานีวิทยุท้องถิ่นของนายโชคดีในช่วงรายการโชคร้ายน่ะสิไม่ว่า! กับน้องหมาสารเลวซึ่งขยันหาเรื่องมาให้ไม่รู้จักหยุดหย่อน  ล่าสุดก็อุตส่าห์มาท้าตีท้าต่อยกับศัตรูคู่ฟ้าอย่างหนึ่งในห้าสำนักใหญ่ถึงที่  แถมเจ็ดพี่น้องแห่งพรรคมังกรทองก็ปรากฎตัวอย่างพร้อมเพรียงไม่มีขาดแม้แต่คนเดียว  แน่นอนว่าการได้กระทืบจอมมารคงกลายเป็นวาระแห่งชาติของทุกคนในสำนักนี้ไปเสียแล้ว

     "เจ้านี่ช่างรนหาที่เสียเหลือเกิน  หากรอให้ร่างกายสมบูรณ์พร้อมในช่วงเดือนเพ็ญคราวหน้าก็ยืดชีวิตไปได้แล้วแท้ ๆ"

     เจ็ดหน้าหยก  น้องคนสุดท้องผู้ไม่ได้เรื่องที่สุดในบรรดาจอมยุทธกล่าวด้วยท่าทีชิงชัง  มันคงแค้นที่เคยโดนเล่นงานมาก่อนทั้งเรื่องในตลาดและเรื่องที่เทียนซานถึงได้ออกอาการมากกว่าใครเพื่อน  ด้านจางถังยี่ที่ได้ประมือกันไปก่อนหน้านี้ก็กระซิบกระซาบกับพวกพี่น้อง  ชะรอยว่าคงจะปรึกษาแผนเพื่อรุมอัดผมอย่างแน่นอน

     "วันนี้ช่างเป็นวันดีเสียจริง  ที่จะได้สยบเจ็ดจอมยุทธชื่อดังแสดงให้เห็นถึงความร้ายกาจของเทียนซานสักที!"

     "สามหาว! เจ้าเองก็คงรู้ดีว่าร่างกายยังไม่สมบูรณ์เต็มที่กลับหยิ่งผยองเกินตัวเช่นนี้  ระวังจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงศึกประลองยุทธในเดือนหน้า"  

     พี่ใหญ่อย่างจางเหยียนจงกล่าว  มันคอยเบรคพวกน้อง ๆ ไม่ให้ด่วนผลีผลามลงมือ  ส่วนหนึ่งคงเพราะเห็นว่าขนาดจางถังยี่ใช้พลังเต็มที่แล้วยังเอาจอมมารไม่ลง  แต่อีกส่วนก็คงมองว่าทางนี้เองก็ยังไม่ฟิตเต็มร้อย  สงสัยจะลังเลอยู่ว่าจะปล่อยไปดีหรือจะเอาให้ตายตรงนี้ดี?  อืมม... มันต้องคิดแบบนี้อยู่แน่ ๆ เลย  แต่ในขณะที่ผมกำลังคิดหาข้ออ้างเนียน ๆ เพื่อหนีจากศึกในครั้งนี้  ไอ้เส้าเทียนอิ้งก็ดันผ่ากลางปล้องขึ้นมาอีกล่ะ

     "สาเหตุที่ข้ามาเยือนที่นี่  ก็เพื่อแจ้งสถานที่จัดการประลองยุทธและอีกประการก็เพื่อแสดงให้เห็นว่าวรยุทธของพวกเจ้านั้นต่ำต้อยเพียงไร"

     สถานที่ประลองยุทธศึกจ้าวยุทธจักรครั้งที่สอง  จะจัดขึ้นที่ลานประลองบริเวณด้านหลังหุบเขาเซียนหมื่นลี้ซึ่งเส้าเทียนอิ้งให้บรรดาลูกพรรคไปจัดเตรียมสถานที่ล่วงหน้าไว้แล้ว  แน่นอนว่าผู้เข้าร่วมจะต้องเป็นสุดยอดจอมยุทธที่มีชื่อเสียงจากทั่วทุกสารทิศ  โดยจอมมารจะเป็นผู้ทำการคัดเลือกด้วยตนเอง 

     "ขืนปล่อยให้เจ้าเลือกตามอำเภอใจเช่นนี้  ก็คงมีแต่พวกวรยุทธชั้นสองเข้าประลองกระมัง?  จะให้พวกข้าไว้วางใจสายตาของเจ้าได้อย่างไรกัน"

     จางเหยียนจงบอก  แน่ล่ะถ้าเป็นผมก็คงคิดคล้าย ๆ กันเพราะใครมันจะบ้าเลือกตัวเก่ง ๆ โหด ๆ ให้เป็นเสี้ยนหนามตัวเองในการประลองกันเล่า?  ก็ต้องคัดเลือกพวกห่วยฝีมือไม่เอาไหนเข้าไปอยู่แล้วจะได้ชนะแบบชิล ๆ ไง

     "ไม่ต้องเป็นห่วง  สำหรับประมุขแห่งห้าสำนักใหญ่ต้องได้รับเลือกแน่นอนอยู่แล้ว  แต่การที่ข้าต้องกำหนดเช่นนี้เพื่อจำกัดจำนวนคนมิให้มันล้นงานและทำให้เสียการใหญ่ได้  หากผู้ใดไม่พอใจก็จงใช้ฝีมือเอาชนะและชิงตำแหน่งจากคนที่ข้าเลือกก็ได้!"

     อืมม... แบบนี้ค่อยฟังขึ้นหน่อย  เพราะเปิดโอกาสให้คนที่คิดว่าเก่งกว่าท้าสู้นอกรอบแย่งสิทธิ์เข้าประลองแทนได้  พวกเจ็ดจอมยุทธได้ฟังก็รีบปรึกษากันยกใหญ่  แต่ยิ่งปรึกษาก็ยิ่งจะแตกคอกันเอง  เพราะส่วนหนึ่งเห็นว่าทำแบบนี้ยิ่งจะเป็นการบั่นทอนกำลังของผู้ได้รับเลือก  เพราะจะต้องเจอการท้าประลองไม่เว้นแต่ละวันจนกว่าจะถึงงานจริงแน่  อีกฝ่ายก็เห็นว่าทำแบบนี้จะได้ลดจำนวนของผู้เข้าประลองให้น้อยลง  ใครที่ยังไม่พร้อมก็ขอถอนตัวไปก่อนได้

     "แต่ข้าว่างานครั้งนี้มีแค่เจ้าสำนักใหญ่ทั้งห้าและจอมมารก็เพียงพอแล้วนี่  เพราะถึงอย่างไรมันก็เป็นแค่การดวลตัวต่อตัวระหว่างธรรมและอธรรมอยู่ดี!"

     จอมยุทธสาวจางหยูซู่ออกความเห็น  และดูจะเป็นความคิดที่ไม่เลวนักเพราะทุกคนต่างเห็นชอบกับเงื่อนไขนี้  เว้นเสียแต่จอมมารเพียงผู้เดียว  

     "ยุทธภพกว้างใหญ่นัก  เหตุใดเจ้าจึงคิดว่ายอดฝีมือแห่งต้าหลงจะมีแค่ในเมืองหลวงเท่านั้นเล่า?  ถ้าเชิญแต่เจ้าสำนักใหญ่ผู้มีแต่ชื่อฝีมือไม่เอาไหนข้าคงได้เบื่อตายพอดี"

     พอน้องหมาจอมอวดดีคุยโวเท่านั้นแหละเจ็ดคนนั้นก็ลุกเป็นไฟในทันที  มีอย่างที่ไหนอยากให้คนอื่นยอมรับฟังข้อเสนอของตัวเองแต่ดันโม้เป็นตุเป็นตะซะขนาดนี้ (ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ) แต่อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยไว้หน้าชาวบ้านบ้างดิเฮ้ย!  และแน่นอนว่ากรรมนั้นย่อมตกมาที่ตรูอีกตามเคย  จางถังยี่ จางหยูซู่และไอ้เจ็ดหน้าหยกดาหน้ากันเข้ามาโจมตีแบบไม่ลืมหูลืมตา  ปกติเข้ามาทีละคนก็ว่าแย่แล้ว  นี่เล่นผนึกกำลังหมาหมู่แบบนี้ต่อให้มีพลังปราณคุ้มครองก็เจ็บไม่เบานะเฟ้ย!

     "เส้าเทียนอิ้ง! อย่าได้หวังจะทำตัวยโสโอหังในงานประลองยุทธเลย  เพราะวันนี้จะเป็นวันตายของเจ้าแล้ว!"

     เจ็ดหน้าหยกตะโกนลั่นทั้งที่ตัวเองฝีมือไม่เอาไหนที่สุดในบรรดาพี่น้อง  ผมเลยจัดการเสยปลายคางให้มันกลับไปนอนนับดาวใหม่อีกรอบ  ไอ้นี่โดนอัดกี่ครั้ง ๆ ก็ไม่เคยเข็ดกับเขาสักที  ปัญหาตอนนี้จึงอยู่ที่สองคนที่เหลือ  จางถังยี่นั้นผมรู้ความร้ายกาจของวิชาดรรชนีแล้ว  แต่ของจอมยุทธสาวนี่ผมไม่รู้อะไรเลย  พอเจ๊เข้ามาใกล้ ๆ จึงโดนจู่โจมด้วยกระบวนท่ามังกรสะบัดหางแบบสายฟ้าแลบ  แม้จะไม่ได้เจ็บเท่าไหร่แต่ร่างของผมก็กระเด็นลอยขึ้นกลางอากาศตามแรงส่งของลูกเตะเมื่อครู่  ระหว่างนั้นจางเหยียนจงก็โดดเข้าร่วมวงด้วย  มันจัดการฟาดพลังฝ่ามือคู่เข้าใส่แถวหน้าอกผมเกิดเป็นเสียงระเบิดดังสนั่น  อันนี้เจ็บจริงแฮะแถมยังแรงที่สุดเท่าที่เคยเจอมาด้วย  มิหนำซ้ำแรงกระแทกยังฉีกเสื้อผ้าส่วนหนึ่งขาดออกจากกัน  ทำให้เจ้าหมาน้อยปากดีที่หลบอยู่กระเด็นหายไปในพริบตา  ส่วนร่างของผมก็ลอยละลิ่วไปตกภายในสำนักมังกรทอง...

@@@@@@@@@@@@

     "โอย... ตาลุงนั่นเล่นซัดเต็มที่ไม่มีออมมือเลยแฮะ"  

     ผมลุกขึ้นสำรวจดูความเสียหายตามเนื้อตัว  พบว่ามีแค่รอยฟกช้ำเล็กน้อยแถว ๆ หน้าอกนอกนั้นปกติดีทุกอย่าง  สมกับเป็นร่างของจอมมารจริง ๆ ทนทายาดเหลือเชื่อ  ขนาดฝ่ามือเมื่อกี้แรงอย่างกะโดนรถสิบล้อกับรถไฟชนพร้อม ๆ กันยังมีแค่รอยเชียวช้ำเท่านั้นเอง

     "นั่นใครน่ะ!"

     เสียงใครบางคนตะโกนถามจากข้างในห้องแห่งหนึ่งใกล้กับจุดที่ผมตกลงมา  ไม่สิควรจะเรียกว่าเป็นอาคารแยกจากตัวเรือนหลักเสียมากกว่าเพราะขนาดมันใหญ่เกินกว่าจะเป็นแค่ห้อง ๆ หนึ่ง  ทีแรกผมว่าจะวิ่งหนีแล้วแต่ดูเหมือนคนที่อยู่ในนั้นจะเข้าใจผิดว่าผมเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งจึงเรียกเข้าไปพบ  พร้อมกับใช้พลังปราณเปิดประตูให้  จึงต้องปล่อยเลยตามเลยเข้าไปพบกับใครคนนั้นสักหน่อยจะได้ไม่ดูมีพิรุธ

     "ข้างนอกเอะอะอะไรกันรึ?"

     ข้างในอาคารนั้นเป็นห้องนอนอันใหญ่โตแต่กลับตกแต่งแบบเรียบง่ายไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรูหราอะไร  มีแค่เตียงไม้กับชุดโต๊ะพร้อมเก้าอี้ตัวเล็กและฉากกั้นสองสามแผ่นเท่านั้น  เมื่อผมมองไปที่เจ้าของห้องซึ่งนั่นอยู่บนเตียงจึงได้พบว่าหมอนี่คือจางเหอลู่เจ้าสำนักแห่งนี้นั่นเอง!


จบตอน