คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ◆ how to 16: apologize but nothing wrong
เซฟ : มาขอโทษกูไมวะ ?
“ ซ้ายๆ ขวา ขึ้นไปข้างบนอีกนิดนึง ม่ายช๊ายยย ลงมาหน่อย เออนั่นแหละตรงแล้ว ” ผมยืนตะโกนบอกไอ้ดลที่กำลังจะติดป้ายนิทรรศการวิชาการในหอประวัติศาสตร์ตึก จ. แหม วันนั้นช่วยกูนิด essay หน่อยเดียว(หรออ) ได้ทีเรียกกูมาช่วยงานสภาเลยนะมึง เลวว
“เซฟ ฝากเอาแผ่นที่เขียนว่า C2 ขึ้นมาให้หน่อยดิ ” หลังจากติดแผ่นที่เมื่อกี้ทำไปแล้ว ก็ต้องเอาแผ่นที่ต่อกันขึ้นไปติด แล้วอันไหนมันเป็นอันไหนฟะ ผมตาลายกะรูปสถานที่ต่ายๆในโรงเรียนที่ถูกขยายแล้วแยกเป็นส่วนๆสำหรับเอามาติดในหอประวัติศาสตร์เพื่อต้องรับการประชุมผู้ปกครองที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
“ เจอแล้วว ” ผมดีใจยิ่งกว่าลิงได้กล้วย (เซฟ : เจ้เปรียบได้อุบาทมากก) แล้วเอาไปส่งให้ไอ้ดลที่ยืนอยู่บนบันไดเหล็ก ทีแรกผมก็อยากเป็นคนติดนะ ท่าทางสนุกดี แต่เมื่อเจอเหตุผลของไอ้ดลเป็นอันว่าผมต้องถอยทัพครับ เหตุผลแรกบอกกลัวผมตก อันนี้พอรับได้ แต่เหตุผลที่สองบอกว่าผมเตี้ยกว่ามันนี่เจ็บปวดสุดๆไปเลยครับ อย่าให้กูมีโอกาสสูงเท่ามึงบ้างนะ
“ ป่านนี้ไอ้คิม ไอ้ฟิลด่ากูตายห่าละมั้งเนี่ย มันหาว่ากูอู้มาตากแอร์อยู่นี่กะมึง แต่เอาจริงๆก็ใช่ ” ผมนั่งไลน์กะน้ำหวานไป คุยกะไอ้ดลไป สบายชิบบบ
NW
< น้ำหวานเรียนฝรั่งเศสอยู่ค่า เซฟไม่มีเรียนหรอ
SAVE
< มีครับ
แต่ตอนนี้มาช่วยไอ้ดลทำงานที่หอประวัติศาสตร์
ไว้งานโรงเรียนปีหน้าจะพาน้ำหวานมาเดินเล่นน้า
NW
< โอเคเลยเราจะรอนะ แต่ขอเรียนก่อน อาจารย์โหดมาก TT
SAVE
< ตั้งใจเรียนนะครับ จุบุ ><
“ ทีหลังก็ชวนมันมาด้วยกันดิ จะได้เสร็จเร็วๆ ” ไอ้ดลคุยกะผม ทั้งๆที่มันยังยืนอยู่บันไดเหล็กติดเพลทรูปหอ ธ.อยู่
“ เหลืออีกเยอะเลยหรอวะ ” ผมถามมันเพราะดูไอ้ดลมันเครียดและรีบน่าดู
“ อันนี้อ่ะไม่เยอะแล้ว แต่มีงานอื่นต้องทำอีกอ่ะ อันนี้เสร็จเซฟก็ไม่ต้องช่วยแล้วแหละ เดี๋ยวดลทำต่อเอง” ไอ้ดลว่า หลังจากติดรูปหอ ธ. ที่ถูกแบ่งไว้สี่ส่วนจนครบแล้ว ไอ้ดลปีนลงบันไดมามันเซนิดๆ
“ เห้ย มึงเป็นไรป่ะวะ ไหวป่ะเนี่ย ” ผมรีบเดินไปจับมันไว้ แต่ก็อีกแหละครับ นิสัยมันป่วยก็บอกไม่ป่วยหรอก ถ้าไม่ล้มตรงหน้าสำหรับมันก็คือยังสบายดีและไหวอยู่
“ พักก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูไปติดแทน ไม่ต้องมาทำหน้าหยั่งงั้น มึงติดตรงที่มันอยู่สูงๆไปหมดแล้ว เดี๋ยวกูช่วยติดอันล่างๆเอง ” ผมคว้าเพลทรูปจากมือมันแล้วปีนบันไดขึ้นไปเลย เพราะถ้าขืนช้ารับรองว่ามันไม่ให้ผมทำแน่ มันห่วงผมยิ่งกว่าลูกอีก - -
“ แล้ว essay ที่ส่งไปเป็นไงบ้างวะ ” มันชวนผมคุย
“ เต็มน่ะสิวะถามได้ แถมอาจารย์แกสงสัยกูใหญ่เลย ว่ากูเขียนเองได้ดีขนาดนี้เลยหรอ ยังไงก็ขอบใจมึงมากนะเว่ย ” ผมหันไปยิ้มให้ แต่ดันลื่นขอบบันไดเหล็ก ผมหลับตาปี๋ เตรียมเจ็บตัวไว้เลย แต่ ….
“ เห้ยเซฟ เป็นไรป่าว ” ผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าหล่อๆของไอ้ดลอยู่ห่างไม่ถึงคืบ แถมตอนนี้มันยังอยู่ในท่าเหมือนอุ้มผมไว้ด้วย นับถือเลยว่ะอุ้มผมไหวเนี่ย
“ ถ้ามึงไม่มาช่วยคงเป็นละอ่ะ เกือบไปแล้วไหมล่ะกู ” ผมใจหายวาบแล้วทรงตัวขึ้นเพราะกลัวไอ้ดลหนัก
“ ไปห้องพยาบาลหน่อยป่าว เผื่อเป็นอะไร ” มันยังคงเซ้าซี้ให้ผมไปเชคดูอาการที่ห้องพยาบาลอีก เห็นป่ะครับ บอกแล้วว่ามันยิ่งกว่าพ่อลูกอ่อนอีก
“ ถ้าจะมีใครต้องไปห้องพยาบาลนะ กูว่าคนนั้นคือมึงอ่ะแหละ ทีแรกก็เดินเซ แถมเมื่อกี้ยังมารับกูไว้อีก ตัวกูหนักใช้ได้เลยอ่ะ รู้ตัว มึงอ่ะไปห้องพยาบาล ” ผมลากแขนไอ้ดลจากหอประวัติศาสตร์ลงไปห้องพยาบาลเพื่อให้อาจารย์ดูอาการมันซะหน่อย
“ อ้าว ดลวิทย์ เป็นอะไรลูก ” อาจารย์ญานีทักมันด้วยความเอ็นดู ทั้งโรงเรียนไม่มีใครไม่เอ็นดูไอ้ดลอ่ะครับ เป็นที่รักของเพื่อนๆและครูมากจริงๆ
“ หน้ามืดนิดหน่อยอ่ะครับอาจารย์ แต่ดีขึ้นแล้วแหละครับ ” ไอ้ดลพูดเบาๆ
“ นอนดึกรึเปล่า ทานข้าวเช้ารึยังล่ะจ้ะ ” อาจารย์ว่าก่อนไปหยิบน้ำแดงแก้วโตมายัดใส่มือมัน เพราะแกสันนิฐานว่ามันน่าจะเพลีย
“ ก็นอนดึกนิดหน่อยเองครับ แต่ผมก็โอเคขึ้นแล้ว ขอบคุณมากครับอาจารย์ เดี๋ยวผมไปทำนิทรรศการหอประวัติศาสตร์ก่อนนะครับ ” มันจิบไปนิดๆก่อนจะลุกไป แต่อาการแบบนี้ คนเป็นผู้ใหญ่อย่างอาจารย์ญานีไม่ยอมให้ไปหรอก
“ นอนพักก่อน ซักครึ่งชั่วโมง นี่ทำกันสองคนหรอจ๊ะสถลัชนันท์ ประธานสีเขียวใช่ไหมเรา ” อาจารย์บอกให้ไอ้ดลไปนอน ก่อนจะหันมาถามผม
“ ครับ ดลไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวกูขึ้นไปทำต่อให้เอง ” ผมตอบอาจารย์ก่อนโผล่หน้าเข้าไปบอกไอ้ดลที่โดนอาจารย์ญานีบังคับให้ไปนอน
“ นี่ ไปเรียกพวกคณินทร์ อัฒฐกร จรรยวรรธมาช่วยก็ได้จ้ะ เอ้อ เมื่อกี้ครูเห็นเจ้าชนวัศห้อง 58 ว่างอยู่ไปเรียกมาช่วยก็ได้ บอกว่ามาทำงานนิทรรศการ ” ผมพยักหน้ารับแล้วยกมือไหว้อาจารย์ ก่อนจะใส่เกียร์หมาวิ่งขึ้นตึกไปตามไอ้พวกลูกลิงมาช่วย
“ กูนึกว่าอ่านนิยายแจ่มใสอยู่ นางเอกตกบันไดแล้วมีพระเอกมารับตัวไว้ทัน แต่แค่คิดว่าเป็นมึงกับไอ้ดล กูก็รู้สึกหยึยๆละว่ะ ” ไอ้คิมที่กำลังนั่งแยกรูปเป็นหมวดๆวิพากวารณ์เหตุการณ์ที่ผมเล่าให้ฟัง
“ นี่แกล้งตกอ่อยไอ้ดลป่ะ ฮ่าๆ ” ไอ้ฟิลเสริมอีกคน เดี๋ยวกูเตะบันไดแม่งให้ตกเลยสาดดด
“ อ่อยพ่องงง กูไม่ใส่รองเท้าขึ้นไปโว้ย แล้วถุงเท้ามันลื่นต่างหาก ไม่เชื่อมึงลองดู ” ผมรีบแก้ตัวก่อนจะแก้แค้นไอ้ฟิลด้วยการเขย่าๆบันไดเหล็กที่มันปีนอยู่ ทำเอามันร้องแบบสาวแตกเลยครับ
“ เชี่ยยยย อย่าเล่นแบบนี้ ไอ้ตี้ช่วยกูโด้ยยยยยย ” มันเกาะบันไดแน่นแล้วแหกปากให้ไอ้ตี้ที่ตอนนี้นั่งวาดงานตกแต่งภายในที่มันต้องส่งที่เรียนพิเศษอยู่ ไม่มีการสนใจสิ่งใดทั้งนั้นนอกจากงานตรงหน้ามัน มาช่วยกูได้มากเลยว่ะเพื่อน
“ เห้ย โทษทีว่ะ กูมาช้าไปป่ะเซฟ ไอ้ดิวเพิ่งบอกกูเมื่อกี้นี้เองว่ามึงหากูอยู่ ” ไอ้ไนท์หอบหน้าหล่อๆ แล้วหุ่นพิกัด 183 เซ็นติเมตรจากพื้นดินของมันเข้ามา
“ เหงื่อซ่กเชียวมึง โดดเรียนไปเตะบอลอีกอ่ะดิ ” ผมแซวมัน
“ ทีซื้อหวยเสือกไม่ถูกนะครับ ” ผมหัวเราะหึหึ แล้วแปะกาวสองหน้าลงไปบนแผ่นรูปกิจกรรมวิชาการ
“ มากูช่วยตัดกาวสองหน้าให้ ” ไอ้ไนท์นั่งลงตรงที่ว่างข้างผมแล้วหยิบกรรไกรไปตัดกาวสองหน้าเป็นชิ้นแล้วมาแปะไว้ตรงขาผม
“ ไอ่เหี้ยยยย เวลาลอกออกจะทำยังไงล่ะสัดด ” ผมโวยวาย ขนขานะครับ นี่มึงคิดจะทำบราซิลเลี่ยนแวกซ์ให้กูเรอะ
“ ก็ลอกออกธรรมดาไง ถือซะว่ากูแวกซ์ขนขาให้ จะได้ขาวเนียน ” มันตอบแบบกวนประสาทสุดๆแล้วหัวเราะใส่ ไอ้เพื่อนเลว กูจะตัดขามึงมาต่อขากู - - คนอย่างเซฟยอมใครที่ไหน ผมวางรูปภาพในมือ แย่งกาวสองหน้ามาจากมัน แล้วดึงออกมายาวๆแล้วเอาไปพันรอบข้อเท้าไอ้ไนท์ครับ มึงเสร็จแน่ อะคึคึ
“ พ่องงงงง เล่นอะไรของมึง เสียเลือดเสียขนเลยนะงานนี้ ” ไอ้ไนท์โวยวายไปขำไป
“ กูก็ทำบราซิลเลียนแว๊กซ์ให้มึงไง จะได้ขาขาวเนียน ” ผมทวนคำพูดมันแป๊ะทุกประโยค พูดเลย เห็นหน้าตาน่ารักแบบนี้(หรา) กูสู้นะครับบบ
“ อะไรเซฟ จะมีผัวใหม่หรอ เดี๋ยวกูลงไปฟ้องไอ้ดลเลย ” น้องปอมเมอร์เรเนี่ยนกระโดดออกจากปากไอ้คิมมากัดผมทันทีเลย สงสัยอยากโดนท่าสะเทือนฐานรากแบบไอ้ฟิลเมื่อกี้
“ เอาไอ้ไนท์เป็นผัวก็เหี้ยละ ” ผมตอบกลับไป
“ เอ๊า เหี้ยยังไงวะ กูดีนะเว่ย รูปหล่อ พ่อรวย บ้านช่องมีห้องใหญ่ ปลอดภัยจากสิ่งเสพติด ” ไอ้ไนท์โบกหัวผมทีนึงก่อนจะโฆษณาสรรพคุณตัวเองซะเสร็จสรรพ นี่คนหรือยาธาตุน้ำขาว กูถามเจรงงง
________________________________________________________
“ ติดแอร์ตรงสนามบอลเถอะครับบบบ ” ไอ้จ๊ะ ตะโกนจากสนามบอลหันหน้าไปตึกอำนวยการ ทั้งสภาพเหงื่อท่วมตัวของมันหลังเตะบอล เค้าติดให้ก็เหี้ยละ
“ กูว่าเค้าต้องพูดว่า รอให้หญ้าขึ้นให้ครบทั้งสนามก่อนถึงจะติดให้มึง ” ผมตอบอย่างขำๆ โรงเรียนผมมันโรงเรียนชายล้วนนี่ครับ แหล่งเพาะพันธุ์ลูกลิงชั้นเยี่ยมเลยแหละ อะไรซื้อมาไม่นานก็พัง เด็กผู้ชายอย่างเราๆเก่งเรื่องการทำลายล้างมากกว่าการสร้างสรรค์อยู่แล้ว สนามบอลไม่ต้องพูดถึง คุณพ่อแอบแซวตอนเข้าแถวรวมว่าจะไม่ปลูกหญ้าบนสนามอีกแล้ว เพราะตอนเช้าปลูก ตอนเที่ยงเตะบอลกัน หญ้าที่ไหนมันจะไปขึ้น
“ บอกไอ้คิมให้เลิกแดกสิ เดี๋ยวมันก็ขึ้นเองอ่ะ ” คนเงียบๆนี่แหละตัวร้ายที่สุด ให้ทายว่าประโยคเมื่อกี้มาจากใคร ใบ้ให้ว่ามีเมียแล้ว
“ เชี่ยตี้ ไหงโยนมาให้กูแบบนี้ล่ะครับ เดี๋ยวห้องรับแขกมึงน้ำท่วมแน่ ” ไอ้คิมโวยวาย ก่อนจะถอดเสื้อนักเรียนที่ชุ่มเหงื่อเตรียมจะไปคลุมลงบนงานออกแบบห้องรับแขกของไอ้ตี้ที่ลงสีไว้อย่างสวยงาม
“ เดี๋ยวเอาม้าเขียนหน้า ” ไอ้ตี้ก็สู้ครับ ยกปากกาสองหัวตราม้าเตรียมไฟ่กับไอ้คิม เป็นอันว่าไอ้คิมต้องยอมยกธงขาว หอบเสื้อเปียกเหงื่อมานั่งข้างผม
“ ผัวมึงไปไหนซะล่ะ ” พุดเดิ้ลกระโดดออกจากปากไอ้คิม
“ โอ๊ย ไอ่สัด ดีดหูกูทำมายยยย ” ไอ้คิมร้องลั่น เมื่อเจอลูกดีดของผมเข้าให้ ข้อหาปากเสีย โดนซักทีนะมึง พูดถึงมัน มันก็มาผมเห็นไอ้ดลกำลังจะเดินออกประตูโรงเรียน มันหันมาสนามบอลโบกมือให้พวกผม ก่อนจะเดินออกไป นี่เลี้ยงกุมารทองอีกคนรึเปล่า เห็นไอ้จ๊ะบอกไอ้เพ้นท์เลี้ยง แต่เลี้ยงกุมารดำ คืออะไร งงเว่ออ
SAVE
< ทำไรอยู่ครับ เลิกเรียนยังเอ่ย
ผมทักไลน์น้ำหวานไป รู้แหละว่าเลิกเรียนแล้ว แต่ต้องหาเรื่องคุย เจ้ซอลบอกว่าผู้หญิงชอบให้ผู้ชายแสดงออกว่าห่วงใยและใส่ใจ
NW.
< เลิกแล้วค่า นอนนี้นั่งเปื่อยอยู่ในโรงเรียน ว่างม๊ากก
อู่ยยย โอกาสเหมาะครับ ว่างอยู่ซะด้วย
SAVE
< ร้อนเนอะ
< ไปกินไอติมกันน :)
ด้านได้อายอดครับ ไอ้คิมสอนผมไว้ (writer : นี่แกเชื่อคำพูดเจ้าคิม ?? )
NW.
< เซฟเลี้ยงนะ อิอิ
SAVE
< กินหมดร้านก็เลี้ยงไหวครับ
ผมพิมตอบไปพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง จนไอ้คิมยื่นหน้าเข้ามาดู
“ มึงเป็นบ้าหรา ยิ้มกะโทรศัพท์ น่านๆ จะเลี้ยงไอติมสาวด้วยอ่ะ ” มันแซวก่อนโบกหัวผมทีนึง เอาเหอะครับ กระทืบยังไม่โกรธเลย ณ จุดนี้
ผมมายืนรอน้ำหวานหน้าโรงเรียนของเธอได้ซักพัก เพียงไม่นานเจ้าตัวก็วิ่งออกมพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ทำให้โลกหยุดหมุน ไอ้หน้าจืดกางเกงน้ำเงินมองผมกับน้ำหวานด้วยสีหน้าเจ็บปวดสุดๆ นี่มึงชอบกู หรือชอบน้ำหวานกันแน่ฟะ แต่ไม่สนใจหรอกนะ ของแบบนี้ใครดีใครได้
ผมพาน้ำหวานนั่งรถจากโรงเรียนเธอออกมาตรงโรบินสันบางรัก อากาศร้อนจนน้ำหวานแก้มแดงไปหมด มืออีกมือว่างจากการถือกระเป๋านักเรียนให้น้ำหวานเลยทำหน้าที่ถือแฟ้มใสของโรงเรียนบังแดดให้เธออีกมือ ไม่ขอก็จะให้อ่ะครับ
“ ไม่ต้องกันแดดให้เราก็ได้เซฟ แค่นี้เองเดี๋ยวก็ถึงแล้ว ไม่ร้อนเท่าไหร่หรอก ” น้ำหวานพูดด้วยความเกรงใจ นี่กล้าพูดว่าไม่ร้อนหรอครับ
“ ไม่ร้อนอะไรกัน เมื่อกี้เซฟยังเห็นน้ำหวานเช็ดเหงื่ออยู่เลยนะ ฮ่าๆ ” ผมพูดเมื่อเราทั้งสองเข้ามาอยู่ในที่ร่มแล้ว คนมาเยอะจนห้างแอร์ไม่เย็นเลย กลุ่มคนที่มาเดินส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กโรงเรียนหญิงล้วนในเครือเดียวกับโรงเรียนน้ำหวาน และไอ้หนุ่มๆกางเกงน้ำเงินในเครือเดียวกันอีก คิดละเจ็บใจจริงๆ โรงเรียนมันเป็นชายล้วนก็จริง แต่ก็มีโรงเรียนหญิงล้วนอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่โรงเรียนผมไม่มีเครือหรอกนะ มีครับ แต่อยู่อโศกโน่น แถมเป็นโรงเรียนประจำอีกต่างหาก งานวันเกิดโรงเรียนเดือนสิงหาโน่นแหละครับ ถึงจะได้มีโอกาสเจอกัน
ผมกับน้ำหวานสั่งไอติมกันคนละถ้วย ไม่กล้าสั่งถ้วยใหญ่มาก อายสาวครับ
“ แล้ววันนี้เซฟเรียนเหนื่อยไหม ” เธอเป็นฝ่ายชวนคุย
“ ก็ไม่เหนื่อยหรอก เพราะไม่ได้เรียนครับ ไม่ได้โดดนะ อย่าทำหน้างั้นดิ เซฟไปช่วยงานไอ้ดลมาไง ที่บอกไปเมื่อเช้า มันไม่ค่อยสบายอ่ะ เซฟเลยทำต่อให้ แล้ววันนี้เรียนเป็นไงบ้าง ” ผมรีบบอกเมื่อเห็นน้ำหวานยิ้มแบบแซวๆ แม่สอนนว่าผู้หญิงชอบผู้ชายมีอนาคต ต้องทำตัวมีอนาคตซะหน่อย
“ หรอ แล้วงานดลเสร็จไหมอ่ะ ฝากบอกดลด้วยนะว่าหายไวๆ วันนี้น้ำหวานก็เข้าแค่อิ๊งกะฝรั่งเศสเอง ที่เหลือน้ำหวานแอบโดดมาซ้อมเต้น ” เธอตอบ
“ เสร็จเรียบร้อยละครับ แหน่ะๆ เด็กนิสัยไม่ดี โดดเรียน ว่าแต่ซ้อมเต้นอะไรหรอ ” ผมถามด้วยความสงสัย แค่คิดภาพน้ำหวานเต้น เกิลเจน ก็เกิลเจนเถอะครับ เจอน้ำหวานซะหน่อยเป็นไง
“ งานโรงเรียนอ่ะแหละ อาทิตย์หน้า เค้าเปิดให้คนนอกมาดูด้วยนะ เซฟมาดูเราเต้นไหมล่ะ ” จะไม่มีการปฏิเสธอะไรใดๆทั้งสิ้น
“ ไปแน่นอน จะซื้อตุ๊กตาหมีใหญ่เท่าตัวจริงไปให้ด้วย อย่าลืมมารับนะ ” ผมยิ้มปากฉีกถึงรูหู ทำเอาน้ำหวานฮา เรากินไอติมกันไป เล่นกันไป แค่นี้ก็ถือว่าดีมากพอแล้วครับสำหรับการเริ่มต้น
“ เซฟ ไอติมอร่อยมากป่าว ” จู่ๆน้ำหวานก็ถามขึ้นมา
“ อร่อยสิครับ ทำไมหรอ ” ผมทำหน้างง
“ อือ ก็เชื่อแล้วแหละว่าอร่อยมาก ครีมติดปากเลยอ่ะ อิอิ ” น้ำหวานขำ โอยตาย คะแนนติดลบรึเปล่าครับเนี่ย
“ เดี๋ยวเราเช็ดให้ ” เธอพูดแล้วหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้ผมเบาๆ ฟินครับฟิน
“ ขอบใจนะ ” ผมยิ้มแก้เก้อแล้วบอกขอบคุณ หน้านะหน้า ทำไมมันร้อนขนาดนี้ล่ะ !
หลังจากกินไอติมเสร็จ คุณพ่อของน้ำหวานก็โทรมาพอดี บอกว่าจะมารับ ผมยืนรอจนส่งเธอขึ้นรถแล้วก็เตรียมตัวเดินขึ้นบีทเอสนั่งกลับบ้าน พ่อน้ำหวานเป็นผู้ชายสูง ขาว หน้าตาเหมือนคนญี่ปุ่น แต่ดูนิ่งๆ มีหนวดด้วย - - และท่าทางจะหวงลูกสาวมากด้วย ไม่หวงได้ไงล่ะครับจริงไหม ลูกน่ารักขนาดนี้
ผมยืนรอบนสถานีเพียงไม่นาน รถไฟฟ้าก็มา แต่ เอ่อะ ไม่ได้มาฝั่งที่ต้องใช้ และแล้วก็เห็น ไอ้ดลกะเฟิร์น อยู่ด้วยกัน ดูเหมือนว่าไอ้ดลมาส่งเฟิร์นเฉยๆเพราะหลังจากมันบ๊ายบายเฟิร์นแล้ว เฟิร์นก็เดินลงไป และมันก็หันมาเห็นผมพอดี แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคุยครับ รถไฟฟ้าที่ผมจะขึ้นมาพอดี ผมเลยเดินขึ้นมาเลย หวังว่ามันคงไม่โกรธนะ
Donravit
< เห้ย เมื่อกี้ขอโทษนะ
ผมเดินเข้ามายังไม่ทันถึง 1 นาที ไลน์ในโทรศัพท์ก็เด้งเตือนด้วยข้อความนี้ ผมส่วยหัวนิดๆ ไอ้ดลจะมาขอโทษผมทำไมวะ …..
ความคิดเห็น