ไฟปรารถนา แรงพิศวาส

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 9 : กัด !

ชาน : กัด !!!
แพรวา : กัดอะไรคะ ?

              เวลาเช้าตรู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ อากาศเย็นสบายแม้ว่าแสงแดดสีทองจะเริ่มแรงขึ้นแล้ว แต่ร่างสองร่างในห้องนอนสุดหรูยังคงหลับอยู่บนเตียงกว้างอย่างไม่รู้เรื่อง รู้ราว ร่างเล็กของหญิงสาวขยับเข้าซุกอกกว่างของชายหนุ่มด้วยความหนาม แขนแข็งแกร่งเผลอกอดเธอไว้โดยลืมไปเลยว่าเคยทะเลาะกันขนาดไหน

" อืออ " ร่างเล็กร้องออกมาเบาๆเมื่ออ้อมแขนของชนินทรณ์รัดแน่นยิ่งขึ้น ขายาวขึ้นมาก่ายช่วงสะโพกเธอไว้

" อืออ " ชนินทรณ์ร้องออกมาอย่างขัดใจ เมื่อหมอนข้างของเขาดิ้นได้ ตาคู่สวยของแพรวพิลาศลืมขึ้นเบาๆ ดวงตาหวานกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแล้วเริ่มมองรอบๆตัว ตามหวานมองอกกว้างภายใต้เสื้อกล้ามสีเทาแล้วขืนตัวออกจากอ้อมอกเขา

" เฮ้ย อะไรวะ " ชนินทรณ์พูดเสียงงัวเงียอย่างรำคาญ ตาคมลืมขึ้นช้าๆ ภาพหญิงสาวหน้าสวยผมยุ่งน้อยๆ สภาพตอนตื่นนอนของเธอดูเซ็กซี่จนเขาแทบจะจับมากด

" มองอะไร " หญิงสาวแหววใส่เมื่อเห็นสายตาหื่นกามที่ชายหนุ่มส่งมา

" ทำไม มองนิดมองหน่อย กลัวจะบุบสลายรึไง " ชนินทรณ์พุดเสียงแหบนิดเพราะเพิ่งตื่นนอนแล้วขยับตัวเข้าหาร่างบาง

" ว๊าย " เสียงหวานร้องกรี๊ดออกมาเมื่อเธอถอยหนีเขาจนเกือบตกเตียง โชคดีที่ชนินทรณ์คว้าตัวไว้ทัน

" ปล่อยฉันไปซะที ไอ้คนบ้า คนโรคจิต คุณประสาทไปแล้วที่อยู่ดีก็จับฉันมา บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับพี่เต้ย ปล่อยฉันไปซะที กรี๊ดๆๆๆ " หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความเหลืออด เธออยากกลับบ้าน อยู่กับคนไนี้เธอว่าเธอคงรักษาพรหมจรรย์ไว้ได้ไม่นานแน่ๆ นิสัยร้ายกาจ ขี้เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์เป็นที่หนึ่งไม่เหมาะเลยกับหน้าหล่อไแบบนี้ เธอไม่น่า ไม่น่าหลงตัวไปปลื้มกับรูปลักษณ์ภายนอกของผู้ชายคนนี้เลย

" นี่ หยุดบ้าได้แล้ว มานี่ " แขนแข็งแกร่งลากข้อมือเล็กของเธอเข้าห้องน้ำไป ชายหนุ่มลากเธอมาที่ฝักบัวแล้วเปิดน้ำราดใส่ร่างเล็กอย่างไม่กลัวเธอจะช๊อค ตาย น้ำเย็นจัดราวกับน้ำแช่น้ำแข็งกระทบผิวขาวเนียนจนซีด ร่างบางดิ้นพลาดๆด้วยความเย็น 

" ล้างเนื้อล้างตัวซะ เผื่อมันจะได้ชะล้างให้เธอสะอาดขึ้น " ชนินทรณ์พูดอย่างเลือดเย็น

" คะ คุณ ฉันหนะ หนาว ไม่ไหวแล้ว พอเถอะ " ริมฝีปากเรียวสั่นระริก

" ไหน ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่าจะไม่หือกับฉันอีก " ชนินทรณ์พูด ข้อนิ้วขาวไล้ไปตามแก้มเนียนที่เย็นเฉียบ

" ฉะ ฉัน "

" พูด " ชนินทรณ์เสียงดังแล้วเปลี่ยนมาเป็นบีบปลางคางเรียวของหญิงสาว

" ฉะ ฉันยอมแล้ว ฉันจะไม่หือกับคุณอีก ปิดน้ำก่อนเถอะนะ " เสียงหวานอ้อนวอน มุมปากของชนินทรณ์ยกนิดๆแล้วเอื้อมมือไปปิดน้ำ ร่างบางทรุดลงกับพื้นห้องน้ำ เสื้อเชิ๊ตผ้าฝ้ายสีขาวเปียกน้ำแนบเนื้อจนเห็นส่วนโค้งเว้าอย่างชัดเจน ผิวขาวเนียนอมชมพูด อกอวบ เอวคอด ชนินทรณ์กลืนน้ำลายลงคอแล้วเดินเข้าไปหาร่างบาง แล้วยอุ้มขึ้นมา ดวงตาสวยปรือน้อยสบกับตาคมที่จ้องลงมา ผิวกายอุ่นของเขาสัมผัสกับผิวเย็นเฉียบของเธอ

" ฉันหนาวว " เสียงครางเบาๆเหมือนลูกแมว

" รู้แล้วน่าา " ชนินทร์อุ้มร้างบางมาวางไว้บนเตียง มือหนาแกะกระดุมเม็ดเล็กๆออกเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออกให้เธอ ผิวขาวเนียนละเอียดตรงต้นคอขาวและเนินอกอิ่มยังคงเป็นรอยแดงนิดๆที่เขาฝาก ไว้อยู่ ชนินทรณ์รีบเอาเสื้อเชิ๊ตในตู้มาเปลี่ยนให้เธอ แล้วรีบออกไปจากห้องก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหว ปล้ำเธอซะก่อน ถ้าเขาจะทำอะไรเธอจริงๆเขาอยากให้เธอมีสติครบถ้วนรับรู้การกระทำของเขา

______________________________________________

" คุณแทค มือเป็นปลาหมึกเชียว " เสียงหวานโวยวายเพราะมือปลาหมึกของคนหน้าแมวเลื้อยจับนู่นจับนี่ในร่างกายเธออย่างสนุกสนาน

" ขอผมจับขอผมทัช " ฑีรทัศน์ร้องเพลงอย่างกวนประสาทแล้วหอมแก้มเนียนอย่างหมั่นเขี้ยว

" อย่าทำทะลึ่งเบบี๊ " มือเรียวของหญิงสาวดันใบหน้าหล่อคมออก

" แหม เดี๋ยวนี้มุกเยอะนะเรา " ฑีรทัศน์พูดแล้วหันไปขับรถต่อ

" ก็มุกเยอะเพราะอยู่กับคุณแทคนี่แหละ  ทำไมวันนี้คุณแทคต้องให้เบลล์ไปทำงานด้วยล่ะคะ "

" ก็ผมไม่อยากให้เบลล์ไปทำงานที่ร้านคนเดียวหนิ กลัวเบลล์เดินไม่ไหว " คำตอบแกมทะลึ่งน้อยๆของเขาทำเอาหญิงสาวหน้าแดง

" คนลามก " หญิงสาวฟาดไปที่แขนแข็งแกร่งของเขาด้วยความเขิน

" ป่าวววว ผมป่าวสื่อ เบลล์คิดไปเองต่างหาก เบลล์นั่นแหละหื่น " ฑีรทัศน์พูดอย่างทะเล้นๆ

" ไม่พูดกับแมวหื่นแล้ว " หญิงสาวหันหน้าแดงๆหนีเขาด้วยความอาย

" โอ๋ แม่หมีๆ ดีกันนะ ที่รักที่รักที่รักที่รัก " ฑีรทัศน์พูดแล้วใช้ปลายจมูกโด่งถูกับแก้มใสของหญิงสาว

___________________________________________

" นี่ เป็นยังไงบ้าง ? " ชนินทรณ์เดินมานั่งลงบนเตียงกว้างข้างๆร่างบอบบาง

" ฉันหนาวๆร้อนๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนจะเป็นไข้ " เสียงหวานตอบอย่างสั่น ปากเรียวสวยซีดสนิท

" เดี๋ยวฉันจะไปเอาข้าวต้มมาให้กิน แล้วกินยาซะ อย่าใจเสาะตายซะก่อนล่ะ " ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา และไม่วายกัดเธอเบาๆ

" ขอบคุณนะคะ " เสียงแหบพร่าออกมาจากริมฝีปากบาง ชายหนุ่มหยุดซักพักแล้วเดินออกจากห้องไป ร่างปากแอบลืมตาดูว่าเขาออกจากห้องไปรึยังแล้วรีบลุกขึ้นมา มือบางเช็ดลิปสติกสีนู๊ดออกจากปากเรียวสวย แล้วไปกดล๊อคประตูห้องเอาไว้ ขาเรียวก้าวเร็วๆไปที่หน้าต่างที่ชายหนุ่มาเปิดไว้ให้ตอนที่เธอบอกว่าหายใจ ไม่ออก มือเล็กดันหน้าต่างออกให้เปิดกว้างขึ้นแล้วปีนออกไป โชคดีที่บ้านนี้เป็นบ้านชั้นเดียวเธอจึงหนีออกมาง่ายหน่อย ร่างบอบบางหล่นลงมาเบาๆที่พื้นด้านนอก ดวงตาหวานมองเข้าไปด้านในเพื่อดูว่าไม่มีใครก่อนจะออกแรงวิ่งไปอย่างไม่ เหลียวหลังกลับมามองอีกเลย

       ชนินทร์เทข้าวต้มท่าทางน่ารับประทานใส่ชามสีส้มน่ารัก ร่างสูงหันหลังไปหยิบเหยือกน้ำสะอาดแล้วเทใส่แก้วแล้วยกถาดอาหารเข้าไปใน ห้องให้หญิงสาวที่เขาเข้าใจว่าป่วย มือหนาเอื้อมไปบิดลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง ตาคมกวาดมองห้องนอนสุดหรูและแสยะยิ้ม แม่คุณแกล้งเอาผ้าห่มคลุมหมอนข้างไว้นึกว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอหนีไปแล้ว ก็อยากจะบอกเธอรู้จักคนอย่างชนินทรณ์น้อยไป มือหนาวางถาดสีสวยลงกับโต๊ะอย่างเบามือ จมูกโด่งสูดหายใจเข้าไปลึกสุดปอดแล้วผ่อนออกมาใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มอย่าง น่ากลัวแล้วร่างสูงจะเดินออกจากบ้านพักไปพร้อมกับโซ่เส้นโตในมือ .....

       ร่างบางวิ่งออกมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ดชคดีที่ยังไม่ได้เหยียบของคมๆที่จะทำให้เลือดตกยางออก ได้ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดเต็มไรผม เสื้อเชิ๊ตเนื้อดีสีขาวเปียกจนแนบกลับแผ่นหลังบอบบาง มือเรียวดันต้นไม้ไว้แล้วหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ใบหน้าสวยที่ชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อหันไปมองทางที่เธอวิ่งมาอย่างระแวง

" วิ่งมาตั้งไกลแล้ว คงตามมาไม่ทันแล้วมั้ง " หญิงสาวพูดกับตัวเองเบาๆแล้วทรุดกายลงนั่งลงด้วยความเหนื่อย


      ชนินทร์ลากเดินโซ่เส้นโตอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อคมเยือกเย็นได้อย่างน่ากลัว เสียงโซ่เหล็กครูดกับพื้นดังอย่างข่มขวัญ ดวงตาคมกริบมองไปด้านปีกขวาของไร่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้แล้วเดินเข้าไปทางนั้น มือหนาเก็บวัตถุสีเงินเส้นเล็กๆขึ้นมาดู มุมปากสวยยกขึ้นนิดๆ

" หนีฉันไม่ง่ายหรอกยัยแม่มด ฉันรู้ว่าเธออยู่ไหน แต่ฉันจะไม่รีบตามหาหรอกนะ อะไรที่มันง่ายๆก็ไม่สนุกสิ " ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ ดวงตาคมมองไปข้างหน้าแล้วเดินไปเบาๆ ชนินทรณ์ไม่ได้เดินไปตามหาหญิงสาวแต่อย่างใด เพราะยังไงก็คิดว่าสุดท้ายเธอก้หนีเขาออกจากที่นี่ไปไม่พ้นหรอก ถ้าหนีไปได้พ้นก็เตรียมเรียกเขาว่าหมาได้เลย


"แล้วนี่เราจะไปทาง ไหนต่อล่ะเนี่ย " มือบางปาดเหงื่อที่หน้าผากเบาๆ ดวงตาหวานมองไปรอบทิศทาง อีกใจนึงคิดว่าไม่น่าหนีชนินทรณ์ออกมาเลย ขาเรียวพยามเดินต่อไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ด้วยความที่อดอาหารมาทั้งวันทำให้ร่างกายเริ่มล้าทำให้ร่างบางล้มลงกับพื้น ดิน มือเรียวพยามดันตัวเองเพื่อลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะหมดแรงจริงๆ บรรยากาสรอบตัวเธอเริ่มวังเวงอย่างน่ากลัว ใบหน้าสวยหันไปมอองรอบๆอย่างหวาดระแวง


วืดดดดดดดดดดด


เสียงเหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนที่ผ่านแผ่นหลังออกบางของเธอ ใบหน้าสวยที่ซีดสนิทหันขวับไปมองอย่างตกใจ แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า


วืดดดดดดดดดดดด เคล้ง เคล้ง


เสยงเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและมีเสียงคล้ายๆโซ่ลากไปมาทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัวและร้องกรี๊ดออกมา


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ร่างบางหลับหูหลับตากรี๊ดออกมาลั่นเมื่อมีมือใครก็ไม่รู้มาจับข้อมือเธอจากด้านหลัง และอะไรเย็นๆหนักมามารัดที่ข้อเท้าเรียว

" หมดเวลาเล่นซ่อนหาแล้วสาวน้อย " เสียงเย็นๆกระซิบที่ใบหูเธอ ดวงตาหวานลืมตาลงอย่างกล้าๆกลัวแล้วพบกับใบหน้าของชนินทร์ ซีกหน้าที่โดนแสงจันทร์ส่องในความมืดดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ร่างบางกระถดร่างหนีออกให้ไกลจากเขามากที่สุดเท้าที่จะทำได้

" โอ๊ย " หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บผสมตกใจเมื่อชนินทร์กระตุกโซ่ที่รัดข้อเท้าเรียวไว้จนเธอไถลกลับมาอยู่แทบเท้าของเขา

" คิดว่าฉันเป็นไอ้พวกผู้ชายในแคตตาล๊อกเธอรึไงถึงจะยอมเธอได้ทุกอย่าง หาา " ชนินทรณ์คุกเข้าลงแล้วตะคอกใส่เธอด้วยความโกรธ  เธอทำแบบนี้มันหยามเขาเกินไป เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าขัดใจคนอย่างชนินทรณ์ซักคน

" คุณนั่นแหละ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต เลว ทำร้ายผู้หญิง คุณมัน กรี๊ดด " ร่างบางกรี๊ดๆ อย่างคนเสียสติมือบางฟาดไปบนใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงจนใบหน้าของชนินทรณ์หัน ไปอีกทางด้วยแรงจากฝ่ามือเธอ

" เธอกล้าตบฉันหรอ หา " มือหนาตะบบเข้าที่ต้นแขนเรียวแล้วจับเธอเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน

" ใช่ กล้าสิ กล้ามากกว่าตบอีก นายเป็นใคร วิเศษมากจากไหน ปล่อยฉันนะ " หญิงสาวสลัดตัวออกจากการพันธนาการของเขา ไวกว่าความคิด เล็บคมข่วนไปที่ลำคอแข็งแกร่งของชายหนุ่มจนเลือดซิบ

" ฉะ ฉัน ฉันขอโทษ ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ " มือเรียวยื่นจะไปแตะชายหนุ่ม แต่ดวงตาของชนินทรเยือกเย็นแต่กลับดูเหมือนมีไฟลุกโชนข้างใน ไม่ว่าใครที่เห็นสายตาแบบนี้ เตือนไว้ก่อนเลยว่า หายนะมาเยือนแล้ว

" มานี่ " ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วกระชากโซ่ที่ล่ามขาเรียวไว้ให้ตามมาอย่างเร็วๆโดยไม่สนใจว่าเธอจะเดินได้หรือไม่

" คุณชนินทรณ์เดินช้าๆหน่อยได้ไหม ฉันเดินไม่ไหวแล้ว " เสียงหวานอ้อนเขา

" ช้าหรอ ? ทีให้เดินทำเป็นเดินเร็วไม่ไหว แต่อย่างอื่นนี่ขอเร็วๆเลยไม่ใช่หรอไง " ชายหนุ่มพูดจนเธอหน้าชา

" นี่คุณ มันจะมากไปแล้วนะ " หญิงสาวแหววใส่

" อย่ามาสำออยเดินให้มันเร็วเข้า " ชนินทรณ์เดินลิ่วๆกระชากร่างบางให้เดินตามให้ทันจนเธอล้ม

" โอ้ย " เสียงหวานร้องออกมาด้วยความเจ็มเมื่อล้มเข่ากระแทกพื้นกรวด

" ฉันเจ็บ " ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองชนินทรณ์ ดวงตาหวานคลอไปด้วยน้ำตา

" แล้วยังไง ลุกขึ้นมา " ชายหนุามกระชากให้ร่างบางลุกขึ้น แต่กลายเป๋นเธอเซเข้าไปหาเขาแทน

" อ่อ อยากให้ฉันอุ้มใช่ไหม จะได้ถึงห้องเร็วๆ " ชนินทรณ์พูดสียงเจ้าเล่ห์

" ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ " หญิงสาวรีบพูด แต่ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก ขายาวกว้าวเร็วๆไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวบ้าน และแน่นอน ไม่กี่อึดใจร่างบอบบางก็ถูกโยนลงบนเตียงนุ่มอย่างแรง

" คุณจะทำอะไรน่ะ " ร่างบางขยับตัวหนีไปจนแทบชิดกัวเตียง แต่โซ่เส้นใหญ่ก็ทำให้เธอหยุดอยู่ได้แค่ตรงนั้น

" ทำอะไรหรอ ไม่ต้องตอบแล้วมั้ง ก็ใช่ว่าจะไม่เคย " ชนินทรณ์ก้าวขึ้นเตียงมาจนประชิดตัวเธอ ไวเท่าความคิด มือหนาจับร่างบางกดลงกับเตียงอย่างรวดเร็ว

" กรี๊ดดดดดดดด อุ๊บ " หญิงสาวกรี๊ดออกมาสุดเสียวก่อนที่จะเงียบหายไปเพราะชนินทร์ใชริมฝีปากร้อน ของตนปิดไว้ มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างบางอย่างไม่เกรงใจ

" ฮื่ออ อ๊ะ เจ็บ " หญิงสาวประท้วงเค้าเบาๆเมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองขาดอากาศหายใจ และคนตัวโตดันทิ้งน้ำหนักลงมาที่เข่าของเธอเจ็บอยู่จากการล้มเมื่อกี้ ชายหนุ่มจับขาเรียวแยกออกแล้วแทรกตัวไปอยู่ตรงกลางทำเอาหญิงสาวตาโตด้วยความ ตกใจ มือร้อนๆกระชากเสื้อเชิ๊ตผ้าบางออกจากร่างเล็กอย่างรวดเร็ว

" อย่านะ กรี๊ดดด อ๊ะ อ๊าา " เสียงหวานห้ามปรามคนตัวโตที่กำลังรุกล้ำร่างเล็กอยู่ แต่เสียงร้องห้ามปรามก็กลายเป็นเสียงครางกระเส่าเมื่ออุ้งปากร้อนผ่าวเข้า ครอบครองอกอิ่ม

" อ๊ะ คะ คุณ อ๊ะห์ " หญิงสาวครางไม่เป็นศัพท์ มือเรียวปัดป่ายสะเปะสะปะไปจับเอาเสาเตียงไว้อย่างหาที่ยึดเหนี่ยว