บ่วงนางหงส์

ลำดับตอนที่ #5 : บ่วงนางหงส์ 3 : Pitchsinee's puppy love 100%

             


           “ เมื่อวานตอนพักทานข้าวเที่ยง ทำไมพี่ชลไม่มาทานข้าวกับหนูพราวล่ะคะ ” ภวลัญชน์เอ่ยถามแฟนหนุ่มขึ้นกลางโต๊ะอาหารเช้าด้วยสีหน้าเรียบตึง

“ พอดีพี่ไปหาเพื่อนมา เลยไม่ได้ไปทานด้วย แต่เที่ยงนี้พี่สัญญาเลยว่าจะพาหนูพราวไปทานสเต็กที่อร่อยที่สุดในโลกเลย โอเคไหมคะ ” ชยกรตอบอย่างร่าเริง

“ เพื่อนคนไหนคะ ” ภวลัญชน์ถามห้วนๆ ในใจร้อนรุ่มจนจะทนไม่ไหวเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนคนนั้นคือแฟนเก่าของชยกร

“ ญาดาจ้ะ ” คุณหมอรูปงามตอบไปตามความเป็นจริงโดยไม่รู้เลยว่าระเบิดรูปใหญ่กำลังจะมาเยือนเขา

“ พี่หมอไปหาแฟนเก่าแล้วทิ้งให้หนูพราวนั่งทานข้าวคนเดียว ดีจังเลยนะคะ ” มือเรียวบางกระแทกส้อมและมีดลงกับจานอาหารข้าวอย่างอารมณ์เสียจนน้ำส้มที่วางอย่ข้างจานกระฉอกออกมา พร้อมเผยรอยยิ้งประชดชันใส่ชยกร จากกริยาเมื่อกี้เล่นเอาพิชญ์สินีกับชยกรที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารเช้าอึ้งไปชั่วขณะ

“ พี่กับญาดาเป็นเพื่อนกันครับ น้องพราวก็รู้ว่าสำหรับพี่คำว่าจบคือจบแล้วพี่จะไม่รื้อฟื้น พี่คบกับน้องพราวมาตั้งแปดปีมีซักครั้งไหมที่พี่เคยโกหกน้องพราว ” ชยกรอธิบายอย่างใจเย็นพร้อมฉวยมือนุ่มมากุมไว้

“ พราวขอโทษ แต่พราวแค่ไม่ชอบที่พี่หมอจะไปยุ่งกับคุณญาดาทั้งที่อีกแค่อาทิตย์เดียวเราก็จะแต่งงานกันแล้ว ” ภวลัญชน์เสียงอ่อนลงเมื่อเห็นท่าทีหนักแน่นของแฟนหนุ่ม

“ นั่นสิคะ อีกอาทิตย์เดียวจะแต่งงานกันแล้วพี่หมอชลควรจะมีเวลาดูแลเอาใจใส่ยัยพราวมากๆนะคะ แล้วยัยพราวก็ด้วย ละเลยไม่ใส่ใจแบบนี้ เดี๋ยวโดนแย่งไปสุดท้ายพลิกล๊อคน้ำตาจะเช็ดหัวเข่านะจ๊ะ ว๊า อย่ามองแบบนั้นสิ ฉันก็แค่เดือนด้วยความหวังดี ” พิชญ์สินีทิ้งระเบิดลูกเลิกไว้ให้คู่หนุ่มสาวก่อนจะหยิบผ้าขึ้นมาซับริมฝีปากอวบอิ่มก่อนจะเดินออกไปอย่างนางพญา

“ คุณสิชอบพูดอะไรไม่สร้างสรรค์ ” ชยกรเอ่ยเสียงเครียดระหว่างเดินออกจากบ้านทวิรัตน์โยธินพร้อมกับคู่หมั้นคนสวย

“ พี่หมอก็รู้ว่าพี่สิเป็นอย่างนี้ จะไปใส่ใจเขาทำไมกันซะ ยิ้มหน่อยสิคะคุณหมอหน้าบึ้งแบบนี้เดี๋ยวคนไข้เห็นก็ยิ่งป่วยกันเข้าไปใหญ่ ” มือเรียวจับแก้วขาวของคู่หมั้นหนุ่มเบาๆด้วยความรัก

“ งั้นตอนเที่ยงเจอกันที่วอร์ดนะครับ แล้วเราจะไปทานสเต็กที่อร่อยที่สุดในโลกกัน ” ชยกรยิ้มกว้างก่อนจะได้รางวัลด้วยการจุ๊บแก้มเบาๆจากภวลัญชน์ก่อนจะขับรถสัญชาติยุโรปสีดำสนิททะยานออกไป

ท่ามกลางความรักอย่างชื่นมื่นของคนทั้งสอง มีสายตาที่มองด้วยความอิจฉาลอบมองอยู่ที่ชั้นสองของบ้าน พิชญ์สินีกระชากผ้าม่านปิดแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งอิจฉา น้อยใจ

แปดปีก่อน …..

“ นี่ยัยสิ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ แกรู้ไหมว่าวันนี้มีวงดนตรีจากโรงเรียนชายล้วนมาแข่งดนตรีที่โรงเรียนเราด้วยนะ ” ระหว่างที่พิชญ์สินีในวัยมัธยมศึกษาปีที่ 5 นั่งทำการบ้านอย่างเร่งรีบอยู่ในภายในห้องเรียนคนเดียว มาริษารุ่นพี่คนสนิทวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาบอกเธอเป็นชุดว่ามีนักเรียนชายจากโรงเรียนอื่นมาเล่นดนตรีในโรงเรียนของเธอ

“ ทำการบ้านน่ะสิ แต่อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้วแหละ ถ้าพี่มะลิอยากไปดูดนตรี ไปดูก่อนก็ได้เดี๋ยวหนูสิจะตามไป ” พิชญ์สินีตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“ แก แกต้องไปดูจริงๆนะ หนุ่มป๊อบโรงเรียนนั้นมาด้วย แกต้องเห็น หล่อมากๆเลยแหละ ไม่ล่ะ ฉันจะรอไปดูพร้อมแก อีกเยอะไหมน่ะหนูสิ ” มาริษาชะโงกหน้ามาดูกระดาษรายงานแผ่นใหญ่ที่ถูกเขียนจนเต็มเหลืออีกแค่บรรทัดเดียว

“ เสร็จแล้ว พี่มะลิก็รีบอะไรมากมาย ว๊าย ” หลังจากวางปากกาลงพิชญ์สินีก็ถูกมาริษาพาวิ่งไปตรงลานกว้างที่มีเวทีคอนเสิร์ตตั้งอยู่ เสียงสาวๆจากโรงเรียนเธอกรี๊ดกร๊าดดังลั่นเพราะโรงเรียนเธอเป็นโรงเรียนหญิงล้วน หากจะมีผู้ชายมาถึงโรงเรียนก็คงน่าตื่นเต้นไม่แปลก

“ สวัสดีครับ พวกเราวง… จากโรงเรียน….  ตอนนี้อยู่ม.6นะครับ มาแนะนำตัวกันก่อนดีกวา นี่เป๊กมือคีบอร์ด ต้ามือกลอง พงษ์มือเบสและผมชลนักร้องนำครับ ” ท่ามกลางความวุ่นวายจู่ๆก็มีเสียงที่ดึงดูดความสนใจขึ้นไปบนเวที พิชญ์สินีและบรรดานักเรียนหญิงในบริเวณนั้นเงยหน้าขึ้นไปดูก็พบนักเรียนชายหน้าตาดีจำนวนห้าคนยืนอยู่บนเวที หนุ่มแว่นหน้าหล่อ ท่าทางสะอาดสะอ้านผู้เป็นเจ้าของเสียงประกาศเมื่อครู่กำลังส่งยิ้มที่ทำให้โลกสดใส พิชญ์สินีอึ้งไปขั่วขณะราวกับคนตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก

เรียกได้ว่าตลอด 17 ปีตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยมีความรู้สึกชอบใครแบบที่เด็กวัยรุ่นส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ การที่หน้าตาสวยเด่นเป็นเอกลักษณ์ของพิชญ์สินีเป็นแรงดึงดูดสำคัญที่ผู้ชายและทอมจะมาจีบแต่หากเธอไม่เคยสนใจจนกระทั่งวันนี้

“ พี่มะลิ นักร้องนำน่ารักมากเลยอ่ะ ” พิชญ์สินีมื้อไม้สั่น หน้าแดงด้วยความเขินแม้จะอยู่ห่างจากเวทีที่ชยกรยืนอยู่เป็นเมตร

“ ห๊ะ ฉันได้ยินอะไรผิดรึป่าว แกว่ายังไงนะยัยสิ ” มาริษาหันมาด้วยท่าทางไม่เชื่อหูตัวเอง พิชญ์สินีหน้าแดงก่อนจะพูดออกไปว่า

 หนูสิชอบนักร้องนำที่ชื่อพี่ชล เค้าน่ารักมาก ……..

เดือนหลังจากวันนั้น

“ นี่แกรู้ข่าวรึยังว่าพี่ชลจากโรงเรียน … ที่มาเล่นคอนเสิร์ตวันนั้นอ่ะ เป็นแฟนกับน้องพราวแล้วนะ ” เสียงกอซซิบจากรุ่นน้องโต๊ะข้างๆทำเอาพิชญ์สินีหูผึ่ง อาการไม่อยากอาหารเกิดขึ้นทันทีหลังจากได้ยินข่าวนั้น อาการร้อนผ่าวที่ขอบตาทำเอาเธอต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตากลับเข้าไปในดวงตาคู่สวย

“ เฮ้ หนูสิ ยูโอเคนะ ” มาริษาเลื่อนมือมากุมมือพิชญ์สินีไว้เมื่อเห้นอาการของเธอ

“ ทำไมต้องเป็นยัยพราว ทำไมไม่เป็นหนูสิ ” คนเพิ่งเคยอกหักครั้งแรกในชีวิตพูดเสียงสั่นเครือ

“ อย่าคิดมากน่ะ เดียวก็คงเลิกกัน ” คำปลอบใจของมาริษายังดังก้องอยู่ในหูเธอจนถึงทุกวันนี้

พิชญ์สินีนั่งมองกระจกก่อนที่จะยิ้มร้ายออกมา

ไม่เลิกกันหรอ ฉันจะทำให้แกเลิกเองยัยพราว

TBC.