บ่วงนางหงส์

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

            “ ผมไม่แต่ง ยังไงก็ไม่แต่ง จะให้ผมรับผิดชอบด้วยวิธีไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่วิธีนี้ ” ชยกรผุดลุกจากที่นั่งก่อนจะประกาศกร้าวหลังจากหญิงสาวที่เพิ่งจะร่วมเตียงกับเขาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาบอกว่าเธอต้องการอะไร

“ ใช่ พ่อก็ไม่ให้แต่งเหมือนกัน แกนี่มันเลวจริงๆเลยนะยัยสิ รู้ทั้งรู้ว่าหมอชลเค้าจะต้องแต่งงานกับน้องในเวลาอีกไม่ถึงเดือน แกก็ยังกล้าทำ แกมัน .. ” ท่านภรตสมทบอีกคนพลางมองลูกสาวคนโตของตัวเองด้วยสีหน้ารังเกียจก่อนจะหันไปปลอบลูกสาวคนเล็กที่ร้องไห้อยู่ต่อ โดยไม่สังเกตดวงตาคู่สวยของพิชญ์สินีที่มีแววเศร้าขึ้นมาเพียงชั่วครู่ก่อนจะแข็งกร้าวดังเดิม

“ ก็ได้ จะไม่แต่งก็ไม่เป็นไร งั้นวันหมั้นของยัยพราว คุณพ่อกับพี่หมอก็เตรียมตอบคำถามนักข่าวเองละกันว่าทำไมได้พี่แล้วถึงมาแต่งงานกับน้อง คนเค้าจะได้รู้กันไปให้หมดเลยว่าบ้านนี้พี่น้องแย่งผัวกัน หยุดร้องไห้ซักทียัยพราว ฉันรำคาญเต็มแก่แล้ว ” ริมฝรปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปติกสีแดงพูดออกมาเสียงดังด้วยความโกรธระคนน้อยใจ นี่เธอยอมเสียทุกอย่างแม้แต่ความบริสุทธิ์ให้เขาแล้ว เขาก็ยังไม่คิดจะเปลี่ยนใจกลับมามองเธอบ้างหรือยังไงกัน

“ น้องพราว พี่ขอโทษพี่ผิดเอง พี่ขอโทษนะน้องพราว อย่าร้องไห้เพราะพี่อีกเลยนะ ” ชยกรคุกเข้าลงตรงหน้าภวรัญชน์ก่อนจะกุมมือบางไว้ด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ

“ พี่ชลแต่งกับพี่สิไปเถอะค่ะ ไหนๆเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว หนูพราวคงไม่ใจร้ายถึงขนาดแย่งสามีของพี่สาวตัวเองได้ ” หลังจากปล่อยให้น้ำตาไหลจนพอแล้ว ภวรัญชน์ก็สูดหายใจลึกๆก่อนจะพูดประโยคที่มันเสียดแทงหัวใจตัวเองออกมาโดยไม่ลืมที่จะประชดพี่สาวตัวเองด้วยดวงตาแดงกล่ำ

“ แต่พี่ไม่ได้รักคุณสิ ” ชยกรโพล่งออกมาเสียงดัง

“ แต่พี่หมอเป็นสามีของสิ ” เสียงหวานสวนกลับมาพร้อมกับกระชากต้นแขนแข็งแกร่งเข้ามาหาตัวเองแล้วยึดไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาอาจจะหายไปจากเธอเสียเดี๋ยวนี้

“ ได้โปรด ถ้าพี่ชลรักพราวจริงๆ แต่งงานกับพี่สิเถอะค่ะ ” ภวรัญชน์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปมองพิชญ์สินีแล้วพูดว่า

“ ถ้าวันไหนเธอทำให้พี่หมอต้องเสียใจ จำไว้ว่าพราวจะไม่มีวันยอม ” เธอเชิดหน้ามองพิชญ์สินีก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไป

“ แกจะเอายังไงอีกยัยสิ แบบนี้พอใจแกแล้วใช่ไหม ” คุณภรตตะโกนใส่ลูกสาวคนโตด้วยความโมโห

“ แล้วพี่หมอว่ายังไงล่ะคะ ” พิชญ์สินีถามกลับก่อนจะจ้องหน้าชยกรนิ่ง

“ แต่งก็แต่งครับ ในเมื่อเขาอยากแต่งนัก ผมก็จะแต่งให้ แต่เธออย่าหวังว่าจะได้อะไรไปมากกว่าใบทะเบียนสมรสโง่ๆที่เธออยากได้ ” ชยกรจ้องหน้าคนที่กำลังจะเป็นภรรยาของตนด้วยความโกรธและเกลียดจับใจก่อนจะหันไปลาคุณภรตแล้วเดินออกจากบ้านทวิรัตน์โยธินไปโดยไม่เหลียวหันมามองพิชญ์สินีที่ยืนหน้าชาอีก

“ ฉันไม่คิดเลยนะว่าแกจะเป็นคนเลวได้ขนาดนี้ เกิดมาสร้างแต่ปัญหา ไปพิจารณาตัวเองเอาละกันว่าแกยังเหลือความเป็นคนอยู่ไหน ” คุณภรตตวาดลูกสาวคนโตที่ยืนนิ่งทำหน้าตาไม่สะทกสะท้านเสียงดัง ก่อนจะเดินปึงปังออกไปจากห้องรับแขก ทิ้งให้หญิงสาวยืนน้ำตารินอยู่อย่างเดียวดาย

ทำไมทุกคนถึงต้องรักพราวมากกว่าสิ ทำไมพราวต้องแย่งทุกคนที่สิรักไป ….

คำถามค้างคาใจที่พิชญ์สินีอยากจะตะโกนถาม ..