@@@แค้นนักนายป๊อป.....@@@

ลำดับตอนที่ #1 : ฝันร้ายกับโรงเรียนสุดป่วน~~~~

                         ฉันกำลังวิ่งบนผืนทรายเพื่อกำลังหนีใครสักคน อ๊าก! ใกล้จะโดนจับแล้ว ก๊อก ๆ ๆ อ้าว ฉันฝันไปหรอเนี๊ย ฉันมองไปรอบๆห้องอันสุดหรู ไฟสุดโรแมนติกสีชมพูอ่อน หน้าต่างที่ออกแบบเยอรมันที่ทันสมัย ฉันมองไปทางระเบียงซึ่งมันเช้าแล้ว
 "คุณหนูค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ" ทันใดนั้นฉันก็มองไปที่นาฬิกา  หกโมงเช้าแล้ว ฉันก็เหลือบไปเห็นปฏิทินวันนี้ วันที่ 17 พ.ค. 2551 ซึ่งมันตรงกับวันเปิดเรียนของฉันพอดี ฉันจึงรีบตะโกนบอกแม่บ้านว่าตื่นแล้ว เลยต้องยกความดีความชอบให้กับเธอที่ช่วยปลุกฉันจากฝันร้าย
          ฉัน ซิสต้า มารินโบวโล่ ลูกครึ่งไทย-เยอรมัน อายุ 16ปี วันนี้เป็นวันเปิดเรียนของฉัน ฉันอยู่โรงเรียน World senght chanel โรงเรียนนานาชาติที่ดังที่สุดในประเทศเยอรมัน 
           ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่างพร้อมกับชุดใหม่ของฉัน เสื้อข้างในสีขาว เสื้อคลุมสีดำมีเน็คไทค์สีน้ำเงิน ลายพาดเขียน และกระโปรงลายสก็อตสุดเท่ห์ 
           ฉันเดินลงมาเพื่อทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ และพี่ชายฉันหวังไว้ลึกๆ เพราะปกติแล้วพ่อกะแม่ฉันจะไม่ค่อยว่าง ไม่ต้องคิดมากหรอกก็ไอ้ธุรกิจหลายพันล้านน่ะสิ พรากฉันกับพ่อแม่ไป ส่วนพี่ชายฉันก็อัจฉริยะในการหาเรื่องชาวบ้านทุกวัน เฮ้อฉันล่ะหนักใจจริงๆกะพี่ชายแสนดีของฉัน แต่ความฝันฉันก็เป็นจริงทั้ง 3 คนรอฉันเพื่อที่จะทานข้าว อ่อลืมแนะนำไปพี่ชาย ฉันชื่อ ฮีสต้า มารินโบวโล่ อยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน และแล้วพี่ชายสุดดีดี๊ของฉันก็พูดขึ้นมาว่า 
"นี่ยายเฉ่อมรีบเดินมากินข้าวได้แล้ว ฉันหิวจะตายชักกะแด่วกะแด่วอยู่เนี๊ยเฉ่อมจริงๆ " 
       แล้วฉันก็ทำหน้าประชดใส่พี่ชายของฉันเจอกันทีไรกัดฉันทุกที ไม่ต้องตกใจหรอกพี่ฉันไม่ใช่หมาหรอก 555 แต่ฉันก็หวังให้มันเป็นหมาแต่ไม่ได้หรอกฉันก็ต้องเป็นหมาด้วยสิไม่ยอมไม่ยอม 
      และแล้วฉันก็ลงมือทานข้าวจนเสร็จเรียบร้อย และพ่อกับแม่ฉันก็บอกว่าจะไปส่ง และพอฉันกับพ่อและแม่เดินใกล้จะถึงรถเสียงเพลงก็ดังขึ้นฉันเกลียดเสียงนี้จริงๆไม่ต้องสงสัยหรอกว่าเสียงอะไรก็เสียงโทรศัพท์พ่อของฉันไง มันต้องเป็นเรื่องด่วนแน่ๆ ไม่ยังงั้นคนคงไม่โทรมาเบอร์พ่อหรอกเพราะปกติมีคนโทรเข้าเบอร์แม่

    ดังนั้นพ่อฉันจึงบอกให้คนขับรถไปส่งที่โรงเรียนฉัน(ช่างเป็นวันที่เลวร้ายจริงๆ) ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าพี่ชายตัวดีฉันไปไหนตั้งแต่ทานข้าวเสร็จมันก็เสด็จไปโรงเรียนเรียบร้อยล่ะ เชอะพี่เฮงซวย 
   และแล้วฉันก็มาถึงโรงเรียน สุดหรูแล้ว ดีใจจริงๆ ฉันมองไปหน้าอาคารเห็นเพื่อนฉันมายืนรออยู่แล้วไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมเพื่อนแสนดีของฉันมันช่างอดทนยืนหรอ เพราะฉันโทรไปบอกมันว่า ฉันใกล้ถึงโรงเรียนแล้วมันถึงต้องยอมเสด็จลงจากรถรอฉัน (เพื่อนฉันรักสบาย)  เพื่อนฉันชื่อ เฟนิล อะลานีด้า ฉันมาถึง โรงเรียน เวลา 7.25 น. โรงเรียนฉันขึ้น 8.30 แล้วฉันก็จะเดินไปในอาคารเรียนเพื่อจะดูว่า ฉันกับเพื่อนเรียนอยู่ห้องไหนกัน แล้วอยู่ดีๆฉันก็โดนอะไรชนก็ไม่รู้ ฉันล้มและกระเป๋าถือของฉันหลุดมือ และในกระเป๋าฉันไม่ต้องบรรยายหรอกมีหนังสือหลายเล่ม ไปโดนหัวผู้ชายคนหนึ่งซึ่งฉันก็ไม่รู้จักหรอก แล้วเค้าก็ตะโกนว่าฉัน ไม่เห็นคนหรือไง และก็ด่าฉันสารพัด สารเพ ฉันงงมากอึ้ง แล้วผู้ชายคนนั้นก็รีบผลัก แล้ววิ่งหนึไป ฉันพึ่งได้สติกลับมา แล้วฉันก็ตะโกนด่าไล่หลังมัน ว่า บ้า ไม่เห็นคนรึไง คนเดินมาอยู่ดีๆ แล้วเพื่อนฉันก็รีบช่วยดีงมือฉันลุกขึ้น   
   ฉันก็เลยคิดในใจว่า "มันมีสิทธิ์อะไรมาตะโกนใส่หน้าฉัน ไม่รู้หรอฉันเป็นใคร พ่อฉันเป็นคนคอยอุปถัมป์ให้กับโรงเรียนหลายล้านเลยน่ะ ก่อนที่พี่ฉันจะมาอยู่โรงเรียนนี้อีก เชอะ ฉันเจ็บใจมากๆ" 
                             ------------------------------------------------------               
                                                   มาเม้นให้เราหน่อยน่ะ เราพึ่งแต่งชิ้นนี้เป็นชิ้นแรกอ่ะ
                                      ขอบ คุณสำหรับคนที่                                                   อ่าน           น่ะค่ะ เป็นกำลังใจในการแต่งมากมายค่ะ