คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - Part 5 -
3 วันผ่านไป
ปั!
“ย๊านัมอูฮยอน!!” เสียบานประูห้อเรียนที่ถูเปิอออย่าแรนมันไประแทเ้าับผนัาม้วยน้ำเสียห้าวๆ ที่ะโนเรียื่อออูฮยอนัลั่นห้อทำให้ทุนที่อยู่ภายในห้อหยุารระทำอัวเอลแล้วหันไปมอทา้นเสียเป็นาเียว รวมถึอูฮยอนและอยอลที่นั่อยู่ภายในห้อเ่นัน
“พะ...พี่แทยอน...” เ้าอื่อเรียเอ่ยื่ออีฝ่ายออไป้วยวามใ ส่ผลให้เ้าัวที่เินมาหยุยืนอยู่ที่หน้าออูฮยอนพอี้อมอมาทาร่าหนา้วยแววาเอาเรื่อ
“ใ่ ันเอ นี่นายล้าียัไมาหลบหน้าน้อายอันหา นายรู้มั้ยว่าหมอนั่นมันิว่านายโรธนไม่อยาเอหน้ามันทำให้มันเรียนินไม่ไ้นอนไม่หลับและเอาแ่นั่เหม่อเนี่ย”
“ผะ...ผม...”
“ฝาไปบอน้อายอเธอ้วยว่าไม่้อิมาและ็ไม่้อมายุ่ับอูฮยอนแล้ว้วยเพราะันะเป็นนูแลอูฮยอนเอ” อยอลที่นั่ฟัอยู่้าๆ เอ่ยัึ้นมาทำให้แทยอน้อหันมาหาร่าสูรหน้าแล้ววีนใส่ทันที
“นายมายุ่อะไร้วย ไม่เห็นหรอว่าันำลัุยับอูฮยอนน้อยอยู่น่ะ เสียมารยาทริๆ เลยนอะไร”
“ันะยุ่เพราะอูฮยอนเป็นเพื่อนสนิทอัน เธอนั่นแหละไม่้อมายุ่ยัยป้าแระ”
“รี๊ นี่นายว่าันเป็นป้าเี้ยหรอ อยาะลอีับันใ่มั้ยฮะไอ้ฟันอบสูเท่าเสาิ้า!”
“สู็ีว่าเี้ยแบบเธอน่ะ แล้วมีฟันอบ็ีเหมือนันนะะไ้ใ้เาะหน้าเธอไะลอูมั้ยล่ะ” ว่าบอยอล็ลุึ้นาเ้าอี้เินเ้าไปหาแทยอน านั้น็ยื่นฟันหน้าอนออมาแล้วะโศรีษะไปที่หัวอร่าเล็ที่ยืนอยู่รหน้า ส่ผลให้แทยอน้อรีบระเถิบัวถอยหนี้วยวามรัเีย
“อี๋ สปร นายนี่มันน่าเลียริๆ เลยนะ อูฮยอนน้อยไปบับหมอนี่ไ้ไเนี่ย เลิบไปะนะเี๋ยวเวลามันโมโหมันะเอาฟันเาะหัวเราเอาน่ะ”
“นี่เธอ!!”
“หยุนะรับทั้สอนเลย” อูฮยอนที่นั่มอทั้สอนทะเลาะันอยู่นานลุึ้นมายืนแทรลาทั้สอนเพื่อสบศึทันทีเมื่อทั้สอนนั้นไม่มีทีท่าว่าะยอมสบศึัน่ายๆ
เมื่อเห็นว่าทั้สอนหยุเถียันแล้ว อูฮยอนึหันไปุยับแทยอน
“ฝาบอุอยู้วยนะรับว่าไม่้อิมา ผมไม่ไ้โรธุอยูหรอรับมันไม่ใ่วามผิอุอยูรับ”
“แล้วนายะหลบหน้าอยูทำไม”
“ผม...”
“ันสั่ให้อูฮยอนอยู่ห่าๆ อยูเอแหละ ันไม่อยาให้เพื่อนอัน้อมาโนยัยพวลั่ไล้น้อายอเธอมาลั่นแล้อี”
“อ๋อ แบบนี้นี่เอ เรื่อนั้นนายไม่้อเป็นห่วหรอนะ เพราะวันนั้นอยูไ้เือนยัยพวนั้นไปแล้วว่าอย่ามายุ่ับอูฮยอนอี เพราะะนั้นนาย็ไม่้อมาสั่ให้อูฮยอนหลบหน้าอยูอีเ้าใมะไอ้ฟันอบ”
“ไม่! ันะไม่ให้อูฮยอนไปยุ่เี่ยวับไอ้หมอนั่นอี เธอนั่นแหละอย่ามายุ่!” อยอละโนออมาแ่แทยอน็ทำเป็นหูทวนลมแล้วหันไปเอ่ยับอูฮยอน้วยสีหน้าและแววาอ้อนวอน
“อูฮยอนน้อย นายไม่สสารอยูหรอ หมอนั่นเรียเรื่อนายมาเลยนะ อย่าน้อยนาย็ไปเอหมอนั่นให้หมอนั่นเลิิว่านายโรธหมอนั่นัทีนะันอร้อ...”
“....” อูฮยอนทำสีหน้าลำบาใออมาพลามอสลับไปมาระหว่าแทยอนและอยอล ่อนที่เ้าัวะหันไปพยัหน้าับร่าเล็ที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่ ทำให้เ้าัวียิ้มว้าออมา้วยวามีใ
“อบในะอูฮยอนน้อย ั้นไปันเถอะ อยูมันำลันั่ึมเหมือนพระเอเอ็มวีอยู่ใ้้นมะม่วแหน่ะ” ว่าบแทยอน็เินอ้อมไปันหลัอูฮยอนให้เินไป้าหน้าทันที ทำให้อยอลที่ยืนอยู่้าๆ รีบะโนห้ามออมา
“อย่าไปนะอูฮยอน!”
“อโทษนะอยอล แุ่อยูเาไม่ไ้ทำอะไรผิ...ันไม่วรหลบหน้าเาแบบนี้...” พูบอูฮยอน็เินออไปนอห้อทันที แทยอนที่เินามหลัอูฮยอนอยู่ึหันลับมาหาอยอลแล้วยับปาโยไม่ออเสียออมาให้อีฝ่ายเห็น
‘ว้ายแพ้’
านั้นใบหน้าสวย็แลบลิ้นปลิ้นาใส่อยอล่อนที่ะวิ่หายออไปาห้อเรียน ทิ้ให้อยอลไ้แ่ยืนำหมัแน่น้วยวามโมโห
“ฝาไว้่อนเถอะยัยแระ!!!”
.
.
.
.
.
“อ่ะแฮ่ม! ูิันพาใรมา” เสียระแอมอแทยอนและประโยที่ถูเอ่ยออมาาริมฝีปาบาทำให้อยูที่ำลันั่้มหน้ามอไปที่ถุพลาสิในมือสะุ้ออมา้วยวามใ่อนที่ะรีบหันมามอทาที่มาอเสีย พอเห็นว่าอูฮยอนยืนอยู่้าหลัอแทยอนฝ่ามือเรียว็รีบหยิบถุพลาสิในมือไป่อนเอาไว้้าหลัทันที
“พวนายุยันีๆ นะ ันไม่อยู่เป็น.ละ บาย” ว่าบแทยอน็เินออไปทันทีบริเวนี้ึเหลือเพียแ่อยูับอูฮยอนแ่สอน
“นะ...นั่่อนสิ” อยูเอ่ยออมา้วยน้ำเสียประหม่า่อนที่ะรีบเยิบัวให้ม้านั่เหลือที่ว่ามาพอนอูฮยอนสามารถนั่ไ้
“เอ่อ...อบุรับ” ร่าหนาึเินมาหย่อน้นลนั่รที่ว่า้าายออยู
“..........”
“..........”
บรรยาาศเ็มไป้วยวามอึอัเมื่อทั้อยูและอูฮยอน่านั่นิ่ๆ โยไม่มีใรพูอะไรออมา อยูึรวบรวมวามล้าและเป็นฝ่ายเอ่ยึ้น่อนเพื่อทำลายวามอึอัทันที
“ันอโทษนะที่ปล่อยให้โบรามาทำร้ายนาย...”
“ไม่เป็นไรหรอรับ ไม่ใ่วามผิอุ”
“แล้วนี่...นายทานอะไรมาหรือยั?”
“ยัเลยรับ...อ๊ะทานแล้วีว่ารับ” อูฮยอนรีบเปลี่ยนำอบทันทีเมื่อนึไ้ว่าถ้าอบว่ายัไม่ไ้ทานอาะโนอยูบัับให้ทานผัผัอี
“ลทานหรือยั”
“ทะ...ทานแล้วรับ” ใบหน้าอวบอิ่มหลุบล่ำเพื่อหลบสายาออยูที่้อมอมาที่นพลาเอ่ยอบออไป้วยน้ำเสียะุะั
“โอเ ถ้าอย่านั้นหมูปิ้ที่ันั้ใะื้อมา้อนายันเอาไปให้เ้า่าินแล้วันนะ” อยูว่าพร้อมับทำท่าะลุออไปพร้อมับถุหมูปิ้ในมือ อูฮยอนที่ไ้ยินำว่าหมูปิ้ึรีบว้าแนอีฝ่ายเอาไว้แล้วแย่ถุหมูปิ้มาอเอาไว้ในอ้อมแนอนทันที
“ผมยัไม่ไ้ทานอะไรมารับ เพราะะนั้นผมะ่วยทานให้เอรับ”
“ฮ่าๆ” อยูหัวเราะออมาเสียัเมื่อเห็นท่าทาเหมือนเ็หวนมออูฮยอน นที่ถูหัวเราะึหน้าแ้วยวามเินอายทันที
“ยะ...อย่าหัวเราะสิรับ...”
“ไม่หัวเราะแล้ว นายทาน้าวเถอะนายหิวแย่แล้ว”
“อบุนะรับ” อูฮยอนว่าพร้อมับหยิบหมูปิ้และ้าวเหนียวึ้นมาทาน้วยวามโหยหาหลัาที่ไม่ไ้ทานมาเือบห้าวันนับั้แ่อยูอาสาเ้ามาเป็นเทรนเนอร์ลน้ำหนัให้ับน
“นายไม่โรธันใ่มั้ยอูฮยอน...”
“ไอ่โออั้บ” อูฮยอนเอ่ยอบทั้ที่้าวยัเ็มปา ทำให้อยูียิ้มว้าออมา้วยวามเอ็นูและโล่อทันที
“ีเลย ถ้าอย่านั้นเย็นนี้ันะพานายเินรอบสนามห้ารอบนะเพราะนายินหมูปิ้ไปั้ห้าไม้”
“พรว!” ประโยที่ออมาาปาออยูทำให้อูฮยอนพ่นอาหารที่อยู่ในปาอัวเอใส่หน้าออยูนเ้าัว้อหลับาปี๋เพื่อป้อันไม่ให้เศษอาหารเ้าา
“แ่ๆ... ะ...ุอยู...ผม...ผมอโทษรับ!” เมื่อเห็นผลานอัวเอที่แผ่ระายอยู่ทุพื้นที่บนใบหน้าหล่อเหลาออยู อูฮยอน็รีบเอ่ยอโทษอีฝ่ายและหยิบผ้าเ็หน้าาระเป๋าาเึ้นมาเ็เศษอาหารออาใบหน้าออยู้วยวามลนลาน
“ไม่เป็นไร เี๋ยวันไปล้าหน้าที่ห้อน้ำเอีว่า เอันอนเย็นนะ” ว่าบอยู็ปาเศษอาหารที่ิอยู่ที่วาออแล้วลุึ้นาม้านั่ทำท่าะเินออไป
“ผมะไป่วยรับเพราะผมเป็น้นเหุทำใหุ้เป็นแบบนี้” อูฮยอนรีบลุึ้นยืนาม แล้วอาสาพาอยูเินไปล้าหน้าล้าาที่ห้อน้ำโยที่เ้าัว็ไม่ไ้ั้านอะไรออมาอี
.
.
.
.
.
“เศษอาหารออหมแล้วรับ...ผม...ผมอโทษนะรับ...” หลัาที่อยูยืนล้าหน้าอยู่ัพัโยมีอูฮยอนอย่วยเหลืออยู่้าๆ เศษอาหารที่ิอยู่บนใบหน้าออยู็หลุออไปนหม
“ไม่เป็นไรหรอ แล้วนี่นายเล่นพ่น้าวออมาหมแบบนี้นายะอิ่มหรอ”
“เอสถานาร์แบบนี้ผม็ไม่มีิใมาหิวแล้วล่ะรับ แล้วุอยูยัแสบาอยู่มั้ยรับ มีเศษอาหาริ้าอยู่ในวาหรือเปล่า เี๋ยวผมูให้นะ” ว่าบอูฮยอน็ยื่นหน้าเ้าไปใล้อยูทันทีนใบหน้าอทั้สอนอยู่ห่าันไม่ถึืบ
วาเรียวมที่มอประสานเ้ามาในวาอน้วยวามรู้สึที่ไม่สามารถาเาไ้ทำให้อูฮยอนรู้สึัว ใบหน้าอวบอิ่มึรีบถอยออห่าาใบหน้าออยูทันที
“อะ...เอ่อผมอโทษรับ”
“มะ...ไม่เป็นไร...ันไม่เป็นไรแล้วล่ะอบในะ...ไ้เวลาเ้าแถวแล้วนายไปเ้าแถวเถอะ...ะ...ันไปล่ะ เอันอนเย็นนะแล้วัน...ันะโทรไปหานะ บาย” ว่าบอยู็รีบวิ่ออไปทันทีทิ้ให้อูฮยอนไ้แ่ยืนทำัวไม่ถูอยู่ที่เิม นอยอลที่ลมาเ้าแถวแล้วเห็นเพื่อนอนยืนนิ่อยู่รมุมหนึ่ึเินรเ้าไปหาอูฮยอนทันที
“เป็นอะไรอนาย ยืนทำอะไรอยู่รนี้ หรือมีใรมาแล้อะไรนายอีบอันมาเี๋ยวันะไปัารมันให้”
“เอ่อ...เปล่าๆ ไม่มีใรแล้ันหรอ ไปเ้าแถวันเถอะอยอล...” อูฮยอนบอแล้วลาแนอยอลให้เินไปที่แถวทันทีโยไม่สนใว่านที่ถูลาะไม่เ้าใในารระทำอนเอแ่ไหน
ความคิดเห็น