คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : PART 11 : เข้าใจผิด ............... 100% ................
อยอลเ้ามาที่ร้าน LOVE YOU LIKE YOU เป็นนสุท้ายใน่วเวลาบ่ายแล้วเนื่อาเมื่อเ้าเามีอาารปวหัวและเวียนหัวเล็น้อยเพราะเมื่อืนเานอนไม่พอ อูฮยอนึบัับให้เาินยาและนอนพัผ่อนอยู่ที่ห้อ แ่เมื่อไ้นอนพัแล้วอยอล็รู้สึีึ้นเาึามอูฮยอนมาที่ร้านทีหลัเพราะห่วว่าที่ร้านนะไม่พอเนื่อาเ็ในร้านลาานในวันนี้ถึสอน
เินเ้ามาในร้านไม่ทันไร อแเ็ในร้าน็รีบเินริ่มาหาอยอลในทันที ่อนะรีบรายานสถานาร์ภายในร้านให้เาฟัโยที่อยอลไม่้อเอ่ยปาถามแ่อย่าใ
" โอ๊ย พี่อยอล ผมีใที่พี่มา วันนีุ้อูฮยอนเป็นอะไร็ไม่รู้อารม์เสียทั้วันเลย พวผมนี่โน่าันเปิ ใรเ้าหน้าไม่ิ โนินหัวหม "
อแเล่าให้อยอลฟั้วยน้ำเสียื่นเ้นและออท่าทานูโอเว่อร์เินวามำเป็น
" แอบอู้านไปโทรีบสาวๆหรือเปล่า อูฮยอนถึ่าน่ะ "
อยอลหยออแลับไปอย่าเอ็นู
" โหย พี่อยอลอ่ะ ผมไม่ไ้เป็นแบบนั้นะหน่อย พี่็พูไปผมโทรรั้สอรั้เอ แ่พี่อย่าไปฟ้อุอูฮยอนนะ ไม่ั้นผมานแน่ "
อแทำหน้าอออ้อนอร้อ
“ ั้น็ไปทำานไป เี๋ยวพี่ไปูอูฮยอนเอ ”
อยอลบอให้อแไปทำาน่อนะเินรไปยัหลัร้านที่ะมีส่วนหนึ่ทำเป็นห้อเล็ๆสำหรับให้อูฮยอนนั่ทำาน เพียแ่ผลับานประูเ้าไป อูฮยอน็วาเสียัใส่โยที่ไม่ทันมอว่าใรเป็นผู้ที่เ้ามาในห้ออัวเอ
“ ันสั่แล้วใ่ไหมว่าไม่ให้ใรเ้ามา ฟัภาษานไม่เ้าใหรือไ!!! ”
“ ไม่เ้าใ มีปัหาไหม ”
อยอลอบอูฮยอนลับไป
“ เฮ้ย!!! อยอล ันอโทษ ไม่นึว่าเป็นแ แล้วทำไมไม่นอนพัอยู่ห้อ ปวหัวไม่ใ่หรอ ”
“ ีึ้นแล้ว ว่าแ่แเป็นอะไร อารม์เสียหน้าหินานี้ ”
" ็...ไอ้บ้านั่น..."
อูฮยอนำลัะเล่าเรื่อที่เิึ้นเมือเ้าออมาแ่เมื่อมอเห็นอยอลที่ยืนรอฟัอย่าั้ใ อูฮยอน็ิไ้ว่าเาไม่วระเล่ามันเพราะอย่าไรเสียอยู็เป็นเพื่อนับมยอูอาทำให้อยอลเิวามไม่สบายใ
" ไอ้บ้าไหน " อยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นนัวเล็นิ่เียบไป
" เปล่า ไม่มีอะไร ันหิวแล้วว่ะแ ไปหาอะไรินีว่า
อูฮยอนเอ่ย่อนะลุึ้นรีบันหลัอยอลให้ออเิน อยอลแปลใับท่าทาออูฮยอนเล็น้อยแ่ไม่ไ้ใส่ใอะไร
เวลาล่วเลยเือบสี่ทุ่มแล้ว ภายในร้านเหลือลู้าเพียไม่ี่โ๊ะ อยอลนั่อยู่หน้าเ้าน์เอร์ลบันทึยอ่าใ้่ายอยู่ วาลมโ้อมอนาฬิาเรือนสวยที่แวนไว้บนผนั อีแ่เพียรึ่ั่วโมร้าน็ะปิแล้ว เสียระิ่ที่ห้อยหน้าประูร้านัึ้นบ่บอว่ามีลู้าเ้ามาภายในร้าน
" สวัสีรับ ร้าน..."
อยอลเอ่ยทัทายลู้าเหมือนที่เยทำเป็นประำ แ่ำพูทัทายเหล่านั้นลับถูลืนหายไป เมื่อพบว่านที่้าวเ้ามาในร้านือนที่เาุ้นาและอยู่ในวามทรำอเาลอเวลา วหน้ามหันมามอทาอยอลเล็น้อย วาสีนิลสบับวาลมโอยู่ั่วัหวะหนึ่ ่อนะเป็นมยอูเอที่เสมอไปทาอื่นและเินเ้าไปหาที่นั่ภายในร้าน้วยนเอ
อยอลยืนนิ่้าเรียสิัวเอให้ืนลับมาเพราะไม่ิว่าเาะเอมยอูแบบไม่าิอีรั้ ้ำยัเป็นที่ร้านนี้้วย และที่ทำให้อยอลแปลใมาว่านั้น็ือ ในแววาอมยอูไม่มีอาารแปลใหรือมีวามสสัยอันใที่พบเาที่นี่ มยอูทำเหมือนรู้อยู่แล้วว่าะเออยอลที่นี่
อยอลละวามสสัยใร่รู้อัวเอออไปเมื่ออแรับออเอร์แล้วเินลับมาที่เ้าน์เอร์ที่อยอลนั่อยู่ ไม่้อถามอยอล็รู้ว่าออเอร์นั้นมาาโ๊ะไหน อแหยิบอุปร์ึ้นมาะทำหน้าที่าแฟเอามออเอร์ที่นรับมา อยอลึเอ่ยปาห้ามเอาไว้
" อแ เี๋ยวพี่ทำเอ เราไปเ็บานโ๊ะนู้นเถอะ "
" รับ ั้นถ้าพี่อยอลเสร็แล้ว ผมะมารับไปเสิร์ฟนะ "
อแรับำ่อนะส่รายารออเอร์ให้ับอยอล อยอลหยิบออเอร์ึ้นมาู ในออเอร์ที่้วยลายมือออแนั้นเป็นีสเ้ 1 ิ้น ับาแฟอเมริาโน่ 1 แ้ว อยอลมวิ้วเล็น้อย้วยวามแปลใ ริอยู่ที่เาพอรู้ว่ามยอูโปรปรานีสเ้มาแ่ไหน แ่เาไม่เยเห็นมยอูะินอเมริาโน่แม้ัรั้เียว มีแ่อยอลเท่านั้นที่โปรปรานอเมริาโน่
หลัาอยอลอเมริาโน่และัเ้ใส่านเสร็เรียบร้อย อแ็มารับออเอร์เินออไปเสิร์ฟให้ับมยอู อยอลลอบแอบมอมยอู แอบลุ้นในใว่ามยอูะพอใับรสาิาแฟที่เาเอับมือหรือไม่ แม้ว่ามันะเป็นเพียอเมริาโน่ธรรมาที่อยอลเยให้ับลู้านอื่นในหลายๆรั้แ่ับมยอูอยอลลับรู้สึื่นเ้นมาเป็นพิเศษ ะที่ำลัยืนลุ้นมอมยอูอยู่นั้น อยอล็้อสะุ้และรีบแอบัวเอหลบ้าู้เมื่อมยอูเยหน้าึ้นมาแล้วมอรมาทาเา แ่เมื่อแน่ใว่ามยอูน่าะไม่ไ้มอมาที่เาแล้วแล้ว อยอล็่อยๆโผล่ออมามอมยอูอีรั้่อนะแย้มยิ้มออมาเบาๆอย่าพอใเมื่อมอเห็นมยอูินีสเ้ับอเมริาโน่ที่เาอย่าเอร็อร่อย แ่แล้วอยอล็้อสะุ้อีรั้เมื่อมีนแะมือลที่ไหล่อเาเบาๆ อยอลหันลับไปมอ่อนะพบอูฮยอนที่ยืนมอารระทำออยอลอยู่นานแล้ว
“ มออะไรหรออยอล ”
“ เปล่านี่ ไม่ไ้มออะไร ”
อยอลปิเสธทันที่อนะรีบเินไปเ็บอุปร์อี้านนึ อูฮยอนแอบยิ้มบาๆอย่ารู้ทันผู้เป็นเพื่อน ่อนะเินามไปยืน้าอยอลอีรั้
“ อะไร!!! ”
อยอลหันมาถามอูฮยอนเมื่อเห็นผู้เป็นเพื่อนมายืน้าเหมือนะพูอะไรบาอย่าแ่ไม่พูออมา
“ นี่แไม่แปลใหรอว่าทำไมแถึไ้เอเาที่นี่ ”
“ บัเอิมั้ ”
อยอลอบอูฮยอนไป้วยน้ำเสียทีู่เหมือนไม่สนใทั้ๆที่ในใอยาะรู้ำอบเหลือเิน
“ ั้น็ะบัเอิริๆเนอะ ที่เมื่ออาทิย์ที่แล้วเา็มาที่ร้านนี้เหมือนัน บัเอิ๊นบัเอิั ”
อูฮยอนแล้ทำเสียสูวนอยอล
“ นี่เาเยมาที่ร้านนี้แล้วหรออูฮยอน ”
อยอลเอ่ยถามอย่าสนใ
“ ไหนบอไม่สนใเา ะทำให้เาเลียแ ไหนบอว่าะัใาเา แล้วถามถึเรื่อเาทำไมันนะ ”
อูฮยอนล้อเลียนอยอลอย่ารู้ทันเพื่อน
“ อย่าเสียัสิ เี๋ยวเา็ไ้ยินหรอ ”
อยอลปรามอูฮยอน่อนะมอไปทามยอู้วยวามัวลว่ามยอูะไ้ยินสิ่ที่เาุยับอูฮยอนเ้า
“ ไ้ยิน็ีสิ เาะไ้รู้ัทีว่าิสีนูื่มลาห้าระหว่าแับันมัน็แ่ละราหนึ่ที่แอุปโลน์ึ้นมาเท่านั้น ”
“ อูฮยอน !!! ”
“ เออๆ ไม่้อทำหน้าเหมือนะาใายแบบนั้นหรอ ันไม่พูหรอน่า ลอยารู้หรือไม่อยารู้ อบมาำเียว ”
อูฮยอนถามอยอลลับไป อยอลพยัหน้ารับเบาๆ อูฮยอนึเริ่มเล่าเรื่อที่เิึ้นที่ร้านเมื่ออาทิย์่อนให้อยอลฟั้วยน้ำเสียเือบระิบเพราะอยอลให้เาเล่าให้ฟัเบาๆเพราะลัวมยอูะไ้ยิน
หลัาวันนั้นมยอู็มาที่ร้าน LOVE YOU LIKE YOU เป็นประำในเวลา่อนะปิร้านราวั่วโมถึสอั่วโม เมื่อมาถึมยอู็หาที่นั่ สั่เรื่อื่มและเ้มาิน บาวัน็นั่เล่นมือถืออัวเอบ้า บาวัน็เอาานมานั่ทำภายในร้าน รั้นพอร้านปิมยอู็ะลับออไปโยไม่พูอะไรับอยอลแม้แ่ำเียวและทำเหมือนอยอลไม่มีัวนอยู่ภายในร้านแห่นี้ แ่ทุๆอย่า็ไม่รอพ้นาสายา้อับผิออูฮยอนไปไ้ หลายๆรั้ที่อูฮยอนเห็นมยอูลอบแอบมออยอลเวลาเ้าัวเผลอบ่อยๆ สายาแบบนั้นมอปราเียวอูฮยอน็รู้ว่ามยอูไม่มีทาัใาอยอลไปไ้เพราะมันเ็มไป้วยแววาที่ิถึและโหยหาอาวร์ ึ่็ไม่ไ้แ่าับอยอลเพื่อนสนิทอเาเลย แม้อยอละูเป็นัวลและ่อน้าเรียเวลามยอูมาที่ร้านแ่้อแสร้ทำเป็นเย็นาไม่ใส่ใมยอูราวับมยอูไม่มีัวนเ่นัน แ่อูฮยอน็รู้ีว่าอยอลแอบมีวามสุทุรั้ที่ไ้เอมยอู วาเป็นประายยามที่อยอลั้ใาแฟและเรียมเ้ให้มยอูนั้น่าูสใสนไม่สามารถปปิอูฮยอนไปไ้
“ ปาแ็ทัู้่ ”
อูฮยอนบ่นออมาพร้อมส่ายหัวลมเบาๆหลัาวันนี้อูฮยอนยืนมออาารอมยอูและอยอลอยู่นาน่อนที่เาะเินรไปหาอแที่ยืนอยู่เ้าน์เอร์เมื่อเามอเห็นอยอลเินเ้าไปทา้านหลัร้าน
“ อแ เอาเ้สูรใหม่ใส่านให้ันหน่อย แล้ว็อยไปูอยอลไว้อย่าให้ออมานว่าันะเ้าไป ”
“ ทำไม้อไม่ให้พี่อยอลออมา้วยล่ะรับ ” อแเอ่ยถาม้วยวามสสัย
“ อยารู้มาหรอ ันหัเินเือนนายามำนวนประโยที่นายอยารู้ีไหม สั่อะไร็ทำไป ”
“ โอ๊ย อย่านะรับุอูฮยอน ผมไม่รู้แล้ว็ไ้ ” อแรีบปิเสธทันที
หลัาไ้เ้สูรใหม่ใส่านมาาอแเรียบร้อยแล้ว อูฮยอน็ถือานเ้เินรไปที่โ๊ะอมยอู่อนะวาลบนโ๊ะรหน้ามยอูะที่เ้าอโ๊ะำลันั่เียนานอย่าั้ใ มยอูละสายาาานรหน้า่อนะเยึ้นมอแล้วมวิ้วเล็น้อย้วยวามแปลใที่เห็นเป็นอูฮยอน
“ เ้สูรใหม่อทาร้านรับ มอบให้ลู้าประำลอิมู ” อูฮยอนส่ยิ้มให้มยอู
“ อ่า...อบุรับ ”
มยอูเอ่ยอบุอูฮยอน
“ ท่าทาุะอบเ้ับาแฟร้านเรามานะรับ ่วหลัๆมาบ่อยมาเลย ้ออบุมาริๆ ”
“ เอ่อ...รับ เ้และาแฟร้านุรสาิีมาเลย ”
มยอูอึ้ไปเล็น้อยที่อยู่ๆอูฮยอน็เอ่ยถามเาออมาแ่มยอู็พยายามอบำถามอูฮยอนลับไป
“ ผมนึว่าอบเพราะอย่าอื่นะอี เออ...ือผมหมายถึบรรยาาศอร้านน่ะรับ ร้านเราบแ่เป็นแบบเรียบ่ายสบายๆ ลู้าร้านเรานอื่นๆ็มในเรื่อนี้ันทั้นั้น ”
อูฮยอนเอ่ยับมยอู ั้ใที่ะให้ำพูอเาสะุใมยอูเ้า
“ ถ้าุะหมายถึอยอลล่ะ็ ผม้ออโทษที่ารมาอผมมันทำใหุ้รู้สึไม่สบายใ ่อไปุสบายใไ้เลยผมะไม่มาที่ร้านนี้อี ”
มยอูอบอูฮยอนลับไปรๆ เาลามาพอที่ะเ้าใำพูลอเิออูฮยอน
“ ไม่้อถึนานั้นหรอรับ ผมไม่ไ้เป็นนี้ระแวและหึหวแบบไม่มีเหุผลนานั้น ็แ่อยารู้เท่านั้นว่าระหว่าุับอยอล ุสอนเป็นอะไรัน ”
“ ถ้าุบอว่าไม่ไ้เป็นนี้ระแวและหึหว็ไม่ำเป็นที่ะ้อหาำอบนี่รับ แ่อยอลรัุและเาเลือุแ่นั้น็น่าะเพียพอแล้ว ”
“ ทีุ่พูมัน็ถู แ่ผม็มีสิทธิ์ที่ะรู้ว่าผู้ายที่มาร้านอผมเือบทุวันเี่ยวพันับนรัอผมมาแ่ไหน ไม่ใ่หรือรับ ”
“ รับ ุมีสิทธิ์ที่ะรู้ ำอบอผม็ือผมไม่ไ้สำัอะไรในสายานรัอุเลยแม้แ่น้อย ะนั้นุ็ไม่้อัวลอะไรในัวผม ไ้ำอบแบบนีุ้น่าะพอใแล้วนะรับ ”
“ ั้นผมอถามำถามสุท้าย ุบอว่าุไม่ไ้สำัอะไรในสายาอยอล แล้วในสายาุล่ะอยอลสำัับุมาแ่ไหนัน ”
“ ถ้าผมอไม่อบำถามนี้ไม่ผิใ่ไหมรับ เพราะผมมีสิทธิ์ที่ะไม่อบุ็ไ้ ผม้อไปแล้ว อบุสำหรับเ้สูรใหม่อทาร้านทีุ่ั้ใมาให้ผม พิเศษมาริๆรับ ”
มยอูเอ่ยับอูฮยอน่อนะเ็บอๆัวเอแล้ววา่าเรื่อื่มและเ้ลบนโ๊ะ ้อมหัวให้ับอูฮยอนเล็น้อย่อนะเินออาร้านไป อูฮยอนออมอามมยอูไปนลับา่อนะแย้มยิ้มมุมปาออมาเล็น้อยอย่าพึพอใ
“ ิมมยอู นายนี่เป็นนที่น่าสนใริๆ ันไม่แปลใละว่าทำไมอยอลถึไ้เปลี่ยนไปเป็นนละนเพราะนาย ”
หลัาวันนั้นมยอู็ไม่มาที่ร้าน LOVE YOU LIKE YOU อีเลย หลายๆรั้ที่อยอลมัะอยมอไปที่ประูร้านยามที่มีนเปิเ้ามาในเวลาที่มยอูมัะปราัวและเมื่อพบว่าไม่ใ่มยอูใบหน้าสวย็เ็มไป้วยวามผิหวั อูฮยอนลอบมออาารอเพื่อนรัอยู่ห่าๆ่อนะถอนหายใออมาเบาๆ
“ ันทำอะไรผิพลาไปหรือเปล่า อโทษนะอยอล ันแ่อยารู้ว่ามยอูเป็นนยัไ ิยัไับแันแน่ ไม่ิว่าารที่ันทำแบบนี้ มยอูะยอมแพ้หลีทาให้ัน ทำเพื่อแถึนานี้ ันะทำยัไี ”
อูฮยอนไ้แ่ิทบทวนอยู่ในใ แ่มือถือู่สวยเิัึ้นมาเสีย่อนเาึรับและพูุยไ้เพียไม่ี่ประโย็วา่อนะรีบไปหยิบระเป๋าและุแรถาหลัร้านแล้วเินออมาหาอยอลที่เ้าน์เอร์
“ อยอล ันลืมสนิทเลยว่าวันนี้ันมีนัินเลี้ยวันเิเพื่อน เี๋ยวาลับแให้อแนั่แท็ี่ไปเป็นเพื่อนนะ ”
“ อูฮยอน ันโแล้วนะไม่ใ่เ็ๆ ันลับเอไ้ ”
“ ็ันเป็นห่วแ เห็นไม่่อยุ้นทาในเาหลี เิแุแท็ี่ไปทำมิีมิร้ายะทำไ ”
“ ถ้าหล่อ็น่าุอยู่นะ ว่าแ่แเถอะนอาันแมีนบ้วยหรอ ” อยอลหยออูฮยอนลับไป
“ มาไปละ นี่นัมอูฮยอนนะใรๆ็อยาะบ ”
“ เื่อๆ รีบไปเถอะ เี๋ยว็สายหรอ ” อยอลโบมือไล่อูฮยอนเบาๆ
“ เออ ริ สายแล้ว ันไปนะ ลับีๆล่ะ ”
อูฮยอนหันมาบออยอลอีรั้้วยวามเป็นห่ว่อนะรีบผลุนผลันออาร้านไป อยอลหัวเราะเบาๆับนิสัยอบห่วเามานเินไปออูฮยอน แ่แล้วอยอล็้อละวามิเรื่ออูฮยอนออไปเมื่อโทรศัพท์เรื่อสวยอัวเอัึ้น อยอลหยิบมันออาระเป๋าาเแ่เมื่อเห็นว่าเป็นอินที่โทรเ้ามาเา็ัสายทิ้ แ่ทาปลายสาย็โทรเ้ามาอี อยอล็ัสายทิ้อี อยอลไม่อยาิ่ออินเพราะ่อนหน้านี้อิน็โทรเ้ามาหาเาลออ้อนวอนอยาะนัเอเาึ่อยอล็ปิเสธไปแ่อิน็ไม่ยอมฟัยัพยายามิ่อมาอยู่ลอ อยอลถอนหายใเบาๆ่อนะวาโทรศัพท์อนลบนหน้าเ้าน์เอร์แ่หน้าอโทรศัพท์มี้อวามเ้ามาเสีย่อน เาึัสินใหยิบโทรศัพท์ึ้นมาอีรั้และเ้าู้อวาม
[อยอล มยอูมาที่ห้อพี่ เาเป็นอะไรไม่รู้อยู่ๆ็ล้มึแน่นิ่ไป พี่ทำอะไรไม่ถูเลย อยอลมาที่นี่ไ้ไหม]
อยอลวาาอ่าน้อวาม้วยใที่สั่นรัว ำว่ามยอูมีอิทธิพลมาับอยอลเหลือเินและยิ่เนื้อวามที่อินส่มาว่ามยอูล้มแน่นิ่ไปยิ่ทำให้อยอลื่นลัวและวิัวล เา่อสายลับไปหาอินทันที แ่ไม่ว่าะ่อสายหาี่รั้่อี่รั้อิน็ไม่รับสาย วามที่ห่วมยอูมาเหลือเินประอบับที่อยอลไม่เห็นมยอูมาที่ร้านหลายวันแล้ว มานอยอลไม่ทันิหน้าิหลัหรือิใร่รวอะไรให้มาว่านี้ อยอลึัสินใหันไปบอเ็ที่ร้านว่าเาะออไป้านอ่อนะรีบหยิบมือถือและระเป๋าสา์วิ่ออนอร้านไป
อยอลึ้นรถแท็ี่รมาที่อนโอมยอูและอิน ่อนะรีบึ้นลิฟท์ไปยัั้นที่เป็นห้อออินและมยอูในทันที เมื่อลิฟท์ไปถึยัั้นที่้อาร อยอล็รีบสาวเท้า้าวออาลิฟท์เินรไปยัห้อออิน เาะประู้วยหัวใที่ร้อนรน เพียรู่เียวอิน็เปิประูออมารับเาพร้อมรอยยิ้มว้าบนใบหน้าหล่อ
“ มาเร็วเลยนะอยอล ”
“ มยอูล่ะ ”
อยอลเอ่ยถามมยอูในทันที
“ อยู่้าในเ้ามาสิ ”
อินเอ่ยอบ่อนะยับัวออห่าาประูให้อยอลเ้ามาในห้ออน เมื่อเ้ามา้าในไ้แล้วอยอล็เินหามยอูไปทั่วห้อแ่ลับไม่พบแม้แ่เา สุท้ายอยอล็เินรลับมาหาอินที่ยืนออมออยอลอยู่ลาห้อ
“ ไหนพี่บอว่ามยอูอยู่ที่นี่ นี่พี่โหผมหรอ ”
อยอลเอ่ยถาม้วยน้ำเสียที่ิออะไม่พอใ
“ ใ่ ถ้าพี่ไม่บอแบบนี้อยอล็ไม่มาหาพี่ มยอูสำัับเรามาริๆสินะ พอบอว่าเป็นมยอูอยอล็รีบมาทันที ”
“ ผมะลับ ”
อยอลเอ่ยับอิน่อนะ้าวเินรไปที่ประู แ่อินัหน้าเาและระาแนอยอลไว้
“ พี่ไม่ให้ลับ !!! ”
“ ปล่อยผม ผมะลับ ในเมื่อพี่โห ผม็ไม่มีวามำเป็น้ออยู่่อ ”
อยอลพยายามสะบัแนออาารเาะุม
“ ทำไม !!! พี่พยายามิ่อเรา อยาเอเรามาแ่ไหน เรา็บ่ายเบี่ยไม่อยาเอ แ่พอเป็นมยอู็รีบแล่นมาถึนี่ ถ้าลีลามันถูอถูในานั้น แล้วะหนีมันไปทำไมัน !!! ”
อินวาใส่อยอลเสียัเพราะถูัใ
“ ผมะถูใใรหรือิใใร็ไม่เห็นะเี่ยวับพี่ อย่าลืมสิว่าเราไม่ไ้เป็นอะไรัน ็แ่สนุๆัน และรั้นี้ะเป็นรั้สุท้ายที่เราเอัน ผมไม่อบให้ใรมาหลอผมเหมือนัวล !!! ”
“ ิว่าพี่ะยอมให้เราลับไป่ายๆหรอ ไม่มีทา!!! ั้นเรามาทำอะไรสนุๆแบบที่เยทำีไหม ”
อินระาร่าอยอลแล้วเหวี่ยร่าบาไปที่โฟาอย่าแร แรเหวี่ยมาพอที่อยอละุและรู้สึเ็บร้าวไปทั้แผ่นหลัที่ระแทับโฟา ยัไม่ทันะไ้ั้ัวอิน็ามไปทาบทับร่อมไว้ไม่ให้อยอลยับหนี แม้เาะพยายามิ้นรนัืนอินแ่็ไม่สามารถทำไ้เพราะสอมือหนาออินล็อ้อมือออยอลเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อโน้มลุไร้ออระห้วยแรโรธระนแรปรารถนาาภายใน ยิ่อยอลหันเหหนีอิน็ยิ่ใ้วามรุนแรเ้าใส่ ่อนที่อินะเปลี่ยนเป้าหมายใหม่าออาวหอมรุ่นเป็นริมฝีปาอิ่มสวย อินทาบทับูบเร่าร้อนอย่าเอาแ่ใแ่แล้วเา็้อร้อลั่นออมา้วยวามเ็บปว ะัผละออมาห่าเมื่อถูอยอลัปาหยัอเาเ้าอย่าันเลือไหลึมที่ริมฝีปา อินแะปลายนิ้วที่ปาหยััวเอ่อนะพบรอยเลือที่ิเปื้อนบนนิ้วเรียวอนเอ
“ เอาสิ !!! ถึผมะเป็นนใ่ายเที่ยวนอนับใรเาไปทั่ว แ่ถ้าไม่เ็มใ็อย่าหวัว่าผมะให้ใรมาแะ้อัวผมไ้ !!! ”
อยอลวาใส่อินลับไป้วยวามโรธ อิน้ออยอลลับ้วยวามโมโห เายับัวะเ้าใล้อยอลอีรั้อย่าไม่ยอมแพ้
“ ผมไม่ไู้่ !!! นอย่าผมพูริทำริ!!! ”
อยอล้ออิน้วยแววาแ็ร้าวและเอาริ
“ โว๊ย !!!! ”
สุท้ายอิน็ไม่ล้าทำอะไรอยอล ยอมปล่อยอยอลเป็นอิสระและถอนร่าที่ร่อมอยอลเอาไว้ออไป เมื่อเป็นอิสระ อยอล็รีบลุออาโฟาอย่ารวเร็ว ่อนะ้าวาเรียวเินรไปที่ประูเปิออไปในทันที เมื่อปิประูลอยอลรีบสาวเท้าออารนั้นในทันทีแ่เินออมาไ้เพียแ่ไม่ี่้าว าเรียว็้อหยุลในทันทีเมื่ออยอลมอเห็นมยอูยืนอยู่หน้าห้ออมยอูเอสายาที่มยอูมออยอลลับมาทำให้อยอลเ็บปวไปทั้ใ วามู่นั้นมอเา้วยแววาที่่าเย็นาแ่่อนไป้วยถ้อยำัพ้อและรู้สึผิหวัรั้แล้วรั้เล่าที่มี่อัวเา
--------------------------------------------------------------------70% ------------------------------------------------------------------------
อยอลัริมฝีปาัวเอเบาๆเพื่อระับวามรู้สึหวั่นไหวในหัวใและเรียสิัวเอืน ถ้าอยอลทำไ้เาอยาะหายัวไปารนี้ไปให้พ้นๆ ริอยู่ว่าารที่ทำให้มยอูเ้าใผิว่าเาเป็นนเลว สำส่อน พาัวมานอนับอินถึที่นี่ มันอาะเป็นารีที่มยอูะยิ่เพิ่มวามเลียัในัวเาให้มีมาึ้น แ่สายาอมยอูที่มอมายัเานั้นมันลับทำให้อยอลเ็บปวนแทบทนไม่ไ้ อยอลำสอมือแน่น่อนะัสินใพาร่าอน้าวเิน่อไปเพื่อผ่านมยอูรไปที่ลิฟท์ แ่เมื่อเาเินผ่านรหน้ามยอู มยอู็เอ่ยทัเา้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเย็นา ้ำทั้ำพูยัทำร้ายบาลึลไปที่หัวใให้เ็บปวมาว่าเิม
“ เ้าอร้านาแฟเาปล่อยให้ออยาปาแห้มาหรือไ ถึ้อถ่อมานอนับผู้ายอื่นถึที่นี่ ”
อยอลหยุฝีเท้าอนล ใบหน้าสวยหันไปเผิหน้าับมยอู สายามวาามอสำรวอยอลเล็น้อย่อนะออไว้หลวมๆ อยอล้มมอสำรวัวเอามสายาอมยอู ่อนะพบว่าสภาพอเาสมวรที่มยอูะใ้สายาเิูถูมอมายัเา เสื้อเิ้สีมพูอ่อนที่เาสวมใส่อยู่นั้นอยู่ในสภาพยับยู่ยี่ ระุมสอเม็บนหลุหลุ่ยเนื่อาแรัืน่ออินเมื่อรู่นี้เผยให้เห็นหน้าอาวเนียนโผล่พ้นออมา อยอลรีบิระุมเ้าที่ามเิม เารู้สึหน้าาไปับสายาอมยอูไปเล็น้อยแ่พยายามทำัวใหู้เป็นปิมาที่สุ
“ ็ไม่ไ้ออยาปาแห้อะไรหรอ ็แ่อยาเปลี่ยนบรรยาาศ ิถึอที่มันเยๆัน ”
อยอลเิใบหน้าสวยึ้น่อนะอบมยอูลับไป
“ พูเรื่อแบบนี้ไ้ไม่อายปา ”
“ ทำไม้ออาย อแบบนี้มันเรื่อธรรมาิอมนุษย์ ใรๆเา็ทำันหรือว่าไม่ริ ”
อยอล้อนสายาถามมยอูลับไปอย่าท้าทาย
“ ัน็ลืมไปว่าารไปนอนับผู้ายเาไปทั่วเป็นเรื่อทีู่ปิในสายานายไปแล้ว แ่นายวระนึถึผู้ายนนั้นอนายบ้า เารันายมา ทำทุอย่าเพื่อนาย อย่าทำร้ายเา้วยารทำอะไรลับหลัเาแบบนี้ ”
“ นั่นมัน็เรื่ออัน ถ้านายอยาไปฟ้อ็เอาสิ เอาเลย แล้วอย่าลืมเล่า้วยล่ะ ว่านายเอ็เยนอนับันมา่อนเหมือนัน ”
อยอลอบโ้มยอูลับไป
“ นายนี่น่าลัวว่าที่ันิมาริๆ ันผิเอที่ิว่าวามรัอผู้ายนนั้นะหยุนายไ้ แ่ไม่เลย นาย็เป็นอีอยอลนเิมที่ไม่เยพอับเรื่อพวนี้อยู่ี ”
มยอูเอ่ยอบอยอลลับมา วาู่มเผยแววาที่เ็มไป้วยวามเ็บปวออมาอย่าปิไม่มิ อยอลเม้มปาัวเอแน่น หัวใวน้อยเหมือนถูรีเป็นแผล้วยวาสีนิลู่นั้น
“ รู้แบบนี้็ีแล้ว แ่นี้ใ่ไหมที่อยาพู ันะไ้ไปัที ”
อยอลเอ่ยออไปพร้อมยับัวะ้าวออไปารนั้น เาอยาออไปาที่นี่เสียที เพราะไม่รู้ว่าอยอละทนทำัวเ้มแ็่อหน้ามยอูไ้อีนานแ่ไหน
“ เี๋ยว่อนอีอยอล ”
“ อะไร ”
“ อๆนายในห้อัน นายวรเ็บมันลับไป้วย เพราะห้อนั้นันะให้นอื่นมาพัแทน ”
มยอูเน้นประโยสุท้ายเป็นพิเศษนอยอลรู้สึไ้
เวลาล่วผ่านมาเือบรึ่ั่วโมแล้ว ั้แ่อยอลหายเ้าไปในห้อนอนห้อนั้น ห้อที่อยอลเยพั มยอูนั่เียนแปลนานอยู่ที่โฟาลาห้อ ะเรียว่าเียนแปลนาน็ไม่ถูนัอา้อใ้ำว่าเอาแปลนานมาเป็นารบัหน้าแ่วามสนใทั้หมลับพุ่รไปยันัวบาที่หายเ้าไปในห้อๆนั้น มยอูยอมรับว่าเาัสินใทำเรื่อโ่ๆอีรั้แล้ว ห้อๆนั้นไม่ไ้มีใระมาใ้านามที่เาบอับอยอล แ่ที่พูออไปแบบนั้นเา็แ่อยาะรั้อยอลให้อยู่ับเานานึ้น็แ่เท่านั้น มยอู็แ่นโ่ที่เ็บแล้วไม่ำ ปาไม่รับใ ปาบอว่าไม่อยาเออยอลอีแล้ว แ่หัวใลับร่ำร้อในสิ่ที่รัน้าม มยอู็แ่อยาเห็นหน้านใร้ายนนั้น อยามอหน้านที่เารัและไม่อาัใเลิรัไ้ แม้ว่ามันะทำให้เา้อเ็บปวมาึ้นว่าเิม มยอู็ยอม
ฝ่ายอยอลนั้น หลัาเ้ามาในห้อนอนที่เยเป็นอเามา่อน อยอล็ไ้แ่นั่นิ่อยู่บนเีย ำพูอมยอูที่บอับเาว่าะให้ห้อนี้ับนอื่นยัั้ออยู่ในหัว อยอลอิไม่ไ้ว่านที่ะมาพันั้นสำัับมยอูนาไหนัน ถ้าหาสำั็หมายถึนๆนั้นอาือรัรั้ใหม่อมยอู ยิ่ิ็ยิ่รู้ัวว่าเาไม่มีสิทธิ์ แ่อยอล็อไม่ไ้ที่ะรู้สึเศร้าและหวมยอู เาไม่อยาให้มยอูเป็นอนอื่นแม้ะรู้ว่าเป็นารระทำที่เห็นแ่ัวเหลือเิน อยอลวระยินีที่มยอูะเอนที่ีว่าเา นที่ะอยูแลและลบรอยแผลเป็นในใอมยอูออไปให้หม แ่อนนี้อยอลลับไม่รู้สึเ่นนั้น ยิ่ิ็ยิ่สับสน่อนะถอนหายใออมาเบาๆ
“ แมันไม่มีสิทธิ์อยอล แทำเาเ็บนานี้แล้ว ยัมีหน้ามาหวเาับนอื่นอีหรอ ”
อยอลบอัวเอเบาๆเพื่อเือนสิ่อนะหันไปเริ่ม้นเ็บ้าวอในห้อนั้นทีละิ้น
อยอลเ็บอใส่ระเป๋าเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว วาลมลอมอไปรอบห้อเพื่อเ็บภาพวามทรำเป็นรั้สุท้าย เาไม่ไ้ลับมาเหยียบที่นี่อีแล้วลอีวิ แม้ะมาพัที่นี่ไม่นานแ่อยอล็รู้สึผูพัน มือเรียวลูบเียนอนที่เานั่อยู่เบาๆ วามเศร้าเริ่มเ้าเาะุมหัวใึ้นอีรั้ ่อไปนี้ห้อๆนี้็ะลายเป็นอนอื่น อีอยอล็ะออไปาีวิอิมมยอูลอาล พอิถึรนี้อยอล็ไม่อาห้ามน้ำาเอาไว้ไ้อี่อไป เาปล่อยให้มันไหลรินออมา พยายามลั้นเสียสะอื้นเอาไว้เพราะลัวว่ามยอูที่อยู่้านอนั้นะไ้ยินมันเ้า แ่แล้วอยอล็้อสะุ้เบาๆเมื่อมยอูมาเาะประูห้อเรียเา อยอลรีบใ้มือเรียวปาน้ำาออาใบหน้าสวยนหม มยอูแ้มประูออเล็น้อย่อนะเอ่ยถามอยอลเพราะเห็นอยอลหายเ้ามาในห้อนี้นานเินไปนเานึเป็นห่ว
“ เสร็หรือยั ”
“ เสร็ละ ไม่้อรีบไล่นานั้น็ไ้ ันรีบอยู่ ”
อยอลอบลับไป แอบนึน้อยใำพูอมยอูเล็น้อยที่เร่เาเหมือนอยาะให้เารีบไปให้พ้นๆหน้า นัวบาลุึ้นยืน ่อนะลาระเป๋าเินรมาที่ประู มยอูเปิประูออให้ว้าึ้นและยับัวหลบเปิทาให้อยอล ในึอยาะ่วยลาระเป๋าใบโแ่มยอูไม่ล้าที่ะทำเ่นนั้น
“ ไม่ลืมอะไรแน่นะ ”
มยอูเอ่ยถามอยอลเมื่ออยอลลาระเป๋ามาหยุที่ลาห้อ ประโยนี้สำหรับนที่ฟัอย่าอยอลแล้วอาะเหมือนเป็นารย้ำเือนเป็นลายๆว่าเาไม่วรลืมอะไรไว้เพราะไม่มีโอาสที่ะลับมาเอาอีแล้ว แ่สำหรับมยอูแล้ววามนัยที่่อนอยู่ในนั้นลับเป็นในทาที่รัน้าม เาแ่อยาให้อยอลลืมอริๆ แม้เป็นอเพียิ้นเียวแ่็หมายถึว่ามยอูะไ้เห็นหน้าอยอลนานมาึ้นถึะแ่เพียไม่ี่วินาที็าม
“ ถ้าันลืมอะไรไว้ นาย็เ็บมันทิ้ๆไปล่ะัน ”
อยอลเอ่ยประออไปเบาๆ ่อนะหันมาับระเป๋าใบโเพื่อะลาไปที่ประูห้อ ยิ่ิว่ารั้นี้เป็นรั้สุท้ายที่ะไ้เอมยอู อยอลยิ่้าวาไม่ออ วามรู้สึในใปั่นป่วนไปหม สุท้ายอยอล็ัสินใอะไรบาอย่า เาหันไปเอ่ยับมยอูอีรั้
“ ถ้าไม่เป็นารรบวนนเินไป อาแฟัแ้ว่อนลับะไ้ไหม ”
มยอูพยัหน้ารับำอยอล่อนะหมุนัวเินลับไปที่ส่วนอรัว อยอลลอบถอนหายใออมาเบาๆที่มยอูไม่พูอะไรออมาอย่าที่เานึลัว เาลัวว่ามยอูะปิเสธและรีบไล่ให้เาออไปาห้อ อยอลไม่รู้ว่าทำไมัวเอที่ไ้ล้าเอ่ยอมยอูออไปแบบนั้น เารู้แ่ว่าอย่าน้อยารไ้ื่มาแฟฝีมือมยอู่อนเาะไปมันะทำให้เารู้สึีมาึ้นและะาลาไปามยอู้วยวามทรำีๆเป็นรั้สุท้าย
อยอลเินามมยอูไป่อนะนั่ลที่โ๊ะิน้าวที่เาเยนั่ิน้าวร่วมับมยอูเมื่อรั้ที่ยัพัอยู่ที่นี่ อยอลมอมยอูที่เินไปหยิบแ้วาแฟออมา่อนะรีบเบนสายาหลบวาู่มที่มอเามา้วยารเสมอไปทาอื่น มยอูัารัาแฟใส่ถ้วยามำนวนที่เาำไ้ว่าอยอลเยอบแบบไหน ่อนะเินไปน้ำร้อนใส่แ้ว วามำเลือมออยอลเล็น้อย แ่เพราะให้วามสนใอยอลนเินไปทำให้มยอูพลาทำน้ำร้อนหรรามืออเาเอ
“ โอ๊ย !!! ”
มยอูอุทานออมาเพราะวามเ็บแสบาน้ำร้อนและ้วยวามใทำให้เาเผลอทำแ้วาแฟหล่นพื้นแเสียั อยอลสะุ้เพราะเสียมยอูและเสียแ้วแระทบพื้น ร่าบารีบลุออาโ๊ะ่อนะเินแมวิ่อ้อมเ้าน์เอร์รเ้าไปหามยอู้วยวามเป็นห่ว
“ อยอล!!! อย่าเ้ามา เี๋ยวเหยียบเศษแ้ว ”
มยอูร้อห้ามอยอลลั่น อยอลไม่สนใำห้ามนั้น เา้าวเินเ้าไปหามยอูอย่าระมัระวั ในที่สุ็ถึัวมยอู มือบาแะมือมยอูทีุ่มมืออี้าที่โนน้ำร้อนออ ่อนะลูบหลัมือมยอูที่เริ่มึ้นรอยแไปมาเบาๆ
“ ระวัหน่อยสิ เห็นไหมเ็บัวเลย ”
อยอลุมยอูเบาๆ่อนะ้มลเป่าเบาๆที่มือมยอูทำเหมือนมยอูือเ็ัวน้อยๆที่เผลอเล่นนนเ็บัวแล้วเา้อปลอบโยน มยอูมออยอลนิ่าไม่ถึว่าอยอละทำแบบนั้นับเา ไม่นานอยอลเอ็เริ่มรู้สึัวที่เผลอทำอะไรลไปแบบนั้นยิ่เยหน้าึ้นมาเห็นมยอูำลัมอเาอยู่้วยสายาที่เ็มไป้วยวามประหลาใ เา็ยิ่เ้อหลุฟอร์มไปันให่ มยอูเอ็ูเหมือนะทำอะไรไม่ถูเ่นัน เารีบึมือออาอยอล่อนะเอ่ยับอยอล
“ ันไม่เป็นไร นายลับไปรอที่โ๊ะเถอะ เี๋ยวันเ็บเศษแ้วแล้วะาแฟให้ใหม่ ”
“ ไม่้อแล้ว ันไม่อยาินแล้ว เศษแ้วไว้ที่หลัเถอะ นายมาทายา่อนไหม ”
“ ันไม่ไ้เป็นไรมา่าเถอะ ถ้าไม่ินาแฟแล้ว ั้นนาย็ะลับเลยสินะ ”
“ ำ็ไล่ สอำ็ไล่ ลัวันไม่ลับหรือไ ถ้าอยาให้ันลับไปเร็วๆ็มาทายาเี๋ยวนี้ ”
อยอลับมือมยอู้าที่ไม่ไ้โนน้ำร้อนลวลาเาเินผ่านเศษแ้วออมาาส่วนอรัว่อนะพามยอูมานั่ลที่โฟา ส่วนัวเอนั้นเินหายลับไปเปิู้ยาประำบ้าน่อนะเินลับมานั่ล้าๆมยอูพร้อมหลอยาสำหรับทาแผลถูน้ำร้อนลว พอนั่ลไ้อยอล็ึมือมยอูไป่อนะทายาลบนหลัมืออมยอูแล้วเริ่มนวลึสลับับเป่าลมลไปเบาๆ ารระทำทุอย่าอยู่ในสายาอมยอูลอเวลา มยอูไม่รู้ว่าสิ่ที่อยอลำลัทำอยู่นั้นอยอลทำออมาาใริๆหรือำลัุหลุมพราหลอมยอูให้หลไปิับอีรั้ันแน่ มยอูมอไม่ออริๆ
“ เสร็ล่ะ ็แ่ทายา แ่นี้เอ ยึยัอยู่ไ้ ”
อยอลบ่นมยอูเบาๆ่อนะปล่อยมือมยอูให้เป็นอิสระแล้วยับัวลุึ้นยืน
“ อย่าลืมทายา้ำละ ะไ้หายไวๆ ัน้อไปละ รบวนนายมามาพอละ ลา่อน.....ิมมยอู ”
อยอลเอ่ยับมยอู่อนะรีบหันหนีามยอูเินรไปที่ระเป๋าเสื้อผ้าใบโที่วาอยู่อย่ารวเร็วที่สุ เาลัวใัวเอ ลัวไปหม ลัวะเผลอร้อไห้ออมา่อหน้ามยอู มือเรียวับเ้าที่ันลาระเป๋ายึ้นเพื่อะลาระเป๋าไปที่ประูห้อ แ่ยัไม่ทันะยับเินไป เา็ถูสวมอาน้านหลัอย่าไม่ทันั้ัว แม้ะรู้สึใและเ็มไป้วยวามสสัย แ่อยอล็ไม่พูอะไรออมา เาไ้แ่ยืนนิ่ให้มยอูอเาไว้อยู่อย่านั้นอยู่นานร่วมนาที
“ ไม่ไปไ้ไหม อยู่ับันไ้ไหมอยอล ”
“ นายะมีใร็ไ้ อแ่อยู่ับันไ้ไหม ”
“ แ่นั้น แ่อยู่ับัน ไ้ไหมอยอล ”
มยอูเอ่ยถามอยอลออไป มยอูรู้ว่าสิ่ที่เาำลัทำและอ้อนวอนอยอลออไปนั้นือารระทำที่โ่เลาและน่าสมเพสในสายาออยอลและอใรๆ แ่วันนี้ารที่เาไ้พบับอยอลอีรั้นั้นมันทำให้มยอูรู้ว่าเาไม่มีวันที่ะสามารถัใาอยอลไ้ ีวิอมยอูไม่มีวันที่ะเหมือนเิมไ้อีแล้วหาเาไม่มีอยอลอยู่้าาย มยอูยอมทุอย่า ยอมที่ะเป็นแ่อเล่นิ้นหนึ่ในมือออยอล ยอมให้เ้าอร้านาแฟนนั้นหรือแม้ระทั่ผู้ายนอื่นอยู่เหนือเา ยอมละทิ้ศัิ์ศรีทุอย่าที่เาเยมีและเยภาภูมิใ แลแ่เพียไ้อยอลลับืนมาอยู่เีย้าเา แ่นี้เท่านั้นที่มยอู้อาร
อยอลเอื้อมมือเรียวมาึอ้อมแนอมยอูให้ลายออ ่อนะหันลับมาเผิหน้าับมยอู มยอูสบาอยอลนิ่อย่า้อารรอำอบ อยอลมอเห็นแววาไหวหวั่นในวามสีนิลู่นั้น เารู้ว่ามยอูำลัาหวัและ็ลัวำอบที่ะไ้รับาเา
“ เพื่ออะไร นายอยาะมีันอยู่ับนายไปทำไมัน ”
“ ันเป็นนเลว เป็นนสำส่อน เป็นนที่ทำร้ายนาย แล้วนายะเอาูพิษอย่าันมาอยู่้าายนายทำไม ไม่ลัวว่าันะแว้ันายอีรั้หรือมยอู ”
“ อย่าโ่ไ้ไหม นายเป็นนลา แ่ันลออ่อยนายเล่นๆูอีรั้ แ่นี้็ิับันแล้วหรือไ น่าันสิ้นี ”
อยอลแสร้เหยียยิ้มเยาะเย้ยใส่มยอู
“ ันร้ายานานี้แล้ว ยัอยามีันอยู่้านายอีไหม ันทำร้ายนายให้้อเ็บอีแล้ว ยัอยาอร้อให้ันอยู่ับนายอีไหม ันหลอลวทำเลวับนายสารพั นายะยัล้าให้อภัยันอีไหม ัน............”
ประโยำพูออยอลถูลืนหายไปเมื่อมยอูทาบทับริมฝีปาหยัลไปบนลีบปาสีสวย มันนุ่มนวลอ่อนโยนนอยอลใเ้นแร ถึเาะเยผ่านประสบาร์มามามายแ่เพราะเป็นมยอูมันลับทำใหู้พิเศษว่าใรๆเพียแ่รสูบ มยอูบเม้มริมฝีปาบาเบาๆอย่าหยอเย้า่อนะส่ลิ้นร้อนเ้าไปสำรว้านในวาิมวามหวานไปทั่วโพรปาเล็ อยอลปล่อยให้มยอููบเาอยู่ฝ่ายเียว เาไม่ล้าอบรับสัมผัสอ่อนโยนนั้นเพราะยัเ็มไป้วยวามรู้สึผิในใ ไม่นานนัมยอู็ถอนูบออไป ทัู้่สบาันเหมือนะอ่านวามรู้สึออีฝ่าย และเป็นมยอูเอที่ิเอ่ยบออยอลออมาเสีย่อน
“ ันยอมเป็นนโ่ ยอมให้นายทำร้ายัน หลอลวัน ยอมเ็บ ถ้ามันทำให้นายอยู่ับัน ”
“ อย่าทำแบบนี้มยอู ันไม่มี่ามาพอให้นายทำแบบนี้ ”
อยอลสั่นหัวไปมาไม่ยินยอม
“ แล้วถ้าันบอว่าันรันายล่ะ อยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีนาย นายะลับมาอยู่ับันไหม ”
อยอลนิ่อึ้ไปับำสารภาพรัอนรหน้า มือหนาทั้สอเอื้อมไปประอใบหน้าสวยเอาไว้ในอุ้มือ วามสบาอยอลนิ่นานราวับ้อารส่ผ่านวามรู้สึไปให้อยอลไ้รับรู้
“ ันรันายมาริๆ ันเฝ้าถามัวเอทุวันว่าันแ่หลนายหรือรันายันแน่ แ่วันนี้ันรู้ำอบแล้ว อย่าไปาันเลยนะอยอล ไ้โปร ”
มยอูเลื่อนใบหน้าหล่อเ้ามาใล้อยอล ่อนะทาบทับริมฝีปาหยัลมาบนลีบปาสวยอีรั้ อยอลล้าอบรับสัมผัสนั้นอย่าเ็มใ มยอูบเม้มริมฝีปาบาเบาๆราวับเป็นารออนุา อยอลเผยอปาเปิทาให้ลิ้นร้อนเ้าไปวาิมวามหวาน้านใน ลิ้นเล็เี่ยวระหวัอบรับสัมผัสรุล้ำ าเริ่มแรที่บาเบา อ่อนโยนเริ่มทวีวามร้อนแรึ้นเรื่อยๆ รสูบเร่าร้อนำลัหลอมละลายนทัู้่ให้มัวเมาไปับมัน มารู้ัวอีรั้็เมื่อแผ่นหลับาแะสัมผัสลบนที่นอนนุ่มในห้อนอนที่เยเป็นออยอลมา่อน โยมีร่าอมยอูามมาทาบทับ มยอูถอนริมฝีปาออมา่อนะเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ออาว มยอูไลู่บลไปอย่าหลใหล ่อนะสลับมาูบอีฝั่ อยอลเอียอให้มยอูสัมผัสเาไ้่ายึ้น ลิ่นหอมประำัวออยอลยิ่ทำให้มยอูโหยหานัวบา มือหนาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าสวยนอยอลราฮือออมาเบาๆ้วยวามรัวน มยอูละริมฝีปาออาออสวย ่อนะูบที่ริมฝีปาสวยอีรั้ ไลู่บลมาที่แ้มใส า ออหอมรุ่น มือหนาเลื่อนมาปลระุมเสื้อเิ้ออยอลออนหม่อนะปลมันออไปาายบา ผิวาวเนียนผ่อราวับสรีปรารหน้า มยอูแะริมฝีปาลไปที่เนินอ ูบไล่วนไปมา อยอลแอ่นอบารับสัมผัส้วยวามหวาบหวาม มยอูลาริมฝีปาไล่ล่ำมาเรื่อยๆ่อนะหยุลที่หน้าท้อสวย สอมือหนายัทำหน้าที่ลาสัมผัสไปทั่วายบา มือหนึ่ลูบไล้ไปามเรียวาสวย่อนะวนึ้นไปที่สะโพมนแล้ววนลับไปที่เรียวาใหม่อีรั้ ริมฝีปาหยัูบวนอยู่ที่ท้อน้อย อยอลราออมา้วยวามเสียว่านเมื่อถูปลุปั่นนอารม์วาม้อารพุ่ทะยานสู มยอูเลื่อนมือมาปลระุมาเสีำอนใ้ร่าออ่อนะึรั้ออาเรียวาาวามิ้วยปราารสีาว่านสุท้าย
มยอูยับถอยห่าออมาเล็น้อย่อนมือหนาะละออาร่าบาเปลี่ยนมาทำหน้าที่ปลเปลื้ออาภร์อัวเอออาร่าแทน วามยัับ้อมอร่าาวเนียนรหน้าที่นอนุู้เพราะแรอารม์ที่มยอูปลุเร้าเมื่อรู่นี้ วาลมสวยหยาเยิ้มไป้วยน้ำาอวาม้อาร อยอลรู้สึเินอายับสายาอมยอูที่้อมอมา นเา้อเป็นฝ่ายหลบาเสมอไปทาอื่นเสียเอ ฟันาวบัริมฝีปาล่าเบาๆเพื่อระับอารม์วาม้อารอัวเอ น่าแปลที่ปิแล้วอยอลมัุ้นินับสายาอู่นอนที่ผ่านๆมาอเาและไม่เยรู้สึเินอายแม้แ่รั้เียวหาะเห็นร่าายอผู้ายอื่นยามปราศาอาภร์ปปิร่าาย มยอูือนแรที่ทำให้อยอลรู้สึแบบนั้น หลัาัารับอาภร์บนร่าายนหมสิ้นมยอูลับมาทาบทับนใ้ร่าอีรั้ ่อนที่ทัู้่ะเริ่ม้นบทรัร้อนแรึ้นหลอมรวมเป็นหนึ่เียวัน แลเปลี่ยนลมหายใึ่ันและัน ผ่านสัมผัสที่เร่าร้อนแ่เ็มไป้วยวามอ่อนหวานและอ่อนโยน ่อนที่ทัู้่ะหลับใหลไปในอ้อมออันและัน
TALK....
หายไปนานมา เรามาอัพ่อให้รบ 100% แล้วนะะ
ริๆมันยาวเิน 30% ้วย้ำ เือบๆ 50% เลยแหละ
ถือว่าเป็นอแถมและไถ่โทษที่อัพ้าเนอะ
อนนี้น่าะเป็นอนที่ยาวที่สุในเรื่อนี้
เพราะมันยาวเือบๆ 8,000 ำเลยแหละ
หวัว่าหลายๆนะสมใแล้วนะ อนนี้เราไม่ทำร้ายมยอยอลแล้ว
แ่อนหน้า้ไม่แน่นะ เี๋ยวๆ 555555
อยาแนะนำอะไร หรือทวฟิ ทำไ้ที่แท็ #ficฮทร เลย ^^
ความคิดเห็น