คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นิทานเรื่องที่สาม - เจ้าหญิงนิทรา {1000%}
Aurora :
ในงานเฉลิมฉลองการประสูติของเจ้าหญิงองค์หนึ่ง มีนางฟ้าหลายตนเสก ความงาม ปัญญา และ ความสามารถในดนตรี มอบให้เป็นของขวัญวันประสูติของเจ้าหญิง แต่เมื่อนางฟ้าทั้งหลายเสกให้พรเจ้าหญิงเสร็จสรรพ นางฟ้าใจร้ายผู้ที่โกรธแค้นที่ตนไม่ได้การรับเชิญก็โผล่มาในงาน และด้วยความแค้นอาฆาต นางจึงเสกคำสาปให้เป็นของขวัญประสูติ คำสาปนั้นคือ เมื่อเจ้าหญิงเติบใหญ่เป็นสาว พระนางจะถูกเข็มปั่นด้ายทิ่มนิ้วและสิ้นชีพทันที เมื่อนางฟ้าใจร้ายจากไปจากงาน นางฟ้าผู้ที่ยังไม่ได้ให้พรพระนางก็ตัดสินใจแก้คำสาป แต่เธอมิสามารถแก้ได้ทั้งหมด ส่วนที่แก้ได้คือ แทนที่พระนางจะสิ้นชีพเมื่อโดนเข็มตำ ความตายจะกลายเป็นการหลับนอนแทน พระนางจะต้องบรรทมไปถึง 100 ปี จนกว่าจะมีเจ้าชายมาจุมพิต
ความจริงแล้วไม่ต้องอ่านคำเปรยด้านบนก็ได้ ในเมื่ออีซองยอลไม่ได้เป็นเจ้าหญิงและไม่ได้โดนคำสาปแบบในนิทานเลยสักนิด เพราะถ้าเกิดว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นเจ้าหญิงล่ะก็ อะไรๆมันก็คงจะวุ่นวายและยุ่งยากไปเสียหมด ซองยอลคือลูกชายหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูของหญิงสาวที่ทำงานเกี่ยวกับเครื่องปั่นด้ายอยู่ที่ชานเมือง เขาเป็นเด็กที่ซุกซนและชอบเที่ยวเล่นไปรอบๆเมืองที่อาศัยอยู่กับมารดาเพียงคนเดียว บางวันก็ได้แผลถลอกกลับมา บางวันหนักหน่อยก็หัวแตก หรือบางวันก็เกิดเป็นเด็กน่ารัก เด็ดดอกไม้กลับมาฝากแม่ตนเองที่ทำงานทั้งวัน วันนี้ก็เช่นกัน..
“แม่ฮะ ซองยอลกลับมาแล้ว!”เขาตะโกนลั่นบ้านอย่างร่าเริง ผู้เป็นแม่อมยิ้มกับเสียงใสๆของลูกชายที่หายไปตั้งแต่กลางวันและกลับมาตอนบ่ายคล้อย ในมือเล็กๆมีดอกไม้สีอ่อนติดมาด้วย ผ็เป็นแม่ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะดึงตัวลูกชายเข้ามากอดเต็มรัก
“วันนี้ไปเล่นซนที่ไหนมาครับ”เธอถาม
“ซองยอลไปที่ทุ่งหญ้าด้านโน้นนนน สวยมากเลยคับ ไว้ซองยอลจะพาแม่ไปด้วยกันนะ มีดอกไม้เยอะแยะเลย คุณผีเสื้อด้วย”ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสยามพูดพรรณาทุ่งหญ้าใหญ่ที่ตนเพิ่งกลับมา ซองยอลยิ้มกว้างเสียจนคนเป็นแม่อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามลูกชายไปด้วย เธอลูบศีรษะทุยอย่างเบามือด้วยความเอ็นดู
“ไว้แม่จะไปดูกับซองยอลนะครับ ไปอาบน้ำอาบท่าซะลูก มอมแมมเชียว”เธอเอ่ยปาก ซองยอลพยักหน้ารับและวิ่งไปอาบน้ำโดยไม่ลืมที่จะวางดอกไม้ไว้ข้างๆเครื่องปั่นด้ายให้มารดาของตน
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็พากันมานั่งกินข้าวเย็น มื้อเย็นมื้อนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มเช่นทุกวัน ไฟจากเตาผิงช่วยสร้างความอบอุ่นให้กับครอบครัวอีในเวลาใกล้ฤดูหนาวอย่างเวลานี้ หลังจากการทานอาหารมื้อค่ำจบลงซองยอลก็เข้านอนตามปกติและหลับไป มารดายิ้มให้กับความน่ารักของลูกชายคนเดียวของเธอกับสามี เธอจะได้มองเด็กคนนี้ใกล้ๆแบบนี้อีกนานเท่าไหร่กันนะ ในเมื่อพ่อแม่ตัวจริงของเขากำลังจะกลับมาแล้ว อ่า นี่เธอคิดอะไรอีกแล้วนะ..
“ฝันดีนะครับ ลูกชายของแม่”ริมฝีปากบางประทับจูบบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นหญิงสาวก็ล้มตัวลงนอนข้างๆลูกชาย
-aurora-
ร่างสูงในชุดดำเดินเข้ามาตามป่าลึกที่เขาเข้ามาเมื่อวานนี้ เขายังคงจำเส้นทางได้ดีแม้ว่ามันจะเหมือนกันไปหมดทุกด้านก็ตาม นัยน์ตาคมฉายแววดีใจเสียจนปิดไม่มิด วันนี้เขาตั้งใจว่าจะพาอูฮยอนไปเดินเล่นที่สวนของมารดา ท่านคงดีใจที่อูฮยอนไปที่นั่น เพียงแค่คิดก็เก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่จนต้องหลุดยิ้มออกมา เขาเดินไปตามทางจนพบกับสวนหย่อมเล็กๆและหอคอยสูง แต่ไม่พบร่างของอูฮยอนเลยแม้แต่ปลายเงา
“อูฮยอน เจ้าอยู่บนนั้นหรือไม่!”เสียงทุ้มตะโกนขึ้นไป เพียงไม่นานร่างเล็กที่แสนคิดถึงก็ปรากฏขึ้นที่บานหน้าต่าง ใบหน้าเล็กดูตกใจเสียยิ่งกว่าอะไร
“เหตุใดเจ้าจึงทำหน้าเช่นนั้น ไม่อยากเจอข้าหรือ”ซองกยูถาม
“ไม่ ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดแน่ ท่านกลับไปซะ”อูฮยอนไล่ เขาไม่อยากบอกสักนิดว่าเขาโดนจับขังอยู่ในนี้ ท่านพ่อรู้เรื่องที่ท่านซองกยูมาเมื่อเย็นวาน เขาไม่อาจห้ามและต่อต้านอะไรได้ ซ้ำร้ายยังไม่สามารถออกไปจากห้องนอนนี้ได้เช่นกัน ท่านพ่อช่างใจร้ายใจดำนัก
“เจ้าไล่ข้ากลับทันทีที่ข้ามาถึงอย่างนั้นหรือ เจ้าใจร้ายเหลือเกิน”
“ข้ามั่นใจว่าไม่เท่าพ่อข้าแน่ ท่านกลับไปเถอะ อย่ามาที่นี่อีก”อูฮยอนบอกพร้อมทำท่าจะกลับเข้าไปในห้อง ซองกยูขมวดคิ้วแน่น ไม่เท่าอย่างนั้นหรือ
“อูฮยอน เจ้าบอกข้ามา เขาทำอะไรเจ้า! เพียงแค่บอกข้า..”
“ท่านจะทำอะไร จะฆ่าพ่อข้า หรือไปทำร้ายพ่อข้า ท่านทำอะไรไม่ได้สักนิด เราสองคนทำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ทำตามที่ข้าบอก ท่านอย่ามาที่นี่อีก เมื่อถึงเวลาข้าจะไปหาท่านเอง ได้โปรด ท่านซองกยู ฟังข้าสักนิด”ร่างเล็กอ้อนวอนทั้งน้ำตา ซองกยูไม่อาจรู้ว่าเพราะอะไรคนรักของเขาถึงร้องไห้และห้ามเขามาที่นี่อีก ไม่เข้าใจสิ่งที่อูฮยอนกำลังทำ แต่ถ้าหากเขารู้ว่าอูฮยอนกำลังเผชิญกับอะไรก็คงจะเข้าใจสิ่งที่คนตัวเล็กกำลังทำอยู่มากกว่านี้
“ไม่ให้ข้ามา ข้าทำไม่ได้หรอก ข้าคิดถึงเจ้า ถึงเจ้าจะพยายามตัดข้าออกจากชีวิตด้วยการห้ามข้ามาที่นี่ข้าก็จะมา”
“ดื้อด้าน! ท่านไปซะ ตอนนี้ท่านพ่ออยู่บ้านท่านอา อีกไม่นานคงกลับ หากท่านพ่อรู้เข้าว่าท่านอยู่ที่นี่ท่านจะแย่เอาได้”อูฮยอนพูด ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างไม่ลดละ คนหนึ่งบอกให้ไป อีกคนยืนยันที่จะอยู่ต่อ ไม่มีใครยอมใครจนอูฮยอนต้องถอนหายใจกับความดื้อดึงของชายคนนี้
“ถือว่าข้าขอร้อง ได้ไหม อย่ามาที่นี่ กลับไป ไปอยู่ในที่ของท่าน ในเขตของท่าน …ท่านจะให้ข้ามองท่านกระอักเลือกก่อนหรือไม่ท่านถึงจะยอมไป! ท่านพ่อร่ายเวทย์ไว้ที่นี่ ท่านอาจเป็นอันตรายหากอยู่นาน”
“เจ้าเป็นห่วงข้าก็พูดตรงๆสิ”ซองกยูยิ้มทะเล้นจนคนมองนึกอยากจะหยิบอะไรปาใส่อย่างนึกหมั่นไส้ อูฮยอนเบะปากออก แก้มกลมพองเล็กน้อย
“ข้าเป็นห่วงท่าน ทีนี้จะไปได้หรือยัง ท่านพ่อจะกลับมาแล้ว”คนตัวเล็กเอ่ยปากไล่อีกครั้ง เขาแอบคิดในใจว่ามันควรจะเป็นครั้งสุดท้ายเสียที กลัวจริงๆหากคนรักล้มลงตรงนั้น เขาไม่อาจทำอะไรได้เลยนอกจากมองดูเฉยๆ แม้แต่เรียกคนมาช่วยก็คงจะไม่มีใครได้ยิน และท่านซองกยูก็คงจะสิ้นลมหายใจอยู่ตรงหน้าอูฮยอน
“ข้ากลับก็ได้ เห็นเจ้าเป็นเช่นนี้ข้าก็อดเป็นห่วงเจ้าไม่ได้ ไว้พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่…เจ้าหญิงของข้า”ร่างสูงยิ้ม ถ้อยคำสุดท้ายอูฮยอนไม่ได้ยินมัน ถ้าได้ยินก็คงจะโวยวายตามประสาว่าตนไม่ใช่เจ้าหญิง แต่ถึงอย่างไรในสายตาของซองกยูอูฮยอนก็คือคนที่น่ารักและเป็นเจ้าหญิงที่เขายากจะเอื้อมถึงอยู่เสมอ
“พรุ่งนี้ข้าจะมา เจ้าห้ามข้าไม่ได้หรอก”
“ท่านนี่ยังไงกัน ข้าบอกว่าไม่ต้องมา!”
“ข้ารักเจ้านะนัมอูฮยอน”คำพูดสุดท้ายของซองกยูเรียกใบหน้าแดงๆจากร่างเล็กได้เป็นอย่างดี อูฮยอนอมยิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ทิ้งร่างกายของตนเองในนอนราบไปกับเตียงใหญ่ เปลือกตาบางปิดลงช้าๆ ขนตาสวยเรียงกันเป็นแพหนา ริมฝีปากอิ่มยังคงเผยรอยยิ้มบาง
นัมอูฮยอนก็รักคิมซองกยู
เด็กน้อยซองที่วันนี้ไม่ได้ออกไปไหนนั่งเล่นของเล่นอยู่บนพื้นพรมหน้าเตาผิง ตอนนี้คุณแม่ที่แสนดีของเขาก็คงจะนั่งทำงานอยู่กับเครื่องปั่นด้าย ซองยอลถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้เวลาคุณแม่ทำงาน จะเพราะอะไรซองยอลเองก็ไม่รู้และไม่เข้าใจด้วย ทำไมต้องห้ามล่ะ ซองยอลเองก็อยากจะอยู่ใกล้ๆคุณแม่ตลอดเวลานะ คิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งเล่นอยู่ ทิ้งของเล่นชิ้นโปรดไว้ด้านหลังแล้วเดินไปยังห้องที่ถูกห้ามไว้ทันที รอยยิ้มซุกซนปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็ก ดวงตาทั้งสองข้างหยีลงจนเกือบจะเป็นเส้นตรง เด็กน้อยแลดูมีความสุขทั้งๆที่กำลังจะละเมิดข้อห้ามแท้
“แม่คับ ซองยอลเข้าไปนะ”เสียงเล็กเอ่ยบอกคนในห้องให้รู้ตัวแล้วเปิดประตูเข้าไปทันที แต่ภายในห้องกลับว่างเปล่า มีเยงเครื่องปั่นดายวางตั้งอยู่ในห้องที่ค่อนข้างมืดสลัว แต่นั่นกลับทำให้ซองยอลเกิดสงสัยแล้วเข้าไปใกล้มันมากขึ้นโดยไม่รุ้เลยว่าอันตรายกำลังจะเข้ามาถึงตัว
“เจ้านี่แปลกจัง มีแหลมๆด้วย”ดวงตากลมโตสีน้ำตาลช๊อคโกแลตเบิกโตขึ้นด้วยความสนใจในสิ่งที่ไม่เคยได้เห็น มือเล็กยื่นออกไปข้างหน้า วินาทีที่สัมผัสกับส่วนที่แหลมที่สุดของเครื่องปั่นด้ายร่างเล็กๆก็ล้มลงกับพื้นบ้านจนเกิดเสียงดังลั่น ผู้เป็นแม่วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางตื่นๆ เธอประคองลูกชายคนเดียวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจไว้แนบอก หยาดน้ำใสไหลลงมาอาบแก้ม ไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วเพียงนี้
อีซองยอลเป็นลูกชายของเจ้าหญิงที่เคยถูกสาป หลายคนคงเคยได้ยินเรื่องเจ้าหญิงนิทรานั่นแหละ เธอล่ะ เด็กคนนี้ก็โดนคำสาปเช่นกัน แต่ไม่ได้กำหนดอายุ เพียงแค่ปลายนิ้วเล็กนั่นสัมผัสพียงชั่ววินาทีก็พร้อมที่จะสลบลงไปแล้วอาจไม่ตื่นขึ้นมาอีกก็เป็นได้ เธอเพิ่งจะคุยเรื่องนี้กับราชินี ไม่คิดว่าวันนี้ลูกชายที่เธอรับเป็นลูกจะต้องมานอนนิ่งอยู่บนเตียงแบบนี้ เธอไม่น่าปล่อยลูกไว้คนเดียวจริงๆ
“ซองยอลเป็นอย่างไรบ้าง”
“ยังไม่ตื่นเพคะ”
“หรือเราควรจะรอเจ้าชายอย่างนั้นหรือ?”
“หม่อมฉันเกรงว่าจะเป็นเช่นนั้นเพคะ”
“เอาเถอะ เราจะให้ซองยอลเข้าไปอยู่ในวัง ส่วนเรื่องเจ้าชายเราจะประกาศหา ไม่นานคงจะเจอ สักคน...”
หลังจบการสนทนา หญิงสาวเดินเข้ามาเพื่อเอ่ยลาคนที่เธอรักเหมือนลูกเป็นครั้งสุดท้าย พรุ่งนี้เธอคงไม่มีโอกาสที่จะจูบหน้าผากเล็กนั่น ไม่มีโอกาสได้กอด ได้ดูแลอีกแล้ว ลาก่อนนะครับ ซองยอลของแม่
ซองยอลถูกย้ายไปอยู่ในวังและได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดเหมือนเมื่อครั้งที่เจ้าหญิงโดนคำสาป วันเวลาผ่านไป ประกาศหาก็แล้ว ทำทุกอย่างก็แล้ว ลองตามหมอก็แล้ว เด็กน้อยซองก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเหมือนเดิมสักนิด จนวันหนึ่ง มีญาติจากต่างเมืองเข้ามาเยี่ยมเยียนราชินี พวกเขามีลูกชายอายุประมาณสิบสี่ถึงสิบห้าปี พวกเขาทั้งหมดปล่อยให้องค์ชายน้อยวิ่งเล่นเดินเล่นไปทั่ววัง ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะไปที่ห้องของซองยอลได้
ร่างสูงกว่าเดินเข้าไปใกล้เตียงใหญ่ ชะโงกหน้ามองเด็กน้อยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง แก้มใสขึ้นสีเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดี เด็กหนุ่มเผยยิ้มพร้อมโน้มหน้าลงไปใกล้มากขึ้น ใกล้มากขึ้น และใกล้มากขึ้นจนริมฝีปากชิดใบหน้าของคนอายุน้อยกว่า เขาหยัดยิ้มกว้างขึ้นพร้อมกระซิบข้างหู
“ตื่นได้แล้วนะเจ้าหญิง พี่รออยู่”เพียงเท่านั้นเปลือกตาสีนวลก็ค่อยๆเปิดขึ้น คนตัวเล็กทำหน้าตกใจก่อนจะยิ้มกว้าง ใบหน้านั้นซองยอลเห็นไม่ชัดหรอก แต่ว่าที่ชัดน่ะคือเสียงต่างหาก น้ำเสียงใจดีแบบนั้นน่ะ ซองยอลชอบที่สุดเลย ^^
-aurora-
ร่างสูงเดินเข้าสิ่งที่เรียกตามภาษาชาวบ้านว่าบ้านอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขาครุ่นคิดถึงเรื่องที่อูฮยอนพูดมาตลอด ตาแก่นั่นคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ เขาอ่านเกมส์ไม่ออกสักนิด ทำไมต้องขัดขวางความรักของพวกเขาสองคนขนาดนั้น ทั้งๆที่ถ้ายอมไปแล้วพวกเขาไม่ทำอะไรโจ่งแจ้งเรื่องคงไม่ถึงเบื้องบนและไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้ายังต่อต้านกันอยู่แบบนี้ คงมีสักวันที่ต้องปะทะกัน และมันคงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ถึงวันนั้น ไม่เขาก็อูฮยอนที่จะต้องถูกเนรเทศ หรือไม่อย่างนั้น…อาจะเป็นพวกเขาทั้งสองคน
“ซองกยู เดินคิดอะไรอยู่นานสองนาน ไม่นั่งรึ”มารดาทักขึ้น ซองกยูยิ้มบางๆ วันนี้ท่านแม่ดูสวยผิดจากทุกวัน คงมีอะไรดีๆเป็นแน่
“วันนี้มีอะไรดีๆเกิดขึ้นหรือท่านแม่”ซองกยูถามออกไปให้หายข้องใจและนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆกับแม่ตนเอง เธอยิ้มขำพร้อมกับลูบศีรษะลูกชายคนเดียวอย่างอ่อนโยน
“เอาเวลาไปสนใจแม่หนูอูฮยอนดีกว่าไหมลูก”
“ข้ากลุ้มใจเรื่องนั้นอยู่พอดี”ซองกยุถอนหายใจเฮือกอย่างกลัดกลุ้ม มารดาลุกจากเก้าอี้ หันหลังให้ลูกชายก่อนเอ่ยถามขึ้นเบาๆ
“ลูกอยากเป็นเจ้าชายหรือองครักษ์หากแม่หนูเป็นเจ้าหญิง”คำถามนั้นไม่ว่าใครก็คงจะตอบว่าเจ้าชายเป็นแน่ ทุกๆคนก็ต้องอยากเคียงข้างเจ้าหญิง องครักษ์ไม่มีวันทำแบบนั้นได้ ไม่สามารถที่จะขึ้นมาเคียงคู่เจ้าหญิงได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจอย่างที่เจ้าชายทำ ศักดิ์นั้นต่ำกว่าเจ้าชายมากนัก
“ลูกคงอยากเป็นเจ้าชาย แม่ไม่แปลกใจสักนิดหากจะเป็นเช่นนั้น แต่ซองกยู …ลูกจงคิดให้ดี เจ้าชายมีหน้าที่แต่งงานกับเจ้าหญิง ดูแลปกครองบ้านเมืองให้อยู่เย็นเป็นสุข แต่องครักษ์นั้นมีหน้าที่ปกป้องเจ้าหญิงอย่างถึงที่สุดแม้ว่าจะต้องตายก็ตาม ลูกอยากเป็นแบบไหนก็ขึ้นอยู่กับตัวลูกเอง”
“ข้าขอเป็นทั้งสองอย่างไม่ได้หรือ”ซองกยูทวงอย่างนึกเสียดาย หากเขาเลือกที่จะเป็นองครักษ์ก็คงไม่มีวันได้แต่งงานกับอูฮยอนเป็นแน่ แต่ท่านแม่ไม่ได้ตอบอะไรมากกว่านั้น ซ้ำร้ายยังเดินหนีไปทางสวนดอกไม้ของท่านอีก ซองกยูจึงดำดิ่งลงสู่ความคิดของตัวเอง
เจ้าชายมีหน้าที่แต่งงานกับเจ้าหญิง ดูแลปกครองบ้านเมืองให้อยู่เย็นเป็นสุข
องครักษ์นั้นมีหน้าที่ปกป้องเจ้าหญิงอย่างถึงที่สุดแม้ว่าจะต้องตายก็ตาม
หากเจ้ามีอันตรายข้าพร้อมที่จะปกป้องเจ้า เพราะข้า…จะขอเป็นองครักษ์ของเจ้าชั่วชีวิต
TALK:D
กราบสวัสดีพร้อมขอโทษงามๆ (_ _)
เราผิดเองค่ะ ดองไว้นานเชียว แถมไม่จบด้วย ฮรึกกกก อนุญาตให้กระทำชำเราได้ทุกชนิดค่ะ *หมอบ*
ทุกคนยังอ่านอยู่ใช่ไหมคะ เช็คคนอ่านหน่อย หายไปนานเกิน = = แถมมาทียังมาไม่ครบอีก ก็แบบ เราเห็นว่าถ้าปล่อยเอาไว้ก็คงจะไม่ได้อัพสักที เลยเอามาเสริฟทั้งๆที่ยังไม่มีอะไรเนี่ยแหละ กรี๊ดดด ใครปารองเท้าคะ! #ผิด
เจอกันในเปอร์เซ็นต์ที่เหลือนะคะ เราจะรีบมาอัพโดยไว #วิ่งหนี
ขอบคุณที่ยังติดตามค่ะ >_______________<
TALK 2 :D
กว่าจะมาอัพได้ ฆ่าตัวเองแป๊ปปปปปปปปปปป เราจะรีบปั่นตอนต่อไปมาให้นะคะ มันนานมากจริงๆ นี่แค่เก้าหน้าเอง ฮรือออออออออ เราขอบคุณคนที่รอมากเลยนะคะ คุณช่างมีความอดทน! *มอบโล่* 55555555555555
เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้านะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ที่เอาใจช่วยหนูซองยอลนะคะ ><
ความคิดเห็น