คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนจบของนิทานก่อนนอน
ซองยอลนอนเหยียดตัวอยู่บนที่นอนนุ่ม ผ้าห่มผืนหนาถูกถีบไปอยู่ที่พื้นข้างเตียง ใบหน้าขาวมีตุ๊กตาแมวสีดำอยู่ชิดติดกับแก้ม ส่วนตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดนั้นอยู่ในอ้อมแขนอีกข้างหนึ่ง สักพักเด็กน้อยก็ขมวดคิ้วแล้วคู้ตัวเข้าหากัน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศหนาวเกินไปสำหรับการนอนโดยไม่มีผ้าห่มคลุมตัว
แกร๊ก
คุณแม่สาวเปิดประตูเข้ามาดูลูกชายคนเดียวหลังจากที่ก่อนหน้านี้เข้ามาปลุกแต่กลับโดนอ้อนขอต่อเวลานอนเสียนี่ เธอส่ายหัวช้าๆและถอนหายใจ หลังจากนี้คงจะต้องฝึกให้ซองยอลตื่นเช้าเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะไปโรงเรียนสายแน่ๆ เธอเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงแล้วเรียกชื่อเด็กชาย เปลือกตาสีอ่อนปรือขึ้นเล็กน้อยและหลับลงอีกครั้งพร้อมเสียงประท้วงไม่อยากตื่น
“ซองยอล จะไปพร้อมพี่เขาไม่ทันเอานะครับ ไหนบอกว่าอยากมีเพื่อนใหม่เร็วๆไง หืม”นิ้วเรียวสวยเกลี่ยแก้มเนียนเบาๆ คราวนี้เด็กน้อยยอมลืมตาขึ้นมาพูดกับเธอแล้ว
“ซองยอลไม่เห็นจำได้ว่าพูดอย่างงั้น”เสียงเล็กว่า ร่างกลมๆทำท่าจะลุกขึ้นมานั่งให้คนเป็นแม่ดีใจอยู่เพียงไม่กี่วินาทีก็ล้มจุ้มปุ้กลงบนเตียง ซองยอลเลือกที่จะฝังหน้าตัวลงเข้ากับหมอนนุ่ม กลิ่นอ่อนๆของน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมจนซองยอลไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย ว่าแล้วก็สูดกลิ่นหมอนเข้าไปเต็มปอด
“ถ้าวันนี้ไม่ทันพี่เขาไม่มีใครไปส่งนะครับ”เมื่อมารดางัดไผ่ใบสุดท้ายมาใช้เด็กน้อยก็เด้งตัวเองขึ้นจากเตียง หันมามองหน้าผู้มีพระคุณอย่างตกใจ
“ทำไมมมมมมมมมมมม ไม่นะ!”
“วันนี้แม่ต้องเข้าไปส่งต้นฉบับ แม่ว่าแม่ก็บอกซองยอลแล้วนา จำไม่ได้หรอครับ”เธอขมวดคิ้วหรี่ตามองลูกชายพร้อมกับยิ้มอย่างล้อเลียน เนื่องจากซองยอลเป็นเด็กที่ความจำดีและมั่นใจมาตลอดว่าจำสิ่งที่เธอบอกได้ ดังนั้นการที่ลืมเรื่องสำคัญอย่างนี้คงจะทำให้ลูกชายตัวน้อยเสียความมั่นใจมากพอดู
“ซองยอลจะไปอาบน้ำ!”
“ดีจ้ะ ชุดนักเรียนตัวใหม่แขวนอยู่บนราวข้างห้องน้ำนะครับ”
.
.
.
.
.
ในที่สุดความวุ่นวายของช่วงเช้าก็จบลง คุณแม่คนสวยจูงมือลูกชายในชุดนักเรียนที่ขนาดใหญ่กว่าตัวหนึ่งไซส์มาส่งที่หน้าบ้าน ถึงแม้จะตื่นเช้ากว่าปกติแต่ซองยอลก็ยังคงยิ้มอย่างสดใสและจ้อไม่หยุดตั้งแต่เธอเดินมาส่งที่หน้าบ้านของเพื่อนบ้านที่มีลูกชายเรียนที่เดียวกัน
“ซองยอลครับ ไหนบอกแม่หน่อยว่าเจอเพื่อนใหม่แล้วต้องทำยังไง”เธอย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับลูกชายแล้วเอ่ยถามสิ่งที่พร่ำสอนมาแต่เล็กแต่น้อย
“ต้องยิ้มมม แบบนี้!”เด็กชายตัวน้อยฉีกยิ้มยิงฟันขาวใส่ผู้เป็นแม่อย่างร่าเริง เสียงใสหัวเราะคิกคักเพราะความตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ มือเรียวลูบเรือนผมนุ่มด้วยความเอ็นดู เธอหวังว่าวันนี้ซองยอลจะได้เจอเพื่อนดีๆแล้วก็ไม่โดนแกล้ง ด้วยเพราะตัวเล็กกว่าเด็กวัยเดียวกันเลยทำให้ถูกเพื่อนตัวใหญ่กว่าทั้งล้อทั้งรังแก บางวันที่เธอไปรับก็วิ่งร้องไห้มาหาก็มี เข่าถลอกกลับมาก็มี จนเธอเองก็จนใจ ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ให้เพื่อนที่นั่งข้างๆช่วยดูก็แล้ว ฝากครูดูแลก็แล้ว สุดท้ายก็เหมือนเดิม
หญิงสาวยิ้มบางๆแล้วยื่นมือไปกดออด รอเพียงไม่นานเด็กชายในชุดนักเรียนก็เดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้สะพายหลังใบใหญ่ รอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่บนใบหน้า เขาโค้งให้กับคุณน้าแล้วเดินเข้ามาทำความรู้จักกับซองยอล
“สวัสดี ฉันชื่อจางดงอูนะ อยู่มอสามแล้ว”
“อีซองยอลประถมหนึ่งครับ!”พูดจบก็ตะเบ๊ะพร้อมรอยยิ้มสดใสหนึ่งครั้ง ดงอูยื่นมือไปขยี้ผมน้องอย่างถูกใจและหัวเราะ
“งั้นผมพาน้องไปโรงเรียนก่อนนะครับ ตอนเย็นจะรีบพามาคืนอย่างปลอดภัยแน่นอนครับผม!”
ดงอูจับมือเล็กๆของซองยอลเอาไว้แล้วดึงให้น้องออกวิ่งตามตนเอง เด็กทั้งสองหัวเราะร่ากันไปตลอดทางจนเกือบจะถึงโรงเรียน คนอายุมากกว่าถึงหยุดพัก ซองยอลหอบแฮก ลิ้นเล็กๆสีชมพูแผล่มออกมาเล็กน้อย ดูน่ารักน่าเอ็นดูพร้อมๆกับตลกในเวลาเดียวกันจนดงอูหัวเราะออกมาอีกระลอก เสียงหัวเราะดังมากจนคนทั่วไปรวมทั้งเพื่อนร่วมโรงเรียนบางคนหันมามอง หากจะถามว่าคนหัวเราะอายไหม ก็คงตอบได้ว่าไม่
“พี่ดงอูไปเร็วว หัวเราะอยู่นั่นแหละ ซองยอลตลกหรอ”อีซองยอลเบ้หน้าขมวดคิ้วแล้วยื่นมือไปดึงชายเสื้อพี่ชายแถวบ้านให้รีบเดินต่อไป ดงอูพยักหน้ารับและพยายามกลั้นขำเอาไว้โดยมีสายตาของซองยอลมองมาแปลกๆ
ผิดไหมล่ะที่เส้นตื้นน่ะ!
หลังจากที่เดินมาสักพักก็ถึงหน้าประตูโรงเรียน ดงอูทักคนนั้นคนนี้ไปทั่ว หลายคนก็เดินผ่านไปเฉยๆ หลายคนก็เข้ามาถามถึงซองยอล หลายคนก็เข้ามาเล่นด้วยหลังจากถามชื่อเสร็จสรรพ แต่มีอยู่คนนึง.. คนเดียวที่อยู่รุ่นเดียวกับพี่ดงอูแล้วไม่เข้ามาทัก แค่มองกันแล้วก็เดินไป ซองยอลไม่เห็นหน้าหรอก เห็นแค่หลังไวๆเท่านั้นแหละ แต่ที่รู้ก็เพราะได้ยินพี่ชายที่เล่นผมซองยอลอยู่พูดนี่แหละ
“พวกแกสองคนนี่แค่มองตากันก็นัดกันได้แล้วหรอวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ก็สนิทกัน ผิดเรอะ”
“แล้วคราวนี้มันบอกว่าไงล่ะ”
“ห้องประธานเดี๋ยวนี้.. แต่เอาจริงๆบางเรื่องที่ไม่ได้พูดไว้ก่อนฉันก็ไม่รู้นะ แต่เรื่องนี้มันพูดแล้วเมื่อวานไงเลยรู้ เข้าใจยัง เลิกสงสัยอะไรแบบนี้สักทีเหอะ วู้วว”คนถูกเรียกไปห้องประธานบ่นยาวยืดแบบที่คนฟังก็แทบฟังไม่ทัน
“งั้นฉันไปละ ระวังสายแล้วโดนประธานรุ่นฆ่าปาดคอนะครับ”คำเตือนแบบขำๆของเพื่อนทำให้ดงอูรู้สึกตัวว่าตนเองต้องรีบไป เจ้าตัวย่อตัวลงมาคุยกับซองยอลทันที
“ซองยอล พี่ต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวพอเดินเข้าในโรงเรียนให้ซองยอลเดินไปหาคุณครูที่ยืนอยู่นะครับ ให้คุณครูพาไปที่ห้องเรียนนะ”คนเป็นพี่แรปอีกครั้งซองยอลพยักหน้าหงึกๆแล้วดงอูก็รีบพรวดพราดวิ่งไปอีกทางทำให้กระเป๋าเงินที่จะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่จากการวิ่งอย่างรวดเร็วมานานหล่นลงบนพื้น ซองยอลเบิกตากว้าง จะร้องเรียกคนเป็นพี่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เด็กชายจึงทำได้แค่วิ่งไปหยิบกระเป๋าเงินลายการ์ตูนยอดฮิตขึ้นมาแทน
แล้ว… ห้องประธานอยู่ไหนกันนะ ??
---------
หลังจากเดินงมหาอยู่สิบนาทีซองยอลก็ตัดสินใจวิ่งไปชั้นบนสุด ซองยอลกำลังจะไปไม่ทันคาบแรก ไม่นะ! ซองยอลจะไม่ยอมเด็ดขาด ต้องรีบหาพี่ดงอู.. ฮือออ ห้องประธานอยู่ไหนนะ รีบๆโผล่มาให้ซองยอลเข้าไปหาพี่ดงอูซะทีสิ เด็กน้อยวิ่งให้เร็วที่สุดจนแทบจะไม่ดูทาง รีบจนกระทั่งขาเล็กๆนั่นพันกัน
ตุ้บ!
“อ้า เจ็บง่า ฮืออ”
“น้องมาทำอะไรตรงนี้ครับ นี่มันเข้าเวลาเรียนแล้วนะ”เสียงทุ้มแตกแบบเด็กผู้ชายวัยรุ่นดังขึ้นเหนือหัว ซองยอลค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปด้วยความโกรธที่ตนเองนั้นอุตส่าห์จะเอากระเป๋าเงินไปคืนพี่ดงอูแต่กลับโดนว่าเสียอย่างนั้น
“อะ… เจ้าชาย”
“เจ้าหญิง?”
ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความงงปนตื่นเต้นเพราะคนที่ต่างอยู่ในฝันอีกคนก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว คนอายุมากกว่าได้สติก่อนจึงพยุงน้องให้ลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“ผมคิมมยองซู ยินดีที่ได้รู้จักครับองค์หญิง”
“อีซองยอลครับ!”
และแล้วทั้งสองคนก็ได้รู้จักกัน….
------
นัมอูฮยอนกำลังนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟาเบดตัวกว้าง ในมือมีหนังสือเวทย์ที่เจ้าตัวตั้งอกตั้งใจอ่านราวกับหวังว่าจะหาเบาะแสอะไรเจอ
แต่ในหนังสือก็ไม่มีข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์เลยนอกจากการประกอบพิธีหรือพวกของที่ต้องใช้
จนสุดท้ายคนตัวเล็กก็ถอนหายใจยาวเรียกเสียงขำจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆคอยปรณนิบัติรับใช้ให้ตลอดทั้งวัน
ซองกยูเอื้อมมือไปดึงหนังสือเล่มเก่าออกจากมือป้อมแล้ววางมันลงบนโต๊ะกระจก
มือเรียววางลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างเคย
“ไม่ต้องเครียดหรอกข้าจะพาเจ้าไปหาคำตอบในวันพรุ่งนี้
เพราะฉะนั้นวันนี้สนุกให้เต็มที่ เราไม่ได้มีโอกาสเช่นนี้บ่อยๆหรอก”
“ข้าได้อยู่กับท่านก็มีความสุขแล้ว”ร่างเล็กยิ้มบางๆแต่ถายในดวงตากลับไม่ได้แสดงออกอย่างที่ใบหน้ากำลังเป็น
ซองกยูถอนหายใจ หลังจากตอนนั้นอูฮยอนดูเครียดมากเกินกว่าที่เขาอยากให้เป็น เป็นความจริงที่ซองกยูดีใจว่าอูฮยอนกังวลเรื่องของเรานั่นแสดงให้เห็นว่าอูฮยอนรักเขามากและหวงเขาอยู่แต่ว่าตอนนี้จะกังวลมากเกินไปแล้ว
“ข้าจะบอกอะไรให้เจ้ารู้เอาไว้
ข้าไม่มีความสุขหรอกนะที่เห็นเจ้าเครียดอย่างนี้”
“ข้ากังวลเกินกว่าจะอยู่เฉยๆต่อไปได้”คนอายุน้อยกว่าเอนกายพิงอีกคนด้วยท่าทางอ่อนล้า เปลือกตาปิดลงเพื่อให้สายตาได้พักจากการเพ่งตัวหนังสือเป็นเวลานาน
ซองกยูอมยิ้มแล้วใช้แขนทั้งสองข้างยกตัวน้องให้ขึ้นมานั่งตักตนเอง
“ท่านทำอะไร!”อูฮยอนหวีดสุดเสียงเมื่อจมูกโด่งไล้ไปมาบนผิวแก้มด้านซ้าย
ในขณะที่คนทำไม่ได้รู้สึกตกใจกับปฏิกริยาของคนบนตัดเท่าไรนัก แน่ล่ะ.. ไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนมานานขนาดไหนความเขินอายของอูฮยอนก็คงจะเพิ่มขึ้นเท่านั้น
“ไหนๆพรุ่งนี้เราก็จะกลับกันแล้ว
เจ้าเองก็เครียด ข้าแค่หาอะไรทำให้เจ้าหายเครียดเท่านั้นเอง”ไม่ว่าเปล่า
เรียวปากสวยประทับจูบลงบนแก้มใสอีกครา อูฮยอนพยายามบ่ายหน้าหนีแต่ก็ไม่สามารถขยับไปไกลจากวงแขนที่โอบเอวอยู่ตอนนี้ได้เลย
เมื่อเป็นเช่นนั้นปากอิ่มจึงเบะออก แสดงสีหน้าไม่พอใจทั้งที่ใบหน้าแดงก่ำ
“ข้าคิดว่าเจ้าชอบเสียอีก”
“ท่านอย่ามาโมเมนะ! อ้ะ.. ปล่อยข้า!”
ร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวจนต้องหวีดออกมาสุดเสียงแต่คนกระทำไม่ได้รู้สึกกลัวกับการออกคำสั่งเสียงดังหรือมือที่ระดมทุบไปทั่ว
เขาทั้งยิ้มและหัวเราะ มีความสุขยิ่งกว่าช่วงเวลาใดๆในชีวิต
เพราะได้อยู่กับคนที่เขารัก เป็นตัวของตัวเองโดยไม่ต้องระแวดระวังใคร มีกันเพียงสองคนเท่านั้น..
ร่างสูงวางน้องให้นอนราบลงบนเตียงนอนโดยที่ตนเองใช้วางแขนตั้งฉากเพื่อไม่ให้คนใต้ร่างอึดอัด
ใบหน้าคมคายขยับเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้ม
“ถ้าข้าขอทำตามใจตัวเองเจ้าจะว่าอะไรไหม”เสียงนุ่มเอ่ย
ดวงตาเรียวจากเดิมที่เป็นประกายระยับขี้เล่นกลับดูจริงจังจนคนข้างใต้ต้องมองกลับด้วยสายตาแบบเดียวกันพร้อมรอยยิ้ม
“ข้าไม่เคยขัดใจท่านได้อยู่แล้ว”
-------------------- ตัด
ยังไม่จบนะคะ 55555555555555555 คือมันยาวแล้วเราแต่งช้าประหนึ่งหอยทากคลานเลยตัดมาให้ได้อ่านกันก่อน..
ตอนนี้ไม่มีอะไรก็แค่เขาสวีท(?)กันเฉยๆ เรื่องสองคนนี้แบบแต่งยากอะ ถ้าเกิดว่าอ่านแล้วงงหรือยังไงช่วยบอกเราหน่อยนะคะจะได้รีบแก้ไขเนาะ
ตอนที่เราตัดไปนี่คงรู้กันเนาะว่าเขาทำอะไรกัน ไม่ต้องอธิบายมากเพราะเราว่าทุกคนคงจะรู้กันอยู่ในใจ 555555555555 แต่งๆไปเริ่มงงว่าตกลงลุคพี่กยูนี่เป็นยังไงแน่ '___________'? เอาเถอะค่ะ เราทำเท่าที่เราทำได้ ..แล้วก็ เราไม่แน่ใจว่าเคยแจกทวิตไปหรือถ้ายังก็ คลิกเลยค่ะ อถ้า ตมทวงตามกระตุ่นเราได้เสมอหรือจะเข้าไปเวิ่นเว้อกับเราก็ได้
ปล. เราชื่อเซินนะคะ พึ่งขึ้นมอสี่มาหมาดๆ ประสงค์จะเรียกพี่เรียกน้องก็ตามสบายเลยค่ะ ^^
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น