คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {short fic} Test - gyuwoo
Test :
อูฮยอนยู่ปาก หน้านิ่ว คิ้วขมวดเป็นปม อาการของน้องที่นั่งจ้องหนังสือติวสอบเข้ามัธยมปลายโรงเรียนดังนั้นสร้างความขำขันให้กับซองกยูที่มองอยู่ตั้งแต่คนตัวเล็กเริ่มอ่านหนังสือ เอาล่ะ ดูเหมือนว่าจะอ่านไม่ไหวแล้วสินะ
"พี่ให้พักสองชั่วโมง"หลังคำบอกเล่านั้นอูฮยอนก็แทบจะลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเป็นเด็กๆ ร่างเล็กรั้งคอคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาลงมาหอมแก้มทั้งสองข้างเร็วๆก่อนจะวิ่งหายไปชั้นบนเพื่อเปิดคอมพิวเตอร์ที่ไม่ได้แตะมาตั้งแต่เมื่อวานเย็น จนตอนนี้จะเย็นอีกวันแล้ว ;^;
ระหว่างที่เด็กชายนัมอูฮยอนกำลังท่องโลกอินเตอร์เน็ตอย่างสนุกสนานประตูห้องก็ถูกเปิดโดยคนแก่กว่า เสียงเพลงสบายๆที่อูฮยอนชอบฟังเปิดคลออยู่ อูฮยอนคงกำลังคลายเครียดตัวเองโดยการนั่งฟังเพลงและอ่านนิยาย ใบหน้าน่ารักที่หลับตาลง แก้มกลมที่ขึ้นสีชมพูอ่อนๆแล้วก็ไอ้อาการกัดปากตัวเองแบบนั้นน่ะ อยากจะรู้จริงๆว่าอูฮยอนของเขาน่ะทำอะไรอยู่ถึงได้ออกอาการฟินขนาดนั้น
"ทำไรอ่ะ"ย่องไปข้างหลังอย่างเงียบเชียบแล้วตะครุบกอดน้องให้อูฮยอนตกใจเล่น เป็นไปตามคาด เด็กในอ้อมแขนสะดุ้งก่อนที่จะเบนตากลมๆใสๆมามองผมค้อนๆ
"ตกใจนะฮะ"ว่าเข้าเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจกับหน้าจอสี่เหลี่ยมผืนผ้าแบนๆแทน ซองกยูไม่ได้ว่าอะไรเพราะนี่เป็นเวลาส่วนตัวของอูฮยอน เจ้าตัวอยากจะทำอะไรเขาก็ไม่ว่าหรอก อืม..ไอ้การเปลี่ยนจากเพลงเมื่อครู่ให้เป็นเอ็มวีเกิร์ลกรุ๊ปที่มีรูปไม่เหมาะสมนี่ก็ไม่อยากว่าหรอกนะ
"ดูอะไร เป็นเด็กเป็นเล็ก"สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะท้วง ก็แหม เขายังไม่อยากให้อูฮยอนรู้เรื่องพวกนี้มาก อยากให้ซื่อๆเหมือนเด็กน้อยห้าขวบนี่แหละดีแล้ว คนถูกหาว่าเป็นเด็กเบะปากใส่อย่างไม่พอใจ
"พี่โตกว่านามูสักกี่ปีเชียว"อูฮยอนหน้างอเมื่อพี่ชายปิดหน้าจอยูทูป ทวิตเตอร์และนิยายที่อูฮยอนอ่านค้างอยู่ทั้งหมดพร้อมแถมด้วยการปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ให้เลยอีกต่างหาก ไหนบอกสองชั่วโมงไงล่ะ!!
"พี่กยูนิสัยไม่ดีเลยนะฮะ"
"พี่นิสัยดีและรักเรามากที่สุดครับ เอานิยายลงไปอ่านไหม อีกตั้งนานกว่าจะครบสองชั่วโมง"มืออุ่นชูหนังสือนิยายที่เขาเคยเห็นเจ้าตัวเล็กนี่อ่านค้างอยู่ขึ้นมาเป็นข้อเสนอแทนการเล่นคอมพิวเตอร์ที่เสี่ยงต่อการใจแตกของอูฮยอน แต่ดูเหมือนน้องน้อยจะยังไม่พอใจถ้าเดาจากสายตาและ..ปาก
"เล่มนั้นนามูอ่านจบตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"เสียงใสที่เปล่งออกมาเป็นเชิงคำค้านเล่นเอาคนเป็นพี่เหงื่อตก แต่พลันก็คิดอะไรดีๆได้ ใบหน้าคมเผยยิ้มละมุนละไมพร้อมเจ้าเล่ห์ไปในที
"งั้นไปร้านหนังสือกับพี่ไหม อูฮยอนจะซื้อเล่มไหนก็ได้ที่อูฮยอนอยากอ่าน จะแพงแค่ไหนก็ได้ พี่ซื้อให้"ข้อเสนอนั้นน่าสนใจกว่าเดิมมากทีเดียว ใบหน้าหวานดูพอใจจนซองกยูยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู อูฮยอนพยักหน้ารับรัวๆ กลุ่มผมนิ่มสีดำขลับสะบัดไปมายิ่งทำให้ท่าทางนั้นน่ารักมากขึ้น
"แต่.."
"ง่ะ อะไรล่ะฮะ;^;"อูฮยอนทำหน้างอตามเดิมเมื่อเห็นว่ามีข้อแม้
"เล่มเดียวนะ"นิ้วเรียวชูขึ้นมาหนึ่งนิ้วตรงหน้าอูฮยอน เป็นอีกครั้งที่ศรีษะกลมขยับขึ้นลงอย่างแรง ร่างเล็กกระโจนเข้ากอดคนตัวสูงกว่าด้วยรอยยิ้มกว้าง อูฮยอนจะได้หนังสือใหม่ล่ะ! พี่ซองกยูจะซื้อให้ด้วยนะ! อาาา ตื่นเต้นๆๆ
"ไปหรือยังฮะ"ดวงตากลมใสพราวระยับและเต็มไปด้วยความหวังจนซองกยูไม่กล้าที่จะทำลายความหวังนั้นของอูฮยอน ร่างสูงยิ้มแล้วดึงมือนิ่มให้เดินตามไปที่รถ ไม่ทันจะบอกอะไรคนโอเวอร์ก็เข้าไปนั่ง คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแบบชนิดที่ว่าไม่ต้องบ่นให้เปลืองน้ำลาย ทั้งๆที่ปกติชอบบ่นว่าอึดอัดอย่างนั้นอย่างนี้แท้ๆ
"ขึ้นรถเร็วๆสิฮะ!"
คงจะอยากได้มากๆสินะ
.
.
.
.
ซองกยูและอูฮยอนอยู่ในร้านหนังสือร้านใหญ่ร้านหนึ่งในห้างดัง ดวงตาเรียวจ้องมองคนตัวเล็กที่ยืนมองหนังสือรอบตัวอย่างตื่นเต้นอยู่ในล๊อคของนิยายแฟนตาซี อูฮยอนใช้นิ้วเล็กๆจิ้มไปมาที่สันหนังสือบนชั้นวางแล้วทำหน้ายุ่ง ท่าทางคงจะอยากได้หลายๆเล่มสินะอูฮยอนอา คิดไปได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนสะกิดยิกๆ เมื่อหันไปมองก็พบว่าน้องถือหนังสือมาสามเล่มด้วยหน้าหงอยๆ
"นามูอยากได้สามเล่ม"พูดเสียงอ่อยก่อนจะช้อนตามองด้วยแววตาน่าสงสาร เอาล่ะ แล้วแบบนี้คิมซองกยูจะไม่ใจอ่อนได้ยังไงกัน เด็กคนนี้ร้ายเกินไปแล้ว
"อ่านหมดหรอ"แสร้งทำเสียงเข้มเสียงดุให้อีกคนกลัวเล่นๆอย่างนึกสนุกพลางมองราคาหนังสือทั้งสามเล่มไปด้วย
"ถ้าอ่านไปเรื่อยๆก็หมดฮะ"อูฮยอนตอบเสียงเบากว่าเดิม
"พี่ให้งบไม่เกิน700 อยากได้กี่เล่มก็หยิบมา ห้ามเกินนี้"คิดคำนวณในสมองแล้วตัดสินใจออกมาเป็นตัวเลขกลมๆ นี่เจียดเงินรับน้องออกมาใช้เลยนะ อูฮยอนพยักหน้ารับด้วยท่าทีเหมือนต้นไม้กำลังจะเฉา พอยืนนิ่งไปสักพักก็กระโดดกอดเขาด้วยความดีใจ คงจะบวกราคาดูแล้วล่ะสิ
"ขอบคุณฮะ"
"ไปจ่ายเงินเร็ว ไม่งั้นไม่ซื้อให้แล้วนะ"เพียงแค่ขู่เล็กน้อยอูฮยอนก็หยิบเงินที่เขายื่นให้ไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินแล้วจัดการตามที่บอกทันที เดินตามออกไปเห็นว่าหิ้วถุงหนังสือด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขแล้วก็ต้องยิ้มตาม ตราบใดที่อูฮยอนมีความสุขเขาก็มีความสุขไปด้วยล่ะนะ
"เดี๋ยวพี่ถือให้ เราเดินเล่นต่ออีกหน่อยไหม"
"ไม่ล่ะฮะ กลับบ้านดีกว่า ต้องอ่านหนังสืออีกฮะ"
"โอเค"
เมื่อถึงบ้านอูฮยอนก็ไม่ลังเลที่จะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมากินข้าวพร้อมครอบครัวบวกเพิ่มด้วยคิมซองกยูที่ทำตัวเป็นติวเตอร์จำเป็นโดยการมาอยู่ด้วยที่บ้านอูฮยอนแล้วจัดระเบียบการอ่านหนังสือพร้อมติวเข้มให้แบบอูฮยอนแทบตายคากองหนังสือ ก็นั่นแหละ หลังจากทานข้าวเย็นกันเสร็จเรียบร้อยอูฮยอนก็บอกซองกยูว่ารออยู่บนห้อง อาบน้ำเสร็จแล้วมาได้เลย ร่างสูงพยักหน้ารับ เพียงเท่านั้นอูฮยอนก็เข้าห้องไปนอนเล่นรออีกคนอาบน้ำ
เสียงประตูเปิดลากร่างเล็กออกจากโลกหนังสือ ใบหน้าเล็กมู่ลง พี่ซองกยูมาเร็วจัง พึ่งจะสิบห้านาทีเองนะ อูฮยอนอ้าปากบ่นมุบมิบ ซองกยูเห็นอย่างนั้นจีงเขกลงบนหัวกลมเบาๆแล้วเอ่ยเตือนให้น้องมาอ่านหนังสือต่อ คนอายุน้อยกว่าไม่อิดออด ขยับตัวมานั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กในห้องนอนโดยมีซองกยูนั่งอยู่ตรงข้าม มือใหญ่เลื่อนกระดาษแบบทดสอบมาวางไว้ให้อูฮยอนทำสองถึงสามแผ่น
"เยอะ"
"ก็ต้องทำครับ.."
-:TEST:-
อูฮยอนวางปากกาในมือลง เม้มปากเข้าหากันอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่ทำ ถึงกระนั้นคนตัวเล็กก็ยังคงยึดมั่นที่จะเดินไปส่งข้อสอบและถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ซองกยูที่เห็นหน้าไม่สบายใจของอูฮยอนก็พลอยถอนหายใจไปด้วย
"ไม่มั่นใจหรอ"ลูบผมอย่างนึกห่วง อูฮยอนพยักหน้ารับ ท่าทางหงอยเหงาของน้องเป็นที่ไม่พอใจของซองกยูอย่างมากจนต้องพยายามรื้อฟื้นความร่าเริงของอูฮยอนให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
"เอาน่ะ ไม่ได้เรียนที่นี่ก็ไม่เป็นไรหรอก"
"พ่อกับแม่ต้องผิดหวังแน่ พี่ก็ด้วย"อูฮยอนทำท่าจะร้องไห้ บางทีที่เด็กคนนี้เป็นแบบนี้เขาก็ผิดส่วนนึงเพราะเขามักจะย้ำกับน้องเสมอว่าถ้าทำได้ก็ได้เรียนโรงเรียนดังเลยนะ อูฮยอนต้องทำได้อะไรประมาณนี้ อูฮยอนคงจะกดดันมาก
"ถ้าอูฮยอนทำดีที่สุดแล้วพี่ก็ไม่ว่าอะไร"
"นามูรู้ว่าเรียนไม่เก่งแต่ก็ยังมาสอบ ขอโทษฮะที่ทำให้ลำบาก.."
"ไม่หรอก พี่อยากมาติวให้อูฮยอนนะ รู้ไหมเพราะอะไร"ซองกยูหยุดเดินพร้อมหันไปมองอูฮยอนยิ้มๆ แต่คนที่ยืนคิดอยู่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนถูกจ้องอยู่
"เพราะพี่อยากอยู่กับเราสองคนไง"กดจมูกลงบนแก้มขาวเบาๆพอเป็นพิธี อูฮยอนหน้างอง้ำ
"นี่ในโรงเรียนนะฮะ!"
ในโรงเรียนแล้วไงใครสนกันล่ะ
หลังจากที่กลับมาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังอูฮยอนก็ถูกโอ๋ยกใหญ่ เพราะเจ้าตัวเล่นร้องไห้ไปพูดไปเพราะกลัวพ่อกับแม่เสียใจ ซองกยูทำเพียงพูดปลอบไปเรื่อยๆจนน้องหยุดร้องไห้ ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ก็ถึงวันประกาศผล อูฮยอนไม่ยอมเปิดดูทางอินเตอร์เน็ตแต่อยากไปดูที่บอร์ดด้วยตัวเอง คนในครอบครัวพากันเป็นห่วง กลัวอูฮยอนจะเสียใจกว่าเดิม
'ผมจะดูแลน้องเองครับ'ซองกยูเอ่ยสัญญาไว้แบบนั้นทุกคนถึงวางใจและยอมให้อูฮยอนที่อยู่ในชุดเครื่องแบบมัธยมต้นเดินออกจากบ้านมาพร้อมคิมซองกยู
ร่างเล็กบีบมือใหญ่แน่นด้วยความตื่นเต้น ระหว่างที่เดินเข้าไปใกล้บอร์ดประกาศ อูฮยอนหน้าซีดลง ซีดลงจนซองกยูอยากจะอุ้มคนตัวเล็กที่ดื้อแสนดื้อคนนี้กลับบ้านเสียจริง อูฮยอนหายใจเข้าออกช้าๆ สายตาไล่ชื่อจากคนแรกลงมาเรื่อยๆ คนที่สอง คนที่สาม คนที่สี่ ชื่อของคนที่มีสิทธิ์เรียนคนแล้วคนเล่าผ่านดวงตากลมใสนั้นไป อูฮยอนหยุดหายใจไปเมื่อถึงคนสุดท้าย พลันน้ำตาเม็ดเล็กก็หยดลงบนแก้มเนียน
-:TEST:-
อูฮยอนยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกพร้อมรอยยิ้ม วันนี้เขากำลังจะเปิดเทอมเป็นวันแรก ความรู้สึกตื่นเต้นมีล้นอยู่เต็มอก ถึงจะเคยไปมาหลายต่อหลายครั้งแล้วก็เถอะ เขายังไม่ลืมวันแรกที่ได้เหยียบเข้าไปที่นั่น วันนี้ เขาจะเข้าไปในฐานะนักเรียนมัธยมปลายแบบเต็มตัว ยิ้มอยู่คนเดียวหน้ากระจกแล้วก็ผละออกมาหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรัก
"อยู่ไหนแล้ว ออกจากบ้านหรือยัง"
(กำลังจะออกกกก โทรมาเร่งเหมือนเดิมเป๊ะเลยนะ ทำไมขึ้นมอปลายแล้วนิสัยไม่เปลี่ยนบ้างหรือไง)เสียงหวานของปลายสายดังออกมาเป็นเชิงบ่นเสียมากกว่า อูฮยอนอมยิ้ม
"ไม่เปลี่ยนหรอก ถ้าเปลี่ยนเดี๋ยวพี่กยูไม่รัก"
"อูฮยอน! พี่เขามารอไปส่งเราที่โรงเรียนนานแล้วนะลูก"
"กำลังลงไปฮะแม่!...แค่นี้ก่อนนะอีซองยอล เจอกันที่โรงเรียนเหมือนเดิม"อูฮยอนวางสายแล้วหยิบกระเป๋าเรียน เดินลงไปข้างล่างด้วยความเร่งรีบ มือซ้ายถือกระเป๋า มือขวาถือขนมปังทาแยมที่คุณแม่ที่น่ารักทำทิ้งไว้ให้
"ถือกระเป๋าครับ"ซองกยูบอกพร้อมขึ้นประจำที่คนขับ อูฮยอนขึ้นซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์คันค่อนข้างใหญ่ของซองกยู
"เกาะดีๆนะ พี่จะซิ่งแล้ว"
"ซิ่งเลยฮะ เดี๋ยวอูฮยอนเข้าเรียนสาย"
.
.
.
.
อูฮยอนและซองกยูเข้าโรงเรียนมาด้วยกันและคนเป็นพี่ก็อาสาเดินไปส่งที่ห้องด้วย อูฮยอนยิ้มแป้น พอถึงห้องแล้วเจอหน้าเพื่อนเก่าเพื่อนแก่อย่างอีซองยอลก็โผเข้ากอดด้วยความคิดถึง
"คิดถึงๆๆๆๆ"
"คิดถึงๆๆๆๆเหมือนกัน"
"คิดถึงมากๆเลยนะ"
"คิดถึงมากๆเหมือนกัน"
"เอ้าเด็กๆ ถ้าบอกคิดถึงกันพอแล้วก็เข้าห้องได้แล้วครับ"คนแก่วัยกว่าเอ่ยปรามก่อนที่เด็กสองคนจะทำอะไรประเจิดประเจ้อที่มากกว่าการกอด ถึงจะเป็นผู้ชายทั้งคู่แถมน่ารักทั้งคู่แต่สองคนนี้ก็เคยหอมแก้มกันมาแล้วนะครับ เพราะสนิทกันมากๆตั้งแต่เด็กๆ เด็กแบบมากๆเลยนั่นแหละ
"พี่ซองกยู..ขอบคุณนะฮะที่ทำให้ผมมายืนอยู่ตรงนี้ได้"
"นั่นมันก็เพราะความพยายามของเราด้วยแหละที่สอบผ่าน"ซองกยูยิ้ม มืออุ่นยื่นไปขยี้ผมนิ่มอย่างเอ็นดูในความน่ารักของอูฮยอน
"พี่ไปนะครับ ตอนเย็นจะมารับ"
"รักพี่กยูฮะ!"
อ่า ลองคิดสิครับว่าอูฮยอนทำให้ผมยิ้มกี่ครั้งแล้ว :)
'อูฮยอนเป็นอะไร'หลังจากที่เห็นน้ำตาของอูฮยอนซองกยูก็เรียกน้องด้วยความตกใจ แต่ทันทีที่อูฮยอนโผเข้ากอดด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตาก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ยิ่งคำพูดของคนเด็กกว่าที่กระซิบซ้ำๆอยู่ข้างหูมันก็ยิ่งทำให้ซองกยูทำอะไรไม่ถูกไปใหญ่ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีวันนี้
'ผมสอบติดฮะ ผมสอบติดแล้วฮะพี่กยู ..ฮึก'
นั่นแหละ คือเรื่องตอนนั้นล่ะ
ความคิดเห็น