ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    infinite ; NITHAN {myungyeol}

    ลำดับตอนที่ #1 : นิทาน - จุดเริ่มต้น

    • อัปเดตล่าสุด 19 เม.ย. 57


    NITHAN

     

    ในเมื่อเราเป็นเจ้าหญิงแล้วใครกันล่ะที่เป็นเจ้าชาย

     

     

                ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม ดวงดาวที่คอยส่องแสงพร่างพราว ดวงจันทร์สีเหลืองนวลที่ส่องสว่างยามราตรี สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสัญลักษณ์ของเวลากลางคืนทั้งสิ้น เมื่อยามรัตติกาลมาถึงผู้คนก็พากันหลับใหล ซุกตัวกับผ้าห่มผืนหนาที่คอยมอบความอบอุ่นจากอากาศหนาว เด็กน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อและแม่

     

     

    แต่ดูเหมือนมีคนหนึ่งที่ยังไม่ยอมนอน..

     

    ออมม่า เล่านิทานให้ซองยอลฟังก่อนนะเด็กน้อยตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปนั่งตักของมารดาอย่างทุลักทุเล เธอแย้มยิ้มอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวเด็กชายเบาๆ

     

    วันนี้ซองยอลอยากฟังเรื่องอะไรครับ

     

    เรื่องอะไรก็ได้ แล้วแต่ออมม่าเลยคับเด็กชายยิ้มหวาน กอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่น หญิงสาวอุ้มลูกน้อยไว้แนบอก เลือกหนังสือนิทานเล่มเก่าออกมาจากชั้น ขาเรียวสวยก้าวเดินเพื่อจะพาตัวเธอเองและลูกชายตัวน้อยไปยังห้องนอน ซองยอลถูกวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนที่สุด เขาลืมดวงตาที่สุกใสดั่งลูกแก้วและใช้มันจ้องมองมารดา

     

    โอเคจ้ะ ออมม่าจะเล่าแล้วนะ ซองยอลหลับตาก่อนครับสิ้นเสียงอันอ่อนหวาน เด็กน้อยก็ยอมหลับตาแต่โดยดี เธอยิ้มและเริ่มอ่านนิทาน

     

     

                ไม่มีนิทานเรื่องไหนไม่มีจุดจบ เรื่องนี้ก็เช่นกัน หญิงสาวอ่านบรรทัดสุดท้ายของหนังสือด้วยรอยยิ้ม ต่างจากเด็กชายที่ฟังแล้วกทำหน้าบึ้ง ร้องเสียงดังงอแงเพราะไม่อยากให้นิทานเรื่องโปรด-อันที่จริงก็โปรดทุกเล่ม จบลง ผู้เป็นแม่ลูบหัวกล่อมลูกตนเองแผ่วเบาจนเด็กน้อยอีผลอยหลับไปด้วยความง่วงงุน

     

                นาฬิกาโบราณเรือนสวยตีบอกเวลาสี่ทุ่ม เธอร้องเบาๆด้วยความตกใจ วันนี้ลูกเธอนอนดึกผิดปกติ สงสัยวันพรุ่งนี้ต้องบอกให้เลิกเล่นเกมส์เร็วกว่านี้เสียแล้ว คุณนายอีล้มตัวลงนอนข้างๆลูกชายตัวน้อยก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน

     

     

     

                หน้าต่างบานเล็กในห้องนอนถูกเปิดออกโดยใครบางคน หรือบางทีอาจจะไม่ใช่คน.. ร่างสูงในชุดคลุมสีดำกรอมเท้าปรากฏกายขึ้นข้างเตียงนุ่ม เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะใช้มือลูบศรีษะทุยของเด็กเพียงคนเดียวในห้องนั้น

     

    ข้าสร้างเจ้าผิดไปหน่อย กลายเป็นเด็กชายเสียได้ เอาเถอะ ถ้าเจ้าเจอเนื้อคู่ของเจ้าและรักเขาก่อนที่เจ้าจะโตไปมากกว่านี้คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงนักเขากล่าวเสียงเศร้า

     

    เอาล่ะ ได้เวลาตามหาเจ้าชายของเจ้าแล้ว หนูน้อยเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นในห้องที่เงียบสงัด ชายหนุ่มก้มตัวลงไปกระซิบบางอย่างที่ใบหูเล็กจนเด็กน้อยขมวดคิ้วแน่น

     

     

     

     

    หึๆ Who is your prince?”


    themy  butter

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×