คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 - Identity
02 - Identity
“คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่…” ซองยอลถามเสียงสั่นเมื่อคนตรงหน้ามีทีท่าพอใจสุดๆ หลังจากต่อยลูกค้าในร้านจนคว่ำลงไป และเขายังแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น
“รู้สิ” แอลตอบสั้นๆแค่นั้น หยักไหล่เป็นเชิงไม่สนใจใยดีอะไร
ถึงแม้รอบข้างจะมีหลายคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเขาเอาไว้ แอลก็ไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดเดียว เขาตรงเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนพื้นหลังจากถูกต่อยคว่ำ และชัดหมัดหนักๆใส่หน้าอีกสองสามทีโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว
“หยุด!”
ร่างสูงที่ง้างหมัดเตรียมต่อย เมื่อได้ยินเสียงใสของใครบางคนก็หยุดลง และหันกลับไปมองทางต้นเสียง ในขณะที่มือของเขาก็ยังคงกระชากคอเสื้อของคนบนพื้นเอาไว้
“อย่างน้อยก็คิดถึงชื่อเสียงของคุณบ้างสิ” ซองยอลบอก
“สนใจด้วยเหรอว่าฉันจะเป็นยังไง?”
“คุณควรจะออกไปจากที่นี่อย่างเงียบๆซะ”
ทันทีที่ได้ยินแอลแค่นหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“ได้สิ” พูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ และปล่อยคอเสื้อของคนบนพื้น พลางเดินตรงไปกระซิบที่ข้างหูของชายหนุ่มในชุดพนักงานเสิร์ฟ “ตามฉันออกมาข้างนอก”
แอลพูดแค่นั้นแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ แต่ก็ยังมีทุกสายตาจับจ้องไปที่เขาอยู่เรื่อย จนร่างสูงหายลับตาไป หากมีทางเลือกซองยอลก็คงไม่มีทางตามแอลออกไปอย่างแน่นอน แต่ทว่าทางเลือกของเขามีเพียงน้อยนิด
ตอนนี้แค่ต้องการเคลียร์กับอีกฝ่ายให้มันรู้แล้วรู้รอด เขาจึงยอมตามแอลออกไปข้างนอก
“จะไม่ขอบคุณฉันหน่อยเหรอ?” ที่บริเวณลานจอดรถหน้าร้าน ซึ่งตอนนี้มีคนอยู่เพียงน้อยนิด แอลเริ่มเปิดฉากพูดขึ้นก่อน
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร”
“ก็ที่ฉันช่วยนายไว้ไงล่ะ”
ซองยอลแทบจะระเบิดเสียงหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายแสดงออกถึงความมั่นใจมากมายขนาดนั้น
“นั่นไม่เรียกว่าช่วยหรอกนะครับ และผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรด้วย”
“งั้นแปลว่าเดี๋ยวนี้นายยอมให้ใครก็ได้งั้นสิ?” แอลยังคงถามคำถามที่สร้างความเหนื่อยใจให้กับซองยอลได้เป็นอย่างดี
“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะนะครับ”
“ซองยอลที่น่ารัก อ่อนแอ หายไปไหนแล้วล่ะ”
“………” ไม่มีคำตอบใดๆเพียงแค่จ้องมองคนตรงหน้าเท่านั้น
“นายใช่ซองยอลที่ฉันเคยรู้จักรึเปล่า… ลี ซองยอล?”
“ผมคิดว่าคุณคงจำคนผิดแล้วล่ะครับ” ซองยอลตัดสินใจตอบคำถามไปอย่างว่าง่าย ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงจ้องเขม็งมาที่เขาด้วยสายตาแปลกๆ
“งั้นเหรอ…” แอลพูดแค่นั้นก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ได้ งั้นตอนนี้ฉันก็เป็นลูกค้าของนายสินะ”
เห็นรางไม่ดีมาแต่ไกล เมื่อแอลเปิดปากพูดประโยคนั้นออกมา ซองยอลได้แต่ถอนหายใจออกมา เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไรต่อไป
“นายรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร?”
“แน่นอนผมรู้… คุณเป็นนักแสดงชื่อดังคนหนึ่ง”
“แล้วรู้รึเปล่าว่า ครอบครัวฉันเป็นยังไง”
ซองยอลกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่ได้ยิน คนปกติทั่วไปไม่มีใครรู้เรื่องครอบครัวของ ‘แอล’ นักแสดงหนุ่มชื่อดัง แต่ซองยอลนั้นรู้เกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของ ‘คิม มยองซู’ เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา คนที่เหมือนกับคนตรงหน้านี้อย่างถึงที่สุด
“ไม่ครับ…” เขารู้ทุกอย่างดี
“งั้นฉันจะบอกใบ้ให้นาย” แอลพูดด้วยรอยยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย “ฉันตอนนี้ไม่ใช่แอล คนที่ใครๆก็รู้จัก แต่เป็น คิม มยองซู คนที่ทำได้ทุกอย่าง”
“คุณ…” ซองยอลถึงกับพูดไม่ออกกับสิ่งที่ได้ยิน
“นายควรเก็บไปคิดดูว่าฉันทำอะไรได้บ้าง ฉันไม่ใช่คนดี… ไม่ได้ดีถึงขนาดนั้น อย่างน้อยๆฉันก็เลวอย่างมีเหตุผล นายไมคิดอย่างนั้นหรอกเหรอ ซองยอล…” คำพูดชวนขนหัวลุกกับรอยยิ้มเหี้ยมๆนั้นมันช่างเป็นอะไรที่เลวร้ายจริงๆ “ลองเก็บเอาไปคิดดู ถ้าเปลี่ยนใจ…” แอลพูดพลางหยิบนามบัตรบางอย่างขึ้นมา “โทรหาคนๆนี้ บอกชื่อนาย ฉันพร้อมที่จะรับฟังทุกอย่าง”
“………”
“ขออย่างเดียวนะ อย่าพูดเรื่องตลก โกหก หรือแสดงละครต่อหน้าฉันอีก เพราะฉันอาจจะหมดความอดทนเอาก็ได้”
ซองยอลทำได้เพียงยืนนิ่งๆมองการ์ดในมืออย่างลังเล
“ลองเก็บเอาไปคิดดู” แอลพูดแค่นั้นก่อนจะเดินห่างออกไป
ซองยอลที่ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ มือของเขากำแน่นกับการ์ดในมือ ปดขยี้มัน ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะโยนทิ้งลงบนพื้นเหมือนเศษขยะ เขาจะไม่ไป… ไม่ไปไหนทั้งนั้น
วันต่อมา…
ข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์วันนี้ ช่างเป็นวันที่วุ่นวายและฮือฮาของคนทั้งประเทศ
‘แอล นักแสดงหนุ่มมาดนิ่ง เปลี่ยนเป็นหนุ่มใจร้อนเพียงชั่วข้ามคืน! แอลกอฮอล์เป็นเหตุจริงหรือ!?’
‘สุดฉาว! พระเอกหนุ่มคนดัง มีเรื่องในผับเหตุเพราะผู้หญิง!?’
‘เสือออกลาย! หรือนี่จะเป็นตัวตนที่แท้จริงของพระเอกหนุ่มจอมลึกลับแห่งวงการ แอล!’
ไม่มีฉบับไหนที่เขียนข่าวเหมือนกัน แต่ทุกฉบับก็คล้ายคลึงกัน ใส่ไฟได้ตลอด ซองยอลที่นัดรอพี่ซองกยูอยู่ที่ผับ นั่งอ่านหนังสือพิมพ์พวกนั้นพลางถอนหายใจออกมา เขาไม่แน่ใจว่าตนเองควรรู้สึกผิดรึเปล่า…
อย่างน้อยๆการกระทำของคนๆนั้นก็เหมือนกับช่วยเขาเอาไว้
แต่มันก็เทียบไม่ได้กับเรื่องในอดีตที่คนๆนั้นเคยทำไว้กับเขา เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่เห็นหรอก…
“อ่านอะไรอยู่” พี่ซองกยู ที่โผล่มาจากข้างหลังเอ่ยถามซองยอล
“อ่อ ข่าวพวกนักแสดงน่ะครับ”
“หืม…” ร่างสูงหยิบหนังสือพิมพ์บนเคาน์เตอร์ขึ้นมาอ่าน “หมอนี่กำลังดังเลยนี่”
“ครับ…”
“ใช่ คนที่เราเล่าให้พี่ฟังไหม ที่บอกว่ามามีเรื่องที่ผับของเราน่ะ”
“ใช่ครับ…”
“อ่า แย่จังนะ” ซองกยูทำได้แค่พูดออกมาแบบนั้น เพราะการมามีเรื่องชกต่อยกันที่ผับ กลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาไปซะแล้ว
“พี่ครับ…” ซองยอลครางเรียกคนตรงหน้า “ผมมีเรื่องจะบอกพี่”
“อ่า ใช่สิ ไหนบอกมีธุระ” ซองกยูเลิกสนใจหนังสือพิมพ์ และหันมาสนใจซองยอลแทน
“พี่ยังจำได้ไหม ครั้งแรกที่เราเจอกัน …ที่พี่ช่วยผมไว้…”
“จำได้สิ ก็นายบอกว่าเพิ่งกลับมาจากเรียนที่อเมริกา เพราะแม่ของนายเสีย เรียนไม่จบ ไม่มีคนส่ง ตอนที่พี่ได้ยินแบบนั้น พี่ก็คิดจริงๆนะว่าพระเจ้าไม่ยุติธรรมเอาซะเลย”
“………”
“แล้วถามทำไมงั้นเหรอ?” ซองกยูถามด้วยความสงสัย
“ถ้าผมบอกพี่ว่า เรื่องเมื่อสามปีก่อนที่ผมบอกพี่ มันไม่ใช่ทั้งหมด…” ซองยอลพูดพลางสบตากับคนตรงหน้า “ถ้าผมจะบอกพี่ว่า มันเป็นความจริงแค่ครึ่งเดียวล่ะ… พี่จะยังเชื่อผมอยู่รึเปล่า …พี่ซองกยู” ดวงตาใสยังคงจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่เขานับถือดังพี่ชาย สีหน้าและแววตาจริงจังของซองยอลสร้างความสับสน วุ่นวายใจให้กับซองกยูได้เป็นอย่างดี
“งั้นก็บอกความจริงทั้งหมดมาสิ ไม่เห็นจะยากเลย”
“พี่จะช่วยผมใช่ไหมครับ…”
‘ช่วย’ เมื่อได้ยินคำนั้นซองกยูถึงกับขมวดคิ้วแน่น
“เกิดอะไรขึ้นซองยอล?”
“ผมคิดไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้ แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะมาถึงได้เร็วขนาดนี้” ซองยอลพูดบางอย่างที่ซองกยูไม่สามารถเข้าใจได้ เขาส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความสับสนพลางจ้องมองไปยังซองยอล “คนๆนั้น… คนที่ทำให้ผมต้องหนีมาที่นี่…”
“ใครเหรอ ซองยอล? เขาทำอะไรนาย…”
“พี่… ผมพูดความจริงเรื่องที่แม่ของผมเสียไปแล้ว แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ผมต้องมาที่เกาหลี” ซองยอลพูดพลางก้มหน้าลงมองรูปถ่ายของใครบางคนในหน้าหนังสือพิมพ์ “แต่เป็นเพราะคนๆหนึ่ง ผมทนไม่ไหวที่จะยอมให้เขาเข้ามาทำลายชีวิตผม เขาแค่ต้องการแก้แค้น สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง…”
ดวงตาคมโตที่ไร้เดียงสาเริ่มมีหยดน้ำใสๆเอ่อล้นออกมา ซองกยูเดินเข้ามาใกล้และยกแขนขึ้นโอบไหล่ของซองยอลเอาไว้อย่างปลอบโยน ถึงแม้จะไม่ค่อยรู้ระเอียดหรือเรื่องราวที่ชัดเจน แต่เขาก็รู้ว่าคนตรงหน้านั้นกำลังเจ็บปวดอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
มันเป็นความเจ็บปวดเพราะความรัก เจ็บปวดเพราะคนๆหนึ่ง ซี่งซองกยูเองก็เคยเป็นแบบนั้น… เขารู้ดี ในตอนที่เผลอใจไปรักใครบางคน แต่อีกฝ่ายนั้นไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของเขา ไม่ได้มองเขาในฐานะนั้น
“พี่จะช่วยเราเอง ซองยอล”
คอนโดหรูใจกลางกรุงโซล
ปึก! พรึ่บ!
กองหนังสือพิมพ์หลายฉบับถูกโยนลงที่โต๊ะเล็กหน้าโซฟา บริเวณห้องโถง มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งทำหน้าตาเฉยชาราวกับไม่รู้สึกอะไร ส่วนชายวัยกลางคนในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม สีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด
“นายทำบ้าอะไร แอล?”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ”
“แล้วนี่มันอะไร!?” หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งถูกปาลงบนโซฟาที่แอลนั่งอยู่
ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบมันมาอ่านก่อนจะวางลงดังเดิม
“ถ่ายตอนที่ผมชกพอดีเลย ภาพออกมาสวยดีนะครับ”
อีกคนแทบจะเป็นบ้าเมื่อได้ยินคำตอบ
“ย๊า! นายไปมีเรื่องได้ยังไงกัน!? รู้ไหมว่าตอนนี้มันเป็นข่าวใหญ่โตมากแค่ไหน ท่านประธานโกรธมาก นายไม่คิดจะหาข้อแก้ตัวหน่อยรึไง!?”
“ข้อแก้ตัว? พี่ก็รู้ว่าผมไม่สน” แอลพูดพลางแสยะยิ้มอย่างอวดดี
“ให้ตายเถอะ ฉันขอร้องล่ะ ขอเหตุผลดีๆสักข้อ ไปแก้ข่าวทีเถอะ บอกมาสิว่าในภาพนั้นไม่ใช่นาย”
“ครับ เป็นผมจริงแท้แน่นอน” คำตอบแบบตรงไปตรงมาเล่นเอาผู้จัดการแทบช็อต
“โอ๊ยยยยย! หมดกัน งั้นไหนๆก็ไหนๆแล้วบอกความจริงฉันมาสินายไปต่อยหมอนั่นทำไม”
“พี่อยากรู้แน่เหรอ?”
“เออสิ”
“ผมช่วยคนๆหนึ่งไว้ เขาเป็นคนรักของผมเอง”
คนที่เคยทำสีหน้าหงุดหงิด โวยวาย ร้อนรน เปลี่ยนเป็นอ้าปากค้างแทนเมื่อได้ยิน
“เขา… นายหมายถึง เขา? เขาผู้ชาย น่ะเหรอ?”
“ครับ เขา… เขาผู้ชาย ผมชอบผู้ชาย ผมเป็นเกย์ ชัดไหมครับ?” ชายหนุ่มพูดพลางสบตาและหยักคิ้วเป็นเชิงถามให้กับผู้จัดการ
ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นผู้จัดการส่วนตัวของแอลแทบจะเป็นลมล้มพับ ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆแอล สายตามองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้ความหมาย ไม่กระพริบตา ตัวแข็งทื่อราวกับหิน
“แอล… จริงๆแล้วนายเป็นใครกันแน่”
“ครับ?” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาครางถามด้วยความสงสัย
“ฉันเป็นผู้จัดการให้นายมาสองปีกว่า ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องที่นายพูดเลย ดูเหมือนทุกอย่างเกี่ยวกับตัวนาย ทั้งแฟนคลับ ทั้งบริษัท ทั้งท่านประธาน และฉัน ไม่มีใครรู้เลยสักคน”
แอลได้แต่ถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยิน
“นายดูเหมือนไม่ใช่เด็กบ้านนอกที่ใช้โทรศัพท์ไม่เป็น แต่ดูเป็นคนที่ไม่เคยสนใจอะไรเลยมากกว่า”
“ผมไม่เคยบอกว่าผมใช้โทรศัพท์ไม่เป็น” แอลสวนกลับ
“แล้วนายก็เรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นได้เร็ว จนไม่น่าใช่เด็กที่มีการศึกษาในระดับธรรมดาทั่วๆไป”
“………”
“นายดูเหมือนไม่ได้เกิดและเติบโตที่นี่ ภาษาอังกฤษของนายมันดีเกินไป”
“………”
“เหมือนนายกำลังหลอกทุกคนอยู่เลยนะ ประวัติที่นายเขียนบอกตามตรงฉันไม่เคยเชื่อเลยสักนิด” ทุกอย่างที่แอลเขียนลงมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ “เพราะงั้นตัวตนที่แท้จริงของนายเป็นยังไงกันแน่ แอล…?”
แม้แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ แอล หรือคิมมยองซู แม้แต่เจ้าของชื่อทั้งสองก็ยังไม่แน่ใจนัก ว่าตัวตนที่แท้จริงของตนเองเป็นยังไงกันแน่ แอล คนที่สุภาพกับทุกๆคน ลึกลับ นานๆครั้งจะเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
คิม มยองซูผู้ชายอารมณ์ร้อนที่ทำลายทุกอย่าง ทำแม้จะรู้ว่าผิด ทำเพื่อความสะใจ ทำเพื่อแก้แค้นให้กับใครบางคน โดยไม่สนว่าจะต้องมีคนเจ็บปวดหรือไม่ เพราะทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อตัวของตัวเองเท่านั้น
“ไม่รู้สิครับ…”
คนไหนกันแน่คือตัวตนที่แท้จริงของเขา?
ตอนหน้าจะเฉลยบางอย่างให้ชัดเจนยิ่งขึ้นค่ะ
ส่วนลีดนัมขอเลื่อนให้ออกตอนสี่แทนนะคะ เพราะตอนหน้ามีเอ็นซีมยองยอลค่ะ
( เรื่องนี้อยากให้จิ้นกยูมาดนี้ค่ะ อิอิ )
ความคิดเห็น