คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00 - Prologue
00 - Prologue
ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาไม่หยุดหย่อน หญิงสาวในชุดเดรสขาวยืนโดดเดียวท่ามกลางผืนฟ้าสีมัวที่ไม่มีทีท่าว่าเมฆหมองจะจางหายไป ใบหน้าหมองซ้ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักแสดงออกถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน ในบริเวณห่างไกลออกไปนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งรีบวิ่งตรงเข้ามากลางร่มให้เธอ สีหน้าตื่นตระหนกของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่มากขึ้น
“หยุดเถอะ ทำแบบนี้มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น คุณหยุดเขาไว้ไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มพูดบอกน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“ทำไมคุณต้องมาสนใจฉันด้วย” ร่างบางถามเสียงเบา
“ผม…” ใบหน้าของทั้งสองอยู่ไม่ห่างไกลกันภายในร่มคันเล็กที่บังฝนได้เพียงเบาบาง
“อย่ามาสนใจฉันอีกเลย...”
“ก็เพราะว่าผมรักคุณไงล่ะ! รักมากจนแทบจะเป็นบ้าแบบนี้!”
คัท!
ทันทีที่เสียงผู้กำกับดังขึ้น สายฝนก็หยุดตกบริเวณรอบๆด้วยฝีมือของทีมงาน ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารีบถอยห่างออกมาจากหญิงสาวตรงหน้า ถึงอีกฝ่ายจะกำลังจ้องมองเขาตาเป็นมัน ก็ไม่มีท่าว่าจะสนใจเลยสักนิด
“ยอดเยี่ยมมากแอล สีหน้าตอนบอกรักนี่สุดยอดไปเลย”
“ขอบคุณครับ” นักแสดงหนุ่มคนดังโค้งตัวขอบคุณอย่างสุภาพ
“เย็นนี้ไปเลี้ยงฉลองกันนะ”
“แน่นอนครับผู้กำกับ”
แอล คือชื่อที่รู้จักกันดีในวงการบันเทิง ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลา ราวกับว่าพระเจ้าประทานพรให้มา สุภาพและไม่เคยมีปัญหากับใครในวงการแม้แต่คนเดียว เขาเป็นนักแสดงอันดับต้นๆของประเทศเกาหลีใต้ อีกทั้งตอนนี้ยังดังไกลไปถึงญี่ปุ่น มีงานแสดงที่นั้นอยู่สองสามเรื่องเลยทีเดียว
“เหนื่อยไหม นี่จ๊ะน้ำ ขอบคุณที่ทำงานอย่างหนักนะ” เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับแก้วน้ำเย็นๆซึ่งยื่นมาให้ตรงหน้าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ขอบคุณครับ” แอลยิ้มรับอย่างสุภาพในขณะที่ยังคงนั่งพักผ่อนอยู่
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราถ่ายทำกันจบแล้ว นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแบบนี้สินะ ทั้งๆที่ฉันอยากจะสนิทกับคุณมากกว่านี้แท้ๆ…” นางเอกสาวพูดหน้างอ ส่วนแอลก็ยังคงยิ้มรับเสมอ
“ไว้มีโอกาสเราคงได้ร่วมงานกันอีก”
“ใช่! ฉันก็หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันอีกเร็วๆนี้”
แอลมีการวางตัวที่ดีมากต่อบรรดานักแสดงหญิงในวงการ เขาไม่สนิทหรือเข้าใกล้กับนักแสดงหญิงคนใดมากเกินไป ทำให้เขาไม่เคยมีข่าวกับใครเลย นี่ก็เป็นอีกกรณีหนึ่งเช่นกัน
“แอล ฉันขอเบอร์ไว้หน่อยได้ไหม”
“คงไม่ได้หรอกครับ” ไม่ว่าจะใครก็ตาม แอลก็ยืนยันคำตอบนั้นกับผู้หญิงทุกคนที่พยายามเข้ามาตีสนิทด้วย
“ทำไมล่ะ? แค่เบอร์เองนะ”
“ผมไม่มีโทรศัพท์น่ะครับ”
“เอ๋?”
“ผมพูดจริงนะครับ ผมไม่มี”
“ฮ่ะๆ เป็นไปได้ยังไง สมัยนี้ไม่ว่าใครๆก็มีโทรศัพท์กันทั้งนั้น”
“มีแค่เบอร์ผู้จัดการน่ะครับ คุณอยากได้รึเปล่า?”
“แล้วคุณติดต่อกับครอบครัว หรือเพื่อนยังไงกันล่ะคะ?”
“ผมไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาเลย และผมก็ไม่มีเพื่อนด้วย” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง สร้างความประหลาดใจให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก
ทีแรกเธอนึกว่าเขาโกหก แต่ก็พอจะรู้ว่าคงไม่มีใครโกหกได้แนบเนียนถึงขนาดนี้
“ผมคงต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ขอตัวนะครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างสุภาพก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ โค้งตัวให้กับนางเอกรุ่นพี่ หยิบสร้อยคอที่ใส่ติดตัวตลอดยกเว้นตอนเข้าฉากมาด้วย
“แปลกคนชะมัด” ไม่มีคำตอบใดๆจากหญิงสาว เธอได้แต่มองตามหลังเขาไปด้วยความเงียบสงบ รู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มตรงหน้าถูกตั้งฉายาว่า “พระเอกลึกลับ” เพราะไม่มีใครสามารถค้นหาอดีตของเขาได้ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมากมายถึงเพียงนี้
อีกด้านหนึ่งใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนหน้านี้ แทบจะในทันทีเมื่อหันหลังให้กับทุกคนในกองถ่าย สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ดวงตาไร้ซึ่งความหมายและว่างเปล่า ไม่ยิ้ม ไม่แสดงออกใดๆ ราวกับว่าเขาไม่ใช่ ‘แอล’
“หึ….”
ภายในห้องแต่งตัวที่หน้ากระจกบานใหญ่ ตอนนี้ยังคงไร้ซึ่งผู้คน สร้อยคอในมือถูกหยิบยื่นขึ้นมาสวมใส่ ใบหน้าหล่อเหลามองตัวเองภายในกระจก ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเยือกเย็น
“ฉันตอนนี้น่าสมเพชมากรึเปล่าซองยอล บนสวรรค์ที่นายอยู่ดีกว่าที่ๆฉันอยู่ไหม…”
ความคิดเห็น