Stop hers plan! หยุดแผนร้าย พ่ายแผนรัก

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

  Intro:  เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะวันนั้นแท้ๆ

 

 

 

 

        "เราเลิกกันเถอะ"

        ชายหนุ่มเอ่ยกับหญิงสาวตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความเสียใจและความอึดอัด เขาหลบสายตาทั้งคู่ของเธอ เพราะเขากลัวที่จะเห็นสีหน้าอันเศร้าโศกนั้น สีหน้าที่เขาเคยเห็นมันครั้งหนึ่ง สีหน้าที่เขาคนนี้ เคยสัญญากับคนตรงหน้า ว่าเขาจะดูแลเธอ และไม่ทำให้เธอเสียใจอีก แต่เขากับทำมัน ทั้งๆที่เขาให้สัญญากับเธอไว้แล้วแท้ๆ

        "วันนี้เป็นวันApril fool day เหรอ ก็ไม่ใช่หนิ..." หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตา ใบหน้าขาวนวลที่บัดนี้ขาวซีดซึ่งแสดงออกถึงความตกใจและความเสียใจปนกัน มือทั้งสองของเธอกำแน่น ริมฝีปากอมชมพูสั่นระริก แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มออกมา ด้วยความที่เธอไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง 

        ชายหนุ่มตรงหน้าเธอค่อยๆรวบมือทั้งสองของเธอขึ้นมากุมไว้อย่างช้าๆ  โดยปราศจากคำพูด หญิงสาวก็เข้าใจทันทีว่ามันคือเรื่องจริง ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอตอนนี้คงไม่ใช่ความฝัน และคนตรงหน้าเธอก็ไม่ได้ล้อเล่น 

        'นี่ฉันกำลังจะสูญเสียคนที่ฉันรักคนเดียวไปอย่างนั้นเหรอ' หญิงสาวคิดในใจ น้ำตามากมายที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน เอ่อล้นดวงตาคู่สวยทั้งสองของเธอ  เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้น และนั่นก็ทำให้ 'แฟนเก่า'ของเธอตกใจมากทีเดียว

       "พี่ขอโทษ พี่เสียใจ"

       "...."

       "พี่เสียใจจริงๆ" ชายหนุ่มเอ่ยพลางคุกเข่าลงไปข้างๆเธอ ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างของเขาโอบไหล่เธอไว้เพื่อที่จะพยุงเธอขึ้นมา  หญิงสาวปัดมือทั้งสองข้างของเขาออก เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ แต่คำพูดทั้งหมดของเธอก็ไม่ได้ถูกเอ่ยออกมา

       "จีน... พี่ขอโทษ"

        "ขอโทษงั้นเหรอ..." หญิงสาวตรงหน้าเขาเอ่ย ก่อนจะหัวเราะออกมา เธอปาดน้ำตาที่ตอนนี้ไหลออกมาไม่หยุดทิ้ง แล้วใช้มือทั้งสองดันพื้นเพื่อจะพยุงตัวเองขึ้นมา เสียงหัวเราะของเธอดังขึ้นเรื่อยๆก่อนที่ทั้งหมดจะถูกเปลี่ยนเป็นน้ำตา เธอพยายามเช็ดมันออก แต่มันก็ดันไหลไม่หยุด มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ เพราะเวลาที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้เธอเข้มแข็งขึ้นเลย 

        ชายหนุ่มรีบลุกตามเธอขึ้นมา เขามองเธอด้วยความเสียใจ เขาอยากจะร้องไห้ออกมานัก แต่เมื่อเทียบกับความเสียใจของผู้หญิงตรงหน้าเขาแล้ว ความเสียใจของเขาก็ไม่อาจเทียบกับเธอได้เลย

        "ทำไม ทำไม!!!" 

        "พี่ขอโทษ"

        "ไปซะ! อย่ามาให้จีนเห็นหน้าอีก!" หญิงสาวตวาด พลางใช้มือทั้งสองผลักชายหนุ่ม จนเขาเซไปข้างหลัง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ไปไหน เขารวบรวมความกล้า เงยหน้าขึ้นมามองเธออีกครั้งหนึ่ง

        "พี่ขอโทษ"

        "พี่จะไม่ไปใช่มั้ย ได้! จีนไปเอง" หญิงสาวพุ่งไปเปิดประตู แต่ก่อนที่เธอจะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ บ้านของเธอเอง เขาก็เข้ามาดึงแขนของเธอไว้ เธอพยายามสลัดแขนของเขาออก แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอจึงยังคงถูกตรึงไว้ที่นี่ต่อ 

        "พี่มีเรื่องจะบอก..." ชายหนุ่มเอ่ยพลางหลบสายตา หญิงสาวจึงหันกลับมามองที่เขาอีกครั้ง ตอนนี้เธอไม่ได้พยายามจะออกไปอีกแล้ว เธอรอฟังคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า คำพูดที่จะบอกกับเธอว่าทั้งหมดมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ เป็นเรื่องที่เขาวางแผนมันขึ้นมาเพื่อแกล้งเธอเท่านั้น

         "มีอะไร? คงไม่ใช่ว่าพี่มีแฟนใหม่แล้วหรอกนะ" เธอประชด และแม้ว่าหญิงสาวจะไม่คิดอะไรกับคำพูดนั้น คำพูดที่เธอแกล้งพูดไป แต่สำหรับชายหนุ่มแล้ว มันก็เหมือนกับมีดคมที่แทงลงมายังหัวใจของเขา และสีหน้าของเขาก็ไม่สามารถปกปิดเอาไว้ได้ เขาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความอึดอัดและลำบากใจ นั่นทำให้แฟนเก่าของเขาที่เพิ่งถูกบอกเลิกไปริมฝีกปากสั่นระริก

         "เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ..." 

         "อืม..."

         "ใคร? มันเป็นใคร!!" ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่บัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยความโกรธ เธอไม่อยากจะยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น ตาทั้งสองของเธอจ้องไปที่เขาด้วยความเดือดดาล

          "คือ..." 

          "เป็นลูกผู้ชาย กล้าทำแต่ไม่กล้ารับงั้นเหรอ!"

          "ฉันเอง!" หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลยาวสลวยก้าวเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มหันไปมองเธอด้วยความตกใจและแปลกใจระคนกัน ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้น เขาจึงรีบเดินไปหาผู้มาใหม่ทันที

          "พี่บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวพี่จัดการเอง" ชายหนุ่มเอ่ยกับหญิงสาวที่มาใหม่ด้วยความนุ่มนวล ทั้งสองคนจับมือกันเพื่อให้กำลังใจแต่ละฝ่าย

           "พรีมคิดว่านี่เป็นปัญหาที่เราสองคนต้องช่วยกันนะคะ"

           พรีม หรือ ภีมภิรากล่าว เธอหันไปสบตากับผู้ชายที่เธอเคยแอบรักมาเนิ่นนาน ก่อนที่ทั้งสองจะรู้ตัวว่าใจของพวกเขานั้นตรงกัน

           "เฮอะ!" เจ้าของบ้านที่ตอนนี้หมดความเสียใจไปแล้วแทรกขึ้นมา ตอนนี้น้ำตาของเธอแห้งเหือดไปแล้ว เหลือเพียงแต่ไฟแค้นที่กำลังปะทุขึ้นในใจของเธอ

           "นี่ฉันหลงเข้ามาในนิยายดราม่างั้นเหรอ!" หญิงสาวประชด

           "เราเสียใจ" ผู้มาใหม่เอ่ย

           "เรา? กล้ามากนะ ยัยพรีม"

           เจ้าของบ้านแสยะยิ้ม พลางเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่ 

           "คบกันมาตั้งสามสี่ปี ไอ้ฉันคนนี้ก็เพิ่งจะรู้ว่าเธอจ้องจะแย่งแฟน!"

           "คือ...ฉัน..." ภีมภิราเสียงสั่น ก่อนจะก้าวถอยหลังไปช้าๆเมื่อเพื่อนของเธอเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

           "แกมันก็แค่นังหน้าด้าน จ้องจะแย่งแฟนฉัน!"

           หญิงสาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเดือดดาล ผลักเพื่อนทรยศของเธอล้มลง แล้วแสยะยิ้มออกมาอีกครั้งหนึ่ง

           "พรีมเขาไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นนะ!" ชายหนุ่มตะโกน พลางรีบตรงไปฉุด'แฟน'คนปัจจุบันของเขาที่ตอนนี้ถูกผลักลงไปนั้งอยู่ที่พื้นขึ้นมา 

           "ออกไปซะ! ก่อนที่ฉันจะโกรธไปมากกว่านี้" 'แฟนเก่า'ของชายหนุ่มตวาดใส่คู่รักทั้งสอง ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องนอนบนชั้นสอง และปล่อยให้แขกที่มาเยือนต้องลุกออกไปโดยไร้ซึ่งการบอกลา

           เพื่อนรักและแฟนเก่าของเธอ ทั้งสองก้าวออกจากบ้านหลังนี้ไป แม้ว่าพวกเขาจะเสียใจและโดนเธอเกลียดมากเท่าไหร่แต่ทั้งสองก็ยังคิดว่าพวกเขามีกันและกันเสมอ เจ้าของบ้านที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายในห้องของเธอ ค่อยๆเงยหน้ามองกรอบรูปบนหัวเตียงอย่างช้าๆ ภาพที่พ่อ แม่และตัวเธอกอดกันนั้นมักจะเป็นกำลังใจให้เธอได้เสมอ แม้พวกเขาจะลาจากโลกนี้ไปแล้ว เธอจ้องมองภาพนั้นอีกครั้ง น้ำตาของเธอหยุดไหลลงอย่างรวดเร็ว

          'หนูไม่ควรเสียใจให้กับผู้ชายเลวๆใช่มั้ยคะแม่' เธอคิด แล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงอย่างหมดแรง ตอนนี้เธอก็คงจะตัวคนเดียวอย่างแท้จริงแล้ว เพราะคนที่เธอรักและดูแลเธอตั้งแต่พ่อแม่เธอจากไป ก็ได้ไปรักกับเพื่อนรักของเธอ

         'ฉันควรจะตายๆไปดีมั้ยนะ' 

         เธอหลับตาลงอย่างแผ่วเบา เรื่องฆ่าตัวตายเคยอยู่ในหัวของเธอก่อนหน้านี้ครั้งหนึ่ง ตอนที่พ่อกับแม่เธอเสีย ตอนที่คนที่เธอรักยังไม่เข้ามาดูแลเธอ ตอนก่อนที่เขาจะสัญญาว่าจะดูแลไม่ให้เธอเสียใจอีก. แต่ตอนนี้เขากลับทิ้งเธอไป ไปกับเพื่อนของเธอ ตอนนี้ก็เหมือนกับตอนนั้น เธอไม่เหลืออะไรอย่างสมบูรณ์แบบแล้วจริงๆ 

         เธอเดินตรงไปที่ห้องครัวทันทีเพื่อที่จะหยิบมีดมากรีดข้อมือของเธอ เมื่อเธอถึงห้องครัวแล้วเธอก็ชั่งใจอยู่พักหนึ่ง เพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมด แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอคิดว่าเธอจะไม่สนใจมัน แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนใจ เมื่อมันดังต่อเนื่องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด 

         'รับๆไปก็แล้วกัน ' เธอตัดสินใจ ก่อนจะเดินตรงไปหยิบโทรศัพท์ที่เธอวางไว้ที่ห้องกินข้าว เธอตรงไปกดรับทันที โดยไม่ทันได้สังเกตเบอร์ที่โทรเข้ามา

          "ฮัลโหล ใครคะ?" เธอกรอกเสียงไปตามสายด้วยความเบื่อหน่าย ตอนนี้เธอควรจะฆ่าตัวตายไปแล้วแท้ๆถ้ามือถือไม่ดันขัดจังหวะขึ้นมา

           "แกๆ มาบ้านฉันด่วนนนน ฉันฝึกทำพล่ากุ้งอยู่ มาลองซะ ! ไม่ทำให้ฟันผุ"

           "...."

           "แกไม่เชื่อเหรอ มันกินได้จริงๆนะ ไม่เหมือนซูเฟล่คราวที่แล้วหรอก เอ่อ... มั้งนะ - -'"

           เสียงหวานของฝ่ายตรงข้ามกรอกมาตามสาย เสียงที่สดใสนี้ มักจะทำให้เธอยิ้มได้เสมอ ในเวลานี้ก็เช่นกัน ทำไมเธอถึงลืมคนนี้ไปได้กันนะ เธอไม่น่าคิดสั้นเลยแท้ๆ ยังไงๆเธอก็มั่นใจว่าผู้ที่โทรมานี้ จะไม่ทิ้งและทรยศเธอเป็นอันขาด

           "ใครตัดเส้นเสียงแกทิ้งห๊ะ! ไม่อยากชิมก็บอก เงียบทำไม!!" คนที่โทรมาพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปซะนาน แม้คนที่โทรมานั้นจะไม่ได้คิดอะไร แต่กับคนที่รับสายนั้น คำพูดของฝ่ายตรงข้ามกลับเป็นเหมือนยาชุบชีวิตของเธอเลยทีเดียว!