เรื่องความรักของผู้ชายคนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #5 : ความหลังที่อยากลืม

อีก 1 อาทิตย์ ผมก็จะสอบแล้วครับ แถมไม่ใช่สอบปิดเทอมด้วยดิ เซ็งโคตร แต่ที่ดีกว่าปีก่อน ๆ มันก็คือ ผมมีแฟนมาช่วยเป็นติวเตอร์ให้ไง คริ คริ

โบว์ : ข้อนี่ทำอย่างี้ อย่างงั้น เข้าใจมั้ยเดช

เดช : เอ่อ.... เข้าใจมั้ง

ผมพูดทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้เข้าใจเอาซะเลย

สวัสดีครับทุกคนนน!!

ผมหันไปหาต้นเสียง ผมเห็นไอบิ๊ก น่าแปลกที่วันนนี้มันกล้ามาทักผม

บิ๊ก : ติวหนังสือกันอยู่หรอครับ ขอติวด้วยดิ

ผม : อืม เอาดิ

ขอย้อนความหลังเล็กน้อยนะครับ ตอน ม ต้น กลุ่มผมนั้นมีอยู่ 5 คน ก็คือมีไอบิ๊กอีกคนนึง ไอบิ๊กครอบครัวมันฐานะดีมาก หน้าตามันก็หล่อ เรียนก็เก่งชิปหาย แต่ว่ามันดันเจ้าชู้นี่สิ และความเจ้าชู้นี่แหละทำให้ผมกับมันเข้ากันไม่ได้อีกต่อไป เหอะ ๆ ความจริงก็ไม่อยากจะเล่าอ่ะนะ แต่ถ้าไม่เล่าคนอ่านจะรู้เรื่องได้ไงละ จริงมั้ยครับ เฮ้ออออ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า

****************************** 1 ปีก่อน ****************************
ผม : มีนเราเลิกกันเถอะ

คำนี้ผมพูดออกไปแล้ว คำนี้ คำที่มันฝืนใจผมเหลือเกิน การพูดคำนี้มันอยากกว่าทำโจทย์เลข เป็น 100 เท่า

มีน : ทำไมละเดช มันไม่มีเหตุผลเลยนะ

ผม : แต่สำหรับเดช มันมีเหตุผลนะมีน

มีน : เหตุผลอะไรเดช มีนรักเดชนะ

ผม : เราก็รักมีน แต่เรามันไม่ดีพอสำหรับมีนหรอก มีนยังมีโอกาสได้เจอกับคนที่ดีกว่าเดช

มีน : อะไรกันอ่ะ อ๋อ เดชหมายถึงบิ๊กใช่มั้ย

ผมได้แต่นิ่งเงียบ เพราะชื่อที่มีนเอ่ยขึ้นมา ชื่อนี้ เพราะไอชื่อนี้มันทำให้ผมต้องมีสภาพที่ทุกทรมานเหลือเกิน มันเกินจะทานทนจริง ๆ ครับ หึ หึ

มีน : เรารักเดชนะ เราไม่ได้คิดอะไรกับบิ๊กเลย

ผม : แต่ไอบิ๊กมันรักมีนมากนะ

มีน : เดชรู้ได้ยังไงว่า บิ๊กรักมีน

ผม : เราเป็นผู้ชายนะมีน เราดูท่าทีมันออก แถมมันยังมาบอกกับเดชแล้วด้วย

มีน : เดชจะทำอย่างงี้กับเราไม่ได้นะ เรายังรักเดชอยู่ เราไม่ยอมหรอก

ผม : โชคดีนะมีน เราขอโทษนะ

นี่คือคำสุดท้ายที่ผมพูดกับผู้หญิงที่ผมรัก ผมพูดคำนี้ คำว่า ขอโทษ และก็เดินจากเธอไปโดยไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมอง ร่างเด็กผู้หญิงที่ตัวสั่นระริก พร้อมน้ำตาที่ไหลพราก ส่วนตัวผมนะหรอ เหอะ ๆ ทำใจดีสู้เสือไปงั้นแหละ เพราะหลังจากกลับบ้านผมก็ได้แต่ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก เล่นเอาแม่ของผมยังสลดไปด้วยเลย น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นครั้งแรกในรอบ 6 ปีของผม มันช่างทรมานเหลือเกิน ทรมานมากกว่าครั้งไหน ๆ ที่ผมต้องหลั่งน้ำตา การต้องบอกลาคนที่เรารัก มันเจ็บขนาดนี้เชียวหรือนี่

หลังจากวันนนั้นผมก็หลบหน้ามีนทุกวิถีทางจนเช้าวันนึง ภาพเหตุการณ์ที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นมันกลับปรากฏต่อหน้าผม ขณะที่ผมอยู่ในห้องน้ำ

บิ๊ก : บิ๊กบอกมีนแล้วไงว่าแค่เพื่อน

มีน : เพื่อนที่ไหนเค้ากอดกันบนห้องเรียนตอน 6 โมง ฮะบิ๊ก

ผมได้ยินคำนี้จากปากของมีน ผมอยากจะออกไปซัดไอบิ๊กมันจริง ๆ แต่ผมยังทำไม่ได้จนกว่าจะได้รู้เหตุการณ์การทั้งหมดอย่างละเอียด แต่แล้ว

บิ๊ก : โธ่โว๊ย พูดไม่รู้เรื่อง

ไอบิ๊กตะโกนพร้อมผลักมีนกระแทกประตูห้องน้ำที่ผมแอบอยู่อย่างแรง ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ทนไม่ไหวจริง ๆ

ผม : ไอเลวเอ๊ย

ผมวิ่งออกจากห้องน้ำกระชากคอเสื้อมัน

ผม : มิงลืมแล้วใช่มั้ยว่ามิงสัญญากับกุว่ายังไงฮะ ไอสันดาน

ไอบิ๊กนิ่งเงียบ

ปั๊ง ! ผมต่อยหน้ามันลงไปล้มกับพื้น มันเป็นครั้งแรกที่ผมต่อยเพื่อนสนิท  แต่ไอบิ๊กมันก็ยืนขึ้น เหมือนมันโดนมดสะกิดยังไงยังงั้น

บิ๊ก : มิงตามกุมา

ผมก็เดินตามมันไปหลังโรงเรียน ด้วยอารมณ์ที่อยากจะต่อยคนเต็มที่ เมื่อถึงโรงเรียนมันก็นั่งคุยกับผม

บิ๊ก : กุขอโทษว่ะเดช คือว่าตอนนั้นกุยังไม่รู้จักมีนดีพอและกุดันไปแยกมิงกับมีนกุขอโทษจริง ๆ

ผม : โถ ไอ...... มิงคิดว่าคำขอโทษมันจะลบล้างสิ่งที่มิงทำกับกุและมีนได้หรอ

ผมลุกขึ้นถีบหน้ามันตกจากเก้าอี้ แต่ไอบิ๊กมันก็ลุกขึ้นมาพร้อมเช็ดเลือดจากปากมันเล็กน้อย มันไม่คิดจะตอบโต้ผมหรอกครับ เพราะถึงมันจะเจ้าชู้เท่าไหร่ มันก็เป็นคนดีมีเเหตุผลพอ ไม่งั้นมันคงไม่เป็นเพื่อนสนิทผมหรอก ผมคบใครดูคน

แต่ว่าครั้งนี้มันอดไม่ได้จริง ๆ ผมตามเข้าไปกำลังง้างหมัดอัดมันต่อ

พอเถอะ! เดช
มีนตะโกนพร้อมวิ่งเข้ามารั้งแขนของผมไว้

ผม : ปล่อยนะมีน มันทำกับมีนอย่างนี้เราทนไม่ได้หรอก

มีน : มีนไม่เป็นไรหรอก เดชอย่าโกรธบิ๊กเค้าเลย

ผม : ไม่ให้เราโกรธมันได้ยังไงมีน ปล่อยนะ

มีน : อย่าให้มีนต้องจากโรงเรียนนี้ไป ด้วยความทรงจำแบบนี้สิ

ผม : ปล่อยน..... ว่ายังไงนะมีน มีนจะลาออกหรอ

มีน : อ...อืม มีนไม่อยากต้องเป็นสาเหตุให้เดชต้องทะเลาะกับเพื่อน เดชอย่าไปโกรธอะไรบิ๊กเลยนะ มีนขอร้อง

ผม : แต่ว่ามัน..

มีน : สัญญากับมีนได้มั้ยว่าเดชจะยังเป็นเพื่อนกับบิ๊กต่อไป

มีนพูดพร้อมยกนิ้วก้อยสัญญากับผม

ผมหันไปมองหน้าไอบิ๊กพร้อมพูดอย่างเสียอารมณ์ว่า

ผม : กุเห็นแก่คำขอร้องสุดท้ายของมีนนะไอบิ๊ก ไม่งั้นกุเอามิงตายแน่

ผมพูดกับไอบิ๊กพร้อมหันมาเกี่ยวก้อยกับมีนอย่างไม่เต็มใจพร้อมเดินออกไปจากจุดนั้น

หลังจากวันนั้นมา ไอบิ๊กเป็นแค่คนรู้จักสำหรับผม ผมไม่สามารถเป็นเพื่อนกับมันอย่างที่ผมสัญญากับมีนได้ แต่สำหรับพวกไอแดน,พัชร,ภัค นั้น ไอบิ๊กยังเป็นเพื่อนที่แสนดีสำหรับพวกมันเสมอ ผมจึงได้แต่เลยตามเลย ระงับอารมณ์ไว้ตอนที่อยู่กับพวกมัน 4 คน เพราะผมไม่อยากต้องให้ พวกมันแตกคอกันอีกกลุ่ม ผมเล่นบอลกับพวกมันอย่างเคย เพียงแต่ไม่คุยกับไอบิ๊กมันเลยเท่านั้นเอง พวกไอแดนมันก็สังเกตุเห็นมันเคยถามผมหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมได้แต่บ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่องคุย 

มันเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจะให้จำเลยใช่มั้ยครับ แต่มันก็คงจะตราตรึงในใจผมไปอีกนานแหละ เหอะ ๆ

*****************************************************************

โบว์ : นี่บิ๊ก ช่วยสอนเดชหน่อยดิ โบว์สอนเท่าไหร่เดชก็ไม่รู้เรื่อง

บิ๊กหันหน้ามามองผมรอคำตอบ ผมก็ได้แต่พยักหน้าเพราะไม่อยากตอบคำถามของโบว์เพราะถ้าผมทำหน้าไม่รับแขกใส่มันละก็ โบว์ต้องสงสัยแน่

บิ๊ก : ก็ อย่างงี้นะ และก็อย่างงั้นต่อ

ผม : เออ เข้าใจและ ๆ

โบว์ : ว้าว บิ๊กเก่งจังเลยอย่างงี้ช่วยมาเป็นครูส่วนตัวของโบว์กับเดชให้หน่อยดิ

บิ๊ก : ยินดีเสมอครับ

เอาอีกและ หวังว่าประวัติศาสตร์คงไม่ซ้ำรอยนะ เหอะ ๆ แต่ไอบิ๊กมันคงไม่กล้าแล้วละมั้ง แต่กุหึงนะเว๊ยยย

หลังจากติวหนังสือกันเสร็จ

โบว์ : เดชเป็นไรหรอ ดูอารมณ์ไม่ดี

ผม : ไม่ได้เป็นไรหรอก แค่หึงอ่ะ

โบว์ : อาราย หึงโบว์กับบิ๊กอ่ะนะ บ้า เราไม่ได้คิดไรหรอกน่า แค่เพื่อนเองง

ผม : ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ แค่พูดเล่นเฉย ๆ อย่าร้อนตัว

โบว์ : เชอะ อยากคิดไรก็คิด ไม่สนและ

ผม : โอ๋ อย่างอนนะครับ เดชแค่พูดเล่นเฉย  ๆ เองง

และแล้ววันนั้นก็จบด้วยดี หวังว่าสิ่งที่ผมคิดอยู่มันคงไม่เป็นจริงนะ ขอให้ผมแค่คิดมากเฉย ๆ ทีเถอะ สาธุ