เรื่องความรักของผู้ชายคนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #4 : พ่อกลับบ้านแว้ว

วันนี้ก็เป็นแค่อีกวันนึงเว้นแต่

แม่ : เห้ย ไอเดช วันนี้กลับเร็วหน่อยนะ พ่อจะกลับบ้านแล้ว จะได้ไปกินข้าวนอกบ้านกัน นาน ๆ ที

ผม : คร๊าบบ กี่โมงอ่ะแม่

แม่ : 4 โมงเย็น

ผม : โห อดเตะบอล

อ่อผมลืมบอกครับ พ่อผมเป็นมัคคุเทศน์อ่ะ คือว่ากว่าจะได้กลับบ้านทีก็เดือนละ 2-3 ครั้งอ่ะ มาอยู่กับผมกับแม่ก็แค่ครั้งละ 2-3 วัน เลยเป็นวันพิเศษสำหรับผมกับแม่

โบว์ : อ้าวเดช วันนี้ไม่อยู่เตะบอลหรอ

ผม : จ๊ะ มีธุระอ่ะ

โบว์ : ปะงั้นกลับบ้านกัน เพราะวันนี้โบว์ต้องรีบกลับเหมือนกัน

ผม : โบว์จะไปไหนอ่ะ

โบว์ : พ่อแม่จะพาไปกินข้าวข้างนอกอ่ะ

ผม : อืมเหมือนกันเด๊ะ ถ้าเป็นร้านเดียวกันอีก มันคงเป็นพรหมลิขิต เด๋วเดชจะขอโบว์แต่งงานเลยคอยดูดิ

โบว์ : ให้มันแน่ เชอะ

เมื่อผมกลับถึงบ้าน

พ่อ : อ้าวเห้ย ไอเดช กว่าจะกลับนะเอง 4.30 แล้วว

ผม : คร๊าบพ่อรอแปป ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน

แม่ : เร๊วๆๆๆ

พ่อกับแม่ผมนี่เป็นคู่หูดูโอ้กันได้เลยครับ รู้และทำไมถึงรักกันได้ เสียงดันกันมาก ๆ เฉพาะตอนพูดกับลูกเท่านั้นแหละ พูดกันเองอ่ะหวานซะ

เมื่อผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปกินข้าวกับพ่อแม่ข้างนอก

ผม : ไปไหนอ่ะแม่

แม่ :  ฟูจิ๊ ๆ

ผม : ฟูจิใช่ป่ะครับ

แม่ : นั่นแหละ แม่ก้ได้ยินพ่อพูดมาอีกที

ผม : เฮ้ออ พ่อเป็นผมผมเปลี่ยนภรรยาอ่ะ

พ่อ : เออน่าคิด 5555+

แม่ : โห พวกเองตาย

และแม่ผมก็บีบคอผม แต่บีบคอพ่อผมไม่ได้เพราะพ่อผมขับรถอยู่ ครอบครัวผมก็เฮฮาแบบนี้แหละอย่าคิดมาก

เมื่อไปถึงฟูจิ พวกเราก็หาที่นั่งกันได้แล้วก็สั่งอาหารมากิน คุยกันตามปกติแหละครับแต่มันเริ่มไม่ปกติตรงที่ว่า

ผม : อ้าว โบว์

โบว์ : อ้าว เดช

ผมเห็นโบว์เดินเข้ามาในร้านกับพ่อแม่

ผม : สวัสดีครับ ๆ

พ่อ,แม่ของโบว์ : จ๊ะ ๆ

โบว์ : สวัสดีค่ะ

พ่อ,แม่ผม : ไหว้พระเถอะลูก

ผม : โห พ่อ แม่ อย่าพึ่งเล่นตลก

พ่อ,แม่ผม : อ๋อ จ๊ะๆ โทษทีๆ

พ่อ : แฟนสวยนี่หว่า

ผม : อ้าวของมันแน่อยู่แล้วครับพ่อ

โบว์ : ได้ยินนะเดช

ผม : อ้าว ไหน ๆ ก็ได้ยินและ ทำความรู้จักกับพ่อตาแม่ยายในอนาคตซะสิโบว์

โบว์ : บ้า พ่อแม่เค้าอยู่นะ พูดมาได้

ผม : เออ ลืมตัว 5555+

พ่อผม : อ่อ ครับ ไหนๆ ก็รู้จักกันแล้วมานั่งด้วยกันสิครับ

พ่อโบว์ : ครับ ๆ ดีแล้วครับ คนเยอะ ๆ สนุกดี

และพวกเรา ก็เพิ่มจาก 3 เป็น 6

น่าแปลกนะครับ พ่อแม่ของพวกเรา ดูคนละสไตล์มาก ๆ พ่อแม่ของผม เป็นคนตลกแต่พ่อแม่ของโบว์ดูเป็นคนทำอะไรจริงจัง แต่กลับพูดคุยกันถูกคอเหมือนเป็นเพื่อนเก่ากันซะอย่างงั้น สงสัยความรักของเราจะไม่มีอุปสรรคซะแล้วสิเนอะ โบว์จ๋า

ผม : เด๋วผมกับโบว์ขอไปเดินเล่นก่อนนะครับ ต้องไปย่อยก่อน อิ่มมาก

พ่อผม : อืมอย่านานนักอ่ะ

ผม : คร๊าบบบ

ผมกับโบว์ก็เดินออกจากร้านและก็

โบว์ : จะขอแต่งงานได้ยัง

ผม : กำ จำได้ด้วยดิ เหอะ ๆ

โบว์ : ชิ พูดได้แต่ไม่กล้าทำเนอะคนเรา

ผมเนี่ยเป็นคนที่ถูกใครท้าเป็นไม่ได้ ต้องทำ ทำ และก็ทำเท่านั้น ผมจึงคุกเข่าลงมันกลางห้างเนี่ยแหละและพูดว่า

ผม : โบว์ แต่งงานกับเรานะ

โบว์ : โห บ้า พูดเล่นลุกอายเค้า

ผม : เหอ ๆ ก็ท้าก่อนทำไมอ่ะ

โบว์ : พูดเล่นเฉย ๆ ไอโรคจิต

ผม : เป็นไงไปเนอะ

และแล้วก็ถึงเวลากลับบ้านครอบครัวผม กับ ครอบครัวโบว์ ลากันด้วยดี และดูท่าจะสนิทกันด้วยดิ ทำไมมันมีความสุขอย่างงี้น้อออ

พ่อ : โหไอเดช พ่อหายไปไม่กี่เดือนเองมีแฟนแล้วหรอว่ะ

ผม : เหอะ ๆ

แม่ : แถมปิดเงียบด้วยดิ แม่ยังไม่รู้เลย

ผม : พ่อกับแม่ก็ดูหน้ากันเอาไว้ เนี่ย ลูกสะใภ้นะ จำไว้นะครับ

พ่อ,แม่ : ให้มันจริงเฮ้ออ เองไม่คู่ควรกับเค้าหรอก

ผม : โห ขอบคุณครับ พ่อแม่ ให้กำลังใจผมได้ดีมาก

พ่อ,แม่ : ไม่เป็นไรลูก เพื่อลูกพ่อทำได้

ผม : ผมประชดครับ

พ่อ,แม่ : อ้าวหรอ ก๊ากๆๆ

ครอบครัวผมอ่ะ ฐานะปานกลาง แต่ครอบครัวของโบว์นี่สิ ดูจะรวยเอามาก ๆ เพราะแต่ละคนแต่งตัวกันมา ถึงจะไม่ใช่พวกคุณนาย แต่เครื่องแต่งกายนี่มียี่ห้อมาก ๆ แถมบ้านของโบว์ที่เคยไปติวหนังสือก็ใหญ่ไม่ใช่เล่น ผิดกับบ้านผม เล็กกว่ารูหนูอีก [อาจจะเว่อไปหน่อย] ถ้ามีคนดี ๆ มาชอบโบว์ เราก็คงต้องปล่อยเค้าไปสินะ เฮ้ออ

จากความดีใจที่ว่าความรักของผมกับโบว์จะไม่มีอุปสรรค มันดันกลายเป็นความต่างของฐานะ ใช่ครับสำหรับบางคนอาจบอกว่า แหมมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อ่ะไรหนักหนาหรอกน่า แต่สำหรับผมมันหนักนะครับ ถ้าอนาคตผมกับโบว์ได้แต่งงานกันจริง ๆ ผมจะหาเลี้ยงโบว์ ได้ดีเท่าที่พ่อแม่เค้าเลี้ยงดูเค้ารึเปล่า เฮ้ออ จบด้วยความเหนื่อยใจ