boku wa VAMPIRE desu!!!(ผม! เป็นแวมไพร์ครับ!)

ลำดับตอนที่ #7 : boku wa VAMPIRE desu! Ep6 >>แถมรูปคาแรกเตอร์ของสองหนุ่มจ้า

Title :: boku wa VAMPIRE desu!!(ผมเป็นแวมไพร์ครับ)  6

 

writer :: InooZiiMmA

 

Couple :: nakayama,keidai,takachii

 

Rate :: PG 15

 

>>>>>>กราบขอโทษงามๆที่หายไปนานนะค่ะ......ตอนนี้ นำเสนอความฟินโดยเฉพาะ นาคายามะ และ ทาคาชี่...เฮือก ก ก  แต่ไม่เรทนะค่ะ<<

 

ความเดิมตอนที่แล้ว

 

"พี่เคย์  หยุด"เสียงเล็กหนึ่งดังขึ้น  ก่อนจะปรากฏร่างหนึ่งขึ้นมา

 

"ยะ ยูริ"ไดกิหันไปมองเพื่อนของตน

 

"ทำไมต้องมาขัดตอนที่กำลังจะ.........."

 

ผลั่ก   ร่างเล็กได้จังหวะที่คนตัวสูงเผลอ วิ่งออกมาหาเพื่อนตัวเล็ก

 

"ไปกันเถอะ ไดจัง"ยูริจูงมือเพื่อนรักออกจากห้องกรรมการ โดยไม่ลืมหันไปพูดกับพี่ชายตนว่า 

 

".นี่ เพื่อน ผม"

 

 

"หึหึ  หวงจังนะ  เพื่อนคนนี้"หัวเราะเบาๆ   ทำไมถึงรู้สึกดี นี่เราหัวเราะออกมาหรอ  คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของคนตัวสูง

.

.

 

.

 

 

"""""""""""""""""""""""""""""""

"นี่แกคิดอะไรอยู่ว่ะ..."เสียงเพื่อนถามขึ้น เมื่อรู้ข่าวว่า  ยูโตะและยามะดะ กำลังคบหากันอยู่

 

    ยูโตะเองก็ไม่ได้เป็นคนบอกเพื่อนหรอก  แต่เพื่อนคนนี้ ดันฉลาด รู้ไปซะทุกเรื่อง

 

"เปล่านี่...."ยูโตะตอบปัด พลางดูนาฬิกา ........เที่ยงคืน  ป่านนี้คนตัวเล็กจะหลับรึยังนะ

 

"เปล่า เปล่างั้นหรอ อ  สิ่งที่แกทำ มันผิดนะ แกก็รู้!!" แม้จะเป็นคนปากไม่ค่อยดี แต่เค้าก็เป็นห่วงเพื่อนคนนี้มาก

 

"ชั้น..ก็แค่รั้งไม่ให้เค้าจากไปอีก.."เสียงเรียบพูดขึ้น ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

    ท้องนภามีเพียงแค่เมฆหมอก  แต่.ไร้ซึ่งแสงของดวงดาว

ก็เหมือนนใจของเค้าที่มืดมน เพราะไม่มีคนมาจุดไฟในใจให้เค้า

........................มองเห็นทาง.................

 

"กฏที่ทางผู้คุมออกมา เค้าห้ามให้พวกเราข้องเกี่ยว หรือผูกสัมพันธ์ลึกซึ้งกับมนุษย์ นายก็รู้....แล้วอีกอย่าง..

พวหเราเป็นแวมไพร์ชั้นสูง....ห้ามมิให้เลือดแปดเปื้อน..นายถึงต้องทำพันธะกับยูริไง ลืมไปแล้วหรอ!"

 

"ชั้น.....ไม่เคยลืม".....ใช่ ผมไม่เคยลืมว่า ครั้งนั้น ผมพลาด  ผม...ไม่สามารถดูแลคนที่ผมรักได้ แม้จะมีวิธี แต่...

 

....ผมก็ไม่สามารถที่จะมทำมันลง....เพราะคำว่า.."ตลอดการ"..เป็นตัวพรากผม กับคนที่รักให้จากกัน...

 

"คำว่าตลอดไปของนาย มันเป็นจริงได้ แต่นายอย่าลืม สำหรับมนุษย์..มันเป็นไปไม่ได้.." พูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไป

 

...........นั่นสินะ..ทั้งๆที่มันทรมาณเหลือเกิน...ที่ต้องอยู่รอคอยการกลับมาของคนรัก..อย่างไม่มีหวัง..

จะร้อยปี หรือพันปี.......ตัวผมเอง.ก็ต้องทนอยู่......เหตุใดมนุษย์จึงอยากได้มันนัก...............

 

.

.

.

.

.

.

.

"ว้า า  วันนี้อากาศดีจังเนอะ...."เสียงใสพูดในขณะที่กำลังเดินไปเรียน

 

"นั่นสิเนอะ ไดจัง ง...ถ้ายูริกลับมาเร็วๆก็ดีสิ.."พูดแล้วก็ยิ้มเบาๆ

 

"อ่ะ เมื่อวานชั้นก็เจอยูรินะ ยูริบอกว่า ไปอยู่กับพี่ชายสักสองสามวัน เดี๋ยวคงกลับมาแล้วล่ะ"

 

"จริงหรอไดจัง ..."ร่างบางหันมายิ้มอย่างดีใจ.......แม้ในใจจะมีคำถามตั้งมากมาย แต่เค้าก็อยากได้เพื่อนคนเดิมกลับมา

 

"อื้ม ม ...ว่าแต่   วันนี้รุ่นพี่ไม่มารับหรอ  ฮ่าฮ่า"ไดกิล้อเพื่อนของตนเอง

 

"ไดจัง  พะ  พูดอะไรไม่รู้..บ้า" ว่าแล้วก็หันไปยิ้มอยู่คนเดียว ว

 

         ตั้งแต่วันนั้น วันที่เค้าและยูโตะทำพันธะสัญญาต่อกันแล้ว เค้ากลับรู้สึกว่ามันเหมือนเป็นมากกว่านั้น

ยูโตะมารับและมาส่งเค้าเป็นประจำ..แต่ยูโตะมักจะใส่เสื้อหนาๆแขนยาว กางร่ม..แน่สิ คงจะร้อนสินะ ฮ่าฮ่า

เราเจอกันบ่อยข้น  แต่สิ่งที่สงสัยคือ...ทำไมยูโตะถึงไม่กัดเค้าล่ะ??

 

...............................................

 

"อะไรนะ  พี่จะให้ผมไปนอนร่วมห้องกับ กับ  ตายูยะอะไรนั่นหรอ...ผมไม่ยอม"ยูริโวยวายขณะที่กำลังแต่งตัวแล้วพี่ชายคือ อิโน่เคย์

เพิ่งอาบน้ำแล้วเดินออกมา

 

"ใช่....วันนี้ พี่มีนัดที่นี่..ฮ่าฮ่า" พูดราวกับเป็นเรื่องปกติ

 

      แต่มันก็เป็นเรื่องปกติที่ อิโน่ เคย์ แวมไพร์หนุ่มที่แสวงหาความสุขใส่ตนเอง.............

.....เพราะสำหรับเค้า  ........พวกมนุษย์ ก็เป็นเพียงแค่ของเล่น..............

.....เพียงแค่เค้าใช้หน้าตาที่หล่อเหลาเข้าหา พร้อมกับเงินอีกเล็กน้อย.........พวกผู้หญิงก็พากันวิ่งเข้าหาแล้ว.

..และอีกอย่าง.......เพราะความเทิดทูนในความรักของพวกมนุษย์ เมื่อผมเห็น.......

.....ก็รู้สึกว่า.......อยากจะทำลายมันให้หมด......ให้พวกนั้นรู้ว่า....ความรัก .....ไม่มีอยู่จริงหรอก

 

 

"แต่ว่า........"คนตัวเล็กกว่ากำลังจะเถียง

 

"หรือจะไปนอนห้องรับแขกล่ะ..ห้ะ"ผู้เป็นพี่ชายพูด พรางแต่งตัวไปด้วย

 

"ชริ!"ยูริสะบัดหัวแรงๆอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องของพี่ชาย ซึ่งเค้ามาอยู่ด้วยชั่วคราว  ยูโตะ เคย์ และยูยะ เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน

ในบ้านทมีสามห้องพอดี และในห้องยังมีห้องนอน และห้องทำงานในแต่ละห้องอีกด้วย ย  จึงไม่แปลกที่ ยูยะไม่รู้ความจริงเรื่องทั้งสาม..เป็นแวมไพร์

 

.........ชริ ไอพี่บ้า...เห็นผู้หญิงดีกว่าน้อง.......

   ขาเล็กเดินไปเรื่อยๆ มองรอบห้อง ก่อนจะได้กลิ่นหอมของอาหารบางอย่าง....ขาเล็กหยุดชะงัก ก่อนจะเดินไปตามกลิ่น จนมาถึงห้องครัว

ภาพที่เห็นคือ คนๆหนึ่ง ใส่ผ้ากันเปื้อนสีฟ้า ยืนหันหลังทำอาหารอยู่ ...........ดูก็รู้ว่าใคร.......

 

      คิดได้ดังนั้น คนตัวเล็กจีงรีบหันหลังเดินหนีแต่ก็ช้าไปเพราะเป็นังหวะที่ยูยะ หันมาพอดี

 

"อ้าว  น้องยูริ....ตื่นพอดีเลย พี่ทำอาหารเช้าเสร็จพอดี ^^"ยูยะยิ้มให้คนตัวเล็ก

 

"ชริ  ยิ้มทำบ้าอะไรมิทราบ!" คนตัวเล็กพูดเหน็บก่อนจะหันกลับไป ชริ  มีความสุขอะไรนักหนา  ยิ้มมันอยู่ได้ เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด

 

"ก็  แค่เห็นหน้ายูริก็  ยิ้มได้แล้ว ฮ่าฮ่า"

 

"มึงว่าไงนะ ไอยูยะ"ร่างสูงผูเป็นพี่ชายทีแต่งตัวเสร็จแต่ยังไม่เรียบร้อยนัก เดินออกมาจากห้อง ก็ถามขึ้นเมื่อได้ยินประโยคเลี่ยนๆเข้า

 

"อย่าสนใจเลยพี่เคย์."

 

"วันนี้มึงทำอะไรว่ะ  หอมว่ะ.." ร่างสูงที่แขวะเพื่อนยังไม่ทันไร ก็รีบวิ่งไปที่ครัวโดยไม่สนใจน้องเลยสักนิด

 

"เช้าๆแบบนี้ ...ซุปมิโซะ กับข้าวห่อไข่ดิ...."

 

"เยี่ยม ม...!!" ยูริพูดขึ้น ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่โซฟา แล้วทำท่าจะเดินออกไป

 

"ยูริ เดี๋ยว...มากินข้าวก่อนเร็ว"ยูยะยิ้ม ก่อนจะเดินไปดึงกระเป๋าที่คนตัวเล็กถืออยู่ออกมา

 

"นี่นาย...."ไม่ดึงแค่กระเป๋า มือใหญ่ดึงมือเล็กมานั่งที่เก้าอี้ของโต๊ะกินข้าว........มือนี้...ทำไม..บ้าๆๆ คิดอะไรยูริ

 

"ทานละน้า า" เมื่ออาหารมาเสริฟ ทุกคนก็ลงมือพราะอมกัน     ...แต่ยูโตะ มักจะไม่กินข้าวเช้า ยูยะจึงไม่ค่อยทำเผื่อ  ยูโตะมักจะไปโรงเรียนก่อนอาทิตย์ขึ้นเสมอ

 

...............พี่ชักจะทำตัวเหมือนมนุษย์ไปทุกทีแล้ว.มันไม่ดีนักหรอกนะ ที่แวมไพร์อย่างเรา จะมากินอาหารพวกนี้บ่อยๆหน่ะ...........

........ชริ แล้วตานี่ทำอีก....แหวะๆๆๆ...........

    บ่นในใจเสร็จ มือเล็กก็หยิบช้อนก่อนจะตักข้าวห่อไข่เข้าปาก.........รสชาติมัน..ดีจัง.......

.

.

.

.

 

ยูริจะรู้หรือไม่ว่า ตัวเองนั้น ยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ซึ่งยากนักที่คนๆนี้จะยิ้มออกมา

 

ซึ่งรอยยิ้มนี้ ก็ถูกสายตาหนึ่จับจ้อง ราวกับว่า เป็นภาพที่เห็นได้ยากนัก

 

.

.""""""""""""""""""""""""""""""""

 

"ยามะจัง..."เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆหน้าประตูของหอ หลังจากที่เจ้าของื่อ กำลังเดินขึ้นไปพี้อมกับเพื่อนรัก

 

"พะ พี่ยูโตะ.."คนตัวเล็กที่หันตามเสียงหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่  วันนี้ ร่างสูงแต่งชุดธรรมดา ซึ่งไม่ค่อยมีใครนนัก 

 

"ไปหาเค้าซี่..."ไดกิผลักเพื่อนรักแรงๆไปหารุ่นพี่ตัวสูงที่ยืนอยู่

 

"อ้ะ   ไดจังอ่ะ.."คนตัวเล็กกลายเป็นหน้าแดง  หัวเล็กเอาแต่ก้มมองพื้นซ้อนใบหน้าแดงเอาไว้

 

"อ๊ะ  รุ่นพี่ฮะ ฝากดูแลเพื่อนผมด้วยนะ ดึกๆค่อยพามาส่งละกัน  โชคดีฮะ.."ไดกิพูดทิ้งท้าย ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นหออย่างเร็ว ทิ่งเพื่อนรักให้ก้มงุดอยู่คนเดียว

 

"ก้มหาอะไรหรอ  หืมส์...ไหน  เงยหน้าขึ้นมาสิ.."มือหน้าเอื้อมไปจับคางมนเบาๆก่อนจะเชิดขึ้น ให้หน้าหวานปะทะกับตาคม

 

".........."ด้านคนตัวเล็กเอง เมื่อสบตาเข้ากับร่างสูง ใจกลับยิ่งเต้นเเรงเข้าไปอีก.......ในสมองก็ยังคงคิดว่า...เค้ากับยูโตะ กำลังคบกันจริงๆหรือ?

เพราะเป็นไปไม่ได้ที่คนที่ป๊อบปูล่าแบบนั้น จะหันมามองคนอย่างเค้า....

 

"ว่าไง  ฮึ๊...เจ้าตัวเล็ก.."ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้หน้าหวานที่แดงเป็นสตอเบอรี่ นั่นย่งทำให้คนตัวเล็ก เหมือนกับถูกสะกดอยู่

 

".............."

 

"ชั้นควรจะทำยังไงดีน้า า....กับสตอเบอรี่สีแดงน่ากินตรงหน้าเนี่ยะ..หืมส์?"คนตัวสูงแกล้งคนตัวเล็ก

 

.

.

"น่ากินจริงๆ.."พูดจบร่างสูงก็ประทับริมฝีปากลงที่แก้มใสพี้อมหอมฟอดใหญ่ก่อนจะละออกมา

 

"ระ  รุ่นพี่ ทำอะไร!!" คนตัวเล็กเหมือนได้สติ ก็ตกใจ เพราะที่นี่เป็นที่สาธารณะ  แล้วเค้าเองก็เขินมาก ก><

 

"เปล่านี่...แค่ชิมสตอเบอรี่..."คนตัวสูงยิ้ม ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมา  ทิ้งคนตัวเล็กยืนเขินม้วนไปมาอยู่ข้างหลัง

 

"...."

 

"จะยืนอีกนานมั๊ย....เดินตามมาซิ."คนตัวสูงพูดขณะที่เดินไปด้วย

 

"เอ่อ   ปะ  ไปไหนฮะ..."คนตัวเกสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะถามขึ้นเบาๆ

 

"น่า...เดินมาเถอะ.."พูดจบก็เดินต่อไป 

 

"ฮะๆ"ร่างเล็กวิ่งตามคนตัวสูงอย่างเร็ว

 

"หมับ." มือหนาคว้าเอามือเล็กมาจับไว้แน่น ก่อนจะก้าวเดินไปพร้อมกัน

 

..........ภาพนี้ เป็นภาพที่คนตัวเล็กวาดฝันเอาไว้...และไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นจริงได้..........

...ยูโตะเอง..เค้าก็รอวันนี้มานานเหลือเกิน..วันที่เค้า..จะได้เดินร่วมทางกับคนรักอีกครั้ง......

 

.

.

.

.

................แม้คำว่า "นิรันด์" จะสั้นมาก สำหรับมนุษย์ก็ตาม...............

 

.

.

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

 

"อ้าว ว น้องยูริ กลับมาแล้วหรอ..."เสียงที่ยูริไม่อยากได้ยิน หน้าที่ยูริไม่อยากจะเจอก็ปรากฎขึ้นพร้อมกัน

 

"ถ้าไม่มา แล้วจะเห็นรึเปล่า..." คนตัวเล็กตอบปัด ก่อนจะเดินเอากระเป๋าวางกองไว้หน้าประตูแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

เมื่อนั่งลงแล้ว ก็ก้มลงถอดถุงเท้าออกแล้ววางไว้ข้าง ก่อนจะเอนตัวลงเบาๆ

 

     ยูยะเองก็มองพฤติกรรมที่เหมือนเด็กของยูริก็ยิ้มเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่ถูกวางกองเอาไว้ไปเก็บไว้ที่ชั้นวางของ

แล้วเดินกลับมาที่โซฟาพร้อมกับเก็บถุงเท้าคู่เล็กให้กับเด็กตัวน้อยที่ผลอยหลับไปแล้ว

.

.

.......ตั้งแต่เกิดมา ยูยะก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้....เพราะเค้าไม่มีพ่อแม่ และน้อง....เค้าดำเนินชีวิตด้วยตัวคนเดียวนับตั้งแต่จำความได้...

...มีเพียงตัวเอง..ที่ดิ้นรนต่อสู้ จนตอนนี้ ชีวิตผลิกผัน เพราะเค้าได้เป็นนายแบบ ทำให้ได้เงินจากอาชีพนี้มากมาย พอที่จะส่งตัวเองเรียน...

...เมื่อตัวเองเริ่มมีชื่อเสียง  แน่นอนว่า  ใครต่อใครก็พากันเข้าหา...เพียงเพราะ เงิน....เค้าจึงไม่เคยมองใคร..จนกระทั่ง เจอกับ ยูริเข้า.........

....ยูริเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาในสายตาเค้า.....แต่ก็ไม่เคยยอมใครเช่นดกัน......

.........ยิ่งเค้าพยายามเข้าหามากเท่าไหร่ ยูริเองก็ยังคงเมนอย่างนั้น..แต่เค้าาก็จะรอ..รอจนคนๆนี้ใจอ่อนลง........

 

เพราะว่ารักไปแล้วสินะ.......ถึงได้ยังรอ......และทิ้งสิ่งดีๆทั้งหลยที่เข้ามา.............

.

.

.

.

.......แม้ท่าทีที่ดูไร้เยื่อใยนั้น  ทำเค้าแทบหยุดหายใจมาหลายครั้ง.......

แต่มันก็มักจะมีแสงที่อ่อนโยนส่งมาถึงเค้าเสมอ........แม้ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าก็ตาม..

 

 

     ขายาวเดินเข้าใกล้โซฟายาวที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น ที่ตอนนี้ คนตัวเล็กใช้เป็นที่พักผ่อนอย่างสบายใจ  สายตาควมองไปที่ใบหน้าหวานยามหลับไหล

มองจ้องไปทุกส่วน  ไม่ว่าจะตรงไหน.ก็น่ารักไปหมด

  ก่อนที่จะนั่งลงค่อยๆตรงข้างโซฟา  มือหนาเอื้อมไปยังแก้มใสตรงหน้าเบาๆ นิ้วหยาบสัมผัสกับแก้มนุ่มเบาๆ เพราะกลัวคนตรงหน้าจะบอบช้ำ

 

"นิ่มจัง..." เค้าไม่ค่อยได้ถูกตัวยูริเลย แม้จะเจอกันบ่อยเพราะพ่ชายของยูริ คือพื่อนสนิทของเค้า 

 

"....."ร่างเล็กก็ไม่ได้รู้สึกตัวอะไร  ท้องเล็กกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ ด้วยจังหวะที่เสมอกัน

 

"ไม่เคยได้มองยูริใกล้ๆแบบนี้เลยน้า า....คนอะไร  ชอบทำหน้าดุทั้งวัน ฮ่าฮ่า"ยูยะพูดแล้วก็ยิ้มไปด้วย

 

".........."

 

"รู้มั้ย...พี่ชอบยูริตอนยิ้มที่สุด..."พูดแล้วก็ลูบหัวเล็บเบาๆ ก่อนจะโน้วหน้าคมเข้าไปใกล้  มองอย่างพิจารณา

 

ใกล้เข้าไปอีก..

 

ยิ่งใกล้ ก็ยิ่งห้ามใจไม่อยู่...

 

    ปากเล็กเผยอน้อยๆ ยิ่งทำให้ร่างสูงใจสั่น  ปากสีชมพู ที่ดูชุ่มฉ่ำ น่าลิ้มลอง เมื่อคิดได้ดังนั้น ปากหนาก็โน้มเข้าไปใกล้มากขึ้น

 

"ไม่ได้..." จู่ๆยูยะก็รีบออกห่างจากยูริอย่างเร็ว

 

.........เค้าจะฉวยโอกาสขณะที่คนตัวเล็กเผลอไม่ได้.............

..............หากว่านี่เป็นจูบแรกของยูริ...เค้าเองก็แย่มาก....ที่พรากมันมาโยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม....

...........เค้าต้องให้เกียรติยูริ.........ห้ามทำแบบนี้เด็ดขาด!""""""""""""

 

    คิดได้ดังนั้น ยูยะก็รีบลุกขึ้น ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวเพื่อไปทำอาหารเย็น....

 

.

.

.

.

..........................................

 

"หนาวมั้ย?"เสียงทุ้มถามขึ้น ขณะที่เดินไอสถานที่แห่งหนึ่ง

 

"ไม่ ไม่หนาวฮะ.."ร่างเล็กตอบเบาๆ พลางเดินก้มหน้างุดมองมือของตัวเองที่ถูกกุมโดยร่างสูง

 

    วันนี้ยูโตะแต่งตัวไม่เหมือนทุกวัน ยูโตะใส่เสื้อยืดสีดำข้างใน แล้วใส่เสื้อแขนยาวตัวหนาสีเทาไว้ด้านนอก บวกกับ กางเกงยีน

ที่ปกติ ไม่มีใครได้เห็นบ่อย เพราะเค้ามักจะใส่เพียงแค่ ชุดนักเรียน และไม่ออกไปไหนเลย

 

"ไม่หนาวแน่นะ..."ถามย้ำอีกครั้ง เพราะมือเล็กเย็นน่าดูเลย

 

"ฮะ..."

 

"ขอโทษนะ ที่ต้องพาเดินมาแบบนี้....ชั้นแค่  อยากอยู่กับยามะจังนานๆ"จู่ๆก็พูดสิ่งที่ทำให้คนตัวเล็กเขินจนหน้าแดง

 

"มะ  ไม่เป็นไรฮะ  ผะ..ผมเองก็.........." ร่างสูงหยุดเดินแล้วหันหน้ามาปะทะกับคนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลัง

 

"ก็อะไรหรอ."แกล้งถามทั้งๆที่น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

 

"คือ..."

 

"หืม?.."

 

"ผมอยากอยู่ข้างๆพี่ตลอดไป.."กลั้นใจพูดมันออกมาจนได้ พร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาสวย

 

"เจ้าเด็กขี้แย..."ยูโตะขยี้ผมยามะจังเบาๆ ก่อนจะใช้มือของตน ปาดหยดน้ำตาของคนตัวเล็กเบาๆ

 

"อนาคตมันไม่สามารถกำหนดได้  แต่..."

 

"แต่อะไรฮะ..."

 

".......แต่..ตอนนี้ พี่จะอยู่ข้างๆยามะจัง...จะไม่ทิ้งไปไหน...."

 

"พะ  พี่ยูโตะ...."คนตัวเล็กยิ้มเบาๆ

 

"รู้มั้ย?   พี่หน่ะ รู้ตั้งนานแล้วว่ายามะจัง ชอบพี่.."

 

"อะไรกันฮะ..ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ..."คนตัวเล็กหัวเราะเบาๆ ก่อนที่มือเล็กจะถูกกอบกุมด้วยมือหนาอีกครั้ง

 

"ก็นะ....ไปเถอะ..."จู่ก็ดึงคนตัวเล็กให้เดินต่อ  เรียวสุเกะเองก็ไม่รู้เลยว่า คนข้างหน้าจะพาเค้าไปไหน

แต่ก็ยังเดินตามไปเรื่อยๆ

 

.

.

.

 

   สองขาพาร่างกายเดินมาถึงวัดแห่งหนึ่ง  เป็นวัดที่เหมือนจะไม่มีใครอยู่และสนใจ

"พี่ทำไมพามา...."

 

"ที่นี่  เค้าว่ากันว่า ถ้าคู่รักมาขอพรแล้วจะสมหวัง.."

 

"ที่นี่หรอ?.."

 

"ใช่น่ะสิ...พี่ได้ยินพวกนักเรียนคนอื่นๆพูดกันต่อๆมาแบบนั้น.."

 

"ฮิฮิ  ฮ่าๆๆ  .."จู่คนตัวเล็กก็หัวราะดัง

 

"หัวเราะอะไรห้ะ.."

 

"ก็  แวมไพร์แบบพี่อ่ะ เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยหรอฮ่ะ.."คนตัวเล็กหัวเราะต่อไปอีก

 

"....ก็นะ...มานั่งลง.."คนตัวสูงกล่าดึงมือคนตัวเล็กให้นั่งลงหน้าศาลใหญ่

 

"......."เรีวสุเกะหันมามองคนตัวสูงที่ดูจริงจังเป็นพิเศษ

 

"ขอพรซะซิ...."หันมาพูด ก่อนจะหันหน้ามองตรงไปยังศาลเก่าที่ตนเดินมา

 

"ฮะ..."

 

..........แม้ผมจะไม่ใช่มนุษย์..ใช่....ผมมันปีศาจ.................

 

......แต่ครั้งนี้.....ปีศาจอย่างผม  อยากจะขอพรจากท่าน.........

 

.........................เมตตาผมด้วย...........................

 

....การที่ผมต้องอยู่โดยที่เห็นคนรักแต่ละคนจากไปต่อหน้า...

......โดยที่ผมไม่สามารถฝืนชะตาที่มนุษย์ทุกคนต้องพบเจอได้........

............ผมต้องจมกับอดีตครั้งแล้วครั้งเล่า................

 

......อดีตที่ไม่สามารถลบมันออกจากหัวได้เลย........

.........แม้อยากจะลืม..............มันก็ยาก..................

 

...........ผมแค่อยากจะขอ...........

 

............ขอให้เค้าอย่าจากผมไปอีกเลย...................

 

...........หรือไม่ก็ ให้ผมตายไปพร้อมกับเค้าเถอะ............

 

..................................

 

........ท่านเทพฮะ........ผมดีใจมากๆเลย...ที่พี่เค้าคิดแบบเดียวกับผม...

 

...พรที่ผมอยากได้หรอ........อืม ม........ผมอยากอยู่กับพี่เค้าไปตลอดกาลเลยล่ะ...

 

.....แต่มันก็ยากที่จะเป็นไปได้..........ผมไม่ขออะไรมากมาย..............

 

.........แค่อย่าให้พี่ยูโตะเปลี่ยนใจจากผม...ก็พอ.......................

 

 

"แกนี่มันเหลวไหลสิ้นดี.........ไม่น่าเชื่อเลยว่าเจ้าจะเป็นพวกชั้นสูง...หลงรักมนุษย์สินะ..."

 

............................................

TBC ><

 

 

ห่างหายไปนานมากเลยค่ะ  เนื่องจาก ตัน และ ติดสอบมากมายก่ายกอง

บวกกับติดซีรี่เล็กๆ //โดนตบ

 

ก็ มาลงต่อนะค่ะ ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า

คาแรคเตอร์สุดเซกซี่ของชี่น้อย และยามะจังในคราบแวมไพร์สุดเซ็กซี่



อ้าก ก  ข้าพเจ้าเองก็ฟินกับรูปนี้  ก็เลยคิดว่า ถ้าเอามาแต่งให้ซัดสักนิด ตาแดงอีกหน่อย  คงจะดี

ต่อไปเป็นยามะจัง  อันนี้รูปเซ็ตใหม่ล่าสุดของยามะจังเลยฮ่า า  (อ้าก  ละลาย)



 ใครเห็นด้วยกับข้าน้อยบ้าง ง ว่า ยามะจัง ยิ่งโต ยิ่งเซ็กซี่นะค่ะ  เฮือก ก//เช็ดเลือด