boku wa VAMPIRE desu!!!(ผม! เป็นแวมไพร์ครับ!)

ลำดับตอนที่ #6 : boku wa VAMPIRE desu!! :: chapter 5 100%

่้้เ้ร

 

Title :: boku wa VAMPIRE desu!!(ผมเป็นแวมไพร์ครับ)
writer :: InooZiiMmA
Couple :: nakayama,keidai,takachii
Rate :: PG 15

 

<<<พาร์ทนี้   อาจจะเน้นเคยไดนิดนึึงนะค่ะ  อยู่ในช่วง ฟินมหันต์>>>>

 

 

 

 

 

"อย่าค่ะ....."

 

"ดีหรอค่ะรุ่นพี่....."

 

"......ระ รุ่นพี่..."

 

"..อ๊ะ...."

 

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย   ออกไปจากหัวชั้นนะโว้ย ย ย ย!!!!!!"

 

"ไดจัง  เป็นอะไรไปหน่ะ"เรียวสุเกะที่ตกใจเสียงของไดกิที่ตะโกนลั่นรีบมองมาตามเสียงนั้น

 

"เอ่อ    พอดีแค่ฝันร้ายน่ะ  แหะๆๆ"  ถ้ามันเป็นฝันก็ดีหรอก ่อจะเอาค้อนไล่ทุบให้เละ แต่นี่   มาแค่เสียง  อะไรว่ะนี่!!!

 

"นอนไม่หลับอ่ะ ไดจัง ง   "

 

"เป็นห่วงยูริล่ะสิ "ไดกิหันมงใบหน้าหวานของเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง  แม้นี่เป็นเวลากลางวันแต่เพียงแค่แสงจันทร์ที่ลอดมาทางหน้าต่าง ก็ช่วยให้เห็นหน้าหวานได้ชัดขึ้น

 

"ใช่..."  พอหลังจากเหตการณ์ที่ห้องนั้น   ยูริก็หายไปเลย  เค้าเอง แม้ว่าจะมีคำถามมากมายในใจ แต่ถ้าเพื่อนรักเกิดหายไปแบบนี้ ก็อดห่วงไม่ได้เช่นกัน

 

"ยูริอาจจะไปหาญาติแบบเร่งด่วนก็ได้น้า     อย่าคิดมากๆ"ไดกิลุกจากเตียงก่อนจะเดินไปหาเพื่อนรักแล้วนั่งลงข้างๆ

 

"....."จริงหรอ    ยูริต้องไม่พอใจที่เค้าไปแบดูแน่ หรือไม่ก็ ไมาอยากเป็นเพื่อนกันแล้ว

 

"อย่าคิดมากนะ  เราจะนอนเป็นเพื่อนเรียวจังเอง" ไดกิยิ้มแล้วนอนลงข้างๆก่อนจะตบเตียงแทนคำพูดเพื่อให้คนหน้าหวานที่นั่งอยู่ เลิกคิดไปไกลแล้วมานอนเอาแรงซะ

 

"อื้ม ม   ขอบใจนะ ไดจัง" 

 

.............................................................................................................................................................

   แดดยามเช้าที่โผล่พ้นจากขอบฟ้ายามนี้ ทำให้ท้องฟ้ายามราตรี กลับกลายเป็นสีฟ้าอ่อนๆ ช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งนัก แต่อีกสิ่งหนึ่ง  กลับพูดได้เพียงว่า  "เกลียด"   สิ่งนี้ที่สุด



"ว้า า า   อากาศดีจัง ว่ามั้ย "ไดกิหันไปหาเพื่ออนตัวเล็กที่เดินข้างตน

"อื้ม ม    ถ้ายูริอยู่ก็ดีสิ"เรียวยิ้มเศร้าๆ

"ยูริเค้าไม่ชอบอะไรสว่างๆแบบนี้นี่เนอะ   ทำตัวยังกะ ผีดิบเลย"

"........."คำพูดที่เล่นๆของไดกิทำให้เพื่อนข้างๆตกใจอย่างบอกไม่ถูก

"เป็นอะไร หน้าซีดเชียว ว"ไดกิมองเพื่อนรัก

"ปะ  เปล่า"เรียวสุเกะยิ้มเบาๆ

"ยิ้มเร็ว ว ว ว ว ว"ไดกิยิ้มกว้างให้เพื่อนของตน 

"นี่          เลิกทำตัวปัญญาอ่อนแล้วตามชั้นมานี่สิ".....เสียงใครว่ะ

"เอ่อ   "

"นาย!!!  ระ รุ่นพี่"ไดกิที่พอเห็นเคย์

"เมื่อวานสร้างวีรกรรมอะไรไว้  หึหึ        ตอนเที่ยง มาที่ห้องกรรมการด้วย   ถ้า..................ไม่อยากมีเรื่อง"พูดเสียงเย็น แล้วเดินจากไป   สร้างความแปลกใจให้คนที่ได้ยิน

"เรื่องอะไร ไดจัง­"เรียวสุเกะถามเพื่อนรัก

"ไม่มีอะไรหรอก แค่บังเอิญ เดินไปชนนิดหน่อยน่ะ"พูดแต่ ใบหน้าหวานกลับยิ้มแปลกๆ

"ไดจัง   ไดจัง"

"ไปกันเถอะ  ชี่คงรออยู่ที่ห้องล่ะนะ" ดกิยิ้มกว้างแล้วดึงมือเพื่อนรักวิ่งอย่างเร็ว


..................................................................................................................................................................ง


"ไอเคย์  เป็นบ้ารึไง นั่งยิ้มทั้งวัน"ยูยะที่เพิ่งเข้ามาที่ห้องกรรมการ เมื่อเห็นเพื่อนของตนนั่งยิ้มอยู่ก็รีบถามขึ้น

"หึหึ"

"หัวเราะ  แกบ้าแน่ว่ะ  วันนี้แกจะโดดเรียนพละอีกป่ะว่ะ"

"ก็คงงั้น  "เสียงเรียบตอบสั้นๆ แต่ใบหน้าคม ก็ยังคงยิ้มอยู่

"ไอโตะล่ะ..."

"คงไปนั่งเรียนกับว่าทีแฟนในอนาคตแล้วมั้ง  เห่อจริง"

"ห้ะ แฟนไรว่ะ"

"หึหึ"

"เออ เอาเข้าไป เชิญมึงหัวเราะไปเถอะ กูไปดักรอน้องยูริดีกว่า  เฮ้อ อ อ อ"ยูยะยิ้มก่อนเดินออกจากห้อง ปล่อยให้อีกคนคิดแผนอะไรไปมั่ว


...........................................................................................................................................ง

"ยูริไปไหน ๆๆๆๆ"ไดกิที่เอาคางเกยโต๊ะ บ่นไปเรื่อยๆ นี่ก็เที่ยงแล้ว  ส่วนเรียวสุเกะหรอ   หายไปไหนกะรุ่นพี่ยูโตะก็ไม่รู้   ไปปิ๊งไปตกลงกันตอนไหน เค้ายังไม่รู็เล้ย ย ย    เฮ้อ อ อ       ความรัก มันสวยงามจริงหรอเนี่ยะ - -v   สุดท้าย ก็ต้องตายจากกันอยู่ดี

"อาริโอกะ ไดกิ  พบกรรมการนักเรียนที่ห้องกรรมการด่วนๆ"เสียงประกาศชื่อเค้าดังขึ้น ทำให้คนที่เอาคางเกยโต๊ะ ถึงกับสะดุ้ง

"............มัน เอาจริง".....ทำไงดีว่ะ  หรือว่าเมื่อวานมันเห็นเรา หรือว่ โอ้ย   ปวดตับ


     บ่นจบก็เดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องกรรมการ   นี่มันวันอะไรเนี่ยะ ยังไม่ทำไรผิดเลย  หรือว่าเค้าจงใจแกล้งเรา   ฮึ้ย ย ยย ย

"ก๊อกๆๆๆ"แกล้งเคาะประตูรัวๆใส่คนข้างในแรงๆเมื่อหนุ่มหน้าหวาน นาม ไดกิมาถึงห้องกรรมการ

"..........."ไม่มีเสียงตอบรับ

"ไรว่ะ "ร่างเล็กสบถเบาๆ

"เชิญ..........."แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"  ชริ ทำเป็นเข้ม แหวะ"  บ่นเบาๆ ก่อนเปิดประตูเข้าไป  ร่างเล็กมองห้องที่มืดไปทั่ว นี่มันที่ไหนเนี่ยะ มืดแบบนี้ 

"อนุญาตให้เปิดไฟได้นะ ไดจัง"

"ห้ะ เมื่อกี้เรียกว่าไงนะ!!!!!"ไดกิหันไปทางต้นเสียงก่อนพูดด้วยความไม่พอใจ มาเรียกชื่อเล่นทั้งๆที่ไม่สนิทแบบนี้   กล้ามากกก

"ไดจังไง  ถ้าไม่ได้ยิน หรือไม่ชัดก็..........."เสียงนั้นเงียบไป

ปัง!!!!!
"เฮือก"

"ไดจัง"เสียงเย็นมาดังกระซิบที่ข้างหูเล็กเบาๆ ทำให้มือสวยหันไปผลักตามแรงลมจากเสียง แต่ก็เหมือนคว้าน้ำเหลว เพราไม่ถูกใครเลย

"ดุจังนะ ไดจัง"

"แก..........."

"จุ๊ๆ  พูดไม่เพราะเลย"เสียงนั้นดังมาจากด้านหลังบาง 

"ย๊ากกกกกกกกกกกก"ไดกิตัดสินใจกระโดดหันหลังแล้วปล่อยหมัดเล็ก

หมับ   พรึ่บ บ   ไฟในห้องสว่างขึ้น พร้อมกับไดกิที่ถูกกอดรัดไว้ทั้งตัวโดยชายนิรนาม

"ว่าไง     เก่งนักนะ ไดจัง  น่ารักจริงๆ"

"ปล่อย             บอกให้ปล่อยไงว่ะ"ไดกิดิ้นแรง แต่ยิ่งดิ้น เหมือนแขนแกร่งจะยิ่งรัดแน่นไปอีก

"หอมจัง            หึหึ   ไม่คิดว่าจะถูกใจขนาดนี้"

"พะ พูดอะไร" ไดกิเริ่มเสียงสั่น  รู้สึกเหมือนตอนนี้ ห้องมันเย็นๆ  ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง มีเพียงเค้าและชายแปลกหน้าที่คิดว่า น่าจะเป็น รุ่นพี่เมื่อเช้าแน่

"ก็นะ     น่ารักแบบนี้  หอมแบบนี้  น่ากิน"

"อะไร  เฮ้ย ปล่อย ย ย ย"ไดกิเริ่มดิ้นหนักขึ้น ร่างสูงก็ยอมปล่อย

"สงสัย คนนี้จะยากแฮะ    .........."  เสียงต่ำพูด

"ใครจะไปง่ายเหมือนผู้หญิ................"ไดกิที่เห็นหน้าบุคคลที่คิดจะทำอะไรเค้าไม่รู้ก็จำได้ว่า เป็นคนเดียวกับคนที่พาสาวมาจู๋จี๋ในห้องน้ๆ

"เป็นไดจังจริงๆด้วย....งดีใจจัง"


"หลบไป ผมจะกลับ"ไดกิยอมพูดเพราะ เผื่อคนตรงหน้าจะได้สติ

"ง่ายไปมั้ยครับ ไดจัง" ร่างสูงเดินเข้าหาไดกิช้าๆ

".........จะทำอะไร"

"นานนะ กว่าจะหามนุษย์ที่พิเศษแบบนี้ได้หน่ะ  มันยากมาก" ร่างสูงยิ้มเบาๆ


"บ้า    บ้าไปแล้ว"

"หึหึหึ     นั่นสินะ" ร่างสูงเดินรงมาทางรางเล็กอย่างเร็ว คนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวตกใจมาก

"จะ จะทำอะไร" ถามด้วยเสียงสั่นๆ

"ก็.........."

"พี่เคย์  หยุด"เสียงเล็กหนึ่งดังขึ้น  ก่อนจะปรากฏร่างหนึ่งขึ้นมา

"ยะ ยูริ"ไดกิหันไปมองเพื่อนของตน

"ทำไมต้องมาขัดตอนที่กำลังจะ.........."

ผลั่ก   ร่างเล็กได้จังหวะที่คนตัวสูงเผลอ วิ่งออกมาหาเพื่อนตัวเล็ก

"ไปกันเถอะ ไดจัง"ยูริจูงมือเพื่อนรักออกจากห้องกรรมการ โดยไม่ลืมหันไปพูดกับพี่ชายตนว่า 

".นี่ เพื่อน ผม"


"หึหึ  หวงจังนะ  เพื่อนคนนี้"หัวเราะเบาๆ   ทำไมถึงรู้สึกดี นี่เราหัวเราะออกมาหรอ  คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของคนตัวสูง

...........แล้วทำไมถึง...........รู้สึก..ใจเต้นแปลกๆ..ทั้งๆทั่ หัวใจดวงนี้ มันหยุดเต้นมานานแล้ว....................







...............


หายไปนาน น  เนื่องจากสอบ และ ตัน   พอไปอ่านของไรเตอร์คนอื่นแล้ว ว   ท้อพิลึกค่ะ   


เค้าแต่งกันดีมาก 

แต่ข้าพเจ้าเอง ก็จะสู้ต่อไป


ขอบคุณสำหรับผู้ที่มาอ่านและเม้นนะค่ะ

><