boku wa VAMPIRE desu!!!(ผม! เป็นแวมไพร์ครับ!)

ลำดับตอนที่ #8 : boku wa VAMPIRE desu! EP::7

Title :: boku wa VAMPIRE desu!!(ผมเป็นแวมไพร์ครับ)

EP :: 7

writer :: InooZiiMmA

Couple :: nakayama,keidai,takachii

Rate :: PG 15


      เย้    ช่วงนี้รู้สึกว่า  แม้ตารางสอนจะแน่นเอี๊ยด(หรอ)  แต่ก็ยังผลัดเวลา(ดูซีรี่ญุ่น) บวกกะได้อารมณ์เล็กน้อย แฮะ มาแต่งต่อนิดๆหน่อยๆ
แล้วก็กลายเป็นตอนๆนี้ .......
ปล.ตอนหลังอาจมีเอ็นซีนะค่ะ ..และเด็กดีก็โพสอะไรเช่นนี้ไม่ได้ เพราะฉะนั้น
http://aiainoheysayjumpfic.blog.fc2.com/ ไปที่บล็อกได้เลยจ้า า 
.
.
.
      แม้เวลานี้  อากาศจะเริ่มหนาวเหน็บ  แต่คนตัวเล็กที่ถูกกุมมืออยู่นั้น กลับรู้สึกอบอุ่นมาก  อุ่นเข้าไปถึงในใจ
แม้จะรู้ว่า...นิรันด์สำหรับตัวเองเป็นไปไม่ได้.....แต่เมื่อได้รักไปแล้ว  แม้ตาย...ความรักของเค้าก็จะยังคงอยู่ตลอดไป

"อยากไปไหนต่อรึเปล่า...หืมส์"

"ผม...ไปไหนก็ได้ที่มี...พี่อยู่ตรงนี้.."คนตัวเล็กก้มหน้าตอบ

"เขินหรอ...."

"ปะ..เปล่านะฮ่ะ..."

"หรอ...."ยูโตะมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มเบาๆ

        ไม่ว่าจะกี่ร้อยปี หรือกี่ชาติ.....นายก็ยังเหมือนเดิม  แม้ว่าชื่อและนามสกุลจะเปลี่ยนไป  แต่ทั้งท่าทางและนิสัยของนาย  ก็ยังคงเดิม
............แม้กระทั่ง...........ความรู้สึก.....................

"ดูดาวพวกนั้นสิ........"จู่ๆร่างสูงก็หนุดแล้วใช้มืออีกข้างชี้ไปบนกลุ่มดาวบนท้องฟ้าที่ส่องแสงระยิบระยับมากมาย

"ว้า า    สวยจังเลยฮะ.."คนตัวเล็กมองที่ดาวก่อนจะหันมายิ้มให้ร่างสูง

"แม้ว่าดาว...จะมีอายุกี่ร้อยพันปี  แต่เมื่อมันสลายไป ก็จะกลายเป็นผุยผงแล้วกลับมารวมตัวกันเป็นกลุ่มดาวใหม่อีกครั้ง.....ยามะจังเข้าใจความหมายที่พี่พูดออกไปมั้ย?"

"ผม....ไม่ค่อย.."คนตัวเล็กฉุกคิดชั่วคราวก่อนที่จะตอบออกไป

"มันก็เหมือนกับชีวิตคนเรา.......แม้จะกลับมาได้ แต่..เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีตก็ลบเลือนหายไป เหมือนกับสิ่งที่อยู่บนดวงดาวนั้น เมื่อมันมารวมกันใหม่ ก็ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม..."

"ผม..."

"ถ้าอยากรู้อดีต ก็มองไปบนท้องฟ้าสิ....."ยูโตะยิ้ม

"......."เรียวสุเกะเงียบ

"ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า า  พี่แค่อยากจะพูดออกไปเท่านั้นแหละ..."ยูโตะพูดก่อนจะเดินต่อ แต่เจ้าของมือที่เค้าจับอยู่ไม่ยอมขยับเท้าเดินตาม ทำให้เค้าเอง
ก็ต้องหยุดชะงักเช่นกัน

"แต่.....ผม..แต่ผมจะไม่เป็นเหมือนดาวพวกนั้นแน่ฮะ.."คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"หึหึ......พี่รู้อยู่แล้วน่า..."คนตัวสูงลูบหัวเล็กเบาๆก่อนจะเดินกลับออกไปจากวัดเก่าแห่งนี้  เหลือไว้แค่เพียงเงาของใครบางคนที่สะท้อนกับแสงจันทร์ยามค่ำคืน
.
.
.
.
.

"ยามะจังกลับช้าจัง......ออกไปหาอะไรกินก่อนก็ได้"ไดกิที่นั่งรอเพื่อนรักกลับมานั้นเริ่มรู้สึกหิว ตาสวยหันไปมองนาฬิกา ก่อนจะตัดสินใจที่จะออกไปหาอะไรยัดใส่ท้อง

"อ๊ะ  ไปร้านตรงข้างโรงเรียนดีกว่า "ไดกิพึมพำก่อนจะก้าวขาเล็กเดินออกไปด้วยความระมัดระวัง  เมื่อถึงทางถนนซึ่งแถวนั้นเองก็ไม่มีสะพานลอย แต่ก็ยังมีทางม้าลาย
สายตาของคนตัวเล็กก็มองซ้ายมองขวาอย่างแน่ชัดว่า ไม่มีรถมาแล้ว ก็ตัดสินใจเดินข้ามถนน  แต่ทว่า า

"เกร๊ง ง  "พวงกุญแจที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงดันหล่นซะได้ แขนเล็กพึมพำเบาๆ ก่อนจะก้มลงเก็บ แล้วมุ่งหน้าไปอีกฝั่งของถนนโดยไม่ทันมอง แล้วสิ่งที่คนตัวเล็ก
กลัวก็เกิดขึ้น เมื่อมีรถสปอร์ตสีดำคันหรู ขับมาประชิดตัวอย่างรวดเร็วจนเค้าไม่ทันตั้งตัว  ขาที่อยากจะขยับ ตอนนี้กลับนิ่งเฉยซะอย่างนั้น

"ม่าย ย ย......"

"เอี๊ยด ด ด"เสียงล้อยางเสียสีกับถนนอย่างเเรงทำให้เกิดเสียงแสบแก้วหูขึ้นอย่างดัง

"พรึ่บ..."ร่างเล็กทรุดนั่งลงกับพื้นเมื่อพบว่า รถที่พุ่งมาเร็วนั้น ไม่ได้ทำอันตรายแก่ตนเอง  สักพัก คนบนรถก็เดินลงมา

"นี่นาย!!!  เดินข้ามถนนยังไง ไม่ดูรถให้ดี รู้มัยว่า จะทำให้เวลาอันมีค่าของชั้นเสียไป ห้ะ!!"คนที่ลงจารถมาตะโกนใส่คนตัวเล็กเสียงดังลั่น

"หนอย ย.....แล้วคุณ..."ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นก็พบกับ รุ่นพี่ที่เค้าเกลียดขึ้หน้า  อายุเท่าไหร่กันเชียว มาทำเป็นขับรถ ชริ

"นาย...อ้อ ออ มาเดินกลางค่ำกลางคืนแถวๆโรงเรียนนี่  นัดใครไว้มิทราบ"เสียงยียวนกวนประสาทดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กรีบยืนก่อนจะเดินเข้าไปใกล้

"แล้วรุ่นพี่ละฮะ   อายุก็แค่นี้ ยังต้องแบมือขอตังแม่ ริอาจขับรถเร็วจนเกือบทำคนอื่นเดือดร้อน..."คนตัวเล็กเถียง

"อะไรนะ...ปากดีจริงๆ...มาให้ใครชิมถึงที่นี่ล่ะห้ะ"

"ห้ะ  ชิม   ผมว่า คนอย่างรุ่นพี่มีหัวไว้คิดแต่เรื่องใต้สะดือสิห้ะ...อ้อ อ  ที่รีบนี่ เพราะแม่สาวชุดแดงในรถสินะ...ถ้าอยากนัก ทำไมไม่เอ้าดอร์เลยละฮะ.."คนตัวเล็ก
เหลือบมองในรถ ก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเดรสสีแดงสด ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง

"กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้..."คนตัวสูงเริ่มโมโห เพราะเค้าเถียงต่อไม่ได้

"ก็ถ้าไม่กล้า ก็คงไม่พูดหรอกฮะ...อ้ะ แน่ะๆ ไม่ดีไม่เถียงนะฮะ....."ไดกิเถียงกลับก่อนจะทำท่าทางปรามคนตัวสูงที่กำลังจะเถียงเค้าต่อ

"นายมัน เด็กเมื่อวานซืน.."

"พี่เองก็ พวกบ้ากาม ขาดไม่ได้เลยอ่ะดิ  ถึงกับต้องไปพามาถึงที่แบบนี้อ่ะ  ผมละสงสารผู้หญิงพวกนี้จริงๆที่หลงเชื่อพวกไม่มีหัวใจแบบพี่..เห้อ อาเมนนะฮะ"คนตัวเล็กส่ายหัวเบาๆ

"มันจะมากไปแล้วนะ.."

"เคย์ค่ะ   อย่ามัวแต่เถียงเลย เรารีบไปกันจะดีกว่า..นะค่ะ"เสียงหญิงสาวในรถเรียกชายหนุ่มที่มัวแต่ยืนเถียงกับไดกิอยู่ให้ขึ้นรถ

"อ๊ะ นั่นไง  ...เค้าเรียกแล้ว  รีบไปเลียแข้งเลียขากันซะให้เสร็จนะฮะ จะได้ไม่ไป"อยาก"ที่โรงเรียน" คำพูดเจ็บแสบที่ไม่ควรหลุดออกจากปากสวยทำเอาคนตัวสูงรู้สึกแปล้บๆบอกไม่ถูก

"ฝากไว้ก่อนเถอะ...เจ้าเด็กปากเสีย.."ร่างสูงมองไดกิอย่างโกรธเกรี้ยว

"อ๊ะ   ผมไม่รับฝากฟรีๆหรอกนะฮะ ผมหน่ะ  ไม่ง่าย...ฮิฮิ.."ไดกิยิ้มเบาๆอย่างสะใจก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากถนน

"หึหึหึ......นายนี่มัน"  รอยยิ้มบางอย่างเกิดขึ้นที่มุมปากของร่างสูง  เป็นรอยยิ้มที่เกิดจากอะไรกันนะ  ทำไมถึง...รู้สึกถึง ความสุข

    ร่างสูงเดินกลับขึนไปบนรถ จากนั้นรถคันสวยก็ออกตัวอย่างช้าๆจนเร็วขึ้น

ตลอดทาง  ในหัวของเคย์ มีแต่คำพูดเถียงและจิกกัดของไดกิเต็มไปหมด...............งแม้พยายามจะไม่คิด แต่มันก็ดันลอยเข้ามาในหัว

"แกร๊ก.."มือหนาที่ว่างจากการโอบเอวหญิงสาวในชุดสีแดงเอื้มมาเปิดประตู ก่อนจะเดดินเข่ามาในตัวบ้าน ตาคมมองน้องชายของตนที่นอนหลับอยู่บนโซฟา ก่อนจะเดินเข้าห้องนอน
ของตนเองไป

"นี่เคย์  เด็กที่เจอ  ใครหรอ.."เสียงหญิงสาวดังขึ้นเมื่อเข้ามาในห้อง

"หึ  ก็แค่เด็กปากดี.........แต่วันนี้ เราจะเริ่มยังไงดี หืมส์..."ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาตัวหน้าที่อยู่ในห้องนอน ก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้ามาช้าๆ แล้วนั่งลงบนตักหนา

"ไม่รู้สิค่ะ..."มือเล็กของหญิงสาวข้างหนึ่งเอื้อมไปโอบรอบคอของเคย์ไว้ ก่อนที่อีกข้างจะลูบเบาๆบนใบหน้าคม

"งั้นหรอ....."เคย์ยิ้มกริ่ม ก่อนมือหน้าจะจับที่เอวคอดของหญิงสาว

     ใบหน้าเล็กของหญิงสาวโน้มลงมาใกล้คอหน้า ก่อนปากบางจะกดจูบลงไป มือที่เริ่มเลื่อนลงเรื่อยๆ ก็มาปลดกระดุมของร่างสูงเบาๆ
"......อืม.."เสียงครางเบาๆอย่างพอใจดังมาจากลำคอของร่างสูง

".....คนอย่างรุ่นพี่มีหัวไว้คิดแต่เรื่องใต้สะดือสิ...." จู่ๆ เสียงของไดกิก็ลอยมาในหัว ทำให้เคย์เริ่มหงุดหงิด

"เธอชักช้าจริงๆ..."เคย์เปลี่ยนเป็นผลักหญิงสาวลงไปนอนกับโซฟานุ่มก่อนตนจะทาบทับแล้วตามลงไปกดจูบที่ลำคอสวย แต่ทว่า...

".......ผมละสงสารผู้หญิงพวกนี้จริงๆที่หลงเชื่อพวกไม่มีหัวใจแบบพี่........." เสียงของไดกิลอยมาในโสทประสาทของเค้าอีกแล้ว ทำให้ร่างสูงหยุดชะงัก ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
สร้างความตกใจแก่หญิงสาวยิ่งนัก

"เคย์  ทำไม..."

"ออกไป...."เสียงทุ้มพูดเบาๆ

"แต่ว่า  เรายังไม่ได้.........."

"ชั้นบอกให้ออกไป!!!!!!!"เคย์ตะโกนดังลั่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเงินแล้วโยนธนบัตรมากมายให้หญิงสาวคนนั้น

".......ก็ได้  ฮึ้ย.."หญิงสาวจัดเสื้อผ้าหน้าผมอย่างลวกๆ ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป

"ไดกิ...นายกล้ามากที่มากวนใจชั้นแบบนี้...หึหึหึ"
.
.
.
.
.
.

"พี่ส่งแค่นี้นะ..ฝากบอกไดกิด้วยว่า ขอโทษที่เอาตัวเรามากระทันหัน"ร่างสูงเดินมาส่งร่างบางหน้าหอ ก่อนจะเดินหันหลังกลับไป

"พี่ฮะ.."

"..ว่าไง.."คนตัวเล็กเรียกคนตัวสูงให้หันกลับมา ก่ออนจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปจูบที่ปากหนาอย่างเร็วแล้วรีบวิ่งขึ้นหอไป

"...."

".......น่ารักจริงๆ..."ยูโตะยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินออกมาพ้นบริเวณหอ

".....ท่านนากาจิม่า..."เสียงอันน่าสยดสยองเสียงหนึ่ง ดังขึ้นมาในความมืด

"ใคร...ออกมาเดี๋ยวนี้!!"ยูโตะหันไปมองตามเสียง

"กฏ  ย่อมเป็นกฏ  หากแม้นท่านไม่ประพฤติตาม แม้เป็นชนชั้นสูง....ข้า ผู้คุมความสงบแห่งโลก...จะกำจัดท่านและเด็กคนนั้น ทันที.."เสียงเย็นนั้นดังขี้น ก่อนจะหายไป

"ผู้คุมงั้นหรอ  ฮึ...."ร่างสูงแสยะยิ้มเบาๆ  ก่อนจะเดินต่อไป

     ก็แค่พวกที่ทำตามคำสั่งของเบื้องบน........ไม่ต่างอะไรกับหมารับใช้หรอก   ว่ามั้ย?

.
.
.
.
.
.


"เอ่อ ยะ....ยูริ  ไปนอนในห้องดีกว่านะ.."ยูยะสะกิดคนตัวเล็กที่แม้จะเสียงดังแค่ไหน ก็ยังคงหลับสนิท

"......"

"ช่วยไม่ได้.."ยูยะเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่รู้สึกตัว ก็ตัดสินใจที่จะอุ้มคนตัวเล็กไปนอนในห้อง

   สว่นไอพี่ชายตัวดีที่ว่าจะพาสาวมา หลังจากที่ตะเพิดเค้าไปแล้ว ก็ปิดประตูล็อกห้องเงียบ ไม่ออกมาอีก
ทำให้อาหารเย็นเป็นง่อย

ร่างหนาว่างคนตัวเล็กในอ้อมแขนลงบนที่นอนนุ่มเบาๆ ก่อนจะค่อยๆขยับมือของตนออกจากคนตัวเล็กช้าๆ

"ตัวหนักเหมือนกันนะเราเนี่ยะ..."ยูยะยิ้ม ก่อนจะลากเก้าอี้ข้างๆมานั่งมองคนตัวเล็กที่หลับไม่รู้เรื่อง

"นานแล้วน้า   ที่พี่มองยูริแบบนี้เนี่ยะ ฮ่าๆๆ"พูดพึมพำกับตัวเองแล้วยิ้มออกไป โดยที่สายตานั้นก็ไม่ได้ละจากหน้าหวานแต่อย่างใด

"พี่ดีใจนะ ที่ยูริมาค้างที่นี่  อยากให้อยู่ตลอดไปจัง.....พี่จะได้เห็นหน้ายูริทุกวัน ฮ่าๆ"มือหนาเอื้มไปลูบหัวเล็กอย่างเบามือเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะตื่นขึ้น

"รู้มั้ยว่า  ตอนยูริยิ้มหน่ะ     เหมือนโลกมันหยุดหมุน พี่รูสึกแบบนั้นน่ะ......."พูดไปคนตัวเล็กก็ไม่รู้เรื่องหรอก

"รู้มั้ยว่า ตอนยูริทำหน้าโกรธ.......มันน่ารักมากเลย......."

"พี่กวนยูริอยู่แน่เลย พี่ไปนะ....ฝันดีนะเด็กดี"ยูยะยิ้มก่อนจะดึงผ้าห่มผืนหนามาห่มให้คนตัวเล็ก ก่อนจะปิดไฟแล้วเดินออกจากห้อง



......แต่.....ยูยะไม่รู้ว่ายูริไม่ใช่มนุษย์

ยูริเป็นแวมไพร์............แล้วเเวมไพร์  ออกหากินเวลาไหน??.............


....................................

"ไอเคย์ ทำไมช่วงนี้แกแปลกๆไปว่ะ.....สาวๆในสต๊อกไปไหนหมดล่ะ ช่วงนี้ไม่เห็นมีควง?"ยูยะเดินอ้อมมาหาเคย์ที่นั่งบนเก้าอี้ในห้องเรียน แล้วเหม่ออกนอกหน้าต่าง

"........ไม่รู้สิ........"เคย์พูดเบาๆ

"อย่าบอกนะว่า คาสโนว่าอย่างนาย ตกหลุมรักใครเข้าหน่ะ  ห้ะ"ยูยะตบท่ไหลเพื่อนเบาๆ

"..........."ตกหลุมรักหรอ..........เป็นไปไม่ได้หรอก ตั้งแต่จำความได้  เค้าไม่เคยได้สัมผัสมัน.......งี่เง่าสิ้นดี ความรัก...

"เงียบเลย  ฮ่าๆ   แกอาจจะชอบเค้าโดยที่แกไม่รู้ตัวก็ได้นะ ไอเคย์   ระวังไว้.."ยูยะหัวเราะเสียงดัง

"..........งี่เง่าน่า..."เคย์พูด ก่อนจะลุกยืนแล้วเดินออกจากห้อง  ตอนนี้ในหัวเค้าสับสน  ตั้งแต่วันนั้น วันที่เจอกับไดกิ ความรู้สึกแปลกๆมันก็เกิดขึ้นมากมาย

มันคืออะไรกัน...........

..........หัวใจเต้นเร็ว..............

.........ไม่กล้ามองหน้าโดยที่ไม่หาเรื่อง................

..........ไม่สามารถพูดจาดีๆกับเค้าได้......ทั้งๆที่ อยากจะพูดมันออกไป...

....ทำไม.........

.......ทำไม........

.......ทำไม.......

"ตึก....."

"โอ้ย ย" เคย์เดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้าอย่างไม่ตั้งใจ

"........"คนตัวสูงไม่แม้จะมองลงมาที่คนล้มกองกะพื้น เค้าทำเพียงปัดไหล่ก่อนจะเดินต่อ

"นี่นาย!! เดินชนคนอื่นนี่ ไม่คิดจะขอโทษหรอ ห๊ะ!!"  เสียงแหลมที่แสนจะคุ้น......

...ตึกๆๆๆ  บ้าเอ๊ย ทำไมใจสั่นว่ะ

"..........."เคย์เงียบ แต่ก็ไม่อยากหันไปเจอกับคนข้างหลัง

"พูดแล้วทำเมิน  หูหนวกรึไง ห๊ะ!!"  ชัดเลย  เสียงนี้

"........."เคย์เลือกที่จะเดินต่อ แต่ทว่า า

"นี่      จะไปไหน ห๊ะ!!?"เจ้าของเสียงรีบวิ่งมาดักหน้าไว้ ก่อนจะเท้าเอวยืนจ้องหน้าคนตัวสูง

".......ทำบ้าอะไรของนาย!" เคย์ตะคอกคนตัวเล็ก เป็นคนที่เค้าคิดจริงๆ  ไดกิ

"อ๋อ อ   นี่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับงั้นดิ"ไดกิตะโกน

"ไร้สาระน่า...."เคย์ทำท่าจะเดินต่อ แต่ไดกิก็ก้าวขวาง จนคนตัวสูงต้องหยุดเดิน

"แหมๆ  อย่ามาทำเก๊ก แค่คำว่า  ขอโทษ พูดไม่เป็นหรอ........"ไดกิกางแขนบังคนตัวสูง

"ฮึ๊....."เคย์สแยะยิ้ม ก่อนจะกลับหลังหันหนีคนตัวเล็ก

"หนอย ย ย.."มีหรอที่คนอย่างไดกิจะยอม คนตัวเล็กคว้าแขนของร่างสูง ก่อนที่จะดึงอย่างแรง ง แต่ด้วยความที่ตัวเล็กกว่า ทำให้เป็นไดกิเองที่เซเข้าหาร่างสูง

"....เฮ้ย ย......."สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อไดกิเซไปซบที่อกกว้างเข้า........ใบหน้าเล็กเริ่มร้อน.........

"......."บ้าจริง ร่างสูงคิด  ทำไมถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ ทำไม  ทำไม

"..........อิตาบ้า!!......"เป็นคนตัวเล็กที่ยอมถอยทัพออกมาก่อนจะรีบวิ่งหนี ทิ้งให้ร่างสูงยืนนิ่งอยู่คนเดียว

..........บ้าไปแล้ว..............

.
.
.
.......ทำไมมีแต่เจ้านั่นเต็มหัวไปหมด..............

............มันต้องมีวิธีแก้สิ........ต้องมี........

.........ใช่...........

   มือหนาควักโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของตนออกมา ก่อนจะสไลด์หารายชื่อในโทรศัพท์เครื่องเล็ก

"มิยูกิ..."สายตาไปสะดุดกะชื่อนี้เข้า ก่อนจะโทรออกไปหาหญิงสาวตามชื่อ

"อ๊ะ.....รุ่นพี่....."เสียงตอบรับดังขึ้น

"มาหาชั้นที่โรงเรียนหน่อยสิ....."เสียงเรียบพูดกรอกไปยังอุปกรณ์สื่อสารขนาดไม่ใหญ่มาก

"ตอนนี้เลยหรอค่ะ........นี่ซากิจัง  รุ่นพี่อิโน่โทรมาหาชั้นแหละ  กรี๊ดๆๆ"เเสียงหญิงสาวหันไปกรี๊ดกร๊าดกับเพื่อนของตน  สร้างวามรำคานให้แก่ร่างสูงอย่างบอกไม่ถูก

"ใช.........."  พวกผู้หญิง น่ารำคานชะมัด  คิดในใจ

"ได้ค่ะ  ชั้น......ชั้น....."เสียงหญิงสาวดังตะกุกตะกัก

"ว่าไง........" น่าเบื่อสิ้นดี

"ชั้น  จะทำ  จะทำให้รุ่นพี่รักชั้นค่ะ......"

".............."ฝันไปเถอะ   พวกเธอมันก็แค่ของเล่นเท่านั้น............

.............พวกผู้หญิง......ชอบเพ้อฝันในสิ่งที่เป็นไปยาก

.........เพ้อฝันเรื่องความรักบ้าบอ................

.............งี่เง่า..................

.
.
.
.
.


"ไดจัง....ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้นล่ะ..."เรียวสุเกะ เมื่อเห็นเพื่อนรักที่บอกว่าจะไปห้องน้ำเดินหน้าบึ้งกลับมาจึงถามขึ้น

"ไปเจอพวกไม่มีมารยาทมาอ่ะดิ..."

"หืม ม  ไดจังละก็  ฮ่าๆๆ"เรียวสุเกะส่ายหัวเล็กน้อยกะเพื่อนที่ไม่เคยยอมใครของตัวเอง

..........คิดไปแล้วก็  นึกถึงยูริ..........เมื่อไหร่จะมาเรียน  เมื่อไหร่จะกลับมาที่หอสักทีนะ

"มันน่าโมโหอ่ะ ดูดิ เดินชนแล้วไม่ขอโทษ....แถมมาทำเก๊กอีก...."ไดกิพูดแล้วหยิบขนมในกระเป๋ามาแกะและวหยิบเข้าปาก

"ไดตังนี่ ตอนโมโหทีไร.ต้องกินขนมทุกที  ใครกันน่า ที่ทำแบบนี้ ฮ่าๆ"เรียวสุเกะหัวเราะพลางมองเพื่อนของตัวเอง

"ก็ไอ้.......ไอ้รุ่นพี่ขี้เก๊กนั่น..ชริ"

"ปล่อยวางบ้างก็ดีนะ........."เรียวสุเกะยิ้มเบาๆให้เพื่อนรัก......ถ้ายูริอยู่ คงสนุกกวานี้เนอะ

"ชั้นต้องเอาคืน    ชริ....."พูดพรางเอาขนมยัดเข้าปากไปด้วย

"ฮ่าๆๆ"  ไดจังล่ะก้อ

"เมื่อกี้ลืมอ่ะ........"จ่ๆไดกิก็ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้

"หืมส์."

"ว่าจะเข้าห้องน้ำ   ชริ เพราะอิตานั่นแท้ๆ"ไดกิพึมพัม

"ไปห้องน้ำแป้บนะ......"ไดกิบอกเรียวสุเกะ ก่อนจะเดินออกมา

"หนอย ย ย   ทำให้ชั้นต้องเดินออกมารอบสอง  อิตาบ้าเอ๊ย ย !!.."ไดกิบ่นพึมพำขณะที่เดินระหว่างทาง และเค้าก็โชคร้าย เจอกับคนที่ไม่อยากเจออีกครั้ง
แต่ตอนนี้ ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่มากับหญิงต่างโรงเรียนคนหนึ่ง

"ฮิฮิ  ดีล่ะ........"คนตัวเล็กยิ้มร้าย ย ก่อนจะตรงไปหาคนที่ทำให้เค้าต้องมาเข้าห้องน้ำอีกรอบ

"เคย์จัง  ผู้หญิงคนนี้เป็นใครอ่ะ..."ไดกินเดินไปหยุดตรงหน้าร่างสูงก่อนจะชี้ไปที่หญิงสาวที่มาใหม่

"ทำอะไรของนายน่ะ..."เคย์มองคนตัวเล็กที่จู่ๆก็มาตัดหน้า

"ระ รุ่นพี่ค่ะ  นี่มะ มัน....."หญิงสาวมองไดกิกับเคย์สลับกัน

"นี่เคย์จัง....เผลอแป้บเดียว แอบไปเอาใครที่ไหนมาควงอ่ะ ไม่แคร์กันแล้วใช่มะ.."ไดกิเท้าเอวก่อนจะจ้องร่างสูง

".........."เคย์ยืนนิ่ง

"ดูดิ..เปลี่ยนใจรึไง....ไหนเคยบอกว่า จะรักไดจังคนเดียวอ่ะ...."

"รุ่นพี่ นี่มันเรื่องอะไรค่ะ!" หญิงสาวเริ่มลนลาน

"ไม่มีอะไรหรอก แค่คนเสียสติหน่ะ  เราไปกันเถอะ" เคย์พูดปัด ก่อนจะเดินออกจากไดกิ โดยที่หญิงสาวก็ยังเกาะแขนอยู่แบบนั้น

"ห้ะ เสียสติหรอ??......นี่เคย์จัง  เมื่อคืนเรายังมีความสุขกันอยู่เลยน้า า  ลืมแล้วหรอ  หืมส์"ไดกิดึงแขนหญิงสาวออกจากร่างสูง ก่อนจะรีบเข้าไปแทนที่
ก่อนจะมองมายังหญิงสาว

"รุ่นพี่ นี่มันอะไรค่ะ นายนั่นเป็นใครกันแน่.."หญิงสาวมองที่เคย์ที่ยืนนิ่ง เพราะงงกับคนตัวเล็ก

"ปล่อยได้แล้ว ทำบ้าอะไร" เคย์สะบัดแขน แต่ก็ไม่เป็นผล ซ้ำยังทำให้คนตัวเล็กยิ่งเกาะแน่นกว่าเดิม

"ไม่  เค้าไม่ยอมให้เคย์จังไปยุ่งกะป้านั่นเด็ดขาด...."

"กรี๊ด ด   ป้าหรอ  "หญิงสาวเริ่มโมโห

"ก็ใช่อ่ะดิ.......จะบอกว่า  ผู้หญิงอย่างเธออ่ะ เดี๋ยวเดียวเคย์จังก็คงเบื่อ ..........แต่......ผู้ชายอย่างชั้น .....มีอะไรที่น่าค้นหามากกว่าเยอะนะ  จริงมั้ย  หืมส์"ไดกิ
พูดกวนก่อนจะหันไปยิ้มกวนใส่เคย์

"............ปล่อย..."เคย์พูดกัดฟัน

"ไม่  อ้ะ  ก็จำไว้ซะนะเจ๊..เคย์จังกับชั้น   เราเลยขั้นแฟนแล้วล่ะ  ภาษาชาวบ้านเรียกว่าอะไรดีน้า า   ลองเดาดูสิ  ฮิฮิ"ไดกิยิ้มกวน

"นี่แก.....รุ่นพี่จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอค่ะ!!!"หญิงสาวกรี๊ดกร๊าด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะต้องคอยรักษาภาพพจน์ของตน

"ก็นะ   ........  รู้ตัวเองเถอะ ว่าเป็นได้แค่ของเล่น  อ๊ะ  ฝากกระจายข่าวด้วยนะว่าชั้น เป็นแฟนของเคย์   พวกคนอื่นๆ อย่าได้มายุ่งอีกล่ะ.......
อ้อ..แล้วก็  แฟนชั้นคนนี้ ชอบลองของใหม่ๆอ่ะนะ แต่สุดท้าย ก็เลือกชั้นอยู่ดีแหละ  บอกคนอื่นๆว่า ไม่ต้องมาหวังอะไรมากนะ....."

"รุ่นพี่ค่ะ......."หญิงสาวต้องการคำตอบจากร่างสูง

"มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก   นายเองก็ ปล่อยได้แล้วนะ อึดอัดชะมัด!" เคย์หันไปพูดกับหญิงสาว  ทั้งๆที่เค้านัดคนอื่นมา เพื่อจะได้ไม่มีเรื่องของไดกิมากวนใจ แต่ทำไม
ต้องมาขวางด้วยนะ!!

"ว้า า า   เคย์จังก็น้า า    ถ้าอยาก  ก็บอกสิ  ไม่เห็นต้องหาของเล่นอื่นมาเลยนี่นา า"ไดกิยิ้ม ก่อนจะลูบหน้าเคย์เบาๆ

"รุ่นพี่ค่ะ......พี่ชอบผู้ชายจริงๆหรอค่ะ??"น้ำเสียงของหญิงสาวเริ่มลังเล เพราะหากเคย์ไม่แคร์ ป่านนี้คงจะสะบัดและผลักคนที่เกาะออกไปแล้ว แต่นี่.ยืนนิ่ง คำอธิบาย
ก็แทบจะไม่หลุดออกมาเลยด้วยซ้ำ

"......ปะ..."

"จะพูดอะไรเคย์จัง  ไม่เอาน่า า า   เลิกหลอกเด็กมาฟันเถอะนะ   ไม่ดีๆ."ไดกิใช้นิ้วชี้จ่อตรงปากหนาของร่างสูงก่อนจะพูดตัดบท

"ฟัน....? รุ่นพี่ค่ะ  อธิบายอะไรหน่อยสิค่ะ"

"ไม่เห็นต้องสาธะยายนี่นา า  น่าจะเข้าใจนะ......ฮิย๊ะฮ่าๆ"ไดกิหัวเราะ

"รุ่นพี่ค่ะ ถ้าไม่พูดอะไร ชั้นขอตัว!!"หญิงสาวตัดบท ก่อนจะกลับหลังหัน

"เดี๋ยวๆ   อย่าลืมบอกเพื่อนๆนะว่า ชั้นอาริโอกะ ไดกิ เป็นแฟนของเคย์จัง  อิอิ  ขอบใจล่วงหน้านะ"" ไดกิยิ้มกว้าง

"..........ฮึ้ย...."หญิงสาวหันกลับมาก่อนจะเดินมาใกล้ร่างสูง

"เพี๊ยะ!!    " เสียงฝ่ามือเล็กประทะเข้าที่ใบหน้าคมของร่างสูง

"พี่นี่มันแย่ที่สุด!!!"หญิงสาวตบเข้าที่หน้าคมก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

"บ้าเอ๊ย!!"ร่างสูงสบทออกมา ตั้งแต่เกิดมา ไม่มีใครกล้าตบหล้าเค้าแบบนี้ ด้านไดกิ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินลับไปแล้วก็ปล่อยแขนร่างสูงออก

"อุ้ย   ลืมไปว่าจะไปห้องน้ำ ไปดีกว่า า"ไดกิทำท่าไม่รู้เรื่องก่อนจะเนียนเดินออกมา

"นายคิดจะทำอะไร ห๊ะ!!" ร่างสูงตะโกนไล่หลัง   ........หมดกัน  ผู้หญิงในสต๊อกต้องหายไปหมดแน่.........

"ก็เปล่านี่.แค่ช่วยผู้หญิงน่ามืดพวกนั้นน่ะ"ไดกิหันมายิ้ม

"มันเป็นแผนของนายใช่มั้ย!!?" เคย์เดินมาประชิดคนตัวเล็ก

"ฮี่ๆๆ แล้วจะทำไมมิทราบ!" ไดกิยิ้ม ก่อนที่ขาเล็กจะยกขึ้นมาโดยที่ร่างสูงไม่รู้ตัว ก่อนจะกระทืบที่เท้าหน้าอย่างแรง

"โอ๊ย ย.....งทำบ้าอะไรห๊ะ"เคย์กระโดดหยอง

"......โชคดีนะ พ่อนักรัก ฮ่าๆๆ"ไดกิหัวเราะลั่นก่อนจะเดินขะเหย่งอย่างอารมณ์ดีไปห้องน้ำ

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"เคย์พูดเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง.........ยิ้มโดยออกมาจากความรู้สึก โดยที่เค้าเองก็ไม่รู็ตัว...ว่าตอนนี้

.
.
.

..............เค้ายอมไดกิทุกอย่างแล้ว.................

.........แม้ปากจะบอกว่าไม่ก็ตาม...................



........................................

เย้.ได้อีกตอนนึงแล้วสิเนอะ.....ขอบคุณผู้ที่ติดตามนะค่ะ

ตอนนี้ เคย์ไดอาจจะเยอะหน่อยนึง
 หวังว่าจะถูกใจนะค่ะ

ฮ่าๆๆๆ