ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : boku wa VAMPIRE desu!! :: chapter 4 100%
Title :: boku wa vampire desu EP4
Writer :: InooZiiMmA
"ทำไมยูริยังไม่มาอีกนะ ยามะจังก็ด้วย ยังไม่กลับมาสักที เฮ้อ~"เสียงเล็กของคนที่ถูกทิ้งไว้ที่ห้องเรียนบ่นขึ้นพลางมองไปโต๊ะข้างๆตน
"......." ไปตามดีมั้ยนะ ไดกิเริ่มใช้ความคิด นาสวยมองอาจาร์ที่ยืนโฮมรูมอยู่หน้าห้อง
..... เอาว่ะ!!.....
ไดกิตัดสินใจยืนขึ้น เรียกสายตาคนในห้องให้หันกลับมามอบที่เค้าเป็นสายตาเดียว
"อาจารย์ฮะ ผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำฮะ"สิ้นเสียงคนตัวเล็กก็เดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ขาเล็กก้าวเดินอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ทำให้ขาสวยนั้นหยุดอยู่กับที่
"ระ รุ่นพี่ อย่าค่ะ" เอ๋? โรงเรียนชายล้วนทำไมมีเสียงผู้หญิงดังมาจากห้องน้ำล่ะ
"........"เสียงเงียบไป ทำให้คนที่อยากรู้ เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
"จะดีหรอค่ะ ในนี้"เสียงนั้นดังขึ้นอีก
"ดีสิ!"เสียงทุ้มต่ำที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กตัดสินใจแง้มประตูเบาๆ
ภาพที่เห็นคือ รุ่นพี่คนที่เค้ายืนเถียงด้วยเมื่อเช้ากำลังโน้มหน้าคมไปกับคอสวยของเด็กสาวโรงเรียนข้างๆ ที่ตอนนี้เครื่องแบบเหลือเพียงเสี้อเชิตที่ถูกปลดกระดุมด้านบนสองเม็ด เผยให้เห็นร่องอกขาว กระโปรงนักเรียนที่สั้น ถูกมือหยาบลากขึ้นเบาๆ
"หึ้ย ย ไอรุ่นพี่โรคจิต!!"เสียงเล็กพูดเบาๆ
"อะ ระ รุ่นพี่อิโน่"เสียงหญิงสาวเริ่มครางกระเส้า ทำให้ไดกิที่ตอนนี้ยืนแข็งทื่อ ถอยออกมาก่อนมือเล็กจะลืมตัวปิดประตูอย่างดัง
"กรี้ด ใครน่ะ"หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มกับสัาผัสตกใจ เมื่อรู้ว่ามีบุคคลที่สามมาล่วงรู้เรื่องนี้เข้า
"ช่างเถอะน่า า"เสียงทุ้มดังขึ้น
"รุ่นพี่ ชั้นขอตัวดีกว่าค่ะ"หญิงสาวรีบติดกระดุใก่อนหยิบเสื้อสูทมาใน่ให้เข้าที่ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้ร่างสูงอารมณ์ค้างอย่างหงุดหงิด
"โถ่เว้ย!"เสียงสบถดังขึ้นจากห้องน้ำ
"......."
"ฮึ หอมจัง กลิ่นของใครกันนะ แต่ไม่ใช่ยูริแน่นอน หึ"จู่ๆใบหน้าหงุดหงิดนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา เมื่อตนได้กลิ่นคาวหอมหวานที่ตนชอบ
"เลือดใครกันนะ"ร่างสูงยิ้มอารมดีก่อนเดินออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ฮึ้ย ย ทำวางมาด ที่แท้ก็ไอหื่นดีๆนี่เอง"เสียงเล็กบ่นไปขณะที่วิ่งโดยไม่ทันระวังอะไรเลย
"โอ้ย ย"เเขนเล็กไปโดนกิ่งไม้ข่วนเข้าจนเลือดออก
"บ้าจริง!!!"มือเล็กกำที่แขนตนเพื่อให้เลือดออกน้อยลง ก่อนจะรีบเดินไปห้องพยาบาล
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไร ผมก็รับได้ทั้งนั้น!"เสียงหนึ่งดังขึ้นจากห้องกรรมการนักเรียน
"นี่ เรียวจัง ที่พูดมานี่ แน่ใจแล้วหรอ~"เสียงทุ้มของยูโตะดังขึ้น
"ผม อึก ผมคิดมาตลอดว่า รุ่นพี่คือคนที่ใจดีสำหรับผม คือคนที่อ่อนโยน และผมเองก็.."
"หยุดเพ้อเจ้อสักที ยามะจัง!!!!"ยูริที่เงียบมานานตะโกนอีกครั้ง
"ยะ ยูริ"เรียวสุเกะมองเพื่อนรักอย่างตกใจ
"เลิกเพ้อเจ้อเรื่องความประทับใจนั่นสักที พี่ยูโตะหน่ะ เค้าไม่ใช่คนดีอย่างที่ยามะจังคิดหรอก แล้วอีกอย่าง เรา อยู่คนละโลกกัน!!!"
"ยูริ ชั้นไม่เข้าใจ"เรียวสุเกะรู้สึกสับสน
"พอเถอะน่า ยูริจัง วันนี้ยูริจังใช้พลังงานมาเยอะแล้วนะ~"ยูโตะลูบหัวเล็กเบาๆ
"เลิกเสแสร้งสักที พี่ยูโตะ "ยูริพูดแล้วปัดมือหนาออก
"ว้า า แย่จัง "
"พวกพี่พูดอะไรกัน บอกมาสักทีสิ!"
"พวกเราไม่ใช่มนุษย์ ยามะจัง พวกเราไม่ใช่มนุษย์"ยูริมองหน้าเพื่อนรัก ก่อนน้ำใสๆจะไหลออกจากดวงตาสวย
"ฮึก ไม่จริงหรอก มัน ฮึก"แทบจะเรียบเรียงเป็นคำพูดออกจากปากไม่ได้
นี่เรื่องจริงหรอ
หรือกำลังอำกันอยู่
นี่คืออะไร
มัน....เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่...
"มันเป็นเรื่องจริงนะ เรียวจัง ดูสิ เลือดเต็มไปหมด"ยูโตะก้มลงไปเลียคอเล็กของยูริที่เปื้อนเลือดอยู่
"พอเถอน่า พี่ยูโตะ เลิกเล่นละครสีกที!"
"ละคร? ยูริ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!"เรียวสุเกะหันมองคนตัวเล็ก
"ก็~ แผนล่อคนที่ชอบทำตัวลับๆล่อๆไง"ร่างสูงเดินมาใกล้อีกคนอย่างช้าๆ
"พะ พี่ยูโตะ"
"เคลียกันเองนะ หมดหน้าที่ผมแล้ว ไปละ"พูดจบเพื่อนตัวเล็กของเรียวสุเกะก็หยิบของและเสื้อสูทเดินออกไป
"ดะ เดี๋ยวยูริจัง"เสียงของเรียวสุเกะช้ากว่าขาเล็กของยูรินัก ร่างบางของเพื่อนหายไปจากห้องซะแล้ว
"ว่าไง หืม เอาของมาให้พี่ทุกวัน"ยูโตะมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มถอยหลังหนี เพราะความกลัวและความเขิน
จมูกเล็กได้กลิ่นคาวของเลือดลอยมาประทะจมูกสวย
"คะ คือ เอ่อ อ่ะ"ร่างเล็กถอยตัวจนสุดหลับบางชนเข้ากับผนังห้อง
"ถ้าพี่บอกว่า เรื่องเมื่อกี้ เป็นเรื่องจริง พี่อยากเปลี่ยนจากขนมพวกนั้น เป็นเลือดของเรียวจังได้มั้ย?"ร่างสูงเชยคางมนขึ้นมาประชันหน้ากับตน
"ผม ผมไม่เชื่อ!"
"ทำไมล่ะ ก็ เห็นๆกันอยู่"ยูโตะยิ้มเจ้าเล่ห์
"ผม ผม"คนตัวเล็กเขินจนพูดไม่ออก ทั้งเขิน ทั้งกลัว ก็คนที่ชอบมายืนใกล้ขนาดนี้ จะไม่เขินได้ยังไง
"พี่ เป็นแวมไพร์"
"ฮึก!"คนตัวเล็กสะดุ้ง เมื่อเผลอไปจ่องตาร่างสูงเข้า ยิ่งมองใกล้ๆ มันยิ่งเด่นชัดว่าดวงตานั้น ทอประกายสีทับทิมอย่างเห็นได้ชัด
"กลัวหรอ?"
"ผม ผมไม่กลัว ถ้าพี่เป็นแวมไพร์จริงก็ พี่ก็ ลองกัดผมสิ!!!"เรียวสุเกะตะโกนเสียงดัง
"ไม่กลัวหรอ หืม?"
"ผม ผมแน่ใจว่า ผม ผมรักพี่ยูโตะ!!"
"นี่เป็นการสารภาพรักแบบใหม่หรอเนี่ยะ 55+"ยูโตะหัวเราะกับท่าทีเขินของคนตัวเล็ก
"ถ้าพี่ ถ้ากัดแล้ว ผมจะเป็นยังไง?"
"ถ้าเรา ทำพันธสัญญากัน เรียวจังจะไม่กลายเป็นแวมไพร์หรอกนะ"
"ยังไง?"
"ก็นะ อยากเป็นแบบไหนล่ะ"
"ผม ผมยังอยากเป็นคนอยู่"เรียวสุเกะพูดเสียงแผ่ว
เค้ายังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนี่ จะให้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น คงรับไม่ได้แน่
" หึหึ "ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโน้มหน้าหล่อมาใกล้ดวงหน้าหวานช้าๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะค้าน ก็ไม่ไวเท่าปากหนาที่ประทับตูบลงมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะผละออก
"พี่ ทะ ทำอะไร!"ร่างเล็กผลักคนตัวสูงอย่างแรง
"ก็ พันธะไง ด้วยการแลกดวงวิญญาณกัน"
"แลก ผมไม่เห็นรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเลย พี่หลอกผมอยู่รึเปล่า!!"
"เปล่านี่ มันพิสูจได้นะ ลองดูสิ"
"ยะ ยังไง"
"เมื่อแลกเปลี่ยนวิญญาณกัน วิญญาณเพียงเสี้ยวของเรียวจัง จะมาอยู่ที่พี่ และ วิญญาณอีกเสี้ยวของพี่ ก็อยู่กับเรียวจังไง"
"ไม่ข้าใจ!"คนตัวเล็กที่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกแตะอั๋งโวยวายขึ้น ทฤษฎีแลกวิญญาณบ้าบออะไร!
"ก็แบบนี้ไง!"ยูโตะหยิบกุญแจป้องในแระเป๋า กรีดที่แขนเล็กของอีกคนอย่างเร็วและแรง จนเลือดไหลออกจากแขนเล็ก
"โอ้ย ย!!"ร่างบางส่งเสียงร้องอย่างตกใจแต่...
"นี่ เจ็บด้วยหรอ ตั้งสติสิ"ยูโตะเขย่าคนตัวเล็ก
....เออ ไม่เจ็บว่ะ แผลหายไปด้วย อะไรเนี่ยะ....
"ดูนี่!"ยูโตะยื่นแขนข้างเดียวกับที่เรียวสุเกะเป็นแผลเมื่อครู่ส่งให้ร่างบางดู สิ่งที่เห็นทำให้คนตัวเล็กแทบไม่เชื่อสายตา
"ร รุ่นพี่ แขนมัน"แผลที่แขนเค้าเมื่อกี้ ไปอยู่กับยูโตะเสียแล้ว
"ใช่ พี่เลือกเจ็บแทนเร่ยวจัง เราวามารถแลกเปลี่ยนกันได้ ทั้งความเจ็บปวด ความเศร้า และทุกๆอย่าง เราสามารถสื่อผ่านกันได้ แม้อยู่ไกลกันคนละโลก ถ้าพันธะนี้ยังอยู่ แม้ว่าเสียงเรียกของอีกฝ่ายจะไกลแค่ไหน พี่ก็จะไปหา แม้มันจะไกลสุดฟ้าก็ตาม!"ยูโตะเลียเลือดที่แผล ก่อนที่แผลจะค่อยๆหายไง
"นี่ เรื่องจริงหรอ ผม สับสน ทำไมพี่ถึงเลือกผม?"คำถามมากมายถูกสร้างขึ้นจากปากสวย
"เพราะ มันถูกลิขิตไว้แล้ว เรียวจัง"
.
.
...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ว่าเราต้องมาเจอกัน แม้จะอยู่คนละโลกแล้ว สุดท้าย สวรรค์ก็กลั่นแกล้งให้เรารักกัน ทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้...
Writer :: InooZiiMmA
"ทำไมยูริยังไม่มาอีกนะ ยามะจังก็ด้วย ยังไม่กลับมาสักที เฮ้อ~"เสียงเล็กของคนที่ถูกทิ้งไว้ที่ห้องเรียนบ่นขึ้นพลางมองไปโต๊ะข้างๆตน
"......." ไปตามดีมั้ยนะ ไดกิเริ่มใช้ความคิด นาสวยมองอาจาร์ที่ยืนโฮมรูมอยู่หน้าห้อง
..... เอาว่ะ!!.....
ไดกิตัดสินใจยืนขึ้น เรียกสายตาคนในห้องให้หันกลับมามอบที่เค้าเป็นสายตาเดียว
"อาจารย์ฮะ ผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำฮะ"สิ้นเสียงคนตัวเล็กก็เดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ขาเล็กก้าวเดินอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ทำให้ขาสวยนั้นหยุดอยู่กับที่
"ระ รุ่นพี่ อย่าค่ะ" เอ๋? โรงเรียนชายล้วนทำไมมีเสียงผู้หญิงดังมาจากห้องน้ำล่ะ
"........"เสียงเงียบไป ทำให้คนที่อยากรู้ เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
"จะดีหรอค่ะ ในนี้"เสียงนั้นดังขึ้นอีก
"ดีสิ!"เสียงทุ้มต่ำที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กตัดสินใจแง้มประตูเบาๆ
ภาพที่เห็นคือ รุ่นพี่คนที่เค้ายืนเถียงด้วยเมื่อเช้ากำลังโน้มหน้าคมไปกับคอสวยของเด็กสาวโรงเรียนข้างๆ ที่ตอนนี้เครื่องแบบเหลือเพียงเสี้อเชิตที่ถูกปลดกระดุมด้านบนสองเม็ด เผยให้เห็นร่องอกขาว กระโปรงนักเรียนที่สั้น ถูกมือหยาบลากขึ้นเบาๆ
"หึ้ย ย ไอรุ่นพี่โรคจิต!!"เสียงเล็กพูดเบาๆ
"อะ ระ รุ่นพี่อิโน่"เสียงหญิงสาวเริ่มครางกระเส้า ทำให้ไดกิที่ตอนนี้ยืนแข็งทื่อ ถอยออกมาก่อนมือเล็กจะลืมตัวปิดประตูอย่างดัง
"กรี้ด ใครน่ะ"หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มกับสัาผัสตกใจ เมื่อรู้ว่ามีบุคคลที่สามมาล่วงรู้เรื่องนี้เข้า
"ช่างเถอะน่า า"เสียงทุ้มดังขึ้น
"รุ่นพี่ ชั้นขอตัวดีกว่าค่ะ"หญิงสาวรีบติดกระดุใก่อนหยิบเสื้อสูทมาใน่ให้เข้าที่ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้ร่างสูงอารมณ์ค้างอย่างหงุดหงิด
"โถ่เว้ย!"เสียงสบถดังขึ้นจากห้องน้ำ
"......."
"ฮึ หอมจัง กลิ่นของใครกันนะ แต่ไม่ใช่ยูริแน่นอน หึ"จู่ๆใบหน้าหงุดหงิดนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา เมื่อตนได้กลิ่นคาวหอมหวานที่ตนชอบ
"เลือดใครกันนะ"ร่างสูงยิ้มอารมดีก่อนเดินออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ฮึ้ย ย ทำวางมาด ที่แท้ก็ไอหื่นดีๆนี่เอง"เสียงเล็กบ่นไปขณะที่วิ่งโดยไม่ทันระวังอะไรเลย
"โอ้ย ย"เเขนเล็กไปโดนกิ่งไม้ข่วนเข้าจนเลือดออก
"บ้าจริง!!!"มือเล็กกำที่แขนตนเพื่อให้เลือดออกน้อยลง ก่อนจะรีบเดินไปห้องพยาบาล
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไร ผมก็รับได้ทั้งนั้น!"เสียงหนึ่งดังขึ้นจากห้องกรรมการนักเรียน
"นี่ เรียวจัง ที่พูดมานี่ แน่ใจแล้วหรอ~"เสียงทุ้มของยูโตะดังขึ้น
"ผม อึก ผมคิดมาตลอดว่า รุ่นพี่คือคนที่ใจดีสำหรับผม คือคนที่อ่อนโยน และผมเองก็.."
"หยุดเพ้อเจ้อสักที ยามะจัง!!!!"ยูริที่เงียบมานานตะโกนอีกครั้ง
"ยะ ยูริ"เรียวสุเกะมองเพื่อนรักอย่างตกใจ
"เลิกเพ้อเจ้อเรื่องความประทับใจนั่นสักที พี่ยูโตะหน่ะ เค้าไม่ใช่คนดีอย่างที่ยามะจังคิดหรอก แล้วอีกอย่าง เรา อยู่คนละโลกกัน!!!"
"ยูริ ชั้นไม่เข้าใจ"เรียวสุเกะรู้สึกสับสน
"พอเถอะน่า ยูริจัง วันนี้ยูริจังใช้พลังงานมาเยอะแล้วนะ~"ยูโตะลูบหัวเล็กเบาๆ
"เลิกเสแสร้งสักที พี่ยูโตะ "ยูริพูดแล้วปัดมือหนาออก
"ว้า า แย่จัง "
"พวกพี่พูดอะไรกัน บอกมาสักทีสิ!"
"พวกเราไม่ใช่มนุษย์ ยามะจัง พวกเราไม่ใช่มนุษย์"ยูริมองหน้าเพื่อนรัก ก่อนน้ำใสๆจะไหลออกจากดวงตาสวย
"ฮึก ไม่จริงหรอก มัน ฮึก"แทบจะเรียบเรียงเป็นคำพูดออกจากปากไม่ได้
นี่เรื่องจริงหรอ
หรือกำลังอำกันอยู่
นี่คืออะไร
มัน....เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่...
"มันเป็นเรื่องจริงนะ เรียวจัง ดูสิ เลือดเต็มไปหมด"ยูโตะก้มลงไปเลียคอเล็กของยูริที่เปื้อนเลือดอยู่
"พอเถอน่า พี่ยูโตะ เลิกเล่นละครสีกที!"
"ละคร? ยูริ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!"เรียวสุเกะหันมองคนตัวเล็ก
"ก็~ แผนล่อคนที่ชอบทำตัวลับๆล่อๆไง"ร่างสูงเดินมาใกล้อีกคนอย่างช้าๆ
"พะ พี่ยูโตะ"
"เคลียกันเองนะ หมดหน้าที่ผมแล้ว ไปละ"พูดจบเพื่อนตัวเล็กของเรียวสุเกะก็หยิบของและเสื้อสูทเดินออกไป
"ดะ เดี๋ยวยูริจัง"เสียงของเรียวสุเกะช้ากว่าขาเล็กของยูรินัก ร่างบางของเพื่อนหายไปจากห้องซะแล้ว
"ว่าไง หืม เอาของมาให้พี่ทุกวัน"ยูโตะมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มถอยหลังหนี เพราะความกลัวและความเขิน
จมูกเล็กได้กลิ่นคาวของเลือดลอยมาประทะจมูกสวย
"คะ คือ เอ่อ อ่ะ"ร่างเล็กถอยตัวจนสุดหลับบางชนเข้ากับผนังห้อง
"ถ้าพี่บอกว่า เรื่องเมื่อกี้ เป็นเรื่องจริง พี่อยากเปลี่ยนจากขนมพวกนั้น เป็นเลือดของเรียวจังได้มั้ย?"ร่างสูงเชยคางมนขึ้นมาประชันหน้ากับตน
"ผม ผมไม่เชื่อ!"
"ทำไมล่ะ ก็ เห็นๆกันอยู่"ยูโตะยิ้มเจ้าเล่ห์
"ผม ผม"คนตัวเล็กเขินจนพูดไม่ออก ทั้งเขิน ทั้งกลัว ก็คนที่ชอบมายืนใกล้ขนาดนี้ จะไม่เขินได้ยังไง
"พี่ เป็นแวมไพร์"
"ฮึก!"คนตัวเล็กสะดุ้ง เมื่อเผลอไปจ่องตาร่างสูงเข้า ยิ่งมองใกล้ๆ มันยิ่งเด่นชัดว่าดวงตานั้น ทอประกายสีทับทิมอย่างเห็นได้ชัด
"กลัวหรอ?"
"ผม ผมไม่กลัว ถ้าพี่เป็นแวมไพร์จริงก็ พี่ก็ ลองกัดผมสิ!!!"เรียวสุเกะตะโกนเสียงดัง
"ไม่กลัวหรอ หืม?"
"ผม ผมแน่ใจว่า ผม ผมรักพี่ยูโตะ!!"
"นี่เป็นการสารภาพรักแบบใหม่หรอเนี่ยะ 55+"ยูโตะหัวเราะกับท่าทีเขินของคนตัวเล็ก
"ถ้าพี่ ถ้ากัดแล้ว ผมจะเป็นยังไง?"
"ถ้าเรา ทำพันธสัญญากัน เรียวจังจะไม่กลายเป็นแวมไพร์หรอกนะ"
"ยังไง?"
"ก็นะ อยากเป็นแบบไหนล่ะ"
"ผม ผมยังอยากเป็นคนอยู่"เรียวสุเกะพูดเสียงแผ่ว
เค้ายังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนี่ จะให้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น คงรับไม่ได้แน่
" หึหึ "ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโน้มหน้าหล่อมาใกล้ดวงหน้าหวานช้าๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะค้าน ก็ไม่ไวเท่าปากหนาที่ประทับตูบลงมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะผละออก
"พี่ ทะ ทำอะไร!"ร่างเล็กผลักคนตัวสูงอย่างแรง
"ก็ พันธะไง ด้วยการแลกดวงวิญญาณกัน"
"แลก ผมไม่เห็นรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเลย พี่หลอกผมอยู่รึเปล่า!!"
"เปล่านี่ มันพิสูจได้นะ ลองดูสิ"
"ยะ ยังไง"
"เมื่อแลกเปลี่ยนวิญญาณกัน วิญญาณเพียงเสี้ยวของเรียวจัง จะมาอยู่ที่พี่ และ วิญญาณอีกเสี้ยวของพี่ ก็อยู่กับเรียวจังไง"
"ไม่ข้าใจ!"คนตัวเล็กที่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกแตะอั๋งโวยวายขึ้น ทฤษฎีแลกวิญญาณบ้าบออะไร!
"ก็แบบนี้ไง!"ยูโตะหยิบกุญแจป้องในแระเป๋า กรีดที่แขนเล็กของอีกคนอย่างเร็วและแรง จนเลือดไหลออกจากแขนเล็ก
"โอ้ย ย!!"ร่างบางส่งเสียงร้องอย่างตกใจแต่...
"นี่ เจ็บด้วยหรอ ตั้งสติสิ"ยูโตะเขย่าคนตัวเล็ก
....เออ ไม่เจ็บว่ะ แผลหายไปด้วย อะไรเนี่ยะ....
"ดูนี่!"ยูโตะยื่นแขนข้างเดียวกับที่เรียวสุเกะเป็นแผลเมื่อครู่ส่งให้ร่างบางดู สิ่งที่เห็นทำให้คนตัวเล็กแทบไม่เชื่อสายตา
"ร รุ่นพี่ แขนมัน"แผลที่แขนเค้าเมื่อกี้ ไปอยู่กับยูโตะเสียแล้ว
"ใช่ พี่เลือกเจ็บแทนเร่ยวจัง เราวามารถแลกเปลี่ยนกันได้ ทั้งความเจ็บปวด ความเศร้า และทุกๆอย่าง เราสามารถสื่อผ่านกันได้ แม้อยู่ไกลกันคนละโลก ถ้าพันธะนี้ยังอยู่ แม้ว่าเสียงเรียกของอีกฝ่ายจะไกลแค่ไหน พี่ก็จะไปหา แม้มันจะไกลสุดฟ้าก็ตาม!"ยูโตะเลียเลือดที่แผล ก่อนที่แผลจะค่อยๆหายไง
"นี่ เรื่องจริงหรอ ผม สับสน ทำไมพี่ถึงเลือกผม?"คำถามมากมายถูกสร้างขึ้นจากปากสวย
"เพราะ มันถูกลิขิตไว้แล้ว เรียวจัง"
.
.
...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ว่าเราต้องมาเจอกัน แม้จะอยู่คนละโลกแล้ว สุดท้าย สวรรค์ก็กลั่นแกล้งให้เรารักกัน ทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น