ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [fic] รักต่างขั้ว EP3 :: Ai?
[fic] รักต่างขั้ว EP3 :: Ai?
Writer :: INOOam
Couple :: KEIDAI :Hey Say Jump
...........
...........เรื่องนี้ แต่ขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น หาใช่ความจริงไม่(แต่ อยากให้เป็นจริงนะ ><)...........
Title :: รักต่างขั้ว #3
.......วันนี้ก็มาลงอีกเช่นเคย ย ไม่รูว้่าจะมีคนชอบมั้ย TT แต่ก็ยังอยากจะแต่งต่อนะค่ะ
ยังไงก็
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะเจ้าค่ะ ><
....................................................
ช่วงนี้ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองต้องกลายมาเป็น "พี่เลี้ยงเด็ก" ไปซะแล้ว ว เพราะเจ้าไดกิสินะ ไหนคุณแม่่บอกว่า ให้มาดูแลผม แล้วสุดท้าย ผม
ต้องมาดูแลเค้าแทน แต่ผมก็เหมือนมีแม่คนทีสองเลย เพราะเจ้านี่ บ่นเก่งเป็นบ้าเลย แถมยังพูดมากอีก
"เคย์จัง ง ตื่นได้แล้วน้า า าา" นี่ไง มาแล้ว เสียงนี้ ผมอยากจะตื่นสายไม่ได้หรือไง ผมอ่านหนังสือดึกมากเลยนะ!!!
"......"
"เคย์จาง ง ง" โอ้ย ย ย พอกันที
"มีอะไรไม่ทราบ บ???" ผมลุกขึ้นก่อนจะถามคนที่มานั่งอยู่ที่เตียงของผม
"ก็ คือว่า ..... ไอเตาๆเหลี่ยมๆอ่ะ มัน แหะๆ"
"เตา ? สี่เหลียม?....." หมายถึงอะไรนะ
"ไอ สี่เหลี่ยมๆ สีขาวอ่ะ ที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์อ่ะ" ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เค้าจะอธิบาย
"ทำไมล่ะ?"
"เอ่อคือว่า มัน แหะ มีควันขโมงเลยอ่ะ"
"ควัน? ตู้"
"อื้ม ก็เอาไก่อ่ะ ใส่เข้าไปก็หมุนๆๆๆ แล้วมีนก็มีควันเต็มเลย ย"
"ห้ะ!!!!!" ผมรุ้แล้วว่า เจ้านี่หมายถึงอะไร ไมโครเวฟไงครับ อย่าบอกนะว่า เจ้านี่ จะทำมันพัง?
ผมรีบวิ่งไปในครัว ไม่สิ แค่ผมออกจากห้องก็ได้กลิ่นไหม้แล้ว แต่เจ้านี่คงจะปิดประตูไว้เพื่อทำลายหลักฐานแน่
"มัน แหะๆ"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย...."ผมรีบถอดปลั๊กออก ก่อนจะกดปุ่มเพื่อเปิดฝาตู้ เมื่อเปิดออกมาได้ ควันที่สะสมในนั้นก็กระจายออกมาเต็มไปหมด
"แค่กๆๆๆๆ"ผมและเจ้าไดกิต่างก็สำลักควันจากของที่ไหม้ในนั้น
"ทำอะไรของนายเยี่ย??" ผมถามออกมาอย่างหงุดหงิด นี่ก็ยังเช้าอยู่แถมเจ้านี่ ยังจะเกือบเผาบ้านผมด้วย ย !!!
"กะ ก็ เคย์จังเคยบอกว่า อยากกินสเต็กอ่ะ ไดจังก็เลย..." ห้พ นี่ เจ้านี่เกือบจะเผาบ้านเพราะสเต็ก?
"......." ผม ว่าเจ้านี่ไม่ลงแล้วล่ะ แค่เห็นเจ้านี่ทำหน้าตารู้สึกผิดแบบนั้น ผมเองก็..................
"คือ ขอโทษ..........." เอ่อ ทำไมเวลาเจ้านี่ทำหน้าสลด ผมถึงรู้สึกผิดแบบนี้นะ
"............" จะพูดยังไงดีล่ะ ผมเงียบแล้วเดินออกจากครัว ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปดพื่อทำธุระส่วนตัว
" เฮ้อ อ อ " ผมถอนหาายใจเบาๆ ตั้งแต่เจ้านี่มาอยู่ทำไมผมถึง รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขขึ้น? ดูสดใส ทุกอย่างที่อยู่รอบข้างมันสดใสขึ้น?
...........................................................
"เคย์จาง ง ง "
"เคย์จาง ง ง"
"เคย์จาง ง ง ง" เอ่อ เจ้านี่ จะเรียกอะไรหนักหนานะ
"ว่าไง?" ผมเงยหน้าขึ้น เพราะตอนนี้ ผมกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ ผมก็แอบแปลกใจนะ ว่า เจ้าไดกิ ไม่อ่านหนังสือรึไงกัน?
"คือว่า ไอนี่อ่ะ.."ไดกิยื่นหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา เป็นหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนา
"..หืม ม นาย อ่านหนังสือเป็นด้วยหรอ?" ผมถามไป
"เอ้า า เพื่อที่จะได้เรียนที่เดียวกับเคย์จัง ไดกิก็ จะสู้ล่ะ..!!!" ทำไมต้องพูดเสียงจริงจังขนาดนั้น
"..หืมส์ แล้ว มีอะไร?" ผมแกล้วถามกลับ
" สอนหน่อยสิ...นะ"ไดกิเดินดุ๊กดิ๊กมานั่งข้างๆผม
"สอน?"
"ใช่ ก็ เคย์จังมาจากอเมริกานี่เรื่องภาษาก็คงจะเก่ง จริงมะ" ไดกิยิ้ม
".... " เอ่อ ทำไมต้องยิ้ม นั่งเฉยๆไม่เป็นรึไง ไอ้โรคหัวใจมันกลับมาอีกแล้วนะ
"น้า า เคย์จาง ง ไดกิสัญญาว่า จะทำอาหารให้ดีขึ้น นะๆๆ"
"อืมๆ"
"เย้ๆๆๆๆๆ เคย์จังนี่ ใจดีไม่เหมือนกับหน้าเลยนะ..."
"ห้ะ!!!" นี่ เจ้าไดกิ หลอกด่าผมอีกแล้วใช่มั้ย
ตอนนี้ ผมต้องมาสอนหนังสือให้เด็ก? มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับไวยกรณ์ ทำไมเจ้านี่ถึงได้หัวช้าแบบนี้นะ!!!!!
"ขอใหมได้มั้ยอ่ะ ไม่เข้าใจเลย ย " ไดกิพูดขึ้น หลังจากที่ผมอธิบายเกี่ยวกับแพทเสจที่อยู่ในหนังสือ
"ห้ะ นี่มันรอบที่สามแล้วนะ นายนี่.." ผมบ่น ก่อนจะเริ่มอธิบายอีกครั้ง ผมไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไม ผมถึงต้องแอบมองหน้าเจ้านี่ตอนเผลอด้วย?
"แล้ว ตรงนี้ล่ะ?"
"ตรงนี้ มันเกี่ยวกับ เรื่องในอดีต ที่ดำเนินมาจนถึงปัจจุบัน ....แล้วก็..." ผมอธิบายแล้วเผลอไปมองหน้าเจ้าคนตรงหน้า คำพูดที่ผมกำลังจะพูดมันดันกลืนหายไปในลำคอ
"หืม ม?" เจ้าตัวเล็กที่เห็นว่าผมเงียบก็เงยหน้าขึ้นมา ยิ่งทำให้ผม
"ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆ" บ้า มันมาอีกแล้ว วว โรคประหลาด
"เคย์จั ง ง ?" ผมรีบลุกเดินหนีจากโต๊ะทันที บ้าไปแล้ว นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ยะ
........................................................................
"ตื่นเต้นจังๆๆ " คนตัวเล็กพูดขึ้นเมื่อวันที่มาสอบนั้นมาถึง คนตัวเล็กนั่งโยกไปมาท่โรงอาหารของตึกนิเทศซึ่ง เคย์เอง ถูกบังคับให้มานั่งเป็นเพื่อคนตัวเล็กจนกว่าจะสอบ
".จะให้มาเฝ้าทำไมเนี่ยะ เสียเวลาอ่านหนังสือ ชั้นเองก็มีสอบนะ พรุ่งนี้หน่ะ!!" เคย์พูดขึ้น
"ก็ เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่ แล้วก็ จะได้มีคนมาส่งด้วย ><" ไดกิตอบก่อนจะยิ้มกว้า โดยไม่รู้ว่า ทำให้คนอีกคนเกิดโรคประหลาดขึ้น
"คิดเอาเอง.........เดี๋ยวชั้นไปซื้อน้ำก่อน นายจะเอาอะไรมั้ย?"
"น่ารักจัง ง ง......"ไดกิยิ้มกว้างเพราะความใจดีของคนตัวสูง
"อะไร จะกินมั้ย น้ำหน่ะ..." คนตัวสูงเองก็ทำเสียงเข้มกลบเกลื่อน ทั้งๆที่ อยากจะบอกให้คนตัวเล็กพยายามเข้านะ แต่.....ก็ไม่กล้าที่จะพูด
"อื้ม ม ม เอา า........น้ำส้มดีกว่าเนอะ" พูดจบก็ยิ้ม
"......."คนตัวสูงเมื่อได้ยินคำตอบก็เดินไปซื้อของ และแน่นอนว่า เคย์ เป็นที่เพ่งเล็งของสาวๆไม่เว้นแม้แต่ หนุ่มๆด้วยกันเอง สังกตุได้จากสายตาที่มองตามร่า
นั้นไป คนตัวเล็กเองก็ไม่เข้าใจว่า พอเห็นคนอื่นมอเคย์แล้ว ทำไมต้องรู้สึกร้อนรนด้วย???
"เอาไป" มือหนายื่นขวดน้ำส้มให้คนตัวเล็ก
"อ้ะ ขอบใจนะ เคย์จัง" คนตัวเล็กรับน้ำส้มจากคนตัวสูง ก่อนจะยิ้ม แต่เสียงรอบข้างเริ่มซุบซิบ ทำให้คนตัวเล็กไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
"...." ร่างสูงก็ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเดินไปนั่งตรังข้ามกับคนตัวเล็ก
"นี่ เคย์จัง ไอ้ประโยคนี้อ่ะ อธิบายหน่อย"
"อืม ม เคยบอกไปแล้วนี่ นายนี่มัน น." ว่าแล้ว คนตัวสูงก็เขกหัวคนตัวเล็กเบาๆหนึ่งที
"เคย์จังออ่ะ ....ฮึ้ย ย" ไดจังแกล้งงอน แต่คิดหรอว่า คนตัวสูงจะง้อ
"ใกล้สอบแล้ว ไปเตรียมตัว เดี๋ยวชั้นจะนั่งรอตรงนี้นะ...."
"อื้ม...เอ่อ อ..."
"หืม ม มีไรอีกล่ะ....." คนตัวสูงถามคนตัวเล็กที่เหมือยมีอะไรสักอย่าง ง
"....คือว่า......" คนตัวสูงเองก็ไม่รู้ใจคนตัวเล็กเอาซะเลยว่า อยากได้ยินคำว่า สู้ๆนะ หรือไม่ก็ พยายามเข้าล่ะ
"ว่าไง เดี๋ยวเลยเวลาเข้าห้องสอบนะ ถ้าสอบไม่ได้ นาย ไม่ได้มาดูแลชั้นแน่ จำไว้ เจ้าเปี๋ยก" คำๆนี้ เหมือนเป็นคำสั่งว่า ส้นะจากร่า
สูงยังไงอย่างงั้น ืล
" อื้ม ..." ไดกิยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบไป
"พยายามเข้าล่ะ" ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ไม่มีใครได้ยินจาก่ร่างสูง
.
.
.
.................................................................
"เคย์จาง ง ง ง ง !!!!!" เสียงตะโกนจากทางเดินทำให้คนตัวสูงที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้า ก็เห็นคนตัวเล็กวิ่งมา
"......บ้าไปแล้ว ...."
"ข้อสอบอ่ะ ตรงกะที่เคย์จังติวเลย ย "
"อืม"ตอบสั้นๆ แต่เล็กๆผมก็แอบดีใจนะ เพราะผมหรอ 55+เพราะเค้าเองมากกว่าที่ตั้งใจ
"ไปกินไอติมกัน.." ห้ะ ชวนกินไอติม
"อะไรนะ"
"กินไอติม เดี๋ยวเลี้ยง จริงๆนะๆๆ"นี่ เค้ากำลังอ้อนผมหรอ
"อืม ก็ได้ๆ"
"เย้ เป็นเงินเก็บของไดจังเองนะเนี่ยะ >< " เอ่อ จะยิ้มไปไหน
"อืม ไปสิ ยิ้มอยู่ได้"
"เคย์จังเองก็..ยิ้มมั้งซี่..."คนตัวเล็กยื่นมือมาฉีกปากหนาให้ยิ้ม
"เฮ้ย ย ทำอะไรของนาย"
"ขอโทษนะค่ะ?" เสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ผมและเจ้าตัวเล็กหยุดการกระทำแล้วหันไปมอง
"ครับ?" เป็นเคย์ที่ตอบ เพราะเธอคนนั้น มองมาทางเคย์ไม่ผิดแน่
" คือว่า คุณ ชื่ออะไรค่ะ?" หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยถามขึ้น เธอหน้าตาน่ารักมาก
"ผม?" เคย์ทวนคำถาม
"ค่ะ คุณ ชื่ออะไรค่ะ ชั้น ยามะดะ ซาโอริ ค่ะ"
"เอ่อ ผม อิโนโอะ เคย์ครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ คุณอิโนโอะ"หญิงสาวยื่นมือมาข้างหน้า แต่คนตัวสูงกลับโค้งตอบ
"ครับ"พูดจบก็ยิ้มเบาๆก่อนจะลากคนตัวเล็กให้เดินตามมา
" อะไรกัน.......น่าสนใจนะ เด็กคนนี้ หึหึ แต่เห็นทีต้งกำจัดก้างซะก่อนแล้วสิ"เสียงใสเมื่อครู่กลายเป็นเสียงเย็น
.
.
.
"เคย์จัง รีบไปไหนอ่า า า เบาๆหน่อย ย"คนตัวเล็กที่ถูกดึงพยายามชะลอความเร็ว เป็นอะไรของเค้านะ เคย์จัง
"เอ้า ก็นี่มันเที่ยงแล้ว หิว มีไรมั้ย"ตอบกลับมาอย่างไม่ได้คิ เค้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไม?
"หรอ อืม ม งั้น เลี้ยงข้าวแทนแล้วกันเนอะ"คนตัวเล็กยิ้ม
"ไม่ต้อง ชั้นเลี้ยงเอง ...."พูดจบก็เดินขึ้นรถไปโดยที่มีคนตัวเล็กตามมานั่งเบาะข้าง ก่อนรถคันหรูจะเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ
ความรู้สึกสับสนเกิดขุึ้นกับผมแล้วซิ ทำไม ทั้งๆที่มีผู้หญิงสวยขนาดนี้มายืนอยู่ตรงหน้า ทำไมไอ้อาการโรคหัวใจถึงไม่เกิด แต่แค่ คนตัวเล็กเข้ามาใกล้ หัวใจเค้าถึงได้เต้นรัวแบบนี้ บ้าไปแล้ว นี่ สวรรค์กลั่นแกล้งผมอยู่ใช่มั้ย???
"จะตามมาทำไม วันนี้ชั้นสอบนะ!!" เคย์หันไปบ่นใส่คนตัวเล็กที่เดินตามเข้าคณะสถาปัต ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับคณะนิเทศของเค้า
"เอ้า า ก็ เมื่อวาน เคย์จังยังไปกับไดจังเลย เนอะๆๆ" มาเนอะอะไร เจ้าบ้า า
"เลิกเรียกชั้นว่า เคย์จังสักทีเถอะ"
"ไม่เอา มีแค่ชั้นเท่านั้นนะ ที่เรียกแบบนี้ ฮิฮิ" ว่าแล้วก็หัวเราะเบาๆ
".ชริ.." ร่างสูงจิ๊ปากเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะบริเวณโรงอาหารของคณะ ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินไปนั่งตาม
"งื้ม ม วันนี้จะเป็นยังไงเนอะ จะมีสาวๆมาถามชื่อเคย์จังอีกมั้ยน้า า???"นตัวเล็กพูดแล้วยิ้มเบาๆ
"...เหอะๆ ไม่มีหรอก่น่า นายน่ะ เงียบๆได้แล้ว ชั้นจะอ่านหนังสือ อ้อ แล้วก็ ไปซื้อน้ำมาให้ด้วย ชั้นเอาน้ำเปล่านะ..."
".....หู้ว ว สั่งซะยาวเลยนะ เคย์จัง ง .........."พูดจบก็ลุกไปซื้อของ พร้อมกับซื้อขนมของตัวเองกลับมาด้วยมากมาย
"นี่นาย ซื้ออะไรขนาดนี้?" คตัวสูงเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจกับกองขนมกองโต
"ก็ เคย์จังสอบนาน ก็ต้องเตรียมเสบียงสิ มีหน้าที่อ่าน ก็อ่านไป๊ ชิ้วๆ"
"นายนี่มัน............." น่ารักชะมัด?
"เคย์จัง นี่ เคย์จัง..." คนตัวเล็กที่เห็นร่างสูงนิ่งเงียบไปก็เรียกแล้วสะกิดเบาๆ
"...เอ่อ ไปสอบก่อนนะ....." ร่างสูงเบี่ยงประเด็นโดยการทำทีจะเดินไปสอบ ทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลาด้วยซ้ำ
"ดะ เดี๋ยวสิ พยายามเข้านะ....เคย์จัง"
"........" ผมเงียบ และไม่หันหน้ากลับมา ผมคิดไปเองรึเปล่าว่า ตอนนี้ ผมยิ้มอยู่
"สู้นะ เคย์จัง" คนตัวเล็กเองก็ยิ้มเบาๆก่อนจะกลับไปนั่งแล้วกินขนมที่ซื้อมา
"เอ่อ ขอนั่งด้วยคนซิ" เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้น
"หืม ม"คนตัวเล็กเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็มองคนที่มาใหม่ ใบหน้าคมและดูดี กับส่วนสูงที่มีเยอะมาก
"เรามารอคนๆนึหน่ะ ขอนั่งด้วยคนนะ"
"อ๋อ เชิญเลย อ๊ะนี่ ขนม^^" ไดกิยิ้ม
"ขอบใจนะ" คนๆนั้นพูด
"ว่าแต่ ชั้นชื่อ นากาจิม่า ยูโตะนะ แล้วนาย ชื่ออะไรหรอ์" คนที่มาใหม่เปิดบทสนทนา
"เรา อาริโอกะ ไดกิ เรียกเราว่า ไดกิก็ได้นะ"
"งั้น ไดกิก็เรียกเราว่า ยูโตะก็ได้"
"ว่าแต่ คนที่มารออ่ะ ใครหรอๆ??" คนตัวเล็กยิ้มแล้วถามสิ่งที่ตนอยากรู้
"อ่อ อ คนนั้นหรอ เราแอบชอบเค้าอยู่แหละ ^^" คนๆนี้ ยิ้มบ่อยจัง ดีเลย จะได้มีเพื่อนที่นิสัยคล้ายกันๆ
"เอ๋ แอบชอบหรอ ดีจังเลยน้า า เค้าเรียนที่นี่หรอ"
"อื้ม เรียนคณะนี้แหละ" ยูโตะยิ้มกว้าง
"แล้วไดกิอ่ะ รอใครอยู่ แฟนหรอ??"
"ไม่ใช่แฟนหรอก เค้าชื่อ เคย์จังหน่ะ"
"หืม มม แล้วไดกิเรียนที่นี่รึเปล่า ??"
"เราเรียนนิเทศหน่ะ ที่นี่แหละ" ไดกิยิ้ม
"เอ๋ งั้น ก็เรียนคณะเดียวกันดิ ทำไมเมื่อวานไม่เห็นไดกิที่ห้องสอบนะ??"
"จริงหรอ ดีใจจัง มีเพื่อนแล้ว ว" คนตัวเล็กชูมือขึ้น
"ว้า า ดีจังเลย ...."ยูโตะยิ้มเบาๆ..ทำไมคนนั้นของเค้า ไม่ยิ้มแบบนี้มั่งน้า า า
"แล้ว ข้อสอบเมื่อวานอ่ะ ทำได้มั้ยๆๆ?"คนตัวเล็กหาเรื่องคุย
"เฮ้อ อ ก็ยากนะ สำหรับคนไม่เก่งอังกฤษอย่างเรา แต่ก็ พยายามเพื่อที่จะได้เรียนที่เดียวกับยามะจังนะ" พูดแล้วดวงตาเป็นประกาย
"ยามะจัง?"
"อ้อ คนที่เราแอบชอบอยู่หน่ะ แหะๆๆ"
"เรียกน่ารักจังเลย้า า" ไดกิยิ้ม .......ถ้าเคย์จังเรียกเราแบบนี้บ้างคงดีเนอะๆๆ................
"อ๊ะ ออกมากันแล้ว...."ยูโตะพูดก่อนจะมองตามข้างหลังเพื่อมองหาคนที่มารอ
"เอ๋.น่ารักเหมือนกันนี่ ยูโตะ แต่........เค้าเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ?" แม้ว่าจะเป็นผู้ชาย แต่คนที่ยูโตะมารอนั้น ก็มีใบหน้าสวยกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ปากบางๆสีชมพูอ่อน แก้มขาวๆ ผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกเซ็ตอย่างดูดี
"อื้ม เอ่อคือ....ไดกิรับเรื่อง......."ยูโตะพูดติดขัด ถ้าเดาไม่ผิด เค้าคงกำลังคิดว่า เค้าจะรับไม่ได้เรื่องชายรักชายซินะ
"บ้าน่า ยูโตะ ความรักอ่ะ มันไม่แบ่งแยกหรอกนะ แล้วอีกอย่าง เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่" ไดกิยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมืไปข้างหน้าของยูโตะ และยูโตะเอง ก็เอื้มมือมาจับมือเล็ก แต่ทว่า.........
"ไปกันเถอะ ชั้นหิว" เคย์ที่เดินมาจากห้องสอบ ดันคว้ามือเล็กที่เอื้อมไปหายูโตะไว้ก่อน
"เคย์จัง??"ไดกิงงกับการกะทำนี้มาก
"ไปซิ.." เคย์พูดก่อนจะกระชับมือนั้นแน่นขึ้นแล้วลากไดกิออกมา
"เอ่อ ยูโตะ แล้วเจอกันนะๆ"ไดกิหันไปหายูโตะแล้วยิ้มแหยๆ ยูโตะเองก็โบกมือด้วยหน้างง งง
"นี่เคย์จัง เบาๆดิ"
"อะไรของนาย ก็เดินดีๆซิ"
"เคย์จังก็ ปล่อยมือก่อนสิ"
"ใครจับมือนายไม่ทราบห้ะ!!!"
"ก็ นี่ไง....."คนตัวเล็กชูมือขึ้นมาตรงหน้าร่างสูง
".........." คนตัวสูงรีบปล่อยมือออก ก่อนจะหันหน้าหนี
".........."ไดกิเองก็เงียบเช่นกัน
"เอ่อ คือ" คนตัวสูงเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
"ป๊ะ ไปกันเหอะ เคย์จัง" ไดกิยิ้มแล้วากคนตัวสูงขึ้นรถ
นี่เราเป็นอะไร แค่ เจ้านั่นกำลังจะจับมือกับคนอื่น ยิ้มกับคนอื่น หัวเราะกับคนอื่น ทำไมกัน
ม้แต่ตัวเองก็ยัง ไม่เข้าใจ?
#########################################################
Writer :: INOOam
Couple :: KEIDAI :Hey Say Jump
...........
...........เรื่องนี้ แต่ขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น หาใช่ความจริงไม่(แต่ อยากให้เป็นจริงนะ ><)...........
Title :: รักต่างขั้ว #3
.......วันนี้ก็มาลงอีกเช่นเคย ย ไม่รูว้่าจะมีคนชอบมั้ย TT แต่ก็ยังอยากจะแต่งต่อนะค่ะ
ยังไงก็
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะเจ้าค่ะ ><
....................................................
ช่วงนี้ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองต้องกลายมาเป็น "พี่เลี้ยงเด็ก" ไปซะแล้ว ว เพราะเจ้าไดกิสินะ ไหนคุณแม่่บอกว่า ให้มาดูแลผม แล้วสุดท้าย ผม
ต้องมาดูแลเค้าแทน แต่ผมก็เหมือนมีแม่คนทีสองเลย เพราะเจ้านี่ บ่นเก่งเป็นบ้าเลย แถมยังพูดมากอีก
"เคย์จัง ง ตื่นได้แล้วน้า า าา" นี่ไง มาแล้ว เสียงนี้ ผมอยากจะตื่นสายไม่ได้หรือไง ผมอ่านหนังสือดึกมากเลยนะ!!!
"......"
"เคย์จาง ง ง" โอ้ย ย ย พอกันที
"มีอะไรไม่ทราบ บ???" ผมลุกขึ้นก่อนจะถามคนที่มานั่งอยู่ที่เตียงของผม
"ก็ คือว่า ..... ไอเตาๆเหลี่ยมๆอ่ะ มัน แหะๆ"
"เตา ? สี่เหลียม?....." หมายถึงอะไรนะ
"ไอ สี่เหลี่ยมๆ สีขาวอ่ะ ที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์อ่ะ" ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เค้าจะอธิบาย
"ทำไมล่ะ?"
"เอ่อคือว่า มัน แหะ มีควันขโมงเลยอ่ะ"
"ควัน? ตู้"
"อื้ม ก็เอาไก่อ่ะ ใส่เข้าไปก็หมุนๆๆๆ แล้วมีนก็มีควันเต็มเลย ย"
"ห้ะ!!!!!" ผมรุ้แล้วว่า เจ้านี่หมายถึงอะไร ไมโครเวฟไงครับ อย่าบอกนะว่า เจ้านี่ จะทำมันพัง?
ผมรีบวิ่งไปในครัว ไม่สิ แค่ผมออกจากห้องก็ได้กลิ่นไหม้แล้ว แต่เจ้านี่คงจะปิดประตูไว้เพื่อทำลายหลักฐานแน่
"มัน แหะๆ"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย...."ผมรีบถอดปลั๊กออก ก่อนจะกดปุ่มเพื่อเปิดฝาตู้ เมื่อเปิดออกมาได้ ควันที่สะสมในนั้นก็กระจายออกมาเต็มไปหมด
"แค่กๆๆๆๆ"ผมและเจ้าไดกิต่างก็สำลักควันจากของที่ไหม้ในนั้น
"ทำอะไรของนายเยี่ย??" ผมถามออกมาอย่างหงุดหงิด นี่ก็ยังเช้าอยู่แถมเจ้านี่ ยังจะเกือบเผาบ้านผมด้วย ย !!!
"กะ ก็ เคย์จังเคยบอกว่า อยากกินสเต็กอ่ะ ไดจังก็เลย..." ห้พ นี่ เจ้านี่เกือบจะเผาบ้านเพราะสเต็ก?
"......." ผม ว่าเจ้านี่ไม่ลงแล้วล่ะ แค่เห็นเจ้านี่ทำหน้าตารู้สึกผิดแบบนั้น ผมเองก็..................
"คือ ขอโทษ..........." เอ่อ ทำไมเวลาเจ้านี่ทำหน้าสลด ผมถึงรู้สึกผิดแบบนี้นะ
"............" จะพูดยังไงดีล่ะ ผมเงียบแล้วเดินออกจากครัว ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปดพื่อทำธุระส่วนตัว
" เฮ้อ อ อ " ผมถอนหาายใจเบาๆ ตั้งแต่เจ้านี่มาอยู่ทำไมผมถึง รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขขึ้น? ดูสดใส ทุกอย่างที่อยู่รอบข้างมันสดใสขึ้น?
...........................................................
"เคย์จาง ง ง "
"เคย์จาง ง ง"
"เคย์จาง ง ง ง" เอ่อ เจ้านี่ จะเรียกอะไรหนักหนานะ
"ว่าไง?" ผมเงยหน้าขึ้น เพราะตอนนี้ ผมกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ ผมก็แอบแปลกใจนะ ว่า เจ้าไดกิ ไม่อ่านหนังสือรึไงกัน?
"คือว่า ไอนี่อ่ะ.."ไดกิยื่นหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา เป็นหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนา
"..หืม ม นาย อ่านหนังสือเป็นด้วยหรอ?" ผมถามไป
"เอ้า า เพื่อที่จะได้เรียนที่เดียวกับเคย์จัง ไดกิก็ จะสู้ล่ะ..!!!" ทำไมต้องพูดเสียงจริงจังขนาดนั้น
"..หืมส์ แล้ว มีอะไร?" ผมแกล้วถามกลับ
" สอนหน่อยสิ...นะ"ไดกิเดินดุ๊กดิ๊กมานั่งข้างๆผม
"สอน?"
"ใช่ ก็ เคย์จังมาจากอเมริกานี่เรื่องภาษาก็คงจะเก่ง จริงมะ" ไดกิยิ้ม
".... " เอ่อ ทำไมต้องยิ้ม นั่งเฉยๆไม่เป็นรึไง ไอ้โรคหัวใจมันกลับมาอีกแล้วนะ
"น้า า เคย์จาง ง ไดกิสัญญาว่า จะทำอาหารให้ดีขึ้น นะๆๆ"
"อืมๆ"
"เย้ๆๆๆๆๆ เคย์จังนี่ ใจดีไม่เหมือนกับหน้าเลยนะ..."
"ห้ะ!!!" นี่ เจ้าไดกิ หลอกด่าผมอีกแล้วใช่มั้ย
ตอนนี้ ผมต้องมาสอนหนังสือให้เด็ก? มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับไวยกรณ์ ทำไมเจ้านี่ถึงได้หัวช้าแบบนี้นะ!!!!!
"ขอใหมได้มั้ยอ่ะ ไม่เข้าใจเลย ย " ไดกิพูดขึ้น หลังจากที่ผมอธิบายเกี่ยวกับแพทเสจที่อยู่ในหนังสือ
"ห้ะ นี่มันรอบที่สามแล้วนะ นายนี่.." ผมบ่น ก่อนจะเริ่มอธิบายอีกครั้ง ผมไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไม ผมถึงต้องแอบมองหน้าเจ้านี่ตอนเผลอด้วย?
"แล้ว ตรงนี้ล่ะ?"
"ตรงนี้ มันเกี่ยวกับ เรื่องในอดีต ที่ดำเนินมาจนถึงปัจจุบัน ....แล้วก็..." ผมอธิบายแล้วเผลอไปมองหน้าเจ้าคนตรงหน้า คำพูดที่ผมกำลังจะพูดมันดันกลืนหายไปในลำคอ
"หืม ม?" เจ้าตัวเล็กที่เห็นว่าผมเงียบก็เงยหน้าขึ้นมา ยิ่งทำให้ผม
"ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆ" บ้า มันมาอีกแล้ว วว โรคประหลาด
"เคย์จั ง ง ?" ผมรีบลุกเดินหนีจากโต๊ะทันที บ้าไปแล้ว นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ยะ
........................................................................
"ตื่นเต้นจังๆๆ " คนตัวเล็กพูดขึ้นเมื่อวันที่มาสอบนั้นมาถึง คนตัวเล็กนั่งโยกไปมาท่โรงอาหารของตึกนิเทศซึ่ง เคย์เอง ถูกบังคับให้มานั่งเป็นเพื่อคนตัวเล็กจนกว่าจะสอบ
".จะให้มาเฝ้าทำไมเนี่ยะ เสียเวลาอ่านหนังสือ ชั้นเองก็มีสอบนะ พรุ่งนี้หน่ะ!!" เคย์พูดขึ้น
"ก็ เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่ แล้วก็ จะได้มีคนมาส่งด้วย ><" ไดกิตอบก่อนจะยิ้มกว้า โดยไม่รู้ว่า ทำให้คนอีกคนเกิดโรคประหลาดขึ้น
"คิดเอาเอง.........เดี๋ยวชั้นไปซื้อน้ำก่อน นายจะเอาอะไรมั้ย?"
"น่ารักจัง ง ง......"ไดกิยิ้มกว้างเพราะความใจดีของคนตัวสูง
"อะไร จะกินมั้ย น้ำหน่ะ..." คนตัวสูงเองก็ทำเสียงเข้มกลบเกลื่อน ทั้งๆที่ อยากจะบอกให้คนตัวเล็กพยายามเข้านะ แต่.....ก็ไม่กล้าที่จะพูด
"อื้ม ม ม เอา า........น้ำส้มดีกว่าเนอะ" พูดจบก็ยิ้ม
"......."คนตัวสูงเมื่อได้ยินคำตอบก็เดินไปซื้อของ และแน่นอนว่า เคย์ เป็นที่เพ่งเล็งของสาวๆไม่เว้นแม้แต่ หนุ่มๆด้วยกันเอง สังกตุได้จากสายตาที่มองตามร่า
นั้นไป คนตัวเล็กเองก็ไม่เข้าใจว่า พอเห็นคนอื่นมอเคย์แล้ว ทำไมต้องรู้สึกร้อนรนด้วย???
"เอาไป" มือหนายื่นขวดน้ำส้มให้คนตัวเล็ก
"อ้ะ ขอบใจนะ เคย์จัง" คนตัวเล็กรับน้ำส้มจากคนตัวสูง ก่อนจะยิ้ม แต่เสียงรอบข้างเริ่มซุบซิบ ทำให้คนตัวเล็กไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
"...." ร่างสูงก็ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเดินไปนั่งตรังข้ามกับคนตัวเล็ก
"นี่ เคย์จัง ไอ้ประโยคนี้อ่ะ อธิบายหน่อย"
"อืม ม เคยบอกไปแล้วนี่ นายนี่มัน น." ว่าแล้ว คนตัวสูงก็เขกหัวคนตัวเล็กเบาๆหนึ่งที
"เคย์จังออ่ะ ....ฮึ้ย ย" ไดจังแกล้งงอน แต่คิดหรอว่า คนตัวสูงจะง้อ
"ใกล้สอบแล้ว ไปเตรียมตัว เดี๋ยวชั้นจะนั่งรอตรงนี้นะ...."
"อื้ม...เอ่อ อ..."
"หืม ม มีไรอีกล่ะ....." คนตัวสูงถามคนตัวเล็กที่เหมือยมีอะไรสักอย่าง ง
"....คือว่า......" คนตัวสูงเองก็ไม่รู้ใจคนตัวเล็กเอาซะเลยว่า อยากได้ยินคำว่า สู้ๆนะ หรือไม่ก็ พยายามเข้าล่ะ
"ว่าไง เดี๋ยวเลยเวลาเข้าห้องสอบนะ ถ้าสอบไม่ได้ นาย ไม่ได้มาดูแลชั้นแน่ จำไว้ เจ้าเปี๋ยก" คำๆนี้ เหมือนเป็นคำสั่งว่า ส้นะจากร่า
สูงยังไงอย่างงั้น ืล
" อื้ม ..." ไดกิยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบไป
"พยายามเข้าล่ะ" ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ไม่มีใครได้ยินจาก่ร่างสูง
.
.
.
.................................................................
"เคย์จาง ง ง ง ง !!!!!" เสียงตะโกนจากทางเดินทำให้คนตัวสูงที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้า ก็เห็นคนตัวเล็กวิ่งมา
"......บ้าไปแล้ว ...."
"ข้อสอบอ่ะ ตรงกะที่เคย์จังติวเลย ย "
"อืม"ตอบสั้นๆ แต่เล็กๆผมก็แอบดีใจนะ เพราะผมหรอ 55+เพราะเค้าเองมากกว่าที่ตั้งใจ
"ไปกินไอติมกัน.." ห้ะ ชวนกินไอติม
"อะไรนะ"
"กินไอติม เดี๋ยวเลี้ยง จริงๆนะๆๆ"นี่ เค้ากำลังอ้อนผมหรอ
"อืม ก็ได้ๆ"
"เย้ เป็นเงินเก็บของไดจังเองนะเนี่ยะ >< " เอ่อ จะยิ้มไปไหน
"อืม ไปสิ ยิ้มอยู่ได้"
"เคย์จังเองก็..ยิ้มมั้งซี่..."คนตัวเล็กยื่นมือมาฉีกปากหนาให้ยิ้ม
"เฮ้ย ย ทำอะไรของนาย"
"ขอโทษนะค่ะ?" เสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ผมและเจ้าตัวเล็กหยุดการกระทำแล้วหันไปมอง
"ครับ?" เป็นเคย์ที่ตอบ เพราะเธอคนนั้น มองมาทางเคย์ไม่ผิดแน่
" คือว่า คุณ ชื่ออะไรค่ะ?" หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยถามขึ้น เธอหน้าตาน่ารักมาก
"ผม?" เคย์ทวนคำถาม
"ค่ะ คุณ ชื่ออะไรค่ะ ชั้น ยามะดะ ซาโอริ ค่ะ"
"เอ่อ ผม อิโนโอะ เคย์ครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ คุณอิโนโอะ"หญิงสาวยื่นมือมาข้างหน้า แต่คนตัวสูงกลับโค้งตอบ
"ครับ"พูดจบก็ยิ้มเบาๆก่อนจะลากคนตัวเล็กให้เดินตามมา
" อะไรกัน.......น่าสนใจนะ เด็กคนนี้ หึหึ แต่เห็นทีต้งกำจัดก้างซะก่อนแล้วสิ"เสียงใสเมื่อครู่กลายเป็นเสียงเย็น
.
.
.
"เคย์จัง รีบไปไหนอ่า า า เบาๆหน่อย ย"คนตัวเล็กที่ถูกดึงพยายามชะลอความเร็ว เป็นอะไรของเค้านะ เคย์จัง
"เอ้า ก็นี่มันเที่ยงแล้ว หิว มีไรมั้ย"ตอบกลับมาอย่างไม่ได้คิ เค้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไม?
"หรอ อืม ม งั้น เลี้ยงข้าวแทนแล้วกันเนอะ"คนตัวเล็กยิ้ม
"ไม่ต้อง ชั้นเลี้ยงเอง ...."พูดจบก็เดินขึ้นรถไปโดยที่มีคนตัวเล็กตามมานั่งเบาะข้าง ก่อนรถคันหรูจะเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ
ความรู้สึกสับสนเกิดขุึ้นกับผมแล้วซิ ทำไม ทั้งๆที่มีผู้หญิงสวยขนาดนี้มายืนอยู่ตรงหน้า ทำไมไอ้อาการโรคหัวใจถึงไม่เกิด แต่แค่ คนตัวเล็กเข้ามาใกล้ หัวใจเค้าถึงได้เต้นรัวแบบนี้ บ้าไปแล้ว นี่ สวรรค์กลั่นแกล้งผมอยู่ใช่มั้ย???
"จะตามมาทำไม วันนี้ชั้นสอบนะ!!" เคย์หันไปบ่นใส่คนตัวเล็กที่เดินตามเข้าคณะสถาปัต ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับคณะนิเทศของเค้า
"เอ้า า ก็ เมื่อวาน เคย์จังยังไปกับไดจังเลย เนอะๆๆ" มาเนอะอะไร เจ้าบ้า า
"เลิกเรียกชั้นว่า เคย์จังสักทีเถอะ"
"ไม่เอา มีแค่ชั้นเท่านั้นนะ ที่เรียกแบบนี้ ฮิฮิ" ว่าแล้วก็หัวเราะเบาๆ
".ชริ.." ร่างสูงจิ๊ปากเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะบริเวณโรงอาหารของคณะ ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินไปนั่งตาม
"งื้ม ม วันนี้จะเป็นยังไงเนอะ จะมีสาวๆมาถามชื่อเคย์จังอีกมั้ยน้า า???"นตัวเล็กพูดแล้วยิ้มเบาๆ
"...เหอะๆ ไม่มีหรอก่น่า นายน่ะ เงียบๆได้แล้ว ชั้นจะอ่านหนังสือ อ้อ แล้วก็ ไปซื้อน้ำมาให้ด้วย ชั้นเอาน้ำเปล่านะ..."
".....หู้ว ว สั่งซะยาวเลยนะ เคย์จัง ง .........."พูดจบก็ลุกไปซื้อของ พร้อมกับซื้อขนมของตัวเองกลับมาด้วยมากมาย
"นี่นาย ซื้ออะไรขนาดนี้?" คตัวสูงเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจกับกองขนมกองโต
"ก็ เคย์จังสอบนาน ก็ต้องเตรียมเสบียงสิ มีหน้าที่อ่าน ก็อ่านไป๊ ชิ้วๆ"
"นายนี่มัน............." น่ารักชะมัด?
"เคย์จัง นี่ เคย์จัง..." คนตัวเล็กที่เห็นร่างสูงนิ่งเงียบไปก็เรียกแล้วสะกิดเบาๆ
"...เอ่อ ไปสอบก่อนนะ....." ร่างสูงเบี่ยงประเด็นโดยการทำทีจะเดินไปสอบ ทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลาด้วยซ้ำ
"ดะ เดี๋ยวสิ พยายามเข้านะ....เคย์จัง"
"........" ผมเงียบ และไม่หันหน้ากลับมา ผมคิดไปเองรึเปล่าว่า ตอนนี้ ผมยิ้มอยู่
"สู้นะ เคย์จัง" คนตัวเล็กเองก็ยิ้มเบาๆก่อนจะกลับไปนั่งแล้วกินขนมที่ซื้อมา
"เอ่อ ขอนั่งด้วยคนซิ" เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้น
"หืม ม"คนตัวเล็กเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็มองคนที่มาใหม่ ใบหน้าคมและดูดี กับส่วนสูงที่มีเยอะมาก
"เรามารอคนๆนึหน่ะ ขอนั่งด้วยคนนะ"
"อ๋อ เชิญเลย อ๊ะนี่ ขนม^^" ไดกิยิ้ม
"ขอบใจนะ" คนๆนั้นพูด
"ว่าแต่ ชั้นชื่อ นากาจิม่า ยูโตะนะ แล้วนาย ชื่ออะไรหรอ์" คนที่มาใหม่เปิดบทสนทนา
"เรา อาริโอกะ ไดกิ เรียกเราว่า ไดกิก็ได้นะ"
"งั้น ไดกิก็เรียกเราว่า ยูโตะก็ได้"
"ว่าแต่ คนที่มารออ่ะ ใครหรอๆ??" คนตัวเล็กยิ้มแล้วถามสิ่งที่ตนอยากรู้
"อ่อ อ คนนั้นหรอ เราแอบชอบเค้าอยู่แหละ ^^" คนๆนี้ ยิ้มบ่อยจัง ดีเลย จะได้มีเพื่อนที่นิสัยคล้ายกันๆ
"เอ๋ แอบชอบหรอ ดีจังเลยน้า า เค้าเรียนที่นี่หรอ"
"อื้ม เรียนคณะนี้แหละ" ยูโตะยิ้มกว้าง
"แล้วไดกิอ่ะ รอใครอยู่ แฟนหรอ??"
"ไม่ใช่แฟนหรอก เค้าชื่อ เคย์จังหน่ะ"
"หืม มม แล้วไดกิเรียนที่นี่รึเปล่า ??"
"เราเรียนนิเทศหน่ะ ที่นี่แหละ" ไดกิยิ้ม
"เอ๋ งั้น ก็เรียนคณะเดียวกันดิ ทำไมเมื่อวานไม่เห็นไดกิที่ห้องสอบนะ??"
"จริงหรอ ดีใจจัง มีเพื่อนแล้ว ว" คนตัวเล็กชูมือขึ้น
"ว้า า ดีจังเลย ...."ยูโตะยิ้มเบาๆ..ทำไมคนนั้นของเค้า ไม่ยิ้มแบบนี้มั่งน้า า า
"แล้ว ข้อสอบเมื่อวานอ่ะ ทำได้มั้ยๆๆ?"คนตัวเล็กหาเรื่องคุย
"เฮ้อ อ ก็ยากนะ สำหรับคนไม่เก่งอังกฤษอย่างเรา แต่ก็ พยายามเพื่อที่จะได้เรียนที่เดียวกับยามะจังนะ" พูดแล้วดวงตาเป็นประกาย
"ยามะจัง?"
"อ้อ คนที่เราแอบชอบอยู่หน่ะ แหะๆๆ"
"เรียกน่ารักจังเลย้า า" ไดกิยิ้ม .......ถ้าเคย์จังเรียกเราแบบนี้บ้างคงดีเนอะๆๆ................
"อ๊ะ ออกมากันแล้ว...."ยูโตะพูดก่อนจะมองตามข้างหลังเพื่อมองหาคนที่มารอ
"เอ๋.น่ารักเหมือนกันนี่ ยูโตะ แต่........เค้าเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ?" แม้ว่าจะเป็นผู้ชาย แต่คนที่ยูโตะมารอนั้น ก็มีใบหน้าสวยกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ปากบางๆสีชมพูอ่อน แก้มขาวๆ ผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกเซ็ตอย่างดูดี
"อื้ม เอ่อคือ....ไดกิรับเรื่อง......."ยูโตะพูดติดขัด ถ้าเดาไม่ผิด เค้าคงกำลังคิดว่า เค้าจะรับไม่ได้เรื่องชายรักชายซินะ
"บ้าน่า ยูโตะ ความรักอ่ะ มันไม่แบ่งแยกหรอกนะ แล้วอีกอย่าง เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่" ไดกิยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมืไปข้างหน้าของยูโตะ และยูโตะเอง ก็เอื้มมือมาจับมือเล็ก แต่ทว่า.........
"ไปกันเถอะ ชั้นหิว" เคย์ที่เดินมาจากห้องสอบ ดันคว้ามือเล็กที่เอื้อมไปหายูโตะไว้ก่อน
"เคย์จัง??"ไดกิงงกับการกะทำนี้มาก
"ไปซิ.." เคย์พูดก่อนจะกระชับมือนั้นแน่นขึ้นแล้วลากไดกิออกมา
"เอ่อ ยูโตะ แล้วเจอกันนะๆ"ไดกิหันไปหายูโตะแล้วยิ้มแหยๆ ยูโตะเองก็โบกมือด้วยหน้างง งง
"นี่เคย์จัง เบาๆดิ"
"อะไรของนาย ก็เดินดีๆซิ"
"เคย์จังก็ ปล่อยมือก่อนสิ"
"ใครจับมือนายไม่ทราบห้ะ!!!"
"ก็ นี่ไง....."คนตัวเล็กชูมือขึ้นมาตรงหน้าร่างสูง
".........." คนตัวสูงรีบปล่อยมือออก ก่อนจะหันหน้าหนี
".........."ไดกิเองก็เงียบเช่นกัน
"เอ่อ คือ" คนตัวสูงเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
"ป๊ะ ไปกันเหอะ เคย์จัง" ไดกิยิ้มแล้วากคนตัวสูงขึ้นรถ
นี่เราเป็นอะไร แค่ เจ้านั่นกำลังจะจับมือกับคนอื่น ยิ้มกับคนอื่น หัวเราะกับคนอื่น ทำไมกัน
ม้แต่ตัวเองก็ยัง ไม่เข้าใจ?
#########################################################
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น