Fic ::Who are you >> NakaYama HSJ # New Up EP4 [16.5.13]

ลำดับตอนที่ #1 : Who r u EP:1 Who are you?

Title:: Who R U

Writer :: InooZiiMmA

Couple :: NakaYama (Hey say jump)

.......... เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นค่ะ หาใช่ความจริงไม่ ........

เอาแบบที่แก้มาแปะนา า


...วันนี้เป็นเช้าวันที่อากาศดีอีกวันสินะครับ..สำหรับผม  นากาจิม่า ยูโตะ.
แสงแดดอ่อนๆยามเช้า มันสร้างความกระปรี้กระเปร่าให้ร่างสูงที่เพิ่งตื่นเป็นอย่างดี
ราวกับต้นไม้ที่ได้รับแสงแดดยามเช้า

ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงกว้างของตนก่อนจะเดินไปยังราวตากผ้าขนาดไม่ใหญ่นักเพื่อหยิบผ้าขนหนู
ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำภารกิจยามเช้า

ผ่านไปสักพัก ร่างสูงก็เดินออกมาด้วยเนื้อตัวที่เปียกนิดๆ ผมสีดำขลับรับกับใบหน้าคมยามนี้
ทำให้ชายหนุ่มในผมที่เปียกน้ำอาจทำให้สาวๆหลายคนต้องใจละลายไปกับความเซ็กซี่
ผ้าขนหนูผืนสีขาวที่พันเพียงรอบเอว เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องแกร่งอย่างชัดเจน

"เฮ้อ..."ร่างสูงถอนหายใจกับตัวเองในกระจกเบาๆ

 เพราะใบหน้าแบบนี้ รูปร่างแบบนี้ และฐานะแบบนี้สินะ ที่ทำให้ใครต่อใครพร้อมที่จะเข้าหาเค้า
โดยปราศจากความจริงใจ   จนตอนนี้ ชายหนุ่มก็ไม่เคยคิดที่จะเชื่อ..ในรักของคนพวกนั้น
แม้ในใจเค้าจะเหงามากก็ตาม..............

มือหนาหยิบชุดนักเรียนที่ถูกรีดอย่างเรียบร้อยในตู้ออกมา แล้วบรรจงสวมเข้ากับร่างกายของตนเอง
ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน เมื่ออกมาก็เจอกับห้องนั่งเล่นที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา
แล้วคว้ารองเท้าที่วางเรียงอยู่ที่ชั้นรองเท้าก่อนจะสวมใส่มัน โดยไม่ลืมที่จะคว้ากระเป๋าที่วางข้างๆ
แล้วออกมาจากคอนโดสุดหรูที่อยู่ใจกลางกรุงโตเกียว

"ตึก ตึก ตึก กึก!"เสียงฝีเท้าของร่างสูงก้าวอย่างเป็นจังหวะ แต่ทว่า เท้าใหญ่กลับหยุดชะงัก
เมื่อมีความรู้สึกเหมือนกับว่าถูกจ้องมองอยู่จากด้านหลัง
เมื่อหันกลับไปก็พบเเค่เพียง ความว่างเปล่า.......
จึงเลิกสนใจแล้วเดินต่อ เพื่อที่จะรีบไปโรงเรียน

.
.
.

"กรี๊ด นั่นไง นากาจิม่าคุงมานั่นแล้ว"

"เธอ ชั้นดูเป็นไงมั่ง"

"โอเคแล้วๆ"

"กรี๊ดๆๆ ยูโตะคุง"

"วันนี้ดูเท่มากเลยเนอะ"

ทุกเช้า ผมจะได้ยินเสียงต้อนรับยามเข้าโรงเรียนเป็นเสียงกรี๊ดเสมอ แม้ผมพยายามที่จะมาเช้าที่สุด
ก็ไม่เคยพ้นสายตาของพวกผู้หญิงที่โรงเรียนเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าผมจะพยายามซ่อนตัวตน และฐานะ
ของตนเองยังไง สุดดท้าย ก็ถูกสืบและกระจายข่าวไปทั่วโรงเรียนเช่นเคย

แต่ผมก็ควรจะชินสินะ นี่ก็จะสามปีแล้ว และผมเองก็จะเรียนจบ ผมตัดสินใจท่จะไปเรียนต่อที่เมืองนอก
เพื่อหนีชีวิตที่ถูกใครๆมองว่าสบาย เพื่ออหนีสายตาที่คอยจับจ้อง และหนีความเป็นตัวเอง

"โย่ว ยูโตะ!"เสียงทุ้มของเพื่อนรักของเค้าดังขึ้น ตามด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆในห้อง

"เฮ้ เคย์โตะ "เค้าทักเพื่อนกลับเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน

ยูโตะมันจะใช้ภาษาอังกฤษคุยเรื่องส่วนตัวกับเพื่อนคนนี้เสมอ เพราะเค้าไม่อยากให้ทั้งพวกสายตา และหูต่างๆที่คอยจับจ้องเอาเรื่องของเค้าไป
คุยหรือกรี๊ดกร๊าดอะไรทั้งนั้น แม้จะมีพวกผู้ชายบางกลุ่มหมันไส้ แต่พวกผู้หญิงกลับคอยชื่นชม
แม้ผมกับเคย์โตะพยายามทำตัว"แบด" เมื่ออยู่โรงเรียน พวกสาวๆต่างก็ยิ่งชื่นชอบ จนตอนนี้ ผมกับเคย์โตะเลือกที่จะอยู่เฉยๆ
พยายามอยู่กันเงียบๆสองคน ...แต่ก็ไม่พ้นข้อพิพาทจากสาวๆฟุโจชิ(สาววาย)ทั้งหลายว่า ผมกับไอเคย์โตะ กุ๊กกิ๊กกันอยู่
ไม่ว่าจะทำอะไรก็เป็นที่เพ่งเล็งเสมอ...มันน่าอึดอัดใช่มั้ยครับ? ผมแอบสงสารไอเม่นเล็กๆนะครับที่ต้องถูกเพ่งเล็งไปด้วย

"ระ รุ่นพี่ค่ะ..."จู่ๆก็มีเสียงใสๆเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆผมขณะที่ผมยืนคุยกับเพื่อนเม่นอยู่หน้าห้องเรียน

".......ว่าไงจ้ะ น้องง ปีหนึ่งใช่มั้ยเนี่ยะ อยู่ห้องไหนล่ะ.."เคย์โตะรีบวิ่งไปหาสาวน้อยดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ผมสีดำที่ถูกมัดแกะเล็กๆเป็นลอนลงมาจนถึงไหล่เล็ก

"เอ่อ ค่ะ........คะ...คือว่า ชั้นชอบพี่ยูโตะค่ะ!"จู่ๆก็ตะโกนออกมาดังลั่น เล่นเอาผู้คนในห้องและรอบๆหันมามองเป็นตาเดียว 

"........อีกแล้ว...ไอโตะ .."เพื่อนเม่นถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินคอตกมายืนข้างๆยูโตะเช่นเดิม

"ชั้น ชอบพี่จริงๆค่ะ แม้จะอยู่ ม ปลายปีหนึ่ง แต่ชั้นแอบมองพี่มาตลอด จนตอนนี้ ...ชั้นเองก็คิดว่าควรที่ะบอกมันออกไปก่อนที่พี่จะจบจากที่นี่.."หญิงสาว
กำมือแน่นก่อนจะมองจ้องลึกเข้าไปที่ดวงตาอันว่างเปล่าของยูโตะ

".....สาวน้อย....."ยูโตะเดินมาลูบหัวของหญิงสาวเบาๆ ......สร้างความไม่พอใจให้สาวๆรอบๆเป็นนัก

"........."สาวน้อยปีหนึ่งก้อมหน้างุดเพราะความเขิน

".........ชีวิตน้องมีคนที่ดีกว่าพี่แน่นอนนะ...ลองกลับไปคิดดูสิว่า ที่น้องรู้สึกมันคือความรักจริงๆ.......ตัวตนที่แท้จริงของพี่ไม่ได้ดีแบบนี้หรอกนะ สาวน้อย.."ยูโตะยิ้มเบาๆ

"ถ้ามึงไม่เอา กูขอ"เคย์โตะกระซิบเบาๆ

"งั้นกูฟ้องน้องริว."ยูโตะกระซิบกลับ เพียงแค่เสียงเบาๆกลับทำให้เคย์โตะตกใจแล้วรีบห่างออกมา สงสัยจะ"เกียมัว"(ผวนๆ)

"..ตะ แต่ว่า..."

"เวลาดูหนัง..หรือ นั่งเฉยๆ....น้องคิดอะไรอยู่..."ยูโตะถาม ก่อนจะยืดตัวตรงแล้วปลอยมือจากหัวเล็ก

" ก็.............."

"นั่นไง ในหัวของน้อง ไม่ได้มีพี่อยู่ตลอด ในใจก็คงจะเหมือนกัน ลองคิดซิ น้องอาจจะแค่ปลื้มพี่ จริงมั้ย..?"ยูโตะยิ้ม แล้วมองท่าทีของเด็กสาว

"............."หญิงสาวคิดอยู่นานก่อนจะพูดเบาๆ

"นั่นสินะค่ะ......แม้ตอนที่อยู่เฉยๆหนูก็ไม่ได้คิดถึง หรืออยากจะเจอรุ่นพี่เลย..."

"นั่นไง........เราไม่ได้ชอบพี่หรอก กลับห้องได้แล้วนะ..."ยูโตะยิ้มเบาๆให้หญิงสาวก่อนที่ตนเองก็เดินเข้าห้องเช่นกัน

.
.

คนๆนี้ ทำไมใจดีไม่เป็นแบดบอยเหมือนที่คิดเอาไว้เลยล่ะ..

"ไอโตะ วันนี้เท่ระเบิดเลยนะ!"เคย์โตะตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ ขณะที่เดินกลับบ้านด้วยกัน

".......เปล่านี่....."ยูโตะหันมามองเพื่อนเม่นที่ยิ้มร่า

"หรออออออออ"

"ชั้นก็แค่ ไม่อยากให้น้องเค้ามาชอบคนแบบชั้น......ก็แค่นั้น" ยูโตะยิ้มเบาๆ ถ้าใคมาเป็นคนรักของเค้า คงจะโดนเหล่าผู้หญิง
ที่ไม่เห็นด้วยกลั่นแกล้งเป็นแน่

"......เฮ้ออ หล่อ รวย แต่ไม่มีแฟน......กูยังว่างนะครับ ยูโตะ"เคย์โตะแกล้วลูบไหล่หนาของเพื่อนรักเบาๆ ทำให้ยูโตะขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

"...เอ...เบอร์น้องริวอยู่ไหนนะ อ้อ เจอละ.."

"เฮ้ยยยยยยยยยยยย กรู ล้อ เล่นครับๆๆ วางสายๆๆๆ"อาการเกียมัวกำเริบของเพื่อนเม่น ทำให้ยูโตะหัวเราะออกมา

ยูโตะและเคย์โตะแยกกันตรงบริเวณสี่แยก ยูโตะเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานี ส่วนเคย์โตะ ก็ไปเอามอเตอร์ไซที่จอดไว้ตรงห้างเพื่อขับกลับบ้าน

ยูโตะเลือกที่จะนั่งรถไฟฟ้าเพราะไม่อยากเป็นที่เพ่งเล็ง หากขับรถมาเอง ต้องกลายเป็นเป้าสายตาแน่ และอีกเหตุผลคือ อากาศยามเช้า
หากได้เดินสูดมัน จะทำให้เค้ารู้สึกดีมาก เพราะทุกเช้า ยูโตะมักจะเดินจากคอนโดมายังสถานีรถไฟฟ้าประจำ

ขายาวก้าวขึ้นลิฟท์เพื่อขึ้นมายังห้องของตนที่ชั้นสิบ ก้าวอย่างใจเย็น ก่อนที่จะหยิบคีย์การ์ดมาทาบตรงบริเวณประตู ก่อนกลอนข้างในจะถูก
ปลดล็อกออก มือหนาเอื้อมไปบิดลูกบิดเล็กเบาๆ ก่อนจะพาร่างของตนเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะนั่งลงตรงโซฟาหรู

ยูโตะก้มลงถอดถุงเท้าออกก่อนจะโยนลงตระกร้าอย่างแม่นยำ ก่อนจะพาตัวเองเดินเข้ามายังห้องนอนกว้าง แล้ววางกระเป๋านักเรียนของตนลงที่โต๊ะ
หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อนักเรียนออกก่อนจะแขวนไว้ในตู้ และก็หยิบผาขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เวลาผ่านไปสักพัก ยูโตะเดินออกมาในกางเกงนอนขายาว ส่วนท่อนบน มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กคล้องคอหนาอยู่เท่านั้น

ยูโตะเดินมายังเตียงกว้างแล้วนั่งลงเบาๆ หากแต่ครั้งนี้ เค้ารู้สึกไปเองว่าเตียงมันเหมือนยุบไปอีกทาง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
ร่งสูงเช็ดหัวเบาๆเพราะปลายผมถูกน้ำเข้า

"กึก..." จู่ๆก็มีควาทรู้สึกเหมือนเตียงขยับ นั่นทำให้ยูโตะหยุดการกระทำทั้งหมด ก่อนจะตั้งใจฟังเสียประหลาดที่ตามมา

"ฟี้......."ยูโตะลุกขึ้นแล้วมองไปยังเตียง เค้าเจอก้อนอะไรสักอย่างที่ถูกคลุมด้วยผ้านวมใหญ่ของเค้า หาไม่สังเกตุก็ไม่รู้ว่า ผ้านวมผืนหนา ขยับเป็นจังหวะอยู่

"............."ร่างสูงเอื้อมมืไปยังกองผ้าที่อยู่กลางเตียงช้าๆ ก่อนจะจับแล้วตัดสินใจดึงมันออกมา

"เฮ้ย.!!!"

"งืม ม....."เมื่อผ้านวมผืนหนาถูกดึงออก สิ่งที่ปรากฏอยู่บนเตียงคือ ชายหนุ่มหน้าหวานที่นอนขดอยู่ ร่างเล็กตรงหน้าใส่เสื้อแขนยาวมีฮูดสีแดงกับกางเกงขาสั้นสีดำ
สีผมถูกโกรกให้เป็นสีน้ำตาลอ่อนรับกับใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง จมูกเล็กหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ปากบางสีชมพูเผยอออกนิดๆ

........อะไรกัน เค้าเข้ามาได้ยังไง ทั้งๆที่ระบบรักษาควาทปลอดภัยที่นี่ก็แข็งแรงแท้ๆ..........

" อ้ากกก.."ร่างน้อยลืมตาขึ้นมาช้ๆ แต่พอพบกกับเจ้าของห้องที่ยืนอยู่ ร่างเล็กก็ตะโกนสุดเสียง

" เฮ้ย ย ...จะร้องทำไม นี่ห้องของชั้นนะ.."ยูโตะรีบวิ่งมาปิดปากเล็กไว้ หากตะโกนแบบนี้ ชาวบ้านคงได้แห่มาดูเป็นแน่

"อ่อย อั้น อ่ะ //ปล่อยชั้นนะ" คนตัวเล็กพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงของยูโตะไม่ได้

"สัญญาว่าจะเงียบ?"ยูโตะพูดเบาๆ

"อื้อๆ"คนตัวเล็กสงบสติก่อนที่ยูโตะจะปล่อยเป็นอิสระ แล้วถามขึ้นเบาๆ

" นายเป็นใคร แล้วเข้ามาได้ยังไง"

"ผม..ผมไม่รู้.." ร่างเล็กตอบ

"แล้ว...แล้วนายชื่ออะไร?" คนตัวเล็กเงียบไปสักพัก พลางนึกคำตอบให้ร่างสูงที่ถามออกมา

.
.
.
.
.


"ผมไม่รู้" คำตอบที่ได้ยินทำเอายูโตะสะดุ้งเฮือก คนๆนี้เป็นใคร แม้ตัวเองยังไม่รู้ แล้วเค้าเข้ามาได้ยังไง
.
.
.
.


"เอ่อ...เข้ามาได้ยังไง?"หลังจากที่ยูโตะตกใจกับเหตุการณที่มีมนุษย์น่ารัก เอ๊ย แปลกหน้าย่างกลายมาในห้อง
เค้าก็พาตัวคนแปลกหน้ามานั่งที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะถามความเป็นมา ......

"มะ มีใครไม่รู้ไล่ตามมา....ผม..ผมไม่รู้.." คนตรงหน้าตอบคำถามอย่างหวาดหวั่น ดวงตากลมโตนั้น มีท่าทีหวาดระแวงไปหมด

"ไล่ตาม..??" หมอนี่ไปทำอะไรผิดมางั้นหรอ ดูจากหน้าตา ผิวพรรณ และการแต่งตัว ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นได้ 

"ผม ..วิ่งเข้ามาที่นี่ ตามป้าผู้หญิงชุดเมทเข้ามา .." อ่อ อ ที่แท้ก็แอบเข้ามาตอนแม่บ้านทำความสะอาดสินะ

"แล้ว...ชื่อของนาย นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอ..."

"ผม... ผม ไม่รู้อะไรเลย..."

"..............." ไม่รู้อะไรเลยงั้นหรอ? อุบัติเหตุทำให้ความจำเสื่อม? แต่บนตัวก็ไม่มีแผลบาดเจ็บเลยนี่....

"เหมือนตื่นมาแล้ว..ไม่รู้อะไรเลย ....." ร่างบางตรงหน้าพูดขึ้น ใบหน้าหวานก้มลงต่ำ

"ตื่นมาแล้วไม่รู้เรื่องอะไรเลยงั้นหรอ? ..." ร่างสูงนึกคิด ก่อนจะนึกถึงเรื่องในละครที่ว่า เจอเรื่องที่ร้ายแรง จนความทรงจำส่วนหนึ่ง หายไป..

"....อะ อื้ม.." ร่างตรงหน้าพงกหัวเบาๆ

"เฮ้อออ ช่วยไม่ได้นะ..." ยูโตะลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กก่อนจะกดหมายเลขบางอย่างเพื่อโทรออก

"คะ คุณจะ จะทำอะไร.."

"ก็..โทรไปบอกตำรวจ ว่าเจอคนหาย เค้าจะได้พานายไปหาหมอไง..." ยูโตะหันมาพูดก่อนจะเอาโทรศัพท์เครื่องจิ๋วมาแบบกับหู

"อย่า อย่าบอกใครนะ..."คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาก่อนจะกระชากโทรศัพท์เครื่องจิ๋วออกมาจากมือหนา

"เฮ้ย ย เอาคืนมานะ...."ยูโตะรีบคว้าคืน แต่คนตัวเล็กก็พยายามจะหลบหนี

"ไม่.. !! ถ้าคุณบอกคนอื่น มันจะตามมาฆ่าผม.."

".......อะไรนะ.." เรื่องราวมันชักใหญ่โตขึ้นสินะ

"พวกมัน ไล่ตามผมมา....ขอร้อง....ช่วยผมที..." คนตัวเล็กปล่อยโทรศัพท์ลงพื้น ก่อนจะทรุดลงคุกเข่า

"........นายจะให้ช่วยยังไง ในเมื่อ ชั้นเองก็ไม่รู้ว่านายเป็นใคร?" ยูโตะนั่งยองๆมองคนตัวเล็ก

"ผม.......ให้ผมทำอะไรแลกก็ได้ .... แค่คุณ ให้ผมซ่อนตัวอยู่ที่นี่...."คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตัวสูงกว่า

"...............ซ่อนตัว!!....."

ร่างสูงที่ตอนนี้เริ่มลังเล หากให้คนๆนี้มาอยู่ที่นี้ อาจเกิดเรื่่องไม่ดีกับเค้าเป็นแน่ แต่ถ้าหาก ไม่ช่วย เค้าอาจจะเป็นฆาตกรที่..ฆ่าคนตรงหน้าโดยมิได้ลงมือ

".....นะ..."ร่างเล็กทำหน้าตาเว้าวอน แทนที่คนตัวสูงจะรู้สึกเวทนา แต่กลับกลายเป็นว่า ภายในอกด้านซ้าย สิ่งที่อยู่ข้งในนั้นกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ

"......." ยูโตะเงียบ ก่อนจะลุกขึ้น

"คุณ...."ร่างสูงที่จะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนพื้น แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อคนตัวเล็กที่นั่งเมื่อสักครู ลุกขึ้นมาแล้วกอดเค้าไว้จากด้านหลังอย่างแน่น

"จะทำอะไร... ปล่อย."ยูโตะพยายามแกมือเล็กที่กอดรอบเอวเค้าอยู่ออก

"นะ .... ผมขอร้อง..."

.
.
.
.
"ตึกๆ ตึกๆ"

"...."คนตัวเล็กกระชับกอดแน่นมากขึ้น

"............"คนตัวสูงจะใจร้ายพอที่จะปล่อยคนตัวเล็กตรงหน้าหรือ?

"นะ..คุณจะปล่อยหนูตัวน้อยๆให้ไปเจอกับฝูงแมวข้างนอกหรอ.."คนตัวเล็กกล่าวขึ้น

"........" เฮ้ย มันอ่านใจได้งั้นหรอ

".....ผมไม่เชื่อว่าคุณจะใจร้ายพอที่จะ..."

"ก็ได้ๆ..."

"ห้ะ..."คนตัวเล็กดีใจที่ร่างสูงยอมช่อยเค้า

"ก็บอกว่า ได้ไง...ทีนี่จะปล่อยได้รึยัง?"ยูโตะเอียงใบหน้าหล่อไปเพียงครึ่งเพื่อเหลือบมองคนตัวเล็ก

"ขอบคุณฮะ..."ร่างบางตรงหน้ายิ้มพลางปล่อยร่างหนาให้เป็นอิสระ

"..........แต่นายห้ามสร้างความวุ่นวายเด็ดขาด โอเค..?..."

"รับทราบฮะ เจ้านาย ย.."คนตัวเล็กยิ้มร่าเริง ก่อนจะส่งสายตาไปหาร่างสูง

.
.
.

นั่นไง ในที่สุดผมก็แพ้เจ้าขี้อ้อนตรงหนาจนได้ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ผมก็ดันตบปากรับคำไปซะแล้ว
แล้วต่อไปนี้จะทำยังไง ...... มีคนแปลกหน้ามาอยู่ด้วย...ชื่อก็ไม่รู้ แถมยังบอกว่าตัวเองถูกตามฆ่า.....

...เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตที่สงบสุขเพียงน้อยนิดของผมกันนะ!!!!!!!

ก่อนอื่นควรเริ่มจากอะไรดี ใช่ ปรึกษาไอเม่นสิ ใช่แล้ว ว ว ว ว ว เมื่อคิดได้ร่างสูงก็รีบจัดการโทรหาเพื่อนรักในทันที คนตัวเล็กเองก็นั่งชันเข่าอยู่บนโซฟาหนา
ก่อนจะปลายตามองยังร่างสูง ผมสีดำขลับ สูง ไหล่กว้าง สมกับเป็นผู้ชายเสียจริง ต่างกับตัวเองที่ตัวเล็ก แถมหน้ายังหวานยักะผู้หญิงอีก

"มีงครับ กูมีเรื่องด่วนมาก"

"เออ รีบมาด่วนเลย อืม โอเคๆ" พูดจบก็ตัดสายก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กที่มองมาทางเค้า

"ชั้นควรเรียกนายว่าอะไรดีเนี่ยะ.....เฮ้อออออ"

".........อะไรก็ได้."คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนที่สูงกว่า

"เฮ้อออออออออออออออออออ" ยูโตะเดินไปยังหน้าต่างก่อนจะมองออกไป สิ่งที่เค้าพบประจำทุกเช้าคือภาพของภูเขาที่เห็นลางๆ

"............."คนตัวเล็กมองร่างสูงถอนหายใจก็แอบคิดว่า ตัวเองเป็นภาระเสียจริง

"รู้ละ ชื่อ อืม ยามะ ง่ายดี..."

"อะ อะไรนะ!"

"ทำไมล่ะ..ไหนบอกยังไงก็ได้"

"เอ่อ กะ ก็ได้...."คนตัวเล็กทำหนาตาตื่น ก่อนจะเสมองไปทางอื่น

".............."ร่างสูงเงียบไปเพราะรู้สึกแปลกๆ ใจสั่นอีกแล้ว

..

¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,


.
.
.
"แกว่าชั้นควรทำไงดีว่ะ?" ยูโตะถามเพื่อนรักที่ตอนนี้เข้ามาอยู่ในห้องเค้าเรียบร้อยแล้ว โดยที่ตัวปัญหาเองก็นั่งตาแป๋วไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟา

"น่ารักแบบนี้ ทำเมียเลยสิว่ะ..."เคย์โตะพูดเล่นพลางทำหน้าทะเล้นใส่ยูโตะ

"มึงพูดบ้าไรว่ะ.."ยูโตะเขกกะโหลกเพิ่อนรักหนึ่งที

"บ้าน่า า ทำเขินไปได้ ชั้นพูดเล่นเว้ย พูดเล่น..แกให้เค้าอยู่ด้วยแล้ว ก็.ดูแลเค้าให้ดีๆล่ะ" เพื่อนรักคนนี้ นอกจากจะพึ่งไม่ได้แล้ว ยังชอบควานปากหาพระบาทอยู่เรื่อย

"......อันนั้นมันแน่อยู่แล้วหล่ะ .."ยูโตะตอบ

"แกหมายถึงอะไรกันเล่า.."เคย์โตะที่เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเพื่อน ก็รู้สึกหงุดหงิด

"กะ ก็..."ยูโตะหันไปกระซิบกับเพื่อนรักเบาๆ "มีเตียงแค่เตียงเดียว..ทำไงดีว่ะ.."

"ห้ะ..!! ปัญหาแค่นี้เองหรอ ที่แกกังวล บ้าจริงๆเพื่อนชั้น.."เคย์โตะเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนรักกังวล ก็หลุดหัวเราะออกมา

"ชู่ว ว " ตั้งแต่จำความได้ ผมไม่เคยนอนเตียงเดียวกับใครเลยนี่ ไม่ใช่แค่นั้น หมอนี่เริ่มต้นเป็นหนึ่งในคนใช้ชีวิตร่วมห้องกับผมด้วย และเจ้าหมอนี่มาพร้อมกับอาการโรคหัวใจ
ที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน บ้าจริงๆ นี่เกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงสวยๆคนไหนเข้ามา ผมไม่เคยประหม่าเลยสักครั้งเดียว แต่นี่..ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวเพียงได้มองหน้า

..........คนอื่นมักมองว่าผมเป็นเพลบอยบ้าง แบดบอยบ้าง ซ้ำยังมีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับชู้สาว ว ซึ่ง สิ่งเหล่านี้ มันไม่เคยผ่านมาเลยในชีวิตผม.... 


.....อาการแบบนี้คืออะไร.....

.........ไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าได้..................

..........แค่มอง ใจก็สั่น.............

.....รู้สึกประหม่าเวลาเข้าใกล้...........

..........ไม่เป็นตัวเอง...............

.คุณว่า มันคือความรู้สึกแบบไหนหรอ?....

"ไม่ผิดใช่มั้ย ถ้าผมจะเรียกมันว่า ความรัก"



¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,

TBC



ว่าจะแต่งเป็น เรื่องสั้น แต่ทว่า มันดันยาวขึ้นซะอย่างงั้นอ่ะค่ะ แหๆๆๆๆๆ

ปล. สำหรับคนที่เคยอ่านไปแล้วก็ขอโทษจากใจเลย ย ย ตอนนี้ เราร่วมมือเปิดบล็อกกับเพื่อน...http://hsjall10stories.blog.fc2.com/  ชื่อบล็อก

   สำหรับเนื้อเรื่องก็ ไม่ได้เปลี่ยนไปนะค่ะ ไรท์เตอร์ก็แค่เกลาคำพูดแล้วก็ภาษาให้มันดีขึ้น  สำหรับคนที่ยังไม่ิ่าน ก็จิ้มลิ้งด้านบนได้เลยน้า า
ตอนนี้ เราก็พยายามฝึกอย่างมากเลยแหละ สำหรับการแต่งนิยาย...โฮะๆๆ  >>ดูตั้งใจกว่าเรียนหนังสืออีกแฮะ

ยังไงก็ ลองเข้าไปดูแล้วคอมเม้นติชมหรือให้กำลังใจด้วยน้า า า   จะได้มีแรงฮึดดด  โฮะๆๆๆๆๆๆ   แล้วก็อีกอย่าง  ในเด็กดี โน NC แต่ในบล็อก มีแน่นอนค่า า า า     คู้คู้คู้ .>>หัวเราะจิต