ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [fic] รักต่างขั้ว EP1 :: ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย ย !!!
[fic] รักต่างขั้ว EP1 :: ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย ย !!!
Writer :: INOOam
Couple :: KEIDAI :Hey Say Jump
...........
...........เรื่องนี้ แต่ขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น หาใช่ความจริงไม่(แต่ อยากให้เป็นจริงนะ ><)...........
.............สวัสดีค่ะ พบกับดิชั้น มาดามมด เอ้ย ย ย ไม่ใช่ อิหนูแอมเองค่ะ วันนี้ได้เวลายามดี ลองเอาฟิคที่ตั้งใจแต่งมาก (แต่ไม่รู้จะถูกใจคนอ่านมั้ย) อันนี้ เป็นฟิคที่ ตั้งใจจริงๆค่ะ เพราะไปศึกษาการใช้ภาษา การแต่ง และการดำเนินเรื่องมา อย่างตั้งใจ(ทั้งๆที่ ใกล้สอบ..) ๕๕๕
......ถ้ามีอะไรจะติชม ก็ คอมเม้นด่าได้เลยค่ะ แหะๆ เดี๋ยวอิหนูจะเอาปี๊บคุมหัวไปมหาลัย ๕๕๕ ขอบคุณค่า า ..............
เอ๊ะ.....ต้องแนะนำตัวละครก่อนสิเนอะๆ งั้น เอาสองตัวเด่นๆไปก่อนนะค่ะ....
บุคคลแรก
อิโน่ เคย์
นิสัย เงียบ ขรึม เบื่อง่าย เรียนเก่ง และ ซึนเดเระ ได้อีก
......ข้อความจาก ท่านชาย....
ชีวิตของผม...........แรกๆ มันก็สงบสุขดีอยู่หรอกนะ
.......ผมคิดว่า....ผมเองก็โตแล้ว.....
ผมเลือกมาเรียนต่อมหาลัยของญี่ปุ่น....
แม้ว่า บ้านของผมจะอยูที่อเมริกา .แต่ผมก็เป็นคนญี่ปุ่นนะครับ
ไม่เห็นต้องให้ใครไม่รู้ มาดูแล....
InooAm::...เอิ่มม ม ม ดูท่านชายไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ไปที่หนุ่มน้อยคนต่อไปดีกว่าค่ะ
อาริโอกะ ไดกิ
นิสัย :: ร่าเริง แจ่มใส มองโลกในแง่ดี(มากๆ)
ข้อความจากหนุ่มน้อย ย ><
สวัสดีครับ บ ผม อาริโอกะ ไดกิ เรียกว่า ไดจังก็ได้นะครับ ตอนนี้ผมกำลังจะเข้าเรียนมหาลัย และแน่นอน ว่า ค่าใช้จ่ายมันเยอะมาก ก แต่..สวรรค์ก็เข้าข้างผม ม เพื่อนของคุณแม่ที่อยู่อเมริกา รับปากว่า จะส่งเสียผมเรียน แค่ ผมไปดูแลเด็กให้เค้า ง่ายมั้ยล่ะครับ ก็แค่เลี้ยงเด็ก ?
InooAm::ไดจี้น่ารักจัง ง >< เรามาเริ่มเรื่องกันดีกว่าค่ะ (ดีใจๆ)
[fic] รักต่างขั้ว EP1 :: ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย ย !!!
Writer :: INOOam
Couple :: KEIDAI :Hey Say Jump
"แม่ฮะ ผมไปแล้วนะครับ แล้วจะมาเยี่ยมบ่อยๆ" เสียงใสๆดังขึ้นภายในบ้านหลังเล็กแถวโอซาก้า
"ดูแลน้องดีๆนะลูก แล้วอย่าลืมล่ะ คุณป้าน่ะ มีบุญคุณต่อลูกขนาดนี้ ..."เสียงหญิงวัยกลางคนพูดบอกลูกชายของตนที่กำลังจะไปโตเกียว เพื่อไปเรียนต่อ เธอเองก็รู้สึกผิดที่ ไม่มีเงินพอจะส่งลูกชายเพียงคนเดียวไปเรียนมหาลัยดีๆ แต่ เพื่อนของเธอ ก็เหมือนกับนางฟ้าที่มาช่วย
"ฮะ ผมจะตั้งใจเรียนและดูแลน้องให้ดีฮะ ผมรักแม่นะครับ"ร่างอวบกอดผู้เป็นแม่ของตนเบาๆ..........คิดแล้วก็ใจหาย นี่เราต้องออกไปใช้ชีวิตที่เมืองใหญ่ โดยไม่มีแม่คอยดูแลแล้วหรอ.................
"ดีมากลูก เรื่องเงินน่ะแม่จะ....."
"ไม่ต้องครับแม่ ผมจะทำงานพิเศษไปด้วยครับ แม่ดูแลตัวเองด้วยนะฮะ"เสียงหวานพูดขัดก่อนจะยิ้มเบาๆให้หญิงที่รักที่สุด
"โชคดีนะลูก" มือเล็กหยิบกระเป๋าเป้ ก่อนจะสะพายขึ้นหลัง เดินออกมาสวมรองเท้าผ้าใบคู่โปรด แม้จะเก่า แต่แม่ซื้อให้นี่.....
...................การเปิดโลกใหม่ คือสิ่งที่เป็นอยู่ในตัวผมตอนนี้ ผมอยากรู้จังว่า น้องชายลูกคุณป้า จะน่ารักขนาดไหน จะซนมั้ยนะ มันน่าตื่นเต้นไปอีกแบบนะ ในควมคิดแบบเด็กๆของผม คุณป้าเองก็ มีพระคุณมาก ไม่เพียงแค่ให้ที่อยู่ ที่เรียน ยังให้เงินผมเป็นรายเดือนอีก ยังไม่รวมค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ดูรวยจัง สักวัน ผมจะทำให้แม่สบายแบบคุณป้าบ้าง ว่าแต่..................ที่นี่ที่ไหนเนี่ย!!
ไดกิที่มัวเเต่เขียนไดอารี่ ที่ตนมักจะทำประจำเมื่อเห็นอะไรที่น่าตื่นเต้นและน่าจดจำ จนลืมมองไปข้างนอกว่า ถึงที่ไหนแล้ว
"เฮ้อ อ ดีนะเนี่ยะ ยังไม่เลย เฮ้อ อ โล่งจัง ^ ^ "ยิ้มสดใสออกมาโดยที่ไม่สนว่า นที่นั่งรอบข้างตน จะมองว่าเป็นยังไง
เค้าไม่รู้ตัวหรอกว่า รอยยิ้มนี้ มันทำให้ใครต่อใครต้องละลาย และหลงไหล
"สถานีต่อไป โตเกียว" เมื่อเสียงเตือนดังขึ้น คนตัวเล็กก็หยิบกระเป๋ามาสะพายแล้วเตรียมตัวที่จะลง
ตี๊ด ด ด เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงของไดกิ ทำให้เจ้าตัวรีบหยิบมาดู เป็นข้อความจากต่างประเทศ คุณป้าสินะ
...�??ไดกิจ้ะ ตอนนี้ป้าส่งคนไปรับหน้าสถานีนะ เป็นรถสีดำนะจ้ะ ไม่ต้องห่วง มีคนคอยรับหนูอยู่หน้าสถานีแล้วล่ะ ถ้าถึงบ้านแล้ว ที่ห้องนอนของหนู จะมีลิ้นชักอยู่ ในนั้นจะมีค่าใช้จ่ายทั้งหมด แล้วก็ บัตรเอทีเอ็มนะจ้ะ ฝากเคย์จังด้วยนะลูก จาก ป้ายูโกะ.........
"ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ"พูดออกมาเสียงเข้มแข็ง ไม่พูดเปล่า สองมือเล็กยังกำแน่น ก่อนทำท่า สู้เว้ย ออกมา สายตาคนทั้งรถ มองมาทางต้นเสียง
"แหะๆ ขอโทษครับ" ไดกิยิ้มแหย ก่อนจะนั่งลงกับที่ เมื่อรถหยุดนิ่ง เค้าก็ลุก เดินลงรถไฟ
"คุณ ไดกิใช่มั้ยครับ" เป็นผู้ชายสองคนเดินมาหาผม การแต่งตัวของเค้า เหมือนพวก บอดี้การ์ดยังไงไม่รู้ สูทดำ ใส่แว่นดำ ผู้โดยสารที่ทั้งรอรถและลงจากรถ มองมาทางผมด้วยสายตางงๆ
"เอ่อ คะ ครับ ไดกิครับ"
"เชิญทางนี้ครับ"ทั้งสองหลบทางผม ก่อนจะผายมือไปยังประตูทางออก ซึ่งตรงนั้น ก็มีพวกแปลกๆแบบคุณลุงทั้งสอง ยืนเรียงกัน.....จนตอนนี้ ผมไม่แน่ใจแล้วว่า ผมจะมาเลี้ยงเด็ก หรือจะไปรับมรดกพันล้าน น
"เอ่อ ฮะๆ" เดินตามมาแบบ งง งง สิ่งที่ปรากฎคือ รถหรูสีดำ อย่างที่คุณป้าบอกมาจริงๆด้วย
"เชิญครับ คุณไดกิ"
"ฮะ " ผมก้าวเดินอย่างประหม่า า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเลยสักครั้งที่จะนั่งรถที่ดูแพง และหรูขนาดนี้ เมือก้าวขึ้นไป ประตูก็ถูกปิดโดยคุณลุงอีกครั้ง ก่อนรถจะค่อยๆเคลื่อนตัวออกช้าๆ จนความเร็วมันคงที่
.........นี่เป็นครั้งแรกอีก ที่ผมได้มาที่โตเกียว คือ ตึกสูง เมืองดูสะอาดจนผมอยากจะลงไปเดิน ผู้คนมากมายมาจากไหนกันนะ สถานที่ที่ดูดีพวกนี้ ต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน..................
"เชิญครับ" เวลาผ่านไป รถคันหรูก็ขับเคลื่อนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง หลังไม่ใหญ่มาก แต่ดูหรู นี่ให้เด็กอยู่ในบ้านแบบนี้ สุดยอดดดด
"ฮะ "ผมลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน มองดูรอบๆ ข้างหน้ามีสวนเ็กๆ พร้อมโต๊ะจิบกาแฟยามเช้า า ดูไฮโซจัง เดินไปจนถึงตัวบ้าน ประตูใหญ่ถูกผลักออก ภายในตกแต่งอย่างเรียบร้อย แต่.................ยังไม่เห็นเด็กสักคนเลย...
ผมเดินไปที่ห้องนอนตามที่คุณป้าบอก ในบ้านนี้ มีห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำหนึ่งห้อง ห้องครัว และห้องรับแขก หน้าประตูห้องนอนหนึ่ง มีป้ายติดไวว่า "ห้ามรบกวน" นั่นคงเป็นห้องเจ้าหนูสินะ ผมจึงเดินเลยไปเปิดอีกห้อง นี่ห้องผมสินะ
ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิด ก่อนหมุนมันเบาๆ เมื่อเปิดเข้าไปภายในห้องถูกจัดอย่างหรู เตียงกว้าง ผ้าม่านสีอ่อนๆ ช่างต่างจากห้องของเค้าที่โอซาก้ายิ่งนัก เห็นดังนั้น คนตัวเล็กก็วางกระเป๋าลง ก่อนจะกระโจนลงที่เตียงอย่างแรง
"ว้า า นิ่มจัง ง >< " ร่างเ็กกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนกว้าง ก่อนตาเล็กจะเหลือบไปที่นาฬิกาที่ถูกแขวนไว้บนผนัง
"ห้าโมงแล้ว ได้เวลาอาหารเย็นสินะ " ว่าแล้วก็เดินไปที่ลิ้นชักที่ป้าบอกแล้วหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมา ก่อนจะหยิบสิ่งที่อยู่ในนั้น มีเงินหนึ่งก้อน จดหมาย และบัตรเอทีเอ็ม มือเล็กเปิดจดหมายขึ้นอ่าน
�??...หนูไดกิจ้ะ เงินก้อนนี้ คือค่าเทอมของหนูนะแล้วก็ เงินสำหรับใช้จ่ายภายในบ้านและส่วนตัว ส่วนเงินเดือนค่าเลี้ยงดู ป้าจะโอนเข้าบัตรนะจ้ะ อ๊ะ อย่าลืมไปตั้งรหัสบัตรใหม่ล่ะ ฝากลูกชายด้วยนะจ้ะ...........
"ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ"ร่างเล็กยิ้มกว้าง ก่อนจะเก็บเงินทั้งหมดไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินไปที่ครัว
"ทำอะไรดีน้า า า ในตู้เย็นมีอะไรบ้างเอ่ย ย ย >< "ยิ้มกว้างๆก่อนจะเปิดตู้เย็น
"หื้ม มม วัตถุดิบเพียบ เคย์จังน่าจะเป็นเด็กกำลังโตสินะ"
"เรียกใครว่า เคย์จังนะ"เสียงเย็ยทุ้มหนึ่งดังขึ้น
"ก็ น้องเคย์จังไง >< "พูดโดยไม่มองต้นเสียง
"ตลกหรือไง"
"น่ารักจะตาย เคย์จัง เคย์จัง"
"นาย!!"
"แล้วนายเป็นใครอ่ะ??" ไดกิที่หยิบของจากตู้เย็นมาวางที่เคาท์เตอร์ได้จังหวะเงยหน้าขึ้นมาถามคนตรงหน้า ตาเล็กมองไปก็พบชายรุ่นเดียวกับเค้า ใบหน้าขาวราวหิมะ จมูกโด่งๆ รับกับปากเล็ก ดวงตาคมมองดูน่าเกรงขาม และมีเสน่ห์ในเวลาเดียวกัน รูปร่างสูงโปร่ง
"..........."
"หรือว่า มาเก็บค่าไฟล่ะ ><"ท่าทางยิ้มยียวน ใสซื่อทำให้คนที่มาใหม่เริ่มหงุดหงิด
"ตลก แล้วนาย มาทำอะไรในบ้านคนอื่น มิทราบ"
"เอ้า มาเลี้ยงเด็กซิ น้องเคย์จังอ่ะ นายรู้จักมั้ย ^^ "พูดไปด้วย ยิ้มไปด้วย มือเล็กก็จับนู่นหยิบนี่ไปเรื่อย
"ห้ะ เด็ก!!!"
"ใช่ ชื่อ อิโน่ เคย์จัง"
"คุณแม่ ส่งใครมาเนี่ยะ"เสียงทุ้มบ่นเบาๆ
"หืม?? ถ้าไม่มีธุระ กลับไปได้แล้วนะ นู่น ประตู"ไม่พูดอย่างเดียว มือเล็กชี้ไปทางประตูใหญ่
"ชั้น อิโน่ เคย์"
"หืม ว่าไงนะ เป็นเกย์หรอ >< "
"ตลก"
"ขำดิๆๆๆ ฮิย่ะฮ่าฮ่า า "คนตัวเล้็กหัวเราะกว้าง ง
"มันน่า ตลกตรงไหน ชั้น ลูกของคุณแม่ยูโกะ และ ชั้นคือ อิโน่เคย์" พูดเน้น
"ฮ่ะ จริงหรอๆๆ เคย์จังหรอ นี่เคย์จังจริงๆหรอ อ" ไดกิวางของลงแล้วเดินไปใกล้ๆคนตรงหน้า ก่อนจะมองไปทั่วๆ
"หยุดใส่ไอ้คำว่า จัง ต่อท้ายชื่อชั้นสักที"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ เคย์จัง"
"บ้ารึเปล่า บอกว่า อย่า.."
"จุ๊ๆๆๆ พูดไม่เพราะเลย ไปนั่ง เดี๋ยวทำอาหารเย็นให้กินนะ เคย์จัง" คนตัวเล็กวางนิ้วชี้บนปากสวยของเคย์
"ตลก นี่นาย!!!"
"อ้อ อ ชั้น อาริโอกะ ไดกิ เรียกไดจังก็ได้นะ ^^"
"บ้าไปแล้ว ชั้นจะโทรบอกคุณแม่ ให้เปลี่ยนคน"
"หืม ม กลัวจัง ไปนั่งๆๆๆ"ไดกิดึงแขนคนตัวสูงกว้่าให้ไปนั่งบนโซฟา แต่ด้วยความที่ ตัวเล็กกว่าและร่างสูงเองก็ขัดขืน ทำให้คนตัวเล็กเซไปที่หน้าอกแกร่ง
ตึก ตึก ตึกๆๆๆ เสียงใจเต้นรัวแปลกๆเกิดขึ้นกับเค้า นี่มันเรื่องอะไร ทำไม
"ซุ่มซ่าม"
"..............."
"รีบไปทำสิ ไออาหารเย็นน่ะ จะได้กินมั้ย ถ้าเลยหกโมงตครึ่ง ชั้น ไม่ กิน" ไม่ใช่แค่ไดกิที่เป็น แต่ อิโน่ คย์ ที่เพิ่งเคยเจอเหตุการณแบบนี้เป็นครั้งที่สอง ใจเต้นงั้นหรอ ไม่ ไม่
"............"
"........."
"รอแป้บนึงนะ เคย์จัง" ไดกิที่เรียกสติมาได้ก็รีบตอบแล้วกวนกลบเกลื่อนอาการที่เป็นอยู่
".............." เคย์เดินนิ่งไปนั่งที่โซฟาใหญ่กลางห้อง ก่อนจะนั่งนิ่งๆคิดอะไรบางอย่าง ง
ด้านไดกิเอง ก็ทำอาหารไปด้วย ในใจก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็เลือกที่จะลืมแล้วไม่คิดอะไรดีกว่า แม้ว่าในใจจะรู้สึกไปไกลแค่ไหนก็ตาม
.
.
.TBC
อ้าก ก เรื่องที่ตั้งใจและ ตั้งใจ จะมีคนชอบมั้ย ย TT คือ งงเอง แต่งไปงงไป ฟินไปด้วย ย
ยังไงก็ อยากได้กำลังใจนะค่ะ ขอบคุณผู้ที่มาอ่านค่ะ
どうも ありがとうございます。
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น