[SF] แอบรัก

เนื้อเรื่อง

เรื่อง :: ♥ แอบรัก
เมน :: ♥ NakaYama
โดย :: ♥ InooAm
ตรวจทานและ แก้ไข :: ♥Gamsri


...........................เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นค่ะ...........................................



ผมยามาดะเรียวสุเกะ..ผมเป็นหนึ่งในสมาชิกวงเฮย์เซย์จั้มพ์..มิตรภาพของพวกเราเป็นไปอย่างราบรื่น

ยกเว้น

ไอเพื่อนโย่งตัวสูงเปรตนั่น!! มันชอบส่งสายตาบางอย่างที่ผมก็ไม่รู้ความหมายของมันมาให้ผม...

นอกจากสายตาแล้ว การกระทำขอมันก็กวนใจผมมากด้วย!!!

ผมพยายามจะไม่คิดอะไรนะ เพราะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เราก็เล่นกันถึงเนื้อถึงตัวปกติด้วย

แต่ ปัจจุบันนี้


ผมว่า....ในตาของหมอนั่น มองผมแปลกไป...... นี่ผมไม่ได้คิดไปเองนะ...พวกคุณก็น่าจะเห็นนี่ (ไรท์เตอร์เองก็เห็นนะ อิอิ )................
.
.
.
.



"ยามะจางงงงงงงง.."มาแล้ว เสียงของมันมาแล้ว แต่ไม่ไวเท่าตัวของมันที่พุ่งเร็วกว่าจรวตติดเทอร์โบเสียอีก(เว่อไปแระ)

"เฮ้ย ย ย ..."ผมสะดุ้งเมื่อแขนแกร่ง หรือกล้ามนะ มาเกาะที่แขน(อวบๆ) ของผม

"วันนี้กลับบ้านด้วยกันน้า า ."ทำตัวร่าเริง อเลิท น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย

"เออๆ.."ผมแกะไอแขนปลาหมึกออก ก่อนจะเดินไปเก็บของ หลังจากที่เราเหล่าเฮเซจั้มพ์ซ้อมการแสดงเพื่อเตรียมขึ้นคอนเสิร์ตใหญ่ จอนนี่เวิล์ด...

มือสวยหยิบผ้าในกระเป๋าออกมาเช็ดเหงื่อตามใบหน้า ก่อนจะซับที่คอ แล้วนั่งลงเพื่อพักเหนื่อยจากการซ้อม เพื่อนๆคนอื่นในวงเองก็เช่นกัน บางคนนั่งบนโซฟา บางคนก็นั่งพิงกระจก

"ยามะจัง.เดี๋ยวไปซื้อน้ำให้นะ..^^"เสียงที่ผมหมั่นไส้พูดตะโกนดัง เล่นเอาเพื่อนในวงหันไปมองยูโตะเป็นสายตาเดียว ก่อนจะหันมามองผม 

"เอ่อ มะ.."

"น้ำสตอเบอรี่แล้วกันนะ..>< " ไอ้โย่ง ไอสูง ไอเปรต ไอปีศาจปูนิ่ม ไอ้ยูโตะ มันไม่ฟังคำตอบของผมเลยสักนิด พูดเองเออเองก่อนจะวิ่งออกจากห้องซ้อมไป

"เน่ ยามะจัง..ทำไมช่วงนี้ยูโตะทำตัวแปลกๆนะ"เสียงของเพื่อนรักตาแป๋วอีกคนของเค้าพูดขึ้น ก่อนจะคลานมาใกล้ๆผม

"นั่นสินะ...สงสัยหน้าร้อน คงจะเป็นบ้าหน่ะ.."ผมตอบไปพลางเอาผ้าพาดคอ ก่อนจะใช้มือโบกไปมาเพื่อพัดให้ความร้อนจางลง

"แต่ชั้นว่า..มันกำลังอยากให้ยามะจังสนใจอยู่นะ ว่ามั้ย ฮิคารุ.."ลีดเดอร์ของวงพูดขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้มให้ฮิคารุ

"นั่นสิ เนอะ..ฮ่าๆๆ" สิ้นเสียงฮิคารุ ทำเอาคนในห้องหัวเราะครึกครื้นกัน ในขณะที่ผมเองก็...เริ่มคิดหนักกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเพื่อนตัวสูง

.......ตอนแรก ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอเพื่อนในวงเริ่มพูดถึง มันทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ได้คิดไปเองว่า ยูโตะเปลี่ยนไป....


ก่อนที่พวกเราเหล่าจั้มพ์จะแยกย้ายกันกลับบ้านของตน...ไอโย่งก็เริ่มทำการประหลาดอีกครั้ง!

"ยามะจังง มา เดี๋ยวถือกระเป๋าให้นะ ><"พูดก่อนจะกระชากกระเป๋าหลุยซ์ราคาแพงของเรียวสุเกะไปถือ ก่อนจะยิ้มกว้าง

"....เออ ตามใจ!!" คนตัวเล็กพูดประชด............นี่เห็นชั้นเป็นง่อยรึไงห๊ะ ไอโย่ง.............

"พรุ่งนี้แล้วสิน้า า า กับคอนเสิร์ต ตื่นเต้นจังเนอะ ยามะจัง ^ ^ " พูดแล้วก็หันมายิ้มกว้างอีกรอบ..........นี่กะจะยิ้มแข่งกับรุ่นพี่ผักชีสไมล์เรอะ!!!

"อืม ก็นะ."ผมตอบปัด และเดินต่อ

"ยามะจังไม่เหมือนเดิมเลยอ่ะ .." พูดเสียงงอนนิดๆ ก่อนจะหยุดเดิน ทำให้ผมหันกลับไปมอง แล้วหยุดเดินบ้าง

"ยังไงมิทราบ.." นั่นสิ ผมว่า ผมเหมืนเดิมทุกอย่างเลยนะ มีแต่แกสิไอโย่ง ที่ทำตัวแปลกไป...ทำยังกะเรากุ๊กกิ๊กกันอยู่ยังงั้นแหละ!!!

"...ก็ ยามะจังอ่ะ... ก็.."ร่างสูงตะกุกตะกัก

"ก็อะไร?.."

"ช่างเหอะ กลับบ้านกันเนอะ ^ ^ "มันรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม แต่ตามันหน่ะ ไม่ได้เข้าร่วมกับปากที่ยิ้มร่านั่นเลย.......ดวงตาที่ดูผิดหวัง หรือบางทีก็ดูเหมือน เจ็บปวด?

".........."ผมไม่พูดอะไรต่อ เดินไปข้างหน้า .....ยูโตะทำผมรู้สึกผิดขึ้นมาเสียแล้ว...........

.
.
.
.
.

"ครืดๆ " ไอโฟนสีขาวสั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า คนตัวเล็กที่เช็ดผมอยู่ปลายเตียงหันกลับมามอง และเอื้อมมือไปหยิบมาเปิดดู

"....ยามะจัง <3 (อีโมหัวใจ) ก่อนนอนอย่าลืมปิดหน้าต่างน้า วันนี้ลมแรงน่าดูเลยเนอะ ฝันดีนะ ยามะจังของยูโตะริน...>< " 

"เอ่อ.."หลังจากที่ผมได้เปิดข้อความที่เจ้าโย่งมันส่งมา ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเด็กม.ต้น อีโมบ้าบออะไรฟร่ะ นึกว่าน่ารักนักรึไง!!! แล้วอะไร ยามะจังของโตะริน อะไร!! ใครเป็นของแกมิทราบ

ยามาดะเลือกที่จะไม่ส่งข้อความกลับไป เขาวางโทรศัพเอาไว้ที่เดิมและกลับมานั่งเช็ดผมต่อ แต่ก็รู้สึกไม่ดี ที่ไม่ได้ส่งอะไรกลับไปให้ไอ้โย่งมัน

"ยามะจังไม่เหมือนเดิมเลยอ่ะ..."เสียงนั้นลอยเข้ามาในโสตประสาทผม ดวงตาสุดจะเศร้านั่นอีก - - นี่ผมผิดใช่มั้ยเนี่ยะ

สุดท้าย คนตัวเล็กก็ตัดสินใจที่จะตอบกลับเมล์ของเพื่อนตัวสูง

"....ขอบใจนะ ยูโตะ .." ก่อนจะกดส่งไป


˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜


"ครืดดๆ" เสียงเตือนข้อความดังขึ้น ทำเอาคนที่นั่งรออย่างตั้งใจรีบกระโดดเด้งขึ้นอย่างดีใจ เมื่อตนส่งข้อความไปเกือบสิบห้านาที แต่ไม่มีวี่แววของข้อความที่ส่งกลับมา..

แต่ก็ไม่ได้ดั่งที่หวัง เมือข้อความที่ส่งกลับมา ไม่ได้มีเนื้อหาอะไรมากมายเลย...

"ขอบใจนะ..ยูโตะ.." แม้แต่อีเมล คนตัวเล็กที่เคยสนิทกับเค้าก็ตอบเพียงสั้นๆ....ความน้อยใจก็ยิ่งคลอบงำจิตใจนี้เข้าไปอีก.....

จะไม่ให้น้อยใจได้ยังไงกันล่ะ ก็ช่วงนี้ ยามะจังเอาแต่พูดถึงไดจัง อะไรๆก็ไดจังไปหมด ขนาดถ่ายนิตยสาร..ยามะจังก็ยังได้ถ่ายคู่กับไดจังอีก!!!!! ทำไมบทของผมมันน้อยลงๆนะ ในเรื่องของยามะจังเนี่ยะ!!!
แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ก็หลายปีที่ผ่านมาที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด ผมก็คอยเฝ้าดูยามะจัง ตั้งแต่ยังหน้ากลมๆ จนตอนนี้ เรียกได้เต็มปากว่า สวยมาก... 
โดยที่เค้าไม่เคยรู้เลยว่า สายตาของผม มันบ่งบอกอะไรเค้าอยู่ หรือว่าเค้า ไม่เคยสนใจผมเลยสักนิด....

"ส่งไปไม่ถึงสักทีน้า..ความรู้สึกของชั้น.." บ่นกับตัวเอง โน้มตัวลงนอน..แล้วเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้.....
.
.
.
.
.


"กริ๊ง ง ง ง" เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ... เหลือบไปมอง เป็นเวลา หกโมงเช้า.. ผมรีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันที ทำไมต้องตื่นเร็วทั้งๆที่วันนี้มีซ้อมก่อนคอนเสิร์ตตอนสิบโมงหรอ
ก็...วันนี้ผมจะไปรับยามะจังที่บ้านยังไงล่ะ แล้วก็จะแอบเนียนไปกินข้าวเช้าเหมือนเดิม ม ม ม 

คิดได้ดังนั้น ก็รีบออกจากบ้าน หลังจากที่แต่งตัวและจัดข้าวของเสร็จ

"แม่ฮะ ไปนะฮะ. "พูดอย่างเร็ว ก่อนจะสวมรองเท้า แล้ววิ่งออกจากบ้านไป บ้านของเค้ากับยามะจัง อยู่ใกล้ๆกันแค่นิดเดียว ใช้เวลาเพียงแค่ห้านาทีก็ไปถึง 

ขายาวก้าวมาถึงหน้าบ้านของคนที่คิดถึง..... ก่อนมือจะเอื้อมไปกดกริ๊งหน้าบ้านใหญ่

"กริ๊ง ง" เสียงออดดังขึ้น เรียกคนในบ้านออกมาดู...ประตูใหญ่เปิดอ้า ปรากฏร่างของสาววัยกลางคนน่าตาใจดี

"อ้าวยูโตะคุง.. มาแต่เช้าเลยนะลูก" นั่นไงฮะ แม่ของยามะจัง ใจดีมากๆเลยล่ะ ถ้ายามะจังได้ความใจดีนั้นมาสักครึ่งนึงล่ะก็ ผมคงไม่ต้องนั่งกังวลแบบนี้หรอก

"สวัสดีครับ คุณแม่.. ^++++^" พูดก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง แล้วเดินตามคุณแม่ที่ออกมาเปิดประตูให้ผมเข้าไปในบ้าน..ร่างสูงนั่งลงบนโซฟานิ่ม ก่อนจะมองไปทางคุณแม่(ของยามะจัง) ที่เดินขึ้นไปปลุกลูกชาย(ที่น่ารัก) ให้ตื่น

"ใครมากดกริ่งแต่เช้าเนี่ยะ ฮ้าว ว...อ้าว ยูโตะเองหรอ - -" หน้าตาสลึมสลืออของสาววัยรุ่นอีกคนเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน...นี่ก็ พี่สาวยามะจังครับ บ

"ต้อง ขะ.."

"ไม่ต้องขอโทษหรอก.."พูดตัดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป..นี่ก็ใจดี ถ้ายามะจังได้มาอีกนิด ก็คงจะดีมากเลยล่ะน้า า า 

ผมนั่งยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะจินตนาการภาพยามะจังในลุกที่ดูหวานๆ ยิ้มแย้ม ม ไม่ดุ แล้วก็ น่ารัก ><

"มาทำบ้าอะไรแต่เช้า! ห้ะ!"แต่เสียงหนึ่งก็ทำให้ภาพในหัวของผม อันตรทานหายไป พร้อมกับปรากฏร่างของคนที่ผมรีบมาหาแต่เช้าในชุดนอนสีขาวโคร่งตัวใหญ่ ที่ยาวถึงเข่า 
"ลูก ทำไมพูดแบบนี้กับยูโตะคุงล่ะ เรานี่.."ยูโตะเมื่อได้ยินดังนั้น ก็หันมายิ้มก่อนจะยักคิ้วให้กกับร่างบาง

"ชริ เข้าข้างกันจังเลยนะ ผมลูกแม่นะฮะ!!" ก่อนจะงอนแล้วเดินปึงปังไปที่ห้องน้ำ แต่ก็ต้องทำให้หงุดหงิดเพราะ ห้องน้ำมีคนใช้อยู่...

"อย่าสนใจเลยลูก เดี๋ยวแม่เตรียมอาหารเช้าให้นะ.."พูดก่อนจะยิ้มอย่างใจดีแล้วเดินเข้าครัวไป ร่างสูงยืนก่อนจะโค้งให้ผู้เป็นแม่นิดๆแทนการขอบคุณ แล้วนั่งลงที่เดิม

"ฮึ้ย!!"ร่างเล็กส่งเสียงไม่พอใจ ฟึดฟัดแล้วเดินมานังยังโซฟานิ่มใกล้ๆร่างสูงที่ทำให้เค้าหงุดหงิดเสียเหลือเกิน..จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ไอความรู้สึกผิดบ้าๆ มันทำเค้าคิดมากจนไม่ได้นอนทั้งคืนน่ะสิ!!

"ใจเย็นนะ ยามะจัง โมโหหิวล่ะสิเนี่ยะ ฮ่าๆๆ" ผมพูดแซวคนตัวเล็ก ทั้งๆที่รู้ว่ายามะจังกำลังอารมณ์เสียก็เถอะ

"บ้านนายสิ!!"พูดใส่ก่อนชะเชิดหน้าแล้วหันหนี

"นี่ลูก พูดกับยูโตะคุงดีๆหน่อยสิจ้ะ.."ผู้เป็นแม่ที่ยกอาหารมาวางที่โต๊ะ ออกมาได้ยินบทสนทนาที่ลูกชายพูดกับเพื่อนรักห้วนๆก็รีบตักเตือนทันที

"คร้าบๆๆๆๆ" ก่อนจะหันไปจิกตาไม่พอใจใส่.....ไอบ้ายูโตะ มากวนประสาทแต่เช้า แถมยังไปอ้อนแม่อิท่าไหนไม่รู้อิก น่าหมันไส้จริงๆ!!!


˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜


การทานอาหารเช้าของยูโตะในบ้านยามาดะก็ผ่านพ้นไปด้วยดี(?) เอ่อ จะว่าไปก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ เพราะร่างสูงกวนบาทาคนตัวเล็กตลอดการกิน แต่ผู้เป็นแม่ก็ยังมองว่าเป็นการหยอกล้อที่น่ารัก
จึงไม่ได้ว่าอะไร ส่วนยามะจัง เมื่อกินข้าวเสร็จ ก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกจากบ้านพร้อมกับร่างสูงที่เอาแต่ตามเกาะเค้ายังกะเงาตามตัว...

"นี่ยูโตะ...!!" คนตัวเล็กที่หมดความอดทนหันมาหาคนตัวสูงที่เอาแต่แกล้งเค้าตลอดการเดินทางไปบริษัท

"หืม.." คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมาสบตา ก่อนจะทำหน้าแบ๊ว...........

"นึกว่าตัวเองน่ารักมากรึไงห้ะ..ตัวยังกะควาย!!!" ....อยากจะพูดออกไปนะ แต่ก็ทำได้เพียงคิดในใจ

"ไม่มีไร.." เพราะเห็นหน้าของยูโตะแล้ว...เอ่อ พูดไม่ออก ด่าไม่ลง(ได้ข่าวว่าด่ามาเยอะแล้วนะ : อิไรท์เตอร์)

"ฮิฮิ.."หัวเราะอย่างร่าเริง ก่อนจะเกาะแขนคนตัวเล็กแล้วเดินเข้าบริษัทไป

การซ้อมผ่านไปได้ด้วยดี และแล้วก็ได้เวลาขึ้นแสดงคอนเสิร์ตใหญ่ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ขึ้นเวที แต่นี่มันคืองานของบริษัท แถมครั้งนี้ พวกเค้าได้ขึ้นแสดงในฐานะ เฮเซจั้มพ์ ไม่ใช่แค่แบ็คอัพ
หรือแดนเซอร์...ต้องทำให้มันออกมาดีที่สุด...

"ああ、僕には君にしか見せられない顔がある" เสียงของยามะจังร้องขึ้นนำแล้ว เพลงนี้แหละsuper delicate ที่ผมจะได้ใกล้ชิดยามะจัง รับรองเลย ย งานนี้ ผมจะทำให้ทั้งโลกได้รู้ว่า 
นากายามะ ถ้าจะไม่แคร์สื่อ ก็ไม่แพ้ชาติ เคย์ได ในโลกกกก โฮะๆๆๆๆๆๆๆ ^ ^ การแสดงก็เป็นไปปกติ แต่ไม่ปกติก็แค่ว่า น้องๆขึ้นมาแสดงร่วมด้วย แต่ก็ไม่เป็นไร เด็กพวกนี้ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคนัก...

ใกล้แล้วๆๆๆ ใกล้ท่อนนั้นแล้ว

"เยส.." คิดกับตัวเองในใจ ก่อนจะเขยิบเข้าไป ด้วยไลน์ที่ถูกเปลี่ยนเพราะน้องๆเซ็กซี่โซนร่วมแสดง ทำผมกับยามะจังอยู่ห่างกันนิดนึง แต่แล้ว......

"君にしか見せられない顔がある..." ท่อนนี้ของผมกับยามะจัง..ถูกเจ้าเด็กน่าตาน่ารักที่ชื่อโชริแย่งชิงไปแล้วววววววว !!!!!!!!!!!!!!!!!!! ความหวังว่า คู่นากายามะ จะออกสื่อไม่แพ้ชาติ เคย์ได ก็ได้พังลงกับตา...
แต่ก็ไม่สามารถโวยวายอะไรได้ ผมก็ตั้งใจทำหนน้าที่ของตัวเองคือ แสดงให้จบ แม้ในใจจะร้อนเป็นไฟก็ตามมมม

"ああ、僕には君にしか見せられない顔がある........."และแล้ว เพลงก็จบลงด้วยเสียงปรบมือมากมายยยย 

"............ไม่เป็นไร ช่วงทอล์ก ผมค่อยไปยืนเนียนเอาก็ได้ ชริชะ!! ไม่ยอมแพ้เด็กเมื่อวานซืนหรอกนะ จะบอกให้.." บ่นอุบอิบในใจ พลางส่งสายตาสุดจะอาฆาต(?) ไปให้กับรุ่นน้องตัวเล็กที่ไรู้อิโหน่อิเหน่ด้วยเลย

พวกเราพูดคุยสนธนากันได้สักพัก จู่ๆ เจ้าเคนโตะมันก็เนียนไปยืนข้างยามะจังของผมมมมมมมม ก่อนจะหันหน้าเข้าหา แล้วเรียกยามะจังของผมให้หันหน้ามามอง...

"ยามะจัง ..... ไปด้วยกันนะ ^^ " ก่อนจะยิ้มให้กับยามะจัง(ของผม) แล้วยามะจังล่ะๆๆ ว่ายังไงๆๆๆๆๆๆ

"อื้ม ^ ^ " ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอามีดมาจิ้มผมเถอะ แบบนี้

ก่อนที่ไอเจ้าเคนจัง จะจับมือนุ่มนิ่มของยามะจังแล้วลากลงเวทีไป ... สีหน้าของผมตอนนี้หรอ เก็บมันไว้ไม่มิดแล้วหล่ะ ความไม่พอใจมันถูกแสดงออกมาผ่านสีหน้า ก่อนจะจ้องเขม็งไปยังคนทั้งสอง!!

"ปึงปังปึงปัง.." ผมทำเป็นเดินเสียงดังเพื่อที่จะให้ยามะจังที่กำลังนั่งเล่นกับไดจังหันมาสนใจผมบ้างหลังจากที่จบคอนเสิร์ต ตอนนี้ ทุกคนอยู่กันเป็นคู่ที่ห้องแต่งตัว ที่จริงแล้ว ผมจะไปนั่งเล่นกับเคย์โตะก็ได้นะ
แต่ผมอยากเล่นกับยามะจังมากกว่านี่!!!

"ปึงปังๆๆๆ" ยังคงทำนู่นนี่เสียงดังเพื่อให้ยามะจังหันมามอง แต่ก็ไม่ได้ผล มีเพียงแค่ไดกิที่เหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร เงยหน้าขึ้นมามองเท่านั้น..แต่สวรรค์ก็เข้าข้างผม

ไม่สิ ต้องบอกว่า เทวดาตัวน้อยน่ารักอย่างไดกิก็ช่วยผมด้วยการสะกิดยามะจังให้มองมาทางผม ก่อนที่จะลุกเดินไปหาอิโน่จัง ........ ได้การล่ะ ^ ^

"เป็นบ้าอะไรของนาย ห้ะ!!" เมื่อยามะจังเดินตามผมออกมาตรงทางเดินที่ไม่มีคนแล้ว ร่างเล็กก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจใส่ผมทันที

"ยามะจังอ่ะแหละ ไม่เหมือนเดิม.."ผมพูดก่อนจะมองจ้องไปที่ดวงตาสีนิลสวย ซึ่งเจ้าของดวงตากลมโตก็หลบตาผมด้วยการเสมองไปทางอื่น

"..........."คนตัวเล็กไม่พูดอะไร

"ยามะจังเปลี่ยนไป..."เสียงของผมเริ่มที่จะเบาลง

"ยังไง?"คนตัวเล็กพูดขึ้นทั้งๆที่ยืนหันหลัง

"ก็....ก็ยามะจัง"

"นายตะหากยูโตะ เป็นอะไรของนาย..ชอบทำตัวเหมือนเด็กอยู่ได้.."เป็นยามะจังที่เริ่มพูดก่อน เล่นเอาผมตกใจไม่น้อยเมื่อคนตรงหน้ายืนกอดอกแล้วหันกลับมามอง

"คะ คือ..."

"แถมยังชอบทำให้ชั้นคิดมาก...ชอบทำให้ชั้นรู้สึกผิด ชอบทำให้ชั้นรู้สึกว่านาย เปลี่ยนไป!!" คนตัวเล็กพูดเสียงดัง ก่อนจะเงยหน้ามองผม

"ขะ ขอโทษ..."ผมมองจ้องไปในดวงตาสีนิลอีกครั้ง

"นายชอบทำให้ชั้นคิดไปเอง ทั้งๆที่ ชั้นและนายก็แค่เพื่อนกัน แต่ทำไม.."

"ก็ชั้นชอบยามะจัง!! เอ้ย ย ย.."ไม่ทันแล้วครับ ผมหลุดปากพูดมันออกไปแล้ว เอาไงล่ะทีนี้ ......ต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่เลยย....................

"ไม่ตลกแล้วนะ!!!" คนตัวเล็กก้มหน้า 

"มันไม่ตลกเลย ไม่ใช่เรื่องตลก นี่คือเรื่องจริง!!" ผมพูดด้วยเสียงหนักแน่น

"ชั้นจะเชื่อนายได้รึไง ที่ผ่านมา ทุกเรื่องนายทำเหมือนมันเป็นเรื่องเล่นๆ เป็นเรื่องสนุก ทุกๆเรื่องที่นายทำ มันไม่เหมือนเมื่อก่อน!!!" คนตัวเล็กตะโกน ถ้าผมมองไม่ผิด ใบหน้าหวานนั้น แดงราวกับสตอเบอรี่

"ไม่เหมือนยังไง..."

"กะ ก็..."

"........."คนตัวสูงรอฟังอย่างตั้งใจ

"ตอนนี้นายโตขึ้นแล้ว มันไม่เหมือนเมื่อก่อน นายจูบกับผู้หญิงในละคร!!" คนตัวเล็กพูดออกมาก่อนจะเอามือปิดปากตัวเองเหมือนกับว่าตกใจในสิ่งที่หลุดจากปาก..........ใช่ เค้าน้อยใจยูโตะ แม้เป็นแค่เรื่องงานแต่เค้าก็ยังเอามาคิด
ยิ่งยูโตะมาทำดีด้วยมากๆ ก็พาลคิดไปว่า ยูโตะมาไถ่โทษ และยิ่งกว่านั้น ก็แค่เซอร์วิสแฟนๆ ไม่ได้จริงจังกับเค้า...ทั้งๆที่เรียวสุเกะคนนี้ คิดเองไปไกลแล้ว.................

"ห้ะ จูบ.."ผมตกใจในคำตอบที่ดูไม่ตรงคำถามเลยสักนิดของคนตัวเล็ก...

"ไอยูโตะบ้า ไอบ้า!! " ตะโกนด่าออกมาแก้เขิน

"มันก็แค่มุมกล้องหน่ะ แต่นี่ ของจริง" พูดจบก็ดึงคนตัวเล็กเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยน ลิ้นหนาพยายามแทรกเข้าไปยังโพรงปากนุ่มเบาๆ ก่อนจะหยอกล้อกับลิ้นเล็ก 

"ไอบ้า!!"คนตัวเล็กผลักผมออกอย่างแรง 

"ยามะจัง...ไม่ชอบหรอ.." ผมทำอะไรลงไปเนี่ยะ...

"ไอโย่งบ้า!!"พูดก่อนจะเดินหนี แต่ผมก็ไม่ยอมหรอกนะ เมื่อยามะจังรู้ความในใจของผมแล้ว....ผมก็อยากได้คำตอบจากยามะจังเหมือนกัน!!!

"ทียามะจังล่ะ อะไรก็ไดกิๆๆ แล้วตอนอยู่บนเวที ที่ตรงนั้น ข้างๆยามะจัง มันเป็นของชั้นไม่ใช่โชริ แล้วไอที่เจ้าเคนโตะมันชวนนายไป นึกว่าชั้นไม่รู้หรอว่า มันหมายถึงอีกความหมายนึงอ่ะ นายก็ยังยิ้มดีใจ แล้วไปกับมัน!!"ผมพูดในสิ่งที่
ผมอยากจะพูดออกไปให้หมด มันก็จริงนี่นา า ท่อนนั้น ผมต้องได้ยืนคู่ยามะจังสิ บทสัมภาษณ์ยามะจังตองพูดถึงผมซิ ถ่ายนิตยสาร ต้องคู่ผมสิ แล้วไอ้ประโยคที่เคนโตะพูดตัดหน้าผมก่อนที่ผมจะพูดกับยามะจังอีกล่ะ!!!

.
.
. 

ผมรอคำตอบจากคนตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ถ้าหากยามะจังไม่คิดอะไร เรื่องที่เกิดขึ้นก็แค่อาการหวงเพื่อน ผมก็พร้อมที่จะหยุด...

"ก็แค่งาน คิดไปไหนไอโย่ง" คนตัวเล็กหยุดเดิน ก่อนจะพูดขึ้น นั่นทำให้ยูโตะยิ้มร่า า ก่อนจะเขยิบมาใกล้ยามะจังยิ่งขึ้น


"ก็..ก็กลัวยามะจังจะเห็นคนอื่นสำคัญกว่านี่นา" พูดก่อนจะชะโงกหน้าไปใกล้คนตัวเล็กจากด้านหลัง

"บ้าน่า..ถ้าเป็นแบบนั้น ชั้นคงไม่เดินตามนายมาหรอก ไอโง่!!!" พูดกระแทกเสียง ก่อนจะเดินตึงตังเข้าห้องไป

.........สรุปว่า ใครมาง้อใครกันแน่ ตอนแรกผมงอนยามะจังไม่ใช่หรอ แต่ทำไมตอนนี้ กลายเป็นผมต้องไปง้อแล้วล่ะ.............

แต่...ไม่ว่าจะยากยังไง ผมก็จะง้อ...ง้อจนยามะจังหายงอนเลย

แม้คำตอบของยามะจังจะไม่ตรงกับคำถาม แต่ท่าทางและคำพูดนั้น...ผมว่า ผมได้คำตอบแล้วหละ...........ว่า.........

.....................เราสองคนใจตรงกัน...........................

.
.
.
.

.............. บางทีคำว่า"รัก" มันก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับ ........ การกระทำที่สื่อออกมาว่า "รัก"..............


˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜END?˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜


SP

"ยามะจาง ง ง อย่าโกรธเลยน้า า " เสียงของยูโตะดังขึ้นแล้วเดินตามคนตัวเล็กเจ้าของชื่อที่เดินปึงปังหนีไป

"เอ่อ เคย์จัง ยามะจังเป็นอะไรอ่ะ" เสียงใสของไดกิหันไปถามคนตัวสูงที่นั่งผูกเชือกรองเท้าอยู่

"อ๋อ...โมโหหิวหน่ะ.."เคย์ตอบ ก่อนจะผูกรองเท้าต่อ..

"ห้ะ..ยังไงอ่าา"

"ก็ยูโตะ มันมัวแต่เลือกของดีๆมาให้ยามะจัง จนลืมเวลาล่ะสิ ...ทะนุถนอมเหลือเกิน น.." พูดก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

"เอ่อ ..... ช่างเป็นคู่รักที่ ไร้ซึ่งเหตุผล..."ไดกิส่ายหัวไปมา ก่อนจะมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มเบาๆ

"ไม่ว่าจะทำยังไง ก็ชนะเคย์ไดไม่แคร์สื่อไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆๆ" คนตัวเล็กบ่นพึมพำก้อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง โดยที่เคย์ก็มองคนรักของตัวเอง


.......ไดจัง..หมกหมุ่นลัทธิเกินไปแล้วนะนั่น..................................


˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜จบจริงๆแล้วจ้า ˜*•. ˜”*°•.˜”*°••°*”˜.•°*”˜ .•*˜

  หลังจากที่แอบเคืองกับบทจูบ(ที่เป็นมุมกล้องในแชร์เฮาส์) เราก็เอามามโนอ่านะว่า ยามะจังต้องเคืองโตะเป็นแน่
แล้วโตะก็ถงแอบน้อยใจยามะจังเล็กๆ เพราะช่วงนี้นางดูจะติดไดกิแจเลย ฮ่า า
ยังไงก็ ชอบไม่ชอบรบกวนติชมกันหน่อยนา า า