คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] LoDae – Flower Boy
ร้านดอกไม้เล็กๆบรรยากาศน่ารักใจกลางย่านอิแทวอน
มีเด็กหนุ่มตัวสูงกำลังจัดดอกไม้ด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ ทั้งๆที่เป็นปิดเทอม
แต่เขากลับต้องมาช่วยงานพี่สาวในร้านดอกไม้หวานๆที่ดูไม่เขากับเขาเลยสักนิด ชเวจุนฮง
ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหอบดอกคาเนชั่นเข้าไปเก็บยังตู้โชว์ตามที่พี่สาวของเขาสั่งไว้
“เจลโล่! ถ้าจัดดอกไม้เข้าตู้เสร็จแล้ว เอาดอกไม้ที่อยู่ในตะกร้าสีขาวไปส่งที่ร้านพี่ฮิมชานให้ฉันด้วยนะ”
ชเวจุนฮี
พี่สาวเพียงคนเดียวของเขา
และเป็นเจ้าของร้านดอกไม้แห่งนี้ตะโกนลงมาจากชั้นสองของร้าน จุนฮีกำลังง่วนอยู่กับการคัดเกรดดอกไม้
จึงต้องให้จุนฮงช่วยดูแลหน้าร้านให้ แม้ว่าจุนฮงจะเป็นผู้ชาย แต่การจัดดอกไม้ของจุนฮงก็ถือได้ว่ามีฝีมือ
ไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน
“แล้วดอกไม้ที่คุณยงกุกอะไรนั่นโทรมาสั่งหล่ะ? จะจัดเองหรือจะให้ผมจัด?”
“นายจัดเลยเจลโล่ เดี๋ยวฉันต้องออกไปธุระข้างนอก”
“ไหนๆก็ออกไปข้องนอกอยู่แล้ว เธอก็เอาดอกไม้ไปส่งให้พี่ฮิมชานด้วยสิ”
“นายนี่น๊า~ ก็ได้
กลับมาจะซื้อขนมมาฝากนะ”
“ดูแลตัวเองด้วยนะจูเนียล”
จุนฮียิ้มให้คนที่เป็นน้องชายก่อนจะหอบตะกร้าดอกไม้สีขาวออกจากร้านไป
พอดีกับที่มีใครบางคนเดินสวนเข้ามาในร้าน ตากลมโตมองสำรวจไปทั่วร้านอย่างตื่นเต้น
ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้าของร้านตัวสูงที่ยืนทำหน้านิ่งมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
ปากอิ่มส่งยิ้มกว้างจนตาหยีให้เจ้าของร้าน
เป็นรอยยิ้มที่คนมองเห็นแล้วอดที่จะใจเต้นแรงไม่ได้
ตากลมโตกับแววตาแสนซนขี้เล่น...
หน้าตาน่ารัก เหมือนลูกแมว ดูมีเสน่ห์และดึงดูดสายตาของเขาได้ดีเหลือเกิน
“ร้านน่ารักจังเลยนะ”
“ครับ”
“อย่าบอกนะว่านายเป็นเจ้าของร้าน?”
ลูกค้าตัวเล็กถามอย่างอดสงสัยไม่ได้
จุนฮงจุ๊ปากเล็กน้อย
“ถ้าเป็นผมแล้วจะทำไมครับ?”
“นายเป็นเจ้าของร้านจริงดิ? ฉันไม่คิดว่าร้านน่ารักๆแบบนี้นายจะเป็นเจ้าของหน่ะ
มันดูไม่เข้ากับนายเลยสักนิด”
จุนฮงมองลูกค้าช่างพูดที่กำลังหัวเราะคิกคักก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงมากนัก
แต่เขาก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่แสดงด้านแย่ๆของตัวเองออกไปต่อหน้าลูกค้า
เพราะไม่อย่างนั้น เขาอาจจะโดนจุนฮีด่าเอาก็เป็นได้
“รับดอกไม้อะไรดีครับ?”
“อืม... ฉันอยากได้ดอกไม้น่ารักๆ
ที่ดูสดใสๆหน่อยหน่ะ”
จุนฮงชี้ไปทางกระบะสีขาวที่เต็มไปด้วยดอกคาเนชั่นสีสันสดใส
ลูกค้าตัวเล็กยืนมองดอกไม้ในกระบะเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้ารัว
“เขาไม่ชอบดอกคาเนชั่น”
“งั้นก็เยอบีร่าครับ”
“เยอบีร่าก็ไม่เอา”
“ดอกทานตะวันหล่ะครับ?”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบ”
“งั้นคุณลูกค้าจะเอาดอกไม้อะไรดีครับ?”
จุนฮงเม้มปากตัวเองแน่น
เขาไม่เคยเจอลูกค้าประเภทเรื่องมากแบบนี้ จุนฮงทำได้แค่ภาวนาให้ลูกค้าคนนี้ออกจากร้านเขาไปเร็วๆ
เพียงแค่นั้น
เพราะลูกค้าคนนี้
นอกจากจะกวนอารมณ์ของเขาแล้ว ยังกวนหัวใจของเขาด้วย
“ฉันอยากได้ดอกไม้ที่มีความหมายในเชิงเป็นกำลังใจหน่ะ”
จุนฮงชี้ไปที่กระบะดอกไม้ทรงสูงตรงมุมห้องที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีสดทันที
“แกลดิโอลัสครับ”
“สวยดีอ่ะ ฉันชอบ งั้นเอาดอกนั้นแหละ
ว่าแต่ใครจะเป็นคนจัดเหรอ? ฉันไม่เห็นมีพนักงานคนอื่นเลยนอกจากนาย”
“ก็ผมไง”
“นายเนี้ยนะ? จัดดอกไม้เป็นด้วยเหรอ?”
จุนฮงไม่พูดอะไรนอกจากเอาดอกไม้มาจัดเป็นช่อด้วยความชำนาน
ทำให้ลูกค้าตัวเล็กที่มองอยู่ถึงกับตาโต ไม่ใช่เพราะความรวดเร็วในการจัดช่อ
แต่เพราะช่อที่จุนฮงจัดนั้น ออกมาสวยงาม ดูน่ารัก จนไม่น่าเชื่อว่าคนที่จัด
จะเป็นแค่เด็กหนุ่มท่าทางห้าวๆคนนี้
“สวยจัง! นายจัดดอกไม้เก่งมากเลย”
“จะเขียนการ์ดมั้ยครับ?”
จุนฮงอยากรีบบริการลูกค้าคนนี้ให้มันเสร็จๆไป
เขาจึงไม่พูดอะไรมาก ลูกค้าตัวเล็กนิ่งไปเล็กน้อยอย่างใช้ความคิดก่อนจะยิ้มกว้างออกมาจนตาหยี
“เขียนว่า คนดีของแดฮยอน
รีบๆกลับมากอดแดฮยอนเร็วๆนะ”
มีแฟนแล้ว?
จุนฮงแอบเบะปากเล็กน้อย
ก่อนจะเขียนการ์ดอย่างตั้งใจให้ลูกค้าตัวเล็กที่ชื่อ แดฮยอน
ในใจแอบบ่นอย่างหมั่นไส้กับลูกค้าตัวเล็กที่ดูจะอารมณ์ดีเหลือเกินคนนั้น
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เขียนการ์ดเสร็จ ก็ต้องตกใจกับเสียงดังลั่นที่ดังมาจากชั้นวางดอกไม้ราคาแพงภายในร้านเสียก่อน
เจ้าของร้านตัวสูงรีบวิ่งไปดูที่เกิดเหตุทันที
กระบะใส่ดอกไม้ราคาแพงมากมายล้มคว่ำระเนระนาด
ส่วนเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้ดอกไม้พวกนั้นลงมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
นั่งทำหน้าตกใจอยู่ใกล้ๆ ตากลมเบิกกว้างมองเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร้านที่ตอนนี้ดูท่าทางว่าจะโกรธถึงขีดสุด
“รีบจ่ายเงินแล้วเอาดอกไม้ของคุณไปซะ!”
แดฮยอนรีบลุกขึ้นก่อนทำท่าจะเข้าไปเก็บดอกไม้พวกนั้น
แต่คนเป็นเจ้าของร้านตัวสูงกลับปัดมือเขาออกอย่างแรงพลางคว้าข้อมือเล็กนั้นลากไปยังเคาท์เตอร์ของร้าน
หยิบดอกไม้ที่จัดช่อไว้ใส่มือแดฮยอนแล้วดันหลังคนตัวเล็กคนนั้นออกจากร้านทันที
แดฮยอนทำได้เพียงแค่ยัดเงินใส่มือคนตัวสูงแล้ววิ่งออกจากร้านทันทีโดยไม่รอเงินทอน
เขาตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นท่าทางที่โกรธจัดของจุนฮง
เขาเพียงแค่หวังดี แต่ไม่คิดว่าจะทำให้จุนฮงโกรธขนาดนั้น
หลังจากที่แดฮยอนออกจากร้านไปแล้ว
จุนฮงก็นั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่พักใหญ่
ก่อนจะลุกไปเก็บดอกไม้ที่ลูกค้าตัวเล็กคนนั้นทำล้มจนเกลื่อนพื้น
ถือว่าโชคยังดีที่ดอกไม้ส่วนมากไม่ได้เสียหายอะไร
ไม่อย่างนั้นเขาคงโดนจุนฮีด่าแน่ๆที่ทำให้ดอกไม้ราคาแพงพวกนี้เสียหาย จุนฮงเก็บดอกไม้ใส่กระบะแล้วยกขึ้นวางบนชั้นตามเดิม
แต่เขาก็ต้องชะงักมือเมื่อเห็นอะไรบางอย่าง
ซุกตัวอยู่ในซอกมุมของชั้นวางดอกไม้ชั้นนั้น
“จุนนี่?”
“เมี๊ยว~”
ลูกแมวตัวเล็กขนฟูสีเทากระโดดลงมาจากชั้นวางดอกไม้จนจุนฮงแทบจะรับไว้ไม่ทัน
จุนฮงมองลูกแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเองก่อนจะคิดไปถึงใครอีกคนที่เขาเพิ่งไล่ออกจากร้านไปเมื่อครู่
“จุนนี่ นายปีนชั้นวางดอกไม้เล่นอีกแล้วใช่มั้ย?”
“เมี๊ยว~”
ลูกแมวตัวน้อย ขานรับเบาๆเป็นคำตอบ
จุนฮงทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงทันที เขาลืมไปได้ยังไงว่าตัวเองเลี้ยงแมวเอาไว้
แล้วแมวของเขาก็ซนมากพอที่จะทำให้กระบะใส่ดอกไม้ล้มเป็นประจำ
แดฮยอนคงเห็นจุนนี่ปีนขึ้นไปบนชั้นวางดอกไม้จึงคิดจะอุ้มแมวของเขาลงมา
แต่เจ้าจอมซนของเขากลับทำกระบะใส่ดอกไม้หล่นลงมา
แล้วเขาก็ตัดสินเพียงแค่สิ่งที่ตัวเองเห็นโดยไม่ได้ถามอะไรแดฮยอน
เขาไม่รู้และไม่คิดจะถามด้วยซ้ำว่าแดฮยอนบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?
“เจลโล่... มึงมันบ้า”
หลังจากวันนั้นเวลาก็ผ่านไปจนครบ 1 อาทิตย์
ไม่มีวี่แววว่าลูกค้าที่ชื่อแดฮยอนจะมาที่ร้านของเขาอีก จุนฮงได้แต่ชะเง้อมองหาคนตัวเล็กหน้าตาเหมือนลูกแมวคนนั้นทุกวัน
ในใจภาวนาขอให้ได้เจอกับคนตัวเล็กคนนั้นอีก
จุนฮงอยากขอโทษที่ทำนิสัยแย่ๆแบบนั้นลงไป และ... เขาคิดถึงรอยยิ้มนั้น
“เจลโล่
เดี๋ยวนายช่วยจัดช่อแกลดิโอลัสให้ฉันด้วยนะ เขียนการ์ดให้ด้วยว่า คิดถึงมากๆเลย
คนดีของแดฮยอนสู้ๆนะ จัดเสร็จแล้วเอาขึ้นมาให้ฉันด้วย”
จุนฮีหอบดอกไม้ลงมาจากชั้นสองของร้านพลางบอกน้องชายที่เอาแต่ทำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่ตรงเคาท์เตอร์
จุนฮงถึงกับหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เขากำลังรออยู่
“จูเนียล เธอรู้จักแดฮยอนอะไรนั่นด้วยเหรอ?”
“รู้จักสิ จองแดฮยอน เป็นเพื่อนที่คณะของฉันเอง
แล้ววันนี้เรามีนัดติวหนังสือกัน เขาเลยให้ฉันเอาดอกไม้ไปให้”
“งั้นเหรอ...?”
“นายมีอะไรรึเปล่า?”
“เปล่าหรอก เดี๋ยวผมจัดดอกไม้ให้นะ”
“ตอนแรกหน่ะ
แดฮยอนจะมาติวหนังสือที่ร้านเรานี่แหละ แต่เพราะอะไรไม่รู้
อยู่ๆหมอนั่นก็เปลี่ยนใจ ไปติวหนังสือที่ร้านพี่ฮิมชานแทน”
จุนฮงได้แต่ก้มหน้าฟังพี่สาวของตัวเองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
เขาคิดว่าเขาพอจะรู้เหตุผลว่าทำไมแดฮยอนถึงเปลี่ยนใจไม่มาที่ร้านของเขา
จุนฮงบรรจงจัดช่อแกลดิโอลัสอย่างสุดฝีมือ
จนจุนฮีอดแปลกใจไม่ได้แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
คนเป็นพี่สาวคว้ากระเป๋าพร้อมข้าวของที่จำเป็นของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยิบช่อแกลดิโอลัสช่อนั้นขึ้นมาถือไว้
“จัดเสร็จแล้วใช่มั้ย? งั้นฉันไปก่อนนะ
เฝ้าร้านให้ด้วยหล่ะ”
“เดี๋ยวก่อนจูเนียล คือผม...”
แดฮยอนนั่งรอจุนฮีที่คาเฟ่เล็กๆไม่ไกลจากร้านดอกไม้เท่าไหร่
ใจจริงแล้วแดฮยอนอยากไปสั่งดอกไม้ด้วยตัวเอง แต่เขาก็กลัวว่าคนซุ่มซ่ามแบบเขา
จะไปทำของอะไรในร้านพัง ให้เจ้าของร้านตัวสูงคนนั้นโมโหอีก
“ทำหน้าเป็นแมวเหงาเชียวนะ”
จุนฮีทักทายเพื่อนสนิทของตัวเอง
ก่อนจะยื่นช่อแกลดิโอลัสให้
แดฮยอนรับมากอดไว้พลางมองช่อดอกไม้ที่ถูกจัดอย่างสวยงามนั้นเล็กน้อย
“ขอบใจนะเนียล อ่ะนี่ค่าดอกไม้”
“ยองแจยังไม่มาอีกเหรอ?”
“ยังหรอก รายนั้นคงยังไม่ตื่นด้วยซ้ำมั้ง”
แดฮยอนหยิบหนังสือขึ้นมาวางบนโต๊ะก่อนจะพลิกหนังสือไปมาอย่างคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนคนเป็นเพื่อนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ
“เป็นอะไรรึเปล่าฮยอน? นายดูลนแปลกๆนะ”
“อ๋อ ป... เปล่าหน่ะ แค่กังวลเรื่องสอบนิดหน่อย”
“นายจะกังวลไปทำไม?
สอบทีไรนายก็ทำได้อยู่แล้วนี่นา”
“ฉันก็กังวลตลอดแหละน่า...”
“จริงสิ”
จุนฮีเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะค้นกระเป๋าตัวเองแล้วหยิบถุงกระดาษสีน้ำตาลขนาดพอดีขึ้นมาวางตรงหน้าอีกคน
“อะไร?”
“น้องชายฉันฝากมาให้หน่ะ
แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นอะไร?”
แดฮยอนใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผลก่อนจะถือถุงกระดาษนั้นไว้แน่น
มือเล็กแกะถุงกระดาษนั้นออกดูก่อนจะพบคุ้กกี้ 1 กล่อง
ดอกกล้วยไม้ 1 ช่อ และการ์ด 1 ใบ
“หืม? ดอกกล้วยไม้?”
จุนฮีร้องออกมาอย่างประหลาดใจก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย
แดฮยอนมองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเองพลางเอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
“ดอกกล้วยไม้ทำไมเหรอ?”
“ก็... เปล่าหรอก คิ~”
“อะไรของเธอกันเนียล?”
แดฮยอนเลิกสนใจจุนฮีที่เอาแต่หัวเราะคิกคัก
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ก่อนจะหยิบการ์ดใบเล็กที่แนบมาด้วยขึ้นอ่าน
ข้อความที่อยู่ในนั้นชวนให้คนที่กำลังอ่าน หน้าขึ้นสีได้ไม่ยาก
‘คุ้กกี้แทนคำขอโทษที่ทำมารยาทแย่ๆ
หวังว่าพี่จะรับไว้นะครับ ผมอยากให้พี่มาสั่งดอกไม้กับผมอีกนะ
จุนฮง’
“ฮยอน นายไม่สบายรึเปล่า? นายดูหน้าแดงๆนะ”
“เปล่าน่า... ฉันสบายดี”
“น้องชายฉันมันเขียนว่าอะไรบ้างเหรอ?”
“ม... ไม่มีอะไรหรอกน่า... ว่าแต่เธอไม่เคยบอกฉันเลยนะว่าเธอมีน้องด้วย”
แดฮยอนพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
พลางเก็บการ์ดใบเล็กนั้นไว้ที่เดิม
เมื่อเห็นจุนฮีพยายามยื่นหน้าเข้ามาอ่านข้อความบนการ์ดใบนั้น
เพื่อนสาวคนสนิทจุ๊ปากเล็กน้อยอย่างขัดใจ
“เจลโล่มันเรียนอยู่ที่อื่นหน่ะ ช่วงนี้ปิดเทอม
ฉันเลยให้มันมาช่วยที่ร้าน ทำไมเหรอ? ติดใจน้องชายฉันแล้วรึยังไง?”
“เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว ฉันแค่สงสัยแค่นั้นเอง
อีกอย่างฉันก็เป็นผู้ชายนะเนียล”
จุนฮียักไหล่เล็กน้อยให้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจุนฮงกับแดฮยอนไปทันรู้จักกันตอนไหน? แต่เธอก็พอเดาออกว่าน้องชายของตัวเองกับเพื่อนสนิทคนนี้
แอบมีความรู้สึกบางอย่างในใจให้แก่กัน ไม่งั้นจุนฮงคงไม่ฝากของมาให้แดฮยอนหรอก
น้องชายของเธอเป็นพวกไม่สนใจใคร ไม่สนใจโลก การที่จุนฮงฝากของมาให้แดฮยอน
นั่นก็หมายความว่า น้องชายของเธอต้องคิดอะไรกับแดฮยอนแน่ๆ
ไหนจะดอกกล้วยไม้ที่จุนฮงใส่มาด้วยนั่นหล่ะ?
ในภาษาดอกไม้ ความหมายของมันคือ ’เธอทำให้ฉันหยุดคิดถึงเธอไม่ได้เลย’
มันแปลได้ว่า
ชเวจุนฮง เด็กผู้ชายนิสัยห่ามๆ อารมณ์ร้อนคนนั้น กำลังชอบ จองแดฮยอน
เพื่อนของเธอคนนี้
“แล้วไงหล่ะ?
มีกฎหมายห้ามรึไงว่าผู้ชายกับผู้ชายห้ามรักกันหน่ะ? อย่าฟังเสียงสังคมให้มากนักเลย
ฟังเสียงหัวใจตัวเองดีกว่านะแดฮยอน”
หลังจากวันนั้น
แดฮยอนมักจะแวะเวียนไปที่ร้านดอกไม้ของจุนฮีเสมอ บางวันก็ไปช่วยงานที่ร้าน
บางวันก็ไปแหย่จุนฮงให้อารมณ์เสียเล่น เว้นแต่วันศุกร์เท่านั้น
ที่แดฮยอนแวะมาที่ร้านดอกไม้แล้วสั่งช่อแกลดิโอลัสแล้วรีบออกจากร้านไป
แม้ว่าจุนฮงจะสงสัยไม่น้อยว่าแดฮยอนเอาช่อแกลดิโอลัสไปให้ใคร
แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรออกไป
โครม!
“เอาอีกแล้วนะพี่แดฮยอน!”
และนี่คือเหตุการ์ที่มักจะเกิดขึ้นเป็นประจำเมื่อแดฮยอนแวะมาที่ร้าน
ด้วยความซุ่มซ่ามบวกกับความอยากรู้อยากเห็น ทำให้แดฮยอนทำข้าวของภายในร้านพังอยู่บ่อยๆ
“ฉันขอโทษ... ก็ไม่เห็นนี่นาว่ามีกองไม้วางอยู่ตรงนี้”
“พี่อยู่นิ่งๆไม่เป็นรึไง?
ถ้าดอกไม้ช้ำขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ? มันไม่ใช่ถูกๆนะแต่ละดอกหน่ะ!”
แดฮยอนได้แต่ก้มหน้าก้มตาสำนึกผิด
คนตัวเล็กกว่าเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อรับช่อแกลดิโอลัสที่จุนฮงเพิ่งจัดเสร็จมาถือไว้
“เปลี่ยนสีโบให้หน่อยได้มั้ย?
เขาชอบสีเหลืองหน่ะ”
“เรื่องมากจริงๆ”
“ก็เขาเป็นคนพิเศษ เป็นคนสำคัญนี่นา
ฉันก็อยากทำให้เขาชอบมากที่สุดหน่ะสิ”
“น่าหมั่นไส้จริงๆ”
จุนฮงบ่นเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนสีโบให้แดฮยอนตามที่คนตัวเล็กต้องการ
ในระหว่างที่รอ แดฮยอนก็หยิบนั่นหยิบนี่ขึ้นมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“โอ๊ย!”
“อีกแล้ว! พี่อยู่นิ่งๆเป็นมั้ยวะ?!”
จุนฮงหันมาตะคอกใส่แดฮยอนเสียงดัง
คนเป็นพี่ก้มหน้าเงียบ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างข่มความเจ็บ
มือเล็กพยายามซ่อนจากสายตาคนตัวสูงไม่ให้เห็นแผลที่อาบไปด้วยเลือดของตัวเอง
แผลที่มาจากเศษมีดคัตเตอร์ที่จุนฮงหักทิ้งไว้แล้วลืมทิ้ง
แดฮยอนเพียงแค่กลัวว่าเศษใบมีดที่วางเกะกะอยู่จะทำให้ดอกไม้มีตำหนิจึงคิดจะเก็บทิ้งให้
แต่ด้วยความที่ตัวเองเป็นคนซุ่มซ่าม จึงทำให้ได้แผลมาอย่างไม่ทันได้ระวัง
“เอาดอกไม้พี่ไปเลยไป”
จุนฮงวางช่อดอกไม้ให้แดฮยอนอย่างหงุดหงิด
แดฮยอนใช้มือข้างซ้ายหยิบเงินออกมาให้จุนฮงอย่างทุลักทุเล
ก่อนที่จุนฮงจะสังเกตได้ถึงความผิดปกติ
“มือเป็นอะไร?”
“ป... เปล่านี่ ไม่ได้เป็นอะไร”
“แล้วทำไมไม่ใช้ข้างขวาหยิบหล่ะ?”
“ฉันจะใช้ข้างไหนมันก็เรื่องของฉัน นี่ค่าดอกไม้
ฉันไปหล่ะ”
“เดี๋ยว!”
พอแดฮยอนจะหมุนตัวกลับ
จุนฮงก็เรียกเอาไว้ก่อนจะก้าวขายาวๆออกมาจากหลังเคาท์เตอร์
มือหนาคว้าข้อมือขวาของคนอายุมากกว่าไปดูทันที
แดฮยอนสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะก้มหน้าเงียบ
“ทำไมพี่แม่งโง่อย่างนี้วะ?!”
จุนฮงอดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่คนตัวเล็กกว่าอย่างหัวเสีย
แดฮยอนโดนมีดบาดนิ้วเป็นทางยาวถึง 3 นิ้ว
แต่เจ้าตัวกลับกำมือตัวเองไว้แน่นเพื่อไม่ให้เลือดไหล
แน่นจนมือเล็กนั้นเต็มไปด้วยเลือด
จุนฮงลากแขนแดฮยอนไปหลังร้านก่อนจะกดไหล่คนตัวเล็กกว่าให้นั่งลงบนเก้าอี้เตี้ยๆแถวนั้น
จุนฮงหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมานั่งลงตรงหน้าแดฮยอนอย่างไม่พูดอะไร
มือหนาคว้าข้อมือเล็กไปทำแผลให้อย่างเบามือ
“...ขอโทษนะ”
แดฮยอนพูดออกมาเบาๆ
พลางหลบตาคนอายุน้อยกว่าอย่างกลัวความผิด
จุนฮงชะงักมือเล็กน้อยก่อนจะมองคนที่ก้มหน้าหลบตาตัวเองจนคางแทบจะชิดอก
“เรื่อง?”
“เรื่องที่ชอบทำให้ของในร้านพังบ่อยๆหน่ะ
ขอโทษนะ”
“ผมไม่ต้องการคำขอโทษ
ผมแค่ต้องการให้พี่อยู่นิ่งๆซะบ้าง”
รู้มั้ยว่าพี่ทำให้ผมเป็นห่วงแค่ไหน?
ผมไม่ได้ห่วงของในร้าน แต่ที่ผมห่วงหน่ะ คือพี่...
ทำได้แค่คิดแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป จุนฮงติดพลาสเตอร์รูปแมวลงบนนิ้วของแดฮยอนก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์ทำแผลทั้งหมดให้เข้าที่
แดฮยอนยังคงนั่งนิ่ง มองแผ่นหลังของคนตัวสูงที่ยังคงเก็บของเข้าที่อย่างไม่คิดจะสนใจเขา
“ฉันกลับก่อนนะ...”
“อือ”
“ที่ทำแผลให้... ขอบใจนะ”
“ไปซักทีสิ”
จุนฮงพูดด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด
แดฮยอนหน้าเสียไปเล็กน้อยก่อนจะเก็บข้าวของๆตัวเองเดินออกจากร้านไป
เมื่อประตูหน้าร้านปิดลง จุนฮงก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่แดฮยอนนั่งเมื่อครู่
มือหนาขยี้หัวตัวเองแรงๆจนยุ่งอย่างคนหงุดหงิดจัด
“จองแดฮยอน!
พี่นี่มันน่ารำคาญจริงๆ”
แดฮยอนนั่งเหม่ออยู่ในคาเฟ่เล็กๆของฮิมชานหลังเลิกเรียน
หลังจากวันนั้นแดฮยอนก็ลดความถี่ในการไปร้านดอกไม้ของจุนฮีลง
จะแวะไปบ้างก็เฉพาะวันที่เขาไปส่งจุนฮีหลังเลิกเรียน แต่ก็ส่งถึงแค่หน้าประตูร้าน
แม้ว่าแดฮยอนจะอยากเข้าไปในร้านมากแค่ไหนแต่เขาก็ต้องตัดใจ
เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะไปสร้างความเดือดร้อนให้จุนฮงอีก
“คิดถึงเขาก็ไปหาเขาสิ ไม่ใช่มานั่งทำตัวเป็นแมวเหงาแบบนี้”
คิมฮิมชาน
เจ้าของคาเฟ่เดินมาวางนมสดตรงหน้าแดฮยอน
พลางพูดแซวรุ่นน้องของตัวเองอย่างคนสนิทสนมกัน
แดฮยอนรับแก้วนมมาถือไว้พลางเบะปากทำหน้างอแงเล็กน้อย
“ผมจะคิดถึงใครกันหล่ะ?
ไม่มีใครให้คิดถึงซักหน่อย”
“แน่ใจเร๊อ? ไม่ใช่กำลังคิดถึงเจ้าของร้านดอกไม้ตัวสูงๆคนนั้นอยู่เหรอ?”
“มั่วแล้วพี่ฮิมชาน
ผมกำลังคิดถึงเรื่องสอบอยู่ต่างหาก”
แดฮยอนหลบตาฮิมชานพลางยกนมสดขึ้นดื่ม
เขาหล่ะเกลียดจริงๆเลยพวกรู้ทันเนี้ย อีกอย่างแดฮยอนเองก็เป็นคนโกหกใครไม่เก่ง
เพราะฉะนั้นถึงจะพูดแก้ตัวไปแบบนั้น ฮิมชานเองก็รู้อยู่ดี
“สายตานายมันฟ้องมากเลยนะว่านายไม่ได้คิดถึงเรื่องสอบหน่ะ”
“เฮ้อ~ ผมก็อยากไปที่ร้านของจูเนียลนะพี่ฮิมชาน
แต่ผมไปทีไร เขาก็ต้องไล่ผม พูดจาไม่ดีใส่ผมทุกทีเลย
เขาคงรำคาญคนซุ่มซ่ามแบบผมแหละครับ ไปทีไรก็ทำของในร้านพังตลอดเลย”
แดฮยอนระบายกับคนเป็นพี่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกรอบ
ฮิมชานยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวกลมๆของแดฮยอนเบาๆ
“ยอมแพ้แล้วเหรอ?”
“ก็ผมไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นเลยนี่นา...”
“นายแน่ใจแล้วเหรอว่าจะยอมแพ้แล้วหน่ะ?”
“...”
“ลองพยายามให้สุด
จนกว่าจะคิดว่าไปไม่ไหวแล้วจริงๆค่อยยอมแพ้ก็ไม่สายนะแดฮยอน”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่แดฮยอนเลยนะจูเนียล”
จุนฮงทักพี่สาวของตัวเองเมื่อจุนฮีเดินเข้าร้านมาหลังจากกลับจากการติวหนังสือกับเพื่อนๆ
จุนฮีมองหน้าน้องชายตัวเองเล็กน้อย
“แดฮยอนหน่ะเหรอ? ก็มาทุกวันนี่”
“มาทุกวัน?”
“ก็มาส่งฉันหน้าร้านแล้วก็กลับบ้านไง”
“งั้นเหรอ...?”
“นายมีธุระอะไรกับแดฮยอนรึเปล่าหล่ะ?”
จุนฮีมองหน้าน้องชายที่ดูสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชวนแดฮยอนเข้ามาเล่นในร้าน แต่เพราะแดฮยอนปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า
ไม่อยากทำข้าวของอะไรในร้านพังให้จุนฮงอารมณ์เสียอีก
แดฮยอนถึงเลือกส่งจุนฮีแค่หน้าประตู
“เปล่านี่ ไม่มาก็ดีแล้ว...”
“แดฮยอนคงไม่มาที่ร้านอีกแล้วหล่ะ ส่วนดอกไม้นั่น
ฉันจะเป็นคนเอาไปให้แดฮยอนเอง”
“ทำไม?”
“ก็แดฮยอนบอกว่า เวลามาที่ร้านแล้วชอบซุ่มซ่าม
ทำนั่นทำนี่พังบ่อยๆ แล้วนายก็จะโมโห หงุดหงิดใส่
แดฮยอนมันไม่อยากให้นายหงุดหงิดหน่ะสิ”
จุนฮีลองหย่อนระเบิดลงในหลุมของจุนฮงอย่างต้องการหยั่งเชิง
เธอรู้ดีว่าน้องชายของเธอเป็นพวกปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป
คนที่เสียใจอาจจะเป็นตัวจุนฮงเอง
เมื่อเห็นจุนฮงเงียบ จุนฮีจึงพูดต่อ
“อย่าปากหนักให้มันมากนักเลย ชอบมันก็บอกมันไปดีๆ
ขืนนายยังทำนิสัยแบบนี้ ระวังนะ
แดฮยอนมันอาจจะตีตัวออกห่างจนวันหนึ่งที่นายรู้สึกตัว
แดฮยอนมันอาจไม่อยู่ตรงนี้แล้วก็ได้”
“ผมไม่ได้ชอบคนซุ่มซ่ามแบบนั้นซักหน่อย”
“ถ้าไม่ได้ชอบแล้วดอกกล้วยไม้นั่นคืออะไรหล่ะ?
แล้วถ้านายไม่ได้ชอบ
งั้นลองบอกเหตุผลที่นายทำหน้าเป็นหมาคิดถึงเจ้าของแบบนี้ให้ฉันฟังหน่อยสิ”
“...”
“แดฮยอนมันป๊อบมากนะ ใครๆก็อยากได้มัน
ถ้านายไม่รีบคว้าแล้วรักษาไว้ ถ้าวันหนึ่งแดฮยอนกลายเป็นของคนอื่นไป
นายจะโทษใครได้หล่ะ?”
“แต่... พี่แดฮยอนมีคนรักแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ใครบอกนายแบบนั้นกัน?”
“ก็...
ดอกไม้ที่พี่แดฮยอนมาซื้อทุกวันศุกร์นั่นไงหล่ะ ไหนจะข้อความบนการ์ดหวานๆนั่นอีก
ถ้าไม่มีคนรักแล้ว... พี่แดฮยอนจะเอาไปให้ใครหล่ะ?”
จุนฮีหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
ในที่สุดน้องชายของเธอก็ยอมรับแล้วสินะว่าขอบเพื่อนสนิทของเธอจริงๆ
มือสวยตบไหล่น้องชายของตัวเองเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
“อย่าตัดสินกับสิ่งที่เห็นเพียงอย่างเดียวสิ”
“หมายความว่าไง?”
จุนฮีได้แต่ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่น้องชายของตัวเอง
ก่อนจะหอบข้าวของๆตัวเองขึ้นไปยังชั้นสองของร้าน โดยไม่ลืมทิ้งท้ายเอาไว้
“เอาน่า... แล้วนายจะรู้เอง
ตอนนี้ก็ทำปากให้มันตรงกับใจตัวเองซะ แล้วฉันจะหาทางทำให้แดฮยอนมาที่ร้านอีกครั้ง
อย่าพังโอกาสที่จะได้รับหล่ะ
เพราะฉันไม่รับปากว่าโอกาสนั้นมันจะมีอีกครั้งรึเปล่า?”
แดฮยอนยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าร้าน
เขากำลังลังเลว่าควรเข้าไปในร้านหรือไม่? แต่ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังใช้ความคิดอย่างหนักนั่นเอง
ใครบางคนก็เปิดประตูร้านออกมาเสียก่อน
“มายืนเกะกะอะไรหน้าร้าน?”
จุนฮงถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนหมุนไปมาหน้าร้านเสียงเรียบ
ทั้งๆที่ในใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลเมื่อได้เห็นใบหน้าน่ารักๆที่เขาชะเง้อมองหาอยู่หลายวัน
แดฮยอนหน้าเสียไปอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนจะแค่นยิ้มส่งให้คนตัวสูงตรงหน้าที่ยืนจ้องตัวเองอยู่
“อ่า... เปล่าหรอก ฉันแค่บังเอิญผ่านมาหน่ะ
กำลังจะไปแล้วหล่ะ...”
แดฮยอนเม้มปากแน่นก่อนทำท่าจะหันหลังกลับ
แต่เจ้าของร้านตัวสูงไวกว่า มือหนาคว้าข้อมือเล็กของคนตรงหน้าเอาไว้ทันที
“จะเข้าก็เข้ามาสิ”
แดฮยอนเดินตามหลังจุนฮงไปเงียบๆ
ตากลมโตจับจ้องข้อมือตัวเองที่ถูกคนตัวสูงกว่าจับไว้อย่างไม่คิดจะปล่อย
แก้มกลมๆขึ้นสีเรื่อเมื่อมือหนานั้นเลื่อนมากุมมือเขาเอาไว้
จุนฮงพาแดฮยอนไปนั่งยังเก้าอี้ตัวเล็กๆข้างเคาน์เตอร์
ลูกค้าตัวเล็กได้แต่นั่งนิ่งๆไม่ยอมพูดอะไร
ทั้งๆที่ในใจมีคำพูดมากมายอยากพูดกับคนตัวสูงตรงหน้า แต่เขากลับกลัว...
กลัวว่าตัวเองจะเผลอไปทำอะไรให้จุนฮงโมโหอีก
จุนฮงปล่อยมือเล็กนั้นอย่างรู้สึกเสียดาย
มือของแดฮยอนทั้งเล็กทั้งนิ่มจนจุนฮงอยากจับนานๆอย่างไม่รู้สึกเบื่อ
คนตัวสูงกว่าได้แต่ยืนมองหน้าคนตัวเล็กที่เริ่มจะทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนจ้องอย่างเปิดเผยแบบนี้
แดฮยอนเป็นคนน่ารัก หน้าตาก็น่ารัก
ยิ่งเวลาที่แก้มกลมๆนั่นขึ้นสีชมพูจางๆแบบนี้ยิ่งน่ารัก
แก้มนั่น...
อยากลองหอมดูสักครั้ง...
“เอ่อ...
เอาช่อแกลดิโอลัสผูกโบว์สีเหลืองช่อนึง...”
แดฮยอนเป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมา
เสียงหวาๆของคนตัวเล็กช่วยเรียกสติของจุนฮงได้เป็นอย่างดี
คนตัวสูงไม่พูดอะไรนอกจากเดินไปจัดดอกไม้ให้แดฮยอนอย่างว่าง่าย
แดฮยอนนั่งมองจุนฮงจัดดอกไม้อยู่พักใหญ่ๆก่อนจะลุกขึ้น ทำให้จุนฮงหันมามองทันที
“จะไปไหน?”
“จะ... ไปเดินดูดอกไม้หน่ะ”
จุนฮงรั้งข้อมือเล็กนั้นเอาไว้ก่อนจะเกลี่ยปลายนิ้วลงบนแก้มกลมๆของอีกฝ่ายเบาๆ
แดฮยอนหน้าขึ้นสีทันทีก่อนจะเอียงใบหน้าตัวเองหลบปลายนิ้วเย็นๆของคนที่จ้องมองตัวเองด้วยสายตาที่เดาความหมายไม่ได้
“อย่าก่อเรื่องอะไรอีกหล่ะ ผมเพิ่งลงดอกไม้ใหม่
ถ้าพี่ทำดอกไม้ของผมเสียหาย ผมเอาพี่หนักแน่”
แดฮยอนได้แต่ก้มหน้าก้มตาพยักหน้ารับคำของจุนฮงอย่างหงอยๆก่อนจะเดินดูดอกไม้ภายในร้าน
ดอกไม้สีสันสดใสถูกนำเข้ามาเพิ่มอีกหลายชนิด แดฮยอนชอบธรรมชาติ
และสีสันสวยๆของดอกไม้เหล่านั้น ทำให้คนตัวเล็กเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ทุกการกระทำของแดฮยอนอยู่ในสายตาของจุนฮงตลอด
ปากบางยกยิ้มเล็กน้อยให้กับความน่าเอ็นดูของลูกค้าตัวเล็ก
“พี่จะเขียนการ์ดรึเปล่า?”
“เขียนสิ เขียนว่า จะได้กอดกันแล้วนะ ดีใจจังเลย
คิดถึงมากๆเลยนะคนดี”
แดฮยอนหันมาส่งยิ้มกว้างให้จุนฮงที่ตีหน้านิ่งก่อนจะหยิบการ์ดมาเขียนอย่างรู้สึกขัดใจเล็กน้อย
มีแฟนแล้วก็ยังจะมายิ้มอ่อยคนอื่นอีก...
จุนฮงยังคงเชื่อว่าแดฮยอนมีแฟนแล้ว
เขานึกโกรธจุนฮีในใจที่พี่สาวของเธอบอกว่าแดฮยอนไม่มีแฟน
ถ้าไม่มีแฟนจริงๆแล้วดอกไม้ที่สั่งจัดช่อทุกอาทิตย์กับข้อความหวานๆพวกนี้แดฮยอนจะสั่งไปให้ใคร?
จุนฮงสะบัดหน้าไล่ความคิดของตัวเองก่อนจะลงมือเขียนการ์ดตามที่ลูกค้าตัวเล็กคนนั้นบอก
แต่เขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงกระจกแตกดังลั่นร้าน
บ่งบอกความเสียหายหนักกว่าครั้งไหนๆที่เคยผ่านมา ขายาวๆรีบวิ่งไปดูยังต้นเหตุทันที
ประตูตู้กระจกบานใสที่ทำไว้เก็บดอกไม้ราคาแพงที่สุดของร้านหลุดออกมาแตกกระจายเกลื่อนพื้น
ดอกไม้ราคาแพงล้มคว่ำ โดยที่บางกระบะนั้น ดอกไม้เสียหายทั้งหมด
หน้าตู้กระจกแดฮยอนนอนคุดคู้กุมข้อเท้าตัวเองด้วยน้ำตาคลอเบ้า
ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างข่มความเจ็บ
ที่ข้อเท้าข้างซ้ายเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจนเปื้อนเต็มพื้นไปหมด
“พี่ทำอะไรของพี่?!”
จุนฮงตะคอกคนตัวเล็กอย่างเหลืออด
ไม่มีครั้งไหนที่แดฮยอนมาที่นี่แล้วจะไม่สร้างความเสียหายให้เขา
แต่ทุกครั้งเขายังพออภัยให้ได้
ต่างจากครั้งนี้ที่ความเสียหายที่เกิดขึ้นมันหนักเกินกว่าที่เขาจะรับได้
“คือ...”
คนตัวเล็กพูดพลางเหลือบมองข้อเท้าตัวเอง
แต่จุนฮงกลับตวาดเขาดังลั่น
“หุบปากแล้วออกจากร้านไปซะ! ทำร้านของผมเสียหายขนาดนี้ยังจะมาขอความเห็นใจอะไรอีก?!
ไปให้คนที่พี่ซื้อดอกไม้ให้ทุกอาทิตย์พาไปหาหมอเองแล้วกัน!
แล้วถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก!”
จุนฮงพูดพลางเดินไปหยิบช่อแกลดิโอลัสก่อนที่มือหนานั้นจะปาช่อดอกไม้สีสวยใส่แดฮยอนอย่างคนโมโหจัด
แดฮยอนมองภาพนั้นด้วยสายตาเจ็บปวด ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น
ตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำใสก่อนที่หยาดน้ำเหล่านั้นจะไหลลงมาอาบแก้มช้าๆ
พี่ฮิมชานครับ...
ผมยอมแพ้แล้วหล่ะ ผมไปต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ...
แดฮยอนค่อยๆประคองตัวเองลุกขึ้นนั่งก่อนจะอุ้มลูกแมวสีเทาออกจากอ้อมกอดที่เขายอมเอาตัวเข้ากันจากกระจกบานใหญ่ให้โดยที่เจ้าลูกแมวตัวเล็กไร้อาการบาดเจ็บใดๆ
จุนฮงชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นแบบนั้น
แดฮยอนกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะรวบรวมแรงที่มีลุกขึ้น
ในมือกำช่อแกลดิโอลัสเอาไว้แน่นก่อนจะปามันกลับคืนไปให้คนตัวสูง
“ฉันขอโทษที่คอยแต่จะสร้างปัญหาให้นายอยู่เสมอ
ฉันรู้ว่านายเบื่อที่จะฟังคำขอโทษจากฉันแล้ว ฉันไม่ได้แก้ตัว
แต่ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”
แดฮยอนพยายามอย่างมากในการเค้นเสียงให้ออกจากลำคอของตัวเองได้แต่ละคำ
มือเล็กเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเองเร็วๆ
สายตาที่คนตัวเล็กใช้มองเต็มไปด้วยความเหนื่อยและเจ็บปวดจนใจของจุนฮงกระตุกวูบ
“ทุกครั้ง... ฉันหวังดี แต่ฉันไม่รู้ว่าความหวังดีของฉันมันจะสร้างความเดือดร้อนให้กับนาย
และทำให้นายโมโห... ทั้งๆที่ฉันควรจะรู้ตัวแต่ก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ โดยหวังว่าสักวันหนึ่งฉันจะทำให้นายอารมณ์ดีได้บ้าง
แต่... มันไม่เลย...”
“...”
“นายสบายใจได้
ต่อไปนี้นายจะไม่เห็นหน้าฉันที่ร้านนี้อีก ฉันเหนื่อยแล้วหล่ะ... แล้วก็...
ขอโทษอีกครั้งนะสำหรับทุกอย่าง ขอโทษจริงๆ”
แดฮยอนฝืนส่งยิ้มให้จุนฮงทั้งน้ำตาก่อนที่คนตัวเล็กจะหมุนตัวกลับแล้ววิ่งออกจากตรงนั้นโดยไม่สนใจบาดแผลของตัวเองว่าเลือกจะออกมากแค่ไหน?
จุนฮงได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม มองบานประตูที่ปิดลงด้วยความรู้สึกสับสนภายในใจ
จุนฮีเดินเข้ามาในร้านก่อนจะตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า
หญิงสาวรีบปรี่เข้ามาหาน้องชายของตัวเองอย่างตกใจ ริมฝีปากสวยถามน้องชายอย่างละล่ำละลักด้วยความเป็นห่วง
“เจลโล่! เกิดอะไรขึ้น? นายบาดเจ็บตรงไหนมั้ย?
ทำไมเลือดเยอะขนาดนั้น?”
“เปล่าหรอก... ไม่ใช่เลือดผมหรอก
เป็นเลือดของลูกค้าจอมซุ่มซ่ามคนนั้นต่างหาก...”
คนตัวสูงตอบเหมือนคนละเมอ
ก่อนจะหยิบถังขยะมาเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายพวกนั้นทิ้ง
“แล้วเขาไปไหนแล้วหล่ะ? ทำไมไม่พาเขาไปโรงพยาบาล?
เลือดขนาดนี้แผลต้องไม่ใช่เล็กๆแน่ๆ”
“ผมไล่เขาไปแล้ว...”
“ได้ยังไงกันหล่ะ? เราเป็นเจ้าของร้านนะ
เราต้องดูแลเขาสิเจลโล่”
“แต่เขาทำของๆเราพัง...”
“คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดสิ
ฉันกะจะบอกนายตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ฉันก็ลืม
ยางตรงขอบประตูกระจกมันเสื่อมสภาพจนหลุดออกมาแล้วนะ
แค่แตะเบาๆมันก็มีสิทธิ์หลุดลงมาได้ นายทำแบบนั้นได้ยังไง?”
“...”
“เมี๊ยว~”
จุนฮีหันมองเจ้าตัวเล็กสีเทาที่นังเลียขนตัวเองก่อนจะส่งเสียงร้องเรียกเขากับจุนฮงให้หันไปสนใจตัวเองเล็กน้อย
ปลายหางของลูกแมวมีคราบเลือดติดอยู่เล็กน้อย
และจุนฮีคาดว่าน่าจะเป็นเลือดของลูกค้าคนนั้นมากกว่าที่จะเป็นของเจ้าตัวเล็กตัวนี้
“ซนอีกแล้วใช่มั้ยจุนนี่?”
“เมี๊ยว~”
“เห็นมั้ยจุนฮง?
บางครั้งคนที่ผิดก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่นายเห็นเสมอไปก็ได้
นายได้ฟังเขาอธิบายบ้างรึเปล่าก่อนที่นายจะออกปากไล่เขาหน่ะ?”
“...เขาไปแล้ว”
“แดฮยอนใช่มั้ย?”
เมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดของน้องชาย
จุนฮีก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“นายเลือกเองนะเจลโล่
นายปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปเอง และโอกาสนั้นมันคงไม่มีอีกเป็นครั้งที่ 2 แล้วหล่ะ”
1 เดือนผ่านไปหลังจากเหตุการณ์นั้น จุนฮงก็ไม่ได้เห็นหน้าแดฮยอนอีกจริงๆตามที่คนตัวเล็กพูดไว้
เขาได้แต่ชะเง้อมองลูกค้าตัวเล็กที่มักจะมาซื้อดอกไม้ทุกๆวันศุกร์
ลูกค้าที่มักจะมาพร้อมรอยยิ้มสดใส จุนฮงปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาคิดถึงแดฮยอน
“เอ่อ...”
จุนฮงหัวใจเต้นแรงเมื่อประตูหน้าร้านถูกเปิดออกพร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามาในร้าน
แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่เข้ามานั้นไม่ใช่คนที่เขากำลังรอ คนๆนี้ตัวพอๆกับแดฮยอน
หน้าตาน่ารัก ดูนุ่มนิ่มไปหมดทั้งตัว
แต่ยังไงก็น่ารักสู้แดฮยอนไม่ได้อยู่ดีในความคิดของเขา
“รับอะไรดีครับ?”
“ช่วยจัดช่อแกลดิโอลัสให้หน่อยได้มั้ยครับ?
ขอเป็นช่อใหญ่ๆเลย...”
“ได้ครับ”
“ผูกโบว์สีเหลืองให้ด้วยนะครับ”
“...ครับ”
จุนฮงเอะใจเล็กน้อยแต่ก็คิดว่าเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้นที่ลูกค้าตรงหน้าจะสั่งดอกไม้เหมือนที่ใครบางคนที่เขาคิดถึงเคยสั่ง
พอได้จัดช่อแกลดิโอลัสแล้ว จุนฮงกลับห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงแดฮยอนไม่ได้เลย
“เขียนการ์ดมั้ยครับ?”
“ครับ... เขียนว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ
คิดถึงที่สุดเลย คนดีของแดฮยอน”
จุนฮงชะงักมือตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองลูกค้าตรงหน้า
ขายาวๆรีบก้าวออกมาจากเคาน์เตอร์ก่อนจะถือวิสาสะจับแขนของลูกค้าตรงหน้าตัวเองเอาไว้
“แดฮยอนให้มาซื้อดอกไม้เหรอ? เขาอยู่ที่ไหน?”
“เอ่อคือ...”
“บอกผมเถอะว่าเขาอยู่ที่ไหน? นะครับ
ผมขอร้องหล่ะ...”
สายตาของเด็กหนุ่มตัวสูงตรงหน้าทำเอายองแจรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ
แดฮยอนสั่งเอาไว้ว่าห้ามพูดอะไรถึงเขาเป็นอันขาด
แต่ยองแจเองก็รู้สึกสงสารคนตรงหน้านี้เหมือนกัน ทั้งแววตาและน้ำเสียงของเขา
บ่งบอกว่าคนๆนี้อยากเจอแดฮยอนจริงๆ
“นะครับ... บอกผมเถอะนะ แดฮยอนอยู่ไหน?”
“แดฮยอนเขาอยู่ที่...”
เย็นวันนั้นในบ้านขนาดพอดีแถบชานเมืองกำลังมีปาร์ตี้เล็กๆบรรยากาศอบอุ่นที่มีคนมาร่วมงานไม่ถึง
10 คน โดยเน้นเฉพาะคนสนิทๆเท่านั้น แดฮยอนยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าตัวเอง
มือเล็กกุมมือผู้หญิงคนนั้นเอาไว้แน่นไม่ยอมห่าง ก่อนจะปฏิบัติเอาอกเอาใจสารพัด
“อ้าปากนะคนดี แดฮยอนป้อนขนมนะ
เค้กร้านพี่ฮิมชานที่บอกว่าชอบไง อ้ำนะอ้าม~”
“พอแล้วแดฮยอน...”
“ไม่เอาไม่พอ อีกคำนะๆๆ”
จุนฮงมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ยิ้ม
คลอเคลียอยู่ข้างๆผู้หญิงคนนั้นก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
ขายาวๆก้าวเข้าไปหาผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถเข็นคนนั้นก่อนจะทักทายอย่างมีมารยาท ใบหน้าของแขกที่ไม่ได้รับเชิญทำเอาแดฮยอนถึงกับอึ้งทันที
“นาย!”
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมชื่อ ชเวจุนฮง
เป็นน้องชายของจุนฮีครับ”
“อ้าว... น้องชายของหนูเนียลเหรอ?
หน้าตาดีทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆเลยนะ ตามสบายเลยนะจ๊ะ”
“ผมได้ข่าวว่าคุณแม่ออกจากโรงพยาบาลแล้วเลยแวะมาเยี่ยมหน่ะครับ
ช่วยรับไว้ด้วยนะครับ”
จุนฮงส่งช่อแกลดิโอลัสช่อใหญ่ให้กับหญิงวัยกลางคนตรงหน้าก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงข้างๆแดฮยอนที่ทำหน้าไม่ถูกอยู่ใกล้ๆ
จุนฮงได้ฟังจากยองแจมาว่าวันนี้เป็นวันที่แม่ของแดฮยอนจะออกจากโรงพยาบาลหลังจากประสบอุบัติเหตุเมื่อ
2 เดือนก่อน
แดฮยอนบอกกับแม่ของตัวเองว่าจะซื้อดอกไม้มาเยี่ยมทุกๆอาทิตย์จนกว่าจะออกโรงพยาบาล
ด้วยเหตุนี้ทำให้แดฮยอนมาสั่งดอกไม้ที่ร้านของเขาทุกอาทิตย์เพื่อนำไปเยี่ยมแม่
โดยไม่ได้เอาไปให้แฟนอย่างที่จุนฮงเข้าใจ
“ตายจริง! หนูเองเหรอที่เป็นคนจัดช่อดอกไม้พวกนี้?
ขอบใจนะจ๊ะ มันสวยมากเลย
เจ้าแดฮยอนโม้ให้แม่ฟังอยู่ตลอดเลยนะว่าเจ้าของร้านที่ตัวเองไปสั่งดอกไม้หน่ะ
จัดดอกไม้เก่งมากๆเลย”
“แม่อ่ะ!”
จุนฮงยิ้มออกมาเมื่อแดฮยอนหันไปแหวใส่แม่ของตัวเองเล็กน้อย
แก้มกลมๆขึ้นสีชมพูจางๆอย่างที่จุนฮงแสนจะคิดถึง
ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้างุดอย่างเขินอาย
“แล้วคุณแม่รู้มั้ยครับว่าลูกชายของคุณแม่ซุ่มซ่ามมากๆเลย
ทำข้าวของในร้านพังเป็นประจำเลยหล่ะครับ”
แดฮยอนหันมามองจิกจุนฮงจนคนตัวสูงกว่าอดหัวเราะออกมาไม่ได้
คุณนายจองมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเอ็นดู
“แดฮยอนเป็นเด็กซุ่มซ่ามมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วหล่ะ
ก็แบบนี้แหละน๊า ต้องหาคนดูแลให้แล้วหล่ะมั้ง?”
หญิงวัยกลางคนพูดพลางลูบหัวทุยๆของลูกชายตัวเองอย่างหวงแหน
แดฮยอนได้แต่หลับตาพริ้มก่อนจะซุกหัวทุยๆของตัวเองกับตักของผู้เป็นมารดา
“แล้วหนูจุนฮงสนใจจะดูแลเจ้าตัวซุ่มซ่ามให้แม่มั้ยหล่ะจ๊ะ?”
คำถามของคนเป็นแม่ทำเอาแดฮยอนถึงกับตาโตทันที
ก่อนจะมองหน้าคนเป็นแม่ของตัวเองสลับกับคนตัวสูงข้างๆไปมา
“แม่อ่ะ! พูดอะไรก็ไม่รู้ แดฮยอนไม่คุยด้วยแล้ว!”
คนตัวเล็กครางบ่นงุ้งงิ้งก่อนจะรีบออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
ทิ้งให้คุณนายจองกับจุนฮงนั่งหัวเราะเบาๆให้กับปฏิกิริยาน่ารักๆนั้น
จุนฮงมองตามหลังแดฮยอนที่หายไปทางโต๊ะขนมก่อนจะยิ้มออกมา
“ถ้าคุณแม่อนุญาต ผมก็ยินดีครับ”
จุนฮงเดินไปหาแดฮยอนที่ปลีกตัวเองมานั่งเล่นที่ชิงช้าเล็กๆใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากจุดที่กำลังจัดปาร์ตี้นัก
แดฮยอนเสียบหูฟังหลับตาพริ้มเหมือนคนกำลังผ่อนคลายอยู่ในโลกของตัวเอง
จุนฮงนั่งลงยังชิงช้าที่อยู่ข้างๆ มือหนาเอื้อมไปลูบแก้มกลมๆนั้นอย่างหลงไหล
แดฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นมามอง
คนตัวเล็กทำท่าจะลุกหนีแต่มือหนานั้นกลับคว้าข้อมือของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้พลางฉุดเบาๆ
คนตัวเล็กกว่าก็หล่นลงบนตักของตัวเองพอดี จุนฮงตวัดแขนกอดเอวแดฮยอนเอาไว้
ข้อมือเล็กทั้งสองข้างถูกคนตัวโตกว่ารวบเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว
แถมคางมนยังเกยลงบนไหล่เล็กนั้นด้วยพร้อม ทำเอาแดฮยอนหมดหนทางที่จะหนี
“ปล่อยนะ”
“ถ้าปล่อยแล้วพี่ก็จะหนีผมอ่ะดิ”
“แต่...
นายพูดเองไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาให้นายเห็นหน้าอีก? ก็นี่ไง...
กำลังจะไปให้พ้นหน้านายแล้ว”
“ถ้าผมบอกว่าไม่ให้ไปหล่ะ?”
จุนฮงถามพลางเอียงใบหน้าหาคนตัวเล็กกว่าที่พยายามเบี่ยงหน้าหนีปลายจมูกของเขา
จุนฮงคลอเคลียปลายจมูกตัวเองกับแก้มกลมๆและซอกคอเนียนของแดฮยอนอย่างถือวิสาสะ
“อย่า... เดี๋ยวใครมาเห็น”
“จะกลัวอะไรหล่ะ?”
“บอกว่าอย่าทำไง... ไม่เอานะ”
“ผมจะเอา”
จุนฮงยังคงรุกคนตัวเล็กกว่าไม่หยุด
กลิ่นหอมๆจากแดฮยอนทำเอาจุนฮงปั่นป่วนได้ไม่ยาก แดฮยอนยังคงบ่ายเบี่ยงเขาก่อนที่คนตัวเล็กจะเสียววาบตรงหน้าท้องของตัวเอง
เมื่อมือหนาสอดเข้ามาใต้เสื้อแล้วลูบไล้หน้าท้องของเขาเล่นไปมา
สร้างความรู้สึกวาบหวามให้แดฮยอนไม่น้อย
“นายมันเอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ
ไม่งั้นฉันจะบอกจูเนียล”
“ก็บอกไปดิ”
“นายต้องการอะไรกันแน่จุนฮง? เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ฉันตามอารมณ์นายไม่ทันแล้วนะ”
แดฮยอนถามออกมาอย่างรู้สึกอ่อนใจ
เขารู้สึกอ่อนใจกับคนตัวสูงคนนี้ นึกจะดีก็ดี นึกจะร้ายก็ร้าย
แดฮยอนตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
“ผมขอโทษ...”
“...?!”
“ที่ผมทำตัวแย่ๆใส่หน่ะ ผมขอโทษนะครับ”
เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นข้างๆหูแดฮยอนทำเอาคนได้ฟังถึงกับขนลุกไปทั้งตัว
ในใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
“อ... อะไรของนายกัน?”
“เอาตรงๆแบบไม่อ้อมค้อมเลยนะ ผมชอบพี่นะครับ
พี่แดฮยอน”
“...”
“มาเป็น flower boy ของผมได้มั้ย?”
“บ... บ้าไปแล้ว!!”
แดฮยอนหน้าแดงจัด
คนตัวเล็กได้แต่นั่งก้มหน้าเขินกับสิ่งที่ได้ยิน
เพราะความตรงไปตรงมาของคนตัวสูงกว่า ทำเอาแดฮยอนใจเต้นรัวไม่หยุด
ร่างกายสูบฉีดเลือดอย่างแรงจนเจ้าตัวรู้สึกร้อนไปหมด
จุนฮงยิ้มขำกับอาการของคนตัวเล็กตรงหน้า มือหนาจับคนตัวเล็กกว่าให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองก่อนจะยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์
“ว่ายังไงหล่ะ? คำตอบของผมหน่ะ”
“ค... คำตอบอะไร?”
“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย ถ้าพี่ไม่ตอบผม
ผมจะจูบพี่จริงๆด้วย”
“คือ...”
“ว่าไงหล่ะครับ?”
แดฮยอนยังคงหน้าแดงจัด
ตากลมโตเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะหลุบตาลงอย่างเขินอาย
ไม่ว่าแดฮยอนจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดในสายตาของเขาจริงๆ ยกเว้นก็แต่เวลาสร้างความเสียหายหล่ะนะ
“ถึงพี่ไม่ตอบผมก็จะยัดเยียดตำแหน่งแฟนให้พี่อยู่ดี
เพราะแม่พี่ยกพี่ให้ผมแล้ว”
“ห๊ะ?!”
“เพราะงั้น...
ต่อไปนี้เตรียมรับความแปรปรวนของอารมณ์ผมได้เลย”
“น... นายมันบ้า!”
“ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ อ้าปากได้แล้วครับแฟน”
“อ... อะไร? ใครแฟน? แล้วอ้าปากทำไม?”
“ผมจะจูบ”
ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้อีกทีและก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะได้พูดอะไรจุนฮงก็จัดการปิดปากเขาด้วยริมฝีปากของตัวเองซะแล้ว
แดฮยอนทุบไหล่จอมฉวยโอกาสไปหลายปึกก่อนจะหยุดพยศแล้วโอนอ่อนไปตามรสจูบที่คนตัวสูงป้อนให้
ผละออก แล้วจูบกันอยู่แบบนั้นซ้ำๆอย่างไม่รู้เบื่อ
ความพยายามของพี่ไม่สูญเปล่าหรอกนะครับ
พี่แดฮยอน มันสำเร็จตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วนะรู้มั้ย?
----------------------------------------------------------------
SF ป่วงๆต้อนรับการคัมแบคของโมเม้นโล่แด้ แด้โล่ครับ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีโมเม้น ฮ่าๆๆๆๆ
เอาเป็นว่า เอ็นจอยรีดดิ้งนะครับ มันอาจจะป่วงไปนิด อย่าถือสากันเลยน๊า
ช่วงนี้ว่างต้องรีบอัพ มีฟิคกี่เรื่องก็ต้องรีบอัพ เปิดเทอมแล้วคงไม่มีเวลาอัพถี่แบบนี้แน่ๆ
จะพยายามไม่ดองนะครับ เข้ามาอ่านกันเยอะๆน๊าาา
รักรีดเดอร์นะครับรู้มั้ย?
เจอกันใหม่ เรื่องหน้าครับ!!
ความคิดเห็น