Cheesecake Cafe by Jung Daehyun

ลำดับตอนที่ #12 : [SF] LoDae - SOLO

[เปิดเพลงคลอเพื่อเพิ่มอรรถรสในการฟัง~]

“กรี๊ด!! พี่เจลโล่!!!!”

“พี่เจลโล่ค้า!!!!!!!! กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!”

“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“โว๊ะ!!! วันนี้นี่มันวันอะไรกันวะยองแจ? ทำไมเสียงกรี๊ดมันดังขนาดนี้? มี ส.ส. มาหาเสียงที่โรงเรียนของเรากันรึไง?”

จองแดฮยอน ขมวดคิ้วยุ่งหันไปถามเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังชะเง้อคอมองฝ่าเข้าไปยังกลุ่มชนกลุ่มใหญ่ที่เต็มไปด้วยนักเรียนหญิงและนักเรียนฉิงกลุ่มนั้นด้วยสายตาหลงไหล ก่อนจะหันมาฟาดไหล่เพื่อนของตัวเองที่กำลังดูดนมสตรอเบอรี่ที่อยู่ในมืออย่างไม่สนใจอะไร

“ไม่ใช่เว้ย! นี่แกเคยรู้อะไรกับคนอื่นเขาบ้างเนี้ย?”

ยูยองแจ เพื่อนสนิทของแดฮยอนหันมาแหวใส่คนที่เอาแต่ดูดนมสตรอเบอรี่เล็กน้อย แดฮยอนเงยหน้ามองเพื่อนตัวเอง ก่อนจะตอบออกไปด้วยใบหน้าซื่อๆ

“รู้ว่ามีร้านเค้กเปิดใหม่ตรงหัวมุมถนน เค้กน่ากินมาก”

“แกก็รู้อยู่แค่เรื่องกินแค่นั้นแหละมั้งไอ้แดฮยอน?”

ยองแจได้แต่โคลงหัวไปมาอย่างเอือมระอา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆเพื่อนสนิทของตัวเอง แดฮยอนเบะปากเล็กน้อยก่อนจะมองไปยังกลุ่มนักเรียนกลุ่มใหญ่อีกครั้ง

“แล้วตกลงโรงเรียนเรามีอะไรวะ? ใครมาแห่กฐินแถวนี้รึยังไง?”

“ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ นี่แกรู้จัก เจลโล่ มั้ย? ไอดอลที่ดังและมาแรงในตอนนี้อ่ะ แกรู้จักมั้ย? เขาย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเราเว้ย!”

ยองแจพูดพลางทำหน้าเพ้อฝันจนแดฮยอนอดจะเบะปากใส่ไม่ได้

“ไม่รู้จักอ่ะ ใครกันวะชื่อยังกับหมา? ดังขนาดนั้นเลยเหรอ? เกิดมาเป็นท่อรถรึไง?”

“ไอ้แมวปากหมา! เจลโล่หน่ะ ชื่อจริงชื่อ ชเวจุนฮง เป็นไอดอลที่ดังมากเลยนะเว้ย! แร๊ปเก่งมาก เต้นก็เท่สุดๆ หน้าก็หล่อ ทั้งสูงทั้งขาว แล้วทำผมสีบลอนด์ทองด้วยนะ หล่อจนไม่รู้จะบรรยายยังไงเลยหว่ะ”

แดฮยอนนึกภาพตามที่ยองแจบอกก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยทำให้ยองแจยิ้มออกมา

“แกรู้จักใช่ป่ะ?”

“ตัวขาวๆ สูงๆ ผมสีทอง... ถั่วงอกนี่”

“จะมีซักนาทีมั้ยที่แกจะไม่คิดถึงของกินเนี้ย?”

ยองแจส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเพื่อนตัวเอง เสียงกรี๊ดยังคงดังมาเรื่อยๆไม่หยุด แดฮยอนพยายามมองฝ่าเข้าไปยังกลุ่มฝูงชนกลุ่มนั้น เขาเห็นหัวทองๆ ของใครบางคนสูงเด่นอยู่กลางกลุ่ม ผิวขาวจนแทบเรืองแสงจนแดฮยอนนึกอิจฉาในใจ แดฮยอนยังคงมองผู้ชายตัวสูงผมสีบลอนด์ทองอยู่อย่างนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์จนเด็กหนุ่มนามว่า ‘เจลโล่’ เดินมาใกล้เขา

ชเวจุนฮง แปลกใจเล็กน้อยกับสายตาเรียบเฉยที่มองมายังเขาโดยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ไม่แสดงออกถึงความหลงไหลได้ปลื้มเขาอย่างคนอื่นๆ ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายลูกแมวนั้นดึงดูดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี จุนฮงยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กหน้าแมวคนนั้นถอนสายตาไปจากเขา

คงจะเขินที่โดนหนุ่มฮอตแบบเขามอง

แต่แล้วคนตัวสูงกว่าก็เป็นต้องหน้าชาเหมือนโดนแหกหน้ากลางตลาด เมื่อปากอิ่มๆนั้นเบะเล็กน้อยแล้วพูดประโยคที่เขาไม่เคยได้ยินจากใครมาก่อน และไม่คิดว่าจะได้ยินด้วย

“นี่เหรอที่ว่าหล่อ? หน้ายังกับหมาบางแก้ว คิ้วก็ไม่มี ดั้งก็แหมบ”

ว่าแล้วเจ้าของประโยคก็ลุกขึ้นเดินออกจากตรงนั้นอย่างไม่แคร์สายตาใครด้วยท่าทางที่ออกจะเบื่อเล็กน้อย คนที่โดนคำพูดแทงใจดำเข้าเต็มๆอย่างจุนฮงถึงกับพูดไม่ออก ไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“ไงหล่ะมึง? อึ้งเลยดิ? ไม่เคยโดนใครปฏิเสธแบบเย็นชาแบบนี้มาก่อนอ่ะดิ?”

มุนจงออบ เพื่อนตัวเล็กที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กใช้ศอกกระทุ้งสีข้างคนตัวสูงกว่าที่ยืนเดธแอร์ไปแล้วด้วยอาการที่กลั้นขำแทบจะไม่หยู่

“ใครกันวะ? คนที่หน้าเหมือนแมวนั่นหน่ะ”

จุนฮงหันไปถามเพื่อนสนิทที่ยิ้มตาปิดอยู่ข้างๆ จงออบหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบมือถือของตัวเองออกมากดอะไรบางอย่างยุกยิกแล้วยื่นให้คนตัวสูงข้างๆ

“จองแดฮยอน ม.6 ห้อง A ตำแหน่งควีนคนสวยของโรงเรียน 3 ปีซ้อน คนจีบพี่เขาเยอะมากนะ แต่ถึงอย่างนั้นพี่แดฮยอนเขาก็ไม่สนใจใครหรอก เขาไม่ค่อยสนโลก โดยเฉพาะเรื่องความรักนะยิ่งไม่สนเลยหล่ะ เขาสนใจแต่ของกินเท่านั้นแหละ”

จงออบเปิดรูปของแดฮยอนในอิริยาบถต่างๆให้จุนฮงดู ทุกๆการกระทำไม่ว่าจะเป็นตอนกิน ตอนยิ้ม ตอนหัวเราะ หรือแม้แต่ตอนนั่งเหม่อทำหน้ามึนของจองแดฮยอนก็ดึงดูดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี จุนฮงหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด ก่อนที่รอยยิ้มร้ายจะผุดขึ้นยังริมฝีปากบางสีสด เรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับโดยรอบได้เป็นอย่างดี

“จีบยากงั้นเหรอ? งานนี้เห็นทีคงจะสนุกหล่ะ”

“มึงคิดจะทำอะไรของมึงวะ?”

“กูจะจีบแดฮยอน”

จงออบถึงกับตาโตทันทีเมื่อเพื่อนตัวสูงบอกความตั้งใจของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน สายตาที่จริงจังของจุนฮงทำเอาจงออบถึงกับแปลกใจ

“มึงเอาจริง?”

“เออ กูเอาจริง มึงคอยดูแล้วกัน”

“ไอ้แดฮยอน แกจะรีบไปไหนวะ? ร้านเค้กมันไม่หนีแกไปไหนหรอก”

ยองแจบ่นอุบขณะที่โดนเพื่อนหน้าแมวของตัวเองลากออกจากห้องทันทีหลังจากที่การเรียนในคาบสุดท้ายจบลง แดฮยอนหันมองเพื่อนตัวเองเล็กน้อย

“ทุกวินาทีมีค่าโว้ย อย่าช้า”

“ทุกวินาทีมีค่าของแกก็เฉพาะเรื่องของกินแค่นั้นแหละ”

“สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักของฉัน รู้ใจฉันที่สุด”

ยองแจทำท่าทางขนลุกเมื่อเพื่อนสนิทของตัวเองยื่นหน้าเข้ามาทำท่าจะหอมแก้ม และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะจากคนแกล้งได้เป็นอย่างดี ความน่ารัก ความสดใส ของสองเพื่อนสนิทเรียกให้ทุกสายตาของคนที่ผ่านไปมาให้หยุดมองได้ราวกับต้องมนต์

“ไง น่ารักใช่มั้ยหล่ะ?”

จงออบถามเพื่อนสนิทตัวสูงของตัวเองที่เอาแต่จ้องแดฮยอนกับยองแจที่กำลังหยอกล้อกัน จุนฮงไม่ปฏิเสธว่าทั้งสองคนน่ารัก แดฮยอนน่ารักแบบลูกแมวซนๆที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดึงดูดสายตาให้มองได้เป็นอย่างดี ดูสดใส ชวนให้หลงรัก ส่วนยองแจ เป็นความน่ารักที่ดูเหมือนขนมสายไหมนุ่มนิ่ม พร้อมจะละลายได้ทุกเมื่อ

“ก็งั้นๆ”

จุนฮงพูดปัดทำเหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนทำท่าจะเดินตรงไปหาสองเพื่อนสนิทที่กำลังหยอกล้อกันอยู่ไม่ไกล

“พี่แดฮยอน!”

เป็นอีกครั้งที่คนตัวสูงต้องชะงัก เมื่อมีใครบางคนตัดหน้า วิ่งไปหาแดฮยอนกับยองแจ ก่อนที่ใครคนนั้นจะโถมตัวเข้ากอดคนตัวเล็กหน้าแมวเอาไว้เต็มรัก

“อ๊า~ อะไรของนายเนี้ยซูอุง?”

แดฮยอนบ่นอุบแต่ก็ยังคงปล่อยให้ใครคนนั้นกอดโดยไม่มีท่าทีว่าจะปัดป้องหรือขัดขืนอะไร ลีซูอุง ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะกระชับกอดคนอายุมากกว่าให้แน่นเข้าไปอีก

“คิดถึงพี่แดมจังเลย~”

“เมื่อเช้าก็เพิ่งเจอกันเองนะ”

“แค่นาทีเดียวที่ไม่ได้เห็นหน้าพี่ ผมก็คิดถึงแล้วครับ”

“นายนี่ขี้อ้อนจัง”

ว่าแล้วก็ยิ้มกว้างจนตาหยี ทำเอาคนที่ได้มองถึงกับหน้าแดงกันไปเป็นแถบ จุนฮงได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกขัดใจ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนสนิทตัวเล็กของตัวเอง จงออบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นอย่างรู้อยู่แล้วว่าจุนฮงจะถามอะไร?

“นั่นอ่ะ ลีซูอุง ก็เรียนปีเดียวกับเรานี่แหละ บ้านอยู่ใกล้พี่แดฮยอนเขา รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วหล่ะ”

“น้องชายข้างบ้านสินะ”

“แต่ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ...”

จุนฮงชะงักเล็กน้อยเมื่อเพื่อนสนิทของตัวเองพูดขัดขึ้นมา สองคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย จงออบละสายตาจากเพื่อนตัวเองกลับไปมองคน 3 คนที่กำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน

“ว่ากันว่าลีซูอุงคนนั้นกับพี่แดฮยอนกำลังคบกันอยู่หล่ะ”

จุนฮงรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นๆถังใหญ่สาดเข้าที่ใบหน้า ความรู้สึกชาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ไม่อยากจะยอมรับว่าตั้งแต่เกิดมา เขาเพิ่งจะมีความรู้สึกแบบนี้ครั้งนี้เป็นครั้งแรก

“ไหนมึงบอกว่าเขาไม่สนใจความรักไง?”

“ก็ใช่! แต่นั่นหมายถึงกับคนอื่นเว้ย! สองคนนั่นเขาคบกันมานานแล้ว อีกอย่างหนึ่งนะ มึงก็เห็นว่าเขารักกันมากแค่ไหน? ไอ้เจลโล่! กูว่ามึงตัดใจเหอะหว่ะ จีบคนอื่นเหอะ”

จงออบตบบ่าเพื่อนสนิทของตัวเองอย่างให้กำลังใจ แต่จุนฮงก็คือจุนฮง ดื้อรั้นและไม่เคยฟังใคร คนตัวสูงเงียบไปเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด

“เขาบอกเหรอว่าเขาคบกัน?”

“ไม่ได้บอกเว้ย! แต่การกระทำชัดเจนออกขนาดนั้นถ้าไม่ใช่แฟนแล้วจะเป็นอะไรหล่ะ?”

“ในเมื่อเขาไม่ได้บอกว่ากำลังคบกัน งั้นก็แสดงว่าเขาอาจไม่ได้คบกันอยู่ก็ได้”

จงออบขมวดคิ้วอย่างรู้สึกแปลกใจ จุนฮงไม่เคยรั้นถึงขนาดนี้ เพราะอะไรกัน ทำไมเพื่อนตัวสูงของเขาคนนี้ดื้อดึงจะจีบแดฮยอนให้ได้?

“ไอ้เจล มึงมันบ้า”

“เออ! กูยอมบ้า ถ้าทำให้กูได้เขามาเป็นของกูนะ”

แดฮยอน ยองแจ และซูอุง พากันมายังร้านเค้กเปิดใหม่ที่แดฮยอนบ่นอยากมานักอยากมาหนา คนตัวเล็กหน้าแมวดูจะตื่นเต้นเอามากๆ สายตาวิบวับเป็นประกายจ้องไปทั่วร้านอย่างหลงไหล ชวนให้คนที่กำลังมองต้องรู้สึกเอ็นดูเป็นทุกครั้ง ก่อนที่คนตัวเล็กจะรีบเดินเร็วๆไปยังตู้โชว์เค้กที่มีเค้กหน้าตาน่ากินวางอยู่เรียงรายภายในตู้

“น่ากินทุกอย่างเลย อันนั้นก็น่ากิน อันนี้ด้วย อันนี้ด้วย... เอาทุกอย่างในตู้อย่างละชิ้นครับ!”

“เฮ้ยๆๆๆ สั่งเยอะขนาดนั้นจะสั่งไปขายต่อรึไงกันวะ?”

ยองแจรีบปรามเพื่อนของตัวเองทันที แต่มีเหรอที่คนอย่างแดฮยอนจะฟัง คนตัวเล็กยังคงสั่งเค้กต่อด้วยความสนุกสนาน โดยที่ข้างๆเขามีซูอุงยืนถือกระเป๋าให้ไม่ยอมไปไหน

“ค่าเค้กทั้งหมดเท่าไหร่ครับ?”

แดฮยอนเงยหน้ามองบุคคลปริศนาที่จู่ๆก็เดินมาตัดหน้าจ่ายค่าเค้กให้กับเขา ตัวสูง ผิวขาวจนซีด ผมสีทอง แดฮยอนคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออก

“จ... เจลโล่~”

ยองแจถึงกับเพ้อออกมา สายตาที่จับจ้องไปที่คนตัวสูงดูหลงไหลได้ปลื้มจนแดฮยอนอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ใครกันวะ?”

แดฮยอนหันไปถามเพื่อนสนิทของตัวเอง และนั่นก็ทำให้ยองแจซัดหลังคนตัวเล็กเข้าให้ป้าบใหญ่ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่านอกจากเรื่องของกินแล้ว เพื่อนของเขาคนนี้จะไม่จำอะไรเลย

“เจลโล่ไง ที่ฉันบอกแกเมื่อเช้า...”

“เจลโล่? เจลโล่ไหนวะ?”

แดฮยอนยังคงตีหน้ามึน เขานึกยังไงก็นึกไม่ออกจริงๆ ต่อให้เขาจะรู้สึกคุ้นๆก็เถอะ ด้านคนที่ถูกพาดพิงถึงนั้น ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่คนตัวเล็กหน้าแมวคนนี้ทำให้เขาเงิบ ใช่... ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกแบบนี้เลยสักครั้ง แดฮยอนเป็นคนแรกที่ทำมัน

“ก็คนที่แกถามว่าใครมาแห่กฐินนั่นไง”

“อ๋อ~ ถั่วงอกนี่เอง”

ยองแจกระซิบตอบเบาๆ แดฮยอนพยักหน้าหงึกหงักอย่างรับรู้ คนหน้าแมวเงียบไปก่อนมองหน้าคนตัวสูงที่ยืนมองตัวเองอยู่ก่อนแล้วเล็กน้อยด้วยสายตาที่คนถูกมองเองก็เดาความหมายไม่ออก  จุนฮงที่ได้ยินทุกประโยคกลับตีหน้าเรียบเฉย ทั้งๆที่ภายในใจอยากจะเอาหัวโขกกับเคาท์เตอร์คิดเงินตรงหน้าแรงๆให้รู้แล้วรู้รอด จองแดฮยอนเป็นใครกันนะ? ทำไมถึงได้เล่นงานความรู้สึกของเขาได้เจ็บแสบเหลือเกินแบบนี้?

แต่คนตัวสูงเป็นต้องลบความคิดทั้งหมดทิ้ง เมื่อคนตัวเล็กข้างๆค่อยๆส่งยิ้มให้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มจนตาหยี พร้อมกับปากอิ่มที่ส่งเสียงหวานๆมาให้เขา

“ขอบใจนะถั่วงอก~”

ราวกับทั้งโลกหยุดหมุน ราวกับหัวใจของเขากำลังต้องมนต์ ถึงตอนนี้จุนฮงรู้แล้วว่าทำไมแดฮยอนถึงได้ตำแหน่งควีนของโรงเรียนถึง 3 ปีซ้อน เพราะความน่ารักและความสดใสที่ชวนให้ใครต่อใครหลงรักแบบนี้ไงหล่ะ

แม้ว่าเขาจะมีทั้งผู้หญิงและผู้ชายผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่เขาก็กล้าพูดได้เต็มปากว่า ไม่มีใครที่เหมือนแดฮยอนเลยสักคน

และในวูบหนึ่งของความคิด เขาอยากได้แดฮยอนมาครอบครอง...

“นายจะกินเค้กด้วยกันรึเปล่า?”

แดฮยอนเอ่ยชวนคนตัวสูงข้างๆในขณะที่รับถาดเค้กมาจากพนักงาน สร้างความแปลกใจให้กับยองแจ จงออบ และซูอุงได้เป็นอย่างดี เพราะแดฮยอนที่ขึ้นชื่อว่าไม่สนโลกและหวงของกินสุดๆในตอนนี้กำลังชวนจุนฮงกินเค้ก ขนมหวานที่ได้ชื่อว่าเป็นของที่แดฮยอนชอบมากถึงขั้นที่ว่าจะกินก็ยังกลัวหมด ขนาดยองแจแย่งชิมแค่คำเดียวยังถูกคนตัวเล็กคนนี้ทั้งบ่น ทั้งด่าสารพัด แต่ทำไมในตอนนี้แดฮยอนกลับชวนจุนฮงได้ง่ายดายแบบนั้น?

“ถ้าพี่ชวน ผมก็ไม่ปฏิเสธครับ”

โต๊ะขนาดพอดีภายในร้านเค้กมีคน 4 คนกำลังนั่งมองหน้ากันด้วยสายตาที่เดาความหมายไม่ออก ยกเว้นก็แต่คนตัวเล็กหน้าแมวที่นั่งตักเค้กเข้าปากคำแล้วคำเล่าอย่างไม่คิดจะสนใจใคร  จุนฮงที่มองแดฮยอนกินเค้กด้วยสายตาที่ไม่มีใครอ่านออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่? ยองแจที่มองจุนฮงด้วยสายตาที่แสนจะหลงไหล ซูอุงที่มองจุนฮงกับแดฮยอนสลับกันไปมาอย่างรู้สึกไม่ค่อยชอบใจ และจงออบ... ที่เอาแต่มองแดฮยอนกับยองแจสลับกันอย่างคนมีเลสนัย ความรู้สึกภายในโต๊ะนั้นจึงดูอึดอัดแบบแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

“พี่แดม... กินดีๆหน่อยสิครับ เลอะหมดแล้วน๊า”

ซูอุงฉวยโอกาสตอนที่แดฮยอนทำเค้กเลอะปากใช้ปลายนิ้วตัวเองไล้ไปบนริมฝีปากอิ่มนั่นเบาๆเพื่อเช็ดครีมออกให้ ก่อนจะเลียนิ้วข้างนั้นของตัวเอง โดยทุกๆการกระทำของเขา สายตาไม่ละไปจากแดฮยอนเลยสักนิด และนั่นก็ทำให้จุนฮงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้

“อ่า... เลอะอีกแล้วเหรอ?”

แดฮยอนพูดพลางแลบลิ้นออกมาเลียปากเบาๆ ทำเอาคนที่กำลังมองอยู่ถึงกับเผลอกลืนน้ำลายลงคอกันอย่างยากลำบาก

“พี่แดมอย่าทำแบบนั้นสิ... มันยั่วไป ผมหวง...”

ซูอุงพูดขึ้นมาอย่างกระเง้ากระงอด เรียกรอยยิ้มจากคนอายุมากกว่าได้เป็นอย่างดี ก่อนที่มือเล็กๆนั้นจะตักเค้กไปจ่อที่ปากของคนเป็นน้องอย่างเอาใจ

“อ่ะ ให้กินคำนึง แล้วหายงอนนะ”

การง้อแบบง่ายๆด้วยคำพูดง่ายๆทำเอาคนถูกง้อยิ้มกว้างออกมาได้ไม่ยาก ก่อนที่คนอายุน้อยกว่าจะงับเค้กพลางส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่คนผมสีทองที่จ้องนิ่งมายังเขากับแดฮยอนอย่างผู้ชนะ จุนฮงได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ในใจ

“พี่ยองแจ พี่อยากกินเค้กมั้ย? ไปสั่งดิ ผมเลี้ยง”

จงออบเอ่ยออกมาเมื่อเห็นยองแจจ้องเพื่อนสนิทของตัวเองกินเค้กคำแล้วคำเล่าอย่างตาละห้อย เมื่อได้ยินดังนั้น ยองแจก็ยิ้มกว้างออกมาทันที

“นายเลี้ยงจริงเหรอ? ดีใจจัง งั้นฉันไม่เกรงใจหล่ะนะ”

ว่าแล้วคนเป็นพี่ก็รีบลุกวิ่งไปสั่งเค้กทันที ทำเอาจงออบได้แต่อมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆให้กับท่าทางที่เหมือนเด็กๆของยองแจก่อนจะลุกตามพี่ตัวเล็กของตัวเองไป

ซูอุงกับจุนฮงยังคงนั่งมองหน้ากันอย่างไม่มีใครพูดอะไร สักพักซูอุงก็ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ ก่อนจะเดินกลับมาด้วยท่าทางที่หงุดหงิด

“พี่แดม... ผมต้องกลับก่อนนะครับ แม่โทรมาใช้ให้ไปทำธุระ...”

“อือ เดินดีๆหล่ะ”

“ผมไม่ได้จะทิ้งพี่นะ แต่ผมจำเป็นจริงๆ...”

ซูอุงพูดพลางมองหน้าผู้ชายตัวสูงที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะได้รับชัยชนะ ซูอุงไม่อยากจะไว้ใจผู้ชายตัวสูงคนนี้เลย ในฐานะที่เขาเป็นผู้ชายเหมือนกันเขาดูออกว่าจุนฮงต้องการอะไร เพราะความต้องการของเขาก็ไม่ต่างไปจากจุนฮงเลย

“ฉันรู้น่า รีบไปเถอะ ไว้เจอกันที่บ้านนะ”

แดฮยอนที่ยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร หันมาส่งยิ้มหวานให้ซูอุง พลางดึงแก้มน้องชายที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเล็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว

“พี่แดมอย่าเพิ่งนอนนะ ถ้ากลับถึงบ้านแล้วโทรบอกผมด้วยนะโอเคมั้ย?”

“โอเค แล้วเจอกันนะ”

ซูอุงยังคงมองแดฮยอนด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะกลั้นใจเดินออกจากร้านเค้กด้วยความไม่เต็มใจเลยสักนิด เหมือนฝากปลาย่างไว้กับแมว... ไม่สิ! ต้องบอกว่าฝากแมวไว้กับหมาป่ามากกว่า

เมื่อซูอุงกลับไปแล้ว แดฮยอนก็หันกลับมาจัดการกับเค้กตรงหน้าต่อ จุนฮงเชื่อแล้วว่าแดฮยอนรักการกินมากจริงๆ จากเค้กที่สั่งมาเกือบสิบชิ้น ตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งชิ้นแล้ว

“ดูสนิทกันจังเลยนะครับ”

จุนฮงเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา แดฮยอนเหลือบมองคนตัวสูงตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะตักเค้กกินต่อไป

“น้องชายติดพี่ชายหน่ะ”

“งั้นเหรอครับ? ไม่ใช่แฟนเหรอ?”

จุนฮงยิงคำถามตรงประเด็นอย่างตรงไปตรงมา ทำเอาคนถูกถามชะงักเล็กน้อย ปากอิ่มยิ้มออกมาอย่างคนที่พอจะเดาอะไรๆได้ แต่เจ้าตัวก็ยังคงทำซึนต่อไป

“จะใช่แฟนรึเปล่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายหล่ะ?”

จุนฮงถึงกับเงียบไปทันทีเมื่อโดนแดฮยอนถามกลับ  คนตัวเล็กยังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป จีบแดฮยอนไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดสำหรับจุนฮง แต่เขาจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

“ผมก็แค่อยากให้พี่โสด”

“ถ้าฉันโสดแล้วนายจะทำไม?”

“ผมก็จะจีบพี่ไงครับ...”

“...”

“เพราะฉะนั้น ขอให้พี่โสดเถอะนะครับ...”

แดฮยอนถึงกับพูดไม่ออกไปทันทีเมื่อเจอความตรงไปตรงมาของเด็กตัวสูงผมทองตรงหน้า ตากลมโตที่ยังคงจ้องมายังเขา ปากอิ่มที่เผยอเล็กน้อยนั่น เขาไม่เคยเจอใครที่ทำให้รู้สึกได้เท่าแดฮยอนมาก่อน และไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เขาจะต้องจีบแดฮยอนให้ได้

แดฮยอนไม่รู้หรอกว่าที่จุนฮงพูดนั้นเป็นความจริงหรือแค่ล้อเล่น เขามีใครมากมายเข้าหา แต่เขาก็พอจะดูออกว่าคนพวกนั้นต้องการอะไรจากเขา แต่สำหรับจุนฮงคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ไอดอลที่กำลังฮอตสุดๆในตอนนี้นั้น เขากลับเดาทางไม่ออกจริงๆ แต่ถ้าจุนฮงยังยืนยันว่าจะจีบเขาจริงๆแล้วหล่ะก็... แดฮยอนก็พร้อมจะให้โอกาส แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน

ปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยหลังจากที่เจ้าตัวเงียบไปหลายนาที เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้จุนฮงรู้สึกหวิวๆในใจ มันทั้งดูยั่วยวน และดูเป็นรอยยิ้มเยาะในเวลาเดียวกัน

“สำหรับนาย ฉันโสดก็ได้...”

จุนฮงยิ้มออกมาอย่างพอใจ แดฮยอนตักเค้กเข้าปากคำใหญ่โดยที่สายตาไม่ละไปจากใบหน้าของเด็กหนุ่มตัวสูงเลยสักนิด ทั้งสายตาที่คนตัวเล็กใช้มองเขา ทั้งรอยยิ้มที่เปรียบเสมือนยาพิษกำลังมอมเมาเขาช้าๆ ทั้งท่าทางการเลียครีมจากช้อนนั่นทำให้จุนฮงรู้ว่า...

จองแดฮยอน ลูกแมวที่ดูใสซื่อในสายตาของคนทั่วไป แท้จริงแล้วคือนางจิ้งจอกเก้าหางดีๆนี้เอง

แต่แบบนี้แหละที่เขาชอบ อะไรที่ได้มายากๆนั่นแหละจุนฮงชอบ แดฮยอนวางช้อนลง ตากลมโตฉายแววใสซื่อแต่แฝงไว้ด้วยความอันตราย ปากอิ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดจะท้าทาย

“ถ้านายสามารถ ก็จีบฉันให้ติดสิ”

“งั้นก็ระวังตัว ระวังหัวใจตัวเองไว้ดีๆนะครับ เพราะถ้าพี่เผลอ มันเป็นของผมแน่ๆ”

จุนฮงพนันได้เลยว่าเกมนี้เขาต้องชนะ เขายอมทุ่มสุดตัวถ้าได้แม่จิ้งจอกเก้าหางในคราบลูกแมวคนนี้มาครอง งานนี้ถ้าจะให้แพ้ จุนฮงบอกเลยว่ายากครับ!

#ฟินนนน

----------------------------------------------------------------------------------------------

หมาป่ากับยัยจิ้งจอกเก้าหาง จะจีบติดมั้ยให้รีดเดอร์มโนต่อเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ

อย่าลืมนะว่าซูอุงก็ยังอยู่ เอาซี่~

เบาๆพอให้ฟินก็พอเนอะ SF เรื่องหน้าเอาแนวดาร์กบ้าง

แดฮยอนโดนขายอะไรแบบนี้ ฟินแน่ๆ~~~~~

วันนี้ทอร์คสั้นๆพอเนอะ ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะครับ ^^