คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Unknow - ChanKhun (Sad Story Collection)
ุเื่อมั้ยว่า ‘วามรั’ เปลี่ยนเป็นวาม ‘เลียั’ ไ้ และ...
...‘วามทรำ’ มีส่วนเื่อมโยับ ‘วามรู้สึ’
“ ปวหัว...แม่รับ ผม...ผมปวหัว “
ผมมอูานอที่นอนินพล่านอยู่บนเียเพราะอาารปวศีรษะที่เิาราารสมอถูระทบระเทือนอย่ารุนแร้วยวามเ็บปว ทรมานไม่แพ้นรหน้า น้ำาอผมเอ่อลอพร้อมับส่ายหน้า ไม่อยาะยอมรับวามริ...
“ าน...ลูเป็นอะไร? ำพีุ่ไม่ไ้เหรอลู? “
“ แม่รับ ผมปวหัว...อะ...โอ๊ย...แม่รับ “
‘นแปลหน้า’
“ ุป้าฮะ...ผมอโทษ...ฮึๆ ผมอโทษ...”
“ อย่าโทษัวเอเลยุ ฮือๆ ทุอย่าที่เิึ้นเป็นเพราะอุบัิเหุนะ “
“ ...ุป้า ฮือๆ อแ่วันเียวนะรับแล้วผมะไม่มาให้เาเออี...”
“ ุ...ฮึๆ... “
เธอส่ายหน้าราวับบอผมว่านั่นไม่ใ่สิ่ที่เธอ้อารแ่ผมรู้ี...
“ ผมไม่เป็นไร ทุอย่ามันเป็นวามผิอผม..ผมะรับผิอบเอ...ฮือๆ ผมไม่น่าเลย เ็บปวเหลือเินฮะ ผมเ็บปวเหลือเินที่้อเป็นแปลหน้าสำหรับานอ ฮึ..ให้ผมไปเถอะนะฮะ “
ผม้มหน้าลับพื้นแล้วร้อไห้ออมาอย่าบ้าลั่ ถึทนอยู่ผม็เ็บและานอ้อเ็บว่าผมอีหลายเท่า ี่ร้อยี่พันเ็มที่แทเ้าไปในเส้นเลืออเาเพื่อระับวามเ็บปว? มันน่าเ็บปวเหลือเิน...ผมรู้...แ่ถ้าผมเป็นฝ่ายไปะานอ็ะไ้ไม่ทรมาน ไม่้อมาเ็บปวที่้อพยายามรื้อฟื้นวามทรำเ่าส่วนผม...ไม่เป็นไรเพราะนั่นมันอาเป็นโทษทั์ที่ผมสมวรไ้รับ!!
.
.
.
.
.
“ านอ...พี่เอาอาหารลาวันมาให้ “
“ อ๊ะ! “
“ เพล้! “
านอิ้นนมืออเาปัมาโนถาในมืออผมหล่นแระายแ่นั่นไม่ไ้ทำให้เาหยุิ้น ใบหน้าที่แสนทรมานอเามัน่าน่าสสาร ามที่เยเป็นประายเวลาสบาันมันหายไป ผมมอเห็นเพียวามระแวและวามลัวอยู่ในนั้น ผมยืนร้อไห้อยู่ที่เิมและไร้ึ่ารยับเยื้อนใๆ ผมสสารเา ที่ผ่านมาผมทำร้ายเามามาแม้ระทั่อนที่ผมะไปาเา..ผม็ยัทำร้ายเา
...อสุท้าย อนะานอ
“ าน...ันไปนะ ฮือๆ “
ผมเอื้อมมือไปึร่านั้นเ้ามาออย่ายาลำบา บอลาานอทั้น้ำา ำใ้อูเาทรมานเียนาใเพราะวาม้อารอลาเป็นรั้สุท้าย
วาม้อารที่เห็นแ่ัวอผม
ผมหยิบรูปถ่ายที่เยถ่ายู่ันใส่ในมืออานอแ่เาลับยำมันนยับามือแล้วปาทิ้อย่าไม่ใยี มันหมโอาสหรับผมแล้วสินะ ไม่มีโอาสสำหรับพี่อีแล้วใ่มั้ยาน....พี่ไปนะ
พี่อโทษ
พี่อโทษ
.
.
.
นิุบอลาานอแล้ววิ่ออไปทั้น้ำา พวเาสอนเป็นพี่น้อ้าบ้านที่รัันมา พวเารู้สึยัไ่อัน ันเป็นแม่...ันเ้าใี...
ันเปิประูห้อเ้ามาหลัาานอโนียาสลบหลับไปนานว่า 3 ม เศษถ้วยาม และแันที่แ็ถูเ็บวาสะอาสะอ้านเหมือน่อนที่นิุะเ้าไป หลเหลือ็เพียเศษระาษ้อนลมๆที่ถูยำหล่นไว้้าๆล้อเีย วาอันมอระาษ้อนนั้น้วยสายาเย็นาะที่้มลเ็บมันึ้นมาลีู่
ภาพถ่ายอผู้ายสอนในุนัเรียนออัน้วยรอยยิ้มว้า รอยยิ้มที่มีวามสุ รอยยิ้มที่น้อยรั้นัที่นเป็นแม่อย่าะไ้เห็นาลูาย ใระไปนึว่าอุบัิเหุเพียรั้เียวะทำให้นที่เยมีวามสัมพันธ์แน่นแฟ้นลายเป็นนที่ ‘ไม่รู้ััน’ ไ้ล่ะ? ันิพร้อมับพลิภาพถ่ายนั้นูและพบับ้อวามบาอย่าๆที่าไว้ริๆ
[ านอ...สะพานลอยหน้ารทาลับบ้านยัำไ้ใ่มั้ย? หลัาออาโรพยาบาลวันที่ 24 เมษายน มาเอพี่นะ =’) ]
ันไม่ไ้แสสีใๆะนั้นเพราะานอเริ่มยับัวเล็น้อย ใบหน้ามเ้มอลูายนเียวอันหันมามอ้วยสายาปรือปรอย
“ แม่รับ...ผู้ายนนั้นไปแล้วเหรอรับ? “
“ ๊ะ ไปแล้ว “
…ไปาีวิอลูลอาล
ันเอื้อมมือไปลูบหน้าผาอานอะที่มืออี้าที่้อนอยู่้านหลัออแรยำรูปถ่ายแผ่นนั้น วาอานอยัมอ้ามัวันไปยัประูห้อเหมือนรออยอะไรบาอย่า ่าาอนที่้อมอนิุลิบลับ มันทำให้ันเื่อว่าในส่วนลึวามทรำอานอยัไม่ไ้ลบเลือนและนั่นแหละือสิ่ที่ันไม่้อาร...
...แม่อโทษนะานอ
.
.
.
25 เมษายน เวลา 2:00 AM
.
.
.
ย้อนลับไปวันเิเหุ...
“ พีุ่...ผมอบพี่ “
“ ห๊ะ?! “
ผมหันไปมอานอ้วยวามแปลใะที่หยุยืนที่บันไั้นที่ 9 อสะพานลอย ส่วนานอยืนอยู่ั้นที่ 11 อบันไ วาอผมมอานออย่าไม่เื่อ ผมับานออยู่บ้านิัน เรียนโรเรียนเียวันแ่นละั้นปี ถึะเป็นแบบนั้นเรา็สนิทันมาและมัะเินลับบ้านพร้อมันเสมอ ลอมาเาไม่เยมีท่าทีแบบนั้นแล้วผมะไปเื่อไ้ยัไ?
“ ผมบอว่าผมอบพี่ เป็นแฟนันนะรับ “
“ ล้อเล่นแบบนี้ไม่ลเลยนะานอ ”
ผมเรียมะ้าวเท้าเิน่อไปแ่านอเอาัวมาวาแล้ว็ว้า้อมือผมไว้ ท้าให้ผม้อหบุแล้วเยหน้าึ้นไปมอานอ้วยใบหน้านิ่ว
“ ผมไม่ไ้ล้อเล่นนะ ผมอบพี่มาั้แ่เมื่อ่อนแล้ว แล้วผม็รู้้วยว่าพี่็อบผม “
“ อ๊ะ...”
นายรู้...?
“ พี่รับ...ผมรัพี่ริๆนะรับ “
ใบหน้าอานอูอ้อนวอนและเ็มไป้วยวามริัะที่ับ้อมือผมไว้ ใ่...ผมรัานอเินว่าน้อาย้าบ้านแ่ผู้ายรัันมันะเป็นไปไ้ยัไ พ่อแม่อพวเราไม่มีทายอมรับไ้หรอ ไหนะสัมรอบๆัวเราอี ไม่มีทาเป็นไปไ้เลย
“ มันเป็นไปไ้ไม่ไ้านอ ปล่อยพะ...อ๊ะ! “
“ พีุ่!! “
ผมพยายามะึ้อมือัวเอออและอนนั้นเอที่ผม้าวเท้าผิัหวะทำให้ร่าอผมเอนหายไป้าหลัอย่าไร้แรวบุม หาเพียแ่ะที่ร่าอผมที่ำลัะหายหลัลไปาบันไยัถูับที่้อมือไว้แน่น วาอผม้อานอ้วยวามระหน
เาไม่ยอมปล่อยผม หน้า้ำยัึร่าอผมเ้ามาอไว้แน่น เพียไม่ี่เสี้ยววินาที่ร่าอผม็ถูพลิหลบและ...ปึ!...หลัและศีรษะอานอ็ระแทลับพื้นพร้อมัวผมที่ล้มทับบนัวอานอ มีเพียแผลถลอามัวเล็น้อย ในะที่เลือสีแสอานอ่อยๆไหลออมาเิ่นอเ็มพื้น...
“ ...านอ “
“ านอ!! “
.
.
.
หลัาานอถูส่โรพยาบาล หลัาที่เาลืมา...โลอเรา็เปลี่ยนไป เาเ็บปว ทรมานที่้อพบหน้าผม ทุสิ่ทุอย่าที่เิึ้นไม่อาโทษใร... โีแ่ไหนที่เาไม่าย โีแ่ไหนแล้วที่เายัหายใเพราะะนั้นมันถึเวลาที่ผมะ้อยอมรับแล้วว่า่อานี้ผมลายเป็น ‘นที่ไม่รู้ั’ สำหรับานอและรอบรัวฮวา...ลอไป
END
Music Playlist at MixPod.com
ความคิดเห็น