บันทึกไร้สาระ

ลำดับตอนที่ #4 : เศษซาก ร้ายรัก

 บ่น+มีอะไรจะให้ดูนิดหน่อย

ก็อย่างที่เห็นๆ รู้ๆ อยู่อ่ะนะ พล็อตเยอะแยะ เริ่มได้แต่จบไม่ลง การเขียนนิยายให้จบสักเรื่องนี่มันยากชะมัดยาดเลยอ่ะ(สำหรับคนอื่นไม่รู้ แต่คนเขียนคนนี้อ่ะใช่เลย) ตอนเริ่มต้นนี่กำลังใจเขียนล้นเหลือ เรื่องนี้อยากเขียนจัง อยากเขียนให้สนุกๆ อ่ะ แต่พอมาได้สักกลางเรื่องนี่มันหายไปไหนหมดหว่า? ไอ้อารมณ์ที่มันล้นๆ อ่ะ ระเหยไปกับแสงแดดหมดแล้วรึไง จบไม่ลง จบไม่ได้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าถ้าเขียนไปนี่ก็จะได้อารมณ์ก็เขียนได้นี่หว่า แต่ตอนนั้นตอนนี้ตอนนู้นตอนโน้นทำไมถึงไม่ลงมือเขียนสักทีฟร๊ะ รอไรอยู่ นี่มันเป็นเหมือนสิ่งที่รู้ว่าต้องทำแต่ต้องรอจนวินาทีสุดท้ายถึงจะลงมือชัดๆ

อารมณ์นี้นึกถึงเพลง เริ่มจากร้อย ขึ้นมาเลย T^T แรกๆ ไฟแรง หลังๆ ไฟมอด คิดน้อย(+เข้าท่าดีว่ะ) คิดมาก(-ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย) คิดยาก(-ทำได้จริงเหรอ) คิดง่าย(-ก็ทำได้นี่หว่า) อะไรของมันว่ะ(ไม่เข้าใจละซี) ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย แล้วเขียนไปไงมาไงเนี้ย ยืดไปป่าว เล่นตัวอยู่นั้นแหละ ทำไมไม่เข้าเนื้อหาสักที หงึ!

สรุปว่าครุ่นคิด สงสัย กังขา และบราๆ อยู่ตลอด รู้สึกไม่สามารถสงบใจได้ในตอนนี้ ม่ายรุทำไม

โอเค ขอบ่นแค่นี่ ก็แค่มาบ่นหลังจากที่ไม่ได้บ่นมานานเท่านั้นแหละ

หมดเรื่องบ่นแล้วก็มาคุยแบบปกติๆ บ้าง ตอนนี้ส่ง สนพ. เรื่องที่สองไปพิจารณาด้วย เพิ่งจะได้ส่งหลังจากตัดสินใจอยู่นาน ติดแค่เรื่องย่อกับตรวจคำผิดอีกรอบ(บอกว่าตรวจแต่ไม่รู้ว่ายังรอดหูรอดตาไปอีกเท่าไหร่) ตอนแรกที่ไม่ยอมทำสักทีคิดว่าคงต้องใช้เวลาเป็นเดือนๆ กว่าจะเสร็จทุกอย่างพร้อมซิปไฟล์ส่ง แต่เชื่อไหมเอาเข้าจริงใช้เวลาแค่วันครึ่ง(ทั้งคำผิดทั้งเรื่องย่อ)...แล้วไอ้ที่ตั้งท่าอยู่ตั้งหลายเดือนนั่นมันคืออะไรฟระ? จะบอกว่าติดสอบ ติดประชุม ติดโปรเจค มันก็ใช่ แต่จริงๆ คงเป็นเพราะไม่ยอมทำมันซะล่ะมากกว่า (ปลงซะเถอะ)

เข้าเรื่องพิจารณา ถ้าไม่ผ่านคราวนี้ก็กะเอามาทำเป็นหนังสือทำมือมันซะเลย ฮ่าๆ ขี้เกียจรอหลายเดือนอีก Everything made by me กันเลยทีเดียว กะว่าถึงตอนนั้นปกก็คงจะวาดเอง(วาดเผื่อไว้ก่อนท่าจะดี 55+)

อันนี้ตัวอย่างภาพ ถ้าทำก็คงได้ลงสีประมาณนี้แหละ

อ๋อ เกือบลืมเรื่องที่บอกว่ามีอะไรจะให้ดูนิดหน่อย

ก็คือนี่ ไปพบระหว่างบิ้วอารมณ์เพราะเขียนไม่ออก เห็นปักหมุดในหน้าเวิร์ดนึกว่าอะไรก็เลยเปิดดูมันซะหน่อย

.....ตรู๊ดๆๆ ทำใจรึยังก่อนอ่าน
 

....ถ้ายังก็ควรหยุดซะตั้งแต่ตอนนี้ ออกจากหน้านี้ไปแบบปลอดภัยเถอะนะ
 

.......

---ลบออก---

อ๋อ ที่เอามาให้ดูนี่แค่จะบอกว่า ค้าง!!! เท่านั้นแหละ ไปละ
ดูวันที่อัพล่าสุดแล้วสลดใจครับพี่น้อง เอิ่ม หายหน้าไปนาน อารมณ์นี้ที่ได้กลับมาเหมือนฟื้นคืนชีพยังไงยังงั้นเลย

อันที่จริงแทบไม่มีหน้ามาพบคนอ่านที่เฝ้าติดตามกันมาตลอดๆ และนิยายเรื่องนี้ก็หาได้มีความคืนหน้าให้ทุกท่านได้ชื่นใจแต่อย่างไร

เรี่ยวแรงที่เคยมีมันเหมือนถูกสูบออกไปซะเฉยๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับวิชาเรียน การบ้าน และโปรเจ็คที่มองหาทางจบไม่เจอ(นี่อีกไม่กี่วันก็จะต้องไปพรีเซนต์อีกแล้ว เฮ้อ)

ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะได้กลับมาเต็มตัวนะคะ แต่หลายๆ อย่างก็ลงตัว แถมเพิ่งสอบมิดเทอมเสร็จไปหมาดๆ แต่ไม่ได้จะบอกว่าจะได้กลับมาแต่งเรื่องนี้เร็วๆ นี้หรอกนะ เพียงแต่มาแจ้งข่าวให้นักอ่านตาดำ ๆที่ยังเฝ้าติดตามอยู่บอกว่านักเขียนคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ และถ้าไม่ตายเสียก่อนก็จะทำให้เรื่องจบลงให้ได้ล่ะนะ

ชีวิตนี้พอได้รู้รสวันหยุดหาไม่เจอ วันลาหาไม่ได้แล้วก็คิดว่าครั้งหน้าจะไม่ลงวิชาให้มันถ่วมหัวท่วมหางแบบนี้อีก ส่วนเรื่องโปรเจคหรือเวลาว่างที่อาจารย์นัดเทรนงานนั้นมันนอกเหนือการควบคุม เฮ้อ.... 
 

อา...

อันนี้เป็นรูปที่ให้พี่คนที่รู้จักในเฟสวาดให้ค่ะ เสี่ยวซื่อผอมไปหน่อย ฮ่าๆ อันนี้ไม่เกี่ยว แต่ที่จะพูดคือ จะมาบอกทุกคนด้วยว่าต่อไปนี้นิยายที่แต่งจบหากจะสัมผัสโฉมหน้าในรูปเล่มคนเขียนคงจะพิมพ์ขายเองค่ะ เพราะด้วยปัจจัยหลายๆ อย่างและข้อจำกัดของสนพ. ทำให้คิดว่าแบบนี้น่าจะเหมาะกว่า...และถ้าจะทำ เรื่องภาพปกหรืออะไรคงจัดการเองหมด

แต่...ก็ขึ้นอยู่ว่าจะมีคนสนใจมั้ยด้วยแหละนะ - -a