ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันหยุด ที่ไม่ใช่วันหยุด
โคร่ม!
เพล่ง!
ปัง!
“ว้ากกก เจ้าแทมเมอร์ เจ้าแทมมี่ หยุดทำลายข้าวของในบ้านของฉันได้แล้ววววววว”
เสียงเจ้าแทมเมอร์ แทมมี่ แมวน่ารักกับหมาเลิฟ สหายที่ซี้กันมาตั้งแต่เล็กๆวิ่งไล่กันจนทำลายข้าวของในบ้านฉันเสียหายไปหมดแล้ว หมาแมวคู่นี้ทำเอาฉันปวดหัวจนเส้นเลือดในสมองจะแตกออกมาเป็นพุไฟไปแล้ว
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง !
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมาสามครั้งเพื่อเป็นสัญญาณบอกฉันให้รู้ว่ามีผู้มาเยือนอยู่ตรงหน้าประตูบ้านและแถมเสียงกริ่งยังช่วยเหลือเจ้าแทมเมอร์กับแทมมี่ให้หลุดพ้นจากไม้เบสบอลที่ฉันกำลังยกขึ้นมากะจะเอาตีหัวมันสักหน่อยเพื่อความซะใจเล็กน้อย ฮ่าๆ
ฉันก้าวเท้าขวาเดินออกไปเปิดประตูหน้าบ้านให้ผู้ที่มาเยือนฉันและน้องแมวน้องหมาได้เข้ามาในบ้าน
“สวัสดีค่ะพี่โอเช :)” เสียงใสๆ แจ๋วๆของน้องซอลลี่เอ่ยทักสาวสวยหน้าใสอย่างฉัน (เหรอ)
“สวัสดีจ้าน้องซอลลี่ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ ^^”
“วันนี้ซอลลี่ขอมาเล่นกับแทมเมอร์ แทมมี่นะคะ พี่โอเชจะอนุญาตหรือป่าวคะ?”
โอ้ววว!! อนุญาตสิจ้ะน้องรัก ทำไมจะไม่อนุญาต อนุญาตอยู่แล้วหละ ฮ่าๆ ^O^ นี่แหละสวรรค์
ที่แท้จริงคือการส่งคนน่ารัก(มาก)อย่างน้องซอลลี่มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแทมเมอร์ แทมมี่แทนฉัน ทำให้ฉันรักและเอ็นดูน้องซอลลี่เหมือนน้องแท้ๆของตนเองเลย และอีกอย่างฉันจะได้มีเวลาไปทำ สปาผิวโดยไม่ที่ต้องเกรงว่าเจ้าแมวน่ารักกับหมาน่าเลิฟของฉันจะวิ่งทำลายข้าวของในบ้านอีก ถ้าเป็นไปได้จะขอให้น้องซอลลี่มาอยู่ที่บ้านฉันซะเลย ฮ่าๆ
“อนุญาตสิจ้ะ ^^”
“ขอบคุณนะคะพี่โอเช ^O^”
“จ้า”
อะไรจะสุขได้เท่ากับการที่เจ้าแทมเมอร์ แทมมี่ มีเพื่อนเล่นด้วยล่ะ ฮ่าๆ ^O^ ถ้าหากน้องซอลลี่ไม่ใช่คนรักสัตว์นะฉันก็คงเหมือนคนรับใช้หมากับแมวซะมากกว่าเจ้าของบ้านแล้ว เพราะต้องค่อยมาวิ่งไล่เก็บข้าวของในบ้านทุกๆเช้าที่หมากับแมวช่วยประสานกันทำพัง -_-’’แต่เอ๋! ปกติแล้ว หมากับแมวมักจะอยู่ด้วยกันไม่ได้นี่มัน มักจะวิ่งไล่กัดกันตลอดเลยนี่นา แต่ทำไมหมาแมวบ้านฉันถึงได้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย หรือว่าหมากับแมวบ้านฉันไม่ปกติเนี่ย -_-
อ่ะ! วันนี้เป็นวันอาทิตย์ฉันขอออกไปลั้นลาข้างนอกบ้านบ้างเถอะ หลังจากที่ฉันถูกคุณแม่บังเกิดเกล้าบังคับให้ติดแหงกอยู่แต่ในบ้านมานานนับสัปดาห์ YOY ก็ช่วงนี้มันเป็นช่วงปิดเทอมแม่ก็เลยแอบหนีไปลั้นลากับพ่อที่ต่างจังหวัดโดยไม่บอกกล่าวฉันสักคำเลยแถมยังทิ้งเจ้าหมากับเจ้าแมวให้ลูกสาวสุดสวย (น้อย) ตัวเองเฝ้าอยู่ที่บ้าน ตามลำพัง
ฉันนี่ช่างหน้าสงสารจริงๆเลย TUT
“น้องซอลลี่จ้ะ เดี๋ยวพี่จะออกไปทำธุระข้างนอกแป๊บเดี๋ยวนะจ่ะ เดี๋ยวพี่กลับมา พี่ฝากดูแลบ้านกับแทมเมอร์แทมมี่ด้วยนะจ้ะ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมมาฝาก”
หลังจากที่ฉันพ่ำพึงกับตัวเองมาได้สักพักฉันก็บอกน้องซอลลี่ที่กำลังนั่งนองหน้าฉันอย่างงงงวยสงสัย
เธอคงไม่เข้าใจที่ฉันพูดน่ะ
นี่ฉันคิดถูกคิดผิดเนี่ย ที่ฝากบ้านไว้กับเด็กตัวเท่ามด - -^
“พี่ไปแล้วนะ”
ฉันตะโกนบอกน้องซอลลี่ก่อนจะก้าวขาซ้ายขึ้นรถอย่างสง่างาม
และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกินขึ้น ฉันกำลังขับรถ Mini cooper ออกยังไม่ทันพ้นประตูบ้าน
เอี๊ยดดดด ปึง!
ว้าย! >.< รถชน รถใคร รถฉันนี่แหละ อึ้ย~ ฉันขันรถชนกับรถยี่ห้อPagani Zonda สีดำเรียบหรูราราคาแพง โอ๊ย! ฉันจะมีเงินจ่ายชดใช้ค่าเสียหายรถให้เขาไหมเนี่ย ยิ่งตอนนี่ฉันยังไม่ได้ต่อประกันรถด้วย อ๊าย!! โอเชเอ้ย ทำไมถึงซวยได้ขนาดนี่เนี่ย ฉันอยากจะเอาหน้ามุดแผ่นดินไทยหนีไปโผล่ที่แผ่นดินเวียดนาม TOT
และแล้วฉันก็ทำไม่ได้ TUT ฉันเลย (จำใจ) ลงจากรถมาส่งสายตาปิ๊งๆ น่ารักๆ ให้กับเจ้าของรถเพื่อเค้าจะเมตตาเราบ้าง - -“
“ขอโทษค่ะๆ คุณเป็นอะไรมาหรือเปล่าคะ? เดี๋ยวฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้”
ผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถฝังคนขับกำลังเปิดประตูแล้วเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมๆกับที่ฉันกำลังก้มหัวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดและความเสีย (ดาย) ใจอย่างแรงที่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้ ก็บ้านฉันไม่ได้รวยนี่นา แต่ก็ยังอุตส่าห์ดิ้นรนสอย Mini cooper มาขับจนได้
ทว่าน้ำเสียงของผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนั้นทำให้ฉันเกิดอาการหมั่นไส้และเคืองกับคำพูดที่ดูหมิ่นและ
ไร้มารยาทของเขา
“ไม่ต้อง! “
“หือ” O.o?
“คนอย่างเธอคงไม่มีปัญญาจ่ายค่าเสียหายให้รถฉันหรอก”
อึ้ย ~ คำพูดและน้ำเสียงช่างน่าเอาสากครกกับฝาครอบชักโครกมาตบปากสักทีสองทีแล้วตาม
ด้วยน้ำยาล้างห้องตราเป็ดบินได้มาล้างปากสักห้ารอบ
“นี่นาย! พูดจาให้มันดีๆหน่อยสิมารยาทผู้ดีน่ะ มีไหม?”
ฉันชี้หน้าต่อว่าพร้อมกับทำท่าหาเรื่องผู้ชายผมสีน้ำตาลอมแดง หน้าขาวจั๊วะ จมูกโด่ง
เป็นสัน แถมยังเข้ากับรูปหน้าได้ดี มีลักยิ้มสองข้าง ทำให้มีเสน่ห์ดึงดูด ผิวขาวราวโอโม่ ตัวสูง ไหล่กว้างที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ว้าวว ~ช่างน่าซบจริง ๆ >///////<
ว้ายย ~ ฉันกำลังเพ้อไปแล้ว ผู้ชายคนนี้กำลังพูดจาดูหมิ่งและกำลังเสียมารยาทกับฉันอยู่นะ >w<
แต่จะให้ทำยังไงล่ะเมื่อผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนี้หล่อบาดใจเหลือเกิน ยังกับเทพบุตรกลับชาติมาเกิดยังไงอย่างงั้นแหละ ยิ่งฉันเป็นโรคแพ้คนหล่อเสียด้วยสิ ><
“ฉันควรมีมารยาทกับผู้หญิงอย่างเธอด้วยเหรอ?”
อึ้ย ~ ไอ่ผู้ชายปากสุนัขไม่รับประทาน คนอะไรหน้าตาก็ดี๊ดี ดูจากรถก็บ้านน่าจะรวยแต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ปากเสียแถมไร้มารยาทอีกด้วย คนที่บ้านไม่สอนมาหรือไงฟะ -_-^^^
“นี่ฉันอุตส่าห์ขอโทษนายแล้วนะ ยังจะมาว่ากันอีก ฉันมีปัญญาชดใช้ให้รถนายย่ะ!”
ฉันแค่พูดไปแบบนั้นเฉยๆนะ เดี๋ยวเสียฟร์อม
“….”
“นี่นาย จะเอายังไงเนี่ย?”
“.....”
หนอย!! คิดว่าตัวเองดีมาจากไหนกันห๊ะ...คนสวยถามทำไมไม่ตอบ
“พี่ซันฟานนนนนน” เอ๋! เสียงใสๆแบบนี้มันคุ้นๆนะ
“พี่ซันฟานกลับมาเมื่อไหร่คะ?”
เฮ้ย! นั้นมันเสียงของน้องซอลลี่ที่ดังออกมาจากในบ้านฉัน แล้วกำลังวิ่งมาทางนี้ด้วย
“พี่พึ่งกลับมาน่ะครับ ^^ แต่พี่ก็โชคร้ายเจอนางพญามารที่ไหนก็ไม่รู้ขับรถมาชนพี่ แถมยังไม่รับผิดชอบค่าเสียหายให้พี่อีกครับ“
ว้ายยยย!! หมอนี่ตอแหลชัดๆเป็นผู้ชายภาษาอะไรแหลได้โล่จริงๆพ่อคุณ -0- ยังไม่พอหมอนี่ยังเรียกฉันว่านางพญามารร้ายอีก นายนั่นแหละมารร้ายตัวพ่อเลย -w-
“พี่โอเชเนี่ยเหรอคะ ที่พี่ซันฟานเรียกว่านางพญามาร ฮ่าๆ ^O^”
แม่หนูน้อยซอลลี่ของฉันหัวเราะชอบใจใหญ่เลยทำเอาฉันหน้าเหวอไปเลย
“จะมีใครอีกล่ะครับ ^^” เชอะ! ที่กับเด็กผู้หญิงนี่นะพูดหยอดหวานซะ ที่กำฉันไม่เห็นพูดแบบนี้เลย
กะจะกินเด็กล่ะสิไอ่หน้าหล่อ(ขั้นเทพ)
“พี่โอเชคะ นี่พี่ซันฟาน พี่ชายแท้ๆของซอลลี่ค่ะ”
“พี่ซันฟานคะ นี่พี่โอเชค่ะ ซอลลี่ชอบมาเล่นที่บ้านพี่โอเชเค้าบ่อยๆค่ะพี่โอเชใจดีด้วยนะคะ ^^“
ฉันยังไม่ทันตั้งตัว แม่หนูน้อยปากไวก็ดันบอกชื่ออีตาบ้าหน้าหล่อให้ฉันได้รับรู้เสียแล้วแถมหมอนั่นยังเป็นพี่ชายของน้องซอลลี่อีกด้วย เชอะ! ฉันไม่ได้อยากรู้จักชื่อนายเลย
แต่เอ๋! เมื่อกี้น้องซอลลี่บอกว่าอีตาบ้าหน้าหล่อซันฟานอะไรนั่นเป็นพี่ชายแท้ๆของเธอนี่นา
โอ้ มาย ก๊อต ~ เป็นไปได้ยังไงกัน ในเมื่อน้องซอลลี่ออกจะเป็นคนน่ารักเรียบร้อย มารยาทก็ดี พูดจาก็ดีไม่เห็นมีเศษเสี้ยวเหมือนหมอนั่น เลยสักนิด ที่พูดจาดูหมิ่นคนอื่น แถมยังเสียมารยาทอีก เชอะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น