คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ทำยังไงดี...
ต่อจากคราวก่อนนะครับผม เรื่องบาปของนภา
“บาปของนภาคือ บาปที่บอสวองโกเล่ต้องผ่านพ้นไปให้ได้ นั้นคือหน้าที่ของนภา บอสบางคนของวองโกเล่ ก็มีบททดสอบที่แตกต่างกันไป ไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้น แกสึนะ แกต้องก้าวข้าม บาปของนภา ที่วองโกเล่แต่ล่ะรุ่นก้าวข้ามกันมาได้บ้างไม่ได้บ้าง แกต้องพยายามก้าวข้ามไปให้ได้แล้วแก จะได้พลังที่สามารถปกป้องคนที่รักได้ แกต้องใช้พลังที่อ่อนโยนของนภา ดูดกลืนผู้พิทักษ์และคนอื่นของแกให้ได้ ถ้าแกเกิดพลาดทำสิ่งที่ไม่ควรทำของการเป็นนภาไป มันอาจจะ....”รีบอร์นเว้นช่วงในการเล่าเรื่องบาปของนภา
“มันจะเป็นอะไร รีบอร์น”สึนะตั้งใจฟังเรื่องที่รีบอร์นเล่ามาก
“มันอาจจะ...ดูดกลืนจิตใจของแก เปลื่ยนความโกรธเกลียดในใจแก เปลื่ยนให้แกเป็นคนใหม่ เปลื่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง แกจะไม่ใช่ สึนะโยชิ วองโกเล่เดชิโม่ คนเดิม แกจะ เกรี้ยวกราดมากขึ้น จิตใจแกจะเปลื่ยนไปตามแรงยุยงของ พลังนั้น จำไว้นะสึนะ นายต้องก้าวข้ามมันไปให้ได้ ไม่ฉะนั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัยของทุกคนที่อยู่รอบข้างแก หรอกนะสึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าตา
“แล้วตานี่ล่ะ รีบอร์น ทำไมตาของฉันยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะ”สึนะพูดขึ้นและชี้ไปที่ตาของสึนะที่เป็นสีแดงอยู่ในขณะนี้
“พลังนั้นคงค่อยๆกลืนกินจิตใจของแกอยู่ล่ะนะ สึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมกับมองไปที่ตาของสึนะ
“แล้ววิธีที่จะให้มันหายไปล่ะ”สึนะถามรีบอร์นต่อ
“บททดสอบไงล่ะ เท่าที่รู้กันมาจากรุ่นที่9 นะ รุ่นที่9 บอกว่าจะมีบททดสอบมา แล้วแต่ว่าในใจจริงของคนนั้นๆจะต้องการ
ก็เหมือนกับ ‘ซาตาน’ ไงล่ะ ขออะไรก็ได้ ทรัพย์สมบัติ เงินทอง พลัง พระเจ้าผู้สร้างโลก อะไรก็ได้แต่ก็ต้องแลกด้วยชีวิต พอเราตายไปก็ไม่มีความหมาย เหมือนพลังนั้นมันจะชักจูงเราไป ดึงเอาความต้องการในจิตใจออกมาใช้ประโยชน์”รีบอร์นอธิบายเพิ่มเติม
“งั้นหรอ แล้วพรุ่งนี้ ฉันจะบอกเรื่องตาสีแดงของฉันได้ยังไงเนี่ย”สึนะพูดพร้อมกับกุมขมับก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ไม่รู้สิ แต่ฉันว่าแกใส่แว่นกลบไปก่อนแล้วกัน”รีบอร์นพูดพร้อมกับยื่นแว่นให้สึนะ
“อ่ะ อืม เมื่อไรการทดสอบที่นายว่าจะมาล่ะรีบอร์น”สึนะพูดพรางเอนตัวลงกับที่นอน
“หึ คิดง่ายไปแล้วแกเจ้าห่วยสึนะ พลังนั้นร้ายกาจยิ่งกว่ามาพระเจ้าแกล้งมนุษย์หรือยมทูตที่ขุมนรกเสียอีกนะ นายเจอจริงๆฉันว่าจิตใจแกต้องหันเหแน่ๆ”รีบอร์นพูดขึ้นทำให้สึนะลุกพราดขึ้นมาจากเตียง
“เห ร้ายกาจขนาดนั้นเชียว”สึนะพูดด้วยสีหน้าซีดเผือก
“และอีกอย่าง มันไม่ใช่การทดสอบแค่ครั้งเดียว แต่มันเป็นสิบๆครั้ง เพราะฉะนั้นมันต้องหาทางชักจูงจิตใจแกไปให้ได้ไงล่ะ สึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมกับสร้างบรรยากาศน่ากลัวๆ
“อึก ขนาดนั้นเชียว ฉันเริ่มกลัวๆการทดสอบนั้นแล้วสิ”สึนะพูดพร้อมกับเอาหมอนมากอด
“หึหึหึ แค่นี้แกก็กลัว ถ้ามันมาทดสอบแกไม่ ตายไปแล้วหรอ ห่ะสึนะ”รีบอร์นพูด
“ฮ่าๆๆ นั้นสินะ ว่าแต่แกจะสร้างบรรยากาศสยองๆแบบนี้อีกนานมั้ย ฟร่ะ เจ้ารีบอร์น”สึนะพูดพร้อมกับหันไปมองรอบๆตัวที่ตอนนี้รีบอร์นปิดไฟหมดแล้ว
“ก็แหมๆ เค้าอยากให้ได้บรรยากาศน๊ะตัวเอง”รีบอร์นพูดพร้อมกับทำปากเบ๊
“ไม่ต้องมาแอ๊บแบ๊วเลยนะเฟ้ย ฉันยิ่งเครียดๆเรื่องพลังบ้าบออะไรนี่อยู่”สึนะพูดพรางกับกำลังจะเอนตัวนอนบนที่นอนแต่ก็....
ปัง โครม โอยย ยย
“โอยย ยย เจ็บๆ แกจะถีบฉันทำไมฟร่ะ”สึนะพูดพร้อมกับหันไปหารีบอร์นที่ตอนนี้...
โปกก กก คร่อก ~~ !!
รีบอร์นใช้เลออนที่แปรงร่างเป็นค้อนปอร์นตีเข้าให้ที่ท้ายท้อยของสึนะ จนสึนะสลบไป
“เฮ้อ แกนี่พูดมากจริงๆ เจ้าสึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมกับหันไปมองสึนะที่ ขายังอยู่บนเตียงตัวกองกับพื้นด้านล่าง
“อ่าๆ ได้เวลานอนแล้ว ฝันดีสึนะ”รีบอร์นพูดพรางเปลื่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนสีชมพู เพราะไม่มีตัวอื่นใส่ = =
ค่ำคืนราตรี ท้องนภาสีดำสนิท กลุ่มดาวมากมายที่ลอยละล่องอยู่บนนภาที่ไกลโผล่ไม่มีทางที่จะได้เห็นใกล้ๆ
หญิงสาวผมสีนวลทอง เหม่อมองออกไปนองหน้าต่างของโรงแรมที่พักอาศัย มองกลุ่มดาวที่ระยิบระยับอยู่บนนภาที่มนหม่องในช่วงนี้ ไม่ยอมสดใสเหมือนวันก่อนๆ
“ยัยลูก้า แกเหม่ออะไรอยู่ได้ห่ะ”ไนติงเกลเพื่อนร่วมห้องคนนึงพูดขึ้น
“อะไรเล่า ก็มองท้องฟ้าอยู่นี่ไง ตาบอดรึ”ลูก้าพูดพรางหันไปต่อว่าเพื่อนสาวของตนเอง
“เอ่อๆ มานอนได้แล้วนะ ดึกแล้วพรุ่งนี้จะต้องไปทำเวรที่ห้องไนติงเกลพูดพร้อมกับสะบัดตัวคว้าผ้าห่มยิ้มหวานให้เพื่อนรักนึงทีและหลับไปทันตา
“รู้แล้วๆ จะนอนเดี๋ยวนี้และ”ล้าพูดพร้อมกับเดินไปปิดไฟเข้านอน
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่รถของโรงแรมขับไปส่งสึนะที่โรงเรียน
สึนะเดินไปตามทางระเบียบ วันนี้ทุกคนในโรงเรียนมองสึนะกันเป็นแถวเพราะวันนี้สึนะใส่แว่นมาตามคำแนะนำของรีบอร์น แถมยังพันผ้าก๊อกมาด้วย เนื่องจากรีบอร์นเอาค้อนปอร์นมาฟาดหัวเลือดออกเล็กน้อยแต่ไม่เจ็บมากเท่าไร เลือดไหลไม่หยุดเลยเอาผ้าก๊อกมาพันๆไว้ ไม่นานสึนะก็เดินมาถึงห้องเรียนประจำห้องตนเอง สึนะเดินไปที่โต๊ะประจำของตนเอง เพื่อนในห้องของสึนะมองดูสึนะด้วยสายตาอึ้งๆสักนิด เพราะไม่เคยเห็นใครในห้องเป็นแบบนี้
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคาเซ็น/โย้ว คาเซ็น/อรุณสวัสดิ์บอส/อรุณสวัสดิ์แบบสุดขั้ว/.....”เหล่าผู้พิทักษ์ของสึนะต้อนรับสึนะเมื่อถึงที่นั่งห้องสึนะ
“อืม อรุณสวัสดิ์”สึนะตอบรับเพียงสั้นๆและนั่งอ่านหนังสือที่ตนเองอ่านประจำในการรออาจาร์ยเข้ามาสอนในห้อง
ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง อาจาร์ยประจำชั้นเรียนเดินเข้ามาในห้องตามปกติเพราะตอนนี้เริ่มโฮมรูม
“อ่ะ อ่าว นั่งที่ๆ โฮมรูมเริ่มแล้วนะ วันนี้มีเด็กใหม่อีกแล้ว”อาจาร์ยประจำชั้นเรียนพูดพร้อมกับทำหน้ายิ้มแห้งๆ เพราะนักเรียนใหม่ทำไมมันต้องเจาะจงมาที่ห้อง คราส A ก็ไม่รู้
“เห มีอีกแล้วหรอเนี่ย”ไนติงเกลพูดพร้อมกับทำบ่าเบื่อหน่าย
อ่ะ พวกเธอเข้ามาแนะนำตัวกันทีล่ะคน”อาจาร์ยประจำชั้นเรียนพูดพร้อมกับเรียกให้นักเรียนใหม่เข้ามาในห้องเรียน
“สวัสดีค่ะ ฉัน มิอุระ ฮารุ จากโรงเรียนมิโดริ ที่อยู่ญี่ปุ่น เป็นนักเรียนแลกเปลื่ยนระหว่างประเทศ มาภายใต้องค์กรของ วองโกเล่แฟมิลี่ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน”ฮารุพูดแนะนำตัวเองทำให้ทุกคนในห้องอึ้งยกเว้นพวกสึนะที่รู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว
“วะ วองโกเล่ แฟมิลี่ มาเฟียขนาดใหญ่นั้นน่ะหรอ”ลูก้าพูดด้วยท่าทีอึ้งๆ
“ฉัน ซาซางาวะ เคียวโกะ จากโรงเรียนนามิโมริ ที่อยู่ญี่ปุ่น เป็นนักเรียนแลกเปลื่ยนระหว่าประเทศ มาภายใต้องค์กรของ วองโกเล่ แฟมิลี่ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ”เคียวโกะพูดแนะนำตัวด้วยท่าทีสดใส สึนะเห็นเคียวโกะยิ้มก็ยิ้มตามไปด้วย
“โครม โดคุโร่ จากโรงเรียนโกคุโย ญี่ปุ่น เป็นนักเรียนในสังกัดของท่านมุคุโร่ มาภายใต้องค์กรของ บอส วองโกเล่ แฟมิลี่”โครมพูดแนะนำตัวโดยตอนนี้ถูกมุคุโร่กำลังบังคับจิตใจอยู่
“คุโรคาวะ ฮานะ จากนามิโมริ ที่อยู่ญี่ปุ่น นักเรียนแลกเปลื่ยนเหมือนกับพวกนี้และ ภายใต้ วองโกเล่ แฟมิลี่ ฉันไม่ชอบพวกรุ่นเดียวกัน และอีกอย่างมีแฟนแล้วอย่ามายุ่ง”ฮานะแนะนำตัวไปเสร็จแล้ว
“อ่ะ อา พวกคุณจะนั่งตรงไหนกันครับ”อาจาร์ยประจำชั้นถามพวกเคียวโกะ
“นั่งตรงนี้ ใกล้ๆซือคุง”เคียวโกะพูดพร้อมกับชี้ไปที่สึนะ
“ฮารุ ขอนั่งใกล้ๆ คุณโกคุเดระ นะค่ะ”ฮารุพูดขึ้น
“ฉันขอนั่งข้างๆท่านมุคุโร่”โครมพูด
“นั่งตรงนี้ก็แล้วกันนะ”ฮานะพูดพร้อมกับเดินไปนั่งใกล้ๆเรียวเฮ
“อ่ะ ได้ๆ พวกเธอย้ายที่ให้เด็กใหม่ไปนั่งตรงนั้นแทน”อาจาร์ยประจำชั้นบอกนักเรียนที่นั่งข้างพวกของสึนะ
“ค่ะ/ครับ”นักเรียนทุกคนที่นักเรียนอยู่ข้างๆพวกสึนะเดินออกมาและห้าที่นั่งใหม่
“สวัสดีจ๊ะ สึนะคุง”เคียวโกะเอ่ยทักสึนะที่กำลังยิ้มให้เธอ
“สวัสดีเคียวโกะจัง มาไวเหมือนกันนะเนี่ย”สึนะพูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้เคียวโกะ
“อ่ะ เอิ่ม สบายดีมั้ยเธอน่ะ”โกคุเดระพูดแต่ไม่ยอมหันมามองหน้าฮารุ
“สบายดีค่ะ โกคุเดระล่ะไปมีคนอื่นรึยัง”ฮารุพูดขึ้นตอนนี้เค้าสองคนกำลังคบกันอยู่
“ปะ เปล่าสักหน่อยฉันจะไปมีคนอิ่นได้ยังไงเล่า”โกคุเดระพูดพร้อมกับหันหน้าไปหาฮารุ
“สบายดีมั้ย ฮานะจัง”เรียวเฮถามฮานะตอนนี้เป็นแฟนกันอยู่ไม่ได้เจอกันหนึ่งปีแต่โทรคุยกันทุกวัน
“ตาบ้า จะไม่สบายดีได้ยังไงเล่า เมื่อวานก็ยังโทรคุยกันอยู่เลยหนิ”ฮานะพูดตอนนี้เธอหน้าแดงไปหมดแล้ว
“โครมที่น่ารักของผม ทำไมคุณต้องมานั่งคู่กับผมล่ะ บอกหน่อยได้มั้ย”มุคุโร่ถามโครมที่ตอนนี้นั่งก้มหน้านิดๆอยู่
“ฉันอยาก นั่งใกล้ท่านมุคุโร่เพราะ อยากรู้ว่าท่านมุคุโร่เรียนอะไรบ้างค่ะ”โครมตอบมุคุโร่ที่กำลังอมยิ้มอยู่นั้นเอง
“หึ เจ้าพวกสัตว์กินพืชชอบสุมหัวกันทำเรื่องไร้สาระ”ฮิบาริพูดเมื่อมีคนเข้ามาสุมหัวอีก
“เอาน่าๆ ฮิบาริเองก็ยังไม่มีแฟน หาแฟนซะสิ”ยามาโมโตะพูดกับฮิบาริที่ตอนนี้แผ่รังสีความเกลียดชังออกมา
“งี่เง่า แกอยากโดนขย้ำเรอะ”ฮิบาริพูดขึ้นและยกทอนฟ่าขึ้นมา
“เอ้ย ฮิบาริใจเย็น ฉันแค่แนะนำ”ยามาโมโตะพูดพร้อมกับดันทอนฟาฮิบาริไว้
“ไม่ให้อภัย แกพูดเรื่องบ้าๆพวกนี้เองนะ”ฮิบาริพูดขึ้นอีก
“เฮ้ พวกเธอสองคนน่ะ เก็บอาวุธซะนะ เดี๋ยวไปโดนคุณๆที่มาจากวองโกเล่ จะซวยเอาไม่รู้ตัว”อาจาร์ยประจำชั้นพูดขึ้น
“หึ แกเป็นใครมีสิทธมาสั่งฉันห่ะ เจ้าสัวต์กินพืช”ฮิบาริพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“นี่ ฮิบาริ”ยามาโมโตะลุกขึ้นมาห้ามปราบฮิบาริกลัวว่าจะเกิดเรื่อง.....
มาต่อแค่นี้ก่อนนะครับผม
^O^
ความคิดเห็น