คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บาปของนภา...
หลังจากที่ลูก้าสลบไป...
“ฉันว่า พวกเราเอายัยลูก้าไปห้องพยาบาลกันเถอะเกล”ซาเนียน่าพูดพร้อมกับเดินไปเก็บหนังสือตนเอง
“อืม ใครจะแบกยัยนี่ไปล่ะ”ไนติงเกลพูดพร้อมกับมองดูลูก้าที่สลบสไหลอยู่
“แกไง”ซาเนียน่าพูดทั้งๆทีไม่หันหน้า
“เห เป็นฉันได้ไงง่ะ”ไนติงเกลพูด เรื่องอะไรจะยอมแบกล่ะ หนักก็หนัก = =
“ก็แก เล่นกับยัยนี่เองหนิ”ซาเนียน่าพูดพร้อมกับชี้ไปทางลูก้าที่กำลังนอนกองกับพื้นอยู่
“ไม่แบก ยังไงฉันก็ไม่แบก”ไนติงเกลพูดปฏิเสธ
“ไม่ได้แกต้องแบก”ซาเนียน่าพูด
“ไม่เอาๆ ฉันไม่แบก”ไนติงเกลพูดพร้อมกับย่ำเท้าอยู่กับที ก็บอกไม่อยากแบกไงเล่า ไม่ฟังกันบ้างเลยนะเนียจัง T^T
“ไม่ได้ แกต้องแบก”ซาเนียน่าพูดและเอามือไปเท้าเอว
“โหวว ไม่เอาง่ะ ฉันไม่อยากแบก เรามาเป่ายิงฉุบกันนะ เนียจัง”ไนติงเกลต่อรองกับซาเนียน่าเพราะหวังว่าจะได้ไม่ต้องแบกลูก้าไปห้องพยาบาล
“แกเนี่ยน้า เล่นเป็นเด็กๆไปได้ = =”ซาเนียน่าพูดกับไนติงเกลและทำน่าเบื่อหน่ายไปให้
“นะๆ เนียจัง”ไนติงเกลไม่ยอมแพ้เท่านี้เค้าพยายามมากในการเป่ายิงฉุบครั้งนี้
“เอ่อๆก็ได้ สามเป้านะ”ซาเนียน่าใจอ่อนยอมทำตามคำขอของเพื่อน
“ด้ายยยคร้าาาาา”ไนติงเกลพูดด้วยท่าทีร่าเริง
“เป่า ยิงงง ฉุบ !!!”ไนติงเกลออก กรรไกร ส่วนซาเนียน่าออก กระดาษ
“ฮ่าๆๆ ฉันชนะ อีกสองเป้า”ไนติงเกลพูดด้วยท่าทีอารมณ์ดี
“ = = ”ซาเนียน่าไม่ได้พูดอะไรแค่ทำน่าเบื่อๆเท่านั้น
“เป่า ยิงง ฉุบ !!!”ไนติงเกลพูดเสียงดัง ไนติงเกลออก กรรไกร ส่วนซาเนียน่าออก กระดาษ
“ฮ่าๆ ฉันชนะอีกแล้ว แพ้ซะเถอะเนียจังจ๋า”ไนติงเกลพูดพร้อมกับตั้งท่าในการตัดสินครั้งสุดท้าย
“เป่า ยิงงง ฉุบ !!!”คราวนี้ ไนติงเกลก็ชนะอีกตามเดิม ไนติงเกลออก ค้อน ส่วนซาเนียน่าออก กรรไกร
“สรุป แกไปแบกยัยลูก้านะเพื่อนร๊ากก”ไนติงเกลพูดด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“แต่ฉันเกลียดแก !!! ถือนี่ด้วย เชอะ”ซาเนียน่าพูดพร้อมกับยื่นหนังสือและเดินเชิดไปหาลูก้า
“ง่ะ อ่ะ อ่าว”ไนติงเกลร้องออกมากะจะตอบกลับแต่ไม่ทันตอบกลับซาเนียน่าเดินเชิดไปแบกลูก้าเรียบร้อยแล้ว ระหว่างซาเนียน่ากำลังเดินแบกลูก้าอยู่นั้นเอง ก็ได้ส่วนทางกลับพวกของสึนะที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนนั้นเองสึนะก็ได้เดินแยกออกมาจากกลุ่มนั้นเอง และเอ่ยทักทายว่า...
“ไงครับ คุณซาเนียน่า ให้ผมช่วยแบกคุณลูก้า มั้ยครับ ท่าทางจะแบกคนเดียวไม่ไหว”สึนะพูดเค้าเห็นซาเนียน่าตัวเล็กบอบบางเค้าเลยอยากจะช่วยแบกลูก้าที่อยู่บนหลังของซาเนียน่า
“อ๋อค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่หวังดี แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันแบกเอง ดะ ได้ คร้า”ซาเนียน่าพูดกับสึนะที่อยู่ตรงหน้าเธอและเกิดอาการเซ่เพราะเธอแบกลูก้ามานานอยู่ ส่วนไนติงเกลก็เอาของไปเก็บอยู่ที่ห้องเรียนประจำ
“ไม่เป็นไรครับ ผมช่วยเอง”สึนะพูดพร้อมกับอุ้มลูก้าไว้ในอ้อมแขนเพราะว่าถ้าจะให้ขี่หลังมันคงดูไม่ดีแน่ๆถ้าใครมาเห็น
“ขะ ขอบคุณมากนะค่ะ”ซาเนียน่าพูดขอบคุณ
“ไม่เป็นไรครับ”สึนะพูดตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรีนบเฉยเช่นเคย
“ระ รุ่น เอ้ย คุณคาเซ็นครับ ผมอุ้มให้มั้ยครับ”โกคุเดระเดินเข้ามาหาสึนะที่กำลังอุ้มลูก้าอยู่ โกคุเดระกลัวว่าสึนะจะหนักเลยเข้ามาช่วย
“ไม่เป็นไร โกคุเดระคุง”สึนะพูดแล้วหันไปหาโกคุเดระ
“ไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะครับ การที่ให้คุณคาเซ็นอุ้มเธอคนนี้เดียว คุณจะหนักเอานะครับ”โกคุเดระพูด
“นะครับ คุณคาเซ็น ให้ผมอุ้มเธอคนนี้เองนะครับ”โกคุเดระอ้อนว้อนสึนะ
“ก็บอกไม่ต้องไง ฉันอุ้มเธอเองได้ !!!”สึนะพูดกับโกคุเดระ และฉับพันนั้นดวงตาก็กลายเป็นสีแดงสดในทันที เค้าไม่รู้เหมือนกันว่า มันเกิดขึ้นได้ยังไง พวกผู้พิทักษ์ของสึนะที่กำลังเดินเข้าหาโกคุเดระ ก็ยังเห็นดวงตาสีแดงสด เหมือนเลือดมนุษย์ย้อมดวงตาสีน้ำตาลของสึนะจนหมดสิ้น หันไปใส่โกคุเดระที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ ผู้พิทักษ์ของสึนะมองดูอย่างอึ้งๆ ไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ว่าเห็นดวงตาของสึนะกลายเป็นสีแดงได้อย่างไง
“อ่ะ ฉันขอตัวเอาคุณลูก้า ไปส่งห้องพยาบาลก่อนนะทุกคน”สึนะรีบวิ่งไปห้องพยาบาลและจัดการส่งเข้าห้องพยาบาลให้อาจาร์ยและคนที่เป็นหน่อยการรักษาของโรงเรียนช่วยทำแผลให้ลูก้า
จากนั้นสึนะก็กลับมาที่โรงแรมเลย เค้านั่งทบทวนเหตุการณ์ตอนที่ จู่ๆตาของเค้าก็เป็นสีแดงไปได้ยังไง ทำไมกันนะ ตาสีแดงที่ย้อมสีน้ำตาลคู่นี้ ทำให้เพื่อนของเราทุกคน มองอย่างอึ้งๆ ไม่ใช่แค่นั้น มันเกิดมาได้ยังไง
“เกิดขึ้นแล้วสิ สึนะ “จิตวิญญาณของวองโกเล่” ที่ฝังอยู่ในตัวแก”รีบอร์นเดินเข้ามาในห้องและพูดขึ้นทำให้สึนะที่กำลังนั่งเหม่อๆ หันทันควัน
“เอ๋ มันคืออะไรหรอ รีบอร์น จิตวิญญาณของวองโกเล่”สึนะพูดพร้อมกับมองหน้ารีบอร์น
“มันคือ จิตวิญญาณของทุกรุ่นที่ฝังอยู่ความทรงจำของนายไงล่ะ สึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมกระโดดไปนั่งข้างสึนะ
“มันเป็นยังไงหรอ เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”สึนะพูดเพราะเค้าอยากรู้เหมือนกันว่า ทำไมตาคู่นี้กลายเป็นสีแดง
“ได้สิ มันคือเพลิงแห่งการทำลายล้าง ชื่อว่าเพลิงบาปของนภา”รีบอร์นแสยะยิ้มพร้อมกับหันหน้าไปหาสึนะ
จบๆๆ ไว้ต่อกันตอนหน้าครับ เดี๋ยวตอนหน้าเราจะได้รู้
แล้วว่า เพลิงบาปของนภา คืออะไรที่ทำให้สึนะเปลื่ยนไป
เรื่องจะเศร้ากว่าเดิมมั้ยนะ (?) รออ่านกันเองครับ ^O^
ความคิดเห็น